30 τεύχη CityMag
Όπως σχεδόν όλα στη ζωή, έτσι και το CityMag προέκυψε μέσα από τον έρωτα. Ναι, αγαπητοί αναγνώστες, το CityMag είναι προϊόν ερωτικής απογοήτευσης. Βέβαια, τα συμβάντα είχαν εξελιχτεί πολύ πιο πριν, εκείνο το καλοκαίρι, όμως, του 2011 ήταν το πιο ανυπόφορο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη στιγμή που μου «έσκασε» η ιδέα ενός περιοδικού. Τότε με τη μορφή ακόμα ενός διαδικτυακού τόπου που θα φιλοξενούσε τα κείμενα και τα άρθρα μας. Πριν πω όμως για «εμάς», θέλω να συνεχίσω την ιστορία για εκείνο το βροχερό (τι έκπληξη!) απόγευμα στα Ιωάννινα.
Είχα ξυπνήσει ξανά με εκείνο το περίεργο συναίσθημα λύπης. Αυτήν τη φορά ήταν διαφορετικό. Αισθανόμουν πως κάπου λυπόμουν τον εαυτό μου. Δεν ήταν δυνατόν να με είχε τραβήξει όλο αυτό τόσο πολύ κάτω. Κι ενώ είχα να ασχοληθώ με τόσα άλλα, κάπου μέσα μου δημιουργούνταν η ανάγκη για κάτι καινούριο (λες και είχα το χρόνο). Αυτό που ένιωθα, ωστόσο, ήταν κάτι διαφορετικό, που ξεκίνησε ως κάτι πολύ απλό, και προοδευτικά η αρχική του ιδέα εξελίχθηκε σε ό,τι διαβάζετε σήμερα. Όσες και όσοι μας διαβάζετε από την αρχή θα θυμάστε τις αλλαγές του CityMag.
Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ, ήταν αρχές Σεπτεμβρίου, αλλά μαζί με τα πρωτοβρόχια είχε έρθει και το κρύο. Γενικά, σε όλο αυτό το σκηνικό, μου ταίριαζε ένα ζεστό νες δίπλα στο παράθυρο, καθώς κοιτούσα τις σταγόνες να κυλούν στο τζάμι. Φάση διαφήμιση ή βιντεοκλίπ, ας πούμε. Βέβαια, με την πρώτη γουλιά καφέ και με τη δεύτερη τζούρα τσιγάρου, πετάχτηκα απότομα και έτρεξα στον υπολογιστή μου, για να ξεκινήσω μία πρώτη σχεδίαση της δομής του περιοδικού. Τόσο κράτησε το σκηνικό της έμπνευσης. Ακόμα και ο τίτλος προέκυψε αμέσως μετά τη δεύτερη γουλιά καφέ. Τι ήθελα; Περιοδικό. Πού; Στην πόλη μου. Άρα; Το περιοδικό της πόλης, CityMag επομένως. Ένα γρήγορο check αν υπήρχε στον ελληνικό ιστοχώρο, −όχι−, κομπλέ, το πήραμε!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη στιγμή που μου «έσκασε» η ιδέα ενός περιοδικού. Τότε με τη μορφή ακόμα ενός διαδικτυακού τόπου που θα φιλοξενούσε τα κείμενα και τα άρθρα μας. Πριν πω όμως για «εμάς», θέλω να συνεχίσω την ιστορία για εκείνο το βροχερό (τι έκπληξη!) απόγευμα στα Ιωάννινα.
Είχα ξυπνήσει ξανά με εκείνο το περίεργο συναίσθημα λύπης. Αυτήν τη φορά ήταν διαφορετικό. Αισθανόμουν πως κάπου λυπόμουν τον εαυτό μου. Δεν ήταν δυνατόν να με είχε τραβήξει όλο αυτό τόσο πολύ κάτω. Κι ενώ είχα να ασχοληθώ με τόσα άλλα, κάπου μέσα μου δημιουργούνταν η ανάγκη για κάτι καινούριο (λες και είχα το χρόνο). Αυτό που ένιωθα, ωστόσο, ήταν κάτι διαφορετικό, που ξεκίνησε ως κάτι πολύ απλό, και προοδευτικά η αρχική του ιδέα εξελίχθηκε σε ό,τι διαβάζετε σήμερα. Όσες και όσοι μας διαβάζετε από την αρχή θα θυμάστε τις αλλαγές του CityMag.
Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ, ήταν αρχές Σεπτεμβρίου, αλλά μαζί με τα πρωτοβρόχια είχε έρθει και το κρύο. Γενικά, σε όλο αυτό το σκηνικό, μου ταίριαζε ένα ζεστό νες δίπλα στο παράθυρο, καθώς κοιτούσα τις σταγόνες να κυλούν στο τζάμι. Φάση διαφήμιση ή βιντεοκλίπ, ας πούμε. Βέβαια, με την πρώτη γουλιά καφέ και με τη δεύτερη τζούρα τσιγάρου, πετάχτηκα απότομα και έτρεξα στον υπολογιστή μου, για να ξεκινήσω μία πρώτη σχεδίαση της δομής του περιοδικού. Τόσο κράτησε το σκηνικό της έμπνευσης. Ακόμα και ο τίτλος προέκυψε αμέσως μετά τη δεύτερη γουλιά καφέ. Τι ήθελα; Περιοδικό. Πού; Στην πόλη μου. Άρα; Το περιοδικό της πόλης, CityMag επομένως. Ένα γρήγορο check αν υπήρχε στον ελληνικό ιστοχώρο, −όχι−, κομπλέ, το πήραμε!
Για τις επόμενες δύο εβδομάδες, έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πάω στο περίπτερο. Από το σούπερ μάρκετ είχα ήδη ψωνίσει, και έτσι δε με απασχολούσε. Σημείωνα, έγραφα, σχεδίαζα, τηλεφωνούσα, και μετά από δύο τρεις συζητήσεις με τη συνεργάτιδα και φίλη μου Ιουλία Λυμπεροπούλου καταλήξαμε σε μία πλατφόρμα. Σε δέκα μέρες από τη στιγμή εκείνη, το πρώτο τεύχος του CityMag (ioannina online magazine) ήταν την 1η Οκτωβρίου του 2011 online! Το πρώτο εξώφυλλο φιλοξενούσε κάρτες και λογότυπα διάφορων κέντρων διασκέδασης, γιατί κάπως έπρεπε να ξεκινήσουμε. Η ύλη, ωστόσο, ήταν αρκετή, με απλά θέματα και άρθρα, ενώ την πρώτη μορφή του πορτρέτου, τη στήλη «interview», εγκαινίασε η πολύ καλή μου φίλη Τζούλη Μασίνο, η οποία έκανε τότε τη μεγάλη της επανεμφάνιση ως «άλλος άνθρωπος», και σε μένα την τιμή να παραχωρήσει μία συνέντευξη για το CityMag.
Το δεύτερο τεύχος Νοεμβρίου κυκλοφόρησε με τον ίδιο τίτλο CityMag – ioannina online magazine, και στο τρίτο τεύχος Δεκεμβρίου ο τίτλος άλλαξε σε CityMag – urban online magazine. Αυτό συνέβη γιατί, μετά από μόλις 2 τεύχη, το CityMag άρχισε να προσελκύει το ενδιαφέρον περιοχών και εκτός Ιωαννίνων. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι τότε όλοι οι συνεργάτες μου ήταν κάτοικοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Με τον ίδιο τίτλο κυκλοφόρησε και το τέταρτο τεύχος, τον Ιανουάριο του 2012, ενώ το περιοδικό άλλαξε τελείως όψη, ιστότοπο, λογότυπο, δομή κ.λπ., με την έκδοση του πέμπτου τεύχους, στις 5 Φεβρουαρίου του 2012.
Το δεύτερο τεύχος Νοεμβρίου κυκλοφόρησε με τον ίδιο τίτλο CityMag – ioannina online magazine, και στο τρίτο τεύχος Δεκεμβρίου ο τίτλος άλλαξε σε CityMag – urban online magazine. Αυτό συνέβη γιατί, μετά από μόλις 2 τεύχη, το CityMag άρχισε να προσελκύει το ενδιαφέρον περιοχών και εκτός Ιωαννίνων. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι τότε όλοι οι συνεργάτες μου ήταν κάτοικοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Με τον ίδιο τίτλο κυκλοφόρησε και το τέταρτο τεύχος, τον Ιανουάριο του 2012, ενώ το περιοδικό άλλαξε τελείως όψη, ιστότοπο, λογότυπο, δομή κ.λπ., με την έκδοση του πέμπτου τεύχους, στις 5 Φεβρουαρίου του 2012.
