CityMag
find us
  • CMOM
    • Editor's Voice
    • CMOM Portrait
    • Η πυγολαμπίδα φέγγει και κεντά
    • Στη Χώρα των Θαυμάτων
    • Σκέψου διαφορετικά
    • Βeauty Language
    • Εδώ, πρωταγωνιστούν τα παιδιά
    • Το Ταξιδιωτικόν μου Καλανδολόγιον
    • Τεχνότοπος
    • Επιλογές από την παγκόσμια ποίηση
    • Φτιάχνω ~ φτιάχνεις ~ φτιάχνουμε
    • Guest List
  • Impressum
    • Συντακτική Ομάδα
    • The View
    • CMOM radio
    • Live Score
    • Events
    • Photo Gallery
    • Forum
    • Επικοινωνια | Διαφημιση
  • Η τρελή piñata 2015
    • Η τρελή piñata 2014
    • Η τρελή piñata 2012/13
  • Αρχείο
    • Interview
    • Ιn my shoes...
    • Sex and Thessniki
    • Naomi in the closet

Τεχνότοπος | Το ταξίδι του καλού καιρού - Μέρος Γ'

1/11/2015

0 Comments

 


​​Το ταξίδι του καλού καιρού ‒ θάλασσα, τοπίο, σύμβολα
σε πίνακες σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων

Μέρος Γ’

​
Picture
Γιάννης Μιγάδης, «Γυναίκα στην παραλία» (1996), ακρυλικό σε χαρτόνι, 50x75 εκ. ιδιωτική συλλογή.

​Το φθινόπωρο έχει ανοίξει τα πανιά του διάπλατα και εμείς ζωγραφίζουμε με το νου φανταστικές οάσεις στους τοίχους της καθημερινότητας, επιτυγχάνοντας σύντομες αλλά όμορφες αποδράσεις. Έτσι συνεχίζουμε με το Μέρος Γ’ της θεματικής του καλού καιρού, σαλπάροντας με ευνοϊκό άνεμο πλέον την καλή διάθεση ή την επιθυμία καλύτερα να ανοίξουμε μία νοητή ρωγμή στο μπετόν, μεταφέροντας εικόνες από διάφορες συνθέσεις φυσικού και κατοικημένου χώρου σε όσους αναπολούν το καλοκαιράκι, στους χειμερινούς ενδεχομένως κολυμβητές και σε όσους επίσης αγαπούν το θαλασσινό τοπίο σε όποια εποχή. Και ‒γιατί όχι;‒ μπορεί όλα αυτά να πυροδοτήσουν τις θελήσεις για να αδράξουμε την κατάλληλη στιγμή την ευκαιρία που θα μας οδηγήσει σε πραγματικές εξορμήσεις. Ας συγκεντρωθούμε στην ιδέα, λοιπόν, των ταξιδιών που μας περιμένουν να τα πραγματοποιήσουμε, γιατί αποκτούν και αυτά παραδόξως υπόσταση στο μυαλό μας, όταν τα σκεφτόμαστε έντονα, και είναι πιο πιθανό έτσι να συμβούν! Μέχρι τότε, όμως, μπορούμε στο μεταξύ να πάμε στη Σίφνο και στην Ύδρα, μέσα από τους πίνακες του Παναγιώτη Τέτση, καθώς και να βουτήξουμε στα γαλήνια νερά ειδυλλιακών παραλιών, αναγεννημένων μέσα από το βλέμμα του Γιάννη Μιγάδη.

​Παναγιώτης Τέτσης
Picture
Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925. Έκανε μαθήματα με τον Κλάους Φρισλάντερ, ενώ επηρεάστηκε από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη και από το Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα. Δάσκαλοί του στην ΑΣΚΤ (1943-1949) υπήρξαν οι Δημήτρης Μπισκίνης, Παύλος Μαθιόπουλος και για λίγο ο Κωνσταντίνος Παρθένης. Συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι και το 1958 δίδαξε στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (η μετέπειτα Επαγγελματική Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών Βακαλό), όντας επιπλέον και ιδρυτικό του μέλος. Το 1976 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1991, ενώ στο μεταξύ, το 1989, είχε εκλεγεί Πρύτανης. Το 1993 εξελέγη ακαδημαϊκός.
 
Η θεματογραφία του επικεντρώνεται κυρίως σε πορτρέτα, τοπία, νεκρή φύση και σε απεικονίσεις πολυπρόσωπων σκηνών. Είναι χαρακτηριστική η σχέση του με το χρώμα, που φροντίζει να το διατηρεί «ζωντανό» και σε μία ισορροπία με το έντονο φως, ενώ η αφήγησή του εμπνέεται από ό,τι περιβάλλει τον άνθρωπο και από όσα εκείνος προσλαμβάνει με τις αισθήσεις του, εκφράζοντας την αρμονική και λειτουργική διάδραση του καλλιτέχνη και γενικότερα του ατόμου ευρύτερα με το χώρο, φυσικό, οικιστικό και κοινωνικό. Οι πίνακές του αποπνέουν μία ηρεμία και ένα αίσθημα οικειότητας στο θεατή, άλλοι σαν συλλήψεις στιγμών και άλλοι σαν ανοιχτό παράθυρο στον ατέρμονα μεταβαλλόμενο κόσμο, διατηρώντας επιπλέον έναν ενεργό διάλογο με πιο κλασικές μορφές απεικόνισης. Τελικά, παρακολουθώντας τις δημιουργικές αποτυπώσεις του Παναγιώτη Τέτση στον καμβά, μου είναι δύσκολο, ατενίζοντας το βαθύ μπλε της θάλασσας όταν σμίγει με τις αποχρώσεις του πράσινου, να μη σκέφτομαι την τοπιογραφία του.
​
Picture
«Σίφνος εν κατόψει», (1970), λάδι σε μουσαμά, 140x198 εκ.
   
Picture
«Ύδρα» (1989), ακουαρέλα, 70x100 εκ.
  
Picture
«Ύδρα» (1990-92 ‒ μέρος του πίνακα), ακουαρέλα, 70x100 εκ.
   

​Γιάννης Μιγάδης
Picture
«Πορτρέτο» (1945) φιλοτεχνημένο από το συμφοιτητή και φίλο του Δανιήλ (Παναγόπουλο).

​Ο Γιάννης Μιγάδης γεννήθηκε το 1926 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1945-1951) και με υποτροφία στο Παρίσι (1961-1963) σκηνογραφία και ενδυματολογία στην Ανώτατη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών. Έτσι, πέραν της ζωγραφικής, σκηνογράφησε και σχεδίασε κοστούμια για πολλές θεατρικές παραστάσεις, ήδη ερασιτεχνικά από το 1945, ως βοηθός σκηνογράφου από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 και επαγγελματικά από το 1953 έως και το 1992. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και θέατρα, ενώ το 2003 του απονεμήθηκε το Βραβείο Πάνου Αραβαντινού για το σύνολο του έργου του στους αντίστοιχους τομείς. Δάσκαλός του υπήρξε ο Κωνσταντίνος Παρθένης, για τον οποίο λέει χαρακτηριστικά: «Ήταν σαν μοναστήρι εκεί μέσα. Οι σχέσεις μας ήταν σχέσεις στοργής και εκτίμησης. Όταν ερχόταν ο Παρθένης δεν μιλούσαμε. Ήταν ιερός χρόνος». Είχε επηρεαστεί επίσης και από το Γιάννη Τσαρούχη, για τον οποίο αντίστοιχα παρατηρεί: «Για μας ήταν αποκάλυψη. Ήταν πρωτοπορία» (Γιάννης Μιγάδης, σσ. 29,  βλ. Πηγές.). Στη ζωγραφική, οι θεματικές του αφορούν συνήθως τη νεκρή φύση, συνθέσεις, πορτρέτα, το φυσικό και αστικό τοπίο, ενώ χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, όπως το κολάζ.
​
Picture
«Παραλία» (1985), ακρυλικό σε χαρτόνι, 50x75 εκ. ιδιωτική συλλογή.

Σε σχέση με την τεχνοτροπία του στη ζωγραφική ο ίδιος λέει: «Δε νομίζω ότι έχω εφεύρει ποτέ κάτι καινούργιο, μου φαίνεται αρκετά τολμηρό το ότι ζωγραφίζω όπως νιώθω» (Γιάννης Μιγάδης, σσ. 129,  βλ. Πηγές.)
​
Picture
«Πύργοι στο Πόρτο Λάγος» (1979).

​​Πηγές βιογραφικών πληροφοριών και εικόνων:
 
Παναγιώτης Τέτσης (συλλογικό έργο), Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Σύγχρονοι Έλληνες Ζωγράφοι, Αθήνα, 2007. [Επιμέλεια έκδοσης: Θανάση Θ. Νιάρχου, Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Γιάννη Κούρτη.]
 
Γιάννης Μιγάδης, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Σύγχρονοι Έλληνες Ζωγράφοι, Κ. ΑΔΑΜ Εκδοτική, Αθήνα, 2007. [Επιμέλεια έκδοσης: Κώστα Αδάμ, Υπεύθυνη σειράς: Πέγκυ Κουνενάκη, Σχεδιασμός: Κρίστης Κασαστογιάννη, Κατερίνας Αδάμ, Διόρθωση κειμένων: Μπούλης Θεοφυλακτοπούλου, Φωτογράφοι: Γιάννης Βαχαρίδης, Δημήτρης Μαργαρίτης, Κείμενα: Μάρθας-Έλλης Χριστοφόγλου.]
 
https://paletaart.wordpress.com/
 
 
Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου
0 Comments

Τεχνότοπος | Το ταξίδι του καλού καιρού - Μέρος Β'

2/8/2015

0 Comments

 


Το ταξίδι του καλού καιρού ‒ θάλασσα, τοπίο, σύμβολα
σε πίνακες σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων
Μέρος Β’



Picture
Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, «Γλέντι στο ακρογιάλι» (1931).

