CMOM Portrait | Ειρήνη Δόβα
«Μικρή έμπαινα στο εργαστήριο του πατέρα μου κι εκείνος μου έλεγε:
“Πες ένα τραγούδι, για να γίνουν τα γλυκά μου πιο γλυκά!”.»
Στο πορτρέτο του CityMag Αυγούστου-Σεπτεμβρίου ’15, φιλοξενούμε τη σοπράνο και καθηγήτρια κλασικού τραγουδιού Ειρήνη Δόβα. Στα μέσα του καλοκαιριού συναντηθήκαμε, μετά από πολύ καιρό, για να συζητήσουμε όλα όσα αφορούσαν την πρόσφατη συνεργασία μας στην «Όπερα της Πεντάρας» αλλά και τα νέα σχέδια που ξεκινάμε στο πλαίσιο της υποψηφιότητας της πόλης των Ιωαννίνων ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2021.
Προς το τέλος της συζήτησής μας σκέφτηκα να της κάνω και κάποιες ερωτήσεις πάνω στα θέματα της κλασικής μουσικής που με ενδιέφεραν και έτσι το υλικό αυτό συμπεριλαμβάνεται επί τη ευκαιρία στο πορτρέτο του μήνα. Με την Ειρήνη, βέβαια, γελάμε πιο πολύ απ’ ό,τι συζητάμε, αλλά μέσα από μια πολύ εύθυμη και χαλαρή κουβέντα προέκυψε η παρακάτω συνέντευξη και σας την παρουσιάζουμε.
Η Ειρήνη είναι γεννημένη και μεγαλωμένη στα Ιωάννινα. Το τραγούδι τής άρεσε από νεαρή ηλικία. Από τότε θυμάται χαρακτηριστικά τον πατέρας της ‒ζαχαροπλάστης στο επάγγελμα‒ να της ζητάει να του τραγουδήσει, για να γίνουν τα γλυκά του πιο γλυκά! Ξεκίνησε να μαθητεύει στο Δημοτικό Ωδείο, στο οποίο διδάσκει από το 2006 έως σήμερα. Για ένα διάστημα έζησε στην Αθήνα, όπου συμμετείχε σε σημαντικές συναυλίες, ενώ έχει επίσης συνεργαστεί με συνθέτες εντός και εκτός Ελλάδας.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Πες μου γι’ αυτή την ιστορία στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα σου, γιατί τη βρίσκω πολύ “γλυκιά”!».
Ειρήνη Δόβα: (γελάει) «Είναι πράγματι. Όπως σου είπα, γυρνούσα από το σχολείο και έτσι όπως έμπαινα στο εργαστήριο μου έλεγε: “Πες ένα τραγούδι, για να γίνουν τα γλυκά μου πιο γλυκά”. Κι εγώ έπιανα τον αναπτήρα του, προσποιούμενη ότι είναι μικρόφωνο, και τραγουδούσα».
Λ.Θ.: «Ξέρεις, το ρωτάω γιατί δε συνηθίζεται να εκφράζει μια κόρη την επιθυμία της να γίνει τραγουδίστρια και να έχει την απόλυτη στήριξη του πατέρα της. Κάτι που στη δική σου περίπτωση ήταν μάλλον δεδομένο».
Προς το τέλος της συζήτησής μας σκέφτηκα να της κάνω και κάποιες ερωτήσεις πάνω στα θέματα της κλασικής μουσικής που με ενδιέφεραν και έτσι το υλικό αυτό συμπεριλαμβάνεται επί τη ευκαιρία στο πορτρέτο του μήνα. Με την Ειρήνη, βέβαια, γελάμε πιο πολύ απ’ ό,τι συζητάμε, αλλά μέσα από μια πολύ εύθυμη και χαλαρή κουβέντα προέκυψε η παρακάτω συνέντευξη και σας την παρουσιάζουμε.
Η Ειρήνη είναι γεννημένη και μεγαλωμένη στα Ιωάννινα. Το τραγούδι τής άρεσε από νεαρή ηλικία. Από τότε θυμάται χαρακτηριστικά τον πατέρας της ‒ζαχαροπλάστης στο επάγγελμα‒ να της ζητάει να του τραγουδήσει, για να γίνουν τα γλυκά του πιο γλυκά! Ξεκίνησε να μαθητεύει στο Δημοτικό Ωδείο, στο οποίο διδάσκει από το 2006 έως σήμερα. Για ένα διάστημα έζησε στην Αθήνα, όπου συμμετείχε σε σημαντικές συναυλίες, ενώ έχει επίσης συνεργαστεί με συνθέτες εντός και εκτός Ελλάδας.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Πες μου γι’ αυτή την ιστορία στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα σου, γιατί τη βρίσκω πολύ “γλυκιά”!».
