Ο ρατσισμός του ύφους
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Μήνυμα: «Έρχεσαι στο “Ροκ Καφέ”;». Στο inbox του facebook: «Σήμερα για τσίπουρα, όπως είπαμε!». Τηλέφωνο: «Σήμερα Σάββατο έχει clubbing, κανόνισε!». Στο δρόμο: «Βάλε σήμερα στα μπουζούκια το μαύρο το πουκάμισο, που είναι πολύ ωραίο. Παρεμπιπτόντως, πώς πέρασες χτες στο underground party;».
Και είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, λοιπόν, και σκέφτομαι. Εκεί, εδώ, το ένα, το άλλο. Ένας αχταρμάς. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους! Μήπως έχω κάποιο θέμα; Του τύπου βαριέμαι γρήγορα το ίδιο ή δε μου αρέσει το συνηθισμένο ή απλώς δεν κατάφερα ποτέ να βρω μία ταυτότητα σε σχέση με ό,τι λέμε «στιλ». Μήπως έχω πολλά στιλ; Ή, ακόμα χειρότερα, μήπως δεν έχω κανένα;
Από όσες «ταμπέλες» γυρίζουν στο μυαλό μου, όπως ροκάς, εναλλακτικός, κλαμπάκιας, τρεντιά, ίμο (ΕΜΟ), σκυλάς, αρενμπίστας κτλ., είτε δε θέλω να διαλέξω καμία είτε τις θέλω όλες! Σε τελική ανάλυση, είμαστε υποχρεωμένοι οπωσδήποτε να διαλέξουμε κάτι από αυτά; Και αν διαλέξει κανείς, με ποιο κριτήριο αξιολογείται το κατά πόσο υποστηρίζει αντιπροσωπευτικά το εκάστοτε στιλ ή όχι;
Έκφραση. Αυτό είναι το στιλ μου! Το ποια υποομάδα θα αποτελέσει κάθε φορά αφορμή για να το πλαισιώσει είναι δευτερεύον. Εφόσον κάποιος ταυτίζεται ολοκληρωτικά με ένα στιλ underground ή όχι κουλτούρας τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι τον εκφράζει το τάδε στιλ. Άλλωστε, αν κάτι δε μας εκφράζει, δεν είναι εξ ορισμού «του στιλ μας».
Οι «αστικές» κουλτούρες είναι πολλές και ο καθένας τις αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Πόσο μάλλον για μένα που έζησα τη διαφορετικότητα από πολύ κοντά όταν έμενα στη Γερμανία. Τα ευαίσθητα εκείνα χρόνια, τα παιδικά και εφηβικά, αποκρυσταλλώθηκαν μέσα μου οι επιρροές πολύ πιο έντονα και ό, τι μου άρεσε το «μάζευα». Όμως, σε αντίθεση με άλλους, οι οποίοι στην πορεία μπαίνοντας στο πετσί του ενήλικα τα άφησαν αυτά πίσω τους, εγώ τότε άρχισα να τα «αρχειοθετώ» στο μυαλό μου. Επιπλέον, δεν έφτασα ποτέ στο άλλο άκρο τού να αφομοιώσω πλήρως τη συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης των κοινωνιών όπου κατά καιρούς διέμενα· μικρές, μεγάλες, επαρχία ή μη. Παρέμενα ο εαυτός μου με όλα όσα με χαρακτήριζαν και συνεχίζουν να με χαρακτηρίζουν.
Ταμπέλες, ο ρατσισμός του ύφους! «Τι είναι αυτά που ακούς; Πώς αντέχεις εκεί μέσα; Τι σου αρέσει από αυτό; Γιατί ντύθηκες έτσι; Μαλλί είναι αυτό; Τι κοινό έχεις μ’ εκείνον, αλλιώς σε ξέρω». Και εδώ είναι η ουσία. Τίποτα δεν ξέρουμε. Γνωρίζουμε μόνο όσα θέλουμε να γνωρίζουμε, και, αν έχουμε μάθει σε ένα συγκεκριμένο ύφος, τότε ξέρουμε μόνο γι’ αυτό και σε πολλές περιπτώσεις τα μισά.
Και μου λένε μερικοί: «Ή είσαι αυτό ή δεν είσαι». Ενδιάμεσο δεν υπάρχει και το λίγο απ’ όλα μοιάζει απαγορευμένο. Θα συμφωνήσω μόνο σε ό, τι αφορά τις ταυτότητες. Κρίση ταυτότητας, όμως, δεν έχω. Ξέρω από ποια χώρα είμαι και δεν μπορώ να γίνω ντε και καλά Ιταλός. Εφόσον μου αρέσει η Ιταλία, θα συμπεριλάβω κάτι από αυτό στο στιλ μου. Γνωρίζω, επίσης, την ταυτότητα του φύλου μου. Δε θα βάλω φούστες και καλτσόν να πάρω τους δρόμους! Έχω, ωστόσο, κάθε δικαίωμα να βγω για καφέ ή για ποτό με ένα διεμφυλικό (τρανσέξουαλ) άτομο, γιατί πολύ απλά μου αρέσει. Έχω αποδεχτεί τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Θα ήταν τουλάχιστον γελοίο να προσποιηθώ ότι με εκφράζει ένας διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός, πρωτίστως για εμένα και δευτερευόντως για το στενό μου περιβάλλον. Αυτό δε σημαίνει ότι θα απαξιώσω τις άλλες σεξουαλικές ταυτότητες ούτε θα «γκετοποιηθώ» μόνο και μόνο για να απολαμβάνω επιπλέον εύνοιας στα ερωτικά μου.
