CMOM Portrait | Βασιλική Σιαταρά
«Στο σχολείο, τους καθηγητές ενδιέφερε να βγαίνει η ύλη των μαθημάτων και όλες οι άλλες ασχολίες θεωρούνταν εξωσχολικά χόμπι. Μας περνούσαν την άποψη πως ο ζωγράφος, ο μουσικός και ο ηθοποιός δεν είναι επαγγέλματα».
Από καιρό ήθελα να πάρω συνέντευξη στη Βασιλική Σιαταρά. Οι πολλές καλοκαιρινές εκδηλώσεις δε μας άφηναν, όμως, τον απαιτούμενο χρόνο. Τώρα που τέλειωσαν τα φεστιβάλ, καταφέραμε λίγο πριν ξεκινήσει η νέα δημιουργική σεζόν να δώσουμε το ραντεβού μας σε ένα νέο τσιπουράδικο της πόλης, στο οποίο μάλιστα ανέλαβε να ζωγραφίσει μία τοιχογραφία.
Η Βασιλική είναι μία νέα ζωγράφος που, κατά την άποψή μου, ξεκίνησε λίγο «άτσαλα». Στην πορεία, ωστόσο, τα πράγματα ήρθαν τελείως διαφορετικά και είναι αυτό που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον. Τίποτα δεν είναι εύκολο για έναν καλλιτέχνη. Τελικά, τι είναι εκείνο που χρήζει περισσότερο αναγνώρισης, το έργο ή ο δημιουργός του;
Με τη Βασιλική κάτσαμε κοντά στην υπό διαμόρφωση τοιχογραφία της. Απεικονίζει έναν παππού να κάθεται σε μια καρέκλα και να διαβάζει εφημερίδα. Ένιωθα πως κατά τη διάρκεια της συνέντευξης «εκείνος» έριχνε πού και πού το βλέμμα του σε μας. Τα έργα της βγάζουν μια τέτοια ζωντάνια, που νομίζεις πως σε κοιτάνε.
Παραγγείλαμε τα ποτά μας, εκείνη, κλασικά, παρέμεινε πιστή στο αγαπημένο της ούζο, κι εγώ ήπια μια μπιρίτσα, έτσι στο χαλαρό. Ίσως η πιο χαλαρή συνέντευξη που έχω πάρει ποτέ...
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Πότε κατάλαβες την κλίση σου για τη ζωγραφική;».
Βασιλική Σιαταρά: «Από μικρό παιδί, και νομίζω από την πρώτη στιγμή κιόλας που μπόρεσα να κρατήσω μολύβι. Βέβαια, σε όλα τα παιδιά αρέσει να ζωγραφίζουν, αλλά τους αρέσει να κάνουν κι άλλα πράγματα. Εγώ είχα προσηλωθεί στη ζωγραφική. Δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο».
Η Βασιλική είναι μία νέα ζωγράφος που, κατά την άποψή μου, ξεκίνησε λίγο «άτσαλα». Στην πορεία, ωστόσο, τα πράγματα ήρθαν τελείως διαφορετικά και είναι αυτό που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον. Τίποτα δεν είναι εύκολο για έναν καλλιτέχνη. Τελικά, τι είναι εκείνο που χρήζει περισσότερο αναγνώρισης, το έργο ή ο δημιουργός του;
Με τη Βασιλική κάτσαμε κοντά στην υπό διαμόρφωση τοιχογραφία της. Απεικονίζει έναν παππού να κάθεται σε μια καρέκλα και να διαβάζει εφημερίδα. Ένιωθα πως κατά τη διάρκεια της συνέντευξης «εκείνος» έριχνε πού και πού το βλέμμα του σε μας. Τα έργα της βγάζουν μια τέτοια ζωντάνια, που νομίζεις πως σε κοιτάνε.
Παραγγείλαμε τα ποτά μας, εκείνη, κλασικά, παρέμεινε πιστή στο αγαπημένο της ούζο, κι εγώ ήπια μια μπιρίτσα, έτσι στο χαλαρό. Ίσως η πιο χαλαρή συνέντευξη που έχω πάρει ποτέ...
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Πότε κατάλαβες την κλίση σου για τη ζωγραφική;».
