«Αν καλλιεργήσεις την πραγματικότητα των ονείρων σου, μπορεί να γίνει η πραγματικότητα της ίδιας σου της ζωής».
Η Όλγα Παπαχρυσοστόμου γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου. Σπούδασε στα ΤΕΙ Ηπείρου βρεφονηπιοκόμος και στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα, για να ακολουθήσει το θεατρικό της όνειρο. Είναι απόφοιτος της θεατρικής σχολής Διομήδη Φωτιάδη. Το βιογραφικό της είναι πλούσιο σε σεμινάρια για το θέατρο, όπως: Μαθήματα Υποκριτικής, Αυτοσχεδιασμού και Δραματολογίας στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, Μαθήματα Ορθοφωνίας και Κινησιολογίας στη Θεατρική Σκηνή του Πολυθεάματος Ιωαννίνων, σεμινάριο με τον Έκτορα Λυγίζο με τίτλο «Η αφήγηση στο θέατρο με αφορμή ιστορίες τρόμου και μυστηρίου» και χοροθέατρο με τη Μαρία Αλβανού. Πρόσφατα συμμετείχε στην ομάδα «Αρχαία Όρχησις» της Άννας Λάζου. Το CityMag βρήκε την Όλγα στον Πολυχώρο Nouvelle Decadence στα Εξάρχεια, όπου με τη θεατρική ομάδα «Χωρίς Αυλαία» παρουσιάζουν το θεατρικό έργο της Γεωργίας Χιόνη «Βίος Αβίωτος» σε σκηνοθεσία Μέλιου Ανδρικόπουλου. Η Όλγα μάς μίλησε ευχαρίστως για το έργο, τα μελλοντικά της σχέδια και για άλλα πολλά…
Ιουλία Λυμπεροπούλου: «Πες μου καταρχήν δυο λόγια για το ρόλο της νοσοκόμας στο “Βίο Αβίωτο”».
Όλγα Παπαχρυσοστόμου: «Πρόκειται για μία κοπέλα μεταξύ των 25 και 26 χρόνων, που αντιμετωπίζει λίγο επιφανειακά τη ζωή. Το επάγγελμά της είναι εκείνο της νοσοκόμας, και έχει όνειρα μεγαλύτερα, ίσως, από τις δυνατότητές της. Όπως μία κοπέλα παίρνει παράδειγμα από την τηλεόραση ή από τα περιοδικά που λανσάρουν lifestyle, εκείνη ταυτίζεται με τις τραγουδίστριες στα μπουζούκια και πιστεύει ότι μπορεί να ακολουθήσει μία τέτοια καριέρα, αφήνοντας το επάγγελμα της νοσοκόμας, που το ασκεί για λόγους επιβίωσης. Ως στόχο έχει, βέβαια, και το γάμο, της αρέσει κυρίως να μαγειρεύει στον άντρα που θα έχει και να απολαμβάνει μαζί του την καθημερινότητα. Για καλή ή κακή της τύχη σχετίζεται με κάποιον, που μάλλον δεν είναι ο άνθρωπος της, καθώς είναι παντρεμένος και βρίσκεται στα πρόθυρα του διαζυγίου. Αυτό τον άνθρωπο, λοιπόν, τον περιποιείται στην ιδιωτική κλινική όπου δουλεύει, γιατί είχε ένα ατύχημα με τη σύζυγό του, και έτσι ξεκινάει το έργο. Είναι, δηλαδή, μία κοπέλα που ονειροβατεί, αυτό έχει την ομορφιά του, αλλά δεν έχει συνείδηση της πραγματικότητας. Του γεγονότος ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μην είναι σε θέση να τηρήσει όσα της έχει ήδη υποσχεθεί ή όσα θα ήθελε να της υποσχεθεί: ένα γάμο!».
Ι.Λ.: «Ο ρόλος σου αισθάνθηκα ότι περισσότερο από τους υπόλοιπους χαρακτήρες έκρυβε το απραγματοποίητο ονειράκι που όλοι μας κρατάμε φυλαγμένο σε μία κρυφή γωνιά. Τι σημαίνει για σένα όνειρο και τι πιστεύεις ότι σημαίνει γενικότερα για τους ανθρώπους εν μέσω κρίσης;».
