Χρόνια πολλά στο περιοδικό μας και μία ευχή, να μας συντροφεύει το CityMag άλλα τόσα χρόνια και ακόμα πιο πολλά. Ευχαριστώ τους συνεργάτες μου που για τέταρτη χρονιά παραμένουν πιστοί και συνεπείς απέναντι στους αναγνώστες μας και τέλος να καλωσορίσω τους νέους συντάκτες που από αυτό το τεύχος ξεκινούν με καινούριες στήλες.

Παρ’ όλες τις δυσκολίες των καιρών, κάθε τεύχος αποτελεί ένα μικρό αγώνα μέσα  στην καθημερινή αγωνία, που μέρα με τη μέρα μάς σπρώχνει στην αβεβαιότητα. Εμείς προσπαθούμε να παραμείνουμε κοντά σας με όλες μας τις δυνάμεις, και μαζί με τη δική σας συμπαράσταση θα πορευτούμε δημιουργικά σε γνώριμα και νέα μονοπάτια λογοτεχνικής, καλλιτεχνικής και ενημερωτικής έκφρασης.


​

Σας καλούμε, λοιπόν, να ξεφυλλίσετε, πάντα ηλεκτρονικά, μαζί μας το γενέθλιο τεύχος του CMOM, αφήνοντας για λίγο κατά μέρους τα όποια προβλήματα και άγχη, με την εγγυημένη για την εποχή συνταγή, που δεν είναι καμία άλλη από την ανάγνωση με ένα ζεστό καφέ δίπλα στο παράθυρο.

Το γλυκό και φθινοπωρινό ταξίδι μας μόλις ξεκίνησε!
Χρόνια πολλά, CMOM!!!

Καλοκαιρινές διακοπές… για πότε;
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Το καλοκαίρι έφτασε και όλες του κόσμου οι καλησπέρες συνοδεύονται από τη φράση: «Θα πας πουθενά φέτος;». Οι απαντήσεις κλασικές: «Ε, λίγες μέρες το Δεκαπενταύγουστο στο χωριό» και «Κανένα μπάνιο τα Σαββατοκύριακα». Όλοι οι υπόλοιποι θα δουλεύουν, κι αν είσαι από τους τυχερούς, τότε δουλεύεις κοντά σε παραλία, ας είναι να μοιράζεις και πετσέτες. Λίγοι θα κάνουν διακοπές με τα όλα τους. Σχεδόν απορώ που υπάρχει ακόμα κόσμος για all inclusive. Διότι άλλο διακοπές με τα όλα τους και άλλο η ξεκούραση. Αμ το άλλο; Αυτό με τα τουριστικά πρακτορεία-μαϊμού; Την πρώτη φορά είπα οκ, έτυχε. Τη δεύτερη σκέφτηκα πως βρήκανε καινούρια μπινιά, άρα θα ακολουθήσουν κι άλλες. Την τρίτη και τέταρτη φόρα ευχαριστούσα την τύχη μου που δεν μπορώ να πάω διακοπές. Φαντάσου να έχεις μαζέψει χρήματα με κόπο, για να πας ταξίδι, και να πάθεις τέτοια ζημιά! Όχι τίποτε άλλο, αλλά, αν συνεχιστεί αυτό, κλάψτε κι άλλο τον ελληνικό τουρισμό.

«Δουλειά να υπάρχει και άφησε τις διακοπές», θα μου πείτε, αλλά έρχεται η στιγμή που ο ίδιος ο οργανισμός αποφασίζει τι θέλει και τι δεν θέλει. Επομένως, για να μη βρεθούμε ξαφνικά να κάνουμε παραθερισμό στο δωμάτιο 24 της Β’ Παθολογικής, καλό θα ήταν να κάτσουμε και καμιά μέρα. Το θέμα είναι πού και πώς, αφού «βγάλαμε τα μάτια μας», όπως λένε χαρακτηριστικά αρκετοί έμποροι, καταστηματάρχες και ξενοδόχοι, με τις άπειρες συζητήσεις περί κρίσης, δημοψηφισμάτων, εκλογών, δραχμών και Grexit.

Και θα συμφωνήσω απόλυτα. Να πω ότι δεν τα λέγαμε από το 2011; Άσκοπες συζητήσεις που κούρασαν και άφησαν τα πάντα σε στασιμότητα. Πάλι καλά να λέμε, που όσοι τουρίστες επισκέφτηκαν μέχρι στιγμής την Ελλάδα αναφέρουν πως δεν αντιμετώπισαν ιδιαίτερα προβλήματα, ούτε στο θέμα ανάληψης χρημάτων ούτε στο θέμα βενζίνης, ενώ επίσης τα ράφια των σούπερ μάρκετ ήταν γεμάτα και σε τιμές λογικές ‒ για αυτούς βέβαια, που παίρνουν μισθό από 1000 μέχρι 1800 ευρώ.

Τώρα τι κάνουμε; Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε. Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως χάσαμε το τρένο. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε και τους γάμους. Άλλες υποχρεώσεις κι εκεί. Βρε χρυσά μου παιδιά, τι βιάζεστε έτσι; Περιμένετε να δούμε πώς θα πάει το πράγμα τώρα και το βάζουμε το στεφάνι αργότερα. Και καλά εσείς τα έχετε κανονίσει από πέρυσι και κάνατε τα κουμάντα σας. Εμείς είμαστε τώρα για αγορά καινούριου φορέματος και κοστουμιού; Βάλε και βενζίνες πέρα δώθε. Και στο φάκελο τι να βάλω; Τα κουπόνια του σουπερμάρκετ;

Φίλες και φίλοι, κακά τα ψέματα. Όσοι/ες είμαστε κουρασμένοι/ες ας βάλουμε ένα ράντζο στο μπαλκόνι μας κι ας την πέσουμε για ύπνο από τώρα μέχρι το Σεπτέμβριο. Και θα ξεκουραστούμε και δε θα τρελαινόμαστε με τις ειδήσεις και την πανελλαδική γκρίνια, που κοντεύει να γίνει εθνικό σπορ. Κι αν ανακοινωθούνε τίποτα εκλογές, συγνώμη…, αλλά εγώ απλώς θα αλλάξω πλευρό!

Λεωνίδας Θεοδωρίδης

γράφει ο
Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Γιατί τα πενηντάευρα δεν είναι πετσετάκια
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Θα έχετε αναρωτηθεί κι εσείς πολλές φορές: Πώς και πότε κόβει μια χώρα χρήματα και γιατί μια χώρα που έχει οικονομικά προβλήματα δεν τυπώνει κι άλλα, ώστε να πληρώσει τα χρέη της;

Ας δούμε πρώτα τι ακριβώς είναι και τι δεν είναι χρήμα. Ως χρήμα ορίζεται το σύνολο των κερμάτων, των χαρτονομισμάτων και των καταθέσεων, και διακρίνεται σε δύο είδη: Στο ρευστό, με τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα, που ανήκουν στη νομισματική κυκλοφορία. Και στο πλαστικό χρήμα, με τις καταθέσεις των ιδιωτών στις τράπεζες, που μεταφράζονται σε μορφή επιταγών, πιστωτικών και χρεωστικών καρτών. Αντίθετα, τα ομόλογα, τα αμοιβαία κεφάλαια και οι μετοχές δεν είναι χρήμα και χαρακτηρίζονται ως χρηματοδοτικά ή χρηματοοικονομικά προϊόντα.

Ιστορικά, ο άνθρωπος εφηύρε το χρήμα ως ένα μέσον αγοραπωλησίας προϊόντων και υπηρεσιών, που αρχικά ισοδυναμούσε με το απόθεμα χρυσού της κάθε χώρας. Για παράδειγμα, η αξία κάθε δολαρίου που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ αντιστοιχεί σε χρυσό ανάλογης αξίας, στις θυρίδες της κεντρικής τράπεζας. Αυτός ο «κανόνας του χρυσού» δεν ισχύει ακριβώς έτσι σήμερα. Το πόσο ισχυρό είναι σήμερα ένα νόμισμα καθορίζεται από τη γενικότερη οικονομική κατάσταση μιας χώρας.

Πώς, λοιπόν, κόβεται σήμερα το χρήμα και με ποια κριτήρια διοχετεύεται στην αγορά; Τα νομίσματα και τα χαρτονομίσματα κόβονται στις κεντρικές τράπεζες που κατέχουν τη βάση χρυσού η οποία ορίζει την εκάστοτε νομισματική αξία, του δολαρίου στις ΗΠΑ, του ευρώ στην ΕΕ, του γεν στη Ιαπωνία κ.λπ. Η κεντρική τράπεζα είναι το ίδρυμα που «παράγει» το χρήμα ενός έθνους ή μιας ένωσης κρατών. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ελέγχει δύο βασικά πράγματα: Τα επιτόκια και τον πληθωρισμό. Το χρήμα που «παράγει» μία τράπεζα το δανείζει στα κράτη και αυτά με τη σειρά τους το μεταφέρουν μέσω μισθών και συντάξεων στους πολίτες, από τους οποίους εμμέσως «απαιτούν» την επιστροφή των χρημάτων και πάλι στις τράπεζες. Ουσιαστικά, οι τράπεζες μας δανείζουν το χρήμα, για να μας εξυπηρετήσουν στις οφειλές μας, παίρνοντάς το πίσω, και μάλιστα με τόκο. Με λίγα λόγια, όσα λεφτά κόβει μία τράπεζα θα είναι πάντα δικά της, με αποτέλεσμα να χρεώνονται οι πολίτες των κρατών.

Άρα κάθε δολάριο και κάθε ευρώ κυκλοφορεί ήδη με μία ή πιο πολλές επιβαρύνσεις! Εμείς καλούμαστε, λοιπόν, να δώσουμε κάποια στιγμή το ένα συν του τόκου πίσω. Επομένως, εμείς δεν βγάζουμε χρήματα ποτέ και ποτέ δεν κερδίζουμε κάτι. Ζούμε πάντα με δανεικά! Την αποπληρωμή ενός χρέους αναλαμβάνει επίσης η τράπεζα, μιας και οι κεντρικές τράπεζες έχουν και πάλι το μονοπώλιο στην παραγωγή χρημάτων. Η κεντρική τράπεζα τότε αυξάνει την παροχή από τα αποθεματικά της ταμεία (τις δίκες μας καταθέσεις), για να καλύψει το εκάστοτε χρέος που «θα» εισπράξει στη συνέχεια από τις κυβερνήσεις των χωρών, επίσης με τόκο. Συνέπεια είναι η μείωση των μισθών, η λιτότητα και η αύξηση κυκλοφορίας του μαύρου χρήματος. Είναι αδύνατον, όπως εμφανώς προκύπτει, οι κυβερνήσεις και οι πολίτες να αντεπεξέλθουν σ’ ένα διαρκώς αυξανόμενο αυτοπαραγόμενο χρέος. Οι χώρες αρχίζουν να χρωστάνε μεταξύ τους και όλες μαζί στις τράπεζες.

