CityMag
find us
  • CMOM
    • Editor's Voice
    • CMOM Portrait
    • Η πυγολαμπίδα φέγγει και κεντά
    • Στη Χώρα των Θαυμάτων
    • Σκέψου διαφορετικά
    • Βeauty Language
    • Εδώ, πρωταγωνιστούν τα παιδιά
    • Το Ταξιδιωτικόν μου Καλανδολόγιον
    • Τεχνότοπος
    • Επιλογές από την παγκόσμια ποίηση
    • Φτιάχνω ~ φτιάχνεις ~ φτιάχνουμε
    • Guest List
  • Impressum
    • Συντακτική Ομάδα
    • The View
    • CMOM radio
    • Live Score
    • Events
    • Photo Gallery
    • Forum
    • Επικοινωνια | Διαφημιση
  • Η τρελή piñata 2015
    • Η τρελή piñata 2014
    • Η τρελή piñata 2012/13
  • Αρχείο
    • Interview
    • Ιn my shoes...
    • Sex and Thessniki
    • Naomi in the closet

Guest List | Βίκτορ Ουγκό - Victor Hugo

30/5/2015

0 Comments

 


Βίκτορ Ουγκό ‒ Victor Hugo
(1802-1885)
Picture
Στον Θεόφιλο Γκωτιέ

Φίλε, ποιητή, πνεύμα που φεύγεις από τη μαύρη νύχτα μας.
Φεύγεις απ’ τους θορύβους μας να κατοικείς στη δόξα.
Και τ’ όνομά σου στις ψηλές βουνοκορφές θα λάμπει.
Εγώ που νέο κι ωραίο σε γνώρισα παλιά και σε αγαπούσα,
και συντροφιά πετάξαμε κάποιες φορές στα ύψη,
έντρομος εγώ κι ακουμπώντας στην πιστή ψυχή σου·
εγώ ασπρισμένος ημερών με χιόνι στα μαλλιά μου,
θυμάμαι κείνους τους παλιούς καιρούς, ονειρευόμενος
κείνο το νέο παρελθόν ζώντας τις δύο αυγές μας,
στις θύελλες, στους αγώνες μας και στα βουερά ακρογιάλια,
στη νέα τέχνη που προσφέρονταν και στον κόσμο να λέει:
ναι· κι ακόμα ακούω εκείνον τον θείο άνεμο που κόπασε.

Ήσουν τέκνο της αρχαίας Ελλάδας και της νέας Γαλλίας,
τίμησες τους νεκρούς με υπερηφάνεια και μ’ ελπίδα·
* (Δεν έκλεισες ποτέ τα μάτια σου στο μέλλον.)
Μάγος στη Θήβα και υπό τον ίσκιο των μενχίρ δρυΐδης,
Φλαμανδός στις όχθες του Τίβερη και Ινδός στο Γάγγη,
στου Θεού το τόξο βάνοντας το βέλος του αρχαγγέλου,
ήσουνα σύντροφος του Αχιλλέα και του Ρολάνδου,
μυστηριώδης, δυνατός σιδηρουργός στο αμόνι,
γνώριζες να πλέξεις τις ακτίδες σε μία και μόνη φλόγα·
η δύση συναντούσε την αυγή μες στην ψυχή σου·
το χτες με το αύριο ενώνονταν στην εύφορή σου σκέψη·
καθαγίασες την προγιαγιά-τέχνη της νέας τέχνης·
καταλάβαινες όταν μια άγνωστη ψυχή μιλούσε
στον κόσμο μέσα από αστραπές, από ένα σύννεφο
πως έπρεπε να την ακούσουμε και να την αγαπήσουμε·

ήρεμος, περιφρόνησες των υβριστών τη χλεύη
για τον Αισχύλο, που έβγαναν με αφρούς, και για τον Σαίξπηρ·
ήξερες πως ο αιώνας μας ανάπνεε τον αέρα του,
πως η τέχνη εξελίσσεται μόνο αν μετουσιώνεται,
και πως το θείο και το υψηλό γιγαντώνουν το ωραίο,
και σ’ είδανε περικλεή κραυγές χαράς να βγάνεις,
όταν το Παρίσι άρπαξε η τραγωδία σαν ένα θήραμα,
όταν η νέα άνοιξη έδιωξε το χειμώνα,
όταν του σύγχρονου ιδανικού το απρόσμενο άστρο
έφτασε ξαφνικά να λάμψει στον φλεγόμενο ουρανό,
κι όταν τον Πήγασο έδιωξε ο Ιππόγρυφος!

Σε χαιρετώ στο αυστηρό χείλος του τάφου. Πήγαινε
να βρεις το αληθινό, εσύ που εδώ βρήκες το ωραίο.
Ανέβα τα πικρά σκαλιά. Πάνω απ’ τη σκοτεινιά τους,
το μαύρο εκείθε φαίνεται γεφύρι της αβύσσου·
πέθανε! Η στερνή σου ώρα είναι το τελευταίο σκαλί.
Πήγαινε, εσύ αετέ, στα βάραθρα που σε έλκουν·
θα δεις το απόλυτο, το πραγματικό και το θείο.
Θα αισθανθείς τον δυσοίωνο άνεμο της κορυφής
και το έκπαγλο θάμβος του αιωνίου θαύματος.
Τον Όλυμπό σου θε να δεις από τα ουράνια ύψη,
κι απ’ το ύψος του αληθινού θα δεις τις χίμαιρές μας,
αλλά κι εκείνη του Ιώβ μαζί και του Ομήρου,
κι από το ύψος του Θεού θα δεις τον Ιεχωβά.
Πέτα, πνεύμα, ανυψώσου με τα φτερά ανοιχτά, ανέβα!

Κι ένας μονάχα ζωντανός σαν μας αφήνει συγκινούμαι,
γιατί να μπεις στο θάνατο είναι να μπαίνεις στο ναό·
κι όταν πεθαίνει κάποιος εκεί, εγώ βλέπω καθαρά
στο θάνατό του τη δική μου ανάληψη, όταν έρθει η ώρα.
Φίλε, αισθάνομαι της τύχης την σκοτεινή αφθονία·
κίνησα για το θάνατο από τη μοναξιά μου,
βλέπω το βάθος της νυχτός θαμπά αστερωμένο·
να τη που φτάνει κι η δική μου ώρα· να, πηγαίνω.
Η μακριά κλωστή μου τρέμει από το τέντωμα και σχεδόν
άγγιξε το γάντι· ο άνεμος που σε πήρε απαλά με ανυψώνει,
και θα ακολουθήσω όσους με αγάπησαν στην εξορία.
Το ακίνητο βλέμμα τους με τραβάει στην εσχατιά του απείρου.
Τρέχω. Κρατάτε μου ανοιχτή τη νεκρική μου πόρτα.

Ας περάσουμε, είναι ο νόμος· κανείς δεν του ξεφεύγει.
Όλα παρακμάζουν, κι αυτός ο μέγας αιώνας με τη λάμψη του
μπαίνει κι αυτός στο άπειρο σκότος που όλοι, ωχρές ψυχές,
πηγαίνουμε. Τι τρομερό θόρυβο κάνουνε στο λυκόφωτο
οι οξιές που κόβει ο Ηρακλής για τη νεκρική πυρά του!
Άρχισαν το χλιμίντρισμα τ’ άλογα του θανάτου,
χαρούμενα γιατί η λαμπρή μας εποχή φτάνει στο τέλος·
ο αγέρωχος αιώνας μας που ήξερε να δαμάσει
τον αντίθετο άνεμο τελειώνει... Ω! Γκωτιέ που φεύγεις
πίσω από τους ισάξιούς σου: τον Δουμά, το Λαμαρτίνο,
τον Μισέ. Η αρχαία πηγή που ξανανιώνει έχει στερέψει·
αφού δεν υπάρχει η Στύγα, δεν υπάρχει και η Ήβη.
Ο σκληρός θεριστής προχωράει με τη μεγάλη λάμα του,
σκεφτικός, βήμα-βήμα κατά τα στάχυα που απομένουν·
ήρθε η σειρά μου· το θολό μάτι μου σκεπάζει η νύχτα,
που, αλίμονο, μαντεύοντας το μέλλον των περιστεριών,
κλαίει πάνω στις κούνιες και χαμογελάει στους τάφους.

Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος


* Μεταφράσαμε πρόχειρα αυτόν το στίχο, που, μάλλον από αβλεψία, δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη έκδοση: Jamais tu ne fermas les yeux à l’avenir.

Άλλα ποιήματα του Βίκτορ Ουγκό μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
https://thepoetoftheuniverse.wordpress.com

Το ποίημα «Στον Θεόφιλο Γκωτιέ» του Βίκτορ Ουγκό αναδημοσιεύεται από το βιβλίο:
https://thepoetoftheuniverse.files.wordpress.com/2014/07/to_ellhnopoulo_kai_alla_poihmata.jpg

Η φωτογραφία: http://media-1.web.britannica.com/eb-media/40/1340-004-BFC7E8C1.jpg

Η επιλογή ‒ πρόταση του ποιήματος και η παράθεση των πηγών είναι του Γιώργου Ζούκα.

0 Comments

Guest List | Bullying ή πιο απλά σχολικός εκφοβισμός

5/4/2015

0 Comments

 


Bullying ή, πιο απλά, σχολικός εκφοβισμός
γράφει η Χριστίνα-Ερατώ Ζυμβραγού

Picture
Η βία, όταν χρησιμοποιείται για καλό, είναι αποδεκτή. Είναι σωστό αυτό; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τους νταήδες;

Μέσα από τους δικούς σας προβληματισμούς, ένα θέμα επίκαιρο και επικίνδυνο. Κάποιες απόψεις και ερωτήσεις δικές σας:

«Θα μάθω στο παιδί μου πολεμικές τέχνες, για να σπάσει τα μούτρα σε όποιον πάει να τη στριμώξει. Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε βία στους πολέμους».

«Είναι θέμα παιδείας. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Κάποιοι γονείς είναι εντελώς ανεύθυνοι».