Στην καρδιά του καλοκαιριού και μέχρι την ολοκλήρωση αυτής της θερμής εποχής οι νέες εικόνες που συγκεντρώνουμε, για να υποδεχτούμε το ίδιο θερμά το φθινόπωρο και προκειμένου να μας ζεσταίνουν νοερά τις κρύες μέρες του χειμώνα, είναι πολλές, ενίοτε και καταιγιστικές, εμπλουτίζοντας τον προσωπικό καμβά των αναμνήσεων. Ανάλογες εικόνες έχουν φτάσει και σε πραγματικούς καμβάδες, ωστόσο, προσφέροντάς μας τη δυνατότητα να τις απολαμβάνουμε οποιαδήποτε εποχή. Έτσι εμείς συνεχίζουμε εδώ με το Β’ Μέρος της σχετικής θεματικής και με δύο καλλιτέχνες που υπήρξαν εκπρόσωποι του μοντερνισμού στην Ελλάδα, το Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα και το Γιάννη Σπυρόπουλο. Ο καθένας τους, διαμορφώνοντας ένα προσωπικό ζωγραφικό ιδίωμα και προσλαμβάνοντας διαφορετικά τόσο τις επιδράσεις των ρευμάτων όσο και την ιστορική πραγματικότητα, εξέφρασε τις αναζητήσεις του, εσωτερικές και σε σχέση καθαρά με την τέχνη, με άλλον τρόπο σε βάθος χρόνου. Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο οποίος απέδωσε γόνιμους καρπούς ενός διακριτού ύφους ήδη από τη δεκαετία του ’30, με αρχιτεκτονικά και κυβιστικά στοιχεία και προερχόμενος από ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον, αφομοίωσε και αντικατόπτρισε τα ερεθίσματα και τις κοινωνικές και πολιτικές ζυμώσεις με μία ήρεμη, ίσως θα λέγαμε, σταθερότητα. Ο Γιάννης Σπυρόπουλος, από την άλλη, νεότερης γενιάς ζωγράφος, διέγραψε μια πορεία στο έργο του που ξεκίνησε από το συγκεκριμένο, ενώ μεταπολεμικά άρχισε να επικρατεί η αφαίρεση της αφηρημένης τέχνης, με τις επιφάνειες, τους όγκους και το χρώμα να παίζουν κεντρικό ρόλο στις συνθέσεις του, υποδηλώνοντας μία έκφραση πιο υποκειμενική και εσωτερική, η οποία λειτουργεί και ως παρατήρηση του κόσμου, όχι πλέον περιγραφική, αλλά συντονισμένη με τις εντάσεις της σύγχρονης ροής των πραγμάτων. Εδώ θα δούμε δύο έργα του στο μεταίχμιο περίπου αυτής της προοδευτικής διαφοροποίησης, όταν ακόμα αποκρυστάλλωνε τοπία και μορφές στους πίνακές του.

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας
(1906-1994)

Picture
«Αυτοπροσωπογραφία» (1942), λάδι σε μουσαμά, 80x60 εκ., ιδιωτική συλλογή.


Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας του ήταν ναύαρχος με καταγωγή από τα Ψαρά και η μητέρα του Υδραία. Σε νεαρή ηλικία, δάσκαλός του υπήρξε ο Κωνσταντίνος Παρθένης, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στη μέση εκπαίδευση σε Λύκειο στο Παρίσι. Παρακολούθησε μαθήματα ελληνικής και γαλλικής φιλολογίας επίσης στη Σορβόνη, φοίτησε στην Ακαδημία Ρανσόν και μελέτησε χαρακτική με το Δημήτρη Γαλάνη. Επηρεάστηκε από τον κυβισμό και από ζωγράφους όπως ο Ανρί Ματίς (Henri-Émile-Benoît Matisse) ‒φωβισμός‒, ο Πάμπλο Πικάσο (Pablo Picasso) και ο Ζορζ Μπρακ (Georges Braque). Το 1928 παρουσίασε για πρώτη φορά το έργο του στην Ελλάδα, επιστρέφοντας μόνιμα το 1934 και έχοντας ήδη αναγνωριστεί στη δυτική Ευρώπη. Δραστηριοποιήθηκε σε ζητήματα σχετικά με την παιδεία, συνεργάστηκε με άλλους ομότεχνούς του και μη, όπως με τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, το ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά κ.ά., για την έκδοση του περιοδικού Το Τρίτο Μάτι (1936-1937). Ασχολήθηκε επιπλέον, μαζί με το Δημήτρη Πικιώνη, με τη διάσωση ιστορικής αξίας οικιστικών συνόλων του πολεοδομικού ιστού σε διάφορες πόλεις. Το 1941 εκλέχθηκε καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου δίδαξε έως το 1958. Παράλληλα καταπιάστηκε με το σχεδιασμό σκηνικών και ενδυμάτων για το θέατρο, σε Ελλάδα και εξωτερικό, και συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής, χαρακτικής και λιθογραφίας, εντός και εκτός συνόρων, σε διεθνείς συναντήσεις καλλιτεχνών. Το 1972 του απονεμήθηκε το Αριστείο της Ακαδημίας Αθηνών για το ζωγραφικό του έργο και το 1973 εξελέγη στη μία, από τις δύο, έδρα ζωγραφικής της Ακαδημίας Αθηνών. Επιδράσεις του, πέραν του κυβισμού και άλλων ρευμάτων προερχόμενων από τη Δύση, υπήρξαν επιπλέον η βυζαντινή και μεταβυζαντινή ζωγραφική και η αρχαιοελληνική τέχνη.

Picture
N. Xατζηκυριάκος-Γκίκας, «Μεγάλο τοπίο της Ύδρας» (1938), λάδι σε καμβά, 114x162, ιδιωτική συλλογή, Αθήνα.


Στο τοπίο αποτυπώνονται γλαφυρά η βραχώδης και άνυδρη φύση της Ύδρας, που υποδηλώνεται και από τους κάκτους στο πρώτο επίπεδο του πίνακα, καθώς και η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των σπιτιών με τη στιβαρότητα των τοίχων και των υλικών τους. Οι χαρταετοί, τα πουλιά, που σχεδιαστικά παραπέμπουν σε χάρτινα πουλιά-χαρταετούς, και η προοπτική στο βάθος με τη θάλασσα και τον ανεμόμυλο αποτελούν αντίβαρο ως πιο ανάλαφρα στοιχεία.

Picture
«Μεγάλη Σύνθεση της Ύδρας» (1948 ‒ μέρος του πίνακα), λάδι σε μουσαμά, 131x211 εκ., ιδιωτική συλλογή.


Στην οργάνωση του χώρου στον πίνακα αναδεικνύονται τόσο οι επιδράσεις του κυβισμού όσο και της βυζαντινής ζωγραφικής ως προς τη γεωμετρική ταξινόμηση της σύνθεσής του, την προοπτική και τη γενικότερη εντύπωση που αφήνει το χρώμα, καταλήγοντας σε ένα προσωπικό και ιδιάζον αισθητικό αποτέλεσμα.


Γιάννης Σπυρόπουλος
(1912-1990)

Picture
«Αυτοπροσωπογραφία», κάρβουνο σε χαρτόνι, 42x32 εκ.


Ο Γιάννης Σπυρόπουλος γεννήθηκε στην Πύλο και φοίτησε στην ΑΣΚΤ (1930-1936) με δασκάλους του τον Ουμβέρτο Αργυρό, το Σπύρο Βικάτο και τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, στην École des Beaux Arts και σε ελεύθερα εργαστήρια. Συμμετείχε σε πολλές διεθνείς εκθέσεις και το 1960 του απονεμήθηκε το βραβείο Ουνέσκο από τη διεθνή επιτροπή στη Μπιενάλε της Βενετίας. Ασχολήθηκε με πορτρέτα, τοπία και συνθέσεις, χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνοτροπίες. Επίδραση, ανάμεσα σε άλλα, του άσκησαν ο ιμπρεσιονισμός, μεταϊμπρεσιονιστικά ρεύματα ακόμα κ.λπ. Η ρεαλιστικά περιγραφική απόδοση, που διακρίνει τα πρώτα έργα του, έγινε όλο και πιο αφαιρετική, καθώς η ζωγραφική του σταδιακά εξελίχθηκε σε μη παραστατική και ανεικονική.

Picture
«Οι Μένητες της Άνδρου» (1950-1953), λάδι σε χάρντμπορντ, 50x40 εκ., ιδιωτική συλλογή.
Στον πίνακα δίνεται έμφαση στο χρώμα και φαίνεται μία ενδοεπικοινωνιακή οργάνωση του χώρου, με συμμετρικά ασύμμετρους διαχωρισμούς και με μία ανάταση που έχει φορά από κάτω προς τα πάνω, έτσι όπως κατευθύνουν το μάτι τα κυπαρίσσια, σε αρμονικό συνδυασμό με το υψομετρικά εκφρασμένο βάθος.

Picture
«Ξερολιθιές Μυκόνου» (1954 ‒ μέρος του πίνακα), λάδι σε χάρντμπορντ, 70x90 εκ., ιδιωτική συλλογή.


Ο πίνακας προβάλλει το μεταβατικό στάδιο από την πιο γραμμική απόδοση, με αρχιτεκτονική οργάνωση του χώρου, στην ελεύθερη σύνθεση οργανικών και γεωμετρικών θεμάτων.

 

Πηγές βιογραφικών πληροφοριών και εικόνων:

Γιάννης Σπυρόπουλος, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Οι Μεγάλοι Έλληνες Ζωγράφοι, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2006. [Κείμενα Χρύσανθου Α. Χρήστου και Γιάννη Σπυρόπουλου, καλλιτεχνική επιμέλεια Ρούλας Φραγκούλη, σχεδιασμός ‒ επιμέλεια σειράς Άρη Μαραγκόπουλου, Copyright εκδόσεις «Μέλισσα», «Πρόλογος» Άρη Μαραγκόπουλου, χορηγός Εθνική Τράπεζα.]