Ο.Π.: «Αυτή είναι μία λέξη που ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Και η έννοια αντίληψη στη σημερινή πραγματικότητα είναι κάτι πολύ σχετικό. Το όνειρο είναι ίσως μία εικόνα, κάτι που ο καθένας μας φαντάζεται και το τοποθετεί στο μέλλον, σε ένα χρόνο, ας πούμε, από τώρα, στην επόμενη μέρα, στην επόμενη στιγμή. Είναι μία φαντασίωση τελικά για οτιδήποτε. Ονειρεύεσαι, για παράδειγμα, την ειρήνη στον απόλυτο βαθμό. Κάτι που φαντάζει ανέφικτο. Από την άλλη, υπάρχει το όνειρο με την κυριολεκτική έννοια του όρου, όπου κοιμάσαι και ονειρεύεσαι ότι βιώνεις διάφορες περίεργες καταστάσεις. Ενίοτε αναρωτιέσαι και για τη σημασία των ονείρων. Κάποιοι λένε ότι, αν μπορούσες να καλλιεργήσεις την πραγματικότητα των ονείρων σου, θα μπορούσε να γίνει η πραγματικότητα της ίδιας σου της ζωής. Το όνειρο μπορεί ακόμα να τεστάρει τις δυνατότητές σου, τη δύναμη των απώτερων προσδοκιών σου, τις οποίες δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις στο παρόν με τα δεδομένα που έχεις, αλλά, αν αλλάξουν τα δεδομένα, ποτέ δεν ξέρεις! Τότε δε θα χρειάζεται καν να ονειρεύεσαι! Θα είσαι σε απευθείας επικοινωνία με το ασυνείδητό σου και θα γίνονται όλα άμεσα και χειροπιαστά».
Ι.Λ.: «Από όσα χρόνια γνωριζόμαστε, νομίζω ότι ο ρόλος σε αντιπροσωπεύει σε ένα βαθμό. Ήρθες από την Κύπρο εδώ και κυνηγάς το όνειρό σου τόσα χρόνια! Τι κατάφερες τελικά;».
Ο.Π.: «Όταν άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το θέατρο, όταν δηλαδή πήγα στη σχολή 24 χρονών, το όνειρό μου θα το συνόψιζα στις φράσεις: “Θέλω να κάνω θέατρο. Θέλω να ανέβω σε μία σκηνή με άλλους ανθρώπους και να πω πέντε πράγματα”. Στην πορεία, ωστόσο, είδα ότι δεν είναι μόνο αυτό. Το θέατρο και το να ανεβαίνεις σε μία σκηνή, αν θέλεις, είναι μία σύνθεση πολλών παραγόντων. Εκτός από ό,τι έχεις εσύ να δώσεις, αφορά τη συνεργασία, την αντίληψη, το ανοιχτό μυαλό, το να ξέρεις τι θες να πεις πάνω από τη σκηνή και πώς θα το πεις. Η διάδραση όλων αυτών παίζει ρόλο, είναι λοιπόν ένα κράμα πραγμάτων, το οποίο από ένα σημείο και μετά σε περιπλέκει. Και αυτό γιατί αυτό που καλείσαι να κάνεις σε ένα χώρο έχει άμεση σχέση με τη ζωή. Τι έχω καταφέρει; Κατάφερα να αποκτήσω τη δική μου φιλοσοφία και να γνωρίσω πολύ κόσμο. Νομίζω ότι στη φάση που είμαι έχει ξεκινήσει ένας κύκλος για μένα, που αφορά την καλλιτεχνική μου δραστηριότητα».
Ι.Λ.: «Σε βρίσκουμε, επομένως, σε μία καλή φάση».
Ο.Π.: «Είναι μία πολύ καλή φάση και θεωρώ το συγκεκριμένο ρόλο ως ζέσταμα, μου ανοίγει την όρεξη σαν μεζές, γιατί έχω πάρει τα πάνω μου και έχω πολλή διάθεση να κάνω πράγματα. Θέλω να συνεργαστώ με ανθρώπους, έχω ιδέες και κυρίως αυτό, να πω πράγματα. Είναι μία εποχή που πολύς κόσμος το αισθάνεται αυτό, θέλει να πει πράγματα στον άλλον που δουλεύει οχτάωρο κάθε μέρα…».