«Σε ποιον μπορεί να μιλήσει αυτός που θα δεχτεί το Bullying; Ειδικότερα με τις μικρότερες ηλικίες τι μπορούμε να κάνουμε;».

Ας αναλύσουμε λίγο τα παραπάνω θέματα και ας τα αναπτύξουμε ένα βήμα παραπέρα.

Picture
Οι πολεμικές τέχνες απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται εκτός «τατάμι», όπως ονομάζεται  ο χώρος άθλησης στο τζούντο (μπορείτε να επιλέξετε, όμως, όποια πολεμική τέχνη επιθυμείτε, που να σας εκφράζει). Πρόκειται για αμυντικές τέχνες που σου μαθαίνουν να ελέγχεις, να σέβεσαι, να αγαπάς τον εαυτό σου και τον «ούκε» σου − τον αντίπαλό σου. Να δοκιμάζεις, επίσης, τα όριά σου και να έχεις διαύγεια πνεύματος. Επίσης, εάν χρησιμοποιήσεις τις πολεμικές τέχνες −τις αμυντικές, επομένως, κατά τη γνώμη μου− για άλλο λόγο, διώκεσαι ποινικά και καταλήγουν έτσι να λειτουργήσουν εις βάρος σου − άσε που μπορεί να σκοτώσεις άνθρωπο, γιατί, ανάμεσα σε άλλα, δεν ξέρουν όλοι πώς να τοποθετούν τα χέρια τους όταν πέφτουν! Εάν όλοι πραγματικά μαθαίναμε, λοιπόν, μια πολεμική – αμυντική τέχνη, αμφιβάλλω εάν θα υπήρχαν καβγάδες, τολμώ να πω...

Να ρωτήσω εγώ τώρα κάτι, με σεβασμό. Γιατί τόση συζήτηση για την εκ των υστέρων αντίδραση και όχι για την εξαρχής δράση; Φροντίστε να είστε δίπλα στα παιδιά σας, να συζητάτε, ώστε να μπορείτε να παρατηρήσετε κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά τους, αν αυτή σημειωθεί, στις αντιδράσεις τους, να τα μαθαίνετε ότι είναι ελεύθερα να ζήσουν τη ζωή τους και να κάνουν τις επιλογές τους, να τα καθοδηγείτε στα στάδια της εφηβείας, να τα συμβουλεύετε για τους ενδεχόμενους κινδύνους τους οποίους μπορεί να αντιμετωπίσουν. Να τα αφήνετε να ζούνε τη ζωή τους και να είστε ένα βήμα πίσω τους, για να τα πιάσετε εάν τυχόν πέσουν, άσχετα εάν λόγω εμπειρίας βρίσκεστε 20 βήματα πιο μπροστά. Πρέπει να τολμήσουν να ζήσουν, να μάθουν, να πειραματιστούν. Να υπάρχει όμως πάντα ένας χρυσός κανόνας: «Δεν θα σκοτώσεις ούτε θα σκοτωθείς. Δεν αξίζει». Αυτή είναι η δική μου άποψη. Να τα μάθετε πότε να φεύγουνε, πώς να δημιουργούν φιλίες, πώς να σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Να βοηθάνε, να αγαπάνε και να είναι δοτικοί.

Όλοι πέφτουμε και πληγωνόμαστε, γιατί ποτέ ο κόσμος δεν ήτανε τέλειος και δεν ξέρω εάν ποτέ θα γίνει − άλλωστε τι είναι τελειότητα;

Η κοινή λογική δεν είναι κοινή − Βολταίρος. Το οποίο σημαίνει ότι δεν ακυρώνω κανέναν και την άποψή του, απλώς έχω τη δική μου και με αυτήν πορεύομαι.

Θα σας παραθέσω ένα παράδειγμα. Ως επαγγελματία ψυχικής υγείας με έχουν καλέσει μόνο ΜΙΑ φορά, για να γίνει ενημέρωση σχετικά με το Bullying στους μαθητές. Οι υπόλοιπες προσκλήσεις αφορούν συνήθως το θέμα «Τι είναι το επάγγελμα ψυχολόγος;».

Όσον αφορά, πάλι, την παιδεία; Κάποιοι έχουνε. Κάποιοι όχι.

Picture
Ο κάθε γονιός είναι ξεχωριστός και θα αποφασίσει ο ίδιος πώς θα μάθει Ή ΕΑΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙ στο παιδί του να μην κοροϊδεύει τη διαφορετικότητα. Υπάρχει κόσμος ανάπηρος, παχύσαρκος, με γυαλιά, σπυράκια, στραβά δόντια, ομοφυλόφιλοι. Μάθετε στο παιδί να σέβεται και αφήστε του την επιλογή να κάνει παρέα με όποιον άνθρωπο του ταιριάζει, ανεξάρτητα με τα παραπάνω και ανεξάρτητα με την εθνικότητα, το χρώμα και την καταγωγή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι πιστεύω ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ πως τα παιδιά είναι ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ, στο οποίο ζωγραφίζουν οι γονείς τα όνειρα, τις ανασφάλειες, τους στόχους, τα θέλω… Ποιανού όμως; Τα δικά τους ή των παιδιών τους;

Έχει χυθεί πολύ αίμα στο παρελθόν, γιατί κάποιοι αποφάσισαν να παλέψουν κυριολεκτικά για την υπεράσπιση της ζωής τους, να παλέψουν, επίσης, για τον τόπο τους, για τις αργίες, για τα μεροκάματα. Σ’ αυτό το αίμα και σε αυτές τις πεποιθήσεις τρέφω σεβασμό και κατεβάζω το κεφάλι. Απέναντι στο ματωμένο χέρι ενός μαθητή που χτύπησε συμμαθητή του, όμως, γιατί δεν βρήκε κάτι καλύτερο να κάνει ή μόνο και μόνο επειδή είχε στραβά δόντια, αναρωτιέμαι…

«Άραγε τον αγάπησε κανείς αυτόν τον νταή;», και προσπαθώ να του δώσω το χέρι μου…

Picture


Χριστίνα-Ερατώ Ζυμβραγού
Ψυχολόγος 
0 Comments

Guest List | Το νησί

2/2/2015

0 Comments

 


Το νησί
του Γιάννη Ποταμιανού
Picture
Φωτογραφία: http://www.laurelmines.com



Μοναχικό
μες στα θαλάσσια ρεύματα
θαλασσοδαρμένοι βράχοι.
Αυτό το νησί με κυριεύει.
Κάθε μέρα λες και μεγαλώνει.
Αυτό το νησί με μια σπηλιά σαν μάτι
με κοιτάζει και με καλεί
να περάσω απέναντι.

 
Σ’ αυτό το νησί δεν υπάρχουν πόλεμοι
και τα λουλούδια ευωδιάζουν ειρήνη.
Τ’ αγριοπερίστερα φωλιάζουν
στις σπηλιές του
κι απ’ τα ηφαίστεια οι κληματόβεργες
τάζουν γλυκό κρασί.

 
Σ’ αυτό το νησί οι άνθρωποι
ξεχνούν τα μίση
κι ο πρωινός χαιρετισμός είναι
«καλημέρα, σύντροφε».
Αυτό το νησί με μια σπηλιά σαν μάτι
είναι δίπλα μας και μας καλεί
να διασχίσουμε την τρικυμία.


17 Σεπτέμβρη 2013
Γιάννης Ποταμιάνος
0 Comments

Guest List | Τα μωρά στη Φιλανδία...

7/12/2014

0 Comments

 


Τα μωρά στη Φιλανδία...
γράφει η Εύη Κυριακοπούλου 

Picture
Ένα άρθρο που διάβασα τυχαία έγινε η αφορμή για να γραφτεί ένα άλλο. Εμφανίστηκε στις ενημερώσεις μου από έναν ελληνικό ιστότοπο[1]. Ο τίτλος του, στην αρχή, μου φάνηκε παραπλανητικός: «Γιατί τα μωρά στη Φιλανδία κοιμούνται σε χαρτονένια κουτιά;». Θεώρησα πως είχε χρησιμοποιηθεί για εντυπωσιασμό, με σκοπό να κινήσει την περιέργεια των επίδοξων αναγνωστών, να μπουν στη σελίδα, για να αυξηθεί η επισκεψιμότητα, χωρίς να περιέχει επί της ουσίας πληροφορίες με ανάπτυξη του θέματος βάσει του πολλά υποσχόμενου τίτλου.

Ξεκίνησα, όμως, να διαβάζω −ευτυχώς− κάτι που τελικά με συγκίνησε. Πρόσεξα ότι δεν ανέφερε όνομα συντάκτη κάτω από τον τίτλο και μπήκα στη διαδικασία να αναζητήσω την πηγή και το αρχικό άρθρο[2]. Το χάρτινο κουτί, που χρησιμεύει ως βρεφικό κρεβατάκι με στρώμα, αφορά μία παράδοση που άρχισε το 1938. Στην αρχή (1938-1949) δινόταν σε οικογένειες χαμηλού εισοδήματος, με σκοπό να έχουν όλα τα νεογνά ίσες ευκαιρίες στο δικαίωμα για ζωή, ώστε να μειωθεί το ποσοστό της βρεφικής θνησιμότητας (65/1000 μωρά).

Η διαφύλαξη της υγείας των γυναικών ήταν άλλος ένας στόχος της προσφοράς αυτού του «δώρου», καθώς, προκειμένου να το αποκτήσουν, έπρεπε να επισκεφτούν κάποιον γιατρό ή να αποταθούν σε κάποια δημόσια κλινική πριν τον τέταρτο μήνα της κύησης.

Το κουτί αυτό περιέχει ό,τι κάθε φορά θεωρεί το κράτος πως μπορεί να χρησιμέψει σε μια νέα μητέρα – στα χρόνια το περιεχόμενο επιδέχτηκε τροποποιήσεις. Κάθε χρόνο αλλάζει επιπλέον χρώματα και σχέδια, κάτι που κάνει από μακριά τα παιδιά της ίδιας ηλικίας να ξεχωρίζουν!