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Οι Μεγάλοι Έλληνες Ζωγράφοι, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2006. [Κείμενα Μυρτάλης Αχειμάστου-Ποταμιανού και Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, καλλιτεχνική επιμέλεια Ρούλας Φραγκούλη, σχεδιασμός ‒ επιμέλεια σειράς Άρη Μαραγκόπουλου, Copyright εκδόσεις «Μέλισσα», «Πρόλογος» Άρη Μαραγκόπουλου, χορηγός Εθνική Τράπεζα.]

__________
https://paletaart.wordpress.com/
http://blogs.sch.gr/95dimath/2014
http://www.spyropoulosfoundation.org/


Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου

0 Comments

Τεχνότοπος | Το ταξίδι του καλού καιρού - Μέρος Α'

1/6/2015

0 Comments

 


Το ταξίδι του καλού καιρού ‒ θάλασσα, τοπίο, σύμβολα
σε πίνακες σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων
Μέρος Α’



Picture
Αλέκος Κοντόπουλος, «Σαντορίνη».
Το καλοκαίρι δίνεται συνήθως η αφορμή να οργανώσουμε έτσι το χρόνο μας, ώστε να αφιερώσουμε παρενθέσεις συγκεντρωμένων στιγμών σε περιηγήσεις, με τη σύντομη διακοπή του καθιερωμένου προγράμματος. Αυτές, άλλωστε, ανοίγουν το δρόμο στο διαφορετικό. Παρ’ όλα αυτά, τόσο το ταξίδι όσο και ο καλός καιρός δύνανται να υπερβούν την απτή πραγματικότητα, να γίνουν εικόνα, φαντασία, ιδέα, όνειρο, έννοια, να εκφραστούν και να αποτυπωθούν δημιουργικά, διαμορφώνοντας κόσμους με πραγματικά και με νοερά όμως υλικά, πρόσφορους και ανοιχτούς στις μικρές μας περιπλανήσεις κάθε στιγμή και εποχή. Ένα τέτοιο μαγικό χαλί αποτελεί και η ζωγραφική, που στο χρώμα, στο σχήμα, στο υλικό, στις συνθέσεις και στις τεχνικές συμπυκνώνονται η εποχή, η εξέλιξη, η σύλληψη, η αγωνία και η ανάγκη εκδήλωσης σκέψεων, προβληματισμών, διαθέσεων, εμπειριών και συναισθημάτων. Κάθε πίνακας γίνεται εν δυνάμει μία μαγική σφαίρα, ικανή να απορροφήσει, ανάλαφρα ή καθηλωτικά, το θεατή και κοινωνό της στον κωδικοποιημένο μικρόκοσμο του εκάστοτε καλλιτέχνη. Και μετουσιώνει έτσι τη γόνιμη ανταλλαγή και επικοινωνία σε όμορφο ταξίδι καλού και παντός καιρού.
       Θα επιχειρήσουμε εδώ να κάνουμε, σε διαδοχικές ενότητες, μία συνοπτική περιδιάβαση στο χώρο, στο χρόνο, ενίοτε και σε ό,τι θα μπορούσε να συμβολίζει μία εποχή ή μία κατάσταση, εντοπίζοντας προοδευτικά αλλά αποσπασματικά και στοιχεία για τις αλλαγές ή για τις διαφορές των φάσεων στη ζωγραφική, μέσα από έργα σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων, φιλοτεχνημένα από τη δεκαετία του ’20 έως και την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Και, φυσικά, σε τούτη τη μικρή μας οδύσσεια, που ξεκινάει από το ορισμένο, στοχεύοντας στη διάχυση και στην ελευθερία του ονείρου, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να οδηγηθούμε σε επιπλέον μονοπάτια, χωρίς να χάσουμε τον προσανατολισμό μας, αλλά εμπλουτίζοντας την περιπέτεια αυτής της διαδρομής. Θα σταθούμε, επομένως, σε απεικονίσεις του αφηρημένου, του φυσικού, αλλά και του αστικού τοπίου, το οποίο δεν ξεφεύγει εντελώς από το θέμα μας, καθώς αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη παρέμβαση στο φυσικό τοπίο, όπως εκείνη εν μέρει αποκρυσταλλώνεται σε αυτό μορφικά, εφόσον η διεργασία παραμένει δυναμικά μεταβαλλόμενη στο χρόνο. Στο Μέρος Α’, λοιπόν, θα παρουσιάσουμε επιλεκτικά κάποια έργα των πρώτων τριών εικαστικών, που καταπιάστηκαν και με σχετικά θέματα στην πορεία των αναζητήσεών τους. Αυτοί είναι ο Κωνσταντίνος Μαλέας, ο Σπύρος Παπαλουκάς και ο Αλέκος Κοντόπουλος.

Κωνσταντίνος Μαλέας
(1879-1928)


Picture
«Αυτοπροσωπογραφία»


Ο Κωνσταντίνος Μαλέας γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί σπούδασε αρχιτεκτονική και το 1901 έφυγε για το Παρίσι, όπου μαθήτευσε στην École Nationale des Arts Décotatifs. Η επίδραση και των δύο τομέων φαίνεται στους πίνακές του, ενώ στα θέματά του τον απασχόλησαν τόσο η τοπιογραφία και η παραδοσιακή λαϊκή αρχιτεκτονική όσο και η συνδυασμένη τους αναπαράσταση. Στα έργα του διακρίνεται η επαφή του με μία ποικιλία ρευμάτων, όπως είναι ο ιμπρεσιονισμός, ο πρώιμος εξπρεσιονισμός στο χειρισμό του χρώματος με αδρές γραμμές που όμως αποπνέουν λυρισμό, επίσης μία ιδέα ναΐφ τέχνης ενίοτε στα σχήματα, ο κυβισμός, η Art Nouveau κ.ά. Πειραματιζόταν και εμβάθυνε ακατάπαυστα στην τέχνη του, διευρύνοντας την οπτική του στον τρόπο απόδοσης των θεμάτων, ενώ, ευρισκόμενος στον αντίποδα της αυστηρότητας του ακαδημαϊσμού, κατέληξε σε ένα έργο πολύπλευρο. Το 1918 έγινε διευθυντής στο νεοϊδρυθέν Μουσείου Ελληνικών Χειροτεχνημάτων (Μουσείο Λαϊκής Τέχνης) και το 1929 εκδόθηκε μετά θάνατον η πολύχρονη συγκέντρωση των ζωγραφικών μελετών του, με τίτλο Εικόνες Λαϊκής Αρχιτεκτονικής.

Picture
«Νάξος»
Ένα τοπίο που, όντας αποδοσμένο λυρικά, αποπνέει ηρεμία, ενώ τα λιγότερο προσδιορισμένα περιγράμματα αφήνουν τη φαντασία να ταξιδέψει.

Picture
«Σαντορίνη», λάδι σε μουσαμά, 75x187 εκ., Εθνική Πινακοθήκη.
Στη «Σαντορίνη» οι εντάσεις των χρωμάτων και η αντίθεση του λευκού με τις αποχρώσεις του μπλε εναρμονίζονται με τη σύνθεση ξεκάθαρων φυσικών όγκων, στο βάθος, και των επιφανειών και των καμπυλών του οργανωμένου χώρου, στο πρώτο επίπεδο του πίνακα, έτσι όπως αυτός ‒ο χώρος‒ εντάσσεται ταιριαστά στο περιβάλλον.


Σπύρος Παπαλουκάς
(1892-1957)


Picture
«Αυτοπροσωπογραφία» (1916), λάδι σε μουσαμά, 43x37 εκ., Συλλογή Σχολής Καλών Τεχνών.


Ο Σπύρος Παπαλουκάς από την κωμόπολη Δεσφίνα, στο Νομό Φωκίδας, σπούδασε στην Αθήνα, στη Σχολή Καλών Τεχνών ‒αναβαθμίστηκε σε Ανώτατη (ΑΣΚΤ), το 1930‒, τα χρόνια 1909-1916, με δασκάλους του τον πρώτο τότε διευθυντή Γεώργιο Ιακωβίδη, το Σπύρο Βικάτο, επίσης, το Δημήτριο Γερανιώτη, το Γεώργιο Ροϊλό, το Στέφανο Λάντσα και τον Παύλο Μαθιόπουλο. Συνέχισε τη μετεκπαίδευσή του στο μεταπολεμικό Παρίσι του 1917, προσπαθώντας να προχωρήσει πέραν του περιορισμένου ακαδημαϊκού συντηρητισμού των σπουδών του, μπολιαζόμενος από τις νέες τάσεις της εποχής. Ασκούνταν επίμονα πάνω στο αντικείμενό του, προκειμένου να οξύνει τις δεξιότητες και να ανοίξει τον ορίζοντά του. Συνδέθηκε φιλικά με το Στρατή Δούκα και το Φώτη Κόντογλου, που συνυπήρχαν δημιουργικά στη διαδρομή του και στις περιόδους παραμονής του στον Άθω. Από το 1943 έως το 1951 δίδαξε ελεύθερο σχέδιο στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου, ενώ το 1956 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Ασχολήθηκε επιπλέον, σε μικρή ηλικία, με τον πηλό και την κατασκευή φιγούρων του θεάτρου σκιών, αργότερα επιτυχώς με την αγιογραφία, με τη σκηνογραφία κ.ά. Στη ζωγραφική, πιο ειδικά, καταπιάστηκε με μία ποικιλία θεματικών ειδών, όπως θρησκευτικά, τοπιογραφία, προσωπογραφία κ.λπ., ενώ σε εκείνον οφείλεται το χρώμα της «Μπλε πολυκατοικίας» (1933), στα Εξάρχεια, έργο του αρχιτέκτονα Κυριακούλη Παναγιωτάκου (1902-1982).

