«Είναι η κλασική ελληνική νοοτροπία να μεταθέτουμε την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Συνήθως εμείς δε φταίμε ποτέ. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση διακωμωδεί το έργο»
Το CityMag βρέθηκε στον Πολυχώρο Nouvelle Decadence στα Εξάρχεια, όπου η θεατρική ομάδα «Χωρίς Αυλαία» παρουσιάζει το θεατρικό έργο της Γεωργίας Χιόνη «Βίος Αβίωτος» σε σκηνοθεσία Μέλιου Ανδρικόπουλου. Στο έργο συμμετέχουν με σειρά εμφάνισης οι: Ζωή Αλουπογιάννη, Θανάσης Νικολαΐδης, Όλγα Παπαχρυσοστόμου, Στέφανος Φουφόπουλος και Βασιλική Δρίβα. Το έργο είναι μία κωμωδία καταστάσεων, που με χιούμορ αναδεικνύει τις δυσκολίες της καθημερινότητας και των συνθηκών ζωής, τον τρόπο που αυτές επιδρούν στις ανθρώπινες σχέσεις και τελικά το πώς οι άνθρωποι τις διαχειρίζονται ώστε να ξεπεράσουν τις σκοπέλους και να έρθουν σε επαφή με τα βαθύτερα θέλω τους. Το CityMag μιλάει για όλα αυτά με το σκηνοθέτη της παράστασης Μέλιο Ανδρικόπουλο.
Ιουλία Λυμπεροπούλου: «Δεδομένου ότι η συγγραφέας είναι δικηγόρος θίγονται ζητήματα, όπως τα διαζύγια και η εμπιστοσύνη στο σύστημα της δημόσιας υγείας. Είναι θέματα που τέμνουν την κοινωνία μας και οριζόντια και κάθετα. Ποια μηνύματα περνάει το έργο;».
Μέλιος Ανδρικόπουλος: «Η εποχή είναι τέτοια που ο άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί και έχει ανάγκη το γέλιο. Το έργο δημιουργεί μία ευχάριστη ατμόσφαιρα και τις καταστάσεις των ηθοποιών τις βιώνουν παράλληλα και οι θεατές, με αποτέλεσμα όταν φεύγουν να υπάρχει στα χείλη τους ένα χαμόγελο. Αυτό για μένα είναι μεγάλη ικανοποίηση. Τα μηνύματα που αποκομίζει ο καθένας είναι διαφορετικά».
Ι.Λ.: «Παρατήρησα ότι θίγονται ζητήματα ευθύνης. Στην αρχή, για παράδειγμα, ο ασθενής, που ουσιαστικά δεν είχε κάνει εγκαίρως σέρβις στο αυτοκίνητό του και γι’ αυτό δε λειτουργούσαν τα φρένα, ρίχνει την ευθύνη στο Δήμο γιατί δεν είχε διορθώσει τη λακκούβα στο δρόμο».
Μ.Α.: «Είναι η κλασική ελληνική νοοτροπία να μεταθέτουμε την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Συνήθως εμείς δε φταίμε ποτέ. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση διακωμωδεί το έργο».
Ι.Λ.: «Παράλληλα με το φλέγον ζήτημα της δημόσιας υγείας».
Μ.Α.: «Ναι, είναι μία σημαντική παράμετρος του έργου. Η συγγραφέας το περνάει με πολύ χαριτωμένο τρόπο».
Ι.Λ.: «θα επιμείνω στο ζήτημα της ευθύνης, γιατί στο έργο το προσεγγίζει η συγγραφέας από διαφορετικά πρίσματα. Για όσα οι χαρακτήρες κατηγορούν τους άλλους, ουσιαστικά τα κάνουν οι ίδιοι. Άρα η μετατόπιση ευθύνης συνυπάρχει με την ευθυνοφοβία».