Ειρήνη Δόβα: (γελάει) «Είναι πράγματι. Όπως σου είπα, γυρνούσα από το σχολείο και έτσι όπως έμπαινα στο εργαστήριο μου έλεγε: “Πες ένα τραγούδι, για να γίνουν τα γλυκά μου πιο γλυκά”. Κι εγώ έπιανα τον αναπτήρα του, προσποιούμενη ότι είναι μικρόφωνο, και τραγουδούσα».
Λ.Θ.: «Ξέρεις, το ρωτάω γιατί δε συνηθίζεται να εκφράζει μια κόρη την επιθυμία της να γίνει τραγουδίστρια και να έχει την απόλυτη στήριξη του πατέρα της. Κάτι που στη δική σου περίπτωση ήταν μάλλον δεδομένο».
Ε.Δ.: «Ναι, και γι’ αυτό είμαι πολύ ευγνώμων και τυχερή. Όμως, πριν έρθει η “συγκατάθεση” του πατέρα, υπήρχε μια αμφιβολία. Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι ο πατέρας μου δε θα είχε κανένα πρόβλημα να ασχοληθώ με το τραγούδι επαγγελματικά. Έτσι, μετά το λύκειο και τα δύο χρόνια φωνητικής στην κλασική μουσική, ήταν εκείνος που με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Θεώρησε, κάτι που επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια, πως, αν ήθελα να ασχοληθώ με το τραγούδι, θα έπρεπε να το κάνω σοβαρά! Η φράση του “κάνε αυτό που αγαπάς, αλλά κάντο καλά, γιατί αλλιώς θα πεινάσεις” μου έχει μείνει στη μνήμη και ήταν εκείνη που με ώθησε στο να προχωρήσω με μεγαλύτερη ασφάλεια πατώντας στα πόδια μου!».
Λ.Θ.: «Κι αυτό φαντάζομαι ότι συνέβη επειδή κι εκείνος αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε».
Ε.Δ.: «Ασφαλώς. Βέβαια, φρόντισε να μάθει από την καθηγήτριά μου, την κυρία Μίτση, αν όντως είμαι καλή σ’ αυτό κι αν έχω τις δυνατότητες να προχωρήσω επαγγελματικά».
Λ.Θ.: «Πέραν του τραγουδιού, ποιο άλλο επάγγελμα θα μπορούσες να έχεις ακολουθήσει;».
Ε.Δ.: «Το είχα σκεφτεί πολλές φορές αυτό. Θα ήταν κάτι που θα είχε σίγουρα πάλι σχέση με τη φωνή. Η λογοθεραπεία είναι ένα από αυτά. Γενικά, ό,τι έχει σχέση με τη σωστή άρθρωση, τις αναπνοές και τη φωνητική τοποθέτηση».
Λ.Θ.: «Πότε ολοκλήρωσες τις σπουδές σου και τι επακολούθησε στη συνέχεια;».
Ε.Δ.: «Αποφοίτησα από το Δημοτικό Ωδείο το 2004, με ένα αρκετά δύσκολο ρεπερτόριο, και συνέχισα τις μετα-διπλωματικές σπουδές μου με υποτροφία στη Αθήνα, με την υψίφωνο Σόνια Θεοδωρίδου. Ένα χρόνο μετά φοίτησα στην Ακαδημία της Βιέννης και το 2006 ξεκίνησα να διδάσκω στο Δημοτικό Ωδείο».
Λ.Θ.: «Εκτός από το κομμάτι της διδασκαλίας, σε ποιες παραγωγές συμμετείχες ως τραγουδίστρια;».
Λ.Θ.: «Κι αυτό φαντάζομαι ότι συνέβη επειδή κι εκείνος αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε».
Ε.Δ.: «Ασφαλώς. Βέβαια, φρόντισε να μάθει από την καθηγήτριά μου, την κυρία Μίτση, αν όντως είμαι καλή σ’ αυτό κι αν έχω τις δυνατότητες να προχωρήσω επαγγελματικά».
Λ.Θ.: «Πέραν του τραγουδιού, ποιο άλλο επάγγελμα θα μπορούσες να έχεις ακολουθήσει;».