«Η πολυκατοικία, ιδιοκτησία της οικογένειας Αντωνοπούλου, χτίστηκε το 1933 στη γωνία των οδών Αραχώβης και Θεμιστοκλέους, στα Εξάρχεια. Μεσοαστική γειτονιά τα Εξάρχεια, όπως και η γειτονική Νεάπολη, χτίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αι. (τα Εξάρχεια λίγο αργότερα από τη Νεάπολη) στον χώρο που δημιουργείται ανάμεσα στους δύο γυμνούς τότε και πευκόφυτους σήμερα λόφους, του Λυκαβηττού και του Στρέφη. Σπίτια νεοκλασικά, μικρά, μονώροφα και διώροφα τα περισσότερα αρχικά και σταδιακά, καθώς η γειτονιά απλωνόταν ανατολικότερα και μέχρι τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, αρκετά τριώροφα. Χαρακτηριστικός είναι ο πίνακας του Σπύρου Βασιλείου του 1930, που απεικονίζει την πλατεία των Εξαρχείων πλαισιωμένη από τέτοια μικρά, χαμηλά, προχειροφτιαγμένα κτίρια. Στην ίδια ακριβώς θέση δύο χρόνια αργότερα θα υψωθεί η μπλε πολυκατοικία, που το χρώμα της οφείλεται σε μελέτη του ζωγράφου Σπύρου Παπαλουκά. Σύμπτωση ή γνώση; Το αρχικό μπλε του Παπαλουκά ήταν πολύ κοντά στο μπλε του ουρανού του Βασιλείου» [Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Η μπλε πολυκατοικία, Libro, Αθήνα, 2009, Α’ Ανατύπωση (1η έκδοση 2006), σσ. 11].

Picture
Σπύρος Βασιλείου, «Εξάρχεια» (1930).


«Αν και ζωγράφος ο Παπαλουκάς, δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται σε επικοινωνία με τους αρχιτέκτονες και να τον απασχολούν σοβαρά τα θέματα της τεχνικής επεξεργασίας της μορφής. Όπως γράφει ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ο Παπαλουκάς “έδωσε μία λύση στα ειδικά προβλήματα της ζωγραφικής, εν συναρτήσει με την αρχιτεκτονική, όταν κοσμεί τις οικοδομικές επιφάνειες δίχως να παύει να είναι αρχιτεκτονική”.
     »Από τα τρία χρώματα που χρησιμοποιεί ο Παπαλουκάς ‒το κίτρινο, το μπλε και τη ζεστή τερακότα‒ στην πολυκατοικία των Εξαρχείων επιλέγει τα δύο τελευταία. Στη βάση και στα εσωτερικά των στηθαίων η τερακότα. Στον κύριο όγκο το μπλε. Τα κουφώματα λευκά. Δείγματα αυτών των πρώτων αυθεντικών χρωμάτων του Παπαλουκά, των τόσο διαφορετικών από το σημερινό ανοιχτό γαλάζιο, βρήκε ο νεαρός αρχιτέκτονας Νίκος Μοίρας, κάτοικος της πολυκατοικίας, μελετώντας με προσοχή τους αρχιτεκτονικούς σοβάδες της.
       »Ο Παπαλουκάς μελετά το παιχνίδι των αντιθέσεων θερμών και ψυχρών χρωμάτων, το παιχνίδι φωτός και σκιάς. Οργανώνει τις επιφάνειες και τους όγκους έτσι όπως το κάνει και στους πίνακές του. Τις ποιότητες των γραμμών του Παναγιωτάκου, τα μεγάλα κενά που εναλλάσσονται με τα πλήρη, τις ευθείες, τις σπάνιες καμπύλες. Ο τονισμός της οριζοντίου τον διευκολύνει. Αποτέλεσμα: μια πολυκατοικία υπόδειγμα από κάθε άποψη. Η πρώτη τολμηρή επέμβαση σε αθηναϊκό κτίριο, που σχολιάστηκε από ένα κοινό συνηθισμένο “στο αναιμικό γούστο των γύρω”, όπως είπε ένας άλλος μεγάλος της Τέχνης, ο γλύπτης και αρχιτέκτονας Γιώργος Ζογγολόπουλος.
     »Δυστυχώς, σήμερα η μπλε πολυκατοικία μοιάζει εγκαταλελειμμένη. Το βαθύ μπλε του Παπαλουκά έχει αντικατασταθεί από ένα άχαρο θαλασσί και μαδημένους σοβάδες» [Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Η μπλε πολυκατοικία, ό.π., σσ. 52-53].

Picture
Η μπλε πολυκατοικία το 1933
Picture
Η μπλε πολυκατοικία σήμερα
Picture
«Ακτή στην Αίγινα», (1923), λάδι σε χαρτόνι, 24x20 εκ., ιδιωτική συλλογή.
Ο πίνακας συμπεριλαμβάνεται σε μία ενότητα θεμάτων εμπνευσμένων από τα τοπία, το φως και τα χρώματα της Αίγινας, από το καλοκαίρι του 1923 που διένυσε ο ζωγράφος στο νησί. Διαφαίνονται επιδράσεις της Art Nouveau στα σχήματα, ενώ το ίδιο το υλικό του χαρτονιού «συμμετέχει» στην τελική απόδοση του φωτός, της σκιάς και των χρωμάτων.


Picture
«Θάλασσα της Πάρου» (1948 ‒ μέρος του πίνακα), λάδι σε χαρτόνι, 48x68 εκ., ιδιωτική συλλογή.
Ο πίνακας εντάσσεται στην «Περίοδο της Πάρου», στις πρώτες διακοπές που έκανε ο ζωγράφος με την οικογένειά του μεταπολεμικά, όπου καταπιάστηκε με την τοπιογραφία, και πιο συγκεκριμένα με θαλασσογραφίες. Διακρίνονται σε αυτόν η αφαίρεση και η γεωμετρική προσήλωση στο θέμα.



Αλέκος Κοντόπουλος
(1904-1975)

Picture
«Αυτοπροσωπογραφία», λάδι σε μουσαμά, 80x70 εκ., συλλογή του καλλιτέχνη.


Ο Αλέκος Κοντόπουλος γεννήθηκε στη Λαμία. Από νωρίς εκδηλώθηκαν οι πολλαπλές καλλιτεχνικές του ανησυχίες, ενώ το 1923, ένα χρόνο μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, σε μία εποχή αναβρασμού και ζυμώσεων, άρχισε τη φοίτησή του στη Σχολή Καλών Τεχνών. Δάσκαλοί του υπήρξαν οι Δημήτριος Γερανιώτης, Γεώργιος Ιακωβίδης, Νικόλαος Λύτρας και Παύλος Μαθιόπουλος. Του απονεμήθηκαν διάφορα βραβεία, λόγω των επιδόσεών του, που τον ενίσχυσαν οικονομικά στη διάρκεια των σπουδών του, ενώ παράλληλα συνεργαζόταν με έντυπα για την εικονογράφηση κειμένων. Τη δεκαετία του ’30 βρέθηκε στο Παρίσι, όπου μελέτησε όποιους νέους ζωγράφους και ρεύματα διαρρήγνυαν το στενό πλαίσιο του ακαδημαϊσμού, ενώ ο ίδιος αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Ένωσης «Ελεύθεροι Καλλιτέχναι», με χρονικό σημείο εκκίνησής της το 1934. Ταξίδεψε πολύ και επηρεάστηκε τόσο από τις πολιτικοκοινωνικές αναταραχές όσο και από τις άθλιες συνθήκες ζωής των ασθενών οικονομικά στρωμάτων. Επιστρέφοντας επί ελληνοϊταλικού πολέμου, δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί, στη συνέχεια επιστρατεύτηκε και στην Κατοχή συμμετείχε στη δημιουργία αντιστασιακών αφισών που τοιχοκολλούνταν στην Αθήνα, και σε άλλες ανάλογες δραστηριότητες. Το 1949 ίδρυσε με άλλους ομοτέχνους του, σύμπνοους στις αναζητήσεις, την ομάδα «Οι Ακραίοι». Τη δεκαετία του ’50 ξαναβρέθηκε στο Παρίσι, επιστρέφοντας αργότερα και πάλι στην Ελλάδα. Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις, εντός συνόρων και διεθνώς, ανάμεσα στις οποίες και στη 30ή Μπιενάλε της Βενετίας (1960). Είναι ένας πρωτοπόρος της αφηρημένης τέχνης στην Ελλάδα, καθώς εξελίχθηκε από πολλά υποσχόμενος αντιπρόσωπος του ρεαλισμού, στην πρώτη περίοδο των σπουδών του, σε έναν από τους κυριότερους εκφραστές της αφαίρεσης, στην ανεικονική και μη παραστατική ζωγραφική.

Picture
«Καλοκαίρι, φεγγάρι και γη» (1974 ‒ μέρος του πίνακα), λάδι σε μουσαμά, 140x125 εκ., συλλογή του καλλιτέχνη.


Τις συνθέσεις του χαρακτηρίζουν οι αντιθέσεις στο χρώμα, η ιδιαίτερη λειτουργία του φωτός και ο ελεγχόμενα αφηρημένος γεωμετρισμός, αποπνέοντας ποιητικότητα και εκφράζοντας μία τάση φυγής από το συγκεκριμένο, με το σύγχρονο διαδραστικό άνοιγμα ως προς τον έξω κόσμο, μέσα από διάφορες τεχνικές, των οποίων ο χειρισμός διαμορφώνει έντονη εσωτερική κίνηση στα έργα του. Ίσως έτσι στοιχεία που θυμίζουν αντικείμενα ή απομεινάρια τους να γίνονται είδος συμβόλου, να αποκτούν μία άλλη διάσταση στη σφαίρα του ιδεατού και της υποκειμενικότητας του καλλιτέχνη, αντανακλώντας και τη διασπορά ή την αποσύνθεση των βεβαιοτήτων στο μεταπολεμικό κόσμο, που γίνονταν όλο και πιο αφηρημένες, μέσα από αλλεπάλληλες και συνεχείς πυροδοτήσεις συγκρούσεων και αναταραχών. Ο πίνακας «Καλοκαίρι, φεγγάρι και γη» θα μπορούσε να υποδηλώνει και την επιθυμία ενός ταξιδιού προσανατολισμένου από το σκοτάδι στο φως, με καραβάκι την ελπίδα, που μοιάζει σχεδόν σαν όνειρο.


