CityMag Portrait | Στέφανος Καστρινάκης
«Μία φωτογράφιση είναι εξίσου σημαντική για μένα όσο και για το πρόσωπο που φωτογραφίζεται. Στη φωτογραφία δεν πραγματοποιείς μόνο λήψεις, πρέπει και να δίνεις. Είναι πολύ ωραίο αυτό το συναίσθημα, γιατί η τέχνη είναι για όλους!»
Σε αυτό το τεύχος το CityMag φιλοξενεί το πορτρέτο ενός νεαρού και, κατά τη γνώμη μου, πολύ ταλαντούχου φωτογράφου. Ο Στέφανος Καστρινάκης γεννήθηκε στα Χανιά, όπου και μεγάλωσε σε ένα γραφικό και φυσικό περιβάλλον με έντονες τις επιρροές των κρητικών παραδόσεων και της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής των Χανίων.
Η αγάπη του για τη φωτογραφία αναπτύχθηκε σε πολύ νεαρή ηλικία και δειλά δειλά άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα του φιλμ με τη φιλοδοξία κάποια μέρα να βγουν στο φως χωρίς να «καούν». Με προσμονή και πάθος κατάφερε να απαθανατίσει όμορφες εικόνες. Εστιάζοντας με το φακό του, καδράρει το αντικείμενο, που δεν το φυλακίζει, αλλά απελευθερώνει την ομορφιά που εκείνος βλέπει.
Η ανυπομονησία της επεξεργασίας είναι μεγάλη και η χαρά του ακόμα μεγαλύτερη όταν μας παρουσιάζει το αποτέλεσμα της λήψης του. Με σεβασμό προς τον εικονιζόμενο, δηλώνει, υποστηρίζοντας την άποψη του Χένρι Τζέιμς «Δουλεύουμε στα σκοτεινά, κάνουμε ό,τι μπορούμε, δίνουμε ό,τι έχουμε. Η αμφιβολία μας είναι το πάθος μας και το πάθος μας ο σκοπός μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι η τρέλα της τέχνης!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Πόσο σε επηρέασε η ατμόσφαιρα των Χανίων στη φωτογραφία;».
Η αγάπη του για τη φωτογραφία αναπτύχθηκε σε πολύ νεαρή ηλικία και δειλά δειλά άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα του φιλμ με τη φιλοδοξία κάποια μέρα να βγουν στο φως χωρίς να «καούν». Με προσμονή και πάθος κατάφερε να απαθανατίσει όμορφες εικόνες. Εστιάζοντας με το φακό του, καδράρει το αντικείμενο, που δεν το φυλακίζει, αλλά απελευθερώνει την ομορφιά που εκείνος βλέπει.
Η ανυπομονησία της επεξεργασίας είναι μεγάλη και η χαρά του ακόμα μεγαλύτερη όταν μας παρουσιάζει το αποτέλεσμα της λήψης του. Με σεβασμό προς τον εικονιζόμενο, δηλώνει, υποστηρίζοντας την άποψη του Χένρι Τζέιμς «Δουλεύουμε στα σκοτεινά, κάνουμε ό,τι μπορούμε, δίνουμε ό,τι έχουμε. Η αμφιβολία μας είναι το πάθος μας και το πάθος μας ο σκοπός μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι η τρέλα της τέχνης!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Πόσο σε επηρέασε η ατμόσφαιρα των Χανίων στη φωτογραφία;».
Στέφανος Καστρινάκης: «Μπορώ να πω πως σε μεγαλύτερο βαθμό επηρεάστηκα από τη φύση. Λατρεύω τη θάλασσα και όλα όσα τη συνοδεύουν. Έτσι, συχνά πυκνά θα συναντήσει κανείς πολλές φωτογραφίες μου με θέμα το ακρογιάλι, το κύμα που χτυπάει στα βράχια, τα πτηνά, το ηλιοβασίλεμα που χάνεται στον ορίζοντα, ακόμα και τους ανθρώπους που βρίσκονται σε καθημερινή επαφή με τη θάλασσα, όπως οι ψαράδες με τις βάρκες τους, και σαφώς τα διάφορα σημεία του λιμανιού. Τα Χανιά είναι μία ιδιαίτερα γραφική πόλη με πολλές ενετικές και μουσουλμανικές επιρροές. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων και των μνημείων της αποτέλεσαν για μένα αντικείμενο ενδιαφέροντος ως δείγματα τέχνης. Ήθελα να αποτυπώσω μέσα από το φακό μου τις παραδοσιακές λεπτομέρειες στο χτίσιμο και στα χρώματα. Το κάθε σημείο της πόλης το συνοδεύει και από μία ιστορία ή αστικός μύθος. Στα ενδότερα της Κρήτης το αντικείμενο ενδιαφέροντος γίνεται η ύπαιθρος με τους αγρούς, όπου και εκεί πολλά παραδοσιακά στοιχεία κερδίζουν επάξια μία θέση σε ένα κάδρο».