Ε.Δ.: «Το είχα σκεφτεί πολλές φορές αυτό. Θα ήταν κάτι που θα είχε σίγουρα πάλι σχέση με τη φωνή. Η λογοθεραπεία είναι ένα από αυτά. Γενικά, ό,τι έχει σχέση με τη σωστή άρθρωση, τις αναπνοές και τη φωνητική τοποθέτηση».
Λ.Θ.: «Πότε ολοκλήρωσες τις σπουδές σου και τι επακολούθησε στη συνέχεια;».
Ε.Δ.: «Αποφοίτησα από το Δημοτικό Ωδείο το 2004, με ένα αρκετά δύσκολο ρεπερτόριο, και συνέχισα τις μετα-διπλωματικές σπουδές μου με υποτροφία στη Αθήνα, με την υψίφωνο Σόνια Θεοδωρίδου. Ένα χρόνο μετά φοίτησα στην Ακαδημία της Βιέννης και το 2006 ξεκίνησα να διδάσκω στο Δημοτικό Ωδείο».
Λ.Θ.: «Εκτός από το κομμάτι της διδασκαλίας, σε ποιες παραγωγές συμμετείχες ως τραγουδίστρια;».
Ε.Δ.: «Θα αναφέρω κάποιες τις οποίες θεωρώ σημαντικές, όπως το “Βαστιανός και Βαστιανή”, όπερα του Μότσαρτ, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη που ανέβηκε στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών, το 2005, το “Lo Speciale” του J.Haydn με τον Κωστή Παπαϊωάννου το 2007, επίσης, μια σειρά συναυλιών με τον τσεμπαλίστα Ιάκωβο Παππά από το Κέντρο Παλαιάς Μουσικής Αθηνών, με ρεπερτόριο γαλλικού μπαρόκ, και τέλος τον “Μεσσία” του Χέντελ στο ρόλο της σοπράνο. Από κει και πέρα, συμμετείχα και συμμετέχω ερμηνεύοντας σε συναυλίες και σε αφιερώματα της πόλης».
Λ.Θ.: «Σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να δημιουργήσεις ένα δικό σου ιδιωτικό ωδείο;».
Ε.Δ.: «Όχι. Για να μπορείς να αντεπεξέλθεις στις ανάγκες ενός ωδείου χρειάζεται πρώτα απ’ όλα η ύπαρξη ενός οικονομικού κεφαλαίου και δεύτερον η καλή στελέχωση, ώστε να μπορείς να προσφέρεις σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Έπειτα, θα έπρεπε να αφιερώσω πολύ περισσότερο χρόνο στο διοικητικό και διαδικαστικό μέρος και θα χανόμουν από το δημιουργικό κομμάτι. Η επαφή με τη μουσική και τους μαθητές και μαθήτριές μου είναι για μένα το Α και το Ω. Άλλωστε, στο Δημοτικό Ωδείο είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη. Έχω υπέροχες σχέσεις, μιας και υπήρξα η ίδια μαθήτρια εκεί».
Λ.Θ.: «Αφορμή του ότι ανέφερες τους μαθητές σου, ήθελα να σε ρωτήσω πώς είναι, αλήθεια, η σχέση σου με τα παιδιά και πού πιστεύεις ότι συμβάλλεις εσύ σημαντικά στη διαδικασία;».
Λ.Θ.: «Σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να δημιουργήσεις ένα δικό σου ιδιωτικό ωδείο;».
Ε.Δ.: «Όχι. Για να μπορείς να αντεπεξέλθεις στις ανάγκες ενός ωδείου χρειάζεται πρώτα απ’ όλα η ύπαρξη ενός οικονομικού κεφαλαίου και δεύτερον η καλή στελέχωση, ώστε να μπορείς να προσφέρεις σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Έπειτα, θα έπρεπε να αφιερώσω πολύ περισσότερο χρόνο στο διοικητικό και διαδικαστικό μέρος και θα χανόμουν από το δημιουργικό κομμάτι. Η επαφή με τη μουσική και τους μαθητές και μαθήτριές μου είναι για μένα το Α και το Ω. Άλλωστε, στο Δημοτικό Ωδείο είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη. Έχω υπέροχες σχέσεις, μιας και υπήρξα η ίδια μαθήτρια εκεί».