Πηγές βιογραφικών πληροφοριών και εικόνων:

Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Η μπλε πολυκατοικία, Libro, Αθήνα, 2009, Α’ Ανατύπωση (1η έκδοση 2006).

Αλέκος Κοντόπουλος, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Οι Μεγάλοι Έλληνες Ζωγράφοι, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2006. [Κείμενα Τώνη Π. Σπητέρη, Αλέκου Κοντόπουλου, καλλιτεχνική επιμέλεια Ρούλας Φραγκούλη, σχεδιασμός ‒ επιμέλεια σειράς Άρη Μαραγκόπουλου, Copyright εκδόσεις «Μέλισσα», «Πρόλογος» Άρη Μαραγκόπουλου, χορηγός Εθνική Τράπεζα.]

Σπύρος Παπαλουκάς, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Οι Μεγάλοι Έλληνες Ζωγράφοι, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2006. [Κείμενα Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα, καλλιτεχνική επιμέλεια Ρούλας Φραγκούλη, σχεδιασμός ‒ επιμέλεια σειράς Άρη Μαραγκόπουλου, Copyright εκδόσεις «Μέλισσα», «Πρόλογος» Άρη Μαραγκόπουλου, χορηγός Εθνική Τράπεζα.]
 
http://wwk.kathimerini.gr/kath/7days/1996/01/14011996.pdf
http://archive-gr-2013.com/gr/n/2013-03-28_1743410_84/National-gallery
https://paletaart.wordpress.com/
http://artivity.gr/
http://www.gallery.asfa.gr/default.aspx
http://www.nationalgallery.gr/
http://www.melt.gr/


 
Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου

0 Comments

Τεχνότοπος | MOMIX - πέταγμα στο νερό και κολύμπι στον αέρα

5/4/2015

0 Comments

 


MOMIX – πέταγμα στο νερό και κολύμπι στον αέρα

Picture
Αυτή ήταν και συνεχίζει να είναι μία χρονιά − σεζόν 2014-2015 πολύ πλούσια σε θεάματα, μουσικές συναντήσεις και θεατρικές παραστάσεις. Κατάφερα να δω κάποια από αυτά και ίσως εν καιρώ μου δοθεί η ευκαιρία να γράψω τις εντυπώσεις μου. Προς το παρόν ο κλήρος πέφτει στους MOMΙX, την αμερικανική ομάδα που κάθε φορά επιστρέφει ανανεωμένη και συνδυάζει τη γυμναστική με τον ακροβατικό, σύγχρονο και συγχρονισμένο χορό και χρησιμοποιεί διάφορα υλικά εν είδει κοστουμιών ή αντικειμένων, στη χοροθεατρική παράσταση με τίτλο «Dreamcatcher», δοκιμάζοντας τα όριά τους και ξεπερνώντας τη συνήθη τους λειτουργία. Έτσι, ένα τραπέζι και ένα κρεβάτι γίνονται πεδίο χορευτικής δράσης, κοστούμια και αέρινα υφάσματα μετασχηματίζονται διαρκώς δημιουργώντας πολλαπλές εικόνες, ενώ παιχνίδια με τα σώματα, το φως και τη σκιά γίνονται ένα κανονικό θέατρο σκιών, ακόμα και με τη χρήση του λόγου, σε συνδυασμό βέβαια με τη συμβολή του φωτισμού και των ειδικών εφέ. Παρακολούθησα τους MOMIX στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, λίγο πριν φύγουν για να κάνουν παραστάσεις στον αντίστοιχο χώρο στη Θεσσαλονίκη, 1-5 Απριλίου 2015. Μου άφησαν μία πολύ ευχάριστη γεύση, ενώ ό,τι πιο κοντινό συνέβη να δω παλιότερα ήταν κάποιες παραστάσεις από το «Μαύρο θέατρο της Πράγας», που είναι ίσως μία πιο κλασική εκδοχή του ευρηματικού «διαλόγου» των οπτικοακουστικών εφέ με τη θεατρική έκφραση, για το ξετύλιγμα μίας ιστορίας, ενιαίας ή σπονδυλωτής.
Picture
Σε αυτή την περίπτωση, την παράσταση συνιστούσαν νούμερα – όνειρα. Οι περφόρμερ ήταν δέκα και τα νούμερα διαδέχονταν το ένα το άλλο, καθώς τα εκτελούσαν με ποικίλες συνθέσεις, ενός, δύο, τριών ή και πιο πολλών ατόμων. Κάποια από αυτά είχαν ένα είδος υπόθεσης – ραχοκοκαλιάς, που λειτουργούσε ως αφορμή για την ανάπτυξη της μικρής χορευτικής ιστορίας. Τα πιο πολλά, όμως, τα χαρακτήριζαν οι συνεχείς μεταμορφώσεις. Τα κορμιά δρούσαν και διαδρούσαν, συνυπήρχαν, ψευδαισθητικά εισχωρούσαν ακόμα το ένα στο άλλο ή αλληλεπιδρούσαν με τα υλικά – εργαλεία γύρω τους και πάνω τους.
Picture
Η επιλογή της μουσικής, επίσης, ήταν ένα ταξίδι από μόνο του στο χώρο και στο χρόνο. Ακούγοντάς τη και βλέποντας τους χορευτές επί σκηνής, πέραν του γεγονότος ότι εντυπωσιάζουν με την εμπνευσμένη τους προσπάθεια, αποπνέεται και μία ηρεμία. Όλα γίνονται απαλά, ανάλαφρα, γαλήνια. Θα μπορούσαν να πετούν στο νερό ή να κολυμπούν στον αέρα, καθώς μοιάζει να αψηφούν τους φυσικούς νόμους, αλλά, στην πραγματικότητα, τους αξιοποιούν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο, για να συνθέσουν ένα μαγικό κόσμο και να κινηθούν μέσα σε αυτόν.
Picture
Το background ήταν ένας σκοτεινός έναστρος ουρανός και αρχικά οι άνθρωποι έμοιαζαν με σχηματισμούς αστερισμών που μεταφέρονταν στο χώρο. Χορεύτριες με ιδιόρρυθμα τουτού έκαναν μετά την εμφάνισή τους, οι οποίες με το πρώτο κοίταγμα ήταν αφανείς. Τα χέρια τους, όμως, «μιλούσαν» μέσα από αυτά και θύμιζαν θαλάσσιες ανεμώνες, διασκορπισμένες στο σύμπαν. Σταδιακά αποκαλύπτονταν, αναπτύσσονταν και, περνώντας από διάφορες χορευτικές φάσεις, με το ευέλικτο κοστούμι τους, κατέληγαν να μοιάζουν με χορεύτριες φλαμένγκο.
Picture
Αργότερα πήραν σειρά δύο κορμιά, ένα αντρικό και ένα γυναικείο, των οποίων ο τέλειος συντονισμός τα έκανε να δείχνουν σαν ένα, και, ξεκινώντας από αυτή την απόλυτη ένωση, οδηγήθηκαν σε έναν ερωτικό χορό, που εξέπεμπε την αρμονία του Γιν Γιανγκ. Ύστερα ακολούθησε μία χορεύτρια με ένα κοστούμι, ίδιο κορδονένιο κλουβί, το οποίο με τους στροβιλισμούς της άλλαξε, αφήνοντας την αίσθηση πως πετάει με φτερά αγγέλου.
Picture
Βαρκάρηδες ισορροπούν σε ελαστικά κοντάρια, γυναίκες ως πλάσματα πολυδιάστατα ιππεύουν φωτεινές σφαίρες, φυλακισμένοι δραπετεύουν και άλλα πολλά προσφέρουν ένα διαφορετικό υπερθέαμα, κεντρίζοντας τη φαντασία και αφήνοντας τις πιο ζωντανές εντυπώσεις, για να εμπνεύσουν στους θεατές όμορφα όνειρα και –γιατί όχι;− να τους ωθήσουν στο να τα πραγματοποιήσουν. Άλλωστε αυτή η σουρεαλιστική, ονειρική παράσταση καλεί τον κάθε μυσταγωγό της να δει και να φανταστεί ό,τι επιθυμεί, για να φτιάξει μετά τις δικές του ιστορίες... Γι’ αυτό, αν στο μέλλον τύχει να τους συναντήσετε κάπου, μην τους αφήσετε να σας ξεφύγουν!
Picture

Μία ιδέα από τους Momix:

Picture
Καλλιτεχνικός διευθυντής τους είναι ο χορευτής και χορογράφος Moses Pendleton, ο οποίος ίδρυσε την ομάδα το 1981.


Οι εικόνες από:
https://www.facebook.com/OfficialMOMIX?fref=ts
http://www.redefinemag.com/2013/botanica-by-momix-live-dance-performance-review/
http://blog.teatroscanal.com/2011/12/20/momix-la-primera-vez/
http://www.ticketsarasota.com/2015/01/11/dance-review-gala-worthy-reality-tv/
http://www.sueddeutsche.de/kultur/dialogfreie-buehnenshows-da-fehlen-die-worte-1.1119808-9
http://www.theguardian.com/stage/gallery/2009/may/15/momix-botanica


 
Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου

0 Comments

Τεχνότοπος | Embrace The Paradox

7/12/2014

0 Comments

 


Embrace The Paradox
(και «σάπιες μνήμες» να παρασέρνει ο Βαρδάρης)


Picture
Πέμπτη πρωί και η λιγοστή ηλιοφάνεια να θυμίζει πως ο χειμώνας μπήκε για τα καλά. «Η καλύτερη εποχή να μένεις εντός της οικείας σου, στη θέρμη και στις μυρωδιές των μουντών, υγρών, σφαλιστών παραθύρων», και πριν καλά καλά τελειώσει η σκέψη μου, καθώς ο αχνιστός καφές κατέβαινε στο πικρό απ’ τα τσιγάρα λαρύγγι μου, το μάτι μου έπεσε στην αλληλογραφία. Μια στοίβα φακέλων, ειδοποιήσεων, εγγράφων, υπενθυμίσεις για έναν πολυσπερχή ρεπόρτερ. Τα δάχτυλά μου ασυναίσθητα άρπαξαν το γυαλιστερό χαρτάκι που ξεχώριζε μέσα στην ανιαρή στοίβα. Εισιτήριο για live: «End Cycle Release Show» μαζί με τους «Embrace The Paradox» και «Psyanide».