Ερχόμαστε, λοιπόν, στην πίστωση. Η πίστωση συχνά και αόριστα αναφέρεται ως χρήμα. Η πίστωση, ωστόσο, είναι ένα υποκατάστατο χρημάτων και όχι κανονικά χρήματα. Αυτή η διάκριση μεταξύ των χρημάτων και της πίστωσης προκαλεί σύγχυση, επειδή χρησιμοποιείται εναλλακτικά με το νόμισμα. Για παράδειγμα, οι καταθέσεις στις τράπεζες συμπεριλαμβάνονται γενικά στο άθροισμα χρημάτων ή στο άθροισμα του χρέους ενός κράτους, αλλά ποτέ δεν το μειώνουν, δηλαδή δεν ξεχρεωνόμαστε.

Και πάμε στο ερώτημα γιατί μια χώρα δεν αποφασίζει να τυπώσει χρήμα για να ξεχρεώσει ή ακόμα για να ευημερήσει. Στο παρελθόν, η Γερμανία και οι ΗΠΑ επιχείρησαν να κόψουν παραπάνω χρήματα με ολέθριες επιπτώσεις. Όταν μία χώρα τυπώνει νομίσματα υπερβαίνοντας την αναλογία των φυσικών αγαθών, όπως ο χρυσός, το πετρέλαιο και άλλοι φυσικοί πόροι, τότε προκαλείται πληθωρισμός, καταστρέφοντας την οικονομία της. Αν η κεντρική τράπεζα μιας χώρας τυπώσει νομίσματα και τα κυκλοφορήσει με αυτό τον τρόπο, θα υποτιμήσει το ίδιο της το νόμισμα, μειώνοντας την αγοραστική του αξία. Οι έχοντες θα πρέπει να πληρώνουν παραπάνω για τα επιπλέον χαρτονομίσματα, γιατί η αμοιβή όσων εργατοωρών χρειάστηκαν και όσων πρώτων υλών καταναλώθηκαν για την ολοκλήρωση της διαδικασίας κοστίζουν.

Ξέρω, εδώ είναι και το μεγάλο μπέρδεμα και είναι αυτό που εκμεταλλεύονται οι τράπεζες. Με απλά λόγια, «μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα». Το χρήμα κυβερνάει τον κόσμο και, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην υπερχρέωση όλου του πλανήτη χωρίς λόγο. Διότι, πλέον, τίθεται και ένα νέο ερώτημα: Όλοι μαζί πού χρωστάμε; Πριν ή μετά, τα χαρτονομίσματα θα εξαφανιστούν τελείως. Πολλές χώρες επεξεργάζονται νέους τρόπους συναλλαγών, στους οποίους δεν συμπεριλαμβάνονται τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα. Η πάταξη της φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος θα επέλθει μόνο με το πλαστικό χρήμα: No cash ‒ ρευστό, μόνο κωδικό! Κανείς δε θα έχει χρήμα να πουλάει ή να αγοράζει εάν δεν είναι στη λίστα με τον αριθμό του. Και κάπως έτσι θα οδηγηθούμε στην εξαθλίωση, που με τη σειρά της θα δημιουργήσει εντάσεις και πολεμικές συρράξεις. Θα επέλθει καταστροφή, που μέσα από τις στάχτες της θα δώσει και πάλι το έναυσμα της ανάκαμψης. Το θέμα είναι εάν και στον επόμενο γύρο θα κτιστεί μία κοινωνία ξανά υποδουλωμένη στις τράπεζες και στο χρήμα.