Βασιλική Σιαταρά: «Από μικρό παιδί, και νομίζω από την πρώτη στιγμή κιόλας που μπόρεσα να κρατήσω μολύβι. Βέβαια, σε όλα τα παιδιά αρέσει να ζωγραφίζουν, αλλά τους αρέσει να κάνουν κι άλλα πράγματα. Εγώ είχα προσηλωθεί στη ζωγραφική. Δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο».
Λ.Θ.: «Σαν εμμονή δηλαδή;».
Β.Σ.: «Ναι».
Λ.Θ.: «Αυτό ανησύχησε τους γύρω σου;».
Β.Σ.: «Λίγο ναι. Φάνηκε, όμως, παράλληλα και το πάθος μου για τη ζωγραφική. Επίσης, δημιουργούσε εντύπωση η ικανότητά μου να ζωγραφίζω σε μεγάλες επιφάνειες. Όλα τα παιδιά ζωγράφιζαν σε μπλοκ ζωγραφικής, κι εγώ από Α3 και πέρα. Δε φοβόμουνα το μέγεθος και ζωγράφιζα μεγάλες εικόνες, κυρίως πρόσωπα και μεγάλα μάτια».
Λ.Θ.: «Παρατηρώ πως τα έργα σου αναπαριστούν συχνά το μάτι».
Β.Σ.: «Ναι. Ήταν πάντα αγαπημένο μου θέμα και παραμένει ακόμα. Γενικά, αγαπώ πολύ το πορτρέτο».
Λ.Θ.: «Μπορώ να πω ότι σε χαρακτηρίζει το πορτρέτο. Τα πρόσωπα και κυρίως τα μάτια που ζωγραφίζεις είναι πολύ ζωντανά».
Β.Σ.: «Τα μάτια, το σχήμα του προσώπου και η έκφραση είναι τα πρώτα σημεία που προσέχω. Έπειτα ακολουθούν η αρμονία με το υπόλοιπο σώμα, το χώρο, η διάδραση με αυτόν και η ατμόσφαιρα που θέλω να αποδώσω. Νομίζω όλα αυτά μαζί δίνουν την τελική εικόνα».
Β.Σ.: «Ναι».
Λ.Θ.: «Αυτό ανησύχησε τους γύρω σου;».
Β.Σ.: «Λίγο ναι. Φάνηκε, όμως, παράλληλα και το πάθος μου για τη ζωγραφική. Επίσης, δημιουργούσε εντύπωση η ικανότητά μου να ζωγραφίζω σε μεγάλες επιφάνειες. Όλα τα παιδιά ζωγράφιζαν σε μπλοκ ζωγραφικής, κι εγώ από Α3 και πέρα. Δε φοβόμουνα το μέγεθος και ζωγράφιζα μεγάλες εικόνες, κυρίως πρόσωπα και μεγάλα μάτια».
Λ.Θ.: «Παρατηρώ πως τα έργα σου αναπαριστούν συχνά το μάτι».
Β.Σ.: «Ναι. Ήταν πάντα αγαπημένο μου θέμα και παραμένει ακόμα. Γενικά, αγαπώ πολύ το πορτρέτο».
Λ.Θ.: «Μπορώ να πω ότι σε χαρακτηρίζει το πορτρέτο. Τα πρόσωπα και κυρίως τα μάτια που ζωγραφίζεις είναι πολύ ζωντανά».
Β.Σ.: «Τα μάτια, το σχήμα του προσώπου και η έκφραση είναι τα πρώτα σημεία που προσέχω. Έπειτα ακολουθούν η αρμονία με το υπόλοιπο σώμα, το χώρο, η διάδραση με αυτόν και η ατμόσφαιρα που θέλω να αποδώσω. Νομίζω όλα αυτά μαζί δίνουν την τελική εικόνα».
Λ.Θ.: «Αργότερα πώς εξελίχθηκε αυτό το πάθος; Στο σχολείο, για παράδειγμα, όπου αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα, τι μηνύματα λάμβανες από τους δασκάλους και τους συμμαθητές σου;».
Β.Σ.: «Στο σχολείο το έκρυβα. Δεν ήθελα να ξέρουν αν και τι ζωγραφίζω».
Λ.Θ.: «Γιατί έτσι;».
Β.Σ.: «Δεν ξέρω γιατί μου έβγαινε αυτή η ανάγκη να μη θέλω, κυρίως, να με βλέπουν να ζωγραφίζω».
