Του μυαλού μου ροκανίδια…
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Κι αν δεν έχουμε γράψει ή φωνάξει! Όχι, δε θα αναμοχλεύσω το παρελθόν, βαριέμαι. Ναι, ακόμα και εγώ που δε βαριέμαι ποτέ. Κι όμως με κούρασαν. Με κούρασαν οι πάντες και τα πάντα, και δεν ξέρω καν το γιατί. Ίσως επειδή τα έχω γράψει πολλές φορές. Ίσως επειδή τα έχω πει χιλιάδες φορές. Τι το ουσιώδες έχουν, όμως, αυτά τα λόγια; Ποιες είναι οι κατάλληλες λέξεις; Οι δύο τρεις τελευταίες που συνοδεύονται από έναν τόνο αισιοδοξίας; Και αυτά με κούρασαν. Οι λέξεις, αλλά και οι πράξεις. Στο σχολείο, στη σχολή, στις οργανώσεις, στη δουλειά και στους συλλόγους. Ακόμα και οι πλατείες και οι πεζόδρομοι. Αλλά εκεί θα με βρείτε πάλι, όταν δεν είμαι στο διαδίκτυο γράφοντας ξανά και ξανά. Και μία βαθιά ικανοποίηση που πηγάζει από μία επιβεβαίωση μοιάζει και αυτή πολύ μικρή πλέον, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Τι να σου κάνει ένα «το έγραψα»; Τι να σου κάνει το «το είχα πει»; Και είναι τόσα άλλα αυτά που θέλω να μοιραστώ! Αλλά είναι άσχημα. Δημιουργούν ασχήμια, και την ασχήμια δεν την αντέχω! Δεν την ξέρω, δεν τη βλέπω, δεν τη θέλω, ρε αδερφέ! Υπάρχει όμως και την κατανοώ. Αυτό που δεν υπάρχει είναι ο χρόνος, και με ανησυχεί. Δεν προλαβαίνω να πω και να πράξω.
Ο εχθρός με τα χίλια πρόσωπα, και ο δικός μας, της δικής μας γενιάς, είναι αόρατος. Δεν τον βλέπουμε. Δε διακρίνεται εύκολα για να εξολοθρευτεί. Τον ψάχνουμε. Είναι ένα καλοστημένο σχέδιο, ώστε να χάνουμε χρόνο στο να τον ψάχνουμε, ενώ αυτός έχει όλο αυτόν το χρόνο στη διάθεσή του, για να μας τσακίζει! Και όσοι εργαζόμαστε ακόμα προσπαθούμε να προλάβουμε να βουλώσουμε τις τρύπες, να πάρουμε ένα ρούχο και να προλάβουμε το σουπερμάρκετ, για να φάμε τι; Τα ίδια! Έχουμε φτάσει σε επίπεδο τεράστιας δυσαναλογίας στις τιμές των προϊόντων, στα οποία το γάλα είναι πιο ακριβό και από την κόκα κόλα. Μία μπλούζα πουλιέται πλέον 3 ευρώ και τα 250 γραμμάρια τυρί 5 ευρώ. Γιατί έχουμε πόλεμο. Όχι όπως τον ξέραμε. Είναι πόλεμος επεκτατικός μεν, αλλά χωρίς σύνορα. Τα σύνορα υπάρχουν τυπικά για το μάθημα της Γεωγραφίας. Έχουν χαραχτεί ήδη τα νέα σύνορα και ονομάζονται οικονομικές ζώνες. Τέρμα τα όπλα και οι βόμβες. Τα νέα τανκς είναι τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες, τα οποία εκτοξεύουν βόμβες ικανές να προκαλέσουν ανάλογη δυστυχία, δημιουργώντας τις ίδιες συνθήκες διαβίωσης που συγκρίνονται με εκείνες ενός πραγματικού πολέμου.
Τότε ψάχνουμε ποιος θα μας «σώσει». Ποιος ηγέτης πατριώτης θα μας λυπηθεί. Αμ δε! Διότι μας κυβερνούν άτομα με σοβαρές διαταραχές. Ψυχαναγκαστικοί, κι όμως απόλυτα λογικό. Κανένας πνευματικά ισορροπημένος άνθρωπος δε θα επεδίωκε να ανέλθει σε κυβερνητικά αξιώματα, προκειμένου να εκτελεί απάνθρωπες εντολές ανώτερων πολιτικών και άλλων δυνάμεων. Όλοι οι πολιτικοί με τις αντιλαϊκές πολιτικές έχουν σοβαρά συμπλέγματα (κόμπλεξ). Αισθήματα κατωτερότητας από παιδική ηλικία, μειονεξίας, εμπειρίες στερήσεων κτλ., που καταλήγουν σε διάφορες μορφές μεγαλομανίας. Κι όλοι αυτοί, έχοντας δημιουργήσει ανάλογες «λέσχες σκοπιμοτήτων», επιδίδονται στην κοπτοραπτική με τρόπο σχιζοφρενικό και με αντάλλαγμα τη δυστυχία μας, που μεταφράζεται σε χρήμα.