Κάντε υπομονή και…
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Ο πρίγκιπας του Βορρά
Η συνέχεια της χριστουγεννιάτικης ιστορίας Βόνταν, Χόλε, Χρουντπεράτ!
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Πάνε δεκαπέντε χρόνια αφότου υιοθετήθηκαν η Κόλα και ο μικρός Γκάμη. Σήμερα η Κόλα είναι μητέρα δύο δίδυμων κοριτσιών και όλη η οικογένεια ετοιμάζεται για τα Χριστούγεννα. Προπαραμονή των Χριστουγέννων και τα μικρά κορίτσια περιμένουν με ανυπομονησία τον παππού και τη γιαγιά, αλλά πολύ περισσότερο το θείο Γκάμη. Πώς να μην τον περιμένουν, άλλωστε, αφού του έχουν μεγάλη αδυναμία. Εκείνος δεν τους χαλάει κανένα χατίρι.
     Όταν χτύπησε η πόρτα, η Άνγια και η Ίσμπελ, τα δίδυμα, έτρεξαν αμέσως προς την Κόλα φωνάζοντας: «Ήρθανε, μαμά, ήρθανε!». Όταν άνοιξε η πόρτα όμως, προς μεγάλη τους απογοήτευση, ο θείος Γκάμη δεν ήταν μαζί με τους παππούδες.
          «Πού είναι ο θείος;» ρώτησε η Ίσμπελ.
          «Μα δεν έφτασε ήδη; Ξεκίνησε πολύ πιο νωρίς από μας» της απάντησε ο παππούς.
          «Όχι, ο θείος Γκάμη δεν είναι εδώ» είπε η μικρή Άνγια.
       «Θα σταμάτησε κάπου να ξαποστάσει. Είμαι σίγουρη πως έως το βράδυ θα καταφτάσει κι ο θείος» είπε η Κόλα για να καθησυχάσει τις μικρές.
       Στην κουζίνα, η Κόλα και η μητέρα της ταχτοποιούσαν τα πράγματα και τα τρόφιμα για το χριστουγεννιάτικο γεύμα.
          «Μητέρα, τι ώρα ξεκίνησε ο Γκάμη και δεν έχει φτάσει ακόμα;»
      «Δεν ξέρω, κόρη μου. Το πρωί, που ξυπνήσαμε, έλειπε. Ο μπαμπάς είπε ότι ξεκίνησε τα χαράματα».
          «Περίεργο, ο Γκάμη δεν συνηθίζει να αργεί. Ξέρει πόσο πολύ τον περιμένουν οι μικρές».
Το βράδυ, όταν σχόλασε από τη δουλειά ο σύζυγος της Κόλα, όλη η οικογένεια μαζεύτηκε γύρω από το τζάκι, σπάζοντας και τρώγοντας καρύδια. Η Άνγια, βλέποντας τον μπαμπά της να σπάει καρύδα με τον καρυοθραύστη, ζήλεψε, και σε μία προσπάθειά της μάγκωσε το δάχτυλό της στο στόμα του καρυοθραύστη.
          «Άουτς!» φώναξε η Άνγια και η Ίσμπελ άρχισε να γελάει.
          «Γιατί γελάς;» τη ρώτησε η Άνγια και άρχιζε να κλαίει επειδή την κορόιδευε η Ίσμπελ.
          «Σταματήστε!» είπε η Κόλα και τις έφερε κοντά της.
          «Θα σας πω μια ιστορία από την εποχή που εγώ και ο θείος σας ήμασταν μικρά παιδιά».
       Τα κορίτσια άρχισαν να ηρεμούν και με μεγάλη προσοχή άκουγαν τη μητέρα τους να τους εξιστορεί τις περιπέτειες που ζήσανε στη χώρα του Βόνταν.
          Γλυκός ύπνος πήρε τα κορίτσια λίγο πριν ολοκληρώσει η Κόλα την ιστορία. Ο παππούς έσβησε το τζάκι και ξάπλωσε στο διπλανό ντιβάνι. Έτσι, η Κόλα άφησε τις μικρές στα ξύλινα πάσα, τις σκέπασε και τις φίλησε.
          Μέσα στη νύχτα, η Άνγια αισθάνθηκε ξαφνικά κάτι να την ακουμπάει, και ξύπνησε.
          «Ίσμπελ» ψιθύρισε η Άνγια. «Ίσμπέλ, ξύπνα, κάτι με ακούμπησε».
          «Εφιάλτη είδες, Άνγια, κοιμήσου» της είπε η Ίσμπελ.
          «Όχι, Ίσμπελ, κάτι με έπιασε πολύ δυνατά σου λέω!»
        Η Ίσμπελ δεν της μίλησε άλλο, κι έτσι η Άνγια γύρισε πλευρό, προσπαθώντας να την πάρει πάλι ο ύπνος, και ξαφνικά ένιωσε αυτήν τη φορά ένα δυνατό τσίμπημα.
          «Άουτς!» φώναξε η Άνγια και η Ίσμπελ πετάχτηκε απότομα.
          «Τι φωνάζεις, Άνγια; Θες να ξυπνήσεις τον παππού;»
          «Δεν μπορεί να σας ακούσει» ακούστηκε ξαφνικά μια φωνή.
          «Ποιος μιλάει;» ρώτησε η Ίσμπελ.
          «Εγώ» είπε η φωνή, που έβγαινε από τον καρυοθραύστη.
          «Ααα, εσύ λοιπόν! Γιατί με δαγκώνεις συνέχεια, κύριε καρυοθραύστη;» τον ρώτησε η Άνγια.
          «Δεν είμαι ο καρυοθραύστης» της απάντησε η φωνή.
          «Και τι είσαι;» τον ρώτησε η Ίσμπελ.
          «Είμαι το Αυτό που μιλάει μέσω του καρυοθραύστη».
        Η Ίσμπελ και η Άνγια δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως όλα όσα τους είχε πει νωρίτερα η Κόλα στην ιστορία ήταν πραγματικότητα.
          «Αχ, πες μας, Αυτό, είναι αλήθεια όλα όσα μας είπε η μητέρα μας για τον Βόνταν, τη Χόλε και τον Χρουντπεράτ;»
     «Δεν έχουμε χρόνο γι’ αυτά τώρα. Φέτος βιαζόμαστε!» είπε με ταραγμένη φωνή ο καρυοθραύστης.
          «Να βιαστούμε; Γιατί;» ρώτησε η Άνγια.
          «Ελάτε μαζί μου και θα καταλάβετε» είπε ο καρυοθραύστης και, με μια απότομη κίνηση, έπιασε τα κορίτσια από το χέρι, πήδηξαν στο τζάκι και εκτοξεύτηκαν από την καμινάδα ψηλά στον ουρανό.
          Η Άνγια φοβήθηκε, βλέποντας κάτω τα σπίτια και τα κάρα να μοιάζουν με μικρά παιχνίδια, και έκλεισε σφιχτά τα μάτια της.
          «Ίσμπε μπε μπε μπελ, φοβά βα βα βα μαι!» φώναζε η Άνγια.
          «Μη φοβάαασαι. Σε κρατάωωω!» φώναζε η Ίσμπελ.
Σε λίγο όλα ήταν ήσυχα και σκοτεινά. Μόνο τα σύννεφα έλαμπαν από το φως των αστεριών.
          «Πού είμαστε, κύριε καρυοθραύστη;» ρώτησε η Ίσμπελ.
          «Είμαστε στη χώρα του Βορρά. Στη χώρα του Βόνταν του μεγάλου, που όλα τα εξουσιάζει. Στη χώρα που τα ξωτικά δώρα κατασκευάζουν και στα παιδιά απανταχού χαμόγελα μοιράζουν. Στη χώρα που…»
          «Εντάξει, φτάνει, το καταλάβαμε» ακούστηκε να λέει ένας μικρός δράκος.
         «Κύριε Σμογκ, θα σας παρακαλούσα πολύ να μη με διακόπτετε όταν εξηγώ στις δεσποινίδες την κατάστασή μας, που είναι κρίσιμη» του είπε ο καρυοθραύστης.
          «Τι να εξηγήσεις, φίλε μου καρυοθραύστη; Θα σας πω εγώ κορίτσια πώς έχει η κατάσταση. Ο γιος του Βόνταν και της Χόλε, ο πρίγκιπας του Βορρά, είναι βαριά άρρωστος. Αν δε βρεθεί γρήγορα κάποιο γιατρικό, θα πεθάνει. Και χωρίς τον πρίγκιπα η γιορτή του Ερχομού καταστράφηκε!»
        «Η γιορτή του Ερχομού είναι αυτή που εμείς στη Γη ονομάζουμε Χριστούγεννα, και, αν κατάλαβα σωστά, ο πρίγκιπας αν δε γίνει σύντομα καλά, δε θα υπάρξουν δώρα για τα παιδιά» είπε η Ίσμπελ.
          «Ακριβώς!» είπε ο Σμογκ.
          «Και εμάς γιατί μας φωνάξατε; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;» ρώτησε η Ίσμπελ.
          Ο καρυοθραύστης και ο μικρός δράκος Σμογκ κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία.
         Ο Καρυοθραύστης άρχιζε να παραληρεί: «Ααα, αυτό δεν το γνωρίζω. Ο Βόνταν και η Χόλε μού είπαν να σας φέρω εδώ. Αυτό. Σας έφερα. Σας έφερα εδώ, ναι. Εγώ σας έφερα. Αυτό μου είπαν, αυτό έκανα…».
         Ο Σμογκ σφύριξε δυνατά και ξαφνικά εμφανίστηκαν από ψηλά δύο λευκά φτερωτά άλογα. Στο ένα ανέβηκε ο καρυοθραύστης και στο άλλο η Ίσμπελ και η Άνγια. Τα άλογα ανυψώθηκαν, ενώ ο Σμογκ, που είχε φτερά, τους ακολουθούσε πετώντας.
        Για το υπόλοιπο της νύχτας πετούσανε χωρίς να σταματήσουν πουθενά. Άρχισε να ξημερώνει όταν φτάσανε έξω από το παλάτι του πάγου.
          «Κοίτα, Άνγια, είναι όπως μας το περιέγραψε η μαμά!» είπε η Ίσμπελ θαυμάζοντας το παλάτι.
         «Είναι υπέροχο!» είπε η Άνγια και με μία κίνηση πήδηξε από το άλογο και έτρεξε προς τη θύρα του παλατιού.
         «Κάντε στην άκρη, δεσποινίς» της είπε ο καρυοθραύστης χτυπώντας τη θύρα και συνέχισε «Εμ, η αυτή αυτού αυτοπροσώπως επιθυμεί να ομιλήσει με τον εξοχότατο μεγαλειότατο Βόνταν, άρχοντα του Βορρά, που όλα τα εξουσιάζει και…»
         «Τραλαλά τραλαλά τραλαλά» συμπλήρωσε ο Σμογκ, καθώς είχανε μπει ήδη όλοι στο παλάτι.
       Φτάνοντας στη μεγάλη αίθουσα, ο Σκογκ φώναξε τη Χόλε, η οποία κατέβηκε από τη μεγάλη κρυστάλλινη σκάλα.
         «Δόξα τον αστέρα, επιτέλους φτάσατε!» είπε η Χόλε.
         «Πώς είναι ο πρίγκιπας;» ρώτησε ο καρυοθραύστης.
        «Η υγεία του όλο και χειροτερεύει. Πρέπει σύντομα να γίνει κάτι» απάντησε η Χόλε, και άρχισε να κλαίει τόσο πολύ, που στη Γη δεν έζησαν μεγαλύτερη κακοκαιρία παραμονές Χριστουγέννων.
       Η Ίσμπελ και η Άνγια στεναχωρήθηκαν, που βλέπανε τη Χόλε να κλαίει για το γιο της. Εκείνη πλησίασε τα κορίτσια και τα έπιασε από το χέρι.
        «Ελάτε, σας περιμένει» είπε η Χόλε και τις οδήγησε στο δωμάτιο του πρίγκιπα.
        Όταν μπήκαν τα κορίτσια, δεν πίστευαν στα μάτια τους.
        «Θείε, Γκάμη;» είπε η Άνγια σοκαρισμένη.
        «Εσύ είσαι ο πρίγκιπας του Βορρά;» ρώτησε η Ίσμπελ.
        «Εγώ είμαι» τους απάντησε ο Γκάμη με δυσκολία.
        «Μα πώς, δεν καταλαβαίνω» είπε η Ίσμπελ ζητώντας να της εξηγήσει.
    «Πριν πολλά χρόνια, όταν πρωτοήρθα εδώ, είχαμε αποτρέψει τον Χρουντπεράτ από το να καταστρέψει τις γιορτές. Τα καταφέραμε και όλα τα παιδιά του κόσμου έλαβαν τα δώρα τους. Εγώ και η μητέρα σας ζούσαμε τότε στο ορφανοτροφείο και την ημέρα αυτή μας υιοθέτησαν. Από φόβο μη με υιοθετήσουν κι εμένα, ο Βόνταν και η Χόλε με πήραν κοντά τους. Τα τελευταία χρόνια ο Βόνταν γέρασε και κουράστηκε, όμως, κι έτσι ανέλαβα εγώ να μοιράσω τα δώρα. Αυτό, βέβαια, δεν άρεσε στο Χρουντπεράτ, που θέλησε να με εκδικηθεί για εκείνον τον παλιό λογαριασμό».
         «Και τώρα τι; Θα πεθάνεις;» ρώτησε τρεμάμενη η Άνγια.
       «Βιαστείτε και πάτε γρήγορα στο σπιτάκι της Μαντάμ Ζα, διότι μόνο εκείνη μπορεί να σας πει πού θα βρείτε το γιατρικό που θα με κάνει ξανά καλά» είπε ο Γκάμη και έκλεισε τα μάτια.
         «Πάμε λοιπόν! Δεν κάνει να χάσουμε κι άλλο χρόνο» είπε ο Σμογκ.
      Έτσι ξεκίνησαν μαζί να πάνε να βρούνε τη Μαντάμ Ζα, την αδερφή του Βόνταν, που εμφανιζόταν πότε ως γριά μάγισσα και πότε ως νέα νεράιδα.
       Στη Γη ήταν παραμονή Χριστουγέννων και όλοι θα ανησυχούσαν με την απουσία των κοριτσιών. Ωστόσο, τα κορίτσια δεν είχανε άλλη επιλογή, παρά να βοηθήσουν το θείο τους να γίνει καλά και να σώσουν τις γιορτές από την καταστροφή.
       «Οχ, τι μας βρήκε! Αχ, πού πάμε;» μουρμούριζε ο καρυοθραύστης καθώς προχωράγανε μέσα στο δάσος της αλήθειας.
         «Τι έχεις, κύριε καρυοθραύστη, και ανησυχείς;» τον ρώτησε η Ίσμπελ.
         «Τι έχω; Ρωτάτε τι έχω… Τίποτα δεν έχω» της απάντησε ο καρυοθραύστης.
         «Τότε γιατί φυσάς και ξεφυσάς; Φοβάσαι;» τον ρωτάει η Άνγια.
         «Εγώ; Χα χα! Δε φοβάμαι τίποτα και κανέναν… Εντάξει φοβάμαι. Φοβάμαι αυτή την τρελή. Εκεί που πάμε… Σας το λέω, αυτή είναι τρελή!»
         «Ηρέμησε» του λέει ο Σμογκ.
        «Κύριε Σμογκ, να σας υπενθυμήσω τι μου είχε κάνει η Μανταμ Ζα την τελευταία φόρα; Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω».
        «Τι σας έκανε, κύριε καρυοθραύστη; Τι σας έκανε;» ρώτησε η Άνγια με περιέργεια.
        «Πού να σας τα λέω, δεσποινίς Άνγια. Με είχε μαγέψει!» είπε ο καρυοθραύστης.
        «Φτάσαμε!» είπε Σμογκ, και ο καρυοθραύστης σταμάτησε απότομα.
        Ο Σμογκ χτύπησε την πόρτα, η οποία άνοιξε σιγά σιγά, ενώ από πίσω φάνηκε πυκνό σκοτάδι.
        «Είναι κανείς εδώ;» ρώτησε ο Σμογκ, αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.
    «Μαντάμ Ζα, είστε εδώ; Θέλουμε τη βοήθειά σας» είπε η Ίσμπελ, καθώς όλοι αργά και διερευνητικά είχαν προχωρήσει προς τα μέσα.
       «Πάμε να φύγουμε, δεν είναι εδώ η τρελή» είπε ο καρυοθραύστης, οδεύοντας προς τα έξω, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε στην πόρτα η Μαντάμ Ζα ως νέα νεράιδα.
        «Πού πας, καλέ μου καρυοθραύστη, μόλις ήρθες και θα μας αφήσεις κιόλας;» είπε η Μαντάμ Ζα.
        «Ο Βόνταν και η Χόλε μάς έστειλαν εδώ και…» πήγε να πει ο Σμογκ, αλλά η Μαντάμ Ζα τον διέκοψε με έντονο ύφος.
         «Ξέρω ποιοι σας έστειλαν και για ποιο λόγο ήρθατε! Και είμαι διατεθειμένη αυτήν τη φορά να υποχωρήσω και να σας βοηθήσω για χάρη του πρίγκιπα και μόνο!»
