Πτώση, ένα ανάποδο άλμα.
γράφει ο Σταύρος Ιωάννου
Πτώσεις λοιπόν. Στην πορεία της ζωής πολλά γεγονότα, καταστάσεις, συναισθήματα, ακόμα και άνθρωποι, θα μας φέρουν στα γόνατα ή ακόμα και στο σύρσιμο. Πέφτουμε, κάποιες φορές από απερισκεψία, κάποιες από συναισθήματα, κάποιες από λάθος εκτίμηση, κάποιες γιατί απλώς δεν ήμασταν όσο σταθεροί θα έπρεπε, κάποιες επειδή δεν καταλάβαμε ότι μπορεί να πέφταμε και κάποιες επειδή δεν μας ένοιαζε. Αυτές οι πτώσεις, που με επιδεξιότητα προσπαθούμε όλοι μας να αποφύγουμε, είναι που μας κάνουνε όμως να επαναπρογγραματίζουμε τα πάντα. Είναι αυτές που κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την πορεία μας στο δρόμο της ζωής. Και ναι, είναι αυτές που μας κάνουν να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ζωντανοί! Ότι είμαστε άνθρωποι.
Σε κάθε πτώση αναγκάζεσαι να «χτίσεις» ή χέρια ή πόδια. Όταν βρίσκεσαι κάτω, δύο είναι τα τινά που μπορεί να συμβούν κατά την άνοδο. Ή θα περιμένεις να έρθει κάτι να σε τραβήξει, με αποτέλεσμα να κάνεις μπράτσα, ή θα προσπαθήσεις να σηκωθείς μόνος, με αποτέλεσμα να κάνεις μπούτια και γάμπες. Προσωπικά, με γοήτευαν πάντα περισσότερο τα καλλίγραμμα και γυμνασμένα πόδια. Και, ευτυχώς, έχω αποκτήσει δύο από δαύτα ‒ γυμνασμένα, γιατί τα θεόστραβα κανιά μου μόνο καλλίγραμμα δεν τα λες.
Έχω πέσει, έχω φοβηθεί μην πέσω, έχω σηκωθεί και έχω ξαναπέσει. Και κάθε φορά θέλω, ή μάλλον γουστάρω ‒μου ταιριάζει καλύτερα ως ρήμα‒, να σηκώνομαι μόνος. Όχι επειδή δεν είχα βοήθεια, όχι επειδή δε βρέθηκαν τα κατάλληλα σωσίβια και σχοινιά για να πιαστώ, αλλά επειδή ήθελα να το κάνω μόνος. Ήθελα να γυμνάσω αυτά τα αδύναμα ποδάρια και, όταν επιτέλους σηκωνόμουν όρθιος, να μπορώ να φωνάξω: Δες! Δες με! Είμαι εδώ και στέκομαι όρθιος. Σηκώθηκα και στέκομαι στα πόδια μου. Μόνος μου.
Αχ, τόση υπερηφάνεια νιώθω σε κάθε ανάδυση, που τις περιόδους που πηγαίνουν όλα καλά στη ζωή μου σχεδόν μου λείπει αυτή η αίσθηση. Αυτό το συναίσθημα του «τα κατάφερα». Και μάλλον όχι μόνο αυτό. Μου λείπει και το συναίσθημα της ελευθερίας. Ξέρεις τι εννοώ. Εκείνη την αίσθηση απόλυτης ελευθερίας που αισθάνεσαι, όταν ως άλλος Παπάζογλου σκέφτεσαι «θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό», μέχρι τη στιγμή που ακούγεται ο γδούπος και βρίσκεσαι φαρδύς πλατύς στον πάτο. Αυτή ακριβώς είναι και η αιτία όλων των πτώσεων που έχουμε όλοι βιώσει. Αυτό το κυνήγι των στιγμών, στο οποίο παραδινόμαστε και λέμε «δε με νοιάζει τίποτα», «ας γίνει ό,τι θέλει», «θα το ζήσω». Και είναι αυτή η νοσταλγία που μας κάνει, μόλις σηκωθούμε και πατήσουμε γερά στα πόδια μας και γιατρέψουμε τις πληγές από την κάθοδο ή την άνοδο ‒ και οι δύο είναι επώδυνες ‒ , να πούμε είμαι έτοιμος για την επόμενη. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, και να σου πω; Τις περισσότερες φορές εγώ το φωνάζω κιόλας.
Θα πέσω, πέφτω, έπεσα! Ή καλύτερα θα πηδήξω, πηδάω, πήδηξα! Ναι, έχω χαρεί όλα τα άλματα που έχω κάνει. Χαίρομαι για τις φορές που πήδηξα με όλη μου τη φόρα, προσπαθώντας να φτάσω αυτό που ήθελα, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα. Χαίρομαι ακόμα και για τις φορές που έκανα βουτιά στο κενό. Επέζησα, είμαι εδώ. Στέκομαι! Και, εφόσον το έκανα εγώ, μπορούν όλοι. Όσο αδύναμα και να είναι αυτά τα πόδια μπορούν να σε σηκώσουν, ένα ζευγάρι άνετα και σταθερά παπούτσια, πάντως, σίγουρα βοηθάνε.
Όχι, δε θα σου πω τι πρέπει να προσέχεις, για να μην πέσεις. Ούτε θα σου πω γνωστές θυμοσοφίες, όπως «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς», τις έχεις ακούσει από πολλούς τόσα χρόνια. Θα σε ρωτήσω απλώς αυτά: Έχεις πέσει; Έχεις πέσει. Σηκώθηκες; Σηκώθηκες, μερικές φορές γρηγορότερα άλλες πιο δύσκολα, αλλά σηκώθηκες. Άρα; Το τελευταίο ερώτημα είναι και το πιο βασικό: Ε, και; Τι έγινε; Αυτό είναι η ζωή, περπατάμε, τρέχουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, πηδάμε, χοροπηδάμε, ξαναπέφτουμε, σερνόμαστε, αλλά πάντα συνεχίζουμε. Και με το συνεχίζουμε δεν εννοώ ότι γινόμαστε απερίσκεπτοι και κάνουμε ό,τι μαλακία μάς κατεβαίνει στον εγκέφαλο, αλλά ότι δεν αφήνουμε το φόβο μιας ενδεχόμενης πτώσης να μας κρατήσει στάσιμους.
Και να θυμάσαι ότι κάθε πτώση σε έναν «ανάποδο κόσμο» είναι ένα άλμα. Όσο μεγαλύτερη η πτώση, τόσο μεγαλύτερο και το άλμα. Βλέπεις, εγώ πιστεύω ότι σε αυτήν τη ζωή δεν ήρθαμε για να βρούμε το δρόμο που δεν έχει λακκούβες και εμπόδια, ώστε να τον ακολουθήσουμε. Σε αυτό τον κόσμο δεν ήρθαμε για να βολευτούμε και να ευτυχίσουμε, ήρθαμε για να ζήσουμε, να πέσουμε και να πηδήξουμε. Καλές πτώσεις, με ή χωρίς ασφάλεια.
it was a walk in my shoes...
Σταύρος Ιωάννου
ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους όσοι πιστεύουν ότι έχουν αδύναμα πόδια.
Κουράγιο και ανεβαίνουμε!