Αντ-αλλάζεις;;;
γράφει ο Νιρέας Ιατρόπουλος
Σερπαντίνες, κομφετί, βουβουζέλες και καρναβαλίστικη διάθεση(;)!
Φέτος οι γιορτές μού φάνηκαν υπερβολικά απανωτές. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Άγιος Βαλεντίνος και τώρα Απόκριες. Η καταθλιπτική μου φύση, για πρώτη φορά, αρνείται να αφομοιώσει την ταχύτατη αυτή εναλλαγή εικόνων. Λίγο η οικονομική κρίση λίγο η αιθαλομίχλη δε σε αφήνουν να χαθείς μέσα στο στολισμένο εορταστικό κιτς των καταστημάτων με εποχιακά που διαφημίζουν την πραμάτεια τους, θαρρείς και απευθύνονται στο Σαλονικιό μιας άλλης εποχής, τότε που κυριαρχούσαν η ευμάρεια, η οικονομική ευκολία και η ανεξαρτησία. Μια εποχή που το να μασκαρευτεί κανείς σε Εμίρη ή Μαχαραγιά δεν ήταν εκπλήρωση ενός ονείρου «χειμερινής» νυκτός, αλλά εισιτήριο για ένα πολυήμερο ξεφάντωμα άνευ προηγουμένου.
Για αρκετά χρόνια δεν επισκέφτηκα ποτέ κάποιο από τα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Το κέντρο της πόλης και οι τεράστιες ευκολίες που αυτό προσφέρει με κράτησαν εγκλωβισμένο σε ένα «μικρόκοσμο» με την ψευδαίσθηση της πληρότητας. Σε μια προσπάθεια να βρω την έμπνευσή μου, μπήκα στη γραμμή 54 της αστικής συγκοινωνίας και βρέθηκα στα Διαβατά. Μόλις μισή ώρα από το σπίτι – κέντρο μου. Ο βουκολικός αέρας κουβαλούσε τις φωνές των παιδιών του σχολείου ακριβώς στο κέντρο του χωριού. Έμεινα να κοιτώ τα παιδιά για ώρα και αισθάνθηκα με τη σειρά μου ένας γνώριμος άγνωστος αυτής της μικρής κοινωνίας. Κάθισα απέναντι, σε ένα καφέ, και παρατηρούσα το σχολείο. Χτύπησε το κουδούνι και τα παιδιά εγκατέλειψαν το προαύλιο. Η ξαφνική ησυχία μού θύμισε τον καφέ που κρύωνε στο φλιτζάνι. Για κάποια λεπτά παρατηρούσα έξω από το σχολείο δύο γονείς να περιμένουν τα παιδιά τους να σχολάσουν. Η κυρία (προφανώς μια μητέρα) κοιτούσε εναγωνίως τριγύρω, χτυπώντας το τακούνι της νευρικά στο πλακόστρωτο και ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Λίγο παραδίπλα, ένας καλοφτιαγμένος κύριος γύρω στα 35 την κοιτούσε επίμονα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και τους παρατηρούσα ήταν μια περίεργη ατμόσφαιρα που δημιούργησαν μπροστά από την σχολική αυλόπορτα. Είχα αντιληφθεί τα «ηλεκτρόνια» του έρωτα να εκτοξεύονται από το βλέμμα του ενός προς τον άλλον και θεώρησα πως ήταν ζευγάρι. Σύντομα η αγωνία της κυρίας ήρθε στο τέλος της! Μια γρήγορη ματιά στο ρολόι καρπού, ένα πεταχτό φιλί στο στόμα του κυρίου και σε δυο δεύτερα το παρατεταμένο κουδούνι του σχολάσματος. Ο καθένας παρέλαβε με στοργή το παιδί του και εγκατέλειψαν την κεντρική πλατεία, ακολουθώντας διαφορετικές κατευθύνσεις.
Χωρίς να εμβαθύνω παραπάνω στο σκηνικό που εκτυλίχθηκε μπροστά μου, έμεινα να χαμογελώ στο υπερπέραν, γιατί σε ένα μικρό χωριό έξω από την ερωτική πρωτεύουσα συνάντησα τον ερωτισμό (και την έμπνευσή μου) έτσι όπως αυτός βιώνεται καθημερινά από το μέσο άνθρωπο.
Ανταλλαγή ζευγαριών… το «νομιμοποιημένο κέρατο»!