          «Μάλιστα, Μαντάμ Ζα, κάντε το για τον πρίγκιπα» είπε ο καρυοθραύστης.
        «Σιωπή! Ακούστε με προσεκτικά. Δεν υπάρχει γιατρικό μηδέ μαγικό που να μπορώ να δώσω στον πρίγκιπα. Μία μόνο λύση υπάρχει» είπε η Μαντάμ Ζα.
          «Πείτε μας, Μαντάμ Ζα! Ποια είναι;» ρώτησε η Άνγια.
          «Για να γίνει καλά ο πρίγκιπας, θα πρέπει να πιει από το πηγάδι!» είπε η Μαντάμ Ζα.
          «Από το πηγάδι του Χρουντπεράτ;» ρώτησε ο Σμογκ.
          «Ναι» απάντησε η Μαντάμ Ζα.
          «Σας το είπα, η γυναίκα είναι τρελή!» ούρλιαξε ο καρυοθραύστης.
         Η Μαντάμ Ζα μεταμορφώθηκε μονομιάς σε γριά μάγισσα και με περίεργη φωνή είπε: «Πρόσεχε τα λόγια σου καρυοθραύστη, αλλιώς θα σε μαγέψω ξανά!»
      «Όχι, όχι. Ό,τι πείτε, Μαντάμ Ζα μου. Ό,τι πείτε εσείς» υποχώρησε φοβισμένος ο καρυοθραύστης.
           «Πάρτε αυτό το μπουκαλάκι και ζητήστε του Χρουντπεράτ να σας βάλει νερό. Προσέξτε όμως, αν βγει από το πηγάδι, θα καταστρέψει τις εορτές! Αν, πάλι, δεν πάτε στον πρίγκιπα το νερό να πιει, δεν θα ζήσει, για να μοιράσει τα δώρα στα παιδιά του κόσμου, και η δυστυχία τους θα γεμίσει με δάκρυα το πηγάδι του Χρουντπεράτ. Έτσι εκείνος θα βγει και θα καταστρέψει τις εορτές για πάντα!»
       Ο Σμογκ πήρε το μπουκαλάκι και όλοι μαζί ετοιμάστηκαν, για να πάνε στο πηγάδι του Χρουντπεράτ.
            Στο δρόμο ο Σμογκ προχωρούσε σκυφτός και σκεφτόταν.
            «Τι σκέφτεσαι, Σμογκ;» τον ρώτησε η Ίσμπελ.
          «Πρέπει να βρούμε τρόπο να δώσουμε το μπουκαλάκι στον Χρουντπεράτ χωρίς να βγει από μέσα» της απάντησε ο Σμογκ.
            «Δεν μπορούμε να του ζητήσουμε να μας βάλει από το νερό;» ρώτησε η Άνγια.          
         «Χα χα χα! Δεσποινίς Άνγια, αυτό είναι αδύνατον! Ο Χρουντπεράτ δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Εκείνον τον ενδιαφέρει μόνο πώς θα βγει από το πηγάδι» είπε ο καρυοθραύστης.
             «Σταματήστε να σκεφτώ!» φώναξε ο Σμογκ, και ξαφνικά ήρθε της Ίσμπελ μια ιδέα.
            «Το βρήκα! Είπες ότι το μόνο που ενδιαφέρει τον Χρουντπεράτ είναι να βγει από το πηγάδι, σωστά;»
             «Ναι» της απάντησε ο καρυοθραύστης.
             «Επομένως αυτό θα κάνουμε» είπε η Ίσμπελ.
             «Τι θα κάνουμε;» ρώτησε ο καρυοθραύστης.
             «Θα βγάλουμε τον Χρουντπεράτ από το πηγάδι» απάντησε η Ίσμπελ.
          «Τιιι; Ααα… σε μάγεψε η Μαντάμ Ζα. Ναι, αυτό έκανε η τρελή, σε μάγεψε!» άρχιζε να φωνάζει ο καρυοθραύστης.
              «Περίμενε, καρυοθραύστη, δεν είναι και τόσο άσχημη η ιδέα αυτή» είπε ο Σμογκ
        «Αααα… σε μάγεψε και σένα! Σας μάγεψε όλους και δεν ξέρετε τι λέτε!» είπε ο καρυοθραύστης, που τον είχε πιάσει πλέον υστερία.
              «Άρα, λοιπόν, πρέπει να πείσουμε τον Χρουντπεράτ πως θα τον βγάλουμε από το πηγάδι αν μας δώσει νερό. Και μετά;» συλλογιζόταν ο Σμογκ ενώ ο καρυοθραύστης συνέχιζε να φωνάζει:                   «Βοήθειααα… Μας μάγεψε η τρελή!».
              «Εσύ, Σμογκ, θα κρυφτείς και, όπως θα προσπαθήσει να βγει, θα βρυχηθείς και θα βγάλεις φωτιές από το στόμα σου, να τον τρομάξεις. Κι έτσι θα πέσει πάλι μέσα στο πηγάδι» είπε η Ίσμπελ.
             «Φωτιές ο Σμογκ; Χα χα χα! Ο κύριος Σμογκ δεν μπορεί βγάλει φωτιές από το στόμα του. Μπουρμπουλήθρες, ναι, φωτιά, όχι! Χα χα χα!!! Άκου εκεί φωτιές!» ειρωνευότανε ο καρυοθραύστης.
              «Σταμάτα, καρυοθραύστη, γιατί…»
              «Γιατί τι; Θα βγάλεις ξαφνικά φωτιές και θα με κάψεις; Χα χα χα…»
            «Μη στενοχωριέσαι, Σμογκ. Κάποια μέρα θα μπορέσεις να πετάξεις φωτιές. Είμαι σίγουρη» τον παρηγόρησε η Άνγια.
             «Η μόνη λύση που μας μένει είναι να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να τον ρίξουμε ξανά μέσα» είπε η Ίσμπελ, ενώ φτάνανε κοντά στο πηγάδι.
          Τα φρικτά γρυλίσματα του Χρουντπεράτ ακουγόντουσαν από μακριά. Η Άνγια άρχισε να φοβάται και κρατιόταν σφιχτά από το χέρι της αδερφής της. Ο καρυοθραύστης ακόμα πιο πολύ, άρπαξε και τις δύο αγκαλιά. Φτάνοντας στο πηγάδι, κοντοστάθηκαν.
              «Τι περιμένετε; Πλησιάστε» είπε ο Σμογκ.
              «Να πάει μία από σας να τον ξεγελάσει» είπε ο καρυοθραύστης ψιθυριστά.
              «Θα πάω εγώ, δώσε μου το μπουκαλάκι» είπε η Ίσμπελ και πλησίασε στο πηγάδι.
              Όταν κοίταξε μέσα, είδε τον άσχημο Χρουντπεράτ να ωρύεται.
              «Χρουντπεράτ, θέλεις να βγεις;» τον ρώτησε η Ίσμπελ.
              «Και βέβαια θέλω να βγω» της απάντησε ο Χρουντπεράτ.
              «Τι θα μου δώσεις, όμως, για να σε βγάλω από το πηγάδι;» τον ρώτησε ξανά η Ίσμπελ.
              «Τι μπορώ να σου δώσω, για να με βγάλεις από εδώ μέσα;» τη ρώτησε ο Χρουντπεράτ.
              «Θέλω να μου δώσεις λίγο από το νερό» είπε η Ίσμπελ.
            «Αδύνατον να σου δώσω από το νερό. Είναι τα δάκρυα των δυστυχισμένων παιδιών, που, όταν κλαίνε, γεμίζουν το πηγάδι, και μόνο έτσι μπορώ να βγω!» είπε ο Χρουντπεράτ.
            «Γιατί λοιπόν να μη μου δώσεις λίγο από το νερό, κι εγώ να σε βγάλω αμέσως, χωρίς να περιμένεις να γεμίσει με τα δάκρυα των παιδιών;» του πρότεινε η Ίσμπελ.
            Ο Χρουντπεράτ σκέφτηκε για λίγο πως θα ήταν καλή ιδέα, γιατί έτσι θα κέρδιζε χρόνο και θα έβγαινε αμέσως.
             «Κι αν αυτά που μου λες είναι ψέματα;» ρώτησε ο Χρουντπεράτ.
         «Γιατί να σου πω ψέματα; Άλλωστε στο δάσος της αλήθειας κανένα ψέμα δεν μπορεί να ειπωθεί!»
             «Σωστά τα λες» είπε ο Χρουντπεράτ.
             «Λοιπόν, τι λες; Θα μου δώσεις από το νερό;»
             «Θα σου δώσω» συμφώνησε ο Χρουντπεράτ.
            «Γέμισε αυτό το μπουκαλάκι, κι όταν μου το δώσεις στο χέρι, θα σε τραβήξω έξω» του είπε η Ίσμπελ.
           Ο Χρουντπεράτ γέμισε το μπουκαλάκι με νερό και τέντωσε το χέρι του προς το τεντωμένο χέρι της Ίσμπελ. Όταν το έφτασε το μπουκαλάκι η Ίσμπέλ, ο Χρουντπεράτ γραπώθηκε πάνω της για να βγει. Τη στιγμή εκείνη τρέξανε η Άνγια και ο καρυοθραύστης, για να τραβήξουνε την Ίσμπελ και να σπρώξουν τον Χρουντπεράτ ξανά στο πηγάδι. Μάταια, όμως, εκείνος είχε πιαστεί καλά από την Ίσμπελ και την παρέσερνε και αυτήν μέσα στο πηγάδι. Αναγκάστηκαν η Άνγια και ο καρυοθραύστης να τραβήξουν και τους δύο έξω, κι ο Χρουντπεράτ βγήκε. Ο Σμογκ, που παρακολουθούσε κρυμμένος σε ένα θάμνο, άρχισε να θυμώνει πολύ. Πετάχτηκε έξω, τρέχοντας κατά πάνω του Χρουντπεράτ. Ο Σμογκ βρυχιόταν τόσο δυνατά, που τελικά βγήκε μια τεράστια φωτιά από το στόμα και τα ρουθούνια του. Τόσο μεγάλη και τρομακτική, που έκανε τον Χρουντπεράτ να κάνει μεταβολή τρέχοντας, με αποτέλεσμα να πέσει ξανά στο πηγάδι.
            «Τα καταφέραμε, Άνγια. Τα καταφέραμε!» φώναξε η Ίσμπελ.
            «Ναι» αναφώνησε η Άνγια και αγκάλιασε την αδερφή της.
            «Μου είπες ψέματααα… Μου είπες ψέματααα!» φώναζε ο Χρουντπεράτ μέσα από το πηγάδι.
          «Όχι, Χρουντπεράτ! Δεν σου είπα ψέματα. Εγώ σε έβγαλα, μα εσύ τρόμαξες και μόνος σου έπεσες ξανά μέσα στο πηγάδι!» του είπε η Ίσμπελ.
            Ο Χρουντπεράτ φώναζε και ούρλιαζε, αλλά κανείς δεν του έδινε πλέον σημασία.
            «Ξέρεις κάτι, κύριε Σμογκ;» είπε ο καρυοθραύστης.
            «Τι καρυοθραύστη;» ρώτησε ο Σμογκ
      «Δεν έχω δει ποτέ πιο μεγάλη και δυνατή φωτιά από κανέναν άλλο δράκο!» είπε ο καρυοθραύστης με χαμόγελο.
          «Σ’ ευχαριστώ, καρυοθραύστη, αλλά πρέπει να βιαστούμε, και να επιστρέψουμε στον πρίγκιπα πριν είναι αργά» είπε ο Σμογκ και φώναξε σφυρίζοντας, μπουκωμένος με καπνό αυτήν τη φόρα, τα φτερωτά άλογα, για να τους πετάξουν γρήγορα στο παλάτι του πάγου.
          Όταν φτάσανε στο παλάτι, είδανε τον Βόνταν και τη Χόλε να κλαίνε πάνω από τον πρίγκιπα, που δεν άνοιγε τα μάτια και δύσκολα ανέπνεε.
          «Φέραμε το γιατρικό» είπε η Άνγια. Άνοιξε το μπουκαλάκι και με προσοχή έδωσε στο θείο Γκάμη να πιει. Τίποτα δε συνέβη όμως.
          «Το ήξερα! Η τρελή μάγισσα μας κορόιδεψε» είπε ο καρυοθραύστης.
          «Περιμένετε να δράσει» είπε ο Σμογκ, αλλά τίποτα.
        Η Ίσμπελ και η Άνγια απελπίστηκαν και γέμισαν με λύπη. Αγκάλιασαν το θείο τους και δυο δάκρυά τους πέσανε πάνω στα χείλη του. Ξαφνικά τότε ο πρίγκιπας άνοιξε τα μάτια!
        «Αυτό ήταν. Λείπανε άλλα δύο παιδικά δάκρυα!» είπε η Χόλε, και ο Βόνταν αναφώνησε δυνατά: «Ο πρίγκιπας του Βορρά έγινε καλά! Τώρα μπορεί να ξεκινήσει η εορτή του Ερχομού!».
           Η Ίσμπελ και η Άνγια αγκάλιασαν όλο χαρά το θείο Γκάμη και άρχισαν να του εξιστορούν όλα όσα περάσανε για να καταφέρουν να τον σώσουν.
           «Και μετά, θείε, ο Σμογκ έβγαλε μια μεγάααλη φωτιά από το στόμα και…» έλεγε η Άνγια με θαυμασμό.
         «Ο Σμογκ; Ο δικός μας Σμογκ πέταξε φωτιά από το στόμα; Αλήθεια μου λες ή ψέματα;» απόρησε ο Γκάμη.
             «Αλήθεια λέω, θείε. Να δείξε του Σμογκ» είπε η Άνγια.
             «Καλύτερα όχι εδώ, στο παλάτι του πάγου...» είπε ο Σμογκ, και όλοι άρχισαν να γελάνε.
            «Πρέπει να επιστρέψουμε σπίτι, γιατί θα ανησυχούν οι δικοί μας» είπε ο Γκάμη, και αμέσως έδεσε τα δύο φτερωτά άλογα στο άρμα. Τα κορίτσια χαιρέτισαν τον Βόνταν και τη Χόλε, που τις ευχαρίστησαν για όλα, ενώ ακόμα και ο καρυοθραύστης άρχισε να συγκινείται όταν τον αποχαιρέτισαν τα κορίτσια.
          «Μην κλαις, κύριε καρυοθραύστη, γιατί θα γεμίσει το πηγάδι του Χρουντπεράτ!» του είπε η Άνγια με ύφος.
            «Χα χα, κορίτσι μου γλυκό! Καλές γιορτές σάς εύχομαι, με πολλά δώρα, μα πάνω απ’ όλα να έχετε υγεία και να είστε πάντα χαρούμενες και ευτυχισμένες!»
            «Προσοχή με τις φωτιές, Σμογκ» είπε η Ίσμπελ με χαμόγελο και αγκάλιασε το μικρό δράκο.
            «Καλό δρόμο και καλές γιορτές!» είπε ο Σμογκ ακολουθώντας για λίγο το άρμα πετώντας.
          Φτάνοντας έξω από την πόρτα, ο θείος Γκάμη ζήτησε από τα κορίτσια να μην αναφέρουν τίποτα από όλα όσα ζήσανε στη χώρα του Βόνταν, κι εκείνες του ένευσαν με νόημα.
            «Που ήσασταν εσείς όλη μέρα; Ανησυχήσαμε!» είπε η γιαγιά.
           «Ο θείος Γκάμη έφτασε νωρίς το πρωί και μας πήγε βόλτα στο χριστουγεννιάτικο πάρκο» είπε η Ίσμπελ ενώ έκλεινε παράλληλα το μάτι στο θείο Γκάμη.
          «Θα μπορούσατε να είχατε αφήσει ένα σημείωμα. Ευτυχώς δε γύρισαν ακόμα οι γονείς σας από την αγορά. Τι θα τους λέγαμε;» ρώτησε ο παππούς.
            «Όλα καλά, πατέρα, τώρα είμαστε εδώ» είπε ο Γκάμη.
          Λίγο μετά έφτασαν η Κόλα και ο σύζυγός της, και όλη η οικογένεια στόλισε το δέντρο. Το βράδυ, μετά το φαΐ, η Ίσμπελ και η Άνγια ξάπλωσαν από νωρίς. Ούτε τα δώρα δε θέλησαν να ανοίξουν.
           «Πολύ κουρασμένες τις βλέπω, μα τι κάνατε σήμερα στο χριστουγεννιάτικο πάρκο;» ρώτησε η Κόλα τον Γκάμη.
            «Αυτό που κάνουν όλα τα παιδιά» είπε ο Γκάμη και της χαμογέλασε με νόημα.
           «Χαίρομαι που είσαι πάλι καλά. Πήγαινε τώρα, η Χόλε τινάζει!» είπε η Κόλα και αγκάλιασε τον αδερφό της.
           Τα κορίτσια είχανε αποκοιμηθεί. Όταν πήγε η Κόλα να δει αν είναι καλά σκεπασμένα, είδε την Άνγια να κρατάει τον καρυοθραύστη. Πλησίασε για να της τον πάρει, άλλα εκείνη δεν τον άφηνε από την αγκαλιά της. Έσβησε τη φωτιά στο τζάκι και έκατσε κοντά στο παράθυρο. Να τος, εκεί ψηλά, στο άρμα, ξεκίνησε και ετοιμάζει. Ο πρίγκιπας του Βορρά, που όλα τα εξουσιάζει και στα παιδιά απανταχού χαμόγελα μοιράζει!