Picture
Το κουτί του 2014[3]
Το ίδιο το κουτί μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως κρεβατάκι, διαθέτοντας στρωματάκι, σεντόνια, πάπλωμα, υπνόσακο και κουβέρτα. Επίσης, περιέχει όλο το βρεφικό ρουχισμό (κοινό για αγόρια και κορίτσια, με χρώματα που έχουν επιλεγεί ως ουδέτερα), σαλιάρες, ένα βιβλίο με τίτλο Loruttele sylitellen και ένα μικρό παιχνίδι. Πετσέτα μπάνιου, ακόμα, βούρτσα, οδοντόβουρτσα, θερμόμετρο για το μπάνιο, κρέμα και ψαλιδάκι για τα νύχια. Τέλος, επαναχρησιμοποιούμενες υφασμάτινες πάνες με το κάλυμμά τους, καλύμματα για το στήθος της μητέρας, σερβιέτες και προφυλακτικά (συμβολικά).


Picture


Από το 2000 αντικαταστήθηκαν οι πάνες μίας χρήσεως με υφασμάτινες, ενώ από το 2006 το μπιμπερό έχει αφαιρεθεί από το κουτί, με σκοπό το κράτος να ενθαρρύνει το θηλασμό.

Καθώς τελείωνε το άρθρο, η ματιά μου στάθηκε σε έναν πατέρα που κρατούσε  ένα μωράκι στην αγκαλιά του: «Η Annika πήρε ένα κουτί από το Φιλανδικό κράτος. Αυτό με έκανε να αισθανθώ, ήταν η απόδειξη ότι κάποιος νοιαζόταν, κάποιος ήθελε το παιδί μας να έχει μια καλή αρχή στη ζωή. Τώρα, όταν επισκέπτομαι φίλους, είναι ωραίο να βλέπω ότι μοιραζόμαστε-έχουμε κάποια κοινά πράγματα. Αυτό ενισχύει το συναίσθημα ότι είμαστε σε αυτό μαζί!». Πόσα στοιχεία για το σύγχρονο πολιτισμό θα μπορούσαμε να μάθουμε μέσα από την απλή παρατήρηση του περιεχομένου αυτών των κουτιών... Τη σύγχρονη ιστορία, ίσως, όπως αποτυπώνεται μέσα από τις ανάγκες όχι αυτών που την έζησαν αλλά αυτών που μόλις ήρθαν στον κόσμο.

Και αν δεν είναι δείγμα πολιτισμού μόνη η ύπαρξη αυτού του κουτιού σε μια χώρα, τότε τι; Ποιότητα ζωής, κρατική μέριμνα, πρόβλεψη, φροντίδα, εξασφάλιση... ζεστασιά, σε μία από τις πιο κρύες χώρες του κόσμου.

Αυτά σκεφτόμουν ένα απόγευμα, καθώς κοιτούσα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα, με χίλια χρώματα να γεμίζουν τον αττικό ουρανό.

Δεν μπόρεσα, παρά να αρχίσω τους παραλληλισμούς με τη δική μας, την ελληνική πραγματικότητα, όπου ο δείκτης της βρεφικής θνησιμότητας, ο δείκτης της νεογνικής θνησιμότητας και ο δείκτης της περιγεννητικής θνησιμότητας το 2013 αυξήθηκαν[4], το κουτί της Πανδώρας για εμάς ένας μύθος τόσο ταιριαστός[5]...
Picture
Κάπως έτσι μου ήρθε στο νου και αυτό το τραγούδι.
http://www.youtube.com/watch?v=Mj69fBVC9tA

__________
[1] http://perierga.gr/2013/12
[2] http://www.bbc.com/news/magazine-22751415
[3] http://www.kela.fi/web/en/maternitypackage
[4] http://content-mcdn.feed.gr/pegasus/Multimedia/pdf/plhthysmos_id28787846.pdf
[5] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1


0 Comments

Guest List | Το Άγγιγμά Της...

7/12/2014

0 Comments

 


Το Άγγιγμά Της…
γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς


Picture
Η Άρτα ζούσε σε ένα σπίτι που ήταν μία όμορφη δίπατη μονοκατοικία, στη μέση ενός τεράστιου κήπου. Ο κήπος, που ήταν γεμάτος λουλούδια αλλά και διάφορα άλλα φυτά, είχε σε ένα τμήμα του μόνο θάμνους, και αυτό ήταν το αγαπημένο μέρος της Άρτας. Της άρεσε να πηγαίνει εκεί, να ακούει μουσική, να διαβάζει ή να σκέφτεται. Μια μέρα, εκεί που καθόταν και διάβαζε, άκουσε ένα θόρυβο, και με την άκρη του ματιού της έπιασε μία κίνηση. Για λίγο φοβήθηκε, αλλά οπλίστηκε με θάρρος και, πλησιάζοντας, είδε έναν άγγελο πεσμένο πάνω στο χώμα, με σπασμένες φτερούγες.
           «Καλέ, από πού ξεφύτρωσες εσύ; Ο Χριστός και η Παναγία…»
           «Οχ! Είναι και τα αφεντικά εδώ;»
         «Καλέ, ποια αφεντικά; Τι είναι αυτά που λες; Και από ό,τι βλέπω θέλεις να πετάξεις κιόλας; Μα δεν μπορείς, χρυσέ μου. Μόνο οι αληθινοί άγγελοι μπορούν».
       «Μα κι εγώ άγγελος είμαι. Δεν με βλέπεις; Τι τις έχω τις φτερούγες; Για φιγούρα; Απλώς, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα. Μας συμβαίνει κι αυτό μερικές φορές. Σπάνια, βέβαια, αλλά μας συμβαίνει».
Η Άρτα έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την έκπληξη, αλλά κατάφερε και είπε ψύχραιμα:
       «Έλα τώρα… Σιγά μην είσαι αληθινός! Να ’λεγα ότι έχουμε Απόκριες, να πω εντάξει, αλλά έχουν περάσει κι αυτές…».
          «Μα ποιες Απόκριες; Τι λες τώρα;»
        «Ε, αφού λοιπόν επιμένεις, τότε για πες μου… Πώς έγινε και έπεσες; Και γιατί εγώ δεν έχω ξαναδεί άγγελο να πέφτει στη Γη;»
        «Το ότι δεν έχεις ξαναδεί εσύ, δε σημαίνει ότι δεν πέφτουν. Σε πληροφορώ ότι πέφτουν και παραπέφτουν. Και να λοιπόν που τώρα είδες κι εσύ έναν».
          «Και τότε για πες μου πώς έγινε και έπεσες;»
      «Ήμουνα στα μπαλκόνια του ουρανού, και ξαφνικά ήρθε ένα πολύ πηχτό σύννεφο που με έσπρωξε και με πέταξε στη Γη».
         «Και πώς βρέθηκες εκεί; Για πες μου λίγα πράγματα».
         «Πού; Στον ουρανό πώς βρέθηκα;»
         «Καλέ, στα μπαλκόνια…»
      «Αααα… Ε, ήθελα από καιρό να πάω εκεί, αλλά δε μας αφήνουν. Όταν είμαστε καινούριοι, απαγορεύεται να πάμε εκεί, για να μην πέσουμε. Να είδες; Έτσι την έπαθα κι εγώ. Έκανα την απογευματινή μου βόλτα και ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι η αγγελική περίπολος χάζευε στο Facebook και δε με έβλεπε. Οπότε θεώρησα πως είναι καλή ευκαιρία να απομακρυνθώ λίγο και να πάω προς τα μπαλκόνια, να δω τη θέα που βλέπουν οι παλιοί. Ε, τα υπόλοιπα σου τα είπα. Ήρθε το σύννεφο και με πέταξε στον κήπο σου. Ωραίος κήπος επί τη ευκαιρία».
         «Και πώς σε λένε;»
        «Είμαι καινούριος άγγελος, σε δοκιμαστικό στάδιο, και δε με έχουν ονομάσει ακόμα. Μπορείς να με φωνάζεις όπως θέλεις».
      «Όπως θέλω; Αχ, μη μου βάζεις δύσκολα... Πού να βρω ένα όνομα αγγελικό που να σου ταιριάζει; Αχ, το βρήκα! Θα σε λέω Άγγελο. Και δε μου λες, Αγγελάκο μου… Από πότε είσαι άγγελος; Σου συνέβη κάτι πρόσφατα;»
         «Χμμμ… Μάλλον… Δεν το ξέρω αυτό».
         «Δεν το ξέρεις; Πώς γίνεται να μην το ξέρεις;»
      «Δε μας λένε στην αρχή, γιατί είμαστε ακόμα σοκαρισμένοι από τη μετάβαση. Είναι έτσι η διαδικασία και είναι ίδια για όλους. Χρειάζεται λίγος χρόνος για να συνειδητοποιήσουμε την καινούρια μας κατάσταση, να ανεβούμε επίπεδα γνώσης και, όταν αυτό γίνει, τότε αντιλαμβανόμαστε τι συνέβη και πώς. Τώρα είναι όλα μπερδεμένα ακόμα. Θα έρθεις κι εσύ κάποια στιγμή. Είναι φυσικός νόμος άλλωστε».
         «Και τι πάθανε οι φτερούγες σου; Σπάσανε;»
         «Ναι, ρε γαμώτο…»
         «Ε, καλά, μην κάνεις έτσι. Θα τις κολλήσουμε!»
     «Μη νομίζεις ότι είναι εύκολο. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος θεραπείας και δεν είναι θέμα κολλήματος».
       «Και ποιος είναι, παρακαλώ, αυτός ο τρόπος;»
       «Πρέπει να αγγίξει τα φτερά μου μία γυναίκα που θα με αγαπήσει, και αυτό δεν είναι εύκολο...»
       «Σώπα, καλέ, που δεν είναι εύκολο!»
      «Μα εγώ δε λέω για την αγάπη που την έχετε πάρει και την έχετε κάνει καραμέλα. Πλακώνετε τον άλλο στα “σ’ αγαπώ” από το πρώτο ραντεβού. Ακόμα δεν τον είδατε, Γιάννη τον βαφτίσατε…»
Η Άρτα πλησίασε, άγγιξε τις φτερούγες, αλλά δεν έγινε τίποτα. Τις άγγιξε ξανά και ξανά και ξανά, αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτα.
     «Είδες;» είπε ο άγγελος. «Δεν είναι εύκολο να γίνει, γιατί, για να λειτουργήσει, είναι απαραίτητο να υπάρχει αγνή και άδολη Αγάπη. Αληθινή Αγάπη!»
       «Χμμμ… Και πού να βρεις Αληθινή Αγάπη σήμερα;»
     «Υπάρχει, αλλά οι άνθρωποι αναζητούν το τέλειο και οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει, γιατί την τοποθετούν πολύ ψηλά και αυξάνουν την απόσταση μεταξύ τους. Ο ορισμός “τελειότητα” δε συμβαδίζει όμως με την ανθρώπινη φύση, γιατί το τέλειο πρότυπο είναι πιο πραγματικό από την πραγματικότητα».
        «Και πώς μπορούμε να το διορθώσουμε αυτό, Άγγελε;»
        «Πρέπει να ξεχάσουμε την “Τέλεια Αγάπη” και να εστιάσουμε στην Πραγματική».
      «Εγώ, πάντως, θέλω να σε βοηθήσω και δε με νοιάζουν οι ορισμοί. Ας ασχοληθούν άλλοι με τους ορισμούς».
       «Σε πιστεύω, αλλά, από την άλλη μεριά, ευτυχώς που κάποιοι ασχολούνται με τους ορισμούς, για να μπορούν οι άνθρωποι να συνεννοούνται. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται είναι η Πραγματική Αγάπη. Και δεν εννοώ φυσικά τη συμπάθεια που μπορεί να νιώθεις αυτή τη στιγμή , και άρα μιλάμε για αγάπη στιγμιαία, αλλά εννοώ ότι η γυναίκα που θα μπορέσει να με γιατρέψει πρέπει να βρεθεί μαζί μου σε συναισθηματική κατάσταση, και αυτό δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Αντιλαμβάνεσαι;»
        «Μα θέλω να σε βοηθήσω σου λέω».
        «Αφού το θέλεις πραγματικά, τότε τι να πω… Ίσως να λειτουργήσει. Είναι θέμα χρόνου».

