Τώρα πληρώνουμε εναλλακτικά
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Πολλοί αναρωτιούνται το τι πληρώνουν τελικά, ενώ θα έπρεπε να σκεφτούν το τι και πόσα έχουνε ήδη πληρώσει. Έγινε κακή συνήθεια να ανοίγουμε τους λογαριασμούς και να τους στοιβάζουμε στο συρτάρι μαζί με τους προηγούμενους. Μετά πάμε και καθόμαστε ξανά στο άδειο τραπέζι της κουζίνας και συνεχίζουμε να πίνουμε τον κατώτερης ποιότητας καφέ μας. Κοιτάμε για λίγο από το παράθυρο και σκεφτόμαστε πως πέρασε και αυτός ο χειμώνας, άρα δε θα χρησιμοποιήσουμε για πολύ ακόμα τη θέρμανση, ούτε θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε σε εναλλακτικές που θα μας σκοτώσουν στον ύπνο. Μετά σκεφτόμαστε άλλα, πάλι. Πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο να πάμε για κανένα μεροκάματο.
Αλλά, τελικά, μπαίνουμε στο Facebook να γράψουμε μια καλημέρα και δίπλα θα κοτσάρουμε και μια καρδούλα, έτσι, για να το παίξουμε ότι τάχα τρέχει και κάτι στο κρεβάτι μας. Θα μαυρίσουμε και τη φωτογραφία του προφίλ για συμπαράσταση στους αδικοχαμένους, 5678 σε αριθμό. Θα ανεβάσουμε και ένα βασανισμένο ζωάκι μόνο και μόνο για να βγάλουμε όλη τη φρίκη μας σε ένα σχόλιο του τύπου: «Να γδάρουν ζωντανό αυτόν που το έκανε, να τον σέρνουν στην άσφαλτο από τα πόδια, να τον περάσουν από πίσσα και να τον βράσουν στους 100 βαθμούς». Και έτσι θα γίνουμε πιο ανθρώπινοι, αλλά θα χρειαστεί να ανεβάσουμε και ένα harlem shake, για να μπει από κάτω και το #respect και να πούμε ότι τώρα είμαστε καλά.
Και κάπου ανάμεσα στα σωτήρια likes θα δούμε κι ένα ελαφρώς κίτρινο ρεπορτάζ που θα μας υπενθυμίσει πάλι το τι και πόσα πρέπει να πληρώσουμε. Από κάτω θα διαβάσουμε σαφώς όλες τις ακαδημαϊκές τοποθετήσεις πολλών επιστημόνων, που όλως περιέργως έχουν πάντα ψευδώνυμα (nickname), όπως «Οι 300», «Μέγας Γκουρού», «Αστροναύτης», «Σκοτεινός Ήλιος» κτλ. Και εκεί ξεκινάει η μεγάλη ανάλυση του τι φταίει και πρωτίστως ποιοι. Τεράστια κατεβατά όπου από ένα σημείο και μετά και οι ίδιοι ξεχνούν το θέμα. Το μόνο που θα συγκρατήσει κανείς είναι η φράση «Οι ξένοι μας πήραν τις δουλείες», τόσο γραφική πλέον, που κάνει τους ευρωπαίους πολίτες άλλων χωρών να τραβούν τα μαλλιά τους.