Λ.Θ.: «Ντρεπόσουν;».
Β.Σ.: «Θεωρούσα πως δεν ήταν ωραία αυτά που ζωγράφιζα».
Λ.Θ.: «Οι γύρω σου τι έλεγαν όμως; Οι γονείς σου;».
Β.Σ.: «Καλά λόγια. Τους άρεζαν οι ζωγραφιές μου».
Λ.Θ.: «Άρα είχες μάλλον λίγο χαμηλή αυτοεκτίμηση».
Β.Σ.: «Σίγουρα. Αυτή η χαμηλή αυτοεκτίμηση θα μου σταθεί αργότερα εμπόδιο, όπου για αρκετά χρόνια αφήνω το πινέλο τελείως. Αλλά και σήμερα πιστεύω πως μου λείπει ακόμα αρκετά η αυτοπεποίθηση».
Λ.Θ.: «Καταλαβαίνω ότι στην αρχή οι καλλιτέχνες περνάνε διάφορα στάδια, μεταξύ αυτών και περιόδους απογοήτευσης, αλλά θεωρώ ότι οφείλεται κυρίως στην απουσία παρότρυνσης».
Β.Σ.: «Αυτή απουσίαζε ούτως ή άλλως, γιατί, όταν πήγαινα εγώ σχολείο, οι καθηγητές δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τα καλλιτεχνικά. Τους ενδιέφερε να βγάζουμε την υλη των μαθημάτων και όλες οι άλλες ασχολίες ήταν εξωσχολικά χόμπι. Μας περνούσανε την άποψη πως ο ζωγράφος, ο μουσικός και ο ηθοποιός δεν είναι επαγγέλματα. Ίσως αυτό να αποθάρρυνε κάποια παιδιά. Άλλα, πάλι, το είχαμε πάρει πιο ζεστά και είχαμε γραφτεί σε ωδεία και εικαστικά εργαστήρια».
Β.Σ.: «Στο σχολείο το έκρυβα. Δεν ήθελα να ξέρουν αν και τι ζωγραφίζω».
Λ.Θ.: «Γιατί έτσι;».
Β.Σ.: «Δεν ξέρω γιατί μου έβγαινε αυτή η ανάγκη να μη θέλω, κυρίως, να με βλέπουν να ζωγραφίζω».
Λ.Θ.: «Ντρεπόσουν;».
Β.Σ.: «Θεωρούσα πως δεν ήταν ωραία αυτά που ζωγράφιζα».
Λ.Θ.: «Οι γύρω σου τι έλεγαν όμως; Οι γονείς σου;».
Β.Σ.: «Καλά λόγια. Τους άρεζαν οι ζωγραφιές μου».
Λ.Θ.: «Άρα είχες μάλλον λίγο χαμηλή αυτοεκτίμηση».
Β.Σ.: «Σίγουρα. Αυτή η χαμηλή αυτοεκτίμηση θα μου σταθεί αργότερα εμπόδιο, όπου για αρκετά χρόνια αφήνω το πινέλο τελείως. Αλλά και σήμερα πιστεύω πως μου λείπει ακόμα αρκετά η αυτοπεποίθηση».
Λ.Θ.: «Καταλαβαίνω ότι στην αρχή οι καλλιτέχνες περνάνε διάφορα στάδια, μεταξύ αυτών και περιόδους απογοήτευσης, αλλά θεωρώ ότι οφείλεται κυρίως στην απουσία παρότρυνσης».
Β.Σ.: «Αυτή απουσίαζε ούτως ή άλλως, γιατί, όταν πήγαινα εγώ σχολείο, οι καθηγητές δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τα καλλιτεχνικά. Τους ενδιέφερε να βγάζουμε την υλη των μαθημάτων και όλες οι άλλες ασχολίες ήταν εξωσχολικά χόμπι. Μας περνούσανε την άποψη πως ο ζωγράφος, ο μουσικός και ο ηθοποιός δεν είναι επαγγέλματα. Ίσως αυτό να αποθάρρυνε κάποια παιδιά. Άλλα, πάλι, το είχαμε πάρει πιο ζεστά και είχαμε γραφτεί σε ωδεία και εικαστικά εργαστήρια».