Picture
Από καιρό είχα ακούσει και ομολογώ πως ήθελα να δω τους «Embrace The Paradox» ζωντανά, όταν μια φίλη μού έστειλε το κομμάτι «Walking with no Hope», και οι ελπίδες για την πορεία τούτης της μπάντας πολλαπλασιάστηκαν, αν και πάντα με διακατέχει ένας ενδοιασμός όταν πρόκειται για νέες μπάντες. Και να λοιπόν που τώρα το χαρτάκι εισόδου για το live τους μου έκλεινε το μάτι, κι εγώ να ξύνω μολύβια για το ρεπορτάζ που θα έγραφα για την εμφάνισή τους, ξεχνώντας κάθε αρχική μου σκέψη περί χειμώνα και οικιακής θαλπωρής. Το μυαλό μου έτρεχε πια σε εικόνες κατακλυσμένες με ήχους μεταλλικούς. 

Σάββατο βράδυ και βρίσκομαι Θεσσαλονίκη στην περιοχή Λαδάδικα, έξω από το χώρο που θα φιλοξενήσει το σόου. Η προσέλευση του κόσμου μεγάλη και παρέες όλων των ηλικιών να γεμίζουν το ενίοτε σιωπηλό σοκάκι. Από μέσα να ακούγονται ήδη οι δοκιμές ήχου κι ο κόσμος έξω να ανυπομονεί να αποθεώσει τις αγαπημένες του μπάντες. Και οι θύρες άνοιξαν στις οκτώμισι, γεμίζοντας την αίθουσα με οργισμένα νιάτα, κυρίως με οπαδούς της μέταλ σκηνής.

Η αναμονή ήταν ελάχιστη και ήδη βρίσκω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τους «Embrace The Paradox», που τόσο δυναμικά κατέκλυσαν τη σκηνή με τους ήχους του πρώτου κομματιού «Reflections». Το κοινό γρήγορα ανταποκρίθηκε στους metalcor-ικους τόνους και agitato ρυθμούς. Τα μέλη της μπάντας, αν και νεαροί στην ηλικία, έπαιξαν ως επαγγελματίες μουσικοί και ξεσήκωσαν τους θεατές τους σε ένα moshpit ενθουσιασμό. Αν και η εμφάνισή τους περιελάμβανε λίγα μόνο κομμάτια, οι εντυπώσεις ήταν τόσο καλές, που γρήγορα άφησα το μπλοκάκι του ρεπόρτερ στην άκρη, για να το αντικαταστήσει μία ακόμη μπίρα. Οι «Embrace The Paradox» φάνηκαν να γνωρίζουν το τι ζητάει το κοινό τού σήμερα στους χώρους της μέταλ σκηνής, κι αυτό ήταν «εύγλωττο», βλέποντας νεαρά στόματα να τραγουδούν τους στίχους των κομματιών τους.  

Picture
Έμεινα, φυσικά, να παρακολουθήσω όλο το  live. Δεύτεροι στη σειρά ήταν οι απίστευτα μουσικά ζωηροί «Psyanide» και τρίτοι κατά σειρά εμφανίστηκαν οι σταρ της βραδιάς «End Cycle», με φανερά εκρηκτική παρουσία και δυναμισμό επί της σκηνής. Οι «End Cycle» αφιέρωσαν το live αυτό στην προώθηση της νέας δισκογραφικής δουλειάς τους «Fire Walk With Me», που δίχως αμφιβολία θα έχει επιτυχημένη εξέλιξη.  

Μετά το πέρας του σόου οι μπάντες κατέβηκαν από τη σκηνή κι έγιναν ένα με το κοινό τους, που απαρτιζόταν από φίλους, φαν, συγγενείς και θαμώνες του μαγαζιού. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να συλλέξω τις απαιτούμενες, κατ’ εμέ, πληροφορίες, που θα μορφοποιούσαν στο μυαλό μου μια γενική εικόνα για το προφίλ μίας μπάντας, της οποίας μόλις δήλωσα φαν. Παρά τους ενδοιασμούς που είχα αρχικά και για το αν αυτό θα ήταν ένα ακόμα ρεπορτάζ, οφείλω να τονίσω πως όλη η βραδιά μού άφησε μια ανεπαίσθητη διάθεση να βιώσω μία ακόμη παρόμοια εμπειρία και μία θέληση να ξαναδώ τις μπάντες αυτές να τραντάζουν το stage της νεολαίας.

Picture
Οι «Embrace The Paradox» είναι ένα πενταμελές συγκρότημα που ιδρύθηκε μόλις το 2013. Στο ενεργητικό του έχει αρκετά έτοιμα κομμάτια, εμφανίσεις καθώς και ενθουσιώδεις υποστηρικτές. Ο ήχος της μπάντας χαρακτηρίζεται κυρίως από metalcore και deathcore στοιχεία, με βασικές επιρροές από τον ίδιο χώρο, όπως είναι οι «Parkway Drive», «Feed Her To The Sharks», «Chelsea Green» κ.ά. Μία μπάντα πολλά υποσχόμενη για τους πιστούς της μέταλ μουσικής, μιας και τα παιδιά στοχεύουν να αναστατώσουν τα stage. Κι όπως δήλωσε η μάνατζέρ τους, «Καλύτερα να αγκαλιάζουμε το παράδοξο, υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να χαρακτηριστούμε κοινότυποι, μες στον παραλογισμό του καθωσπρεπισμού τού σήμερα». «Embrace the Paradox», λοιπόν, και παραδόξως να ηχούμε!




Φωτογραφίες:Καλλιτεχνική Ένωση Ulysses 

Embrace The Paradox
https://www.facebook.com/EmbraceTheParadox

Picture
Picture
0 Comments

Τεχνότοπος | Ο μεθυσμένος πόλεμος των κομμάτων, με λικέρ μέντας...

7/12/2014

0 Comments

 


Ο μεθυσμένος πόλεμος των κομμάτων, με λικέρ μέντας...
κείμενο και αφήγηση Ιουλία Λυμπεροπούλου


Στον «Τεχνότοπο» παρακολουθούμε την ιστορία με τίτλο «Ο μεθυσμένος πόλεμος των κομμάτων, με λικέρ μέντας...» και την ηρωίδα της Κλειώ, που «Ήθελε να βρει τη χώρα της Χαμένης Φαντασίας, με όλες αυτές τις φαντασίες παιδιών που είχαν τώρα πια μεγαλώσει...».


Η εικόνα με τίτλο «Undine» είναι του Loui Jover. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστοχώρο Εύπολις:http://eupolis.org/

Το link του κειμένου [εδώ]
0 Comments

Τεχνότοπος | Βίντεο "Dreaming of dancing" 

5/10/2014

0 Comments

 


Dreaming of dancing

Ένα βιντεάκι της Ιουλίας Λυμπεροπούλου για το γνωστό τραγούδι «Bésame Mucho» (Φίλα με πολύ), της Μεξικανής τραγουδοποιού Consuelo Velázquez σε μία ορχηστρική εκδοχή από το λάτιν τρίο «Italian Mambo Project». 

Η μικρή της ιστορία σε εικόνες έχει τίτλο «Dreaming of dancing...». Το βιντεάκι είναι αφιερωμένο σε όσα φιλιά κόβουν την ανάσα και σε όσους δε φοβούνται να αγαπήσουν και να ζήσουν, έτσι ώστε τα όνειρα να μη μένουν μόνο όνειρα...



Το «Bésame Mucho» (Φίλα με πολύ) είναι ένα πολύ γνωστό bolero, που γράφτηκε το 1940 από τη Μεξικανή τραγουδοποιό Consuelo Velázquez. Αυτή είναι μία ζωντανή ορχηστρική εκδοχή του λάτιν τρίο, με μουσικούς από την Ιταλία και την Κροατία, που ονομάζεται «Italian Mambo Project». Παίζουν ο Igor στο πιάνο, ο Cristiano στα κρουστά και ο Zec στο μπάσο. 
0 Comments

Τεχνότοπος | ANTITHESIS - Αντίθεση στα στερεότυπα

5/10/2014

0 Comments

 


ANTITHESIS − Αντίθεση στα στερεότυπα
Συνέβη στη Θεσσαλονίκη και εξαπλώνεται και στην υπόλοιπη Ελλάδα!