Αλλά για ποιες δουλείες μιλάμε; Για το μάζεμα της φράουλας; Γιατί δεν είδα ποτέ κάποιον, από τη δική μου γενιά τουλάχιστον, να έχει μαζέψει έστω και μία ελιά στο χωριό του. Το πραγματικό εργασιακό πρόβλημα της πλειονότητας είναι ή Δημόσιο ή καφετέρια. Δηλαδή ή να τα «ξύνω» σε κρατική υπηρεσία ή εκεί που είμαι ούτως ή άλλως όλη μέρα. Γι’ αυτό δε θέλουμε τον αλλοδαπό ως μπουφετζή ή σερβιτόρο! Και τι ταμείο κάνεις, ρε αδερφέ, όταν ένα κιλό καφές πάει μόνο στα κεράσματα των φίλων με κομμένη απόδειξη από τα σκουπίδια; Άρα πάλι ο ξένος θα την πληρώσει, και, αν γινόταν να τον πάρει σε πλαστικό και να εξαφανιστεί, θα ήταν ακόμα καλύτερα, γιατί χαλάει τη μόστρα του μαγαζιού! Και μη τολμήσει να μην αφήσει πουρμπουάρ, κι ας σερνόντουσαν τα μούτρα της σερβιτόρας στο πάτωμα. Και έτσι σιγά σιγά αδειάζουν οι καφετέριες, με αποτέλεσμα να μη χρειάζονται πολλά άτομα και να χάνονται πολύ σημαντικές για το έθνος-κράτος θέσεις.
Αλλά ας δούμε και ποιοι μας πήραν τις θέσεις στο Δημόσιο. Απ’ όσα ορίζει ο ΑΣΕΠ, δικαίωμα συμμετοχής σε προκήρυξη έχει μόνο ο Έλληνας πολίτης. Αλλά τα μεταφρασμένα πτυχία του ΔΙΚΑΤΣΑ από αλλοδαπές χώρες κάνουν μια χαρά για τη δουλειά. Εκεί δε μας πείραξε το αλλοδαπό στοιχείο. Τις προϋπηρεσίες ποιος τις έχει; Γενικότερα πώς κρίνεται η καταλληλότητα κάποιου για μία θέση στο Δημόσιο και ποιος αποφασίζει κατά πόσο κανείς είναι καταρτισμένος για τη θέση αυτή; Και ξαφνικά μαθαίνουμε από τα Δελτία πως χιλιάδες εργαζόμενοι του Δημοσίου είχαν διοριστεί με πτυχία «μαϊμού», Έλληνες διορισθέντες, διευκρινίζω, μέχρι και απόφοιτος κομμωτικής βρέθηκε να έχει τελέσει θητεία ως Διοικητής νοσοκομείου(!). Ποιος, δηλαδή, πήρε τη δική μου θέση;
Ο αλλοδαπός, αν έχει τη δυνατότητα να κάνει μια δική του επιχείρηση, μόνο καλό θα φέρει στον κρατικό προϋπολογισμό, μιας και δεν έχει τα κονέ να φοροδιαφεύγει, αφού θα τον έχουν στο μάτι οι ελεγκτές του ΣΔΟΕ από το πρωί μέχρι το βράδυ. Από κει και πέρα είναι στην ευχέρεια του καθενός εάν θέλει να δεχτεί τις υπηρεσίες του αλλοδαπού επιχειρηματία. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να πάει να κουρευτεί στον Αιγύπτιο ή να πάρει ψωμί απ’ το Γεωργιανό. Στις αλλοδαπές ιερόδουλες θα τρέξουμε, όμως, γιατί φαίνεται πως είναι καλύτερες από τις δικές μας ή κάνουν περισσότερα κολπάκια για λιγότερα λεφτά. Θες ντόπια πουτάνα; Πλήρωνε, φίλε, και απόδειξη: Τζίνα, ερωτικό μασάζ, συν έξτρα 200 ευρώ. Πώς θα πληρώσει το ΙΚΑ, τη ΔΕΗ, το νερό κτλ.; Και μην τσιγκουνεύεσαι λίγο πριν τα τινάξεις με την Αλβανίδα αποκλειστική, ώστε να σκάσεις μετά τα 3000 ευρώ για να θαφτείς στα δύο μέτρα.