Αυτή ήταν η μεγάλη αλλαγή, όταν αναγκαστήκαμε κατά κάποιον τρόπο να αλλάξουμε ηλεκτρονική διεύθυνση. Μαζί με την αλλαγή αυτή άλλαξαν και τα γραφικά. Η ιστοσελίδα από γκρι έγινε λευκή. Το CityMag έγινε online magazine, αποκτώντας μία κόκκινη σφαίρα (σήμα κατατεθέν), οι στήλες μπήκαν σε διαφορετικές βάσεις και το CityMag συστήνεται τότε για πρώτη φορά και σε μορφή ηλεκτρονικού περιοδικού (mobile webpage), με τη δυνατότητα ξεφυλλίσματος (flip). Ανάμεσα σε αυτά, κάνει την εμφάνισή της η στήλη του πορτρέτου «Portrait», που από το 5ο τεύχος προσδιορίζει και το εξώφυλλο. Το πρώτο εξώφυλλο προσώπου ήταν η ηθοποιός Όλγα Παπαχρυσοστόμου. Και, για να κλείσω με τους τίτλους, πριν περάσω σε άλλες στιγμές, για το πώς προέκυψαν οι συνεργασίες και για το πώς βγαίνει ένα τεύχος του CityMag, θα αναφερθώ στην τελευταία αλλαγή τίτλου και λογότυπου, που έγινε με το πρώτο, διμηνιαίο πλέον, τεύχος, το Φεβρουάριο του 2014.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Γερμανία, τον περασμένο χειμώνα, συναντήθηκα με φίλους και συνεργάτες. Αναφερόμενος, λοιπόν, στο CityMag-online magazine, κάποιος πρόφερε το CityMag ως CMOM (Σιμόμ). Αυτή η συντόμευση μου άρεσε πολύ, και έτσι πέρασε στο νέο λογότυπο, στα τρία τελευταία τεύχη 28, 29 και 30. Αυτή δεν ήταν η μόνη αλλαγή, όμως. Ακολούθησαν και άλλες αλλαγές τεχνικού τύπου, αλλά να μη σας κουράσω πιο πολύ με αυτά.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Γερμανία, τον περασμένο χειμώνα, συναντήθηκα με φίλους και συνεργάτες. Αναφερόμενος, λοιπόν, στο CityMag-online magazine, κάποιος πρόφερε το CityMag ως CMOM (Σιμόμ). Αυτή η συντόμευση μου άρεσε πολύ, και έτσι πέρασε στο νέο λογότυπο, στα τρία τελευταία τεύχη 28, 29 και 30. Αυτή δεν ήταν η μόνη αλλαγή, όμως. Ακολούθησαν και άλλες αλλαγές τεχνικού τύπου, αλλά να μη σας κουράσω πιο πολύ με αυτά.
Η ιστορία για την ανάπτυξη του περιεχομένου έχει και αυτή το ενδιαφέρον της. Το να συγκεντρωθεί μία παρέα φίλων, γράφοντας για θέματα ποικίλης ύλης, ήταν το πιο εύκολο. Το ζητούμενο ήταν το να κάνουμε τη διαφορά. Πρωταρχικό μέλημα ήταν το να γράφουμε για ό,τι μας κινεί το ενδιαφέρον χωρίς υποδείξεις τρίτων. Το να γράφουμε δικά μας κείμενα, επομένως, ρεπορτάζ, άρθρα και συνεντεύξεις, και να γίνεται σωστά. Με το σωστά εννοώ το πώς θα έπρεπε να βγαίνει ένα κείμενο δημόσια. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύτηκε η Ιουλία Λυμπεροπούλου, με την οποία είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν και στην τηλεόραση. Η Ιουλία είναι ιστορικός και συγγραφέας, με διπλώματα στη διόρθωση − επιμέλεια κειμένων, και ήταν από την πρώτη στιγμή ο άνθρωπός μας. Προσωπικά, τη θεωρώ ως τη μαμά του CityMag, γιατί είναι εκείνη που του δίνει τροφή και φροντίζει ώστε να «ντυθεί» καλά και σωστά πριν βγει στο διαδίκτυο. Και να μην ξεχνάμε, βέβαια, και τη λογοτεχνική της στήλη «Η πυγολαμπίδα φέγγει και κεντά», στην οποία ξεκίνησε γράφοντας άρθρα και δοκιμιακά κείμενα, δίνοντάς της στη συνέχεια λογοτεχνικό χαρακτήρα, με αυτοτελή διηγήματα από τον Ιούνιο του 2012, και δημοσιεύοντας πλέον το μυθιστόρημα Ένα διαφορετικό καλοκαίρι με τον παππού Λορέντζο από το Φεβρουάριο του 2013.
