CMOM Portrait | Ειρήνη Μπόκου
«Κάθε μέρα να απλώνετε ένα λευκό χαρτί στην ψυχή σας και να αφήνετε στη ζωή την ευκαιρία να ζωγραφίζει με ανεξίτηλες μπογιές όμορφες στιγμές!»
Σε αυτό το τεύχος θα ταξιδέψουμε στην όμορφη Κρήτη, για να γνωρίσουμε την Ειρήνη, η οποία ζει στον Άγιο Νικόλαο και έχει να μας πει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για τη ζωή. Τη γνώρισα μέσω των δραστηριοτήτων που αφορούν την κοινωνική ευθύνη και αλληλεγγύη. Έως τότε είχα ακούσει για μία γυναίκα που τη διέκρινε ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω στα θέματα κοινωνικής προσφοράς. Στην πορεία, όμως, ανακάλυψα ένα τρελοκόριτσο με πολύ χιούμορ και «επικίνδυνα» χόμπι.
Για την Ειρήνη μία μέρα χωρίς γέλιο (ή σοκολάτα) είναι μία χαμένη μέρα, όπως μας λέει και η ίδια στη συνέντευξη που ακολουθεί. Η ενασχόλησή της με τη φύση και με τα ακραία σπορ μού κίνησε το ενδιαφέρον και ήταν ο κύριος λόγος που ήθελα να φιλοξενηθεί στο CityMag. Παρ’ όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει, η Ειρήνη αποτελεί ταυτόχρονα πηγή έμπνευσης και εμψύχωσης για την ίδια και για τους γύρω της. Συνδυάζοντας την ευαισθησία με το δυναμισμό, μπορεί πολλές φορές να μην ξέρει τι θέλει, αλλά σίγουρα ξέρει το τι δε θέλει. Σπάνια συναντώ άτομα με αυθεντική όρεξη για ζωή, που διαθέτουν την ικανότητα να τη μεταφέρουν με άνεση στους συνανθρώπους τους.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Κρήτη, αλλά η καταγωγή σου είναι από την Άρτα».
Ειρήνη Μπόκου: «Ναι, στο Ηράκλειο Κρήτης στις 14 Φεβρουαρίου του 1974 όταν ο γιατρός ανακοίνωσε στους γονείς μου: “Λυπάμαι, έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά επέμενε να βγει!” (γελάει). Ο τέλειος συνδυασμός Κρήτης και Άρτας! Μεγάλωσα στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου. Αγαπώ την πατρίδα του πατέρα μου, αλλά λατρεύω την Κρήτη! Είναι ένα πολύ ξεχωριστό νησί. Ήλιος, θάλασσα και βουνό. Αγαπώ τις σπηλιές και τα φαράγγια του. Πάνω από όλα, όμως, αγαπώ τους Κρητικούς. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, μερακλήδες και περήφανοι, με την αντρειοσύνη ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Η Κρήτη κυλάει στο αίμα μου».
Για την Ειρήνη μία μέρα χωρίς γέλιο (ή σοκολάτα) είναι μία χαμένη μέρα, όπως μας λέει και η ίδια στη συνέντευξη που ακολουθεί. Η ενασχόλησή της με τη φύση και με τα ακραία σπορ μού κίνησε το ενδιαφέρον και ήταν ο κύριος λόγος που ήθελα να φιλοξενηθεί στο CityMag. Παρ’ όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει, η Ειρήνη αποτελεί ταυτόχρονα πηγή έμπνευσης και εμψύχωσης για την ίδια και για τους γύρω της. Συνδυάζοντας την ευαισθησία με το δυναμισμό, μπορεί πολλές φορές να μην ξέρει τι θέλει, αλλά σίγουρα ξέρει το τι δε θέλει. Σπάνια συναντώ άτομα με αυθεντική όρεξη για ζωή, που διαθέτουν την ικανότητα να τη μεταφέρουν με άνεση στους συνανθρώπους τους.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Κρήτη, αλλά η καταγωγή σου είναι από την Άρτα».
Ειρήνη Μπόκου: «Ναι, στο Ηράκλειο Κρήτης στις 14 Φεβρουαρίου του 1974 όταν ο γιατρός ανακοίνωσε στους γονείς μου: “Λυπάμαι, έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά επέμενε να βγει!” (γελάει). Ο τέλειος συνδυασμός Κρήτης και Άρτας! Μεγάλωσα στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου. Αγαπώ την πατρίδα του πατέρα μου, αλλά λατρεύω την Κρήτη! Είναι ένα πολύ ξεχωριστό νησί. Ήλιος, θάλασσα και βουνό. Αγαπώ τις σπηλιές και τα φαράγγια του. Πάνω από όλα, όμως, αγαπώ τους Κρητικούς. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, μερακλήδες και περήφανοι, με την αντρειοσύνη ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Η Κρήτη κυλάει στο αίμα μου».
Λ.Θ.: «Με τις σπηλιές και τα φαράγγια έχεις μια ιδιαίτερη σχέση, στην οποία θα επανέλθουμε αργότερα. Πες μας, όμως, τώρα πώς βίωσες όλη αυτή την ομορφιά του νησιού ως παιδί τότε;».