Ι.Λ.: «Και περισσότερο! Το οχτάωρο πλέον έχει γίνει ευσεβής πόθος για όσους έχουν, βέβαια, δουλειά. Πολύ τρέξιμο για λίγα χρήματα».
Ο.Π.: «Πράγματι! Γι’ αυτό χρειάζεται η ώθηση της αφύπνισης, το να μιλήσεις στην ψυχή του άλλου. Ώστε να πάρει ενέργεια από αυτό και φεύγοντας από το θέατρο να αισθάνεται ότι έχει κατατεθεί ένα μικρό λιθαράκι μέσα του, που να συμπληρώνει λίγο το παζλ. Αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμη και ότι θέλω να κάνω πράγματα που να δώσουν καλλιτεχνικά κάτι».
Ι.Λ.: «Έχεις μετανιώσει που έφυγες από την Κύπρο;».
Ο.Π.: «Ήρθα στην Ελλάδα έχοντας κίνητρο, αισθανόμουν την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα. Αμέσως με το που ήρθα αισθάνθηκα οικειότητα. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα τώρα θα ήθελα να ανοίξω διαύλους επικοινωνίας με την Κύπρο. Μου λείπει, πλέον, το κομμάτι αυτό, το οικογενειακό, αν θες, το φιλικό ίσως. Στο καλλιτεχνικό επίπεδο θα ήθελα να ανοίξω μία επικοινωνία. Τι κάνουν εκεί οι συνάδελφοι, πώς βλέπουν τα πράγματα, τι ιδέες και κίνητρα έχουν, τι σχέδια για το μέλλον, με αυτή την έννοια. Και ίσως δημιουργηθεί ένας συνδετικός κρίκος».
Ι.Λ.: «Στην Ελλάδα τι γίνεται στο θέατρο σήμερα σε σχέση με τα όσα γίνονταν μέσα στην τελευταία δεκαετία;».
Ο.Π.: «Νομίζω ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι που ήθελαν να εκφραστούν καλλιτεχνικά διατηρούνταν πάντα σε κάποιο επίπεδο. Νομίζω ότι πολλοί Έλληνες το έχουν στο DNA τους».
Ι.Λ.: «Και οι Κύπριοι έχουν παράδοση στο τραγούδι».
Ο.Π.: «Είναι γεγονός. Απλώς είναι πιο εφικτό ίσως σήμερα κάποιος να τραγουδήσει και να αναδειχτεί μέσα από τα τηλεοπτικά σόου. Ενώ στο θέατρο είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Γενικά, όμως, υπάρχει καλλιτεχνική φλέβα και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Υπάρχει ένας δεσμός μεταξύ μας, πώς να το κάνουμε! Ειδικά αυτή την εποχή υπάρχει μία έξαρση γύρω από αυτό το θέμα. Ακόμα κι αν ο καλλιτεχνικός χώρος δεν εξασφαλίζει τα μέσα επιβίωσης, υπάρχει, ωστόσο, μεγάλη επιθυμία και ανάγκη έκφρασης, σαν να πρόκειται για μία αποστολή. Θέλω να ελπίζω ότι όλη αυτή η δραστηριοποίηση στο χώρο κάπου θα οδηγήσει».
Ι.Λ.: «Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού στο θέατρο;».
Ο.Π.: «Ο κόσμος που έρχεται στη συγκεκριμένη παράσταση φεύγει με χαμόγελο. Αυτό είναι καλό. Τα σχόλια είναι θετικά. Σημαίνει πως ό,τι κάνουμε κάτι δίνει».
Ι.Λ.: «Τι εύχεσαι σε μία Όλγα που είναι σήμερα όπως ήσουν εσύ όταν ξεκίνησες πριν δέκα χρόνια;».
Ο.Π.: «Να παραμείνει ο εαυτός της. Να αγαπάει τον εαυτό της και να έχει γύρω της κόσμο που να την αγαπάει. Να ψάξει να βρει το μονοπάτι, που, όταν θα το περπατήσει, να πει: “Ναι, εδώ είμαστε!”.».
Ι.Λ.: «Άρα να έχει πίστη στο όνειρό της και σε ό,τι κάνει».