Μ.Α.: «Αυτή είναι μία απτή πραγματικότητα την οποία συναντάμε σε καθημερινή βάση στις διαπροσωπικές σχέσεις. Σήμερα οι άνθρωποι βρίσκονται σε μία παρατεταμένη σύγχυση, βρίσκονται σε μία κατάσταση που συχνά δεν ξέρουν τι τους φταίει. Το βασικότερο είναι ότι δεν ξέρουν τι είναι αυτό που αγαπάνε, πόσο το αγαπάνε και γιατί το αγαπάνε. Συνήθως αντιλαμβανόμαστε ότι χάνουμε κάτι σημαντικό όταν μας καταλαμβάνουν οι τύψεις για έναν έρωτα που νομίζουμε ότι είναι πεθαμένος, ενώ τελικά δεν είναι, και έτσι καταλήγουν να μας ελέγχουν έντονα. Αυτό συνέβη και εδώ».
Ι.Λ.: «Διαφαίνεται, επομένως, μία διάδραση μεταξύ κοινωνίας και ανθρώπινων σχέσεων».
Μ.Α.: «Βεβαίως, μα το θέατρο είναι η αντανάκλαση της καθημερινότητας και της ζωής. Γι’ αυτό και οι θεατές ταυτίζονται πολλές φορές με τους πρωταγωνιστές, γιατί νιώθουν ότι μεταφέρουν κομμάτια της δικής τους ζωής».
Ι.Λ.: «Οπότε, στην ουσία, οι άνθρωποι και οι σχέσεις όπως προκύπτουν είναι προϊόντα της κοινωνίας που τους περιβάλλει και από την οποία προέρχονται».
Μ.Α.: «Βέβαια, δε γίνονται αυτά ερήμην και αποκομμένα από την κοινωνία. Αυτές τις καταστάσεις παίρνει το θέατρο και τις ανάγει σε ένα άλλο επίπεδο, αποκτούν μία γοητεία. Παράλληλα, όμως, δε χάνει και την ιδιότητα του καθρέφτη. Αντανακλώνται οι καταστάσεις».
Ι.Λ.: «Και τελικά σε όλα αυτά πού κρύβεται το όνειρο;»
Μ.Α.: «Η μαγεία του ονείρου είναι πως πρόκειται για προσωπική υπόθεση του καθενός. Ο καθένας το αναζητά και είναι τυχερός όποιος το διακρίνει εγκαίρως. Έτσι δίνεται η ευκαιρία στον ίδιο να το βιώσει και στο όνειρο να τον ταξιδέψει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα».
Ι.Λ.: «Ως σκηνοθέτης θα έχετε γνωρίσει πολλούς νέους ανθρώπους που θα θέλουν να ασχοληθούν με το επάγγελμα του ηθοποιού επαγγελματικά ή πιο ερασιτεχνικά. Ακόμα ανθρώπους που θα θέλουν να καταπιαστούν με τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή, τη σκηνογραφία, τα κοστούμια με οτιδήποτε στο θέατρο. Πώς βλέπετε ότι τους επηρεάζει η κρίση, τώρα ή και νωρίτερα;».
Μ.Α.: «Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι στρέφονται στο θέατρο για δικούς τους λόγους άλλοι θέλοντας να ασχοληθούν σοβαρά, άλλοι προσπαθώντας να ξεδιαλύνουν εσωτερικά τους προβλήματα, άλλοι γιατί θέλουν να βιώσουν μία εμπειρία πέραν της σκληρής πραγματικότητας. Όταν ένας νέος άνθρωπος ή και μεγαλύτερος, δεν έχει σημασία ‒στο θέατρο εξάλλου δεν υπάρχει ηλικία‒, καταφεύγει στο θέατρο, το κάνει πολλές φορές γιατί λειτουργεί ως μία κολυμβήθρα που τον απαλλάσσει από καταστάσεις. Το θέατρο είναι ακριβώς αυτό, διότι εκεί εκτίθεται, αποκαλύπτεται το πρόβλημα ενώ οι παράμετροι και οι προεκτάσεις του διακρίνονται μπροστά μας. Νομίζω ότι το θέατρο είναι μία διαρκής διαδικασία εξερεύνησης και ανακάλυψης με αντοχή στο χρόνο».
Ι.Λ.: «Πιστεύετε ότι λειτουργεί ως αποφόρτιση για την κρίση ή είναι ακόμα νωρίς για να το πούμε αυτό;».