Μέχρι τώρα, στα προηγούμενα άρθρα, μιλούσα για το δίπολο που συγκροτούν και συντηρούν τα άτομα ενός ζευγαριού. Στην περίπτωση αυτή, όμως, ο έρωτας δεν είναι ακριβώς παιχνίδι για 2 αλλά για 4. Δεκτή και η παρατήρηση πως και πάλι οι στο sex επιδιδόμενοι είναι 2, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως οι πρωταγωνιστές σε μια τέτοια παράσταση είναι 4 και όχι 2. Και από ποιον τελικά να ζητήσεις αυτόγραφο;
Ήρθα σε επαφή με ό,τι ξεχασμένο σε ζευγάρι είχε η προσωπική μου ατζέντα. (Από τους πολλούς καφέδες που ήπια αυτό το διάστημα νομίζω ότι τα νεύρα μου, αντί να εκκρίνουν νευροδιαβιβαστές, παίζουν καστανιέτες μέρα νύχτα). Παρ’ όλα αυτά κανένα δεν μπόρεσε να μου μιλήσει συγκαταβατικά για το θέμα αυτό. Προκάλυμμα η σεμνοτυφία και η σοβαροφάνεια στο σεξουαλικό τομέα, που με ξενερώνουν αφάνταστα. Σε καμιά περίπτωση δεν υπονοώ πως όλα τα ζευγάρια πρέπει να ακολουθούν μια συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά. Δεν μπορώ, όμως, να πιστέψω πως όλοι όσοι κάνουν κάτι όπως ανταλλαγή συντρόφων είναι πρόστυχοι, ποταποί ή υπάνθρωποι. Εύκολα θα μπορούσα να σας υπενθυμίσω τον ερωτύλο κύριο Dominique Strauss-Kahn και την ευυπόληπτη σύζυγό του, που, όπως ακούγεται στα δημοσιογραφικά μαγκανοπήγαδα, τακτικά απολάμβαναν την ερωτική συντροφιά άλλων ζευγαριών με τον προαναφερθέντα τρόπο. Και ποιοι είμαστε εμείς, άλλωστε, να τους κρίνουμε;
Για αρκετά χρόνια δεν επισκέφτηκα ποτέ κάποιο από τα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Το κέντρο της πόλης και οι τεράστιες ευκολίες που αυτό προσφέρει με κράτησαν εγκλωβισμένο σε ένα «μικρόκοσμο» με την ψευδαίσθηση της πληρότητας. Σε μια προσπάθεια να βρω την έμπνευσή μου, μπήκα στη γραμμή 54 της αστικής συγκοινωνίας και βρέθηκα στα Διαβατά. Μόλις μισή ώρα από το σπίτι – κέντρο μου. Ο βουκολικός αέρας κουβαλούσε τις φωνές των παιδιών του σχολείου ακριβώς στο κέντρο του χωριού. Έμεινα να κοιτώ τα παιδιά για ώρα και αισθάνθηκα με τη σειρά μου ένας γνώριμος άγνωστος αυτής της μικρής κοινωνίας. Κάθισα απέναντι, σε ένα καφέ, και παρατηρούσα το σχολείο. Χτύπησε το κουδούνι και τα παιδιά εγκατέλειψαν το προαύλιο. Η ξαφνική ησυχία μού θύμισε τον καφέ που κρύωνε στο φλιτζάνι. Για κάποια λεπτά παρατηρούσα έξω από το σχολείο δύο γονείς να περιμένουν τα παιδιά τους να σχολάσουν. Η κυρία (προφανώς μια μητέρα) κοιτούσε εναγωνίως τριγύρω, χτυπώντας το τακούνι της νευρικά στο πλακόστρωτο και ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Λίγο παραδίπλα, ένας καλοφτιαγμένος κύριος γύρω στα 35 την κοιτούσε επίμονα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και τους παρατηρούσα ήταν μια περίεργη ατμόσφαιρα που δημιούργησαν μπροστά από την σχολική αυλόπορτα. Είχα αντιληφθεί τα «ηλεκτρόνια» του έρωτα να εκτοξεύονται από το βλέμμα του ενός προς τον άλλον και θεώρησα πως ήταν ζευγάρι. Σύντομα η αγωνία της κυρίας ήρθε στο τέλος της! Μια γρήγορη ματιά στο ρολόι καρπού, ένα πεταχτό φιλί στο στόμα του κυρίου και σε δυο δεύτερα το παρατεταμένο κουδούνι του σχολάσματος. Ο καθένας παρέλαβε με στοργή το παιδί του και εγκατέλειψαν την κεντρική πλατεία, ακολουθώντας διαφορετικές κατευθύνσεις.
