CityMag
find us
  • CMOM
    • Editor's Voice
    • CMOM Portrait
    • Η πυγολαμπίδα φέγγει και κεντά
    • Στη Χώρα των Θαυμάτων
    • Σκέψου διαφορετικά
    • Βeauty Language
    • Εδώ, πρωταγωνιστούν τα παιδιά
    • Το Ταξιδιωτικόν μου Καλανδολόγιον
    • Τεχνότοπος
    • Επιλογές από την παγκόσμια ποίηση
    • Φτιάχνω ~ φτιάχνεις ~ φτιάχνουμε
    • Guest List
  • Impressum
    • Συντακτική Ομάδα
    • The View
    • CMOM radio
    • Live Score
    • Events
    • Photo Gallery
    • Forum
    • Επικοινωνια | Διαφημιση
  • Η τρελή piñata 2015
    • Η τρελή piñata 2014
    • Η τρελή piñata 2012/13
  • Αρχείο
    • Interview
    • Ιn my shoes...
    • Sex and Thessniki
    • Naomi in the closet

In my shoes... | Πτώση, ένα ανάποδο άλμα.

31/1/2013

0 Comments

 


Πτώση, ένα ανάποδο άλμα.
γράφει ο Σταύρος Ιωάννου

Picture
    Πτώση: η ευθύγραμμη, ομαλά επιταχυνόμενη κίνηση ενός σώματος, όταν πέφτει από κάποιο ύψος και η μόνη δύναμη που ενεργεί σ’ αυτό είναι το βάρος του. Η πτώση, το πέσιμο, η σαβούρα. Η ενέργεια του πέφτω. Πέφτω, όπως υποκύπτω. Αυτές είναι οι πτώσεις που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
    Πτώσεις λοιπόν. Στην πορεία της ζωής πολλά γεγονότα, καταστάσεις, συναισθήματα, ακόμα και άνθρωποι, θα μας φέρουν στα γόνατα ή ακόμα και στο σύρσιμο. Πέφτουμε, κάποιες φορές από απερισκεψία, κάποιες από συναισθήματα, κάποιες από λάθος εκτίμηση, κάποιες γιατί απλώς δεν ήμασταν όσο σταθεροί θα έπρεπε, κάποιες επειδή δεν καταλάβαμε ότι μπορεί να πέφταμε και κάποιες επειδή δεν μας ένοιαζε. Αυτές οι πτώσεις, που με επιδεξιότητα προσπαθούμε όλοι μας να αποφύγουμε, είναι που μας κάνουνε όμως να επαναπρογγραματίζουμε τα πάντα. Είναι αυτές που κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την πορεία μας στο δρόμο της ζωής. Και ναι, είναι αυτές που μας κάνουν να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ζωντανοί! Ότι είμαστε άνθρωποι.
    Σε κάθε πτώση αναγκάζεσαι να «χτίσεις» ή χέρια ή πόδια. Όταν βρίσκεσαι κάτω, δύο είναι τα τινά που μπορεί να συμβούν κατά την άνοδο. Ή θα περιμένεις να έρθει κάτι να σε τραβήξει, με αποτέλεσμα να κάνεις μπράτσα, ή θα προσπαθήσεις να σηκωθείς μόνος, με αποτέλεσμα να κάνεις μπούτια και γάμπες. Προσωπικά, με γοήτευαν πάντα περισσότερο τα καλλίγραμμα και γυμνασμένα πόδια. Και, ευτυχώς, έχω αποκτήσει δύο από δαύτα ‒ γυμνασμένα, γιατί τα θεόστραβα κανιά μου μόνο καλλίγραμμα  δεν τα λες.
    Έχω πέσει, έχω φοβηθεί μην πέσω, έχω σηκωθεί και έχω ξαναπέσει. Και κάθε φορά θέλω, ή μάλλον γουστάρω ‒μου ταιριάζει καλύτερα ως ρήμα‒, να σηκώνομαι μόνος. Όχι επειδή δεν είχα βοήθεια, όχι επειδή δε βρέθηκαν τα κατάλληλα σωσίβια και σχοινιά για να πιαστώ, αλλά επειδή ήθελα να το κάνω μόνος. Ήθελα να γυμνάσω αυτά τα αδύναμα ποδάρια και, όταν επιτέλους σηκωνόμουν όρθιος, να μπορώ να φωνάξω: Δες!  Δες με! Είμαι εδώ και στέκομαι όρθιος. Σηκώθηκα και στέκομαι στα πόδια μου. Μόνος μου.     