Και περνούσαν οι μέρες, και στο μεταξύ η Άρτα έβγαινε καθημερινά στον κήπο και έκανε παρέα με τον άγγελο μέχρι αργά το βράδυ και του ζήταγε να της λέει ιστορίες και να της μαθαίνει πράγματα, όπως: Τι ήταν οι Μαμελούκοι, τι έγινε στη μάχη του Μαντζικέρτ, ποιος ήταν ο Μπαρμπαρόσα ή ακόμα και ποια ήταν η Δούκισσα της Πλακεντίας, που ερωτεύθηκε τον λήσταρχο Νταβέλη. Κάθε βράδυ και μια ιστορία, και τους έπαιρνε ο ύπνος τα ξημερώματα και πολλές φορές ξυπνούσαν αγκαλιασμένοι, και έτσι σιγά σιγά ένιωθαν να βρίσκονται όλο και πιο κοντά.
      Ένα βράδυ με πανσέληνο, κάθισαν στην αγαπημένη τους γωνιά του κήπου και η Άρτα ήταν στεναχωρημένη.
        «Γιατί είσαι έτσι;»
       «Περνάω πολύ όμορφα μαζί σου, μου αρέσει η συντροφιά σου, νιώθω ήδη εξαρτημένη από την παρουσία σου και αυτό πρέπει να το παλέψω, γιατί κάποια στιγμή θα φύγεις και αυτό με πικραίνει».
        «Καταλαβαίνω, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται διαφορετικά».
        «Το ξέρω. Ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους».
        Την κοίταξε και Εκείνη έγειρε το κεφάλι της απαλά στον ώμο του.
        «Θα με κάνεις μια αγκαλιά;»
     Την έκλεισε μέσα στα χέρια του και, καθώς Εκείνη κούρνιασε μέσα τους, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τους λυγμούς της.
        «Άγγιξε τις φτερούγες μου τώρα!» της ψιθύρισε.
    Η Άρτα άγγιξε τις σπασμένες φτερούγες με τις παλάμες της, και εκείνες ως διά μαγείας θεραπεύτηκαν αμέσως.
       «Σ’ ευχαριστώ… Σ’ ευχαριστώ...»
       «Δε θέλω να με ευχαριστείς, Άγγελε. Θέλω όμως να μου κάνεις μια χάρη».
       «Σου το οφείλω».
       «Δεν θέλω να μου οφείλεις κάτι. Δεν θέλω να μου οφείλεις τίποτα».
       «Θα κάνω ό,τι μου ζητήσεις».
       «Φίλησέ με…»
      Την κοίταξε και η Άρτα άρχισε να τρέμει από επιθυμία. Και ο άγγελος όμως είδε Αγάπη στα Μάτια της Άρτας. Την έσφιξε επάνω του και τη φίλησε.
      «Μείνε στη ζωή μου, Άγγελε...»
      «Μα πώς; Αφού είπαμε ότι οι Κόσμοι μας είναι διαφορετικοί. Δεν το είπαμε; Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Πρέπει να φύγω και το ξέρεις».
    «Ναι, το ξέρω. Ξέρω ακόμα ότι σαν κι εσένα δεν υπάρχει άλλος. Μετά από σένα έσπασε το καλούπι και είσαι το τελευταίο που υπάρχει, αλλά σε θέλω στη ζωή μου. Σε χρειάζομαι».

«When you’re down and troubled
and you need some loving care
and nothing, nothing is going right.
Close your eyes and think of me
and soon I will be there
to brighten up even your darkest nights.

You just call out my name,
and you know where ever I am
i’ll come running to see you again.
Winter, spring, summer, or fall,
all you’ve got to do is call
and I’ll be there, yeah, yeah, yeah,
you’ve got a friend.

If the sky above you
should turn dark and full of clouds
and that old north wind should begin to blow,
keep your head together
and call my name out loud.
Soon I’ll be knocking upon your door.

You just call out my name,
and you know where ever I am
I’ll come running to see you again.
Winter, spring, summer, or fall,
all you’ve got to do is call
and I’ll be there, yeah, yeah, yeah,

Hey, ain’t it good to know that you’ve got a friend?
People can be so cold.
They’ll hurt you and desert you.
Well, they’ll take your soul if you let them,
oh yeah, but don’t you let them.

You just call out my name,
and you know where ever I am
i’ll come running to see you again.
Winter, spring, summer, or fall,
all you’ve got to do is call,
Love, I’ll be there, yeah, yeah,
you’ve got a friend. You’ve got a friend.

Ain’t it good to know that you’ve got a friend?
Ain’t it good to know you’ve got a friend?
Oh, yeah, yeah, you’ve got a friend».

Video: http://youtu.be/0iM38PyxzG8

Τη φίλησε ξανά και ξανά και ξανά… Το δέρμα της είχε ανατριχιάσει…
         «Αχ, ρε Άγγελε…»
         «Αχ, ρε Άρτα…»
        Άνοιξε τις φτερούγες του και πέταξε ψηλά. Η Άρτα τον κοίταζε να φεύγει προς τον Ουρανό, μέχρι που δεν μπορούσε να διακρίνει ούτε καν τη σιλουέτα του.
         «Άγγελέ μου…» ψιθύρισε.
         Σχεδόν αμέσως φτερά άρχισαν να πέφτουν από τον Ουρανό κυματιστά προς το μέρος της. Την πλησίασαν, χόρεψαν για λίγο γύρω από το κορμί της, και προσγειώθηκαν μπροστά στα πόδια της απαλά.
Picture
Κι όταν πέφτουν φτερά τριγύρω, σημαίνει πως ένας Άγγελος είναι κοντά μας…
 

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο ιστολόγιο του Γιώργου Μπιλικά στις 22/10/2014.
0 Comments

Guest List | Εύη Κυριακοπούλου "Σαμοθράκη"

5/10/2014

0 Comments

 


Σαμοθράκη
Αισθαντικότητα και ευαισθησία...

Picture


Λέγεται ότι από εδώ −το «Ιερό των Μεγάλων Θεών» της Σαμοθάκης− έχουν την προέλευσή τους τα Ελευσίνια μυστήρια, όταν Θράκες άποικοι των Αθηνών μετέφεραν τα έθιμά τους από τη γενέτειρά τους. Τα Καβείρια Μυστήρια, όπως ονομάζονταν στη Σαμοθράκη, ήταν μυστήρια που αφορούσαν τη γέννηση της ζωής, σε αντίθεση με τα Ελευσίνια που σκοπό είχαν την κατανόηση, μεταξύ άλλων, της «διαδικασίας» του θανάτου.


Picture








Αρχαιολογικός Χώρος «Ιερού Μεγάλων Θεών»
Λέγεται ότι από εδώ έχουν την προέλευσή τους τα Ελευσίνια μυστήρια. 


Σε μία τέτοια τελετή γνωρίστηκαν ο Φίλιππος Β’ με την Ολυμπιάδα, οι γονείς του Μεγάλου Αλεξάνδρου[1]. Εδώ, επίσης, ήρθε ο Ηρακλής να μυηθεί[2], γιατί πίστευαν πως «όσοι μυούνταν στα μυστήρια των Καβείρων αποκτούσαν τη δύναμη να αποφεύγουν τους κινδύνους, να πετυχαίνουν στις πιο αβέβαιες προσπάθειες και να νικούν τους εχθρούς»[3].

Το αντίγραφο της «Νίκης της Σαμοθράκης» βρίσκεται στο μουσείο του αρχαιολογικού χώρου του «Ιερού των Μεγάλων Θεών». Ακόμα όμως και αυτό, η «σκιά» του πραγματικού αγάλματος, είναι τόσο «ζωντανό» και η κίνησή του τόσο έντονη, που πραγματικά σε κάνουν να σταθείς και να το θαυμάσεις...

[1]http://el.wikipedia.org/wiki/
[2]http://tro.gr/arxaia-sofia/theoi.htm
[3]http://el.wikipedia.org/wiki/

Picture















Αντίγραφο της «Νίκης της Σαμοθράκης»
Η κίνησή του είναι τόσο έντονη, που πραγματικά σε κάνει να σταθείς
και να το θαυμάσεις...