Χωρίς να εμβαθύνω παραπάνω στο σκηνικό που εκτυλίχθηκε μπροστά μου, έμεινα να χαμογελώ στο υπερπέραν, γιατί σε ένα μικρό χωριό έξω από την ερωτική πρωτεύουσα συνάντησα τον ερωτισμό (και την έμπνευσή μου) έτσι όπως αυτός βιώνεται καθημερινά από το μέσο άνθρωπο.
Ανταλλαγή ζευγαριών… το «νομιμοποιημένο κέρατο»!
Μέχρι τώρα, στα προηγούμενα άρθρα, μιλούσα για το δίπολο που συγκροτούν και συντηρούν τα άτομα ενός ζευγαριού. Στην περίπτωση αυτή, όμως, ο έρωτας δεν είναι ακριβώς παιχνίδι για 2 αλλά για 4. Δεκτή και η παρατήρηση πως και πάλι οι στο sex επιδιδόμενοι είναι 2, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως οι πρωταγωνιστές σε μια τέτοια παράσταση είναι 4 και όχι 2. Και από ποιον τελικά να ζητήσεις αυτόγραφο;
Ήρθα σε επαφή με ό,τι ξεχασμένο σε ζευγάρι είχε η προσωπική μου ατζέντα. (Από τους πολλούς καφέδες που ήπια αυτό το διάστημα νομίζω ότι τα νεύρα μου, αντί να εκκρίνουν νευροδιαβιβαστές, παίζουν καστανιέτες μέρα νύχτα). Παρ’ όλα αυτά κανένα δεν μπόρεσε να μου μιλήσει συγκαταβατικά για το θέμα αυτό. Προκάλυμμα η σεμνοτυφία και η σοβαροφάνεια στο σεξουαλικό τομέα, που με ξενερώνουν αφάνταστα. Σε καμιά περίπτωση δεν υπονοώ πως όλα τα ζευγάρια πρέπει να ακολουθούν μια συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά. Δεν μπορώ, όμως, να πιστέψω πως όλοι όσοι κάνουν κάτι όπως ανταλλαγή συντρόφων είναι πρόστυχοι, ποταποί ή υπάνθρωποι. Εύκολα θα μπορούσα να σας υπενθυμίσω τον ερωτύλο κύριο Dominique Strauss-Kahn και την ευυπόληπτη σύζυγό του, που, όπως ακούγεται στα δημοσιογραφικά μαγκανοπήγαδα, τακτικά απολάμβαναν την ερωτική συντροφιά άλλων ζευγαριών με τον προαναφερθέντα τρόπο. Και ποιοι είμαστε εμείς, άλλωστε, να τους κρίνουμε;
Ας ρίξουμε λίγο φως στο partner swinging. Η σεξουαλική αυτή τακτική μάς κατέφθασε από τη μακρινή Αμερική και χαρακτηρίστηκε ως δυτική σεξουαλική συμπεριφορά. Αρνούμαι να πιστέψω πως μια ωραία πρωία σε ένα αυτοκίνητο δύο ζευγάρια Αμερικάνων, περιμένοντας να ετοιμαστεί το γεύμα τους στο drive in fast food πασίγνωστης εταιρείας, αποφάσισαν μέσα στη μεθυστική μυρωδιά της φρεσκοτηγανισμένης πατάτας να ανταλλάξουν συντρόφους, και από εκεί και πέρα έγινε αρρώστια και εξαπλώθηκε γρηγορότερα ανάμεσα στους σεξουαλικά ενεργούς συντρόφους από ό,τι ο Justin Bieber στα ανήλικα. Στη χώρα μας (μέσα στον πουριτανισμό και τη δεισιδαιμονία), το ερωτικό αυτό παιχνίδι άρχισε να εμφανίζεται στην ανάλογη μορφή στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Βέβαια, έπρεπε να περάσουν κοντά σαράντα χρόνια από τότε μέχρι να δημιουργηθεί το πρώτο club στη χώρα μας, στο οποίο να μπορεί καθείς να απολαύσει τον έρωτα και σε αυτήν του τη μορφή. Πρωτοπόρες χώρες στον τομέα αυτό υπήρξαν η Γαλλία, η Ελβετία, και μην ξεχνάμε τη «φίλη» μας Γερμανία.