Ο.Π.: «Σαφώς, γιατί δεν εναπόκειται μόνο στον αστάθμητο παράγοντα, αλλά και στο τι θέλουμε εμείς και στο τι πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε».
Ι.Λ.: «Τι εύχεσαι στα νέα παιδιά που αποφασίζουν να ασχοληθούν με την τέχνη;».
Ο.Π.: «Να είναι ο εαυτός τους χωρίς καλούπια, να μην κατευθύνονται μόνο από τους στενούς κανόνες, μέσα από την αγάπη μπορούν να δουν τον εαυτό τους, να αγαπούν και, αν δεν έχουν αγαπήσει, να αγαπήσουν οπωσδήποτε, να ακολουθούν το ένστικτό τους και να κρατούν το κεφάλι ψηλά με την έννοια: Αντιστέκομαι και Μιλάω! Να μη σιωπούν. Και όσα παιδιά θέλουν να ακολουθήσουν την τέχνη κάνουν πολύ καλά και θεωρώ ότι έχουν τόλμη, ιδίως αυτή την εποχή, και γι’ αυτό έχει αξία. Έχω την αίσθηση ότι πολύς κόσμος συσχετίζεται με ό,τι λέμε τέχνη και είμαι σίγουρη ότι αυτό κάπου θα οδηγήσει. Διατηρώ αυτή την αισιοδοξία, δηλαδή. Δε θα πάει χαμένο. Και όλοι θα βγούμε κερδισμένοι έτσι. Καλό είναι, λοιπόν, τα νέα παιδιά να το υποστηρίζουν και να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, καταθέτοντας ένα κομμάτι της ψυχής τους, ό,τι αντίκρισμα κι αν έχει. Γιατί μόνο έτσι θα βγαίνουν καθαροί από τη διαδικασία».
Ι.Λ.: «Πολύ ωραίο αυτό που λες! Ας ευχηθούμε, λοιπόν, τα καλύτερα για τους τολμηρούς, όπως λες και εσύ. Και για εμάς να είμαστε πάντα τολμηρές!».
Ο.Π.: «Τολμώ να είμαι, να υποστηρίξω κάτι. Άλλο να σου θέτει η κοινωνία κάποιους κανόνες και εσύ να τους ακολουθείς προκειμένου να ενταχθείς και άλλο να φέρνεις αντίρρηση γιατί ως άνθρωπος δε χωράς στο ένα δύο τρία που οφείλεις τυπικά να ακολουθήσεις. Μπορεί εσύ να είσαι κάτι άλλο. Οπότε τι θα κάνεις; Θα περιθωριοποιήσεις τη διαφορετικότητά σου; Όχι, θα πεις εγώ είμαι αυτό, αρά εσύ καλείσαι να αλλάξεις ή να διευρύνεις τους ορίζοντές σου και όχι εγώ να ενταχθώ στο στενό σου πλαίσιο».
Ι.Λ.: «Ας ευχηθούμε τα καλύτερα, λοιπόν, σε όσους τολμούν να είναι διαφορετικοί χωρίς να παραμένουν στο περιθώριο, και ακόμα κι αν βρίσκονται εκεί να κάνουν το δημιουργικό περιθώριο δικό τους κανόνα. Και ολοκληρώνουμε εδώ. Σ’ ευχαριστούμε πολύ!».
Ιουλία Λυμπεροπούλου για το CityMag.
Φωτογραφία: η Όλγα Παπαχρυσοστόμου (αριστερά) με τη συνάδελφό της Βασιλική Δρίβα, που παίζει το ρόλο της δικηγόρου στη θεατρική παράσταση «Βίος Αβίωτος».
______________________________
Συνοπτικά οι συμμετοχές της Όλγας Παπαχρυσοστόμου στο θέατρο και στον κινηματογράφο:
Ioannina Vampire - Η μεταμφίεση (μικρού μήκους) του Λεωνίδα Θεοδωρίδη Σκηνοθ. Λεωνίδα Θεοδωρίδη
Η Αγγελία του Γιώργου Σκούρτη Σκηνοθ. Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ι. (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ιωαννίνων)
Το Παιχνίδι της Τρέλας και της Φρονιμάδας του Γιώργου Θεοτοκά Σκηνοθ. Νίκου Χατζηπαπά, ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ι.