Λ.Θ.: «Φαντάζομαι πως ως παιδί επισκεπτόσουν αυτά τα σημεία συναντώντας νοητά το παρελθόν. Γιατί, ομολογώ, οι φωτογραφίες σου έχουν την ιδιότητα να ταξιδεύουν το θεατή, που διακρίνει τους πρωταγωνιστές της εκάστοτε εποχής».
Λ.Θ.: «Φαντάζομαι πως ως παιδί επισκεπτόσουν αυτά τα σημεία συναντώντας νοητά το παρελθόν. Γιατί, ομολογώ, οι φωτογραφίες σου έχουν την ιδιότητα να ταξιδεύουν το θεατή, που διακρίνει τους πρωταγωνιστές της εκάστοτε εποχής».
Σ.Κ.: «Ακριβώς. Τους έβλεπα τότε και τους βλέπω και σήμερα μέσα από το φακό. Είναι μία περίεργη κατάσταση που δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει εύκολα. Για παράδειγμα, όταν φωτογραφίζω μία πύλη ή έναν τοίχο του κάστρου, βλέπω τους ιππότες και τους αυλικούς. Μπορεί να μην το πιστεύεις, αλλά, όταν φωτογραφίζω την εξαιρετική Λαϊκή Αγορά των Χανίων και κοιτώ μέσα από την μηχανή μου, βλέπω ξαφνικά τον κόσμο αλλιώς, τον κόσμο τού τότε, ντυμένο με ρούχα εποχής, ακούω ακόμα και τις φωνές του παρελθόντος. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ενέργεια του σημείου που φωτογραφίζω τη δεδομένη στιγμή. Λοιπόν, ναι, μπορείς να δεις το παρελθόν. Θα σου δώσω το πιο απλό παράδειγμα για κάτι που λίγο πολύ σε όλους μας κατά καιρούς μπορεί να συμβαίνει. Δε σου έχει τύχει να δεις μία παλιά φωτογραφία και ξαφνικά να σου έρχονται μνήμες, φωνές ακόμα και μυρωδιές από τότε;».
Λ.Θ.: «Ναι, αυτό το νοσταλγικό συναίσθημα υπάρχει όντως. Αλήθεια, ποια ήταν η σχέση σου με το φακό όταν ήσουν μικρός; Εννοώ, σε οικογενειακές και σχολικές φωτογραφίες έβγαινες με άνεση ή τον απέφευγες;».
Λ.Θ.: «Ναι, αυτό το νοσταλγικό συναίσθημα υπάρχει όντως. Αλήθεια, ποια ήταν η σχέση σου με το φακό όταν ήσουν μικρός; Εννοώ, σε οικογενειακές και σχολικές φωτογραφίες έβγαινες με άνεση ή τον απέφευγες;».
Σ.Κ.: «Για να είμαι ειλικρινής, πράγμα που δε φαίνεται σήμερα, τον απέφευγα πολύ. Σε όσες εμφανίζομαι είμαι πολύ ντροπαλός. Δεν ξέρω, έτσι μου φαίνονται έμενα τουλάχιστον. Μάλλον επιζητούσα από τότε να είμαι εγώ ο φωτογράφος».
Λ.Θ.: «Και αυτός ο μικρός φωτογράφος τι ηλικίας ήταν όταν έφτασε στα χεράκια του η πρώτη φωτογραφική μηχανή και πώς έφτασε;».
Λ.Θ.: «Και αυτός ο μικρός φωτογράφος τι ηλικίας ήταν όταν έφτασε στα χεράκια του η πρώτη φωτογραφική μηχανή και πώς έφτασε;».
