Κάντε υπομονή και…
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Τι κι αν μπήκε στραβά η χρόνια, δε μας μένει να κάνουμε τίποτε άλλο απ’ αυτό που κάνουμε χρόνια τώρα… Υπομονή! Και αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί και για ποιο πράγμα ακριβώς την κάνουμε. Ο παππούς μου έλεγε «Κάντε υπομονή μέχρι να πεθάνουμε», εννοώντας πως το μόνο που περιμένουμε πραγματικά είναι ο θάνατος. Εν ζωή, όμως, πολλά μπορούμε να αποφύγουμε αν όντως το θελήσουμε.
Βέβαια, εδώ που φτάσαμε, όλα τα περιμένουμε πλέον. Άλλα προγραμματίζουμε και άλλα γίνονται, κι αυτό επειδή πολλά γύρω μας δεν είναι και πάντα στο χέρι μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ο χρόνος. Όχι, πες μου, προλαβαίνεις; Τι να πρωτοκάνεις; Δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, κι άντε να’ χεις και παιδιά. Και τι καταλαβαίνουμε; Πουθενά προκοπή, λίγα έως καθόλου λεφτά και γκρίνια παντού.
Με εντυπωσιάζει μια μερίδα του κόσμου που λέει πως βαριέται. Μα πότε προλαβαίνουν; Κι άντε πες βρίσκεις λίγο χρόνο, αμέσως κάτι θα συμβεί. Μα η μάνα σου, μα ο πατέρας, μα η πεθερά και η γειτόνισσα, ο κολλητός, η αδερφή, ο ανιψιός και το σκυλί, όλο κάποιο πρόβλημα θα θέλουν να τους λύσεις. That’s life θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο! Αλλά… μέχρι ποιο σημείο αντέχει ο άνθρωπος; Ποιο είναι, λοιπόν, το περιβόητο σημείο στο οποίο η υπομονή εξαντλείται;
Καταρχήν, αξίζει να δούμε πρώτα τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη που τόσο συχνά επικαλούμαστε. Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα όριο ως προς την υπομονή. Κάποιοι την έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό και κάποιοι σε πολύ μικρότερο. Η υπομονή στην καθημερινότητά μας είναι αναγκαία και είναι αυτό που μας καθιστά ικανά άτομα να φέρουμε εις πέρας πολλές εργασίες και κατορθώματα, που, διαφορετικά, θα ήταν αδύνατο να συμβούν. Ο ορισμός που δίνουν τα λεξικά συμπεριλαμβάνει τις λέξεις αντοχή και επιμονή ως βασικούς προσδιορισμούς της υπομονής.
Στην ψυχοκοινωνική μας πραγματικότητα, όμως, η υπομονή γίνεται αντιληπτή ως ανοχή απέναντι σε κάτι ή ως στάση αναμονής για κάτι καλύτερο ή επιθυμητό. Κι όταν αυτό το επιθυμητό δε συμβαίνει, η αλλαγή που περιμένουμε στις καταστάσεις επομένως, και μάλιστα σε όποιο χρονικό διάστημα έχουμε ορίσει, σύντομο συνήθως, τότε αρχίζει να εξαντλείται αυτή η υπομονή.