    Αχ, τόση υπερηφάνεια νιώθω σε κάθε ανάδυση, που τις περιόδους που πηγαίνουν όλα καλά στη ζωή μου σχεδόν μου λείπει αυτή η αίσθηση. Αυτό το συναίσθημα του «τα κατάφερα». Και μάλλον όχι μόνο αυτό. Μου λείπει και το συναίσθημα της ελευθερίας. Ξέρεις τι εννοώ. Εκείνη την αίσθηση απόλυτης ελευθερίας που αισθάνεσαι, όταν ως άλλος Παπάζογλου σκέφτεσαι «θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό», μέχρι τη στιγμή που ακούγεται ο γδούπος και βρίσκεσαι φαρδύς πλατύς στον πάτο. Αυτή ακριβώς είναι και η αιτία όλων των πτώσεων που έχουμε όλοι βιώσει. Αυτό το κυνήγι των στιγμών, στο οποίο παραδινόμαστε και λέμε «δε με νοιάζει τίποτα», «ας γίνει ό,τι θέλει», «θα το ζήσω». Και είναι αυτή η νοσταλγία που μας κάνει, μόλις σηκωθούμε και πατήσουμε γερά στα πόδια μας και γιατρέψουμε τις πληγές από την κάθοδο ή την άνοδο ‒ και οι δύο είναι επώδυνες ‒ , να πούμε είμαι έτοιμος για την επόμενη. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, και να σου πω; Τις περισσότερες φορές εγώ το φωνάζω κιόλας.
    Θα πέσω, πέφτω, έπεσα! Ή καλύτερα θα πηδήξω, πηδάω, πήδηξα! Ναι, έχω χαρεί όλα τα άλματα που έχω κάνει. Χαίρομαι για τις φορές που πήδηξα με όλη μου τη φόρα, προσπαθώντας να φτάσω αυτό που ήθελα, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα. Χαίρομαι ακόμα και για τις φορές που έκανα βουτιά στο κενό. Επέζησα, είμαι εδώ. Στέκομαι! Και, εφόσον το έκανα εγώ, μπορούν όλοι. Όσο αδύναμα και να είναι αυτά τα πόδια μπορούν να σε σηκώσουν, ένα ζευγάρι άνετα και σταθερά παπούτσια, πάντως, σίγουρα βοηθάνε.
     Όχι, δε θα σου πω τι πρέπει να προσέχεις, για να μην πέσεις. Ούτε θα σου πω γνωστές θυμοσοφίες, όπως «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς», τις έχεις ακούσει από πολλούς τόσα χρόνια. Θα σε ρωτήσω απλώς αυτά: Έχεις πέσει; Έχεις πέσει. Σηκώθηκες; Σηκώθηκες, μερικές φορές γρηγορότερα άλλες πιο δύσκολα, αλλά σηκώθηκες. Άρα; Το τελευταίο ερώτημα είναι και το πιο βασικό: Ε, και; Τι έγινε; Αυτό είναι η ζωή, περπατάμε, τρέχουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, πηδάμε, χοροπηδάμε, ξαναπέφτουμε, σερνόμαστε, αλλά πάντα συνεχίζουμε. Και με το συνεχίζουμε δεν εννοώ ότι γινόμαστε απερίσκεπτοι και κάνουμε ό,τι μαλακία μάς κατεβαίνει στον εγκέφαλο, αλλά ότι δεν αφήνουμε το φόβο μιας ενδεχόμενης πτώσης να μας κρατήσει στάσιμους.
     Και να θυμάσαι ότι κάθε πτώση σε έναν «ανάποδο κόσμο» είναι ένα άλμα. Όσο μεγαλύτερη η πτώση, τόσο μεγαλύτερο και το άλμα. Βλέπεις, εγώ πιστεύω ότι σε αυτήν τη ζωή δεν ήρθαμε για να βρούμε το δρόμο που δεν έχει λακκούβες και εμπόδια, ώστε να τον ακολουθήσουμε. Σε αυτό τον κόσμο δεν ήρθαμε για να βολευτούμε και να ευτυχίσουμε, ήρθαμε για να ζήσουμε, να πέσουμε και να πηδήξουμε. Καλές πτώσεις, με ή χωρίς ασφάλεια.

 
it was a walk in my shoes...
Σταύρος Ιωάννου

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους όσοι πιστεύουν ότι έχουν αδύναμα πόδια.
Κουράγιο και ανεβαίνουμε!