Μ.Α.: «Από την άποψη ότι προσφέρει χαρά και συναισθήματα μπορούμε να πούμε ότι λειτουργεί και έτσι. Δημιουργεί στον άνθρωπο μία αίσθηση ζεστασιάς σε αντίθεση με τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Το θέατρο είναι ένα χάδι, αναβαθμίζει το συναισθηματικό γίγνεσθαι του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να αισθάνεται καλύτερα ο άνθρωπος βγαίνοντας από το θέατρο. Και αυτός νομίζω ότι είναι ο σκοπός του θεάτρου, το να κάνει τον άνθρωπο να νιώθει καλύτερα με τον εαυτό του και μέσα στην κοινωνία».
Ι.Λ.: «Οι μικροί χώροι που φιλοξενούν παραστάσεις με λίγα πρόσωπα είναι πιο δημοφιλείς αυτό τον καιρό;»
Μ.Α.: «Νομίζω ότι οι μεγάλοι χώροι πλέον είναι αποτρεπτικοί για πολλούς λόγους. Και για οικονομικούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί οι μικροί χώροι έχουν μία ζεστασιά. Έχουν ένα χαρακτήρα ζεστό, οικογενειακό και ανθρώπινο και εμείς λειτουργούμε ως μία παρέα εδώ. Αυτός είναι ο λόγος που νομίζω ότι οι άνθρωποι προτιμούν τους μικρούς χώρους είτε πρόκειται για μουσική σκηνή είτε για θεατρική σκηνή».
Ι.Λ.: «Τι αντιδράσεις εισπράττετε από τον κόσμο για την παράσταση;».
Μ.Α.: «Είναι θετικές οι πιο πολλές και νομίζω ότι στο βλέμμα των θεατών διακρίνεται μία αέναη αναζήτηση ενός προσωπικού προβληματισμού».
Ι.Λ.: «Ταυτίζονται οι θεατές με τους χαρακτήρες;».
Μ.Α.: «Ορισμένοι γοητεύονται από κάποιους χαρακτήρες και ξαναβλέπουν την παράσταση για αυτόν το λόγο».
Ι.Λ.: «Επανερχόμαστε, επομένως, στο ζήτημα του ονείρου. Ένα ονειράκι κρυμμένο στο έργο μιλάει, είναι ζωντανό το κείμενο και οι ηθοποιοί ως διαβιβαστές κοινωνούν την ατάκα στην πλατεία».
Μ.Α.: «Ακριβώς, και εφόσον παραμένει ζωντανό το έργο, εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε, για να τους δίνουμε τη χαρά να ταξιδεύουν!».
Ι.Λ.: «Και με αυτή την ελπιδοφόρα υπόσχεση ολοκληρώνουμε εδώ. Ευχαριστούμε πολύ!».
Ιουλία Λυμπεροπούλου για το CityMag.
Ιουλία Λυμπεροπούλου: «Δεδομένου ότι η συγγραφέας είναι δικηγόρος θίγονται ζητήματα, όπως τα διαζύγια και η εμπιστοσύνη στο σύστημα της δημόσιας υγείας. Είναι θέματα που τέμνουν την κοινωνία μας και οριζόντια και κάθετα. Ποια μηνύματα περνάει το έργο;».
Μέλιος Ανδρικόπουλος: «Η εποχή είναι τέτοια που ο άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί και έχει ανάγκη το γέλιο. Το έργο δημιουργεί μία ευχάριστη ατμόσφαιρα και τις καταστάσεις των ηθοποιών τις βιώνουν παράλληλα και οι θεατές, με αποτέλεσμα όταν φεύγουν να υπάρχει στα χείλη τους ένα χαμόγελο. Αυτό για μένα είναι μεγάλη ικανοποίηση. Τα μηνύματα που αποκομίζει ο καθένας είναι διαφορετικά».
Ι.Λ.: «Παρατήρησα ότι θίγονται ζητήματα ευθύνης. Στην αρχή, για παράδειγμα, ο ασθενής, που ουσιαστικά δεν είχε κάνει εγκαίρως σέρβις στο αυτοκίνητό του και γι’ αυτό δε λειτουργούσαν τα φρένα, ρίχνει την ευθύνη στο Δήμο γιατί δεν είχε διορθώσει τη λακκούβα στο δρόμο».