Λ.Θ.: «Αφορμή του ότι ανέφερες τους μαθητές σου, ήθελα να σε ρωτήσω πώς είναι, αλήθεια, η σχέση σου με τα παιδιά και πού πιστεύεις ότι συμβάλλεις εσύ σημαντικά στη διαδικασία;».
Ε.Δ.: «Ωραία ερώτηση αυτή, γιατί πράγματι, πέραν της μουσικής και του τραγουδιού, αυτό που θέλω να μάθω στα παιδιά είναι πρωτίστως ένας άλλος τρόπος σκέψης. Το πώς να πιαστούν από τη μουσική και να την κάνουν ασπίδα ζωής και στη συνέχεα να ταξιδέψουμε μαζί στο μαγικό κόσμο της φωνητικής. Με τα παιδιά έχω σχέση εμπιστοσύνης και μοιραζόμαστε πράγματα και πέρα από τη μουσική».
Λ.Θ.: «Πώς διαχειρίζεσαι περιπτώσεις ατόμων που απομακρύνονται από την ουσία, επικεντρώνοντας την προσοχή στον εαυτό ή στο εγώ τους, που αναπτύσσουν αβάσιμα μία υπέρμετρη αυτοπεποίθηση, να το πω κομψά; Διότι, στο χώρο του κλασικού τραγουδιού, εύκολα κανείς μπορεί να τη “δει” ξαφνικά Κάλλας ή Παβαρότι».
Λ.Θ.: «Πώς διαχειρίζεσαι περιπτώσεις ατόμων που απομακρύνονται από την ουσία, επικεντρώνοντας την προσοχή στον εαυτό ή στο εγώ τους, που αναπτύσσουν αβάσιμα μία υπέρμετρη αυτοπεποίθηση, να το πω κομψά; Διότι, στο χώρο του κλασικού τραγουδιού, εύκολα κανείς μπορεί να τη “δει” ξαφνικά Κάλλας ή Παβαρότι».
Ε.Δ.: (γελάει) «Ναι, κοιτά, το τραγούδι αποτελεί, γενικά, έναν τρόπο έκφρασης που ευνοεί την εξωστρέφεια αλλά και την έκθεση. Φαίνεσαι, παρουσιάζεις και αυτοπαρουσιάζεσαι, και έτσι πιο εύκολα μπορεί να εκδηλωθούν ναρκισσιστικά στοιχεία. Αυτό μπορεί να συμβεί, αρχικά, από μόνο του λόγω της σκληρής εκπαίδευσης στο τραγούδι. Όλη αυτή η πίεση και ο φόρτος που συσσωρεύονται αναζητούν εκτόνωση και διέξοδο μέσα από το χειροκρότημα και την αναγνώριση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι βλέπει ο κόσμος μέσα από τις εμφανίσεις, την τηλεόραση, τα βιντεοκλίπ κ.λπ. Μπορεί πάνω στη σκηνή να νιώθεις εκλεκτός, αλλά, στην ουσία, μεταφέρεις μέσα από τη φωνή σου ένα έργο. Στη σκηνή φαίνονται όλα, τι πρόθεση έχει κανείς κι αν βρίσκεται πάνω σ’ αυτήν για να προσφέρει ή για να καλύψει τις δικές του ανασφάλειες. Είναι δύσκολο να το χειριστείς και είναι επίσης ένα από εκείνα που διδάσκω στα παιδιά: Τους δείχνω τι στάση θα έπρεπε να κρατούν».
Λ.Θ.: «Κάτι άλλο που με ενδιαφέρει να μάθω πολύ είναι το πώς αντιμετωπίζεις όσους μαθητές έρχονται σε σένα για να κάνουν κλασικό τραγούδι, ενώ τα δικά τους ακούσματα όπως επίσης και το μουσικό είδος που καλούνται να υπηρετήσουν είναι τελείως διαφορετικά. Συγκεκριμένα αναφέρομαι σε μαθητές σου για τους οποίους γνωρίζω πως τραγουδούν, για παράδειγμα, μέταλ. Δεν θέλω να εστιάσουμε τόσο στο γεγονός πως το κλασικό τραγούδι είναι ούτως ή άλλως η βάση όλων, αλλά περισσότερο στο πώς τους προσεγγίζεις».