Σ.Κ.: «Ήμουν κάπου δεκατριών ετών, στην εποχή ακόμα του φιλμ, με μία έντονη συναισθηματική ορμή έτοιμη να εκδηλωθεί μέσα από τη φωτογραφία. Δε ζήτησα μηχανή ούτε ήθελα να περιμένω να μου κάνουν μία δώρο. Μάζευα το χαρτζιλίκι μου και πήρα μία Kodak, όχι σπουδαία, αλλά ήταν ή πρώτη μου μηχανή. Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα και δε θυμάμαι και τι απέγινε».
Λ.Θ.: «Οι πρώτες σου απόπειρες, λοιπόν, τι απεικόνιζαν; Επιπλέον σε διακατείχε ποτέ αυτό το “παπαρατσίστικο”, θα λέγαμε, όταν βρισκόσουν μεταξύ φίλων;».
Λ.Θ.: «Οι πρώτες σου απόπειρες, λοιπόν, τι απεικόνιζαν; Επιπλέον σε διακατείχε ποτέ αυτό το “παπαρατσίστικο”, θα λέγαμε, όταν βρισκόσουν μεταξύ φίλων;».
Σ.Κ.: «Τα αντικείμενα ενδιαφέροντος τότε ήταν τα πάντα και οι πρώτες λήψεις οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Ήμουν πολύ ανήσυχος, να σκεφτείς μέχρι και τις εφημερίδες φωτογράφιζα με τις ήδη τραβηγμένες φωτογραφίες (γελάει). Ο ήχος του κλείστρου έδινε κι έπαιρνε. Είναι λίγο αστείο, άλλα έτσι είναι ένα μικρό παιδί, η ωριμότητα έρχεται μεγαλώνοντας, έχει όμως καθαρή ψυχή και βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Το πάθος φέρνει την περιέργεια και μαζί με αυτήν έρχονται και τα απρόοπτα. Έτσι, θέλοντας να δώσω μία πιο περιπαιχτική νότα, προέκυψαν και οι “παπαρατσίστικες”, όπως λες και συ, “κρυφές” λήψεις, ειδικά μεταξύ φίλων».
Λ.Θ.: «Πότε, λοιπόν, άρχισε αυτή η ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία να παίρνει άλλη μορφή, μία, ας πούμε, πιο σοβαρή;».
Λ.Θ.: «Πότε, λοιπόν, άρχισε αυτή η ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία να παίρνει άλλη μορφή, μία, ας πούμε, πιο σοβαρή;».
Σ.Κ.: «Γύρω στα δεκαεπτά, όπου μετά τον εφηβικό ενθουσιασμό άρχισε να γεννιέται η ανάγκη. Η ίδια που βιώνει ο κάθε καλλιτέχνης στο κομβικό αυτό σημείο της ζωής του στο μεταίχμιο του να τολμήσω ή όχι. Που αναρωτιέται εάν αυτό θα μπορούσε να γίνει το επάγγελμά του, προκειμένου να βιοπορίζεται με την τέχνη του. Φρόντισα νωρίς, ως μαθητής Λυκείου ακόμα, να ξεκινήσω σπουδές σε ένα εργαστήρι φωτογραφίας, γιατί δεν ήμουν απόλυτα βέβαιος για το μέλλον και για το τι θα ακολουθούσε μετά το σχολείο».
Λ.Θ.: «Το διάστημα εκείνο, που είχες πάρει τη φωτογραφία πιο θερμά και ήσουν πλέον σπουδαστής σε ένα εργαστήρι, τι αντιδράσεις δέχτηκες από το περιβάλλον σου; Επιπλέον, πώς άρχισαν οι διακρίσεις των έργων σου; Μέσω διαγωνισμών και εκθέσεων;».
Λ.Θ.: «Το διάστημα εκείνο, που είχες πάρει τη φωτογραφία πιο θερμά και ήσουν πλέον σπουδαστής σε ένα εργαστήρι, τι αντιδράσεις δέχτηκες από το περιβάλλον σου; Επιπλέον, πώς άρχισαν οι διακρίσεις των έργων σου; Μέσω διαγωνισμών και εκθέσεων;».