Καλές γιορτές!

Πέρασε το καλοκαίρι, πέρασε το Μουντιάλ, που δεν τα πήγε και άσχημα η Εθνική μας, πέρασε και το Μουντομπάσκετ − δε θα σχολιάσω. Πέρασαν τα φεστιβάλ και οι συναυλίες, ναι, ναι, και η Gaga, και ξεκίνησε, λοιπόν, η νέα τηλεοπτική σεζόν σε μία τηλεόραση που την κρατάμε τεχνητά στη ζωή, μέχρι να πεθάνει τελείως. Αν και ήθελα να συνεχίσω στη στήλη για τη σχέση του ανθρώπου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προτίμησα να γράψω για την τηλεόραση τώρα και για τα του ιντερνέτ στο επόμενο, διότι κάπως έτσι, και με αυτήν τη σειρά, μεταλλάχτηκε η ενημέρωση και η ψυχαγωγία των ανθρώπων. Αλήθεια, τι συνέβη; Κάποτε η τηλεόραση φυσούσε, έδειχνε ταινίες, σειρές, παιδικά, ακόμα και τρας με ποιότητα. Βέβαια, ως ποιότητα δεν εννοώ τη σούπερ κουλτούρα, εννοώ πως μας πρόσφερε πλούσιο τηλεοπτικό προϊόν. Πώς μέσα σε μια δεκαετία κατάντησε όπως κατάντησε; Η οικονομική κρίση έπαιξε κάποιον ρόλο, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Η παρακμή της τηλεόρασης οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, με βασικότερο την «κόντρα», όχι τόσο μεταξύ των τηλεοπτικών προσώπων όσο μεταξύ των τηλεθεατών. Η τηλεόραση παραμένει ένα μέσο το όποιο κινείται με βάση τις προτιμήσεις της πλειοψηφίας ή, ας πω καλύτερα, την πυγμή που θα επιδείξει μία συγκεκριμένη μερίδα του τηλεοπτικού κοινού. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, από τη στιγμή που επιλέγουμε το τι θα περάσει από την αρχική μας (ροή, tl κ.λπ.) και τι όχι.

Μία μεγάλη μερίδα τηλεθεατών και συνάμα η πιο ισχυρή είναι αναμφίβολα το γυναικείο κοινό. Το αξιοσημείωτο είναι πως το κοινό αυτό χωρίζεται και πάλι σε πολλές υποομάδες. Από τη μικρή κοπελίτσα έως την ηλικιωμένη κυρία, η κάθε υποομάδα έχει διαφορετικές προτιμήσεις. Στους άντρες, από την άλλη, το ενδιαφέρον περιορίζεται, από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο ηλικιακά τηλεθεατή, στις ταινίες δράσης και στο ποδόσφαιρο. Αναφέρομαι στον επικρατέστερο μέσο όρο των γενικών ομάδων τηλεθεατών και όχι στις εξαιρέσεις. Οι «μετρ» της τηλεόρασης, που γνωρίζουν τους συσχετισμούς και τις αναλογίες, οργανώνουν το πρόγραμμα κατά περίπτωση. Έτσι, λοιπόν, κάθε φορά που έχουμε ένα αθλητικό γεγονός, όπως το Μουντιάλ, θα παρουσιαστεί σε κάποια μεσημεριανή εκπομπή και ο αντίστοιχος οδηγός επιβίωσης: «Δέκα συμβουλές, για να περάσει ανώδυνα το Μουντιάλ». Το 60% των εκπομπών αφορά αποκλειστικά τη γυναίκα, με πρωινό κουτσομπολιό, ζώδια, εκπομπές μαγειρικής, μεσημεριανό κουτσομπολιό, εκπομπές σχετικές με τη διακόσμηση του σπιτιού, μοντέλα και ρούχα, απογευματινό κουτσομπολιό, σαπουνόπερες, και ειδήσεις που αναφέρονται καθημερινά στο μεσημεριανό κουτσομπολιό, όλη μέρα και σε όλα τα κανάλια. Ακόμα και οι διαφημίσεις απευθύνονται ποσοστιαία κατά 85% σε γυναίκες. Αποτέλεσμα, η μέση τηλεθεάτρια να βλέπει ακόμα τηλεόραση, όταν ο μέσος τηλεθεατής μεταξύ 25 και 45 ετών έχει ήδη «μετακομίσει» στο διαδίκτυο. Οι δε φαν του ιντερνέτ υπάρχουν στο διαδίκτυο ήδη από το 2000. Αν δεν ανακτήσει η τηλεόραση τα χαμένα «πελατάκια» της, δε θα κερδίσει πόντους ξανά, και κυρίως ανάμεσα στους νέους άντρες, όπου νέος εννοώ κάτω των 30 ετών.

Και, αναφερόμενος σε ηλικίες, θα περάσω στην επόμενη μεγάλη μερίδα τηλεθεατών. Εκείνη που της έμεινε πιστή, μάλλον ελλείψει εναλλακτικών ή και δυνάμει συνήθειας. Η σημερινή τηλεόραση είναι «γεροντοκρατούμενη», και πώς να μην είναι από τη στιγμή που στις οθόνες μας φιγουράρουν από χρόνια οι ίδιες τηλε-περσόνες. Εξάλλου, οι εκπομπές δομούνται στην εικόνα όπως την έχουν στο νου οι ηλικιωμένοι. Επιπλέον, αν ένας σταθμός τολμήσει να αλλάξει ακόμα και το λογότυπο, ο ηλικιωμένος θα σκεφτεί αμέσως πως χάθηκε το κανάλι. Είναι θέμα συνήθειας, αλλά, στην προσπάθεια ανανέωσης, οι υπεύθυνοι των καναλιών πέφτουν τελικά στη λούμπα της ψευτοανανέωσης. Και κάπως έτσι αναμασάμε παλιότερες εκπομπές με νέους παρουσιαστές. Δε θα μου έκανε καμία εντύπωση αν στο μέλλον βλέπαμε ξανά τον «Τροχό της Τύχης» σε νέα εκδοχή ή τη «Λάμψη» σε συνέχεια. Το πρόβλημα είναι πως ακόμα και τα νέα στελέχη, και μετ’ εμποδίων αναμφίβολα, κουράζονται εύκολα και γρήγορα, πλασάροντάς μας τα βασικά, προκειμένου να τακτοποιηθούν στο ενδιάμεσο οι διαφημίσεις, που αποτελούν το κυρίως ζητούμενο. Η τηλεόραση απέχει πλέον πολύ από την όποια διακίνηση και διαμόρφωση νέων ιδεών και τάσεων αντίστοιχα, αποδίδοντας, ως φτηνή δικαιολογία, την ευθύνη στο διαδίκτυο, ενώ είναι η ίδια υπεύθυνη για το χάλι της. Άφησε χώρο στο διαδίκτυο να καταλάβει πρόσωπα και καταστάσεις που δεν του ανήκαν. Και, παρόλο που η ίδια η τηλεόραση παρέδωσε τα όπλα, απαιτεί δικαιωματικά να οικειοποιείται, αν και καθυστερημένα, θέματα του διαδικτύου.