Λ.Θ.: «Κάτι άλλο που με ενδιαφέρει να μάθω πολύ είναι το πώς αντιμετωπίζεις όσους μαθητές έρχονται σε σένα για να κάνουν κλασικό τραγούδι, ενώ τα δικά τους ακούσματα όπως επίσης και το μουσικό είδος που καλούνται να υπηρετήσουν είναι τελείως διαφορετικά. Συγκεκριμένα αναφέρομαι σε μαθητές σου για τους οποίους γνωρίζω πως τραγουδούν, για παράδειγμα, μέταλ. Δεν θέλω να εστιάσουμε τόσο στο γεγονός πως το κλασικό τραγούδι είναι ούτως ή άλλως η βάση όλων, αλλά περισσότερο στο πώς τους προσεγγίζεις».
Ε.Δ.: (γελάει) «Άμα σου πω ότι αυτά τα παιδιά είναι εκείνα που μου κινούν περισσότερο το ενδιαφέρον; Πιστεύω πως έχει να κάνει με την πρόκληση. Μου αρέσει πολύ η διαφορετικότητα και, κακά τα ψέματα, τραγουδάω κλασική μουσική, αλλά κι εγώ ακούω τα πάντα. Με αυτά τα παιδιά, που μπορεί να μου έρχονται από διάφορους μουσικούς χώρους, από το λαϊκό, την ποπ, το ροκ κ.λπ., προσπαθούμε σταδιακά να βρούμε κοινά πατήματα. Στην αρχή τα αφήνω να εκφραστούν και ξεκινάμε από εκεί που τα ίδια επιθυμούν να ξεκινήσουν. Δεν μπορώ να ακυρώνω εξαρχής το είδος που τους αρέσει και να αρχίζω τα δικά μου. Πάνω απ’ όλα σέβομαι την προσωπικότητά τους, γιατί η έκφραση του μουσικού είδους της προτίμησής τους αποτελεί ένα συστατικό στοιχείο της».
Λ.Θ.: «Σου έχει τύχει να έρθει γονιός και να σου ζητάει να κάνεις το παιδί του τραγουδιστή/τρια, ενώ εκ των πραγμάτων βλέπεις πως είναι αδύνατον;».
Λ.Θ.: «Σου έχει τύχει να έρθει γονιός και να σου ζητάει να κάνεις το παιδί του τραγουδιστή/τρια, ενώ εκ των πραγμάτων βλέπεις πως είναι αδύνατον;».
Ε.Δ.: «Μου έχει τύχει να μου τάζουν δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά, αν το παιδί δεν μπορεί και δεν έχει το ταλέντο να προχωρήσει σ’ αυτό, καλύτερα να στρέψει το ενδιαφέρον του σε κάτι άλλο. Είναι πολύ κρίμα, και άδικα στέλνουν γονείς τα παιδιά τους στο ωδείο με το ζόρι, μόνο και μόνο για να λένε ότι το παιδί τους μαθαίνει πιάνο ή τραγουδάει. Η τέχνη θέλει μεράκι, σε καλεί, δεν την καλείς. Προσωπικά, θα δώσω περιθώριο σε ένα παιδί που ναι μεν το θέλει πολύ, αλλά αδυνατεί. Αν δω πως παίρνει βελτίωση θα προχωρήσουμε, αν όχι, με τρόπο θα αναζητήσουμε κάτι που να το εκφράζει καλύτερα. Ποτέ, όμως, δεν λέμε σε ένα παιδί ότι είναι φάλτσο, κόβοντάς του τα φτερά. Γιατί, αν του ακυρώνεις ένα όνειρο, τότε μπορεί μαζί μ’ αυτό να ακυρωθούν και άλλα».
Λ.Θ.: «Πάμε λίγο στο τώρα, να μας πεις λίγα λόγια για το δικό σου μεγάλο όνειρο, την “Όπερα της πεντάρας”».
Λ.Θ.: «Πάμε λίγο στο τώρα, να μας πεις λίγα λόγια για το δικό σου μεγάλο όνειρο, την “Όπερα της πεντάρας”».