Σ.Κ.: «Το οικογενειακό μου περιβάλλον είχε μεν αντιληφθεί από νωρίς την κλίση μου για τη φωτογραφία, από την άλλη, όμως, για εκείνους σήμαινε μία ακόμα απλή ενασχόληση. Σε σχέση με το εργαστήρι, ήταν μία εξωσχολική δραστηριότητα, καλοδεχούμενη για τους γονείς μου. Προτιμούσαν να με βλέπουν να καταπιάνομαι και με άλλα πράγματα εκτός των σχολικών μαθημάτων, παρά να έφερνα άσκοπες γύρες και να “μπλέξω”, όπως λέμε. Κάτι που συνιστώ και εγώ σήμερα στους νέους. Καλές οι καφετέριες, καλός ο υπολογιστής, αλλά ένα χόμπι, όποιο και αν είναι αυτό, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει. Στο μεταξύ με πείραζαν κιόλας (χαμογελάει). Δεν ξέρω εάν με έπαιρναν σοβαρά και με τσίγκλιζαν επίτηδες, πάντως έπιασε, γιατί μου έδωσε ακόμα περισσότερη ώθηση στο να κυνηγήσω το όνειρό μου. Όσον αφορά τους πρώιμους διαγωνισμούς, δίσταζα λίγο και απέφευγα τη συμμετοχή μου, όχι επειδή με τοποθετούσα πιο πάνω από τους άλλους, αλλά επειδή θεωρούσα πως οι φωτογραφίες μου δεν ήταν αρκετά καλές για να ανταγωνιστούν άλλους σπουδαστές. Σήμερα πιστεύω πως έκανα λάθος τότε και πως θα μπορούσα να έχω εξοικονομήσει χρόνο».
Λ.Θ.: «Τελειώνεις το σχολείο και, αντί να σπουδάζεις στην Καλών Τεχνών, σπουδάζεις οικονομικά. Οι γονείς σου μένουν με την εντύπωση πως θα γίνεις ένας καλός οικονομολόγος, το λιγότερο τραπεζικός υπάλληλος, και ότι η φωτογραφική μηχανή θα βγαίνει μόνο στις γιορτές… Και μετά;».
Λ.Θ.: «Τελειώνεις το σχολείο και, αντί να σπουδάζεις στην Καλών Τεχνών, σπουδάζεις οικονομικά. Οι γονείς σου μένουν με την εντύπωση πως θα γίνεις ένας καλός οικονομολόγος, το λιγότερο τραπεζικός υπάλληλος, και ότι η φωτογραφική μηχανή θα βγαίνει μόνο στις γιορτές… Και μετά;».
Σ.Κ.: «Ναι, και μετά μπαμ (γελάει). Κοίτα, είχα ολοκληρώσει τις σπουδές. Απλώς με κέρδισε η φωτογραφία. Επιπλέον, είχα το σκοπό μου και από αυτόν δε θα απέκλινα. Στο τέλος πέρασε το δικό μου και εκεί οι γονείς μου αντιλήφθηκαν πως εντέλει η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι κάτι παραπάνω από ένα χόμπι. Οι ίδιοι άρχισαν να με παίρνουν στα σοβαρά ως φωτογράφο ενάμισι χρόνο πριν, και μόλις πρόσφατα πραγματικά πείστηκαν, όταν τους ανακοίνωσα ότι είμαι ένας από τους 37 φωτογράφους που εκθέτουν στο ΟΑΚΑ στην έκθεση φωτογραφίας με τίτλο “Μoving (on)”. Πραγματοποιείται από τις 2 Νοεμβρίου 2012 έως τις 13 Ιανουαρίου 2013».
http://www.artandlife.gr/Athina-ekthesi_fotografias_moving_on
Λ.Θ.: «Ας περάσουμε, λοιπόν, στα της φωτογραφίας. Πιστεύεις ότι ο σκοτεινός θάλαμος έχει κλείσει; Πώς βλέπει σήμερα ένας νέος φωτογράφος τη διαφορά μεταξύ ψηφιακής εκτύπωσης και παραδοσιακής εμφάνισης μιας φωτογραφίας;».
http://www.artandlife.gr/Athina-ekthesi_fotografias_moving_on
Λ.Θ.: «Ας περάσουμε, λοιπόν, στα της φωτογραφίας. Πιστεύεις ότι ο σκοτεινός θάλαμος έχει κλείσει; Πώς βλέπει σήμερα ένας νέος φωτογράφος τη διαφορά μεταξύ ψηφιακής εκτύπωσης και παραδοσιακής εμφάνισης μιας φωτογραφίας;».