Λ.Θ.: «Φαντάζομαι πως κατά τη διάρκεια του μαθήματος εσύ ζωγράφιζες».
Β.Σ.: «Συνέχεια. Σε όλα τα μαθήματα. Αφού από ένα σημείο και μετά οι καθηγητές είχαν απηυδήσει. Λέγανε ότι εγώ κάνω μόνο γι’ αυτό. Δεν ήμουν κακή μαθήτρια όμως. Στο Λύκειο ασχολήθηκα πολύ λίγο έως και καθόλου με τη ζωγραφική».
Λ.Θ.: «Πως προέκυψε αυτή η παύση;».
Β.Σ.: «Κάτι άρχιζε να με ενοχλεί. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς ήταν αυτό που μ’ έκανε να χάσω ξαφνικά το ενδιαφέρον μου για τη ζωγραφική. Ένιωθα ίσως κάτι σαν φόβο. Δε με ευχαριστούσε πλέον. Δεν μπορούσα να αποτυπώσω την έμπνευσή μου, κι αυτό άρχισε να με κουράζει».
Λ.Θ.: «Επομένως, σταδιακά απέκλειες σχολές σχετικές με τις τέχνες».
Β.Σ.: «Δεν προσπάθησα να μπω στην Καλών Τεχνών. Θεωρούσα πως δεν την έφτανα. Ήμουν πολύ καλή στα θεωρητικά μαθήματα και πιστεύω πως σε μια άλλη ζωή θα είχα σπουδάσει ψυχολογία. Είχα δηλώσει ωστόσο την Πλαστικών Τεχνών, την οποία δεν έπιασα, και τελικά πέρασα στο ΤΕΙ Φωτογραφίας στην Αθήνα».
Β.Σ.: «Συνέχεια. Σε όλα τα μαθήματα. Αφού από ένα σημείο και μετά οι καθηγητές είχαν απηυδήσει. Λέγανε ότι εγώ κάνω μόνο γι’ αυτό. Δεν ήμουν κακή μαθήτρια όμως. Στο Λύκειο ασχολήθηκα πολύ λίγο έως και καθόλου με τη ζωγραφική».
Λ.Θ.: «Πως προέκυψε αυτή η παύση;».
Β.Σ.: «Κάτι άρχιζε να με ενοχλεί. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς ήταν αυτό που μ’ έκανε να χάσω ξαφνικά το ενδιαφέρον μου για τη ζωγραφική. Ένιωθα ίσως κάτι σαν φόβο. Δε με ευχαριστούσε πλέον. Δεν μπορούσα να αποτυπώσω την έμπνευσή μου, κι αυτό άρχισε να με κουράζει».
Λ.Θ.: «Επομένως, σταδιακά απέκλειες σχολές σχετικές με τις τέχνες».
Β.Σ.: «Δεν προσπάθησα να μπω στην Καλών Τεχνών. Θεωρούσα πως δεν την έφτανα. Ήμουν πολύ καλή στα θεωρητικά μαθήματα και πιστεύω πως σε μια άλλη ζωή θα είχα σπουδάσει ψυχολογία. Είχα δηλώσει ωστόσο την Πλαστικών Τεχνών, την οποία δεν έπιασα, και τελικά πέρασα στο ΤΕΙ Φωτογραφίας στην Αθήνα».
Λ.Θ.: «Με τη φωτογραφία πώς τα πήγαινες έως τότε;».
Β.Σ.: «Σχετικά καλά. Στη σχολή μού άρεσε πολύ ο σκοτεινός θάλαμος και όχι τόσο η λήψη. Στην πορεία, όμως, άρχισε να με ενδιαφέρει και πάλι η ζωγραφική, με αποτέλεσμα να παρατήσω τη φωτογραφία. Πήγα και γράφτηκα σε ιδιωτική σχολή γραφιστικής».
Λ.Θ.: «Εκεί ποια ήταν η αγαπημένη σου τεχνική, το αγαπημένο σου μάθημα;».
Β.Σ.: «Η εικονογράφηση. Τεχνικές εφαρμόζω διάφορες. Για πολλά χρόνια έκανα μολύβι. Σήμερα χρησιμοποιώ πολύ την ακουαρέλα, ειδικά για τα προσωπικά μου έργα, που προορίζονται για εκθέσεις. Να πω ότι πλέον λειτουργώ με έναν τελείως δικό μου τρόπο, σχεδόν αυτοδίδακτο».