Ε.Μ.: «Τότε; Γιατί ποιος είπε ότι μεγάλωσα; Το νου σας, μη μεγαλώνετε, είναι παγίδα! Η αλήθεια είναι πως συνεχίζω να παίζω επιτραπέζια παιχνίδια με τους φίλους μου και να γελάω ασταμάτητα, να τρώγω σοκολάτες μέχρι να πονέσει η κοιλιά μου, να ονειρεύομαι τι θα γίνω όταν μεγαλώσω και να παίρνω τα βουνά και τα λαγκάδια, όπως έκανα όταν ήμουν πιτσιρίκα. Ανεμελιά, γέλια, βόλτες και τσάρκα στο χωριό με τα ξαδέλφια! Γιαγιάκα λατρεμένη! Η μυρωδιά από το τζάκι με τις τηγανιτές πατάτες και τις χορτόπιτες είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου! Το μοναδικό που έχει αλλάξει από τότε είναι ότι, ευτυχώς πλέον, έχω σταματήσει να τσακώνομαι με τον αδελφό μου και να του ξεριζώνω τα μαλλιά. Άσε που νιώθω τύψεις, γιατί έχει κάνει φαλάκρα και νομίζω ότι ευθύνομαι εγώ για αυτό!».
Λ.Θ.: «Αλήθεια, τι σημαίνει για σένα η οικογένεια;».
Ε.Μ.: «Το να έχεις ένα μέρος για να κοιμηθείς λέγεται σπίτι. Το να έχεις κάποιον να σε νοιάζεται και να τον αγαπάς λέγεται οικογένεια. Όταν τα έχεις και τα δύο, τότε είναι ευλογία από το Θεό. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια στην οποία ο μπαμπάς μου ήταν πρότυπο μαμάς. Τρυφερός, ευγενικός, υπομονετικός, μας σιδέρωνε, μας έπλενε, μας τάιζε, και πάντα ήταν αγαπημένος και ερωτευμένος με την μανούλα! Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει σαράντα πέντε χρόνια μαζί, της φέρνει κάθε μέρα λουλούδια από τον κήπο και της δείχνει πόσο την αγαπά! Μεγαλώσαμε με το πρότυπο της κλασικής ελληνικής οικογένειας. Παντρεύτηκα στα είκοσι πέντε, αλλά χώρισα μετά από επτά χρόνια. Έχω μια κόρη δώδεκα ετών και την έχω κάνει σαν τα “μούτρα” μου, κατά τα λεγόμενα της σεβαστής μου μητέρας. Εκτός του ότι είναι καρμπόν με μένα, έχει πάρει κι όλα τα χούγια μου! Γνήσια κρητικιά κι αυτή! Ο Θεός να με φυλάει τώρα που θα μπει στην εφηβεία! Με τον μπαμπά της έχουμε άριστες σχέσεις. Χωρίσαμε ως ζευγάρι, ως γονείς δε χωρίσαμε ποτέ».
Λ.Θ.: «Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν μεγαλώνεις μόνη πλέον ένα παιδί, να υπάρχει αυτό το οικογενειακό περιβάλλον που μπορεί να βάλει “πλάτες” όταν χρειάζονται. Ας αλλάξουμε όμως θέμα. Πού εργάζεσαι;».
Ε.Μ.: «Τα τελευταία πέντε χρόνια εργάζομαι ως σερβιτόρα στο εστιατόριο “A la carte” στο St. Nicolas Bay. Γνωρίζω αγγλικά και γερμανικά. Εδώ η περιοχή είναι τουριστική και υποδεχόμαστε ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο και όλο το χρόνο».
Ε.Μ.: «Τότε; Γιατί ποιος είπε ότι μεγάλωσα; Το νου σας, μη μεγαλώνετε, είναι παγίδα! Η αλήθεια είναι πως συνεχίζω να παίζω επιτραπέζια παιχνίδια με τους φίλους μου και να γελάω ασταμάτητα, να τρώγω σοκολάτες μέχρι να πονέσει η κοιλιά μου, να ονειρεύομαι τι θα γίνω όταν μεγαλώσω και να παίρνω τα βουνά και τα λαγκάδια, όπως έκανα όταν ήμουν πιτσιρίκα. Ανεμελιά, γέλια, βόλτες και τσάρκα στο χωριό με τα ξαδέλφια! Γιαγιάκα λατρεμένη! Η μυρωδιά από το τζάκι με τις τηγανιτές πατάτες και τις χορτόπιτες είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου! Το μοναδικό που έχει αλλάξει από τότε είναι ότι, ευτυχώς πλέον, έχω σταματήσει να τσακώνομαι με τον αδελφό μου και να του ξεριζώνω τα μαλλιά. Άσε που νιώθω τύψεις, γιατί έχει κάνει φαλάκρα και νομίζω ότι ευθύνομαι εγώ για αυτό!».
Λ.Θ.: «Αλήθεια, τι σημαίνει για σένα η οικογένεια;».