Αναρωτιόμαστε γιατί; Γιατί αυτοί και όχι εγώ; Και είναι το σημείο αυτό που γεννά τη διάκριση, η οποία στη συνέχεια μετατρέπεται σε ρατσιστική συμπεριφορά. Φταίει ο δίπλα μου, που δεν είναι σαν εμένα, και οι λέξεις αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, διαφορετικότητα, σεβασμός και ισότητα αρχίζουν και χάνονται από το λεξιλόγιό μας. Τον τελευταίο καιρό γίνονται πολλές συζητήσεις για την ισότητα. Μία ισότητα που, κατά τη γνώμη μου, δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως, ούτε εγώ. Όλοι παλεύουν μέσα τους να βρουν τις κακές πλευρές και να τις αποσιωπήσουν, γιατί αυτό γίνεται, στην ουσία. Δεν μπορούμε να τις αφανίσουμε πλήρως. Πρέπει να έρθει εκείνη η γενιά τα μέλη της οποίας δε θα διαθέτουν σκοτεινές πλευρές που να μεγαλώνουν μαζί τους. Δεν φτάσαμε ακόμα σε αυτό το σημείο κατανόησης των κοινωνικών πεπραγμένων. Το μόνο που μένει σε εμάς σε σχέση με αυτή την κατεύθυνση είναι η προσπάθεια, η δουλειά πρώτα με τον εαυτό μας και έπειτα η μετάδοση ιδεών στα παιδιά και στους νέους. Διαφορετικά, ξεχάστε το μέλλον.
Δε θα γράψω άλλα. Κάποια πράγματα δε γράφονται, δε λέγονται. Εν γένει θέλω να σταθώ στο εξής ερώτημα: Τι καταλαβαίνουμε από όλα αυτά στη δύσκολη καθημερινότητά μας; Ίσως και τίποτα, ίσως απλώς να χάνουμε λίγο από το χρόνο μας γράφοντας και διαβάζοντας τα ίδια και τα ίδια. Ίσως καλύτερα να έγραφα κάτι για τα στοιχήματα της πιθανής θέσης που θα καταλάβουμε στη Γιουροβίζιον. Ίσως να βάλω «STAR», για να ενημερωθώ με διαφορετικό λαϊφστάιλ, πιο σικ. Ίσως να έλεγα κάτι για τους φίλους μου, τους έρωτές μου, τις τρελές οικογενειακές ιστορίες. Πρέπει να προλάβω να σας γράψω και για τις χαζομάρες μου, γιατί σε λίγο καιρό δε θα μπορέσω να σας γράψω ούτε για αυτά. Η συρρίκνωση ολοένα με πλησιάζει. Τότε θα ψιθυρίζω μόνο μέσα μου και θα σκέπτομαι αν πρόλαβα να τα γράψω όλα, αν όσα έγραψα είχαν νόημα ή αν έπρεπε να γράφω τελείως διαφορετικά πράγματα.
Σκέφτηκα πολλές φορές να μη γράψω άλλα. Τα ίδια και τα στενάχωρα, δηλαδή. Αλλά, από την άλλη, δεν μπορώ και να τα αφήσω. Κάπου παγιδεύεσαι και καμιά φορά μπορεί να είναι και η εύκολη λύση. Ήρθε η άνοιξη, όμως, και μαζί με την εποχή άλλαξε και η διάθεση. Δεν άλλαξαν τα γεγονότα, ωστόσο, κάθε άλλο, μοιάζουν όλο και πιο απελπιστικά, ενώ οι λύσεις ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες. Ως τοπικές αναισθησίες στον πόνο και τη θλίψη έπαιξαν ρόλο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στη διασκέδαση. Όμως γίνονται πράγματα, και μάλιστα πολλά, αρκεί κανείς να τα αναζητήσει. Ειδικότερα τώρα σε εποχή κρίσης, όποια σημασία κι αν αποκτά πλέον η έννοια, υπάρχει ανάγκη για στιγμές ξεγνοιασιάς αλλά και δημιουργίας, χωρίς μεγάλο κόστος. Είναι μάλιστα πολλές οι επιλογές δραστηριοτήτων με κόστος μηδενικό.