Από το CityMag, όμως, πέρασαν αρκετοί συνεργάτες, που λόγω άλλων υποχρεώσεων δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Σταύρος Ιωάννου με τη στήλη «In my shoes…». Άλλες στήλες, επίσης, όπως «sex and thessniki» και «Naomi in the closet», είναι καταχωρισμένες στην ενότητα «Αρχείο». Και συνεχίζοντας, τώρα, με όσους έμειναν, ένας αρθρογράφος του CityMag, από τον πρώτο ακόμα πυρήνα συνεργατών του περιοδικού, είναι ο μυστήριος Mr.Mystirius, του οποίου η ταυτότητα παραμένει μυστική. Το μόνο που μου επιτρέπεται να αποκαλύψω είναι το όνομά του, Χρήστος, και την καταγωγή του από την Άρτα. Η γνωριμία μας, ωστόσο, έγινε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στην πόλη Κέιπ Κόραλ της Φλόριντα, όταν βρισκόμουν εκεί το 2005 για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχοκοινωνική Ανθρωπολογία. Ο Χρήστος δεν ήταν συμφοιτητής μου. Ήταν υπάλληλος του κυλικείου στο τμήμα μου. Εκεί, έφτιαχνε καφέδες και σάντουιτς. Γνωριστήκαμε, γίναμε φίλοι, και κάποια στιγμή μού εκμυστηρεύτηκε πως είναι ένας «ghost writer» (συγγραφέας φάντασμα ή αόρατος συγγραφέας). Η δουλειά του είναι να γράφει εργασίες και έργα για λογαριασμό άλλων, κυρίως για πολιτικούς ή φτασμένους συγγραφείς και σεναριογράφους, που είτε βαρέθηκαν να γράφουν είτε στέρεψαν από έμπνευση. Δύσκολη δουλειά, αν σκεφτεί κανείς το πόσος κόπος και χρόνος επενδύεται στη δημιουργία ενός κειμένου, για να το χαίρεται μετά κάποιος άλλος. Ο Mr.Mystirius, λοιπόν, μας παραχώρησε από την πρώτη στιγμή κείμενα από το προσωπικό του αρχείο, για τη στήλη του «Στη Χώρα των Θαυμάτων». Σε αυτή, μας μιλά πότε για μεταφυσικά και ανεξήγητα φαινόμενα και πότε για παγανιστικούς και λαογραφικούς μύθους.
Από το CityMag, όμως, πέρασαν αρκετοί συνεργάτες, που λόγω άλλων υποχρεώσεων δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Σταύρος Ιωάννου με τη στήλη «In my shoes…». Άλλες στήλες, επίσης, όπως «sex and thessniki» και «Naomi in the closet», είναι καταχωρισμένες στην ενότητα «Αρχείο». Και συνεχίζοντας, τώρα, με όσους έμειναν, ένας αρθρογράφος του CityMag, από τον πρώτο ακόμα πυρήνα συνεργατών του περιοδικού, είναι ο μυστήριος Mr.Mystirius, του οποίου η ταυτότητα παραμένει μυστική. Το μόνο που μου επιτρέπεται να αποκαλύψω είναι το όνομά του, Χρήστος, και την καταγωγή του από την Άρτα. Η γνωριμία μας, ωστόσο, έγινε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στην πόλη Κέιπ Κόραλ της Φλόριντα, όταν βρισκόμουν εκεί το 2005 για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχοκοινωνική Ανθρωπολογία. Ο Χρήστος δεν ήταν συμφοιτητής μου. Ήταν υπάλληλος του κυλικείου στο τμήμα μου. Εκεί, έφτιαχνε καφέδες και σάντουιτς. Γνωριστήκαμε, γίναμε φίλοι, και κάποια στιγμή μού εκμυστηρεύτηκε πως είναι ένας «ghost writer» (συγγραφέας φάντασμα ή αόρατος συγγραφέας). Η δουλειά του είναι να γράφει εργασίες και έργα για λογαριασμό άλλων, κυρίως για πολιτικούς ή φτασμένους συγγραφείς και σεναριογράφους, που είτε βαρέθηκαν να γράφουν είτε στέρεψαν από έμπνευση. Δύσκολη δουλειά, αν σκεφτεί κανείς το πόσος κόπος και χρόνος επενδύεται στη δημιουργία ενός κειμένου, για να το χαίρεται μετά κάποιος άλλος. Ο Mr.Mystirius, λοιπόν, μας παραχώρησε από την πρώτη στιγμή κείμενα από το προσωπικό του αρχείο, για τη στήλη του «Στη Χώρα των Θαυμάτων». Σε αυτή, μας μιλά πότε για μεταφυσικά και ανεξήγητα φαινόμενα και πότε για παγανιστικούς και λαογραφικούς μύθους.