Ε.Μ.: «Το να έχεις ένα μέρος για να κοιμηθείς λέγεται σπίτι. Το να έχεις κάποιον να σε νοιάζεται και να τον αγαπάς λέγεται οικογένεια. Όταν τα έχεις και τα δύο, τότε είναι ευλογία από το Θεό. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια στην οποία ο μπαμπάς μου ήταν πρότυπο μαμάς. Τρυφερός, ευγενικός, υπομονετικός, μας σιδέρωνε, μας έπλενε, μας τάιζε, και πάντα ήταν αγαπημένος και ερωτευμένος με την μανούλα! Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει σαράντα πέντε χρόνια μαζί, της φέρνει κάθε μέρα λουλούδια από τον κήπο και της δείχνει πόσο την αγαπά! Μεγαλώσαμε με το πρότυπο της κλασικής ελληνικής οικογένειας. Παντρεύτηκα στα είκοσι πέντε, αλλά χώρισα μετά από επτά χρόνια. Έχω μια κόρη δώδεκα ετών και την έχω κάνει σαν τα “μούτρα” μου, κατά τα λεγόμενα της σεβαστής μου μητέρας. Εκτός του ότι είναι καρμπόν με μένα, έχει πάρει κι όλα τα χούγια μου! Γνήσια κρητικιά κι αυτή! Ο Θεός να με φυλάει τώρα που θα μπει στην εφηβεία! Με τον μπαμπά της έχουμε άριστες σχέσεις. Χωρίσαμε ως ζευγάρι, ως γονείς δε χωρίσαμε ποτέ».
Λ.Θ.: «Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν μεγαλώνεις μόνη πλέον ένα παιδί, να υπάρχει αυτό το οικογενειακό περιβάλλον που μπορεί να βάλει “πλάτες” όταν χρειάζονται. Ας αλλάξουμε όμως θέμα. Πού εργάζεσαι;».
Ε.Μ.: «Τα τελευταία πέντε χρόνια εργάζομαι ως σερβιτόρα στο εστιατόριο “A la carte” στο St. Nicolas Bay. Γνωρίζω αγγλικά και γερμανικά. Εδώ η περιοχή είναι τουριστική και υποδεχόμαστε ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο και όλο το χρόνο».
Λ.Θ.: «Τα ταξίδια σού αρέσουν;».
Ε.Μ.: «Κοίτα, είμαι Υδροχόος, που σημαίνει πως είμαι τρελή κι αλλοπαρμένη. Ολημερίς ταξιδεύω στα σύννεφα. Όταν κάποιες ελάχιστες στιγμές προσγειώνομαι στη Γη, προσπαθώ να κάνω όσα περισσότερα ταξίδια μπορώ. Το ιδανικό μου θα ήταν να κοιμάμαι και να ξυπνάω με μια βαλίτσα στο χέρι, έχοντας κάθε μέρα διαφορετικό προορισμό. Πάντως να ξέρετε, τα ταξίδια που δεν κάναμε ακόμα θα είναι τα καλύτερά μας!».
Λ.Θ.: «Τον ελεύθερο χρόνο σου πώς τον περνάς; Ποια είναι τα χόμπι σου;».
Ε.Μ.: «Πρόσφατα τελείωσα σεμινάρια κανόε ‒ καγιάκ, μια απίστευτη εμπειρία που τη συνιστώ σε όλους όσοι ενδιαφέρονται για αυτού του είδους τα σπορ. Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ η σπηλαιολογία. Μ’ αρέσει και το διάβασμα, το οποίο τώρα το θέλω, ενώ στο σχολείο είχα κουλαμάρα να διαβάσω, όπως μου λέει συνέχεια η μάνα μου (γελάει). Λατρεύω να έχω καλεσμένους στο σπίτι τους φίλους μου και να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια, στα οποία θέλω πάντα να κερδίζω. Αυτό, όμως, που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα είναι κάτι απογεύματα στη μέση του πουθενά και να βλέπω τον ήλιο να δύει, σαν ένα ταψί γεμάτο κάρβουνα, που σβήνουν σιγά σιγά».
Λ.Θ.: «Επομένως, μπορείς να είσαι μοναχικός αλλά και κοινωνικός άνθρωπος ταυτοχρόνως. Τι σημαίνει για σένα η φίλια και πόσο σημαντικό είναι για σένα ό,τι ονομάζουμε καλή παρέα;».
Ε.Μ.: «Οι φίλοι μετατρέπουν τις κακές στιγμές σε καλές και τις καλές στιγμές σε αξέχαστες. Σπίτι, καναπές, ντιβιντούλι και καλό φαγάκι, το οποίο βέβαια να το έχει μαγειρέψει άλλος, γιατί εγώ είμαι λίγο άσχετη. Για μένα η καλή παρέα σημαίνει κλάματα από τα πολλά γέλια. Η φιλία είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου. Οι φίλοι μου είναι και οικογένειά μου. Θα έδινα τη ζωή μου για αυτούς και ξέρω ότι κι αυτοί θα έκαναν το ίδιο για μένα. Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο είναι το να κλαις και να είναι το χέρι του φίλου σου δίπλα, να σου σκουπίζει τα δάκρυα. Να σε παίρνει μια αγκαλιά και να νιώθεις ότι θα περάσει κι αυτό, και όλα θα πάνε καλά! Για να το πετύχει, όμως, κανείς αυτό, θα πρέπει να είναι κι ο ίδιος καλός φίλος!».