0 Comments

In my shoes... | Hipster-IA, Ένα μεγάλο, πράσινο λάχανο 

10/1/2013

3 Comments

 


Hipster-IA, Ένα μεγάλο, πράσινο λάχανο
γράφει ο Σταύρος Ιωάννου

Picture
    Μαμά, μπαμπά, επιτέλους αποφάσισα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, κι άλλο. Θέλω να γίνω ένα μεγάλο καταπράσινο λάχανο.
    Θέλω να κάνω λογαριασμούς σε όλα τα «trendy» ή «wanna be trendy»   δίκτυα με πρωτότυπα ψευδώνυμα που θα δείχνουν την εσωστρέφειά μου, όπως «απόλυτο κενό», ή ψευδώνυμα αυτοπροβολής μου στους άλλους χρήστες με μία δόση ειρωνείας, όπως «Σταύρος ο πανωραίος». Ναι, μαμά, θα κάνω λογαριασμό σε Facebook, Instagram, Flickr, Twitter, Google City, YouTube, θα κάνω ακόμα και ιστολόγιο, ίσως περισσότερα από ένα. Θα φτιάξω το δικό μου Fashion blog, γιατί ο κόσμος πρέπει να μάθει επιτέλους ότι εγώ και μόνο εγώ έχω την απόλυτη αίσθηση του στιλ. Θα φτιάξω όμως και ένα για τις πνευματικές μου ανησυχίες, όπου θα γράφω τα κείμενα, τα ποιήματα, τους στίχους μου, βρε αδερφέ. Γιατί, όπως έλεγαν και οι παλιοί, νους υγιής εν σώματι υγιεί, εφόσον είμαι έτσι κι αλλιώς πάρα πολύ κουλτουριάρης.
     Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να φτάσω το στόχο μου, χρειάζονται πολλά ακόμα. Πρέπει να έχω ένα ολόκληρο λαιφστάιλ που να τον υποστηρίζει. Θα βγαίνω στα γκλάμουρους τύπου μαγαζιά ντυμένος στην πένα, φυσικά, θα χαμογελάω ψεύτικα και θα δείχνω ότι ξεφαντώνω, οι διαδυκτιακοί μου λογαριασμοί χρειάζονται υλικό, για να έχουν τροφή οι χιλιάδες ακόλουθοι, ε, φίλοι εννοούσα. Μετά θα λέω σε όλους πόσο δήθεν είναι αυτά τα μαγαζιά, αυτά για τα οποία μάζευα λεφτά τρεις εβδομάδες, για να κάτσω πρώτο τραπέζι κύμα. Θα λέω ότι δεν αντέχω όλη αυτή την ποζεριά και την καγκουριά, και θα πηγαίνω, μπαμπά, σε όμορφα μέρη που παίζουν ωραία μουσική ποιοτική και ταυτόχρονα προβάλλουν Παζολίνι. Γιατί, μπαμπά, κατά βάθος είμαι ένας, εν τω βάθει κουλτουριάρης, παγιδευμένος στο σώμα ενός μονδέλου. Θα κάνω και άλλες εξόδους, φυσικά, σε πειραματικά θέατρα, σε κινηματογράφους που προβάλλουν ταινίες από την Καμπότζη, δεν έχει σημασία που θα κοιμάμαι, σημασία έχει ότι θα με δουν εκεί και θα έχω και κάτι να πω όταν πάω για καφέ στα «εναλλακτικά» καφενεία της «πλατείας». Μετά θα πηγαίνω και σε συναυλίες, τις τζάμπα, helloooo. Και σε βραδιές θεματικές, όπου μπορεί να βαριέμαι, αλλά θα χτυπιέμαι υπό όποιο ρυθμό, γιατί πάνω από όλα είμαι η ψυχή της παρέας.
     Θα πρέπει να εκπαιδευτώ λίγο και στα γούστα της μουσικής και των βιβλίων. Θα κάνω βόλτα σε όλα τα μικρά, τέλεια, εναλλακτικά βιβλιοπωλεία, θα διαβάσω τίτλους και περιλήψεις και θα γίνω ξεφτέρι. Όσο για τη μουσική, εύκολακι, λίγο σουίνγκ ‒άσχετα που δεν ξέρω καν τι είναι‒, λίγη τζαζ, λίγο πανκ ροκ, δύο τρεις κλαψομούνες ντυμένες μπομπονιέρες, λίγο έντεχνο, πολύ λίγο ελληνικά, ίσα ίσα να δείξω ότι δεν κρίνω επιφανειακά αυτούς που ακούνε τη «ΘΕΑ», λίγο από εδώ, λίγο από το προφίλ του διπλανού, και έτοιμο το γούστο.