Λίγο μετά μπήκε στη συντακτική ομάδα ο φίλος και συνεργάτης μου Κυριάκος Κωνσταντινίδης. Είχαμε πρωτογνωριστεί πριν πολλά χρόνια μέσω μίας παιδικής μου φίλης στη Θεσσαλονίκη. Ο Κυριάκος γράφει στη στήλη «Beauty Language», για τη γλώσσα της ομορφιάς και της περιποίησης, με ένα μοναδικό τρόπο, όπως μόνο εκείνος θα μπορούσε να μας την παρουσιάσει. Εισχωρεί στην ουσία των πραγμάτων και είναι αυτό που τον κάνει να διαφέρει στη δουλειά του. Εδώ και δύο χρόνια έχουμε στην παρέα μας και τη φίλη συγγραφέα/αρθρογράφο Νεφέλη Πόπη Ζάνη, που γράφει στην κοινωνικού περιεχομένου στήλη «Σκέψου Διαφορετικά». Με τη Νεφέλη συμβαίνει το παράδοξο ότι, ενώ ζούμε στην ίδια πόλη, ο φόρτος εργασίας είναι τέτοιος, που δε μας επιτρέπει να βρισκόμαστε συχνά.
Επιπλέον, υπάρχουν η στήλη «Guest List», όπου φιλοξενούνται κείμενα τα οποία ποικίλουν στο ύφος, στη φόρμα και στο θέμα, και η στήλη «Τεχνότοπος», με συνεντεύξεις και άρθρα προσανατολισμένα στον καλλιτεχνικό χώρο, όπως εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, και μουσικά βίντεο. Τέλος, το πορτρέτο και τις συνεντεύξεις αναλαμβάνουμε πότε η Ιουλία, πότε ο γράφων και πότε το ίδιο το πορτραίτο. Εδώ, αξίζει να αναφέρω πως είμαστε ίσως το μόνο περιοδικό που έχει πειραματιστεί στην αυτό-συνέντευξη. Στο τεύχος 28, το ίδιο το πορτραίτο, ο Απόλλων Σ. Πύθιος παίρνει συνέντευξη από τον εαυτό του!
Εκτός από τις στήλες, το CityMag από τον Ιούνιο του 2012 απέκτησε και μία μικρή αδερφούλα (εμείς τη λέμε «Η τρελή»), που «ενσαρκώνεται» στο ένθετο «Η τρελή piñata» της Ιουλίας Λυμπεροπούλου. Ξεκίνησε από στήλη τον Ιούνιο του 2012 και εξελίχθηκε σε ένθετο διμηνιαίο περιοδικό από το Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2012. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για μία πραγματικά πολύ όμορφη και επαγγελματική δουλειά, στην οποία οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν, με ταξινομημένη την ύλη σε θεματικές ενότητες, αναλυτικές προτάσεις για βιβλία, ταινίες και μουσική.
Τώρα, το πώς βγαίνει ένα τεύχος του CityMag δε θα σας το γράψω αναλυτικά (γιατί δε θα τελειώσει πότε αυτό το editorial), αλλά μόνο επιγραμματικά και όπως το ζω αυτήν τη στιγμή… Η ώρα είναι ήδη 23:03 μ.μ. και απ’ ό,τι θα βλέπετε γράφω το κείμενο μου, το editorial, που δημοσιεύεται στη στήλη «Editor’s Voice» σε κάθε τεύχος του περιοδικού, με σχόλια επικαιρότητας συνήθως. Έχω γράψει από το μεσημέρι τη συνέντευξη για το πορτρέτο, που φροντίζουμε να παίρνουμε πολύ νωρίτερα (συχνά τα πορτρέτα είναι κλεισμένα για τα επόμενα τρία τεύχη), και γι’ αυτό οι φιλοξενούμενοι πρέπει να κάνουν καμιά φορά λίγη υπομονή. Έτσι, λοιπόν, τα κείμενά μου, το κείμενο του Mr.Mystirius και το κείμενο του «Guest List» θα σταλούν στην Ιουλία για διόρθωση και επιμέλεια. Εκείνη σίγουρα γράφει την «Τρελή piñata» τώρα, επομένως αύριο το πρωί θα λάβει και τα δικά μου κείμενα. Η υπόλοιπη συντακτική ομάδα έχει αποστείλει ήδη τα δικά της, και μάλιστα για τα δύο επόμενα τεύχη, ώστε να είμαστε καλυμμένοι. Αυτή η συνεννόηση γίνεται μέσω ηλεκτρονικού συμβούλιου τύπου briefing, που δεν είναι τίποτε άλλο από μία κλειστή ομάδα στο Facebook. Η αρχισυνταξία γίνεται μέσω e-mail ή live cam στο gmail, όπου οργανώνεται γενικά η ύλη στο περιοδικό.