Λ.Θ.: «Γιατί η ακουαρέλα;».
Β.Σ.: «Γιατί με την ακουαρέλα μπορείς να ξεκινήσεις κάτι από το τίποτα. Με δύο τρείς πιτσιλιές μπορώ να διακρίνω κάποια μορφή, την οποία αρχίζω να ακολουθώ με το πινέλο μου. Από ένα σημείο και μετά με οδηγεί από μόνο του το σχέδιο».
Β.Σ.: «Σχετικά καλά. Στη σχολή μού άρεσε πολύ ο σκοτεινός θάλαμος και όχι τόσο η λήψη. Στην πορεία, όμως, άρχισε να με ενδιαφέρει και πάλι η ζωγραφική, με αποτέλεσμα να παρατήσω τη φωτογραφία. Πήγα και γράφτηκα σε ιδιωτική σχολή γραφιστικής».
Λ.Θ.: «Εκεί ποια ήταν η αγαπημένη σου τεχνική, το αγαπημένο σου μάθημα;».
Β.Σ.: «Η εικονογράφηση. Τεχνικές εφαρμόζω διάφορες. Για πολλά χρόνια έκανα μολύβι. Σήμερα χρησιμοποιώ πολύ την ακουαρέλα, ειδικά για τα προσωπικά μου έργα, που προορίζονται για εκθέσεις. Να πω ότι πλέον λειτουργώ με έναν τελείως δικό μου τρόπο, σχεδόν αυτοδίδακτο».
Λ.Θ.: «Γιατί η ακουαρέλα;».
Β.Σ.: «Γιατί με την ακουαρέλα μπορείς να ξεκινήσεις κάτι από το τίποτα. Με δύο τρείς πιτσιλιές μπορώ να διακρίνω κάποια μορφή, την οποία αρχίζω να ακολουθώ με το πινέλο μου. Από ένα σημείο και μετά με οδηγεί από μόνο του το σχέδιο».
Λ.Θ.: «Πότε έκανες την πρώτη σου έκθεση;».
Β.Σ.: «Την πρώτη μου προσωπική έκθεση την έκανα μόλις πέρυσι. Είχα συμμετάσχει πριν σε εκθέσεις, στο πλαίσιο των σπουδών μου, αλλά και σε κάποιες ομαδικές».
Λ.Θ.: «Ποιο ήταν το θέμα της έκθεσης;».
Β.Σ.: «Η έκθεση λεγόταν “Αλχημικές Στιγμές” (alchemical moments) και περιελάμβανε κάποια παλαιότερα έργα μου και μια σειρά καινούριων, που ζωγράφισα ειδικά για την έκθεση. Ήθελα με τα έργα αυτά να συστηθώ στον κόσμο. Ο τίτλος έχει άμεση σχέση με τη γενικότερη παρουσία μου ως ζωγράφος, αλλά και με την έννοια που έχω αποδώσει προσωπικά στο σχέδιο».
Λ.Θ.: «Ανάλογο τίτλο φέρει και η σελίδα σου “Alchemy Design” στο Facebook».
Β.Σ.: «Ναι».
Λ.Θ.: «Πουλάς τα έργα σου;».
Β.Σ.: «Κάποια, ναι. Είναι και δύσκολοι οι καιροί σήμερα, αλλά πρωτίστως μ’ αρέσει κάτι που ζωγράφισα να υπάρχει στα χέρια ή στον τοίχο κάποιου που το αγάπησε όσο εγώ. Είναι ωραία αυτή η αίσθηση. Σε άλλη περίπτωση, δε θα είχε κανένα ουσιαστικό νόημα για μένα».
Β.Σ.: «Την πρώτη μου προσωπική έκθεση την έκανα μόλις πέρυσι. Είχα συμμετάσχει πριν σε εκθέσεις, στο πλαίσιο των σπουδών μου, αλλά και σε κάποιες ομαδικές».
Λ.Θ.: «Ποιο ήταν το θέμα της έκθεσης;».