Προσωπικά, όταν μου λένε να κάνω υπομονή, μου ανεβαίνει αμέσως το αίμα στο κεφάλι, γιατί μια ζωή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δηλαδή, άκουγα συνέχεια αυτήν τη λέξη. Για μένα, υπομονή είναι η επιλογή τού να περιμένω τα πράγματα να βρουν το δρόμο τους, και για αυτό χρειάζεται χρόνος, όπως και για να επέλθει κάποιο αποτέλεσμα. Η αλλαγή χρειάζεται χρόνο! Αυτή είναι η καλή σκοπιά της υπομονής, θα λέγαμε, που σε κρατάει σε εγρήγορση. Είναι η θέληση του να περιμένεις να δεις τι θα σου συμβεί στη ζωή, αυτό που συχνά λέμε: «Για να δούμε τι θα γίνει, υπομονή» ή «Κάνε υπομονή και θα δεις»… Αλλά πού χρόνος;
Από την άλλη, η πιο δύστροπη πλευρά της υπομονής είναι εκείνη που μπορεί να σε ρίξει σε αδράνεια και στη συνέχεια σε απάθεια. Δύο λέξεις που δεν υπάρχουν στο δικό μου λεξιλόγιο, αλλά, όπως ανέφερα παραπάνω, μια τέτοια κατάσταση ξεκινάει από συνθήκες τις οποίες αδυνατούμε να ελέγξουμε, ενώ μας αφήνουν στο «περίμενε». Ό,τι μας απομένει σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η αντίδραση στην πίεση που μας ασκεί ο χρόνος, αλλά συνήθως μας προλαβαίνει το άγχος τού αν θα προλάβουμε ή όχι. Αν θα προλάβουμε να πληρωθούμε, για να πληρώσουμε το ρεύμα, ώστε να προλάβουμε τη διακοπή. Αν θα προλάβουν τα έγγραφα να φτάσουν, για να τα αποστείλουμε με τη σειρά μας, ώστε να προλάβουμε την ημερομηνία λήξης κατάθεσης δικαιολογητικών κ.λπ.
Απαιτείται, λοιπόν, ψυχικά και πνευματικά η σωστή διαχείριση αυτών των καταστάσεων, που επιτυγχάνεται μόνο με την καλλιέργεια της υπομονής. Επομένως, φροντίζουμε την υπομονή μας, γιατί μόνο έτσι θα μπορούμε να διαχειριστούμε αποτελεσματικά και τις πιο απαιτητικές καταστάσεις. Και, για να γίνει αυτό, χρειάζεται ενέργεια. Που σημαίνει πως δεν τη σπαταλάμε από δω κι από εκεί. Είναι σημαντικό να μη αναλωνόμαστε σε ασήμαντα πράγματα και ανούσιες καταστάσεις, χάνοντας ενέργεια και χρόνο, γιατί, όταν κατακτάται η απόλυτη υπομονή, τότε αυτή προσφέρει στον άνθρωπο τη μεγαλύτερη δύναμη.
Βέβαια, εδώ που φτάσαμε, όλα τα περιμένουμε πλέον. Άλλα προγραμματίζουμε και άλλα γίνονται, κι αυτό επειδή πολλά γύρω μας δεν είναι και πάντα στο χέρι μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ο χρόνος. Όχι, πες μου, προλαβαίνεις; Τι να πρωτοκάνεις; Δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, κι άντε να’ χεις και παιδιά. Και τι καταλαβαίνουμε; Πουθενά προκοπή, λίγα έως καθόλου λεφτά και γκρίνια παντού.
Με εντυπωσιάζει μια μερίδα του κόσμου που λέει πως βαριέται. Μα πότε προλαβαίνουν; Κι άντε πες βρίσκεις λίγο χρόνο, αμέσως κάτι θα συμβεί. Μα η μάνα σου, μα ο πατέρας, μα η πεθερά και η γειτόνισσα, ο κολλητός, η αδερφή, ο ανιψιός και το σκυλί, όλο κάποιο πρόβλημα θα θέλουν να τους λύσεις. That’s life θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο! Αλλά… μέχρι ποιο σημείο αντέχει ο άνθρωπος; Ποιο είναι, λοιπόν, το περιβόητο σημείο στο οποίο η υπομονή εξαντλείται;
Καταρχήν, αξίζει να δούμε πρώτα τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη που τόσο συχνά επικαλούμαστε. Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα όριο ως προς την υπομονή. Κάποιοι την έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό και κάποιοι σε πολύ μικρότερο. Η υπομονή στην καθημερινότητά μας είναι αναγκαία και είναι αυτό που μας καθιστά ικανά άτομα να φέρουμε εις πέρας πολλές εργασίες και κατορθώματα, που, διαφορετικά, θα ήταν αδύνατο να συμβούν. Ο ορισμός που δίνουν τα λεξικά συμπεριλαμβάνει τις λέξεις αντοχή και επιμονή ως βασικούς προσδιορισμούς της υπομονής.