Σ.Κ.: «Κατηγορηματικά όχι! Δεν έχει κλείσει ο σκοτεινός θάλαμος και δεν πρέπει να κλείσει, γιατί αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι στην ιστορία της φωτογραφίας. Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για ένα νέο φωτογράφο. Η τεχνολογία ακολουθεί εμάς και εμείς εκείνη. Είναι πλέον σαφές ότι εδώ και μία δεκαετία η ψηφιακή εποχή μάς διευκολύνει κατά πολύ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το φωτισμό, αν και προσωπικά πιστεύω πως η λήψη σε φυσικό φως αποτελεί ακόμα τη βάση για μία καλή φωτογραφία, ακόμα και αν χρειαστεί μετά ψηφιακή επεξεργασία. Από τεχνική άποψη, επομένως, είναι καλύτερα, άλλα χάνει σε μαγεία σε σχέση με την παραδοσιακή εμφάνιση. Αυτό, βέβαια, δεν επηρεάζει την καλλιτεχνική οπτική μιας εικόνας. Άλλο η τέχνη και άλλο η τεχνική λήψης και εκτύπωσης ή εμφάνισης».
Λ.Θ.: «Φαντάζομαι πως κουβαλάς συνέχεια τη φωτογραφική μηχανή μαζί σου. Στις δικές σου σημαντικές στιγμές ποιος/α σε βγάζει φωτογραφία; Εμπιστεύεσαι άλλα άτομα για αυτήν τη δουλειά;».
Λ.Θ.: «Φαντάζομαι πως κουβαλάς συνέχεια τη φωτογραφική μηχανή μαζί σου. Στις δικές σου σημαντικές στιγμές ποιος/α σε βγάζει φωτογραφία; Εμπιστεύεσαι άλλα άτομα για αυτήν τη δουλειά;».
Σ.Κ.: «Αν όχι όλες, τις περισσότερες φόρες την έχω μαζί μου. Όπως λέω πάντα, η φωτογραφική μου μηχανή είναι το τρίτο μου χέρι. Και αν δεν υπάρχει μηχανή, έχουμε όλοι τα κινητά. Με λίγα λόγια, δεν ξεφεύγει κανείς! Ωστόσο, είναι εντυπωσιακό το πόσο προχωρήσαμε. Κάποτε, για να απαθανατίσεις μία αυθόρμητη στιγμή, έπρεπε να έχεις μηχανή με άδειο φιλμ ή έστω κενές θέσεις. Αν δεν είχε δικό της φλας, χρειαζόσουν τις ανάλογες πλακέτες των φλας, που, για όσους δεν τις θυμούνται, ήταν δυο σειρές από πέντε κυψέλες της μίας χρήσης. Μετά βγήκε η μηχανή στιγμιαίας εμφάνισης, ήταν και αυτή μεγάλη υπόθεση στην εποχή της. Σήμερα δε χρειάζεται ούτε να κρυφοκοιτάζεις το ρολό, φοβούμενος μην κάψεις το φιλμ, ούτε να γυρίζεις με τον αντίχειρα τους αριθμούς και στο τέλος να ξανατυλίξεις το φιλμ στο ρολό του. Όσο για το αν εμπιστεύομαι άλλους να με φωτογραφίσουν, δεν έχω θέμα».
Λ.Θ.: «Η δημοσιογραφική φωτογραφία θα σε ενδιέφερε; Όπως και η μεταφορά σκληροπυρηνικών εικόνων από πολεμικά μέτωπα, για παράδειγμα».
Λ.Θ.: «Η δημοσιογραφική φωτογραφία θα σε ενδιέφερε; Όπως και η μεταφορά σκληροπυρηνικών εικόνων από πολεμικά μέτωπα, για παράδειγμα».