The Zoo Story του Έντουαρτ Άλμπι Σκηνοθ. Βασίλη Γουργούλη, Πειραματική Σκηνή Πολυθεάματος Ιωαννίνων
Ο Ιμάντας (μικρού μήκους) του Δημήτρη Γιαμλόγλου
Με συμμετοχή στο 32ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας 2009, στο Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου το 2011 και στο 1ο Micro μ Festival 2011 στο Altera Pars Love Addicts Σκηνοθ. Μαρίας Αλβανού, Altera Pars
Άμλετ ο Β’ του Σάμιουελ Μπόμπρικ Σκηνοθ. Έφης Μεράβογλου, θεατρική ομάδα «Πρόζα», Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού
Βίος Αβίωτος της Γεωργία Χιόνη Σκηνοθ. Μέλιου Ανδρικόπουλου, θεατρική ομάδα «Χωρίς Αυλαία», Πολυχώρος Nouvelle Decadence.
Ιουλία Λυμπεροπούλου: «Πες μου καταρχήν δυο λόγια για το ρόλο της νοσοκόμας στο “Βίο Αβίωτο”».
Όλγα Παπαχρυσοστόμου: «Πρόκειται για μία κοπέλα μεταξύ των 25 και 26 χρόνων, που αντιμετωπίζει λίγο επιφανειακά τη ζωή. Το επάγγελμά της είναι εκείνο της νοσοκόμας, και έχει όνειρα μεγαλύτερα, ίσως, από τις δυνατότητές της. Όπως μία κοπέλα παίρνει παράδειγμα από την τηλεόραση ή από τα περιοδικά που λανσάρουν lifestyle, εκείνη ταυτίζεται με τις τραγουδίστριες στα μπουζούκια και πιστεύει ότι μπορεί να ακολουθήσει μία τέτοια καριέρα, αφήνοντας το επάγγελμα της νοσοκόμας, που το ασκεί για λόγους επιβίωσης. Ως στόχο έχει, βέβαια, και το γάμο, της αρέσει κυρίως να μαγειρεύει στον άντρα που θα έχει και να απολαμβάνει μαζί του την καθημερινότητα. Για καλή ή κακή της τύχη σχετίζεται με κάποιον, που μάλλον δεν είναι ο άνθρωπος της, καθώς είναι παντρεμένος και βρίσκεται στα πρόθυρα του διαζυγίου. Αυτό τον άνθρωπο, λοιπόν, τον περιποιείται στην ιδιωτική κλινική όπου δουλεύει, γιατί είχε ένα ατύχημα με τη σύζυγό του, και έτσι ξεκινάει το έργο. Είναι, δηλαδή, μία κοπέλα που ονειροβατεί, αυτό έχει την ομορφιά του, αλλά δεν έχει συνείδηση της πραγματικότητας. Του γεγονότος ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μην είναι σε θέση να τηρήσει όσα της έχει ήδη υποσχεθεί ή όσα θα ήθελε να της υποσχεθεί: ένα γάμο!».
Ι.Λ.: «Ο ρόλος σου αισθάνθηκα ότι περισσότερο από τους υπόλοιπους χαρακτήρες έκρυβε το απραγματοποίητο ονειράκι που όλοι μας κρατάμε φυλαγμένο σε μία κρυφή γωνιά. Τι σημαίνει για σένα όνειρο και τι πιστεύεις ότι σημαίνει γενικότερα για τους ανθρώπους εν μέσω κρίσης;».
Ο.Π.: «Αυτή είναι μία λέξη που ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Και η έννοια αντίληψη στη σημερινή πραγματικότητα είναι κάτι πολύ σχετικό. Το όνειρο είναι ίσως μία εικόνα, κάτι που ο καθένας μας φαντάζεται και το τοποθετεί στο μέλλον, σε ένα χρόνο, ας πούμε, από τώρα, στην επόμενη μέρα, στην επόμενη στιγμή. Είναι μία φαντασίωση τελικά για οτιδήποτε. Ονειρεύεσαι, για παράδειγμα, την ειρήνη στον απόλυτο βαθμό. Κάτι που φαντάζει ανέφικτο. Από την άλλη, υπάρχει το όνειρο με την κυριολεκτική έννοια του όρου, όπου κοιμάσαι και ονειρεύεσαι ότι βιώνεις διάφορες περίεργες καταστάσεις. Ενίοτε αναρωτιέσαι και για τη σημασία των ονείρων. Κάποιοι λένε ότι, αν μπορούσες να καλλιεργήσεις την πραγματικότητα των ονείρων σου, θα μπορούσε να γίνει η πραγματικότητα της ίδιας σου της ζωής. Το όνειρο μπορεί ακόμα να τεστάρει τις δυνατότητές σου, τη δύναμη των απώτερων προσδοκιών σου, τις οποίες δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις στο παρόν με τα δεδομένα που έχεις, αλλά, αν αλλάξουν τα δεδομένα, ποτέ δεν ξέρεις! Τότε δε θα χρειάζεται καν να ονειρεύεσαι! Θα είσαι σε απευθείας επικοινωνία με το ασυνείδητό σου και θα γίνονται όλα άμεσα και χειροπιαστά».