Ε.Δ.: «Πράγματι, η “Όπερα της Πεντάρας” ήταν ένα όνειρο ζωής και χρόνων. Ένα δύσκολο εγχείρημα, που χρειάστηκε πολύ σκληρή δουλειά, προκειμένου να πραγματοποιηθεί. Και είμαι τόσο ευτυχισμένη που καταφέραμε μαζί με πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους, από όλους τους χώρους της τέχνης, να το υλοποιήσουμε! Είναι πολλά τα ευχαριστώ, πρώτα απ’ όλα στο σκηνοθέτη μας, τον Κωστή Μπασογιάννη, ο οποίος για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πηγαινορχόταν Αθήνα-Γιάννενα για τις πρόβες. Στους ηθοποιούς, και συγκεκριμένα στον Παναγιώτη Νάκο, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μακχίθ, και στα παιδιά από τη ΘΕΣΠΙ. Στους μαθητές μου και φίλους τραγουδιστές, όπως είναι η Μαίρη Παπανικολάου, στο ρόλο της κυρίας Πίτσαμ. Στους υπέροχους μουσικούς μας και σε όλους τους συντελεστές, όπως η Λάουρα Τσιάτη, απευθύνω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για την πολύ σημαντική συνδρομή τους. Στο συμπαραγωγό μου, ακόμα, το Δημήτρη Ράδη, που έτρεχε για τα διαδικαστικά, τις πρόβες στο ρόλο του κυρίου Πίτσαμ, τα πρόμο-βίντεο και τη φωτογραφική κάλυψη. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, επίσης, για τη στήριξη του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου μας, στον πρόεδρο κ. Κωνσταντίνο Γκόγκο και στην κ. Μαρία Στρατσιάνη, όπως επίσης και στην πρόεδρο του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. την κ. Αλέκα Βακαλοπούλου για τη παραχώρηση μέρους του σκηνικού. Στην Κοινωνική Αλληλεγγύη, που μας έδωσε τη δυνατότητα να προσφέρουμε μέσα από την τέχνη, και βέβαια σε σένα, Λεωνίδα μου, για τα σκηνικά και τα κοστούμια».
Λ.Θ.: «Για το επόμενο διάστημα ετοιμάζεις κάτι; Τι άλλο, επίσης, θα σε ενδιέφερε να κάνεις και τι θα επιθυμούσες να δεις να ανεβαίνει στα Γιάννενα;».
Λ.Θ.: «Για το επόμενο διάστημα ετοιμάζεις κάτι; Τι άλλο, επίσης, θα σε ενδιέφερε να κάνεις και τι θα επιθυμούσες να δεις να ανεβαίνει στα Γιάννενα;».
Ε.Δ.: «Προς το παρόν στηρίξω με τη συμμετοχή μου την υποψηφιότητα της πόλης μας για την “Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2021”. Υπάρχουν στα υπόψη παραστάσεις κλασικής ατονικής μουσικής σε συνδυασμό με ένα ευρύ φάσμα από το χώρο των παραστατικών τεχνών και με έργα σύγχρονων συνθέτων. Θέλω να πειραματιστώ και με άλλα είδη τέχνης, εισάγοντας το χορό, την ποίηση, το βιντεοάρτ κ.λπ. Για τα Γιάννενα θα ήθελα η όπερα ως μουσικό είδος να έρθει ακόμα πιο κοντά στον κόσμο. Να πάψει να είναι παρεξηγημένο και να εξοικειωθούν οι πολίτες με αυτό, γιατί συν τοις άλλοις έχουμε εδώ πάρα πολλά ταλέντα στην κλασική μουσική».
Λ.Θ.: «Και μ’ αυτή την ευχή θα κλείσω την πολύ ευχάριστη συζήτησή μας. Σ’ ευχαριστούμε για την παρουσία σου στο CMOM και σου ευχόμαστε όμορφη δημιουργική συνέχεια με πολλές επιτυχίες!».
Ε.Δ.: «Σας ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου και σας εύχομαι καλή συνέχεια στο περιοδικό, ιδίως με αυτές τις πολύ ωραίες και ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις σας, που διαβάζω πάντα ανελλιπώς. Να είστε καλά».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CityMag.
__________
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ράδης, Θύμιος Μάντζιος, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών, Δημοτικό Ωδείο Ιωαννίνων.
Λ.Θ.: «Και μ’ αυτή την ευχή θα κλείσω την πολύ ευχάριστη συζήτησή μας. Σ’ ευχαριστούμε για την παρουσία σου στο CMOM και σου ευχόμαστε όμορφη δημιουργική συνέχεια με πολλές επιτυχίες!».
Ε.Δ.: «Σας ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου και σας εύχομαι καλή συνέχεια στο περιοδικό, ιδίως με αυτές τις πολύ ωραίες και ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις σας, που διαβάζω πάντα ανελλιπώς. Να είστε καλά».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CityMag.
__________
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ράδης, Θύμιος Μάντζιος, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών, Δημοτικό Ωδείο Ιωαννίνων.