Σ.Κ.: «Εξαρτάται από το έντυπο, εφημερίδα ή περιοδικό, και το είδος. Το πολιτικό ρεπορτάζ δε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα, δηλαδή. Δύσκολα θα με φανταζόμουν να βγάζω φωτογραφίες πολιτικών. Με ενδιαφέρει η φωτογραφία του πιο καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, όπως για θεατρικές παραστάσεις, για κάλυψη επιδείξεων μόδας και με μοντέλα για περιοδικά. Η ιδέα του πολεμικού φωτορεπόρτερ με γοητεύει και πιστεύω πως θα ανταποκρινόμουν σε μία τέτοια πρόκληση. Είναι, βέβαια, πάρα πολύ δύσκολο και επικίνδυνο, ωστόσο, θεωρώ πως η φωτογραφία της εμπόλεμης ζώνης είναι το ύψιστο σημείο που μπορεί να φτάσει ένας φωτογράφος. Εκεί ο φακός του γίνεται το μάτι όλου του κόσμου, μεταφέροντας κάτω από αντίξοες συνθήκες όλη τη φρίκη και τη βία. Στο παρελθόν είδαμε, εκ των υστέρων βέβαια, ντοκουμέντα που επηρέασαν ολοκληρωτικά την κοινή γνώμη και τα δεδομένα, αλλά δυστυχώς όχι την εξέλιξη της εκάστοτε στρατιωτικής επέμβασης, η οποία γίνεται πάντα με τους όρους των μεγάλων και όχι βάσει της αντικειμενικής αλήθειας. Μακάρι να μη γίνονταν πόλεμοι, αλλά από τη στιγμή που συμβαίνουν κάποιος πρέπει να διασώσει όσο πιο πολλά στιγμιότυπα μπορεί».
Λ.Θ.: «Πότε προέκυψε το μεγάλο σου άνοιγμα, για να έχεις σήμερα στο ενεργητικό σου σημαντικές συνεργασίες με δημοσιογραφικά πρακτορεία και καλλιτέχνες; Οι γονείς σου τι λένε σήμερα για όλα αυτά;».
Λ.Θ.: «Πότε προέκυψε το μεγάλο σου άνοιγμα, για να έχεις σήμερα στο ενεργητικό σου σημαντικές συνεργασίες με δημοσιογραφικά πρακτορεία και καλλιτέχνες; Οι γονείς σου τι λένε σήμερα για όλα αυτά;».
Σ.Κ.: «Όλα συνέβησαν αυτόν το χρόνο και εντελώς τυχαία. Εγώ απλώς είχα επικεντρωθεί στη δουλειά μου αναρτώντας σιγά σιγά κάποιες επιλεγμένες δουλειές στο διαδίκτυο, και ξαφνικά άρχισαν να προκύπτουν διάφορες προτάσεις. Σου το λέω ειλικρινά, οι ενδιαφερόμενοι είδαν τη δουλειά μου και με βρήκαν. Μου έκαναν τις προτάσεις τους και τις δέχτηκα σχεδόν όλες με μεγάλη ευχαρίστηση. Αποκόμισα πολύτιμη εμπειρία, και είμαι πάντα ανοιχτός για νέες δουλείες. Όλως περιέργως οι δικοί μου δε μου λένε πλέον τίποτα. Μήπως πρέπει να ανησυχώ; Δεν ξέρω! Μερικές φόρες η μητέρα μου βλέπει φωτογραφίες μου και λέει ότι είναι πολύ καλές. Δεν ξέρω αν το εννοεί ή αν μου λέει ψέματα (γελάει)».
Λ.Θ.: «Πρόσφατα έκανες μία φωτογραφική δουλειά με τη Νίκη Πόντε. Μίλησε μας για αυτήν τη συνεργασία».
Λ.Θ.: «Πρόσφατα έκανες μία φωτογραφική δουλειά με τη Νίκη Πόντε. Μίλησε μας για αυτήν τη συνεργασία».
Σ.Κ.: «Η Νίκη είναι φοβερή επαγγελματίας με όλη τη σημασία της λέξης, καθώς επίσης και εξαιρετικός άνθρωπος. Έχει προσωπικότητα και απίστευτα καλή φωνή. Δεν είμαι ειδικός να κρίνω την φωνή της, άλλα αυτό που άκουσα ζωντανά ήταν μοναδικό! Ήμουν υπεύθυνος για την εικόνα και την προβολή της μέσω της φωτογραφικής μας συνεργασίας και μπορώ να πω πως η Νίκη είναι η χαρά του φωτογράφου! Εκπέμπει πολύ θετική ενέργεια, έχει μία εσωτερική λάμψη που βγαίνει και στις φωτογραφίες. Είναι πολύ εκφραστική και της εύχομαι να φτάσει πολύ ψηλά, γιατί αλήθεια το αξίζει. Είμαι σίγουρος ότι στο εγγύς μέλλον θα δείτε πολλά ακόμα από τη Νίκη».