Ι.Λ.: «Από όσα χρόνια γνωριζόμαστε, νομίζω ότι ο ρόλος σε αντιπροσωπεύει σε ένα βαθμό. Ήρθες από την Κύπρο εδώ και κυνηγάς το όνειρό σου τόσα χρόνια! Τι κατάφερες τελικά;».
Ο.Π.: «Όταν άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το θέατρο, όταν δηλαδή πήγα στη σχολή 24 χρονών, το όνειρό μου θα το συνόψιζα στις φράσεις: “Θέλω να κάνω θέατρο. Θέλω να ανέβω σε μία σκηνή με άλλους ανθρώπους και να πω πέντε πράγματα”. Στην πορεία, ωστόσο, είδα ότι δεν είναι μόνο αυτό. Το θέατρο και το να ανεβαίνεις σε μία σκηνή, αν θέλεις, είναι μία σύνθεση πολλών παραγόντων. Εκτός από ό,τι έχεις εσύ να δώσεις, αφορά τη συνεργασία, την αντίληψη, το ανοιχτό μυαλό, το να ξέρεις τι θες να πεις πάνω από τη σκηνή και πώς θα το πεις. Η διάδραση όλων αυτών παίζει ρόλο, είναι λοιπόν ένα κράμα πραγμάτων, το οποίο από ένα σημείο και μετά σε περιπλέκει. Και αυτό γιατί αυτό που καλείσαι να κάνεις σε ένα χώρο έχει άμεση σχέση με τη ζωή. Τι έχω καταφέρει; Κατάφερα να αποκτήσω τη δική μου φιλοσοφία και να γνωρίσω πολύ κόσμο. Νομίζω ότι στη φάση που είμαι έχει ξεκινήσει ένας κύκλος για μένα, που αφορά την καλλιτεχνική μου δραστηριότητα».
Ι.Λ.: «Σε βρίσκουμε, επομένως, σε μία καλή φάση».
Ο.Π.: «Είναι μία πολύ καλή φάση και θεωρώ το συγκεκριμένο ρόλο ως ζέσταμα, μου ανοίγει την όρεξη σαν μεζές, γιατί έχω πάρει τα πάνω μου και έχω πολλή διάθεση να κάνω πράγματα. Θέλω να συνεργαστώ με ανθρώπους, έχω ιδέες και κυρίως αυτό, να πω πράγματα. Είναι μία εποχή που πολύς κόσμος το αισθάνεται αυτό, θέλει να πει πράγματα στον άλλον που δουλεύει οχτάωρο κάθε μέρα…».
Ι.Λ.: «Και περισσότερο! Το οχτάωρο πλέον έχει γίνει ευσεβής πόθος για όσους έχουν, βέβαια, δουλειά. Πολύ τρέξιμο για λίγα χρήματα».
Ο.Π.: «Πράγματι! Γι’ αυτό χρειάζεται η ώθηση της αφύπνισης, το να μιλήσεις στην ψυχή του άλλου. Ώστε να πάρει ενέργεια από αυτό και φεύγοντας από το θέατρο να αισθάνεται ότι έχει κατατεθεί ένα μικρό λιθαράκι μέσα του, που να συμπληρώνει λίγο το παζλ. Αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμη και ότι θέλω να κάνω πράγματα που να δώσουν καλλιτεχνικά κάτι».
Ι.Λ.: «Έχεις μετανιώσει που έφυγες από την Κύπρο;».