Έπειτα, κανείς δεν ονειρεύεται ν’ αφήσει τα κοκαλάκια του σε ξένο τόπο. Όλοι μα όλοι φεύγουν και δουλεύουν αλλού, στέλνοντας λεφτά στις οικογένειες τους, στις χαμένες τους πατρίδες. Και μη μου ξεκινήσει κανείς το τροπάρι του «εμείς έξω δουλεύαμε, αλλά αφήναμε και λεφτά». Πάνε αυτά! Τώρα ο πατέρας είναι Ολλανδία και του γίνεται ο πισινός τάλιρο, για να στείλει εδώ λεφτά στο γιο του, που παίζει τη «μαγκιά κλανιά ακροδεξιά». Αλλά η απόσταση μεταξύ «καταδίκης και καταβολής προστίμου για τη ρατσιστική επίθεση του γιου σας σε συμμαθητή του» έως το τηλεφώνημα που θα πληροφορεί πως «ο πατέρας σας έπεσε θύμα ρατσιστικής δολοφονίας» είναι μηδαμινή. Και συνειδητοποιούμε πως η πληρωμή είτε έχουμε ρευστό είτε όχι έχει ξεκινήσει ήδη. Χρεωνόμαστε σε ευρώ, αλλά πληρώνουμε εναλλακτικά. Πληρώνουμε σε μίσος, σε πείνα, σε θανάτους! Κάνουμε ακριβώς αυτό που επιχειρεί ο εχθρός. Τρέφεται από την ανέχειά μας, ενώ ταυτόχρονα τον τροφοδοτούμε με την απανθρωπιά μας. Το «να κινείται το χρήμα» έγινε «να κινείται η μιζέρια», δηλαδή, όπου δε φτάνουν τα ευρώ το κενό που δημιουργεί η αυξανόμενη ανέχεια δεν καλύπτεται με καμία ανάπτυξη! Η χρυσή συνταγή του αποπροσανατολισμού είναι παλιά τακτική και κερδοφόρα! Δυο νομίσματα με τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες είναι η ψευτοεπιλογή που μας δίνεται. Έως πότε όμως θα πληρώνουμε ακόμα με χρήμα και μέχρι πότε εναλλακτικά; Μέχρι να γίνει απόσβεση του χρέους τους ή μέχρι να κοπεί νέο χρήμα; Αν οδεύουν οι δύο αυτές παράλληλες στην ίδια κατεύθυνση και με τους ίδιους ρυθμούς, τότε δεν πρόκειται να καλυφθεί κανένα κενό και δεν πρόκειται να επιστραφεί απολύτως τίποτα ωσότου εξαφανιστεί τελείως το χρήμα και μαζί και εμείς.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Αλλά, τελικά, μπαίνουμε στο Facebook να γράψουμε μια καλημέρα και δίπλα θα κοτσάρουμε και μια καρδούλα, έτσι, για να το παίξουμε ότι τάχα τρέχει και κάτι στο κρεβάτι μας. Θα μαυρίσουμε και τη φωτογραφία του προφίλ για συμπαράσταση στους αδικοχαμένους, 5678 σε αριθμό. Θα ανεβάσουμε και ένα βασανισμένο ζωάκι μόνο και μόνο για να βγάλουμε όλη τη φρίκη μας σε ένα σχόλιο του τύπου: «Να γδάρουν ζωντανό αυτόν που το έκανε, να τον σέρνουν στην άσφαλτο από τα πόδια, να τον περάσουν από πίσσα και να τον βράσουν στους 100 βαθμούς». Και έτσι θα γίνουμε πιο ανθρώπινοι, αλλά θα χρειαστεί να ανεβάσουμε και ένα harlem shake, για να μπει από κάτω και το #respect και να πούμε ότι τώρα είμαστε καλά.