Ε.Μ.: «Κοίτα, είμαι Υδροχόος, που σημαίνει πως είμαι τρελή κι αλλοπαρμένη. Ολημερίς ταξιδεύω στα σύννεφα. Όταν κάποιες ελάχιστες στιγμές προσγειώνομαι στη Γη, προσπαθώ να κάνω όσα περισσότερα ταξίδια μπορώ. Το ιδανικό μου θα ήταν να κοιμάμαι και να ξυπνάω με μια βαλίτσα στο χέρι, έχοντας κάθε μέρα διαφορετικό προορισμό. Πάντως να ξέρετε, τα ταξίδια που δεν κάναμε ακόμα θα είναι τα καλύτερά μας!».
Λ.Θ.: «Τον ελεύθερο χρόνο σου πώς τον περνάς; Ποια είναι τα χόμπι σου;».
Ε.Μ.: «Πρόσφατα τελείωσα σεμινάρια κανόε ‒ καγιάκ, μια απίστευτη εμπειρία που τη συνιστώ σε όλους όσοι ενδιαφέρονται για αυτού του είδους τα σπορ. Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ η σπηλαιολογία. Μ’ αρέσει και το διάβασμα, το οποίο τώρα το θέλω, ενώ στο σχολείο είχα κουλαμάρα να διαβάσω, όπως μου λέει συνέχεια η μάνα μου (γελάει). Λατρεύω να έχω καλεσμένους στο σπίτι τους φίλους μου και να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια, στα οποία θέλω πάντα να κερδίζω. Αυτό, όμως, που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα είναι κάτι απογεύματα στη μέση του πουθενά και να βλέπω τον ήλιο να δύει, σαν ένα ταψί γεμάτο κάρβουνα, που σβήνουν σιγά σιγά».
Λ.Θ.: «Επομένως, μπορείς να είσαι μοναχικός αλλά και κοινωνικός άνθρωπος ταυτοχρόνως. Τι σημαίνει για σένα η φίλια και πόσο σημαντικό είναι για σένα ό,τι ονομάζουμε καλή παρέα;».
Ε.Μ.: «Οι φίλοι μετατρέπουν τις κακές στιγμές σε καλές και τις καλές στιγμές σε αξέχαστες. Σπίτι, καναπές, ντιβιντούλι και καλό φαγάκι, το οποίο βέβαια να το έχει μαγειρέψει άλλος, γιατί εγώ είμαι λίγο άσχετη. Για μένα η καλή παρέα σημαίνει κλάματα από τα πολλά γέλια. Η φιλία είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου. Οι φίλοι μου είναι και οικογένειά μου. Θα έδινα τη ζωή μου για αυτούς και ξέρω ότι κι αυτοί θα έκαναν το ίδιο για μένα. Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο είναι το να κλαις και να είναι το χέρι του φίλου σου δίπλα, να σου σκουπίζει τα δάκρυα. Να σε παίρνει μια αγκαλιά και να νιώθεις ότι θα περάσει κι αυτό, και όλα θα πάνε καλά! Για να το πετύχει, όμως, κανείς αυτό, θα πρέπει να είναι κι ο ίδιος καλός φίλος!».
Λ.Θ.: «Πώς ισορροπείς τις ασχολίες σου με τις καθημερινές υποχρεώσεις;».
Ε.Μ.: «Το καλοκαίρι δεν προλαβαίνω ούτε να πεθάνω με τη δουλειά. Κάνω διακεκομμένο ωράριο και τρέχω πάνω κάτω. Έχει κι αυτό τα καλά του, γιατί με ψάχνει ο Χάρος και δε με βρίσκει, αλλά το χειμώνα έχω όλον το χρόνο να ασχοληθώ με την κόρη μου και με ό,τι άλλο με ευχαριστεί και με ξεκουράζει».
Λ.Θ.: «Και τώρα, Ειρήνη μου, θέλω να μας μιλήσεις για τις σπηλιές. Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη. Τι σε ενθουσιάζει σ’ αυτές;».
Ε.Μ.: «Όπως λέει και ο Τερζής, “στα υπόγεια είναι η θέα”, και έχει απόλυτο δίκιο. Ένας άλλος κόσμος, μαγευτικός και διαφορετικός ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου κάθε φορά που πάω σε ένα σπήλαιο. Όλα ξεκίνησαν όταν δούλευα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αγίου Νικολάου, όπου έτυχε να πάμε για μια ανασκαφή σε ένα σπήλαιο. Αυτό ήταν! Από τότε, όπου έβλεπα τρύπα έμπαινα μέσα και χανόμουνα. Μπορώ να μπω το πρωί και να βγω την άλλη μέρα το βράδυ, αρκεί να έχω αρκετές σοκολάτες μαζί μου. Έτσι κι αλλιώς εκεί κάτω νιώθεις σαν στην κοιλιά της μάνας σου, που λέει και μια φίλη μου. Στη συνέχεια, είδα σε μια τοπική εφημερίδα για κάποια σεμινάρια σπηλαιολογίας που θα γινόντουσαν στο Ηράκλειο στην ΕΣΕ. Πήρα μέρος, κι από τότε είμαι τακτική επισκέπτης του υπόγειου κόσμου».