Ο.Π.: «Ήρθα στην Ελλάδα έχοντας κίνητρο, αισθανόμουν την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα. Αμέσως με το που ήρθα αισθάνθηκα οικειότητα. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα τώρα θα ήθελα να ανοίξω διαύλους επικοινωνίας με την Κύπρο. Μου λείπει, πλέον, το κομμάτι αυτό, το οικογενειακό, αν θες, το φιλικό ίσως. Στο καλλιτεχνικό επίπεδο θα ήθελα να ανοίξω μία επικοινωνία. Τι κάνουν εκεί οι συνάδελφοι, πώς βλέπουν τα πράγματα, τι ιδέες και κίνητρα έχουν, τι σχέδια για το μέλλον, με αυτή την έννοια. Και ίσως δημιουργηθεί ένας συνδετικός κρίκος».
Ι.Λ.: «Στην Ελλάδα τι γίνεται στο θέατρο σήμερα σε σχέση με τα όσα γίνονταν μέσα στην τελευταία δεκαετία;».
Ο.Π.: «Νομίζω ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι που ήθελαν να εκφραστούν καλλιτεχνικά διατηρούνταν πάντα σε κάποιο επίπεδο. Νομίζω ότι πολλοί Έλληνες το έχουν στο DNA τους».
Ι.Λ.: «Και οι Κύπριοι έχουν παράδοση στο τραγούδι».
Ο.Π.: «Είναι γεγονός. Απλώς είναι πιο εφικτό ίσως σήμερα κάποιος να τραγουδήσει και να αναδειχτεί μέσα από τα τηλεοπτικά σόου. Ενώ στο θέατρο είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Γενικά, όμως, υπάρχει καλλιτεχνική φλέβα και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Υπάρχει ένας δεσμός μεταξύ μας, πώς να το κάνουμε! Ειδικά αυτή την εποχή υπάρχει μία έξαρση γύρω από αυτό το θέμα. Ακόμα κι αν ο καλλιτεχνικός χώρος δεν εξασφαλίζει τα μέσα επιβίωσης, υπάρχει, ωστόσο, μεγάλη επιθυμία και ανάγκη έκφρασης, σαν να πρόκειται για μία αποστολή. Θέλω να ελπίζω ότι όλη αυτή η δραστηριοποίηση στο χώρο κάπου θα οδηγήσει».
Ι.Λ.: «Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού στο θέατρο;».
Ο.Π.: «Ο κόσμος που έρχεται στη συγκεκριμένη παράσταση φεύγει με χαμόγελο. Αυτό είναι καλό. Τα σχόλια είναι θετικά. Σημαίνει πως ό,τι κάνουμε κάτι δίνει».
Ι.Λ.: «Τι εύχεσαι σε μία Όλγα που είναι σήμερα όπως ήσουν εσύ όταν ξεκίνησες πριν δέκα χρόνια;».
Ο.Π.: «Να παραμείνει ο εαυτός της. Να αγαπάει τον εαυτό της και να έχει γύρω της κόσμο που να την αγαπάει. Να ψάξει να βρει το μονοπάτι, που, όταν θα το περπατήσει, να πει: “Ναι, εδώ είμαστε!”.».
Ι.Λ.: «Άρα να έχει πίστη στο όνειρό της και σε ό,τι κάνει».
Ο.Π.: «Σαφώς, γιατί δεν εναπόκειται μόνο στον αστάθμητο παράγοντα, αλλά και στο τι θέλουμε εμείς και στο τι πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε».
Ι.Λ.: «Τι εύχεσαι στα νέα παιδιά που αποφασίζουν να ασχοληθούν με την τέχνη;».