Συνεπώς, επιλέγουμε τη μιζέρια εάν αυτή δεν έχει ήδη κάτσει για τα καλά στο κεφάλι μας; Δε γίνεται, πιστεύω, να παραδώσουμε έτσι απλά τα όπλα και να μοιρολογούμε, στην προκειμένη να μοιρολογράφω. Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω και τι να σας προτείνω. Πιστεύω πως ο καθένας γνωρίζει καλύτερα τι του αρέσει να κάνει, να βλέπει, να ακούσει και να διαβάζει. Ας είναι οτιδήποτε, αρκεί να κλείσουμε κάποια απ’ τα ηλεκτρονικά παράθυρα και να ανοίξουμε τα κανονικά μας παράθυρα. Βγείτε έξω και ζωγραφίστε τους δρόμους, παίξτε μουσική στις πλατείες, κάντε κάτι, για να επανακτήσετε τις πόλεις, στις οποίες επιτρέψατε να περιφέρονται μόνο τα ζόμπι.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Ο εχθρός με τα χίλια πρόσωπα, και ο δικός μας, της δικής μας γενιάς, είναι αόρατος. Δεν τον βλέπουμε. Δε διακρίνεται εύκολα για να εξολοθρευτεί. Τον ψάχνουμε. Είναι ένα καλοστημένο σχέδιο, ώστε να χάνουμε χρόνο στο να τον ψάχνουμε, ενώ αυτός έχει όλο αυτόν το χρόνο στη διάθεσή του, για να μας τσακίζει! Και όσοι εργαζόμαστε ακόμα προσπαθούμε να προλάβουμε να βουλώσουμε τις τρύπες, να πάρουμε ένα ρούχο και να προλάβουμε το σουπερμάρκετ, για να φάμε τι; Τα ίδια! Έχουμε φτάσει σε επίπεδο τεράστιας δυσαναλογίας στις τιμές των προϊόντων, στα οποία το γάλα είναι πιο ακριβό και από την κόκα κόλα. Μία μπλούζα πουλιέται πλέον 3 ευρώ και τα 250 γραμμάρια τυρί 5 ευρώ. Γιατί έχουμε πόλεμο. Όχι όπως τον ξέραμε. Είναι πόλεμος επεκτατικός μεν, αλλά χωρίς σύνορα. Τα σύνορα υπάρχουν τυπικά για το μάθημα της Γεωγραφίας. Έχουν χαραχτεί ήδη τα νέα σύνορα και ονομάζονται οικονομικές ζώνες. Τέρμα τα όπλα και οι βόμβες. Τα νέα τανκς είναι τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες, τα οποία εκτοξεύουν βόμβες ικανές να προκαλέσουν ανάλογη δυστυχία, δημιουργώντας τις ίδιες συνθήκες διαβίωσης που συγκρίνονται με εκείνες ενός πραγματικού πολέμου.
Τότε ψάχνουμε ποιος θα μας «σώσει». Ποιος ηγέτης πατριώτης θα μας λυπηθεί. Αμ δε! Διότι μας κυβερνούν άτομα με σοβαρές διαταραχές. Ψυχαναγκαστικοί, κι όμως απόλυτα λογικό. Κανένας πνευματικά ισορροπημένος άνθρωπος δε θα επεδίωκε να ανέλθει σε κυβερνητικά αξιώματα, προκειμένου να εκτελεί απάνθρωπες εντολές ανώτερων πολιτικών και άλλων δυνάμεων. Όλοι οι πολιτικοί με τις αντιλαϊκές πολιτικές έχουν σοβαρά συμπλέγματα (κόμπλεξ). Αισθήματα κατωτερότητας από παιδική ηλικία, μειονεξίας, εμπειρίες στερήσεων κτλ., που καταλήγουν σε διάφορες μορφές μεγαλομανίας. Κι όλοι αυτοί, έχοντας δημιουργήσει ανάλογες «λέσχες σκοπιμοτήτων», επιδίδονται στην κοπτοραπτική με τρόπο σχιζοφρενικό και με αντάλλαγμα τη δυστυχία μας, που μεταφράζεται σε χρήμα.