Αν έχετε πάει, θα έχετε διαπιστώσει ότι ο καθένας αποκομίζει τις δικές του εικόνες, εμπειρίες, συναισθήματα, δημιουργεί τις δικές του μικρές «εφευρέσεις», στην προσπάθειά του να περιγράψει αυτό το νησί. Το νησί που σε απελευθερώνει... Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλοι, δούλοι και ελεύθεροι, γίνονταν κοινό, θεατές και μύστες του ίδιου μυστηρίου, των ίδιων θεών. Των «Μεγάλων Θεών».

Αν, πάλι, δεν έχετε επισκεφτεί ακόμα τη Σαμοθράκη, τότε καλύτερα να μη διαβάσετε τίποτα πριν πάτε, ώστε να αφήσετε τις αισθήσεις σας και το νησί ελεύθερα... Το νησί θα σας οδηγήσει στα ταξίδια που θέλει, στις εμπειρίες τις οποίες σας επιφυλάσσει και στις αισθήσεις τις οποίες θέλει να σας ξυπνήσει.

Θα μπορούσε να είναι χώρα, θα μπορούσε να είναι πλανήτης... Θα μπορούσε να είναι τρόπος ζωής. Είναι ένα ταξίδι μέσα στο ταξίδι, καθώς μονοπάτια εμφανίζονται μπροστά σου και σε οδηγούν όπου αυτά θέλουν, και σίγουρα όχι εκεί που είχες στην αρχή νομίσει.

Picture









Μονοπάτι στο ποτάμι του «Φονιά»

Μονοπάτια εμφανίζονται μπροστά σου και σε οδηγούν όπου αυτά θέλουν...

Όλα τα μέρη μοιάζουν ίδια, και όμως είναι διαφορετικά, ενώ η αναζήτηση για ό,τι θέλεις από την αρχή να δεις μεταλλάσσεται τελικά σε κάτι που μοιάζει ποτέ να μη βρίσκεις, γίνεται για σένα το άδειο «Άγιο Δισκοπότηρο» και η αναζήτησή του ο στόχος.

Μα τα μονοπάτια σε πάνε αλλού και σου γνωρίζουν αυτό που το νησί θέλει να δεις, όλα έχουν ζωή και τα πιο παράξενα πράγματα ξεπηδούν μπροστά στα ματιά σου εκεί που δεν το περιμένεις, να σου θυμίσουν πως τίποτα δεν είναι όπως το ξέρεις. Ο πιο παράξενος καρπός στο κλαδί ενός αγνώστου(;) σε σένα δέντρου... ή ακόμα και το ίδιο το δέντρο...

Picture







Καρπός σε δέντρο στο μονοπάτι για το ποτάμι του «Χριστού»

Ο πιο παράξενος καρπός στο κλαδί ενός αγνώστου(;) σε σένα δέντρου...


Picture









Δέντρο στο ποτάμι του «Φονιά»

ή ακόμα και το ίδιο το δέντρο...

 
Και εκεί που νομίζεις ότι εσύ αποφασίζεις... όλα γύρω σου αρχίζουν να σου μιλάνε, να σε καθοδηγούν, να σε μαγνητίζουν, να σε μαγεύουν και να σε αλλάζουν...


Picture









Βάθρα στο ποτάμι του «Χριστού»

Όλα γύρω σου σε μαγεύουν, σε αλλάζουν...

 
Το πάνω είναι κάτω... Το νερό της θάλασσας μοιάζει να έχει πάρει τα βουνά και, ακολουθώντας τη ροή του, νομίζεις ότι μπορείς να πας παντού, να δεις τα πάντα, να τα γνωρίσεις όλα... Όμως, στην επόμενη στροφή, ο δρόμος ξανά χωρίζει.... Το νησί είναι ζωντανό!

Picture















Μονοπάτι για το ποτάμι του «Χριστού»

Νερό από τη θάλασσα μοιάζει να έχει πάρει τα βουνά και, ακολουθώντας τη ροή του, νομίζεις ότι μπορείς να πας παντού, να δεις τα πάντα, να τα γνωρίσεις όλα...


Picture









Μονοπάτι στο ποτάμι του «Φονιά»

Το νησί είναι ένας ζωντανός οργανισμός!


Νιώθει τι θες, τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι και όλα παίρνουν το δρόμο τους, για να καταλήξεις σε μια υπέροχη βάθρα με κρυσταλλένιο νερό, που άλλοι το πίνουν και άλλοι το αγκαλιάζουν, μπαίνουν μέσα και γεμίζουν από αυτό.

Picture














Νύμφη στον καταρράκτη, κοντά στη «Γριά Βάθρα»

Άλλοι το πίνουν και άλλοι το αγκαλιάζουν, μπαίνουν μέσα και γεμίζουν από αυτό...

Νύμφες του νερού...

 
Μια χαμένη ξεγνοιασιά, καθαρότητα και αγνότητα ενός νερού όπως εκείνο στα λόγια των γιαγιάδων, που κρύβει και δίνει ζωή. Το κρύο των ποταμών δίνει τη θέση του στο ζεστό, το θειούχο, το ιαματικό, που αναβλύζει από τη γη, μέσα σε ένα σύννεφο θερμού αέρα (πίδακας θειούχου νερού δίπλα από τα ιαματικά λουτρά, στα Θέρμα Σαμοθράκης). Γεμίζει τη νύχτα σου με υδρατμούς και το όνειρο έτσι συνεχίζει, ακόμα και όταν δεν μπορείς πια να δεις, μες στο σκοτάδι, νιώθεις τη θέρμη του να σε αγκαλιάζει, για να σε ξεκουράσει, θαρρείς, και να σε ανταμείψει για την πορεία κατά τη διάρκεια της μέρας.

Κάθαρση...

Το μυαλό γεμίζει από εικόνες που τώρα πια δε βλέπεις, αλλά θυμάσαι, ξέρεις ότι είναι κάπου εκεί δίπλα σου...

Picture









Ηλιοβασίλεμα από το χωριό Προφήτης Ηλίας

Τώρα που ο ήλιος έχει πια δύσει...

 
Η θέρμη του νερού σε αγκαλιάζει, να σε ζεστάνει, τώρα που ο ήλιος έχει πια δύσει, να σε ξεκουράσει, για να μπορέσεις και αύριο να συνεχίσεις... το ίδιο ή κάποιο άλλο μονοπάτι που θα σε βγάλει εκεί που ήθελες από την αρχή ή και εκεί που ήσουν χτες ή απλώς εκεί που αυτό θέλει.... Και κάπως έτσι όλα είναι πιθανά..., νύμφες του νερού, δέντρα μέσα σε δέντρα, ξένοι καρποί, άνθρωποι και κατσίκια να ξεπηδούν εκεί που νομίζεις ότι έχεις φτάσει στο τέρμα... Όλα είναι εκεί, να σου πουν ότι το ταξίδι έχει μόλις αρχίσει!

Picture







Δέντρο με «πόδια», στο μονοπάτι για τον «Καταρράκτη του Φονιά»

Όλα είναι πιθανά, δέντρα μέσα σε δέντρα, το ταξίδι έχει μόλις αρχίσει!

 
Ξεχασμένοι θεοί και τόποι λατρείας, πάνω στους οποίους βάτα έχουν φυτρώσει...


Picture








Αρχαιολογικός Χώρος «Ιερού Μεγάλων Θεών»


Ένα νησί που είναι βουνό.


Picture










Θέα από τον «Πύργο του Φονιά»


Picture









Ζώα και άνθρωποι περπατάν στα ίδια μονοπάτια



Όσο ακόμα οι μνήμες είναι ζωντανές,
Οι αισθήσεις δεν θέλουν να αφήσουν τη λήθη να τις σβήσει.
Ένα ταξίδι που θα ήθελε να γίνει στάση ζωής!


Picture

















Δέντρο στην «Παχιά Άμμο»

Στάση ζωής!

 

Εύη Κυριακοπούλου


Φωτογραφίες: Εύη Κυριακοπούλου και Τάσος Μενεγάκος.
Επεξεργασία φωτογραφίας: Ιουλία Λυμπεροπούλου (1-10, 12-16).

0 Comments

Guest List | Χρήστος Παράβαλος "Σούνιο"

5/10/2014

0 Comments

 


Σούνιο...

Picture
Η Δύση απλώνει το πέπλο της πάνω απ’ τον ιερό βράχο,

και μέσα μου νιώθω κάτι ν’ αλλάζει έντονα, ενεργοποιώντας κάθε μου κύτταρο ξεχωριστά...

Στο ψηλότερο σημείο, η σκιά του Ποσειδώνα γεύεται την Ωκεάνια μελωδία των Νηρηϊδων

και οι Δωρικοί κίονες πάλλονται από την ενέργεια που εκπέμπεται γύρω...

Χρώματα συμπαντικά στάζουν στην ψυχή μια απόκοσμη αύρα από τα βάθη των αιώνων

κι ανατινάζουν τις αισθήσεις στην αγκαλιά του ανόθευτου γαλάζιου...

Οι δοξαριές του ανέμου −άναρχες και επιβλητικές− φυλακίζουν τη θλίψη των καιρών

μεσ’ τα κυκλικά ορύγματα των βράχων...

Το σώμα ίπταται και η ύλη καταργείται καθώς η χοϊκή μου φύση ευθυγραμμίζεται

με τα ολόλευκα μόρια φωτός, που ξεπηδούν ασταμάτητα από κρύπτες του απείρου...

Στιγμές που ο χρόνος μένει ακίνητος, κι ας μην υπάρχει τρόπος να στριμώξεις τόση ομορφιά μέσα σε δύο μάτια...

Στιγμές που γίνεσαι ένα με τους χιλιάδες επισκέπτες από όλα τα μέρη του πλανήτη βαδίζοντας μαζί σε πύλες μαγικές του χωροχρόνου...

Εδώ... Στο ακρωτήρι του δέους, που όλα σε κερνούν αθανασία, χωρίς ανταμοιβή και υποσχέσεις...
Φωτογραφίες: Χρήστος Παράβαλος.