Λ.Θ.: «Τέλος, θέλω να μου πεις για το διαγωνισμό που οργάνωσες εσύ και ξεκίνησε στα μέσα Νοεμβρίου, προσφέροντας σε έναν/μία τυχερό/ρη μία επαγγελματική φωτογράφιση. Πώς προέκυψε η ιδέα και γιατί;».
Λ.Θ.: «Τέλος, θέλω να μου πεις για το διαγωνισμό που οργάνωσες εσύ και ξεκίνησε στα μέσα Νοεμβρίου, προσφέροντας σε έναν/μία τυχερό/ρη μία επαγγελματική φωτογράφιση. Πώς προέκυψε η ιδέα και γιατί;».
Σ.Κ.: «Πρόκειται για το “photoshoot”, το οποίο πρόσφερα ως έπαθλο στην αναζήτησή μου για νέα και φρέσκα πρόσωπα. Ήθελα και μέσα από μία προσωπική μου δραστηριότητα να προσφέρω τη δυνατότητα σε όσους αγαπούν τη δουλειά μου να τη ζήσουν από κοντά. Σκοπός είναι να δημιουργήσουμε ένα book με επαγγελματικές φωτογραφίες είτε για προσωπική είτε για επαγγελματική χρήση. Μακάρι να μπορούσα να φωτογραφίσω όλους τους φίλους μας, αλλά θεώρησα ότι θα ήταν καλό να δοθεί η ευκαιρία έστω και σε έναν ή μία να ζήσει την εμπειρία της φωτογράφησης και των προβολέων. Μία φωτογράφιση είναι εξίσου σημαντική για μένα όσο και για το πρόσωπο που φωτογραφίζεται. Στη φωτογραφία δεν πραγματοποιείς μόνο λήψεις, πρέπει και να δίνεις. Είναι πολύ ωραίο αυτό το συναίσθημα, γιατί η τέχνη είναι για όλους!».
Λ.Θ.: «Στέφανε, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό το πολύ ενδιαφέρον ταξίδι στον κόσμο της φωτογραφίας και σου εύχομαι καλές δημιουργίες με πολλές ακόμα επιτυχίες!».
Σ.Κ.: «Εγώ σε ευχαριστώ, Λεωνίδα, που μου δώσατε μέσα από τη φιλοξενία σας την ευκαιρία να μιλήσω για όλα αυτά! Σας εύχομαι επίσης καλή επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνετε. Καλές γιορτές και στους αναγνώστες σας!».
Συνέντευξη: Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CityMag.
Φωτογραφίες: Στέφανος Καστρινάκης*.
* Οι φωτογραφίες προέρχονται από το προσωπικό αρχείου του Στέφανου Καστρινάκη.
__________
Για να παρακολουθήσετε τις φωτογραφικές δουλειές του Στέφανου Καστρινάκη επισκεφτείτε τη σελίδα του στο Facebook:
https://www.facebook.com/kastrinakis.Photograph.
και τη σελίδα σου στο Τumblr: http://kastrinakis.tumblr.com/.
Λ.Θ.: «Στέφανε, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό το πολύ ενδιαφέρον ταξίδι στον κόσμο της φωτογραφίας και σου εύχομαι καλές δημιουργίες με πολλές ακόμα επιτυχίες!».
Σ.Κ.: «Εγώ σε ευχαριστώ, Λεωνίδα, που μου δώσατε μέσα από τη φιλοξενία σας την ευκαιρία να μιλήσω για όλα αυτά! Σας εύχομαι επίσης καλή επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνετε. Καλές γιορτές και στους αναγνώστες σας!».
Συνέντευξη: Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CityMag.
Φωτογραφίες: Στέφανος Καστρινάκης*.
* Οι φωτογραφίες προέρχονται από το προσωπικό αρχείου του Στέφανου Καστρινάκη.
__________
Για να παρακολουθήσετε τις φωτογραφικές δουλειές του Στέφανου Καστρινάκη επισκεφτείτε τη σελίδα του στο Facebook:
https://www.facebook.com/kastrinakis.Photograph.
και τη σελίδα σου στο Τumblr: http://kastrinakis.tumblr.com/.