Στην ψυχοκοινωνική μας πραγματικότητα, όμως, η υπομονή γίνεται αντιληπτή ως ανοχή απέναντι σε κάτι ή ως στάση αναμονής για κάτι καλύτερο ή επιθυμητό. Κι όταν αυτό το επιθυμητό δε συμβαίνει, η αλλαγή που περιμένουμε στις καταστάσεις επομένως, και μάλιστα σε όποιο χρονικό διάστημα έχουμε ορίσει, σύντομο συνήθως, τότε αρχίζει να εξαντλείται αυτή η υπομονή.
Προσωπικά, όταν μου λένε να κάνω υπομονή, μου ανεβαίνει αμέσως το αίμα στο κεφάλι, γιατί μια ζωή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δηλαδή, άκουγα συνέχεια αυτήν τη λέξη. Για μένα, υπομονή είναι η επιλογή τού να περιμένω τα πράγματα να βρουν το δρόμο τους, και για αυτό χρειάζεται χρόνος, όπως και για να επέλθει κάποιο αποτέλεσμα. Η αλλαγή χρειάζεται χρόνο! Αυτή είναι η καλή σκοπιά της υπομονής, θα λέγαμε, που σε κρατάει σε εγρήγορση. Είναι η θέληση του να περιμένεις να δεις τι θα σου συμβεί στη ζωή, αυτό που συχνά λέμε: «Για να δούμε τι θα γίνει, υπομονή» ή «Κάνε υπομονή και θα δεις»… Αλλά πού χρόνος;
Από την άλλη, η πιο δύστροπη πλευρά της υπομονής είναι εκείνη που μπορεί να σε ρίξει σε αδράνεια και στη συνέχεια σε απάθεια. Δύο λέξεις που δεν υπάρχουν στο δικό μου λεξιλόγιο, αλλά, όπως ανέφερα παραπάνω, μια τέτοια κατάσταση ξεκινάει από συνθήκες τις οποίες αδυνατούμε να ελέγξουμε, ενώ μας αφήνουν στο «περίμενε». Ό,τι μας απομένει σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η αντίδραση στην πίεση που μας ασκεί ο χρόνος, αλλά συνήθως μας προλαβαίνει το άγχος τού αν θα προλάβουμε ή όχι. Αν θα προλάβουμε να πληρωθούμε, για να πληρώσουμε το ρεύμα, ώστε να προλάβουμε τη διακοπή. Αν θα προλάβουν τα έγγραφα να φτάσουν, για να τα αποστείλουμε με τη σειρά μας, ώστε να προλάβουμε την ημερομηνία λήξης κατάθεσης δικαιολογητικών κ.λπ.
Απαιτείται, λοιπόν, ψυχικά και πνευματικά η σωστή διαχείριση αυτών των καταστάσεων, που επιτυγχάνεται μόνο με την καλλιέργεια της υπομονής. Επομένως, φροντίζουμε την υπομονή μας, γιατί μόνο έτσι θα μπορούμε να διαχειριστούμε αποτελεσματικά και τις πιο απαιτητικές καταστάσεις. Και, για να γίνει αυτό, χρειάζεται ενέργεια. Που σημαίνει πως δεν τη σπαταλάμε από δω κι από εκεί. Είναι σημαντικό να μη αναλωνόμαστε σε ασήμαντα πράγματα και ανούσιες καταστάσεις, χάνοντας ενέργεια και χρόνο, γιατί, όταν κατακτάται η απόλυτη υπομονή, τότε αυτή προσφέρει στον άνθρωπο τη μεγαλύτερη δύναμη.
powered by γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης
RSS Feed