Ναι, θα βγω και θα συναναστρέφομαι με όλους όσοι μου κάνουν το «κλικ». Θα ακούω και θα χορεύω όλα όσα με ευχαριστούν μουσικά. Θα γράφω ό, τι μου «κατεβαίνει στο κεφάλι» είτε είναι με τον πρέποντα συγγραφικό τρόπο είτε με τον πιο «καμένο». Θα συμπεριφέρομαι πότε σαν παιδί, γιατί ήμουν παιδί, και πότε σαν έφηβος, γιατί και εγώ υπήρξα κάποτε έφηβος. Και θα συμπεριφέρομαι ως ενήλικας εκεί που πρέπει. Παράδοξο, ανήθικο και αντιαισθητικό για κάποιους; Ίσως! Ούτε έμενα μου αρέσουν όλα όσα βλέπω γύρω μου. Δε θα μπω όμως στη διαδικασία να «σφραγίζω» με ταμπέλες το τι υποτίθεται ότι είναι το καθένα, όπως: αυτό είναι κουλτουριάρικο, το άλλο μπας κλας, αυτή είναι ελαφριά και εκείνος κάγκουρας.
Και θα μου πει κάποιος: «Ναι, όλα καλά και ωραία, αλλά βάλε όλους αυτούς με τις διαφορετικότητες σε ένα μέρος και θα δεις». Το έχω κάνει και το κάνω συχνά, και εκεί ίσως φανεί ποιο είναι το στιλ μου τελικά, προσπαθώντας με τον τρόπο μου να κάνω τους πάντες να αισθάνονται άνετα. Εκτός αυτού, εγώ αισθάνομαι μαζί τους υπέροχα! «Μα προκαλείς!» Ναι, δεν το κρύβω, μ’ αρέσει να είμαι προκλητικός. Δε μου αρέσει να είμαι προσβλητικός. Ο ρατσισμός του ύφους είναι εκείνος που με προσβάλλει!
Καλές Εορτές
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Και είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, λοιπόν, και σκέφτομαι. Εκεί, εδώ, το ένα, το άλλο. Ένας αχταρμάς. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους! Μήπως έχω κάποιο θέμα; Του τύπου βαριέμαι γρήγορα το ίδιο ή δε μου αρέσει το συνηθισμένο ή απλώς δεν κατάφερα ποτέ να βρω μία ταυτότητα σε σχέση με ό,τι λέμε «στιλ». Μήπως έχω πολλά στιλ; Ή, ακόμα χειρότερα, μήπως δεν έχω κανένα;
Από όσες «ταμπέλες» γυρίζουν στο μυαλό μου, όπως ροκάς, εναλλακτικός, κλαμπάκιας, τρεντιά, ίμο (ΕΜΟ), σκυλάς, αρενμπίστας κτλ., είτε δε θέλω να διαλέξω καμία είτε τις θέλω όλες! Σε τελική ανάλυση, είμαστε υποχρεωμένοι οπωσδήποτε να διαλέξουμε κάτι από αυτά; Και αν διαλέξει κανείς, με ποιο κριτήριο αξιολογείται το κατά πόσο υποστηρίζει αντιπροσωπευτικά το εκάστοτε στιλ ή όχι;
Έκφραση. Αυτό είναι το στιλ μου! Το ποια υποομάδα θα αποτελέσει κάθε φορά αφορμή για να το πλαισιώσει είναι δευτερεύον. Εφόσον κάποιος ταυτίζεται ολοκληρωτικά με ένα στιλ underground ή όχι κουλτούρας τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι τον εκφράζει το τάδε στιλ. Άλλωστε, αν κάτι δε μας εκφράζει, δεν είναι εξ ορισμού «του στιλ μας».