Για αρκετές μέρες διερωτώμαι ποια είναι τα βασικά αίτια που οδηγούν ένα ζευγάρι σε μια τέτοια επιλογή. Μια γρήγορη προσέγγιση και πιθανότατα η ορθότερη θα ήταν να πούμε πως η μονοτονία και η επαναληπτικότητα είναι η Σκύλλα και η Χάρυβδη του έρωτα. Μετά από πολλά (ή λίγα) χρόνια κοινής σεξουαλικής ζωής επέρχεται κορεσμός. Ίδιες στάσεις, ίδια ώρα της ημέρας, προγραμματισμένο τελετουργικό, αμφίβολος οργασμός (από την πλευρά της γυναίκας) και όλα αυτά τα ωραία που προσδίδουν στην ερωτική ζωή τη μοναδικότητα και πληρότητά της. Το ζευγάρι που θα φτάσει στο σημείο να συζητήσει ανοικτά, χωρίς αναστολές, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο σεξ και θα ψάξει λύσεις προκειμένου να μην αφήσει τον ερωτισμό να αργοπεθάνει στα σατέν σεντόνια, για μένα θα έχει κατακτήσει ένα ανώτερο επίπεδο ειλικρίνειας από ό,τι το οποιοδήποτε μέσο ζευγάρι. Αυτό που τις περισσότερες φορές συνάντησα στη ζωή μου είναι ζευγάρια που «φοράει ο καθένας τα καλά του». Η γκόμενα σηκώνεται νωρίτερα, για να φρεσκαριστεί και να μην τη δει ο αγουροξυπνημένος σύντροφος σαν μπαγιάτικο μύδι, ο τύπος που, ψευδόμενος διαρκώς για το μήκος του πέους του, έχει πλέον ξεχάσει πόσο τον έχει και το παίζει Ρασπούτιν από το πουθενά, ενώ οι βιολογικές ανάγκες καταστέλλονται σε βαθμό που, όταν κάποιος από τους δύο βρεθεί μόνος στο σπίτι, περνά το μισάωρο στην τουαλέτα και τα υπόλοιπα από την όλη διαδικασία τα αναλαμβάνει η εκκένωση βόθρων «ο Αχόρταγος», και άλλα τόσα, ας μην αγγίξω καλύτερα το θέμα του χαρακτήρα, γιατί εκεί θα πέσουνε κεφάλια!
Ας επανέλθω στο θέμα μας, και ειδικότερα στα χαρακτηριστικά των ζευγαριών που επιλέγουν την ανταλλαγή ως ερωτικό τους παιχνίδι. Είπαμε πως δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να αποκαλύψει κανείς στο ή στη σύντροφό του πως βαριέται το σεξ μαζί του/της και θέλει μια εναλλαγή. Αν κατακτήσεις αυτή την κορυφή, τότε αυτό που απομένει είναι η κοινή συναίνεση, και βουρ στο ψητό!
Είναι όμως όντως τόσο απλό;
Προσωπικά, το συγκεκριμένο παιχνίδι το θεωρώ παιχνίδι με τη φωτιά. Μια διαφυγή από την καθημερινότητα, χωρίς όμως εξασφαλισμένη επιστροφή. Δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος βιολογικά έχει αποτινάξει τελείως τα δεσμά του έρωτα από τη σεξουαλική πράξη. Στην περίπτωση που ανοίγεις την πόρτα της κρεβατοκάμαράς σου σε τρίτους και τέταρτους, ίσως μερικοί από όσους περάσουν το κατώφλι της να μην αξίζουν να το διαβούν και να σε βλάψουν ή να συνδεθείς σε τέτοιο βαθμό μαζί τους, που ο γάμος ή η συντροφικότητα που βίωνες πριν το παιχνίδι να φαντάζει πλέον προϊστορία.
Αλλάζεις και δεν ανταλλάζεις τόσο απλά.
Αν θεωρείς την ανταλλαγή συντρόφων ως μια αναγέννηση ενός σκοτωμένου έρωτα, θα πρότεινα να το καλοσκεφτείς, γιατί ίσως να μην είσαι τόσο καλός εραστής τελικά όσο ο προσποιητός οργασμός της συντρόφου σε διαβεβαίωνε, και να διαλύσεις το σπίτι σου για ένα καλό(;) κρεβάτι της μιας βραδιάς. Αν πάλι είναι κοινή απόφαση και οι Ερινύες έχουν θανατωθεί με ένα ημιαυτόματο αερόψυκτο Μ16Α2, τότε καλή σας τύχη όπου κι αν πάτε, και πάντα με προφυλάξεις!
Εκεί που υπεισέρχεται η προσωπική ευθύνη του καθενός εγώ απλώς σιωπώ.
Με αγάπη και αφοσίωση στο ποιοτικό sex.