Picture
Το σχέδιο δράσης Antithesis ξεκίνησε το Μάρτιο του 2014 ως μία ιδέα τού να προβληθούν με καλλιτεχνικό τρόπο ο κοινωνικός ρατσισμός, ο στιγματισμός και τα στερεότυπα, και αποτελεί μια πρωτοβουλία της Καλλιτεχνικής Ένωσης Ulysses. Μέσα από μία σειρά εξελικτικών φάσεων, άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, εθελοντές πολίτες, προερχόμενοι από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, αλλά κάτω από την «ομπρέλα» μιας κοινής παραδοχής, της στυγνής πραγματικότητας πως ο παραγκωνισμός συνανθρώπων μας παραμονεύει, έσπευσαν να βοηθήσουν στην υλοποίηση του έργου αυτού. Κινητήριος μοχλός η ανάγκη προβολής στερεοτυπικών, αντιφατικών εικόνων, άλλοτε εμφανών στην καθημερινή πλατφόρμα και άλλοτε αφανών στη δίνη της λογοκριτικής συνομωσίας, μέσα από φωτογραφίες πραγματικών προσώπων. Η πρώτη φάση ολοκληρώθηκε με την πραγματοποίηση μίας φωτογραφικής έκθεσης κατά την οποία οι συμμετέχοντες φωτογραφήθηκαν σε ζευγάρια, που φέρουν μία «αντίθεση», κατά την κοινωνική ομοφωνία. Ζευγάρια ατόμων, που για πρώτη φορά συναντήθηκαν στο στούντιο και τα οποία μέσα από διαπροσωπικές ασκήσεις κατανόησης για την ανάπτυξη αμοιβαίου σεβασμού, αλληλοκατανόησης, επικοινωνίας και ομαδικής εργασίας υλοποίησαν τους στόχους του σχεδίου δράσης, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.

Picture
Ως δεύτερη φάση ορίστηκε η πραγματοποίηση εργαστηρίου-σεμιναρίου κατά το οποίο οι ενδιαφερόμενοι αιτήθηκαν μέσω του διαδικτύου να συμμετάσχουν σε ένα ολοήμερο πρόγραμμα δραστηριοτήτων, το οποίο έλαβε χώρα στην αίθουσα φιλοξενίας της έκθεσης φωτογραφίας. Με αφορμή την έκθεση αυτή και τις αντιθέσεις που προβάλλονται, οι συμμετέχοντες μπήκαν στη διαδικασία της βιωματικής και συγκινησιακής προσέγγισης του θέματος και ενός γενικότερου προβληματισμού, στοχεύοντας προοδευτικά και εξελικτικά στην κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς καθώς και στην αποδοχή και στη διαχείριση της διαφορετικότητας. Κατά την έναρξη του προγράμματος έλαβαν χώρα δραστηριότητες εισαγωγικές ως προς την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων και σχέσεων για το κτίσιμο ομάδας, για το ξεκλείδωμα χαρακτήρων και για τη δημιουργία κινήτρων, που λειτούργησαν ως προθέρμανση, διαμορφώνοντας σχέσεις διαφάνειας, συμπάθειας, επικοινωνίας και συλλογικότητας, εφόσον τα άτομα που συμμετείχαν είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά και καλούνταν να αναπτύξουν δράσεις μεταξύ τους. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν ενημερωτικές ομιλίες από κοινωνικούς φορείς πάνω σε θέματα ανθρώπινων αναγκών, ταυτότητας, φύλου, παθήσεων, αναπηριών και εξωτερικής εμφάνισης. Στο τέλος, ακολούθησαν συνομιλίες μεταξύ των συμμετεχόντων και των εκπροσώπων των φορέων.

Picture
Κεντρικό άξονα στη δομή του προγράμματος αποτέλεσαν τα εργαστήρια, που στόχευαν στην αποδέσμευση από στερεοτυπικές ιδέες, στον προβληματισμό, στην αναγνώριση της πιθανής άγνοιας σχετικών εννοιών ή στην αναγνώριση πιθανώς λανθασμένα διαμορφωμένων εντυπώσεων, και τέλος στην παροχή πληροφοριών σε σχέση με τις ασθένειες και τις αναπηρίες. Και αυτό ήταν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι του σεμιναρίου! Άνθρωποι νέοι, έτοιμοι να ενημερωθούν αλλά και να ψυχαγωγηθούν, γέμισαν με τη ζωντάνια τους και την ενέργειά τους το τριώροφο κτίριο που μας φιλοξένησε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, το οποίο αποτελεί καφέ-μπαρ αλλά και καλλιτεχνικό χώρο έτσι διαμορφωμένο, ώστε να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ανάγκες των θαμώνων, σε μία καλαίσθητη ατμόσφαιρα. Τα εργαστήρια χαρακτήριζαν δράσεις, που ωθούσαν στην κίνηση, στην ατομική εργασία και στην αναζήτηση, προσφέροντας επιπλέον πληροφορίες με παιγνιώδη τρόπο και ζωντανεύοντας έτσι για λίγο συναισθήματα μέσα από αυτήν τη διαρκή κινητικότητα.

Picture
Πρώτιστο μέλημα κατά το σχεδιασμό των δραστηριοτήτων αυτών ήταν το να δοθεί η δυνατότητα έκφρασης σε καταστάσεις προσομοίωσης και το να επιτευχθούν η αναγνώριση δυνατοτήτων και η ψυχαγωγική κίνηση μέσα από μία δημιουργική και ομαδική διαδικασία. Αξιοσημείωτο είναι πως το αποτέλεσμα ικανοποίησε ιδιαίτερα διοργανωτές και παρευρισκόμενους. Στη διεργασία αξιολόγησης του προγράμματος, οι συμμετέχοντες ανέφεραν ως σημεία που ξεχώρισαν την προσπάθεια καλλιέργειας ενός συστήματος αξιών, αποδέσμευσης από στερεότυπα και προκαταλήψεις καθώς και ανάδυσης στοιχείων διαφορετικότητας. Αυτό συνέβη στη διαδικασία προσομοίωσης και ανταλλαγής κοινωνικών ρόλων, στην οποία προκλήθηκαν ποικίλα συναισθήματα σε συνδυασμό με την ανάκληση βιωμάτων κοινωνικής διάκρισης. Στην τελική συναρμολόγηση του εργαστηρίου-σεμιναρίου, το συμμετέχον κοινό διαπίστωσε την ύπαρξη μορφών ρατσισμού και προχώρησε στην παραδοχή αντίστοιχων εμπειριών στην καθημερινότητά του. Από τη μεριά των διοργανωτών και των συντονιστών, παρατηρήθηκε πως το κοινό χαρακτήριζαν ήθος και αξίες, πως είχε επίγνωση των σχετικών θεματικών, πως ήταν έτοιμο να μοιραστεί εμπειρίες και ιδέες, και, φυσικά, πως ήταν τόσο ζωντανό, που έδωσε κίνητρο στη διοργάνωση να συμπεριλάβει και άλλα παρόμοια εργαστήρια στο παρόν σχέδιο δράσης. Η εκδήλωση έκλεισε με ένα επετειακό βίντεο της Ulysses για τα 8 χρόνια της ίδρυσής της.

Picture









Το σχέδιο δράσης
ANTITHESIS, όμως, δε σταματάει εδώ. Μέσα από διαδοχικά κλιμακούμενες δράσεις στα επερχόμενα έτη, θα αποτελεί δίκτυο δράσεων και εργαστηρίων με ένα και μοναδικό σκοπό: Την έναρξη του διαλόγου με τον κόσμο ως προς τον κοινωνικό ρατσισμό και τα στερεότυπα, με βασικό κινητήριο μοχλό τις Τέχνες!


Picture
Η καλλιτεχνική Ένωση Ulysses – Artistic Merits ευχαριστεί τους χορηγούς υποστήριξης για την πολύτιμη συνεισφορά τους: Films Production − Stay Hungry Films in London, Wonderwall − The Roof’n’Roll Hall, Thessaloniki Rainbow Youth, Ινστιτούτο Ενδοοικογενειακής Αποκατάστασης, Σύλλογος ΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ, Thess checkpoint, E-charity.gr online magazine, Mpezes Pastry Shop, D.E.M.C. Direct Marketing/ Digital Prints και το CMOM-CityMag online magazine.

 
Καλλιτεχνική Ένωση Ulysses – Artistic Merits

0 Comments

Τεχνότοπος | Συνέντευξη με τον Αύγουστο Κορτώ για "Το βιβλίο της Κατερίνας"

10/6/2014

4 Comments

 


Συνέντευξη με τον Αύγουστο Κορτώ για Το βιβλίο της Κατερίνας

«Η έμπνευση νομίζω πως επισκέπτεται τους πάντες – απλώς, κάποιοι από εμάς, δεν μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει»

Picture
Σε μια βδομάδα τα λέμε από κοντά για τις αδυναμίες και τις εκλεκτικές μας συγγένειες! Σε φιλώ γλυκά, μου έγραψε κλείνοντας την ηλεκτρονική μας συνομιλία ο Αύγουστος Κορτώ, και εγώ αδημονούσα να περάσει η βδομάδα, ώστε να τον συναντήσω επιτέλους από κοντά! Αφορμή το νέο του βιβλίο, «Το βιβλίο της Κατερίνας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο Αύγουστος Κορτώ βρέθηκε στις 3 Μαΐου στα Ιωάννινα στο «ΤραΜπάΛα-λα». Ήταν τέτοιο το δέος που ένιωθα για αυτό τον άνθρωπο, που δε σας κρύβω πως έτρεμαν τα πόδια μου και χίλιες μύριες σκέψεις (μη χάσω τα λόγια μου, πώς θα με αντιμετωπίσει κ.ά.) με πλημμύριζαν καθώς τον πλησίαζα. Όλα αυτά διαλύθηκαν από το πρώτο κιόλας λεπτό που το χαμόγελό του, η ζεστή υποδοχή του και η αύρα του με έκαναν να νιώσω πως αντάμωνα με έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, το οποίο απλώς είχα καιρό να δω. Γιατί αυτό είναι ο Αύγουστος, ένας απίστευτα ζεστός άνθρωπος, στου οποίου το βλέμμα διακρίνεται μια παιδική αθωότητα, που προσπαθεί να ισορροπήσει με τον ενήλικα. Πρόθυμος, χαμογελαστός, ανοιχτός σε κάθε θέμα, μοιράστηκε τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τα θέλω του. Ας τον απολαύσουμε!


Νεφέλη Π.Ζ.: «Μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες, θεατρικά, παιδικά βιβλία, μεταφράσεις. Γράφεις συνέχεια και ασταμάτητα. Τι είναι αυτό που σε κάνει να γράφεις ακόρεστα, από πού αντλείς όλη αυτή την έμπνευση για δημιουργία;».