Οι «αστικές» κουλτούρες είναι πολλές και ο καθένας τις αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Πόσο μάλλον για μένα που έζησα τη διαφορετικότητα από πολύ κοντά όταν έμενα στη Γερμανία. Τα ευαίσθητα εκείνα χρόνια, τα παιδικά και εφηβικά, αποκρυσταλλώθηκαν μέσα μου οι επιρροές πολύ πιο έντονα και ό, τι μου άρεσε το «μάζευα». Όμως, σε αντίθεση με άλλους, οι οποίοι στην πορεία μπαίνοντας στο πετσί του ενήλικα τα άφησαν αυτά πίσω τους, εγώ τότε άρχισα να τα «αρχειοθετώ» στο μυαλό μου. Επιπλέον, δεν έφτασα ποτέ στο άλλο άκρο τού να αφομοιώσω πλήρως τη συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης των κοινωνιών όπου κατά καιρούς διέμενα· μικρές, μεγάλες, επαρχία ή μη. Παρέμενα ο εαυτός μου με όλα όσα με χαρακτήριζαν και συνεχίζουν να με χαρακτηρίζουν.
Ταμπέλες, ο ρατσισμός του ύφους! «Τι είναι αυτά που ακούς; Πώς αντέχεις εκεί μέσα; Τι σου αρέσει από αυτό; Γιατί ντύθηκες έτσι; Μαλλί είναι αυτό; Τι κοινό έχεις μ’ εκείνον, αλλιώς σε ξέρω». Και εδώ είναι η ουσία. Τίποτα δεν ξέρουμε. Γνωρίζουμε μόνο όσα θέλουμε να γνωρίζουμε, και, αν έχουμε μάθει σε ένα συγκεκριμένο ύφος, τότε ξέρουμε μόνο γι’ αυτό και σε πολλές περιπτώσεις τα μισά.
Και μου λένε μερικοί: «Ή είσαι αυτό ή δεν είσαι». Ενδιάμεσο δεν υπάρχει και το λίγο απ’ όλα μοιάζει απαγορευμένο. Θα συμφωνήσω μόνο σε ό, τι αφορά τις ταυτότητες. Κρίση ταυτότητας, όμως, δεν έχω. Ξέρω από ποια χώρα είμαι και δεν μπορώ να γίνω ντε και καλά Ιταλός. Εφόσον μου αρέσει η Ιταλία, θα συμπεριλάβω κάτι από αυτό στο στιλ μου. Γνωρίζω, επίσης, την ταυτότητα του φύλου μου. Δε θα βάλω φούστες και καλτσόν να πάρω τους δρόμους! Έχω, ωστόσο, κάθε δικαίωμα να βγω για καφέ ή για ποτό με ένα διεμφυλικό (τρανσέξουαλ) άτομο, γιατί πολύ απλά μου αρέσει. Έχω αποδεχτεί τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Θα ήταν τουλάχιστον γελοίο να προσποιηθώ ότι με εκφράζει ένας διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός, πρωτίστως για εμένα και δευτερευόντως για το στενό μου περιβάλλον. Αυτό δε σημαίνει ότι θα απαξιώσω τις άλλες σεξουαλικές ταυτότητες ούτε θα «γκετοποιηθώ» μόνο και μόνο για να απολαμβάνω επιπλέον εύνοιας στα ερωτικά μου.
Ναι, θα βγω και θα συναναστρέφομαι με όλους όσοι μου κάνουν το «κλικ». Θα ακούω και θα χορεύω όλα όσα με ευχαριστούν μουσικά. Θα γράφω ό, τι μου «κατεβαίνει στο κεφάλι» είτε είναι με τον πρέποντα συγγραφικό τρόπο είτε με τον πιο «καμένο». Θα συμπεριφέρομαι πότε σαν παιδί, γιατί ήμουν παιδί, και πότε σαν έφηβος, γιατί και εγώ υπήρξα κάποτε έφηβος. Και θα συμπεριφέρομαι ως ενήλικας εκεί που πρέπει. Παράδοξο, ανήθικο και αντιαισθητικό για κάποιους; Ίσως! Ούτε έμενα μου αρέσουν όλα όσα βλέπω γύρω μου. Δε θα μπω όμως στη διαδικασία να «σφραγίζω» με ταμπέλες το τι υποτίθεται ότι είναι το καθένα, όπως: αυτό είναι κουλτουριάρικο, το άλλο μπας κλας, αυτή είναι ελαφριά και εκείνος κάγκουρας.
Και θα μου πει κάποιος: «Ναι, όλα καλά και ωραία, αλλά βάλε όλους αυτούς με τις διαφορετικότητες σε ένα μέρος και θα δεις». Το έχω κάνει και το κάνω συχνά, και εκεί ίσως φανεί ποιο είναι το στιλ μου τελικά, προσπαθώντας με τον τρόπο μου να κάνω τους πάντες να αισθάνονται άνετα. Εκτός αυτού, εγώ αισθάνομαι μαζί τους υπέροχα! «Μα προκαλείς!» Ναι, δεν το κρύβω, μ’ αρέσει να είμαι προκλητικός. Δε μου αρέσει να είμαι προσβλητικός. Ο ρατσισμός του ύφους είναι εκείνος που με προσβάλλει!
Καλές Εορτές
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
RSS Feed