Νηρέας
Για αρκετές μέρες διερωτώμαι ποια είναι τα βασικά αίτια που οδηγούν ένα ζευγάρι σε μια τέτοια επιλογή. Μια γρήγορη προσέγγιση και πιθανότατα η ορθότερη θα ήταν να πούμε πως η μονοτονία και η επαναληπτικότητα είναι η Σκύλλα και η Χάρυβδη του έρωτα. Μετά από πολλά (ή λίγα) χρόνια κοινής σεξουαλικής ζωής επέρχεται κορεσμός. Ίδιες στάσεις, ίδια ώρα της ημέρας, προγραμματισμένο τελετουργικό, αμφίβολος οργασμός (από την πλευρά της γυναίκας) και όλα αυτά τα ωραία που προσδίδουν στην ερωτική ζωή τη μοναδικότητα και πληρότητά της. Το ζευγάρι που θα φτάσει στο σημείο να συζητήσει ανοικτά, χωρίς αναστολές, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο σεξ και θα ψάξει λύσεις προκειμένου να μην αφήσει τον ερωτισμό να αργοπεθάνει στα σατέν σεντόνια, για μένα θα έχει κατακτήσει ένα ανώτερο επίπεδο ειλικρίνειας από ό,τι το οποιοδήποτε μέσο ζευγάρι. Αυτό που τις περισσότερες φορές συνάντησα στη ζωή μου είναι ζευγάρια που «φοράει ο καθένας τα καλά του». Η γκόμενα σηκώνεται νωρίτερα, για να φρεσκαριστεί και να μην τη δει ο αγουροξυπνημένος σύντροφος σαν μπαγιάτικο μύδι, ο τύπος που, ψευδόμενος διαρκώς για το μήκος του πέους του, έχει πλέον ξεχάσει πόσο τον έχει και το παίζει Ρασπούτιν από το πουθενά, ενώ οι βιολογικές ανάγκες καταστέλλονται σε βαθμό που, όταν κάποιος από τους δύο βρεθεί μόνος στο σπίτι, περνά το μισάωρο στην τουαλέτα και τα υπόλοιπα από την όλη διαδικασία τα αναλαμβάνει η εκκένωση βόθρων «ο Αχόρταγος», και άλλα τόσα, ας μην αγγίξω καλύτερα το θέμα του χαρακτήρα, γιατί εκεί θα πέσουνε κεφάλια!
Ας επανέλθω στο θέμα μας, και ειδικότερα στα χαρακτηριστικά των ζευγαριών που επιλέγουν την ανταλλαγή ως ερωτικό τους παιχνίδι. Είπαμε πως δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να αποκαλύψει κανείς στο ή στη σύντροφό του πως βαριέται το σεξ μαζί του/της και θέλει μια εναλλαγή. Αν κατακτήσεις αυτή την κορυφή, τότε αυτό που απομένει είναι η κοινή συναίνεση, και βουρ στο ψητό!
Είναι όμως όντως τόσο απλό;
Προσωπικά, το συγκεκριμένο παιχνίδι το θεωρώ παιχνίδι με τη φωτιά. Μια διαφυγή από την καθημερινότητα, χωρίς όμως εξασφαλισμένη επιστροφή. Δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος βιολογικά έχει αποτινάξει τελείως τα δεσμά του έρωτα από τη σεξουαλική πράξη. Στην περίπτωση που ανοίγεις την πόρτα της κρεβατοκάμαράς σου σε τρίτους και τέταρτους, ίσως μερικοί από όσους περάσουν το κατώφλι της να μην αξίζουν να το διαβούν και να σε βλάψουν ή να συνδεθείς σε τέτοιο βαθμό μαζί τους, που ο γάμος ή η συντροφικότητα που βίωνες πριν το παιχνίδι να φαντάζει πλέον προϊστορία.
Αλλάζεις και δεν ανταλλάζεις τόσο απλά.
Αν θεωρείς την ανταλλαγή συντρόφων ως μια αναγέννηση ενός σκοτωμένου έρωτα, θα πρότεινα να το καλοσκεφτείς, γιατί ίσως να μην είσαι τόσο καλός εραστής τελικά όσο ο προσποιητός οργασμός της συντρόφου σε διαβεβαίωνε, και να διαλύσεις το σπίτι σου για ένα καλό(;) κρεβάτι της μιας βραδιάς. Αν πάλι είναι κοινή απόφαση και οι Ερινύες έχουν θανατωθεί με ένα ημιαυτόματο αερόψυκτο Μ16Α2, τότε καλή σας τύχη όπου κι αν πάτε, και πάντα με προφυλάξεις!
Εκεί που υπεισέρχεται η προσωπική ευθύνη του καθενός εγώ απλώς σιωπώ.
Με αγάπη και αφοσίωση στο ποιοτικό sex.
Νηρέας