Το κανάλι του Χρήστου Παράβαλου στο YouTube με πιο πολλά ποιήματα και βιντεάκια.

0 Comments

Guest List | Οι... Ποδαράδες!

31/7/2014

0 Comments

 


Οι… Ποδαράδες!

Picture
Την ιστορία της συνοικίας στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα και εξακολουθώ να κατοικώ δεν την ήξερα ποτέ με λεπτομέρειες. Σε γενικές γραμμές, ήξερα (και έτσι είναι δηλαδή) ότι κατοικήθηκε από πρόσφυγες που ήρθαν το 1922-1923 από τη Μικρά Ασία και γι’ αυτό άλλωστε ονομάστηκε Νέα Ιωνία. Για τον ίδιο λόγο, ονομάστηκε Νέα Ιωνία και η γνωστή συνοικία του Βόλου, αλλά και της Θεσσαλονίκης. Τα προσφυγικά σπίτια της, που τώρα πια είναι ελάχιστα (καθώς σχεδόν όλα έχουν γίνει πολυκατοικίες), θυμίζουν πολύ τη Νίκαια, η οποία κατοικήθηκε και αυτή από πρόσφυγες.

Ως γενέθλια ημερομηνία της Νέας Ιωνίας έχει καθιερωθεί η 27η Ιουνίου του 1923. Αυτή τη ζεστή καλοκαιρινή μέρα, αμέσως μετά το σχόλασμα της εκκλησίας −που τότε ήταν παράγκα−, την ημέρα των Αγίων Αναργύρων, εκατοντάδες ξεριζωμένοι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία έσπευσαν να προϋπαντήσουν στην είσοδο του συνοικισμού τον Πλαστήρα, που ήρθε μαζί με τον πρωθυπουργό Γονατά, τους υπουργούς Δοξιάδη και Σιδέρη, και τον παλιό πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Πόλη, τον Ερρίκο Μοργκεντάου.

Σκοπός αυτής της επίσκεψης ήταν η θεμελίωση μίας προσφυγικής συνοικίας, που προοριζόταν να στεγάσει χιλιάδες ξεριζωμένους οι οποίοι είχαν έρθει με το πρώτο κύμα των προσφύγων και μέχρι τότε είχαν εγκατασταθεί εδώ και εκεί, σε σταθμούς, σε θέατρα, σε κοινόχρηστους χώρους, σε επιταγμένα κτίρια κ.λπ.

Ο συνοικισμός έφερε τότε την ονομασία «Ποδαράδες» και για την επινόησή του υπάρχουν οι εξής τρεις εκδοχές:

1) Η συγκοινωνία τα πρώτα εκείνα χρόνια σταματούσε στο τέρμα Πατησίων (όσοι θυμόσαστε το ΙΚΑ και τις βραδιές που κάναμε εκεί θα θυμόσαστε και το τέρμα Πατησίων, που είναι ακριβώς στο σταθμό του τρένου των Άνω Πατησίων). Από εκεί, λοιπόν, όσοι σχόλαγαν από τη δουλειά τους και ήθελαν να πάνε στη Νέα Ιωνία, στο σπίτι τους δηλαδή, έπρεπε να πάνε με τα πόδια. Το ίδιο, αλλά με την αντίθετη φορά, έπρεπε να κάνουν την άλλη μέρα το πρωί όταν θέλανε να πάνε στη δουλειά τους. Να περπατήσουν δηλαδή μέχρι το τέρμα Πατησίων, για να πάρουν το λεωφορείο. Δεν υπήρχε τότε το τρένο. Μιλάμε επομένως για ποδαρόδρομο χιλιομέτρων. Άρα −κατ’ αυτή την εκδοχή− από τον «ποδαρόδρομο» επικράτησε και η ονομασία «Ποδαράδες» για την περιοχή.

2) Οι κάτοικοι που ζούσαν κατά την Αρχαιότητα στην περιοχή έπλεναν τα πόδια τους στο ρέμα του Ποδονίφτη, του οποίου κάποια τμήματα μπορεί ακόμα και σήμερα να τα δει κανείς στη Νέα Χαλκηδόνα και στη Νέα Φιλαδέλφεια (περιοχές που ονομάζονταν Ποδονίφτης λόγω του ρέματος), ενώ το κομμάτι του ρέματος που διέσχιζε τότε τη Νέα Ιωνία σήμερα έχει μπαζωθεί. Άρα −κατ’ αυτήν τη δεύτερη εκδοχή− από τον Ποδονίφτη ονομάστηκαν οι κάτοικοι αλλά και η περιοχή «Ποδαράδες».

3) Ποδαράδες ήταν το όνομα μιας σημαντικής βυζαντινής οικογένειας, η οποία κατείχε τα κτήματα της περιοχής, και η περιοχή αυτή ήταν τεράστια. Έτσι, όποιος πήγαινε εκεί έλεγε «πάω στην περιοχή των Ποδαράδων», και με την πάροδο του χρόνου έγινε «πάω στους Ποδαράδες».

Η τρίτη εκδοχή νομίζω ότι είναι η επικρατέστερη, επειδή αυτή η οικογένεια των Ποδαράδων ονομάζονταν και οικογένεια των Πλατυπόδων, και το παλιό όνομα του δρόμου στο οποίο διαμένω ήταν οδός Πλατυπόδων. Μου φαίνεται, λοιπόν, επικρατέστερη η τρίτη εκδοχή, επειδή το όνομα της οικογένειας αυτής συνηγορεί εις διπλούν. Τώρα, όσον αφορά την οδό μου, από Πλατυπόδων μετονομάστηκε αργότερα σε Ναζλή (από το όνομα ενός χωριού στη Μικρά Ασία) και αργότερα, πάλι, σε οδό Τάκη Σινόπουλου, προς τιμήν του ποιητή (και οικογενειακού μας γιατρού) Τάκη Σινόπουλου, του οποίου το σπίτι βρίσκεται δύο τετράγωνα πιο κάτω από το δικό μου.

Τι έκαναν, όμως, οι χιλιάδες Μικρασιάτες πρόσφυγες που ήρθαν σε μια ακατοίκητη και στενόχωρη γη; Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελαν τουλάχιστον να δώσουν το δικό τους στίγμα με ένα καινούριο όνομα που να τους θυμίζει την πατρίδα τους. Έτσι, μετά τον αγιασμό, ο παπάς πρότεινε το «Νέα Σπάρτη», αλλά τελικά συμφωνήθηκε το να ονομαστεί ο τόπος «Νέα Πισιδία», όπως είχε αντιπροτείνει ο Πλαστήρας. Αυτό λαξεύτηκε σε έναν ακρογωνιαίο λίθο, που τοποθετήθηκε σε τάφρο, αλλά γρήγορα, από στόμα σε στόμα, επικράτησε το «Νέα Ιωνία», από την περιοχή της Μικράς Ασίας «Ιωνία», γιατί, βλέπεις, οι πρόσφυγες δεν είχαν έρθει μόνο από τη Σπάρτη της Πισιδίας. Είχαν έρθει και από την Ινέπολη και τη Σινώπη, την Πάφρα και την Τραπεζούντα, την Αμάσεια και την Κασταμονή, τη Νεάπολη και την Προύσα, τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα, τη Σύλλη και τη Σινασό και βέβαια πάρα πολλοί από τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Από τη Λάμψακο, δηλαδή, μέχρι και τη Μάκρη, τη Μύρα και τα Άδανα.

Δεν είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς στο τι ήταν αυτή η «Νέα Ιωνία» του 1923 ή, έστω, οι «Ποδαράδες» του 1923. Ήταν μια απέραντη παραγκούπολη, με τον πληθυσμό να ανέρχεται τότε στις 12.000 ψυχές, οι οποίες διαβίωναν κάτω από άθλιες συνθήκες. Δρόμοι δεν υπήρχαν, το καθαρό νερό ήταν ελάχιστο, το ηλεκτρικό φως ανύπαρκτο, οι συγκοινωνίες υποτυπώδεις, λάσπες παντού, αρρώστιες σε έξαρση και, πάνω από όλα, το ηθικό ήταν τσακισμένο, αφού οι περισσότεροι είχαν φτάσει ρακένδυτοι, στερημένοι προστατών και στενών συγγενών (έφταναν το 40% τα ορφανά πατρός παιδιά) και αφού οι μισοί άνδρες (ανάμεσά τους και ο παππούς μου) είχαν αφανιστεί στην καταστροφή. Επρόκειτο για μια κοινωνία εξαθλιωμένων προσφύγων, οι οποίοι έστρεφαν ακόμα το βλέμμα στην Ανατολή, πιστεύοντας ότι κάποια μέρα θα επέστρεφαν και πάλι στην πατρίδα τους. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο η Νέα Ιωνία ήταν μία μουδιασμένη ευρύτερη περιοχή τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης των προσφύγων, που, όταν όμως αντιλήφθηκαν ότι δεν υπήρχε γυρισμός, η ανάπτυξη ήρθε ταχύτατα.

Οι Σμυρνιοί, οι Σπαρταλήδες και οι Κωνσταντινουπολίτες εγκαταστάθηκαν στο κέντρο και όλοι οι άλλοι οργανώθηκαν στις υπόλοιπες 12 συνοικίες − γειτονιές. Έτσι, εκτός από το κέντρο, έχουμε την Ινέπολη, τη Σαφράμπολη, τη Νεάπολη, την Ελευθερούπολη, το κομμάτι του Λαζάρου, την Καλογρέζα, την Αλσούπολη, τα Ανθρακωρυχεία, την Ειρήνη, την Ομορφοκλησσιά, τον Περισσό, και την περιοχή του Παλαιολόγου. Λογικά, λόγω της σχέσης μου με τη Σμύρνη (αφού οι γονείς μου κατάγονται και οι δύο από εκεί) θα έπρεπε να έχω βρεθεί στο κέντρο, αλλά βρέθηκα σε μία μονοκατοικία στον Περισσό, γιατί η γιαγιά μου την αγόρασε προσθέτοντας στην κρατική αποζημίωση ένα χρηματικό ποσό, επειδή δεν της άρεσε η τοποθεσία του σπιτιού που της έδωσαν στο κέντρο (Η γιαγιά μου άφησε μία τεράστια περιουσία εκεί, στη Σμύρνη. Αχ, γιαγιά… Τώρα θα είχα 64 κιθάρες αντί για 5 και 37 σύνθια − Synthesizers αντί για 3.).