    Επίσης, αγαπητοί γονείς μου, πρέπει να ντύνομαι σαν hipster. Τώρα, τι είναι αυτό δεν έχω καταλάβει, αλλά πρέπει να ντύνομαι έτσι και μετά να κατηγορώ τους άλλους ‒τους κακούς‒, τους δευτοροκλασάτους, ντε, ότι είναι. Θα κοπιάρω τα πάντα, θα τα αναμειγνύω, θα χρησιμοποιήσω και μερικά ρούχα του παππού, ίσως και της γιαγιάς, και θα μιλάνε όλοι για το unique στιλ, που θα το προβάλλω και από το Fashion blog μου. Φυσικά, εφόσον δε δουλεύω, γιατί όλη αυτή η εκπαίδευση μου τρώει όλον το χρόνο, θα τα ψωνίζω από πολυεθνικές που κοπιάρουν τους ντιζάινερ, αλλά δεν έχουν τις τιμές τους. Και έτσι με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, και δε θα μου βγει ο κούκος αηδόνι (πολύ πουλί έπεσε εδώ), και θα έχω το ελεύθερο να κράζω ελεύθερα όλα τα γίδια που πάνε και σκάνε τρακόσια κατοστάρια για να βάλουν το φτερό.
     Θέλω να σας δηλώσω, επίσης, ότι παράλληλα με τις κλασικές μου σπουδές, επειδή είμαι και πολύ ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα, θα ασχοληθώ με τις τέχνες. Με όλες μαζί! Θα γραφτώ χορό, θα δώσω εξετάσεις σε θεατρικές ομάδες, θα γράφω και σε free press περιοδικό. Θα κάνω το φωτογράφο, το μόνδελο, που μου βγαίνει φυσικά έτσι κι αλλιώς ‒όταν έκανα εγώ duck face με την πάνα, εσύ έτρεχες ακόμα προς τη μήτρα‒, και, φυσικά, θα λέω ότι παίζω ή έπαιζα μουσική και θα τραγουδάω. Η Μπάρμπι δηλαδής πώς τα καταφέρνει; Θα τα καταφέρω και εγώ.
    Θα ψάχνω στο Google (με προφορά, όχι βλάχικα) για εκθέσεις όπου, φυσικά, θα είμαι πρώτη μούρη, αφού θα έχω αποστηθίσει όλα τα σχόλια και τις κριτικές, και έτσι θα έχω άποψη, κρίση και διάθεση επίκρισης «επί παντός επιστητού». Βέβαια, πρέπει να μιλάω και ωραία, να χρησιμοποιώ ωραίες λέξεις και, όταν αμολάω καμιά κοτσάνα, θα παριστάνω ότι έγινε επίτηδες. Θα μιλάω, φυσικά, και με αγγλικές λέξεις, γιατί sometimes it is easier to think in English and I can’t control myself. Και, φυσικά, θα φτιάχνω δικές μου λέξεις και φράσεις, που με τη βοήθεια του διαδικτύου θα παίρνουν τη μορφή επιδημίας. Θα μιλάω για όλα, από την τσόντα της Ντούβλη μέχρι την ανάκαμψη του ιρανικού κινηματογράφου και από το Εγώ και το Αυτό μέχρι το φόρεμα της Μενεγάκη. Θα είμαι σαν πίτα γύρο. Απ’ όλα!
    Τέλος, μαμά μου, θα φωνάζω τη σεξουαλική μου ταυτότητα παντού, αλλά αυτοί που δε θέλω δε θα το καταλαβαίνουν, γιατί εγώ είμαι πιο έξυπνος και μπορώ να τους ξεγελάσω. Αφού, λοιπόν, πάρω φύλλα, δέντρα και κορμούς, θα δηλώσω οπαδός του ταντρικού σεξ και ότι ψάχνω την αδερφή ψυχή μου. Όταν επιτέλους βρω το ιδανικό έτερον ήμισυ, θα αποποιηθούμε μαζί και επίσημα το Θεό και θα δηλώσουμε σε μία σεμνή, ινδουιστική τελετή ψυχική ένωση για αυτή και τις επόμενες ζωές.
   Μαμά, μπαμπά, νομίζω ότι αρχίζω να πρασινίζω σιγά σιγά. Αν δεν ήμουν με το στανιό καταθλιπτικός, θα έλεγα πως είμαι ευτυχισμένος.