Και κάπου ανάμεσα στα σωτήρια likes θα δούμε κι ένα ελαφρώς κίτρινο ρεπορτάζ που θα μας υπενθυμίσει πάλι το τι και πόσα πρέπει να πληρώσουμε. Από κάτω θα διαβάσουμε σαφώς όλες τις ακαδημαϊκές τοποθετήσεις πολλών επιστημόνων, που όλως περιέργως έχουν πάντα ψευδώνυμα (nickname), όπως «Οι 300», «Μέγας Γκουρού», «Αστροναύτης», «Σκοτεινός Ήλιος» κτλ. Και εκεί ξεκινάει η μεγάλη ανάλυση του τι φταίει και πρωτίστως ποιοι. Τεράστια κατεβατά όπου από ένα σημείο και μετά και οι ίδιοι ξεχνούν το θέμα. Το μόνο που θα συγκρατήσει κανείς είναι η φράση «Οι ξένοι μας πήραν τις δουλείες», τόσο γραφική πλέον, που κάνει τους ευρωπαίους πολίτες άλλων χωρών να τραβούν τα μαλλιά τους.
Αλλά για ποιες δουλείες μιλάμε; Για το μάζεμα της φράουλας; Γιατί δεν είδα ποτέ κάποιον, από τη δική μου γενιά τουλάχιστον, να έχει μαζέψει έστω και μία ελιά στο χωριό του. Το πραγματικό εργασιακό πρόβλημα της πλειονότητας είναι ή Δημόσιο ή καφετέρια. Δηλαδή ή να τα «ξύνω» σε κρατική υπηρεσία ή εκεί που είμαι ούτως ή άλλως όλη μέρα. Γι’ αυτό δε θέλουμε τον αλλοδαπό ως μπουφετζή ή σερβιτόρο! Και τι ταμείο κάνεις, ρε αδερφέ, όταν ένα κιλό καφές πάει μόνο στα κεράσματα των φίλων με κομμένη απόδειξη από τα σκουπίδια; Άρα πάλι ο ξένος θα την πληρώσει, και, αν γινόταν να τον πάρει σε πλαστικό και να εξαφανιστεί, θα ήταν ακόμα καλύτερα, γιατί χαλάει τη μόστρα του μαγαζιού! Και μη τολμήσει να μην αφήσει πουρμπουάρ, κι ας σερνόντουσαν τα μούτρα της σερβιτόρας στο πάτωμα. Και έτσι σιγά σιγά αδειάζουν οι καφετέριες, με αποτέλεσμα να μη χρειάζονται πολλά άτομα και να χάνονται πολύ σημαντικές για το έθνος-κράτος θέσεις.
Αλλά ας δούμε και ποιοι μας πήραν τις θέσεις στο Δημόσιο. Απ’ όσα ορίζει ο ΑΣΕΠ, δικαίωμα συμμετοχής σε προκήρυξη έχει μόνο ο Έλληνας πολίτης. Αλλά τα μεταφρασμένα πτυχία του ΔΙΚΑΤΣΑ από αλλοδαπές χώρες κάνουν μια χαρά για τη δουλειά. Εκεί δε μας πείραξε το αλλοδαπό στοιχείο. Τις προϋπηρεσίες ποιος τις έχει; Γενικότερα πώς κρίνεται η καταλληλότητα κάποιου για μία θέση στο Δημόσιο και ποιος αποφασίζει κατά πόσο κανείς είναι καταρτισμένος για τη θέση αυτή; Και ξαφνικά μαθαίνουμε από τα Δελτία πως χιλιάδες εργαζόμενοι του Δημοσίου είχαν διοριστεί με πτυχία «μαϊμού», Έλληνες διορισθέντες, διευκρινίζω, μέχρι και απόφοιτος κομμωτικής βρέθηκε να έχει τελέσει θητεία ως Διοικητής νοσοκομείου(!). Ποιος, δηλαδή, πήρε τη δική μου θέση;