Ε.Μ.: «Το καλοκαίρι δεν προλαβαίνω ούτε να πεθάνω με τη δουλειά. Κάνω διακεκομμένο ωράριο και τρέχω πάνω κάτω. Έχει κι αυτό τα καλά του, γιατί με ψάχνει ο Χάρος και δε με βρίσκει, αλλά το χειμώνα έχω όλον το χρόνο να ασχοληθώ με την κόρη μου και με ό,τι άλλο με ευχαριστεί και με ξεκουράζει».
Λ.Θ.: «Και τώρα, Ειρήνη μου, θέλω να μας μιλήσεις για τις σπηλιές. Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη. Τι σε ενθουσιάζει σ’ αυτές;».
Ε.Μ.: «Όπως λέει και ο Τερζής, “στα υπόγεια είναι η θέα”, και έχει απόλυτο δίκιο. Ένας άλλος κόσμος, μαγευτικός και διαφορετικός ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου κάθε φορά που πάω σε ένα σπήλαιο. Όλα ξεκίνησαν όταν δούλευα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αγίου Νικολάου, όπου έτυχε να πάμε για μια ανασκαφή σε ένα σπήλαιο. Αυτό ήταν! Από τότε, όπου έβλεπα τρύπα έμπαινα μέσα και χανόμουνα. Μπορώ να μπω το πρωί και να βγω την άλλη μέρα το βράδυ, αρκεί να έχω αρκετές σοκολάτες μαζί μου. Έτσι κι αλλιώς εκεί κάτω νιώθεις σαν στην κοιλιά της μάνας σου, που λέει και μια φίλη μου. Στη συνέχεια, είδα σε μια τοπική εφημερίδα για κάποια σεμινάρια σπηλαιολογίας που θα γινόντουσαν στο Ηράκλειο στην ΕΣΕ. Πήρα μέρος, κι από τότε είμαι τακτική επισκέπτης του υπόγειου κόσμου».
Λ.Θ.: «Γνωρίζω πως, μέσα σε όλα αυτά, έχεις και έναν ενθουσιασμό για τα ακραία σπορ. Ποια εξτρίμ σπορ σού αρέσουν και με ποια έχεις ασχοληθεί;».
Ε.Μ.: «Το πιο εξτρίμ σπορ που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι που συμβιώνω σαράντα χρόνια με τη μάνα μου και δε με έχει σκοτώσει ακόμα! Είμαι το εγκεφαλικό και η καρδιοπάθειά της συγχρόνως. Καημό το έχει, μου λέει, να σοβαρευτώ. Και μ’ αυτό τον καημό θα μείνεις, της απαντώ και συνεχίζω ατάραχη τη ζωή μου χαμογελώντας. Η τρέλα για μένα πάει στα βουνά, οπότε λογικό το βρίσκω που συνέχεια λείπω από το σπίτι μου και τρέχω στις βουνοκορφές. Πας που πας στα λαγκάδια, πάρε και μια σακούλα να μαζέψεις χόρτα να φάμε, μου λέει. Α ρε αθάνατη ελληνίδα μάνα! Αλλά, σοβαρά τώρα, μέχρι στιγμής έχω κάνει canyoning και bungee jumping, ο επόμενος στόχος είναι η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο».
Λ.Θ.: «Μέσα από τα όσα μας αφηγείσαι διακρίνω ένα ιδιαίτερο και καλό χιούμορ. Είναι η γενικότερη στάση ζωής σου αυτή; Πόσο σημαντικό είναι για σένα το χιούμορ;».
Ε.Μ.: «Δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω παρέα με κάποιον άνθρωπο που δεν έχει χιούμορ! Είναι το νούμερο ένα χαρακτηριστικό που παρατηρώ. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση σε στιγμές αμηχανίας. Σε μια δύσκολη στιγμή σε βοηθάει να πλησιάσεις ανθρώπους, και γενικά το γέλιο είναι μεταδοτικό και κάνει καλό στην υγεία! Όταν κάποια στιγμή (στο μακρινό μέλλον) μεγαλώσω, θέλω όλες οι ρυτίδες στο πρόσωπό μου να είναι από τα γέλια! Είμαι η Ρένα και είμαι καλά! Και πάντα γελάω πολύ, πάρα πολύ!».
Ε.Μ.: «Το πιο εξτρίμ σπορ που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι που συμβιώνω σαράντα χρόνια με τη μάνα μου και δε με έχει σκοτώσει ακόμα! Είμαι το εγκεφαλικό και η καρδιοπάθειά της συγχρόνως. Καημό το έχει, μου λέει, να σοβαρευτώ. Και μ’ αυτό τον καημό θα μείνεις, της απαντώ και συνεχίζω ατάραχη τη ζωή μου χαμογελώντας. Η τρέλα για μένα πάει στα βουνά, οπότε λογικό το βρίσκω που συνέχεια λείπω από το σπίτι μου και τρέχω στις βουνοκορφές. Πας που πας στα λαγκάδια, πάρε και μια σακούλα να μαζέψεις χόρτα να φάμε, μου λέει. Α ρε αθάνατη ελληνίδα μάνα! Αλλά, σοβαρά τώρα, μέχρι στιγμής έχω κάνει canyoning και bungee jumping, ο επόμενος στόχος είναι η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο».