Ο δήμος συνορεύει δυτικά με τη Νέα Φιλαδέλφεια, ανατολικά με τη Φιλοθέη και το Γαλάτσι, βόρεια με το Νέο Ηράκλειο και νότια με το δήμο Αθηναίων. Μέσα λοιπόν σε 2-3 χρόνια υπήρχε −έστω ως παράγκα στην αρχή− μία εκκλησία σε κάθε συνοικία − γειτονιά, στο όνομα συνήθως του πολιούχου του εκάστοτε τόπου καταγωγής των προσφύγων. Άγιοι Ανάργυροι στο κέντρο, Άγιος Σπυρίδωνας στου Λαζάρου, Άγιος Ευστάθιος και Ευαγγελίστρια στη Νεάπολη, Άγιος Στέφανος στη Σαφράμπολη, Άγιος Γεώργιος και Παναγία Ελεούσα στην Ελευθερούπολη, Κοίμηση της Θεοτόκου στα Πευκάκια, Ζωοδόχος Πηγή στην Καλογρέζα, Μεταμόρφωση του Σωτήρος στην Αλσούπολη, Προφήτης Ηλίας και Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια στον Περισσό. Η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια τιμάται ιδιαιτέρως από τους Μικρασιάτες και το όνομα Αναστασία ήταν από τα πιο δημοφιλή των Μικρασιατών, και μάλιστα υπήρχαν διάφορα υποκοριστικά, όπως: Ανάστα, Αναστασού, Σίτσα κ.λπ. Η εικόνα της Φαρμακολύτριας, την οποία έφεραν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες από τον ομώνυμο Ναό του Χορόσκιοϊ, φυλάσσεται στο Ναό της Αγίας στον Περισσό. Λόγω δε του σκούρου χρώματος του προσώπου της Αγίας στην εικόνα, οι Τούρκοι την αποκαλούσαν «καρά κιζ», δηλαδή μαύρο κορίτσι ή μελαχρινούλα.

Picture
Οι κάτοικοι, πολύ ικανοί στο εμπόριο και στις επιχειρήσεις, ανέδειξαν γρήγορα τη Νέα Ιωνία σε μεγάλο βιομηχανικό κέντρο, με κύριους κλάδους δραστηριοποίησης: την Κλωστοϋφαντουργία και την Ταπητουργία. Γρήγορα η Νέα Ιωνία έγινε πόλος έλξης χιλιάδων εργατών από την επαρχία και το 1934, μαζί με άλλους συνοικισμούς της Αθήνας και του Πειραιά, η Νέα Ιωνία έγινε δήμος.

Μετά τον πόλεμο, παρά τις μεγάλες απώλειες και τις χιλιάδες των εξορίστων, η πόλη ρίχτηκε και πάλι στη δημιουργία. Θα έλεγε κανείς ότι το εμπόριο αναπτύχθηκε ιδιαίτερα μετά το 1956, αφότου δηλαδή έφτασε στην περιοχή ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, με αποτέλεσμα σήμερα η Νέα Ιωνία να θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες αγορές του λεκανοπεδίου, και μάλιστα με τρεις σταθμούς για το τρένο: Περισσό, Πευκάκια και Νέα Ιωνία.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έχει ιδρυθεί το Δημοτικό Θέατρο Νέας Ιωνίας και, σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού του 2001, ο δήμος αριθμεί 66.017 κατοίκους. Στην πραγματικότητα, όμως, όλοι οι κάτοικοί της αγγίζουν τις 100.000, ύστερα μάλιστα από τη μαζική εγκατάσταση των οικονομικών μεταναστών, που καθιστούν τη Νέα Ιωνία έναν πολύ-πολιτισμικό Δήμο.

Πάμε τώρα να δούμε και τα καλλιτεχνικά μας: Στη διάρκεια των 90 χρόνων από την ίδρυσή της, η Νέα Ιωνία έχει να παρουσιάσει μεγάλες μορφές στα Γράμματα και τις Τέχνες, με συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, μουσικούς, τραγουδιστές κ.λπ. Ανάμεσά τους θα βρούμε τους ποιητές: Άγγελο Σημηριώτη, Τάκη Σινόπουλο, Δημήτρη Δούκαρη και Βασίλη Στεριάδη. Επίσης τους συγγραφείς: Βασίλη Βογιατζόγλου, Βασίλη Μπατζόγλου και Νίτσα Παραρά. Ακόμα τους ζωγράφους: Βασίλη Βασιλειάδη και Χρήστο Καμπούρογλου. Επιπρόσθετα το γλωσσολόγο Μίνο Φιλήντα, το λαογράφο Νίκο Μηλιώρη, τους μουσικούς Μιχάλη Σουγιούλ, Θάνο Σουγιούλ και Άκη Σμυρναίο, τον ηθοποιό Νίκο Ξανθόπουλο, το σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαηλίδη, και, τέλος, τους τραγουδιστές Στέλιο Καζαντζίδη, Γιώτα Λύδια, Μαρία Φαραντούρη και Αλίκη Καγιαλόγλου.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Πάρα πολλοί γνωστοί σε εσάς βρίσκονται εδώ. Έτσι θα βρούμε το Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο κομμάτι του «Λαζάρου», το Σίμο Κουσκούνη στην Καλογρέζα, τον Μίλτο Πασχαλίδη στην Αλσούπολη, και τους Γιάννη –Μπαχ− Σπυρόπουλο, Θεολόγο Στρατηγό, Διονύση Τσακνή, Γιώργο Μπιλικά και Αλκίνοο Ιωαννίδη στον Περισσό. Έχουμε, όμως, να παρουσιάσουμε και τρεις μπάντες. Στο κομμάτι του «Λάζαρου» έχουμε τους «Crosswords» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στον Περισσό τους «Θαρσείν Χρει» του Γιώργου Μπιλικά και τους «Καταλύτες» του Διονύση Τσακνή. Σημειωτέον, αυτές οι τρεις μπάντες έπαιζαν μαζί αρκετά συχνά, στις συναυλίες που γινόντουσαν στα σινεμά της περιοχής. Σώζεται μάλιστα και μία αφίσα από μία τέτοια συναυλία που είχαμε κάνει μαζί με το Διονύση και τους «Καταλύτες» του. Καλλιτεχνούπολη η Νέα Ιωνία!!!

Picture

Η μπάντα του Γιώργου Μπιλικά «Θαρσείν Χρει»
και του Διονύση Τσακνή «Καταλύτες».






Εκλεγμένοι δήμαρχοι υπήρξαν, κατά σειρά, οι: Γιώργος Φελέκης, Κυριάκος Κιοφτερτζής, Γιάννης Δομνάκης, Ηρακλής Γκότσης, Πέτρος Μπουρδούκος, Γιώργος Περτσεμλίδης και Γιάννης Χαραλάμπους. Πρόσφατα έγινε ξανά δήμαρχος ο παιδικός μου φίλος, Ηρακλής Γκότσης.

Η Φαντασία στην Εξουσία…


__________
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του Γιώργου Μπιλικά «Jai, Guru, Deva, Om!!!», στο MusicHeaven, το Φεβρουάριο του 2014: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=35262


0 Comments

Guest List | Στέλλα

10/6/2014

0 Comments

 