Μ.Α.: «Είναι η κλασική ελληνική νοοτροπία να μεταθέτουμε την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Συνήθως εμείς δε φταίμε ποτέ. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση διακωμωδεί το έργο».
Ι.Λ.: «Παράλληλα με το φλέγον ζήτημα της δημόσιας υγείας».
Μ.Α.: «Ναι, είναι μία σημαντική παράμετρος του έργου. Η συγγραφέας το περνάει με πολύ χαριτωμένο τρόπο».
Ι.Λ.: «θα επιμείνω στο ζήτημα της ευθύνης, γιατί στο έργο το προσεγγίζει η συγγραφέας από διαφορετικά πρίσματα. Για όσα οι χαρακτήρες κατηγορούν τους άλλους, ουσιαστικά τα κάνουν οι ίδιοι. Άρα η μετατόπιση ευθύνης συνυπάρχει με την ευθυνοφοβία».
Μ.Α.: «Αυτή είναι μία απτή πραγματικότητα την οποία συναντάμε σε καθημερινή βάση στις διαπροσωπικές σχέσεις. Σήμερα οι άνθρωποι βρίσκονται σε μία παρατεταμένη σύγχυση, βρίσκονται σε μία κατάσταση που συχνά δεν ξέρουν τι τους φταίει. Το βασικότερο είναι ότι δεν ξέρουν τι είναι αυτό που αγαπάνε, πόσο το αγαπάνε και γιατί το αγαπάνε. Συνήθως αντιλαμβανόμαστε ότι χάνουμε κάτι σημαντικό όταν μας καταλαμβάνουν οι τύψεις για έναν έρωτα που νομίζουμε ότι είναι πεθαμένος, ενώ τελικά δεν είναι, και έτσι καταλήγουν να μας ελέγχουν έντονα. Αυτό συνέβη και εδώ».
Ι.Λ.: «Διαφαίνεται, επομένως, μία διάδραση μεταξύ κοινωνίας και ανθρώπινων σχέσεων».
Μ.Α.: «Βεβαίως, μα το θέατρο είναι η αντανάκλαση της καθημερινότητας και της ζωής. Γι’ αυτό και οι θεατές ταυτίζονται πολλές φορές με τους πρωταγωνιστές, γιατί νιώθουν ότι μεταφέρουν κομμάτια της δικής τους ζωής».
Ι.Λ.: «Οπότε, στην ουσία, οι άνθρωποι και οι σχέσεις όπως προκύπτουν είναι προϊόντα της κοινωνίας που τους περιβάλλει και από την οποία προέρχονται».
Μ.Α.: «Βέβαια, δε γίνονται αυτά ερήμην και αποκομμένα από την κοινωνία. Αυτές τις καταστάσεις παίρνει το θέατρο και τις ανάγει σε ένα άλλο επίπεδο, αποκτούν μία γοητεία. Παράλληλα, όμως, δε χάνει και την ιδιότητα του καθρέφτη. Αντανακλώνται οι καταστάσεις».
Ι.Λ.: «Και τελικά σε όλα αυτά πού κρύβεται το όνειρο;»
Μ.Α.: «Η μαγεία του ονείρου είναι πως πρόκειται για προσωπική υπόθεση του καθενός. Ο καθένας το αναζητά και είναι τυχερός όποιος το διακρίνει εγκαίρως. Έτσι δίνεται η ευκαιρία στον ίδιο να το βιώσει και στο όνειρο να τον ταξιδέψει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα».
Ι.Λ.: «Ως σκηνοθέτης θα έχετε γνωρίσει πολλούς νέους ανθρώπους που θα θέλουν να ασχοληθούν με το επάγγελμα του ηθοποιού επαγγελματικά ή πιο ερασιτεχνικά. Ακόμα ανθρώπους που θα θέλουν να καταπιαστούν με τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή, τη σκηνογραφία, τα κοστούμια με οτιδήποτε στο θέατρο. Πώς βλέπετε ότι τους επηρεάζει η κρίση, τώρα ή και νωρίτερα;».