Β.Σ.: «Η έκθεση λεγόταν “Αλχημικές Στιγμές” (alchemical moments) και περιελάμβανε κάποια παλαιότερα έργα μου και μια σειρά καινούριων, που ζωγράφισα ειδικά για την έκθεση. Ήθελα με τα έργα αυτά να συστηθώ στον κόσμο. Ο τίτλος έχει άμεση σχέση με τη γενικότερη παρουσία μου ως ζωγράφος, αλλά και με την έννοια που έχω αποδώσει προσωπικά στο σχέδιο».
Λ.Θ.: «Ανάλογο τίτλο φέρει και η σελίδα σου “Alchemy Design” στο Facebook».
Β.Σ.: «Ναι».
Λ.Θ.: «Πουλάς τα έργα σου;».
Β.Σ.: «Κάποια, ναι. Είναι και δύσκολοι οι καιροί σήμερα, αλλά πρωτίστως μ’ αρέσει κάτι που ζωγράφισα να υπάρχει στα χέρια ή στον τοίχο κάποιου που το αγάπησε όσο εγώ. Είναι ωραία αυτή η αίσθηση. Σε άλλη περίπτωση, δε θα είχε κανένα ουσιαστικό νόημα για μένα».
Λ.Θ.: «Πρόσφατα σε είδαμε και στην έκθεση “Aquaholic Rock Legends”. Μίλησέ μας για αυτή την εμπειρία».
Β.Σ.: «Αυτή η έκθεση παρουσίαζε πορτρέτα μεγάλων μορφών της ροκ σκηνής, καθώς συμμετείχε στο “Ioannina Rock City Festival”. Και εκεί ο τίτλος και τα έργα αναδείκνυαν το ρόλο της ακουαρέλας και της μίξης πολλών τεχνικών».
Λ.Θ.: «Γνωρίζω, επίσης, πως κάποιοι εν ζωή μύθοι του ροκ ζήτησαν το πορτρέτο τους, σωστά;».
Β.Σ.: «Ναι, σωστά (χαμογελάει)».
Λ.Θ.: (αναφερόμενος στην τοιχογραφία δίπλα μας) «Εδώ ο παππούς στον τοίχο;».
Β.Σ.: «Ο παππούς εδώ είναι μια τοιχογραφία με αρκετή λεπτομέρεια. Πιστεύω πως σε μια εβδομάδα θα έχει τελειώσει κι αυτή».
Β.Σ.: «Αυτή η έκθεση παρουσίαζε πορτρέτα μεγάλων μορφών της ροκ σκηνής, καθώς συμμετείχε στο “Ioannina Rock City Festival”. Και εκεί ο τίτλος και τα έργα αναδείκνυαν το ρόλο της ακουαρέλας και της μίξης πολλών τεχνικών».
Λ.Θ.: «Γνωρίζω, επίσης, πως κάποιοι εν ζωή μύθοι του ροκ ζήτησαν το πορτρέτο τους, σωστά;».
Β.Σ.: «Ναι, σωστά (χαμογελάει)».
Λ.Θ.: (αναφερόμενος στην τοιχογραφία δίπλα μας) «Εδώ ο παππούς στον τοίχο;».
Β.Σ.: «Ο παππούς εδώ είναι μια τοιχογραφία με αρκετή λεπτομέρεια. Πιστεύω πως σε μια εβδομάδα θα έχει τελειώσει κι αυτή».
Λ.Θ.: «Έχω παρατηρήσει σε πολλά έργα την απεικόνιση της τρίτης ηλικίας».
Β.Σ.: «Μου αρέσει! Όπως προανέφερα, αγαπώ πολύ το πορτρέτο και σε ένα ηλικιωμένο πρόσωπο θα δεις πολλά πράγματα, βλέπεις όλη τη ζωή τους, σημάδια χαράς και λύπης που άφησε ο χρόνος, και μάτια στα οποία καθρεφτίζεται αυτό το παρελθόν τους».
Λ.Θ.: «Υπάρχουν έργα που παραμένουν ανολοκλήρωτα;».
Β.Σ.: «Παλιότερα, όταν ξεκινούσα ένα έργο, το τελείωνα πριν πάω στο επόμενο. Σήμερα, τυχαίνει να υπάρχουν έργα που τα δουλεύω παράλληλα. Είναι μια καλή εναλλαγή».