Ο αλλοδαπός, αν έχει τη δυνατότητα να κάνει μια δική του επιχείρηση, μόνο καλό θα φέρει στον κρατικό προϋπολογισμό, μιας και δεν έχει τα κονέ να φοροδιαφεύγει, αφού θα τον έχουν στο μάτι οι ελεγκτές του ΣΔΟΕ από το πρωί μέχρι το βράδυ. Από κει και πέρα είναι στην ευχέρεια του καθενός εάν θέλει να δεχτεί τις υπηρεσίες του αλλοδαπού επιχειρηματία. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να πάει να κουρευτεί στον Αιγύπτιο ή να πάρει ψωμί απ’ το Γεωργιανό. Στις αλλοδαπές ιερόδουλες θα τρέξουμε, όμως, γιατί φαίνεται πως είναι καλύτερες από τις δικές μας ή κάνουν περισσότερα κολπάκια για λιγότερα λεφτά. Θες ντόπια πουτάνα; Πλήρωνε, φίλε, και απόδειξη: Τζίνα, ερωτικό μασάζ, συν έξτρα 200 ευρώ. Πώς θα πληρώσει το ΙΚΑ, τη ΔΕΗ, το νερό κτλ.; Και μην τσιγκουνεύεσαι λίγο πριν τα τινάξεις με την Αλβανίδα αποκλειστική, ώστε να σκάσεις μετά τα 3000 ευρώ για να θαφτείς στα δύο μέτρα.
Έπειτα, κανείς δεν ονειρεύεται ν’ αφήσει τα κοκαλάκια του σε ξένο τόπο. Όλοι μα όλοι φεύγουν και δουλεύουν αλλού, στέλνοντας λεφτά στις οικογένειες τους, στις χαμένες τους πατρίδες. Και μη μου ξεκινήσει κανείς το τροπάρι του «εμείς έξω δουλεύαμε, αλλά αφήναμε και λεφτά». Πάνε αυτά! Τώρα ο πατέρας είναι Ολλανδία και του γίνεται ο πισινός τάλιρο, για να στείλει εδώ λεφτά στο γιο του, που παίζει τη «μαγκιά κλανιά ακροδεξιά». Αλλά η απόσταση μεταξύ «καταδίκης και καταβολής προστίμου για τη ρατσιστική επίθεση του γιου σας σε συμμαθητή του» έως το τηλεφώνημα που θα πληροφορεί πως «ο πατέρας σας έπεσε θύμα ρατσιστικής δολοφονίας» είναι μηδαμινή. Και συνειδητοποιούμε πως η πληρωμή είτε έχουμε ρευστό είτε όχι έχει ξεκινήσει ήδη. Χρεωνόμαστε σε ευρώ, αλλά πληρώνουμε εναλλακτικά. Πληρώνουμε σε μίσος, σε πείνα, σε θανάτους! Κάνουμε ακριβώς αυτό που επιχειρεί ο εχθρός. Τρέφεται από την ανέχειά μας, ενώ ταυτόχρονα τον τροφοδοτούμε με την απανθρωπιά μας. Το «να κινείται το χρήμα» έγινε «να κινείται η μιζέρια», δηλαδή, όπου δε φτάνουν τα ευρώ το κενό που δημιουργεί η αυξανόμενη ανέχεια δεν καλύπτεται με καμία ανάπτυξη! Η χρυσή συνταγή του αποπροσανατολισμού είναι παλιά τακτική και κερδοφόρα! Δυο νομίσματα με τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες είναι η ψευτοεπιλογή που μας δίνεται. Έως πότε όμως θα πληρώνουμε ακόμα με χρήμα και μέχρι πότε εναλλακτικά; Μέχρι να γίνει απόσβεση του χρέους τους ή μέχρι να κοπεί νέο χρήμα; Αν οδεύουν οι δύο αυτές παράλληλες στην ίδια κατεύθυνση και με τους ίδιους ρυθμούς, τότε δεν πρόκειται να καλυφθεί κανένα κενό και δεν πρόκειται να επιστραφεί απολύτως τίποτα ωσότου εξαφανιστεί τελείως το χρήμα και μαζί και εμείς.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
RSS Feed