Λ.Θ.: «Μέσα από τα όσα μας αφηγείσαι διακρίνω ένα ιδιαίτερο και καλό χιούμορ. Είναι η γενικότερη στάση ζωής σου αυτή; Πόσο σημαντικό είναι για σένα το χιούμορ;».
Ε.Μ.: «Δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω παρέα με κάποιον άνθρωπο που δεν έχει χιούμορ! Είναι το νούμερο ένα χαρακτηριστικό που παρατηρώ. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση σε στιγμές αμηχανίας. Σε μια δύσκολη στιγμή σε βοηθάει να πλησιάσεις ανθρώπους, και γενικά το γέλιο είναι μεταδοτικό και κάνει καλό στην υγεία! Όταν κάποια στιγμή (στο μακρινό μέλλον) μεγαλώσω, θέλω όλες οι ρυτίδες στο πρόσωπό μου να είναι από τα γέλια! Είμαι η Ρένα και είμαι καλά! Και πάντα γελάω πολύ, πάρα πολύ!».
Λ.Θ.: «Τι θεωρείς ότι ξεχωρίζει μία δυναμική γυναίκα σήμερα;».
Ε.Μ.: «Δυναμική είναι η γυναίκα που πορεύεται μόνη της στη ζωή χωρίς ένα σύντροφο δίπλα της, είτε από απώλεια είτε από ένα χωρισμό. Που τα δάκρυά της τα βλέπει μόνο το μαξιλάρι της, που χαμογελάει όπως ο κλόουν στο τσίρκο και μέσα της σπαράζει από την αγωνία αν θα τα καταφέρει. Ζει με την αβεβαιότητα της δουλειάς της, με τους λογαριασμούς να τρέχουν, αλλά ποτέ δε λυγίζει και τραβάει ίσια μπροστά, βρίσκοντας καινούριους δρόμους ευτυχίας για αυτήν και για τα παιδιά της».
Λ. Θ.: «Για ένα χρονικό διάστημα ασχολήθηκες και διαδικτυακά με θέματα κοινωνικής ευαισθησίας. Μίλησέ μας γι’ αυτό».
Ε.Μ.: «Ναι, είχα δημιουργήσει τη γνωστή σελίδα “Αν δεις τον έρωτα πες του ότι τον ψάχνω”. Θέλω να πιστεύω ότι αρκετές φορές είχα βάλει κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι στο να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους που είχαν ανάγκη από αίμα ή οτιδήποτε άλλο, με τη δύναμη των 90.000 μελών που με ακολουθούσαν. Προσπαθούσα να περνάω μηνύματα αισιοδοξίας και να κάνω ανθρώπους να χαμογελάνε. Οι γονείς μου είναι μέλη της ερανικής επιτροπής στην τοπική εκκλησία και βλέπω από κοντά τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία. Το να δίνω μια τσάντα με τρόφιμα σε μια οικογένεια και να βλέπω την ψυχή τους να χαμογελάει είναι αξία ανεκτίμητη. Στο ερώτημα αν πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και τα ζώα απαντάω όχι δεν πρέπει, γιατί τίποτα δεν πρέπει. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει κανέναν, γιατί η αγάπη είναι υπόθεση ψυχής και όχι καθήκοντος. Είναι ο σεβασμός σε μια ψυχή, είτε είναι ανθρώπου είτε ζώου, που θα έπρεπε να είναι νόμος. Δεν είναι ανάγκη να είσαι μέλος σε φιλοζωική ομάδα, για να αφήσεις ένα μπολάκι νερό και λίγο φαγητό για ένα αδέσποτο ζώο. Αν ταΐσεις ένα ζώο, δε θα γυρίσει να σου δαγκώσει το χέρι, όπως θα έκανε πολλές φορές ένας άνθρωπος. Όποιος φροντίζει, όμως, ένα ζώο φροντίζει και για την ίδια του την ψυχή».
Ε.Μ.: «Δυναμική είναι η γυναίκα που πορεύεται μόνη της στη ζωή χωρίς ένα σύντροφο δίπλα της, είτε από απώλεια είτε από ένα χωρισμό. Που τα δάκρυά της τα βλέπει μόνο το μαξιλάρι της, που χαμογελάει όπως ο κλόουν στο τσίρκο και μέσα της σπαράζει από την αγωνία αν θα τα καταφέρει. Ζει με την αβεβαιότητα της δουλειάς της, με τους λογαριασμούς να τρέχουν, αλλά ποτέ δε λυγίζει και τραβάει ίσια μπροστά, βρίσκοντας καινούριους δρόμους ευτυχίας για αυτήν και για τα παιδιά της».
Λ. Θ.: «Για ένα χρονικό διάστημα ασχολήθηκες και διαδικτυακά με θέματα κοινωνικής ευαισθησίας. Μίλησέ μας γι’ αυτό».