Β.Σ.: «Μου αρέσει! Όπως προανέφερα, αγαπώ πολύ το πορτρέτο και σε ένα ηλικιωμένο πρόσωπο θα δεις πολλά πράγματα, βλέπεις όλη τη ζωή τους, σημάδια χαράς και λύπης που άφησε ο χρόνος, και μάτια στα οποία καθρεφτίζεται αυτό το παρελθόν τους».
Λ.Θ.: «Υπάρχουν έργα που παραμένουν ανολοκλήρωτα;».
Β.Σ.: «Παλιότερα, όταν ξεκινούσα ένα έργο, το τελείωνα πριν πάω στο επόμενο. Σήμερα, τυχαίνει να υπάρχουν έργα που τα δουλεύω παράλληλα. Είναι μια καλή εναλλαγή».
Λ.Θ.: «Ποια θα είναι η επόμενη έκθεση και τι σχέδια υπάρχουν για το μέλλον;».
Β.Σ.: «Δεν ξέρω ακόμα ποια θα είναι και πότε θα γίνει η επόμενη έκθεση. Το σίγουρο είναι πως έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος δημιουργίας. Θέλω να έρθω πιο κοντά στον κόσμο με τη ζωγραφική ως διαδικασία και όχι ως παρουσίαση μόνο. Δηλαδή, αυτό που φοβόμουν κάποτε, το να με βλέπουν να ζωγραφίζω, θα γίνει το κύριο έργο. Ίσως η επόμενη έκθεση να είναι ένα live act, γιατί, δεν ξέρω αν σ’ το έχω πει, οι εκθέσεις με αναστατώνουν λίγο. Επίσης θέλω να πειραματιστώ με διάφορα πρόσωπα, ακόμα και με το σκύλο μου τον Dranky. Μια επόμενη έκθεση θα είναι αφιερωμένη σ’ αυτόν, δε θα είναι όμως αντικείμενο των έργων αλλά και ο ίδιος καλλιτέχνης!».
Λ.Θ.: «Και μ’ αυτά τα ωραία θα κλείσουμε. Να σ’ ευχαριστήσω για το χρόνο σου και την πολύ όμορφη κουβέντα που κάναμε. Σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο, με πολλές επιτυχίες στο μέλλον!».
Β.Σ.: «Κι εγώ σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, Λεωνίδα. Να είστε πάντα καλά. Σας εύχομαι χρόνια πολλά, δύναμη και δημιουργία!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CMOM.
__________
Από την πρόσφατη έκθεση "Aquaholic Rock Legends"
Β.Σ.: «Δεν ξέρω ακόμα ποια θα είναι και πότε θα γίνει η επόμενη έκθεση. Το σίγουρο είναι πως έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος δημιουργίας. Θέλω να έρθω πιο κοντά στον κόσμο με τη ζωγραφική ως διαδικασία και όχι ως παρουσίαση μόνο. Δηλαδή, αυτό που φοβόμουν κάποτε, το να με βλέπουν να ζωγραφίζω, θα γίνει το κύριο έργο. Ίσως η επόμενη έκθεση να είναι ένα live act, γιατί, δεν ξέρω αν σ’ το έχω πει, οι εκθέσεις με αναστατώνουν λίγο. Επίσης θέλω να πειραματιστώ με διάφορα πρόσωπα, ακόμα και με το σκύλο μου τον Dranky. Μια επόμενη έκθεση θα είναι αφιερωμένη σ’ αυτόν, δε θα είναι όμως αντικείμενο των έργων αλλά και ο ίδιος καλλιτέχνης!».
Λ.Θ.: «Και μ’ αυτά τα ωραία θα κλείσουμε. Να σ’ ευχαριστήσω για το χρόνο σου και την πολύ όμορφη κουβέντα που κάναμε. Σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο, με πολλές επιτυχίες στο μέλλον!».
Β.Σ.: «Κι εγώ σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, Λεωνίδα. Να είστε πάντα καλά. Σας εύχομαι χρόνια πολλά, δύναμη και δημιουργία!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CMOM.
__________
Από την πρόσφατη έκθεση "Aquaholic Rock Legends"
 |  |  |
Φωτογραφίες: Λεωνίδας Θεοδωρίδης κι από το προσωπικό αρχείο της Βασιλικής Σιαταρά.
Η σελίδα της Βασιλικής Σιαταρά στο Facebook «Alchemy Design»