Το διαδίκτυο είναι χώρος στον οποίο όλοι/ες μπορούμε να παρακολουθούμε και να πρωταγωνιστούμε ταυτόχρονα. Πριν δέκα και πλέον χρόνια, η τηλεόραση το είχε ψυλλιαστεί αυτό, ρίχνοντας σωρό τα ριάλιτι. Ήταν όμως θέμα χρόνου το πότε θα έχαναν και αυτά το ενδιαφέρον τους. Σήμερα, πολλά ταλέντα προκύπτουν μέσα από το YouTube παρά από ένα τάλεντ σόου. Επιπλέον, και όσον αφορά τις «απαγορεύσεις» τού τι μπορεί να λεχθεί ή να παρουσιαστεί στη μικρή οθόνη και τι όχι, η τηλεόραση με μπαμπούλα τα ραδιοτηλεοπτικά συμβούλια έχασε το παιχνίδι μια και καλή. Βέβαια, θα έπρεπε να διευκρινίσω εδώ πως δεν υπάρχει συγκεκριμένη λίστα με απαγορευμένες λέξεις. Ουσιαστικά, τα κανάλια αυτολογοκρίνονται με το φόβο των ακαθόριστων προστίμων. Επομένως, πώς να υλοποιηθεί μία πρωτότυπη τηλεοπτική ιδέα και πώς να επιβιώσει ένα νέο προϊόν; Σου λέει, ας μείνουμε στα ίδια, τα γνωστά και σίγουρα. Η τηλεόραση είναι εταιρεία με διευθυντές, υφιστάμενους, προϊστάμενους, υπεύθυνους και εργαζόμενους κάθε βαθμίδας. Τα πάντα φιλτράρονται μέσω ενός απαρχαιωμένου συστήματος που αναγκάζει την όποια ιδέα να «γλείφει» τους υποψήφιους ή πιθανούς εκτελεστές της, σε βαθμό που να το σιχαίνονται ακόμα και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες. Τα δε δελτία ειδήσεων αρχίζουν να μοιάζουν τραγικά μεταξύ τους από τη στιγμή που η είδηση είναι το ίδιο αδιάφορη, με όποιον τρόπο, σοβαρό η χαλαρό, και να μεταδοθεί, πόσο μάλλον όταν η είδηση αυτή έχει ήδη περάσει δέκα μέρες νωρίτερα από τη ροή μας στο διαδίκτυο.

Η σταδιακή αποσύνθεση της τηλεόρασης είναι πολύπλευρο θέμα και θα απασχολήσει στο μέλλον, τουλάχιστον για την ιστορία. Άλλωστε, έχουν γραφτεί και θα γραφτούν πολλά ακόμα για το ζήτημα. Προσωπικά, έχω αποβιβαστεί από το καράβι της τηλεόρασης και με απασχολεί περισσότερο η σχέση μας με το διαδίκτυο, και συγκεκριμένα η συμπεριφορά μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε στα επόμενα τεύχη. Θα ευχηθώ στους φίλους και στις φίλες μου που εργάζονται στην τηλεόραση καλή τηλεοπτική σεζόν, γιατί, όπως και να το κάνουμε, μεροκάματο είναι αυτό. Τέλος, θα πω τα χρόνια πολλά σε όλη την ομάδα μου στο CMOM για τα 3 υπέροχα χρόνια που μου χάρισε και της εύχομαι να είναι γερή με πολλές επιτυχίες στο μέλλον.

Την ευχαριστώ, όπως ευχαριστώ και όλους/ες εσάς τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες του CMOM!

Λεωνίδας Θεοδωρίδης

γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους και όλες! Κι ενώ βρίσκομαι ακόμα σε «διακοπές», που συμπεριλαμβάνουν οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις, θα παρατεθεί εδώ ένα από τα πρώτα μου άρθρα, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 13 Απριλίου του 2005 στην εφημερίδα Θεσπρωτική. Το άρθρο γράφτηκε αφορμή της μεγάλης μου αγάπης για την ψυχική υγεία και για την Τέχνη, που αποτέλεσε και τη βάση για την πτυχιακή μου εργασία. Η κοινωνική πραγματικότητα και ο αντίκτυπός της στην καθημερινότητά μας μου κινούν το ενδιαφέρον, και έτσι το πρώτο μου ψυχοκοινωνικό άρθρο λειτουργεί και συμβολικά, σε μία περίοδο χαλάρωσης και ανασυγκρότησης, όπως είναι αυτή της καλοκαιρινής διακοπής από τις συνήθεις μας ασχολίες.

Η θεραπεία μέσω της Τέχνης είναι μία καλλιτεχνική και συγχρόνως επιστημονική δράση, που έχει ως στόχο την έρευνα, την εφαρμογή και τη διάδοση της Τέχνης ως μέσον έκφρασης, ανάπτυξης και θεραπευτικής βοήθειας. Η φιλοσοφία του Art therapy βασίζεται στην ιδέα ότι «Ένας άνθρωπος δημιουργικός είναι ένας ευχαριστημένος άνθρωπος». Έπειτα, η θεραπεία μέσω της Τέχνης δεν έχει ηλικία. Είναι και για μικρούς και για μεγάλους. Επίσης δεν απαιτεί κανένα ιδιαίτερο «ταλέντο». Το μόνο που χρειάζεται είναι η θέληση του να χρησιμοποιήσει κανείς τα σωστά «υλικά», για να εκφραστεί.

Το Art therapy προσφέρει έναν εναλλακτικό τρόπο επικοινωνίας, μία διαφορετική γλώσσα, τη γλώσσα της δημιουργίας και του συμβολισμού. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε ανθρώπους που βρίσκουν τον προφορικό λόγο δύσκολο ή ανεπαρκή, για να εκφραστούν. Δύναται να λειτουργήσει και ως καθρέφτης για τα συναισθήματα και για τις σκέψεις. Σε αντίθεση με τον προφορικό λόγο, οι εικόνες μένουν, αποτελώντας ένα είδος «χειροπιαστής μνήμης». Έτσι, γυρίζοντας πίσω σε αυτές, αντιλαμβανόμαστε πού ήμασταν και πού είμαστε τώρα, με οδηγό ένα δικό μας δημιούργημα, ένα πραγματικό κομμάτι του εαυτού μας.

Η θεραπεία μέσω της Τέχνης απευθύνεται σε άτομα που αντιμετωπίζουν ποικίλα προβλήματα ζωής και ψυχικών διαταραχών, όπως είναι το άγχος, το στρες, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, η νευρική ανορεξία, η βουλιμία, τα σεξουαλικά προβλήματα, η εσωστρέφεια, οι επιληψίες, ο αυτισμός, οι τάσεις φυγής και καταδίωξης, και η κυκλοθυμία. Προϋπόθεση αποτελεί η επιθυμία διερεύνησης του προσωπικού συστήματος αξιών τους, της δυνατότητας έκφρασης συναισθημάτων και σκέψεων, και των αιτιών που προκαλούν διάφορες συμπεριφορές, με στόχο την αξιολόγηση όποιας κατάστασης ενδέχεται να δρα ανασταλτικά στην προσωπική εξέλιξη.

Οι συνεδρίες (θεραπείες) γίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, με εβδομαδιαία συχνότητα, στο πλαίσιο της ψυχοδυναμικής προσέγγισης που έχει αναπτύξει ένα πλήθος δοκιμασιών, με κύριο μέσον τη δημιουργία. Και ενώ η ψυχολογία χρησιμοποιεί εδώ και πολλά χρόνια τις ζωγραφιές για τη διάγνωση τυχόν ψυχολογικών προβλημάτων, οι δοκιμασίες θεωρούνται μία εγκεκριμένη μέθοδος σε χώρες, όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Ως είδος θεραπείας η συγκεκριμένη υπάγεται στις μεθόδους ψυχοθεραπείας και στο σύνολο των θεραπευτικών τεχνικών που χρησιμοποιούν ψυχικά μέσα για τη θεραπεία ψυχωτικών και νευρωτικών καταστάσεων.

Σε ένα πρόγραμμα θεραπείας μέσω της Τέχνης ο χρόνος μοιράζεται ανάμεσα στη δημιουργία και στη συζήτηση πάνω στο δημιούργημα του θεραπευμένου/ης. Το πώς θα μοιραστεί αυτός ο χρόνος εξαρτάται από τις ανάγκες του/της και από την ομάδα, η οποία ορίζει τους ρόλους. Η Τέχνη βοηθάει στην παρατήρηση και λειτουργεί ως συνοδοιπόρος, επικουρώντας στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας και στη διερεύνηση του εαυτού μέσω της εικόνας ή του όποιου δημιουργήματος προκύπτει κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Αυτά «μεταφράζονται» με τρόπο επιστημονικό, προσφέροντας την ίδια στιγμή και τα απαραίτητα κίνητρα για την ομαλή ροή της θεραπείας, με στόχο την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος, της ψυχικής ηρεμίας επομένως.

Στην Ελλάδα, η θεραπεία βρίσκεται ακόμα σε στάδιο εξέλιξης. Τα κέντρα ψυχοθεραπείας και Τέχνης στην Αθηνά και στη Θεσσαλονίκη αποτελούν ένα πρώτο βήμα. Οι νέες δομές στο Πρόγραμμα Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης «ΨΥΧΑΡΓΩΣ», που λαμβάνει χώρα σε ξενώνες κ.α., αφιερώνουν ένα μεγάλο μέρος της ψυχικής φροντίδας στη δημιουργική απασχόληση και στην έρευνα σε σχέση με τις εναλλακτικές ψυχοθεραπείες. Ωστόσο, είναι αναγκαίες η επιπλέον εκπαίδευση και η σωστή στελέχωση των ειδικών τμημάτων αλλά και η κοινωνική ενημέρωση.


Λεωνίδας Θεοδωρίδης

__________
Άλλες σχετικές πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ:
https://www.facebook.com/ArtTherapyBlog?ref=ts&fref=ts
https://www.facebook.com/arttherapywithoutborders?ref=ts&fref=ts
https://www.facebook.com/ArtTherapyAlliance?ref=ts&fref=ts

γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Όπως σχεδόν όλα στη ζωή, έτσι και το CityMag προέκυψε μέσα από τον έρωτα. Ναι, αγαπητοί αναγνώστες, το CityMag είναι προϊόν ερωτικής απογοήτευσης. Βέβαια, τα συμβάντα είχαν εξελιχτεί πολύ πιο πριν, εκείνο το καλοκαίρι, όμως, του 2011 ήταν το πιο ανυπόφορο.
   Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη στιγμή που μου «έσκασε» η ιδέα ενός περιοδικού. Τότε με τη μορφή ακόμα ενός διαδικτυακού τόπου που θα φιλοξενούσε τα κείμενα και τα άρθρα μας. Πριν πω όμως για «εμάς», θέλω να συνεχίσω την ιστορία για εκείνο το βροχερό (τι έκπληξη!) απόγευμα στα Ιωάννινα.
Είχα ξυπνήσει ξανά με εκείνο το περίεργο συναίσθημα λύπης. Αυτήν τη φορά ήταν διαφορετικό. Αισθανόμουν πως κάπου λυπόμουν τον εαυτό μου. Δεν ήταν δυνατόν να με είχε τραβήξει όλο αυτό τόσο πολύ κάτω. Κι ενώ είχα να ασχοληθώ με τόσα άλλα, κάπου μέσα μου δημιουργούνταν η ανάγκη για κάτι καινούριο (λες και είχα το χρόνο). Αυτό που ένιωθα, ωστόσο, ήταν κάτι διαφορετικό, που ξεκίνησε ως κάτι πολύ απλό, και προοδευτικά η αρχική του ιδέα εξελίχθηκε σε ό,τι διαβάζετε σήμερα. Όσες και όσοι μας διαβάζετε από την αρχή θα θυμάστε τις αλλαγές του CityMag.
     Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ, ήταν αρχές Σεπτεμβρίου, αλλά μαζί με τα πρωτοβρόχια είχε έρθει και το κρύο. Γενικά, σε όλο αυτό το σκηνικό, μου ταίριαζε ένα ζεστό νες δίπλα στο παράθυρο, καθώς κοιτούσα τις σταγόνες να κυλούν στο τζάμι. Φάση διαφήμιση ή βιντεοκλίπ, ας πούμε. Βέβαια, με την πρώτη γουλιά καφέ και με τη δεύτερη τζούρα τσιγάρου, πετάχτηκα απότομα και έτρεξα στον υπολογιστή μου, για να ξεκινήσω μία πρώτη σχεδίαση της δομής του περιοδικού. Τόσο κράτησε το σκηνικό της έμπνευσης. Ακόμα και ο τίτλος προέκυψε αμέσως μετά τη δεύτερη γουλιά καφέ. Τι ήθελα; Περιοδικό. Πού; Στην πόλη μου. Άρα; Το περιοδικό της πόλης, CityMag επομένως. Ένα γρήγορο check αν υπήρχε στον ελληνικό ιστοχώρο, −όχι−, κομπλέ, το πήραμε!