Ο.Π.: «Να είναι ο εαυτός τους χωρίς καλούπια, να μην κατευθύνονται μόνο από τους στενούς κανόνες, μέσα από την αγάπη μπορούν να δουν τον εαυτό τους, να αγαπούν και, αν δεν έχουν αγαπήσει, να αγαπήσουν οπωσδήποτε, να ακολουθούν το ένστικτό τους και να κρατούν το κεφάλι ψηλά με την έννοια: Αντιστέκομαι και Μιλάω! Να μη σιωπούν. Και όσα παιδιά θέλουν να ακολουθήσουν την τέχνη κάνουν πολύ καλά και θεωρώ ότι έχουν τόλμη, ιδίως αυτή την εποχή, και γι’ αυτό έχει αξία. Έχω την αίσθηση ότι πολύς κόσμος συσχετίζεται με ό,τι λέμε τέχνη και είμαι σίγουρη ότι αυτό κάπου θα οδηγήσει. Διατηρώ αυτή την αισιοδοξία, δηλαδή. Δε θα πάει χαμένο. Και όλοι θα βγούμε κερδισμένοι έτσι. Καλό είναι, λοιπόν, τα νέα παιδιά να το υποστηρίζουν και να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, καταθέτοντας ένα κομμάτι της ψυχής τους, ό,τι αντίκρισμα κι αν έχει. Γιατί μόνο έτσι θα βγαίνουν καθαροί από τη διαδικασία».
Ι.Λ.: «Πολύ ωραίο αυτό που λες! Ας ευχηθούμε, λοιπόν, τα καλύτερα για τους τολμηρούς, όπως λες και εσύ. Και για εμάς να είμαστε πάντα τολμηρές!».
Ο.Π.: «Τολμώ να είμαι, να υποστηρίξω κάτι. Άλλο να σου θέτει η κοινωνία κάποιους κανόνες και εσύ να τους ακολουθείς προκειμένου να ενταχθείς και άλλο να φέρνεις αντίρρηση γιατί ως άνθρωπος δε χωράς στο ένα δύο τρία που οφείλεις τυπικά να ακολουθήσεις. Μπορεί εσύ να είσαι κάτι άλλο. Οπότε τι θα κάνεις; Θα περιθωριοποιήσεις τη διαφορετικότητά σου; Όχι, θα πεις εγώ είμαι αυτό, αρά εσύ καλείσαι να αλλάξεις ή να διευρύνεις τους ορίζοντές σου και όχι εγώ να ενταχθώ στο στενό σου πλαίσιο».
Ι.Λ.: «Ας ευχηθούμε τα καλύτερα, λοιπόν, σε όσους τολμούν να είναι διαφορετικοί χωρίς να παραμένουν στο περιθώριο, και ακόμα κι αν βρίσκονται εκεί να κάνουν το δημιουργικό περιθώριο δικό τους κανόνα. Και ολοκληρώνουμε εδώ. Σ’ ευχαριστούμε πολύ!».
Ιουλία Λυμπεροπούλου για το CityMag.
Φωτογραφία: η Όλγα Παπαχρυσοστόμου (αριστερά) με τη συνάδελφό της Βασιλική Δρίβα, που παίζει το ρόλο της δικηγόρου στη θεατρική παράσταση «Βίος Αβίωτος».
______________________________
Συνοπτικά οι συμμετοχές της Όλγας Παπαχρυσοστόμου στο θέατρο και στον κινηματογράφο:
Ioannina Vampire - Η μεταμφίεση (μικρού μήκους) του Λεωνίδα Θεοδωρίδη Σκηνοθ. Λεωνίδα Θεοδωρίδη
Η Αγγελία του Γιώργου Σκούρτη Σκηνοθ. Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ι. (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ιωαννίνων)
Το Παιχνίδι της Τρέλας και της Φρονιμάδας του Γιώργου Θεοτοκά Σκηνοθ. Νίκου Χατζηπαπά, ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ι.
The Zoo Story του Έντουαρτ Άλμπι Σκηνοθ. Βασίλη Γουργούλη, Πειραματική Σκηνή Πολυθεάματος Ιωαννίνων
Ο Ιμάντας (μικρού μήκους) του Δημήτρη Γιαμλόγλου
Με συμμετοχή στο 32ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας 2009, στο Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου το 2011 και στο 1ο Micro μ Festival 2011 στο Altera Pars Love Addicts Σκηνοθ. Μαρίας Αλβανού, Altera Pars
Άμλετ ο Β’ του Σάμιουελ Μπόμπρικ Σκηνοθ. Έφης Μεράβογλου, θεατρική ομάδα «Πρόζα», Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού
Βίος Αβίωτος της Γεωργία Χιόνη Σκηνοθ. Μέλιου Ανδρικόπουλου, θεατρική ομάδα «Χωρίς Αυλαία», Πολυχώρος Nouvelle Decadence.