Αναρωτιόμαστε γιατί; Γιατί αυτοί και όχι εγώ; Και είναι το σημείο αυτό που γεννά τη διάκριση, η οποία στη συνέχεια μετατρέπεται σε ρατσιστική συμπεριφορά. Φταίει ο δίπλα μου, που δεν είναι σαν εμένα, και οι λέξεις αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, διαφορετικότητα, σεβασμός και ισότητα αρχίζουν και χάνονται από το λεξιλόγιό μας. Τον τελευταίο καιρό γίνονται πολλές συζητήσεις για την ισότητα. Μία ισότητα που, κατά τη γνώμη μου, δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως, ούτε εγώ. Όλοι παλεύουν μέσα τους να βρουν τις κακές πλευρές και να τις αποσιωπήσουν, γιατί αυτό γίνεται, στην ουσία. Δεν μπορούμε να τις αφανίσουμε πλήρως. Πρέπει να έρθει εκείνη η γενιά τα μέλη της οποίας δε θα διαθέτουν σκοτεινές πλευρές που να μεγαλώνουν μαζί τους. Δεν φτάσαμε ακόμα σε αυτό το σημείο κατανόησης των κοινωνικών πεπραγμένων. Το μόνο που μένει σε εμάς σε σχέση με αυτή την κατεύθυνση είναι η προσπάθεια, η δουλειά πρώτα με τον εαυτό μας και έπειτα η μετάδοση ιδεών στα παιδιά και στους νέους. Διαφορετικά, ξεχάστε το μέλλον.
Δε θα γράψω άλλα. Κάποια πράγματα δε γράφονται, δε λέγονται. Εν γένει θέλω να σταθώ στο εξής ερώτημα: Τι καταλαβαίνουμε από όλα αυτά στη δύσκολη καθημερινότητά μας; Ίσως και τίποτα, ίσως απλώς να χάνουμε λίγο από το χρόνο μας γράφοντας και διαβάζοντας τα ίδια και τα ίδια. Ίσως καλύτερα να έγραφα κάτι για τα στοιχήματα της πιθανής θέσης που θα καταλάβουμε στη Γιουροβίζιον. Ίσως να βάλω «STAR», για να ενημερωθώ με διαφορετικό λαϊφστάιλ, πιο σικ. Ίσως να έλεγα κάτι για τους φίλους μου, τους έρωτές μου, τις τρελές οικογενειακές ιστορίες. Πρέπει να προλάβω να σας γράψω και για τις χαζομάρες μου, γιατί σε λίγο καιρό δε θα μπορέσω να σας γράψω ούτε για αυτά. Η συρρίκνωση ολοένα με πλησιάζει. Τότε θα ψιθυρίζω μόνο μέσα μου και θα σκέπτομαι αν πρόλαβα να τα γράψω όλα, αν όσα έγραψα είχαν νόημα ή αν έπρεπε να γράφω τελείως διαφορετικά πράγματα.
Σκέφτηκα πολλές φορές να μη γράψω άλλα. Τα ίδια και τα στενάχωρα, δηλαδή. Αλλά, από την άλλη, δεν μπορώ και να τα αφήσω. Κάπου παγιδεύεσαι και καμιά φορά μπορεί να είναι και η εύκολη λύση. Ήρθε η άνοιξη, όμως, και μαζί με την εποχή άλλαξε και η διάθεση. Δεν άλλαξαν τα γεγονότα, ωστόσο, κάθε άλλο, μοιάζουν όλο και πιο απελπιστικά, ενώ οι λύσεις ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες. Ως τοπικές αναισθησίες στον πόνο και τη θλίψη έπαιξαν ρόλο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στη διασκέδαση. Όμως γίνονται πράγματα, και μάλιστα πολλά, αρκεί κανείς να τα αναζητήσει. Ειδικότερα τώρα σε εποχή κρίσης, όποια σημασία κι αν αποκτά πλέον η έννοια, υπάρχει ανάγκη για στιγμές ξεγνοιασιάς αλλά και δημιουργίας, χωρίς μεγάλο κόστος. Είναι μάλιστα πολλές οι επιλογές δραστηριοτήτων με κόστος μηδενικό.
Συνεπώς, επιλέγουμε τη μιζέρια εάν αυτή δεν έχει ήδη κάτσει για τα καλά στο κεφάλι μας; Δε γίνεται, πιστεύω, να παραδώσουμε έτσι απλά τα όπλα και να μοιρολογούμε, στην προκειμένη να μοιρολογράφω. Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω και τι να σας προτείνω. Πιστεύω πως ο καθένας γνωρίζει καλύτερα τι του αρέσει να κάνει, να βλέπει, να ακούσει και να διαβάζει. Ας είναι οτιδήποτε, αρκεί να κλείσουμε κάποια απ’ τα ηλεκτρονικά παράθυρα και να ανοίξουμε τα κανονικά μας παράθυρα. Βγείτε έξω και ζωγραφίστε τους δρόμους, παίξτε μουσική στις πλατείες, κάντε κάτι, για να επανακτήσετε τις πόλεις, στις οποίες επιτρέψατε να περιφέρονται μόνο τα ζόμπι.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
RSS Feed