Ε.Μ.: «Ναι, είχα δημιουργήσει τη γνωστή σελίδα “Αν δεις τον έρωτα πες του ότι τον ψάχνω”. Θέλω να πιστεύω ότι αρκετές φορές είχα βάλει κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι στο να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους που είχαν ανάγκη από αίμα ή οτιδήποτε άλλο, με τη δύναμη των 90.000 μελών που με ακολουθούσαν. Προσπαθούσα να περνάω μηνύματα αισιοδοξίας και να κάνω ανθρώπους να χαμογελάνε. Οι γονείς μου είναι μέλη της ερανικής επιτροπής στην τοπική εκκλησία και βλέπω από κοντά τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία. Το να δίνω μια τσάντα με τρόφιμα σε μια οικογένεια και να βλέπω την ψυχή τους να χαμογελάει είναι αξία ανεκτίμητη. Στο ερώτημα αν πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και τα ζώα απαντάω όχι δεν πρέπει, γιατί τίποτα δεν πρέπει. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει κανέναν, γιατί η αγάπη είναι υπόθεση ψυχής και όχι καθήκοντος. Είναι ο σεβασμός σε μια ψυχή, είτε είναι ανθρώπου είτε ζώου, που θα έπρεπε να είναι νόμος. Δεν είναι ανάγκη να είσαι μέλος σε φιλοζωική ομάδα, για να αφήσεις ένα μπολάκι νερό και λίγο φαγητό για ένα αδέσποτο ζώο. Αν ταΐσεις ένα ζώο, δε θα γυρίσει να σου δαγκώσει το χέρι, όπως θα έκανε πολλές φορές ένας άνθρωπος. Όποιος φροντίζει, όμως, ένα ζώο φροντίζει και για την ίδια του την ψυχή».
Λ.Θ.: «Πόσο σημαντικό είναι για σένα οι άνθρωποι να ευαισθητοποιούνται για τους συνανθρώπους τους;».
Ε.Μ.: «Ο Νίκος Καζαντζάκης έχει πει: “Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά”. Τα χέρια που βοηθάνε είναι πολυτιμότερα από τα χέρια που προσεύχονται! Αν μπορείς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα, είτε με έναν καλό λόγο είτε με ένα πιάτο φαγητό που σου περισσεύει, ακόμα και με μια αγκαλιά, κάν’ το! Για σένα μπορεί να μην κοστίζει τίποτα, ο αποδέκτης όμως θα το θυμάται για πολύ καιρό, ίσως και για πάντα».
Λ.Θ.: «Πώς βλέπεις τη γενικότερη κατάσταση, που τα τελευταία χρόνια έχει δυσκολέψει;».
Ε.Μ.: «Αν είναι από την μοίρα μου να σέρνομαι στη γη,
με ευχαρίστηση θα συρθώ.
Αν είναι από την μοίρα μου να πετάω,
πρόθυμα θα πετάξω.
Ωστόσο,
όσο είναι στο χέρι μου
και μπορώ να το αποφύγω,
ποτέ δε θα είμαι δυστυχισμένη!
»Πολλές κακοτοπιές θα βρεθούνε στο δρόμο μας και πολλές φορές θα πέσουμε κάτω. Το θέμα είναι να έχουμε τη δύναμη να ξανασηκωθούμε, να μάθουμε από τα λάθη μας και να προχωρήσουμε μπροστά. Θα πληγωθούμε και θα κλάψουμε, αλλά στο τέλος όλα ξεπερνιούνται. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο. Η μόνη αναπηρία στη ζωή είναι η κακή συμπεριφορά».
Ε.Μ.: «Ο Νίκος Καζαντζάκης έχει πει: “Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά”. Τα χέρια που βοηθάνε είναι πολυτιμότερα από τα χέρια που προσεύχονται! Αν μπορείς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα, είτε με έναν καλό λόγο είτε με ένα πιάτο φαγητό που σου περισσεύει, ακόμα και με μια αγκαλιά, κάν’ το! Για σένα μπορεί να μην κοστίζει τίποτα, ο αποδέκτης όμως θα το θυμάται για πολύ καιρό, ίσως και για πάντα».
Λ.Θ.: «Πώς βλέπεις τη γενικότερη κατάσταση, που τα τελευταία χρόνια έχει δυσκολέψει;».
Ε.Μ.: «Αν είναι από την μοίρα μου να σέρνομαι στη γη,
με ευχαρίστηση θα συρθώ.
Αν είναι από την μοίρα μου να πετάω,
πρόθυμα θα πετάξω.
Ωστόσο,
όσο είναι στο χέρι μου
και μπορώ να το αποφύγω,
ποτέ δε θα είμαι δυστυχισμένη!
»Πολλές κακοτοπιές θα βρεθούνε στο δρόμο μας και πολλές φορές θα πέσουμε κάτω. Το θέμα είναι να έχουμε τη δύναμη να ξανασηκωθούμε, να μάθουμε από τα λάθη μας και να προχωρήσουμε μπροστά. Θα πληγωθούμε και θα κλάψουμε, αλλά στο τέλος όλα ξεπερνιούνται. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο. Η μόνη αναπηρία στη ζωή είναι η κακή συμπεριφορά».