Αύγουστος Κορτώ: «Η έμπνευση νομίζω πως επισκέπτεται τους πάντες – απλώς, κάποιοι από εμάς, δεν μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει. Αν δεν έγραφα θα ήμουν δυστυχής, οπότε γράφω πρωτίστως από αδήριτη ανάγκη».

Picture
Ν.Π.Ζ: «Από πότε ξεκινάει η ενασχόλησή σου με τη συγγραφή, πώς προέκυψε;».

Α.Κ.: «Το καλοκαίρι των δεκαεφτά μου χρόνων έγραψα τα πρώτα διηγήματα. Είχα την τύχη να εκδοθούν. Έκτοτε γράφω ασταμάτητα».

Ν.Π.Ζ: «Για Το βιβλίο της Κατερίνας πώς γεννήθηκε η ιδέα;».

Α.Κ.: «Ήταν μια ιδέα που κουβαλούσα χρόνια. Μητρικές μορφές υπήρχαν διάσπαρτες στα βιβλία μου. Υποθέτω πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου».

Ν.Π.Ζ: «Υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε το βιβλίο»;

Α.Κ.: «Γράφτηκε πυρετωδώς, μέσα σε δυο βδομάδες, σαν να φοβόμουν να σταθώ πολύ στις επί μέρους μνήμες του».

Ν.Π.Ζ: «Μας λέει η Κατερίνα: “Αυτό το βιβλίο με διαλύει”. Εσένα σε διέλυσε; Πόσο δύσκολο σου ήταν να το γράψεις;».

Α.Κ.: «Δεν πρόλαβε, ευτυχώς. Και δεν το διάβασα ποτέ».

Ν.Π.Ζ: «Γιατί επέλεξες ως αφηγήτρια την Κατερίνα και δεν το αφηγήθηκες εσύ ο ίδιος;».

Α.Κ.: «Γιατί δε θα μπορούσα να είμαι αντικειμενικός. Το βιβλίο θα κατέληγε αγιογραφία».

Ν.Π.Ζ: «Υπάρχουν αναμφισβήτητα πολλοί ενήλικες που βίωσαν ανάλογα γεγονότα, στην παιδική και εφηβική τους ηλικία, με αυτά που βίωσες εσύ με την μητέρα σου. Οι περισσότεροι όχι απλώς δεν τα λένε, αλλά συνεχίζουν να ζουν με τις φοβίες που προέκυψαν λόγω καταστάσεων, χωρίς να ζητάνε βοήθεια. Τι έχεις να τους προτείνεις; Αξίζει η σιωπή και κατ’ επέκταση η απουσία ποιότητας στη συναισθηματική ζωή, στην καθημερινότητά τους;».

Α.Κ.: «Πρώτα απ’ όλα, αν το παρελθόν τούς βασανίζει, να δουλέψουν μ’ ένα γιατρό για τη διαχείρισή του. Από κει κι έπειτα, για μένα το αγαθό της ελευθερίας είναι ανεκτίμητο κι αδιαπραγμάτευτο – κι ελευθερία χωρίς να μιλώ ανοιχτά για όσα με συνθέτουν μου φαίνεται αδιανόητη».

Picture
Ν.Π.Ζ: «Είσαι από τους ανθρώπους που λένε τα πράγματα ως έχουν. Είσαι απίστευτα ειλικρινής, όσον αφορά την προσωπική σου ζωή και τις επιλογές σου. Υπάρχει κόστος, τίμημα; Και αν ναι, σε επηρεάζει;».

Α.Κ.: «Υπάρχει μόνον ανακούφιση, και η συντροφικότητα –τρομερά πολύτιμη– όσων ανθρώπων με πλησιάζουν, γιατί οι πληγές μας και οι χαρές μας μοιάζουν».

Ν.Π.Ζ: «Μετά από μια αλληλουχία δύσκολων και επίπονων γεγονότων (απώλεια αγαπημένου προσώπου, αλκοόλ, ψυχοσωματικά, φοβίες κ.ά.) που βίωσες, τι είναι για σένα ζωή;».

Α.Κ.: «Να έχεις αγάπη, δική σου κι αλλωνών».

Ν.Π.Ζ: «Υπάρχει κάτι από αυτά που έκανες ή από εκείνα που δεν έκανες για το οποίο μετανιώνεις;».

Α.Κ.: «Οι ενοχές είναι συναίσθημα άχρηστο κι επιβλαβές. Αντί να μετανιώνω, προτιμώ να δρω».

Ν.Π.Ζ: «Αν δεν ήσουν συγγραφέας, θα ήθελες να είσαι;…».

Α.Κ.: «Μουσικός. Χωρίς δεύτερη σκέψη».

Ν.Π.Ζ: «Πέντε κακές συνήθειές σου, που εν γνώσει σου συνεχίζεις να έχεις;».

Α.Κ.: «Νομίζω το τσιγάρο, που δεν αφήνω απ’ το χέρι μου, φτάνει και για δέκα».

Ν.Π.Ζ: «Αν ήταν στο χέρι σου, τι θα άλλαζες, ώστε ο κόσμος μας να γινόταν λίγο καλύτερος;».

Α.Κ.: «Θα ήταν ευχής έργον να βλέπαμε το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης –Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα– να εφαρμόζεται στην πράξη».

Ν.Π.Ζ: «Αγαπημένη καθημερινή στιγμή που αδημονείς να τη ζεις ξανά και ξανά;».

Α.Κ.: «Όταν ο καλός μου ξυπνά το πρωί, ανοίγει τα μάτια και μου χαμογελά».

Ν.Π.Ζ: «Τι θα ήθελες να πεις στους νέους συγγραφείς που τώρα ξεκινάνε;».

Α.Κ.: «Να διαβάζουν όσο μπορούν περισσότερο και να μην πάψουν ποτέ να είναι μανιώδεις αναγνώστες».

Ν.Π.Ζ: «Επόμενη δουλειά σου να περιμένουμε σύντομα;».

Α.Κ.: «Το επόμενο μυθιστόρημά μου θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο που μας έρχεται».

Ν.Π.Ζ: «Κλείνοντας, εύχεσαι;…».

Α.Κ.: «Αγάπη ολούθε».

Picture
Βιογραφικά στοιχεία

Ο Πέτρος Χατζόπουλος, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Αύγουστου Κορτώ, γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη και ζει στα Εξάρχεια. Έχει γράψει διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, κείμενα για το θέατρο, ένα κινηματογραφικό σενάριο και βιβλία για παιδιά. Έχει επίσης μεταφράσει έργα των Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Τζον Απντάικ, Άννι Πρου, Κόρμακ ΜακΚάρθι, Κόλουμ ΜακΚαν, Σάρα Ουότερς, Τζον Μπάνβιλ, Γκιγιόμ Απολινέρ και ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Αρθρογραφεί τακτικά, περνάει απολαυστικές εργατοώρες στο Facebook, παρουσιάζει σαββατιάτικη εκπομπή με αλλοπρόσαλλες μουσικές στον Amagi Radio, και είναι λάτρης των αμερικάνικων τηλεοπτικών σειρών (θεωρώντας τους Sopranos ως έξοχο δείγμα του θρυλικού Great American Novel). Σε ό,τι χρόνο του απομένει διαβάζει μετά μανίας, μαγειρεύει, και γενικώς διάγει βίο σπιτόγατου, συντροφιά με το λατρεμένο του σύντροφο (το επονομαζόμενο Κουτάβι).

__________
Τα βιβλία και οι μεταφράσεις του.


Της Νεφέλης Πόπη Ζάνη

4 Comments

Τεχνότοπος | Παρουσίαση τραγουδιού και βίντεο "Homeskin"

4/4/2014

0 Comments

 


Παρουσίαση τραγουδιού και βίντεο "Homeskin"


Μία μουσική περιήγηση με ένα βίντεο της Ιουλίας Λυμπεροπούλου για το τραγούδι «Homeskin» σε μουσική και στίχους του Δημήτρη Λάμπου από το άλμπουμ του «Lampoons, songs & laments for the 21th century» (Λίβελοι, τραγούδια και θρήνοι για τον 21ο αιώνα) (2012)

«Homeskin»

Your own true home is your skin
And all that dwell there within
And if you want your homeskin to be smooth
Fill it with love, fill it with truth.

Μουσική και στίχοι: Δημήτρης Λάμπος

Δημήτρης Λάμπος: ντάλσιμερ και φωνητικά 
Kωστής Στεφόπουλος: κρουστά: φλογέρα, καχόν, νταούλι, μουσική στάμνα, μπεντίρ 
Γιώρος Χατατζόγλου: ηλεκτρική κιθάρα 
Kωστής Πατσιώτης: κοντραμπάσο

Μετρονόμος 2012.


Βίντεο/μοντάζ: Ιουλία Λυμπεροπούλου

Εικόνες από:«Life and art» Facebook, «Anonymous Art Of Revolution» Facebook, Eric Persolus Google+

Καλλιτέχνες και φωτογράφοι:Tomas Rucker, Irina Vitalievna Karkabi, Albena Vatcheva, Leonid Afremov, Alberto Tito Ramirez, Christopher Peddecord, Jody Sperling, Karen Heartt, Megan Jakel, Marcus Jarrell Willis, Richard Calmes, Richard Young.

0 Comments
<<Previous
    Picture

      

     

    All
    036 | Το ταξίδι του καλού καιρού Μέρος Α'
    037 | Το ταξίδι του καλού καιρού Μέρος Β'
    038 | Το ταξίδι του καλού καιρού Μέρος Γ'
    Bazaar
    Βιβλίο
    Διακόσμηση
    Εικαστική
    Θέατρο
    Τραγούδι
    Τραγούδι
    Χορός

Powered by Create your own unique website with customizable templates.