Για τις επόμενες δύο εβδομάδες, έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πάω στο περίπτερο. Από το σούπερ μάρκετ είχα ήδη ψωνίσει, και έτσι δε με απασχολούσε. Σημείωνα, έγραφα, σχεδίαζα, τηλεφωνούσα, και μετά από δύο τρεις συζητήσεις με τη συνεργάτιδα και φίλη μου Ιουλία Λυμπεροπούλου καταλήξαμε σε μία πλατφόρμα. Σε δέκα μέρες από τη στιγμή εκείνη, το πρώτο τεύχος του CityMag (ioannina online magazine) ήταν την 1η Οκτωβρίου του 2011 online! Το πρώτο εξώφυλλο φιλοξενούσε κάρτες και λογότυπα διάφορων κέντρων διασκέδασης, γιατί κάπως έπρεπε να ξεκινήσουμε. Η ύλη, ωστόσο, ήταν αρκετή, με απλά θέματα και άρθρα, ενώ την πρώτη μορφή του πορτρέτου, τη στήλη «interview», εγκαινίασε η πολύ καλή μου φίλη Τζούλη Μασίνο, η οποία έκανε τότε τη μεγάλη της επανεμφάνιση ως «άλλος άνθρωπος», και σε μένα την τιμή να παραχωρήσει μία συνέντευξη για το CityMag.
     Το δεύτερο τεύχος Νοεμβρίου κυκλοφόρησε με τον ίδιο τίτλο CityMag – ioannina online magazine, και στο τρίτο τεύχος Δεκεμβρίου ο τίτλος άλλαξε σε CityMag – urban online magazine. Αυτό συνέβη γιατί, μετά από μόλις 2 τεύχη, το CityMag άρχισε να προσελκύει το ενδιαφέρον περιοχών και εκτός Ιωαννίνων. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι τότε όλοι οι συνεργάτες μου ήταν κάτοικοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Με τον ίδιο τίτλο κυκλοφόρησε και το τέταρτο τεύχος, τον Ιανουάριο του 2012, ενώ το περιοδικό άλλαξε τελείως όψη, ιστότοπο, λογότυπο, δομή κ.λπ., με την έκδοση του πέμπτου τεύχους, στις 5 Φεβρουαρίου του 2012.

Αυτή ήταν η μεγάλη αλλαγή, όταν αναγκαστήκαμε κατά κάποιον τρόπο να αλλάξουμε ηλεκτρονική διεύθυνση. Μαζί με την αλλαγή αυτή άλλαξαν και τα γραφικά. Η ιστοσελίδα από γκρι έγινε λευκή. Το CityMag έγινε online magazine, αποκτώντας μία κόκκινη σφαίρα (σήμα κατατεθέν), οι στήλες μπήκαν σε διαφορετικές βάσεις και το CityMag συστήνεται τότε για πρώτη φορά και σε μορφή ηλεκτρονικού περιοδικού (mobile webpage), με τη δυνατότητα ξεφυλλίσματος (flip). Ανάμεσα σε αυτά, κάνει την εμφάνισή της η στήλη του πορτρέτου «Portrait», που από το 5ο τεύχος προσδιορίζει και το εξώφυλλο. Το πρώτο εξώφυλλο προσώπου ήταν η ηθοποιός Όλγα Παπαχρυσοστόμου. Και, για να κλείσω με τους τίτλους, πριν περάσω σε άλλες στιγμές, για το πώς προέκυψαν οι συνεργασίες και για το πώς βγαίνει ένα τεύχος του CityMag, θα αναφερθώ στην τελευταία αλλαγή τίτλου και λογότυπου, που έγινε με το πρώτο, διμηνιαίο πλέον, τεύχος, το Φεβρουάριο του 2014.      
     Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Γερμανία, τον περασμένο χειμώνα, συναντήθηκα με φίλους και συνεργάτες. Αναφερόμενος, λοιπόν, στο CityMag-online magazine, κάποιος πρόφερε το CityMag ως CMOM (Σιμόμ). Αυτή η συντόμευση μου άρεσε πολύ, και έτσι πέρασε στο νέο λογότυπο, στα τρία τελευταία τεύχη 28, 29 και 30. Αυτή δεν ήταν η μόνη αλλαγή, όμως. Ακολούθησαν και άλλες αλλαγές τεχνικού τύπου, αλλά να μη σας κουράσω πιο πολύ με αυτά.

Η ιστορία για την ανάπτυξη του περιεχομένου έχει και αυτή το ενδιαφέρον της. Το να συγκεντρωθεί μία παρέα φίλων, γράφοντας για θέματα ποικίλης ύλης, ήταν το πιο εύκολο. Το ζητούμενο ήταν το να κάνουμε τη διαφορά. Πρωταρχικό μέλημα ήταν το να γράφουμε για ό,τι μας κινεί το ενδιαφέρον χωρίς υποδείξεις τρίτων. Το να γράφουμε δικά μας κείμενα, επομένως, ρεπορτάζ, άρθρα και συνεντεύξεις, και να γίνεται σωστά. Με το σωστά εννοώ το πώς θα έπρεπε να βγαίνει ένα κείμενο δημόσια. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύτηκε η Ιουλία Λυμπεροπούλου, με την οποία είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν και στην τηλεόραση. Η Ιουλία είναι ιστορικός και συγγραφέας, με διπλώματα στη διόρθωση − επιμέλεια κειμένων, και ήταν από την πρώτη στιγμή ο άνθρωπός μας. Προσωπικά, τη θεωρώ ως τη μαμά του CityMag, γιατί είναι εκείνη που του δίνει τροφή και φροντίζει ώστε να «ντυθεί» καλά και σωστά πριν βγει στο διαδίκτυο. Και να μην ξεχνάμε, βέβαια, και τη λογοτεχνική της στήλη «Η πυγολαμπίδα φέγγει και κεντά», στην οποία ξεκίνησε γράφοντας άρθρα και δοκιμιακά κείμενα, δίνοντάς της στη συνέχεια λογοτεχνικό χαρακτήρα, με αυτοτελή διηγήματα από τον Ιούνιο του 2012, και δημοσιεύοντας πλέον το μυθιστόρημα Ένα διαφορετικό καλοκαίρι με τον παππού Λορέντζο από το Φεβρουάριο του 2013.
    Από το CityMag, όμως, πέρασαν αρκετοί συνεργάτες, που λόγω άλλων υποχρεώσεων δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Σταύρος Ιωάννου με τη στήλη «In my shoes…». Άλλες στήλες, επίσης, όπως «sex and thessniki» και «Naomi in the closet», είναι καταχωρισμένες στην ενότητα «Αρχείο». Και συνεχίζοντας, τώρα, με όσους έμειναν, ένας αρθρογράφος του CityMag, από τον πρώτο ακόμα πυρήνα συνεργατών του περιοδικού, είναι ο μυστήριος Mr.Mystirius, του οποίου η ταυτότητα παραμένει μυστική. Το μόνο που μου επιτρέπεται να αποκαλύψω είναι το όνομά του, Χρήστος, και την καταγωγή του από την Άρτα. Η γνωριμία μας, ωστόσο, έγινε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στην πόλη Κέιπ Κόραλ της Φλόριντα, όταν βρισκόμουν εκεί το 2005 για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχοκοινωνική Ανθρωπολογία. Ο Χρήστος δεν ήταν συμφοιτητής μου. Ήταν υπάλληλος του κυλικείου στο τμήμα μου. Εκεί, έφτιαχνε καφέδες και σάντουιτς. Γνωριστήκαμε, γίναμε φίλοι, και κάποια στιγμή μού εκμυστηρεύτηκε πως είναι ένας «ghost writer» (συγγραφέας φάντασμα ή αόρατος συγγραφέας). Η δουλειά του είναι να γράφει εργασίες και έργα για λογαριασμό άλλων, κυρίως για πολιτικούς ή φτασμένους συγγραφείς και σεναριογράφους, που είτε βαρέθηκαν να γράφουν είτε στέρεψαν από έμπνευση. Δύσκολη δουλειά, αν σκεφτεί κανείς το πόσος κόπος και χρόνος επενδύεται στη δημιουργία ενός κειμένου, για να το χαίρεται μετά κάποιος άλλος. Ο Mr.Mystirius, λοιπόν, μας παραχώρησε από την πρώτη στιγμή κείμενα από το προσωπικό του αρχείο, για τη στήλη του «Στη Χώρα των Θαυμάτων». Σε αυτή, μας μιλά πότε για μεταφυσικά και ανεξήγητα φαινόμενα και πότε για παγανιστικούς και λαογραφικούς μύθους.   

Λίγο μετά μπήκε στη συντακτική ομάδα ο φίλος και συνεργάτης μου Κυριάκος Κωνσταντινίδης. Είχαμε πρωτογνωριστεί πριν πολλά χρόνια μέσω μίας παιδικής μου φίλης στη Θεσσαλονίκη. Ο Κυριάκος γράφει στη στήλη «Beauty Language», για τη γλώσσα της ομορφιάς και της περιποίησης, με ένα μοναδικό τρόπο, όπως μόνο εκείνος θα μπορούσε να μας την παρουσιάσει. Εισχωρεί στην ουσία των πραγμάτων και είναι αυτό που τον κάνει να διαφέρει στη δουλειά του. Εδώ και δύο χρόνια έχουμε στην παρέα μας και τη φίλη συγγραφέα/αρθρογράφο Νεφέλη Πόπη Ζάνη, που γράφει στην κοινωνικού περιεχομένου στήλη «Σκέψου Διαφορετικά». Με τη Νεφέλη συμβαίνει το παράδοξο ότι, ενώ ζούμε στην ίδια πόλη, ο φόρτος εργασίας είναι τέτοιος, που δε μας επιτρέπει να βρισκόμαστε συχνά.