Τώρα, το πώς βγαίνει ένα τεύχος του CityMag δε θα σας το γράψω αναλυτικά (γιατί δε θα τελειώσει πότε αυτό το editorial), αλλά μόνο επιγραμματικά και όπως το ζω αυτήν τη στιγμή… Η ώρα είναι ήδη 23:03 μ.μ. και απ’ ό,τι θα βλέπετε γράφω το κείμενο μου, το editorial, που δημοσιεύεται στη στήλη «Editor’s Voice» σε κάθε τεύχος του περιοδικού, με σχόλια επικαιρότητας συνήθως. Έχω γράψει από το μεσημέρι τη συνέντευξη για το πορτρέτο, που φροντίζουμε να παίρνουμε πολύ νωρίτερα (συχνά τα πορτρέτα είναι κλεισμένα για τα επόμενα τρία τεύχη), και γι’ αυτό οι φιλοξενούμενοι πρέπει να κάνουν καμιά φορά λίγη υπομονή. Έτσι, λοιπόν, τα κείμενά μου, το κείμενο του Mr.Mystirius και το κείμενο του «Guest List» θα σταλούν στην Ιουλία για διόρθωση και επιμέλεια. Εκείνη σίγουρα γράφει την «Τρελή piñata» τώρα, επομένως αύριο το πρωί θα λάβει και τα δικά μου κείμενα. Η υπόλοιπη συντακτική ομάδα έχει αποστείλει ήδη τα δικά της, και μάλιστα για τα δύο επόμενα τεύχη, ώστε να είμαστε καλυμμένοι. Αυτή η συνεννόηση γίνεται μέσω ηλεκτρονικού συμβούλιου τύπου briefing, που δεν είναι τίποτε άλλο από μία κλειστή ομάδα στο Facebook. Η αρχισυνταξία γίνεται μέσω e-mail ή live cam στο gmail, όπου οργανώνεται γενικά η ύλη στο περιοδικό.
Όταν θα είναι όλα έτοιμα, θα μου έρθει ένα e-mail από την Ιουλία με όλο το περιεχόμενο του τεύχους, το οποίο με τη σειρά μου θα εισάγω (κείμενα και εικόνες) στον editor της ιστοσελίδας μας ενώ παράλληλα θα γίνει και η δημιουργία του flip. Η όλη διαδικασία του editing, μαζί με τις μετατροπές και τα updates, κρατάει κάτι παραπάνω από δέκα ώρες, πολλές φορές σερί. Σαφώς είναι κουραστικό, είναι, όμως, κάτι που αγαπάμε πολύ, και γι’ αυτό η κυκλοφορία του κάθε τεύχους μάς χαροποιεί, πόσο μάλλον εκείνη του τεύχους 030! Η κούραση είναι δεδομένη σε ό,τι κι αν κάνει ο καθένας μας, σε όποια δουλειά. Το ζητούμενο είναι να αντλούμε ηθική ικανοποίηση, και αυτή προκύπτει από εσάς, μέσα από τα σχόλια και την ένθερμη ανταπόκρισή σας. Κοιτώντας, λοιπόν, την τελευταία εικόνα με τις 30 υπέροχες φάτσες, που αντιπροσωπεύουν διαφόρους επαγγελματικούς χώρους, αισθάνομαι καλά και όμορφα. Τους ευχαριστώ έναν έναν. Τέλος, να ευχαριστήσω εσάς, τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες, και να σας παροτρύνω να πατήσετε το λινκ, για να βρείτε, αν θέλετε, πιο πολλές πληροφορίες για τους υπέροχους συνεργάτες μου. Τη συντακτική μου ομάδα, που την ευχαριστώ για όλα!
~30 τεύχη CMOM~
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
~30 τεύχη CMOM~
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
RSS Feed