Λ.Θ.: «Επομένως, τι θα συμβούλευες κάποιον που έχει χάσει σήμερα το κουράγιο και την όρεξή του για ζωή;».
Ε.Μ.: «Έχετε χαθεί και βρίσκεστε σε λάθος δρόμο στη ζωή σας; Και τι έγινε; Είπε κανείς ότι η ζωή δεν επιτρέπει τις επιτόπου στροφές; Έλα να κάνουμε μια ανάστροφη 180 μοιρών, να τους κουφάνουμε όλους! Χαμογελάτε, μωρέ! Ο Θεός δεν αγαπάει τους μουτρωμένους. Αγάπα τον εαυτό σου, γιατί, αν δε το κάνεις πρώτος εσύ, πώς περιμένεις να το κάνει ο άλλος για σένα; Κάθε μέρα να απλώνετε ένα λευκό χαρτί στην ψυχή σας και να αφήνετε στη ζωή την ευκαιρία να ζωγραφίζει με ανεξίτηλες μπογιές όμορφες στιγμές. Μην αφήνετε αυτό που τρώει την ψυχή σας να χορτάσει, και κόψτε του την όρεξη τώρα!
»Να έχετε ό,τι αγαπάτε και να αγαπάτε αυτό που έχετε. Μια ευχή χαρισμένη σε όσους πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είναι κάπου αλλού…
Σε όσους θα ήθελαν να είναι κάπου αλλού...
Σε όσους θα ήθελαν να είναι με κάποιον άλλο...
Σε όσους φοβούνται να είναι με κάποιον άλλο...
Σε ένα όνειρο...
Σε όλους εσάς!».
Λ.Θ.: «Ειρήνη μου, σ’ ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας αυτές τις όμορφες στιγμές. Μπορώ να πω ότι μας μετέφερες όλη αυτή την τρέλα για ζωή και με τη σειρά μας ανταποδίδουμε τις ευχές. Να είσαι πάντα καλά όπως και όσοι αγαπάς. Κλείνοντας τη συνέντευξη, θα ήθελα να μας πεις και μία μαντινάδα».
Ε.Μ.: «Κι εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε και σας εύχομαι καλή συνέχεια και όρεξη σε ό,τι κι αν κάνετε.
»Ποτέ σου μην ζητάς δανεικά φτερά, για να πετάξεις
Με τα δικά σου να πετάς... ΚΙ ΟΠΟΤΕ... ΚΙ ΟΠΟΥ ΦΤΑΣΕΙΣ!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CMOM.
Φωτογραφίες: Από το προσωπικό αρχείο της Ειρήνης Μπόκου.
Ε.Μ.: «Έχετε χαθεί και βρίσκεστε σε λάθος δρόμο στη ζωή σας; Και τι έγινε; Είπε κανείς ότι η ζωή δεν επιτρέπει τις επιτόπου στροφές; Έλα να κάνουμε μια ανάστροφη 180 μοιρών, να τους κουφάνουμε όλους! Χαμογελάτε, μωρέ! Ο Θεός δεν αγαπάει τους μουτρωμένους. Αγάπα τον εαυτό σου, γιατί, αν δε το κάνεις πρώτος εσύ, πώς περιμένεις να το κάνει ο άλλος για σένα; Κάθε μέρα να απλώνετε ένα λευκό χαρτί στην ψυχή σας και να αφήνετε στη ζωή την ευκαιρία να ζωγραφίζει με ανεξίτηλες μπογιές όμορφες στιγμές. Μην αφήνετε αυτό που τρώει την ψυχή σας να χορτάσει, και κόψτε του την όρεξη τώρα!
»Να έχετε ό,τι αγαπάτε και να αγαπάτε αυτό που έχετε. Μια ευχή χαρισμένη σε όσους πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είναι κάπου αλλού…
Σε όσους θα ήθελαν να είναι κάπου αλλού...
Σε όσους θα ήθελαν να είναι με κάποιον άλλο...
Σε όσους φοβούνται να είναι με κάποιον άλλο...
Σε ένα όνειρο...
Σε όλους εσάς!».
Λ.Θ.: «Ειρήνη μου, σ’ ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας αυτές τις όμορφες στιγμές. Μπορώ να πω ότι μας μετέφερες όλη αυτή την τρέλα για ζωή και με τη σειρά μας ανταποδίδουμε τις ευχές. Να είσαι πάντα καλά όπως και όσοι αγαπάς. Κλείνοντας τη συνέντευξη, θα ήθελα να μας πεις και μία μαντινάδα».
Ε.Μ.: «Κι εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε και σας εύχομαι καλή συνέχεια και όρεξη σε ό,τι κι αν κάνετε.
»Ποτέ σου μην ζητάς δανεικά φτερά, για να πετάξεις
Με τα δικά σου να πετάς... ΚΙ ΟΠΟΤΕ... ΚΙ ΟΠΟΥ ΦΤΑΣΕΙΣ!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CMOM.
Φωτογραφίες: Από το προσωπικό αρχείο της Ειρήνης Μπόκου.