Επιπλέον, υπάρχουν η στήλη «Guest List», όπου φιλοξενούνται κείμενα τα οποία ποικίλουν στο ύφος, στη φόρμα και στο θέμα, και η στήλη «Τεχνότοπος», με συνεντεύξεις και άρθρα προσανατολισμένα στον καλλιτεχνικό χώρο, όπως εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, και μουσικά βίντεο. Τέλος, το πορτρέτο και τις συνεντεύξεις αναλαμβάνουμε πότε η Ιουλία, πότε ο γράφων και πότε το ίδιο το πορτραίτο. Εδώ, αξίζει να αναφέρω πως είμαστε ίσως το μόνο περιοδικό που έχει πειραματιστεί στην αυτό-συνέντευξη. Στο τεύχος 28, το ίδιο το πορτραίτο, ο Απόλλων Σ. Πύθιος παίρνει συνέντευξη από τον εαυτό του!

Εκτός από τις στήλες, το CityMag από τον Ιούνιο του 2012 απέκτησε και μία μικρή αδερφούλα (εμείς τη λέμε «Η τρελή»), που «ενσαρκώνεται» στο ένθετο «Η τρελή piñata» της Ιουλίας Λυμπεροπούλου. Ξεκίνησε από στήλη τον Ιούνιο του 2012 και εξελίχθηκε σε ένθετο διμηνιαίο περιοδικό από το Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2012. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για μία πραγματικά πολύ όμορφη και επαγγελματική δουλειά, στην οποία οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν, με ταξινομημένη την ύλη σε θεματικές ενότητες, αναλυτικές προτάσεις για βιβλία, ταινίες και μουσική.
     
Τώρα, το πώς βγαίνει ένα τεύχος του CityMag δε θα σας το γράψω αναλυτικά (γιατί δε θα τελειώσει πότε αυτό το editorial), αλλά μόνο επιγραμματικά και όπως το ζω αυτήν τη στιγμή… Η ώρα είναι ήδη 23:03 μ.μ. και απ’ ό,τι θα βλέπετε γράφω το κείμενο μου, το editorial, που δημοσιεύεται στη στήλη «Editor’s Voice» σε κάθε τεύχος του περιοδικού, με σχόλια επικαιρότητας συνήθως. Έχω γράψει από το μεσημέρι τη συνέντευξη για το πορτρέτο, που φροντίζουμε να παίρνουμε πολύ νωρίτερα (συχνά τα πορτρέτα είναι κλεισμένα για τα επόμενα τρία τεύχη), και γι’ αυτό οι φιλοξενούμενοι πρέπει να κάνουν καμιά φορά λίγη υπομονή. Έτσι, λοιπόν, τα κείμενά μου, το κείμενο του Mr.Mystirius και το κείμενο του «Guest List» θα σταλούν στην Ιουλία για διόρθωση και επιμέλεια. Εκείνη σίγουρα γράφει την «Τρελή piñata» τώρα, επομένως αύριο το πρωί θα λάβει και τα δικά μου κείμενα. Η υπόλοιπη συντακτική ομάδα έχει αποστείλει ήδη τα δικά της, και μάλιστα για τα δύο επόμενα τεύχη, ώστε να είμαστε καλυμμένοι. Αυτή η συνεννόηση γίνεται μέσω ηλεκτρονικού συμβούλιου τύπου briefing, που δεν είναι τίποτε άλλο από μία κλειστή ομάδα στο Facebook. Η αρχισυνταξία γίνεται μέσω e-mail ή live cam στο gmail, όπου οργανώνεται γενικά η ύλη στο περιοδικό.

Όταν θα είναι όλα έτοιμα, θα μου έρθει ένα e-mail από την Ιουλία με όλο το περιεχόμενο του τεύχους, το οποίο με τη σειρά μου θα εισάγω (κείμενα και εικόνες) στον editor της ιστοσελίδας μας ενώ παράλληλα θα γίνει και η δημιουργία του flip. Η όλη διαδικασία του editing, μαζί με τις μετατροπές και τα updates, κρατάει κάτι παραπάνω από δέκα ώρες, πολλές φορές σερί. Σαφώς είναι κουραστικό, είναι, όμως, κάτι που αγαπάμε πολύ, και γι’ αυτό η κυκλοφορία του κάθε τεύχους μάς χαροποιεί, πόσο μάλλον εκείνη του τεύχους 030! Η κούραση είναι δεδομένη σε ό,τι κι αν κάνει ο καθένας μας, σε όποια δουλειά. Το ζητούμενο είναι να αντλούμε ηθική ικανοποίηση, και αυτή προκύπτει από εσάς, μέσα από τα σχόλια και την ένθερμη ανταπόκρισή σας. Κοιτώντας, λοιπόν, την τελευταία εικόνα με τις 30 υπέροχες φάτσες, που αντιπροσωπεύουν διαφόρους επαγγελματικούς χώρους, αισθάνομαι καλά και όμορφα. Τους ευχαριστώ έναν έναν. Τέλος, να ευχαριστήσω εσάς, τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες, και να σας παροτρύνω να πατήσετε το λινκ, για να βρείτε, αν θέλετε, πιο πολλές πληροφορίες για τους υπέροχους συνεργάτες μου. Τη συντακτική μου ομάδα, που την ευχαριστώ για όλα!

~30 τεύχη CMOM~
Λεωνίδας Θεοδωρίδης

  

Υπάρχει χειρότερη Ελλάδα, και τη θέλουμε!
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Δε θα μπορούσε να εξηγηθεί διαφορετικά. Είναι το πάλαι ποτέ «Τι είχαμε, τι χάσαμε», κι αυτό επειδή δεν είδαμε ποτέ το άλλο, το καλύτερο, το διαφορετικό. Να αλλάξει κανείς τι, όταν φοβάται τις αλλαγές και το άγνωστο; Και να που έρχονται οι αλλαγές από μόνες τους, γιατί, πολύ απλά, η γη κινείται και μαζί με αυτήν προχωράει και η ανθρωπότητα. Για κάποιους πιο γρήγορα, για άλλους λιγότερο και για μερικούς – ποτέ!

Έχουν φύγει πλήκτρα και πλήκτρα από τη θέση τους από το επανειλημμένο γράψιμο για το πόσο πίσω ή πιο πίσω μπορεί να πηγαίνει μια χώρα. Μπροστά δεν έχει ούτε για πλάκα. Το τρομακτικό είναι πως η απόσταση διαφοράς μεταξύ της χώρας μας και των προηγμένων χωρών μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Εμάς, όμως, μας νοιάζει τι λέει η αλεπού. Και η «ελληνική αλεπού» με όλο της το στερεοτυπικό λέει: «Τις είδαμε κι αυτές τις χώρες», «Γιατί σ’ αυτές τις χώρες δεν πεινάνε;», «Αν είναι να γίνουμε σαν αυτές…», «Εμείς τους δώσαμε τα φώτα!». That’s what the greek fox says, και μετά τα έκανε κρεμαστάρια!

Και άντε, δε θέλουμε να γίνουμε σαν αυτές, αλλά απέχουμε πλέον μόνο λίγα χιλιόμετρα από την Ουγκάντα, μέχρι να μας ξεπεράσει και η τελευταία τριτοκοσμική χώρα. Αλλά έτσι είναι, αφού μας τάισαν καλά καλά την ψεύτικη αίγλη του 2004 με 2010, μας φέρανε ως επιδόρπιο την «κρίση» και τώρα μας λένε «καλή χώνεψη». Φυσικά, όλοι δυσανασχετούμε ξαφνικά, αλλά πώς γίνεται να είναι κανείς καλεσμένος στο μεγάλο φαγοπότι και να μη γνωρίζει τι έχει το μενού; Και κάπως έτσι γίναμε από αλεπού γάτα, και μετά το κυρίως πιάτο σηκωθήκαμε για χορό. Γιατί αυτό που κάνουμε τώρα είναι ότι χορεύουμε από φόβο, μην τυχόν και επιστρέψουμε στο τραπέζι μας, όπου έχει έρθει ο λογαριασμός. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον και περιμένουμε ποιος μαλάκας θα πάει να τον πληρώσει. Νομίζαμε, όπως άλλωστε κάνουμε πάντα, ότι θα μας κεράσουν. Αμ δε, γατάκια! Τώρα χορέψτε, και σε όποιον δε χορεύει καλά θα κόψουν την ουρά.

Ωστόσο, τη λύση την έχουμε για όλα, κι έτσι κάθε φορά προφασιζόμαστε κάποιο χάλι μας, το οποίο αξιοποιούμε θαυμάσια ως πρόχειρο όπλο για τη διαφυγή. Θα πούμε ότι είμαστε καπνιστές και, μιας και απαγορεύεται το κάπνισμα στην αίθουσα, θα βγούμε έξω για τσιγάρο, αλλά, αντί για αυτό, θα ανάψουμε τη μίζα ενός φορτηγού του κέτεριγκ και θα γίνουμε λούηδες. Ας την πληρώσουν οι μη καπνιστές που έμειναν μέσα! Ποιος τους χέζει, ρε αδελφέ; Αν μας πάρουν τηλέφωνο, δε θα το σηκώσουμε, θα τους κάνουμε μπλοκ στο Facebook και θα τους στείλουμε και ένα selfie μέσω Twitter «with love from Greece». Έτσι μας μάθανε, έτσι κάνουμε. Ουδέποτε αντικρίζαμε τα προβλήματά μας κατάματα. Αφήνουμε να συσσωρεύονται και στο τέλος που κοντεύουν να μας πνίξουν φωνάζουμε «βοήθεια, γειτόνοι», άλλα δε μας ακούει κανείς, γιατί είναι μακριά. Είναι πολύ μακριά τα δικά μας άγχη από τα δικά τους, διότι αυτοί τα έχουν λύσει. Ακόμα και να μας υποδείξουν τη λύση, εμείς ως εγωίσταροι δεν τη δεχόμαστε. Εμείς τα ξέρουμε όλα καλύτερα. Εδώ ισχύουν μόνο όσα θέλουμε και μας συμφέρουν.

Καλό έδαφος για τζίνιες. Το έχουνε καταλάβει εκεί έξω και στρώνουν «επαναστάσεις» τύπου Αιγύπτου και Ουκρανίας. Το χαλάκι τους φτάνει στην πόρτα μας! Δε θα αργήσει να χτυπήσει κι εδώ το κουδούνι! «Δώσαμε, δώσαμε» θα πούμε, αλλά να που θα μπούμε στα σπίτια μας οι ίδιοι εμείς σαν «ξένοι». Οι Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα και οι Έλληνες που δεν την αγαπούν, ασχέτως αν είναι καλή ή κακή. Το άσχημο, όμως, είναι πως αυτοί που φωνάζουν πως την αγαπούν ευαγγελίζονται μια χειρότερη Ελλάδα, και τη θέλουν πάση θυσία. Δεν καταλαβαίνουν, όμως, ποιους εξυπηρετούν, κι όταν το καταλάβουν, θα είναι αργά γι’ αυτούς. Θα μείνουν πίσω και θα χαθούν στο παρελθόν, γιατί η ιστορία γράφεται πάντα στο τώρα.


Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Φωτογραφία: "Cri-eece" #project_RANDOM Sadinoel© (2014)