Στέλλα
γράφει η Κατερίνα Σωπύλη

Picture


















Το σκοτάδι γεννά το φως ή μόνο το φως είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει το σκοτάδι; Ξημερώματα στην Αθήνα. Οι λιγοστές ακτίνες ηλίου, που κατάφερναν να ξεπηδήσουν από τα μαύρα σύννεφα που είχαν καλύψει τον αθηναϊκό ουρανό, χάιδευαν τις γρίλιες από μισοκλεισμένα στόρια. 
     Η Στέλλα παραμέρισε το σεντόνι της, με μια κίνηση βρέθηκε καθιστή στο κρεβάτι της. Σήκωσε τα χέρια της, τεντώνοντας όλο της τον κορμό. Έπειτα ένιωσε μια κρυάδα σε όλο της το κορμί. Η θύμηση του Μίλτου για άλλη μια φορά την κυρίευσε. Άφησε μια ξέπνοη ανάσα και σηκώθηκε. Κοίταξε το κλειστό στόρι, οι ακτίνες του θεού της ημέρας είχαν για τα καλά περικυκλώσει τις γρίλιες. Δεν ήθελε να το ανοίξει. Δεν ήθελε το φως. Ήθελε το σκοτάδι. Ένιωθε βαθιά μέσα της το σκοτάδι. Σαν έφυγε εκείνος, η ζωή της έγινε άνω κάτω. Σαν μια πικρή μοίρα να τους ήθελε χώρια. Ήταν τόσο μα τόσο ευτυχισμένοι μαζί, όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια για τους δυο τους. Η είδηση ότι χάθηκε στη λεωφόρο Αθηνών – Θεσσαλονίκης ήρθε να κατασπαράξει την ύπαρξή της. «Θα είμαστε μαζί το βράδυ, αγάπη μου» της είχε πει. Δεν γύρισε ποτέ. Έμεινε εκεί...
     Ποτέ της δεν στερήθηκε κάτι. Μεγαλωμένη στα πούπουλα, οι γονείς της είχαν καλή οικονομική κατάσταση, έτσι όλη τους η φροντίδα έπεσε επάνω στη κόρη τους. Έτσι και εκείνη έμαθε να ζει με αυτό τον τρόπο. Όλος ο κόσμος στα πόδια της. Έτσι ήταν η ζωή για τη Στέλλα.
    Στα φοιτητικά χρόνια ήρθαν να τη συναντήσουν δυο μελένια μάτια γεμάτα στοργή. Ήρθαν να γεμίσουν την πλούσια από υλικά, μα άδεια από συναισθήματα, ψυχή της.
    Δίπλα του γνώρισε ομορφιές που δεν ήξερε. Εκτίμησε τη βόλτα στη Πλάκα, εκτίμησε το συνοικιακό ταβερνάκι. Και, παρά τις διαφωνίες των μέχρι τότε φίλων της, αφέθηκε στα χέρια του να γεννηθεί από την αρχή… Άλλαζε σιγά σιγά η Στέλλα και γινόταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μια άλλη ψυχή γεννιόταν μέσα από την ψυχή της. Μια άλλη ζωή μέσα από τη ζωή της. Και όλα έμοιαζαν με όνειρο.
    Πιασμένοι χέρι χέρι γνώρισαν τόπους και μέρη, αγκαλιάστηκαν κάτω από τη σκιά δέντρων που συντρόφευαν τον έρωτα τους και τα πρώτα τους φιλιά. Όλα ήταν τόσο όμορφα δίπλα του, σαν μια μαγική παλέτα με χιλιάδες χρώματα που κάθε ένα ήταν ένα διαφορετικό συναίσθημα. Ένας πανέμορφος πίνακας ζωγραφικής, επάνω του διέκρινε κανείς τη Στέλλα και το Μίλτο. Ένας έρωτας χρυσοκέντητος, ένας έρωτας που όμοιό του δεν είχε μέχρι τότε γνωρίσει. Κανένα από όλα εκείνα τα πλουσιόπαιδα δεν μπόρεσαν ποτέ να της δώσουν ό,τι ο Μίλτος, ακόμα και όταν την πήγαιναν στα πιο ακριβά μέρη του κόσμου. Όχι, ο Μίλτος της ήταν από μόνος του ένα θαύμα. Και τώρα ήταν μακριά... Τώρα ήταν εκεί, κλεισμένος σε ένα ψυχρό κουτί. Έκαναν σχέδια να μείνουν μαζί. Είχε πια φτάσει η ώρα να κάνουν το επόμενο βήμα. Έκλεισε τα μάτια της. Τον έφερε στο μυαλό της.... Τα λόγια έβγαιναν μόνα τους από το στόμα της. Το μυαλό κενό... Η καρδιά όμως είχε τώρα το λόγο. Η καρδιά που πονούσε...
    «Δώσε μου το χέρι σου να σε οδηγήσω στο φως. Μίλτο μου, έφυγες και με άφησες πίσω. Θέλω να σου δώσω ανάσα, να αισθανθείς ζωντανός. Δε ζητάω τίποτα άλλο παρά να σε έχω δίπλα μου ξανά. Όπως τότε που σε γνώρισα. Όπως τότε που σε ακολούθησα, πέταξα στα όνειρά σου, γεύτηκα όλες τις στιγμές μαζί σου. Θα ήθελα να μπορούσα να σε κρατούσα για πάντα κοντά μου, να μη φύγεις από τη ζωή μου. Κούρσεψες την καρδιά και το μυαλό μου, έκανες τα αδύνατα δυνατά!!!»
     Άνοιξε τα δακρυσμένα μάτια της. Είχε υποχρέωση να συνεχίσει. Να κάνει τα πάντα, σαν να ήταν εκεί. Σαν να μην έφυγε ποτέ. Με δυσκολία σηκώθηκε, άνοιξε τα στόρια. Το φως τύφλωσε τα κουρασμένα από το κλάμα μάτια της. Θα τα κατάφερνε. Την έμαθε να πλάθει η ίδια τη ζωή, να μην περιμένει. Ήταν δίπλα της, τον ένιωθε. Ντύθηκε, άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός της, βγήκε και άρχισε να περπατά. Τα βήματά της την οδήγησαν στο δασάκι που συχνάζανε. Με το μυαλό άδειο από σκέψεις συνέχισε να περπατά. Κάθε δέντρο, κάθε παγκάκι είχε κάτι από εκείνους. Είχε κρυμμένη μια ανάμνηση, μια υπόσχεση αιώνιας αγάπης... Δεν άφησε τα δάκρυα να ξεχυθούν στο πρόσωπό της. Αρκετά είχε κλάψει. Η θύμησή του και πάλι την κούρσεψε. Ένιωσε πίσω της βήματα. Δεν έδωσε σημασία. Πολλοί ήταν εκείνοι που την ίδια ώρα έκαναν περίπατο εκεί. Τα βήματα όμως πλησίαζαν, σταμάτησε με φόβο μήπως ήταν κανένας παλαβός και της ορμήσει. Ένα χέρι ένιωσε στον ώμο της, που την έκανε να γυρίσει απότομα και τρομαγμένη. Ο τρόμος όμως αντικαταστάθηκε από την έκπληξη. Η ίδια της η ανάσα την έπνιξε. Μπροστά στα μάτια της στέκονταν ο Μίλτος, με σάρκα και οστά, με αυτά τα μελένια μάτια να την κοιτούν, γεμάτα από την ίδια εκείνη αγάπη. Τα χέρια της μούδιασαν, το σώμα της άρχισε να χάνεται, ναι, το ένιωθε, χανόταν. Εκείνος έτρεξε και την έπιασε.
     «Τι έπαθες, αγάπη μου; Δεν με περίμενες; Δεν σου είπα ότι το βράδυ θα έρθω;»
     «Μα...»
    «Μα... ακόμα και ο θάνατος κάνει πίσω σε μια τέτοια αγάπη, Στέλλα μου, εγώ δε θα φύγω ποτέ από δίπλα σου. Θα είμαι πάντα εδώ».
     Άπλωσε τα χέρια της να τον αγγίξει, όπως έκανε εκείνος. Μα, για μεγάλη της έκπληξη, το σώμα του ήταν διάφανο. Λες και ήταν αερικό.
     «Μίλτο μου...» είπε και έσκυψε επάνω του, μην μπορώντας να τον αγγίξει.
     «Ήρθα να σου πω ότι θα είμαι δίπλα σου. Σε αγαπάω, Στέλλα...»
     Της είπε αυτά τα λόγια και την άφησε απαλά να καθίσει στο χώμα. Η Στέλλα με κλειστά τα μάτια τον άκουγε, έτρεμε μήπως τα ανοίξει, και εκείνος εξαφανιστεί. Σε λίγα δευτερόλεπτα, τα ίδια βήματα που άκουσε πριν έφτασαν σαν ήχος στα αφτιά της και πάλι. Άνοιξε τα μάτια της, δεν υπήρχε τίποτα, είχαν όλα χαθεί! Με όση δύναμη της είχε απομείνει, φώναξε το όνομα του.
      «Μίλτο!!!»
     Ένιωθε και πάλι να πνίγεται, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Ήταν όλα μαύρα, ξένα, παγωμένα. Ένιωθε να χάνεται όταν....
      «Ε, μικρή μου, ξύπνα... Στέλλα, όνειρο βλέπεις. Ξύπνα, αγάπη μου».
      Άνοιξε τα μάτια της. Βρέθηκε και πάλι στο κρεβάτι της. Δίπλα της ο Μίλτος. Αυτήν τη φορά όμως ήταν εκείνος και όχι το φάντασμά του. Ένα όνειρο ήταν. Τον κοίταξε. Με μια κίνηση έπεσε μέσα στην αγκαλιά του. Τον έσφιξε δυνατά.
      «Μη μου φύγεις ποτέ, το ακούς;»
      «Πού να πάω, γλυκό μου πλάσμα;» της είπε χαμογελώντας.
      «Μίλτο μου, είδα ένα άσχημο όνειρο...»
      «Όνειρο, όπως το είπες... Εμάς δε μας χωρίζει τίποτα. Ούτε καν ο ΘΑΝΑΤΟΣ...»
     Την αγκάλιασε, την έσφιξε στην αγκαλιά του, να νιώσει τα λόγια που της είπε... Όλα ήταν ένα όνειρο...


0 Comments

Guest List | Άνοιξε τα μάτια

4/4/2014

0 Comments

 


Άνοιξε τα μάτια 

Άνοιξε τα μάτια σου και δες με,
είμαι γυμνός κι αόρατος.
Κι όμως μπροστά σου.

Μπορείς να με διακρίνεις
από την κούπα του καφέ.
Που κινείται μόνη της.

Κι από τη μπόχα του καπνού
του αυτόνομου τσιγάρου.
Είμαι εδώ, δίπλα σου.

Και πιο μακριά από ποτέ.

Απλώνω στην αυλή τα ρούχα,
και μοιάζουν με φαντάσματα
τα άσπρα πανωσέντονα.

Ο χρωματιστός κουβάς
με πλεκτό καλάθι για κόμπρες
ιερωμένου των Ινδιών.

Και οι τρύπιες κάλτσες
με πυροβολημένους τοίχους
σπιτιών του Βερολίνου.

Άνοιξε τα μάτια σου και δες με.


Νικόλας Παϊζάνης

Picture
Πίνακας: Alyssa Monks


0 Comments
<<Previous

    CityMag
    Guest  List

     



    Κείμενα

    All
    001 | Της Ελλάδος τα παιδιά γράφουν μουσική
    002 | Στην Υγειά Σας!
    004 | Η μαμά Γη ξέρει καλύτερα
    005 | Pατσισμός 2012 μ.Χ. Η λανθάνουσα επικινδυνότητα το&upsil
    009 | Η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα στη σύγχρονη επο
    010 | Το δράκο σου και σ'άλλο παραμύθι
    011 | Θρησκεία Vs Ψυχολογία
    025 | Τα δύσκολα παιδιά
    026 | Ταξιδεύοντας χωρίς συνοδοιπόρους
    027 | Γράμμα για τον Άγιο Βασίλη
    029 | Άνοιξε τα μάτια
    029 | Άνοιξε τα μάτια
    030 | Στέλλα
    030 | Στέλλα
    031 | Οι… Ποδαράδες!
    031 | Οι… Ποδαράδες!
    033 | Τα μωρά στη Φιλανδία...
    033 | Το Άγγιγμά Της…
    034 | Το νησί
    035 | Bullying ή πιο απλά σχολικός εκφοβισμός
    036 | Βίκτορ Ουγκό ‒ Victor Hugo

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.