Μ.Α.: «Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι στρέφονται στο θέατρο για δικούς τους λόγους άλλοι θέλοντας να ασχοληθούν σοβαρά, άλλοι προσπαθώντας να ξεδιαλύνουν εσωτερικά τους προβλήματα, άλλοι γιατί θέλουν να βιώσουν μία εμπειρία πέραν της σκληρής πραγματικότητας. Όταν ένας νέος άνθρωπος ή και μεγαλύτερος, δεν έχει σημασία ‒στο θέατρο εξάλλου δεν υπάρχει ηλικία‒, καταφεύγει στο θέατρο, το κάνει πολλές φορές γιατί λειτουργεί ως μία κολυμβήθρα που τον απαλλάσσει από καταστάσεις. Το θέατρο είναι ακριβώς αυτό, διότι εκεί εκτίθεται, αποκαλύπτεται το πρόβλημα ενώ οι παράμετροι και οι προεκτάσεις του διακρίνονται μπροστά μας. Νομίζω ότι το θέατρο είναι μία διαρκής διαδικασία εξερεύνησης και ανακάλυψης με αντοχή στο χρόνο».
Ι.Λ.: «Πιστεύετε ότι λειτουργεί ως αποφόρτιση για την κρίση ή είναι ακόμα νωρίς για να το πούμε αυτό;».
Μ.Α.: «Από την άποψη ότι προσφέρει χαρά και συναισθήματα μπορούμε να πούμε ότι λειτουργεί και έτσι. Δημιουργεί στον άνθρωπο μία αίσθηση ζεστασιάς σε αντίθεση με τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Το θέατρο είναι ένα χάδι, αναβαθμίζει το συναισθηματικό γίγνεσθαι του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να αισθάνεται καλύτερα ο άνθρωπος βγαίνοντας από το θέατρο. Και αυτός νομίζω ότι είναι ο σκοπός του θεάτρου, το να κάνει τον άνθρωπο να νιώθει καλύτερα με τον εαυτό του και μέσα στην κοινωνία».
Ι.Λ.: «Οι μικροί χώροι που φιλοξενούν παραστάσεις με λίγα πρόσωπα είναι πιο δημοφιλείς αυτό τον καιρό;»
Μ.Α.: «Νομίζω ότι οι μεγάλοι χώροι πλέον είναι αποτρεπτικοί για πολλούς λόγους. Και για οικονομικούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί οι μικροί χώροι έχουν μία ζεστασιά. Έχουν ένα χαρακτήρα ζεστό, οικογενειακό και ανθρώπινο και εμείς λειτουργούμε ως μία παρέα εδώ. Αυτός είναι ο λόγος που νομίζω ότι οι άνθρωποι προτιμούν τους μικρούς χώρους είτε πρόκειται για μουσική σκηνή είτε για θεατρική σκηνή».
Ι.Λ.: «Τι αντιδράσεις εισπράττετε από τον κόσμο για την παράσταση;».
Μ.Α.: «Είναι θετικές οι πιο πολλές και νομίζω ότι στο βλέμμα των θεατών διακρίνεται μία αέναη αναζήτηση ενός προσωπικού προβληματισμού».
Ι.Λ.: «Ταυτίζονται οι θεατές με τους χαρακτήρες;».
Μ.Α.: «Ορισμένοι γοητεύονται από κάποιους χαρακτήρες και ξαναβλέπουν την παράσταση για αυτόν το λόγο».
Ι.Λ.: «Επανερχόμαστε, επομένως, στο ζήτημα του ονείρου. Ένα ονειράκι κρυμμένο στο έργο μιλάει, είναι ζωντανό το κείμενο και οι ηθοποιοί ως διαβιβαστές κοινωνούν την ατάκα στην πλατεία».
Μ.Α.: «Ακριβώς, και εφόσον παραμένει ζωντανό το έργο, εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε, για να τους δίνουμε τη χαρά να ταξιδεύουν!».
Ι.Λ.: «Και με αυτή την ελπιδοφόρα υπόσχεση ολοκληρώνουμε εδώ. Ευχαριστούμε πολύ!».
Ιουλία Λυμπεροπούλου για το CityMag.