ΥΓ. Καλή χρονιά!

it was a walk, in my shoes...
Σταύρος Ιωάννου

3 Comments

In my shoes... | Το χαμένο κομμάτι του παζλ

8/4/2012

0 Comments

 


Το χαμένο κομμάτι του παζλ

Picture
    Χάρτινα κουτιά, ορθογώνιου συνήθως σχήματος, που απεικόνιζαν το πιο δημοφιλές κινούμενο σχέδιο στα παιδικά μας χρόνια, και με ανέκφραστα, κλισέ τοπία ή ‒σε εξαιρετικές περιπτώσεις‒ με εικόνες από πίνακες του Ρέμπραντ, του Μονέ ή του Μποτιτσέλι στα εφηβικά χρόνια. Αυτά ήταν τα γνωστά σε όλους μας παζλ. Το παζλ θεωρώ ότι ήταν η μεγαλύτερη εκδίκηση των ενηλίκων απέναντι στο διακαή πόθο των παιδιών ότι τα δώρα από νονούς, θείους, θείες, οικογενειακούς φίλους, ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς, θα έπρεπε να είναι παιχνίδια και όχι βιβλία. Έτσι, λοιπόν, κάποιος αγανακτισμένος γονέας, που θα μπορούσε να έχει πολλά κοινά με τους δικούς μου, εφηύρε το παζλ ως μία εναλλακτική λύση δημιουργικού και ταυτόχρονα εκπαιδευτικού παιχνιδιού.

    Τα παζλ είτε τα λάτρευες είτε τα μισούσες όπως στη δική μου περίπτωση. Ενδιάμεση θέση δεν υπήρχε. Έλα, τώρα, που θα μου πεις ότι ήσουν στη μέση! Διάλεξε μια μεριά και μείνε εκεί. Όποια, όμως, και να ήταν τα συναισθήματά σου γι’ αυτά, τα συμπλήρωνες. Έμπαινες ή σε έβαζαν στη διαδικασία να προσπαθήσεις να αποδώσεις την εικόνα του κουτιού. Και γιατί τις περισσότερες φορές δεν μπορούσαν να ολοκληρωθούν; Γιατί τους έλειπε ένα κομμάτι. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που έφτανε στην κορύφωση η ιεροτελεστία και ανακάλυπτα πως έλειπε ένα κομμάτι. Ένα τόσο μικρό, ακανόνιστα κομμένο κομμάτι χαρτιού, που δεν άφηνε την εικόνα, η οποία φάνταζε τόσο όμορφη στη συσκευασία, να ολοκληρωθεί. Τα περισσότερα παζλ είτε όσα δέσποζαν αγέρωχα στον τοίχο κορνιζαρισμένα ‒τι μόδα και αυτή;‒ είτε όσα παραμερίζονταν κάτω από κρεβάτια, στο τέλος της βιβλιοθήκης, μέσα στα κουτιά τους φτιαγμένα, υπολείπονταν ενός κομματιού ή και περισσότερων. Κι όμως τα έφτιαχνα, και στο μυαλό μού εντυπωνόταν ότι έτσι δείχνουν πιο όμορφα, πιο σημαντικά, πιο ασυνήθιστα.

    Ξέρω, ήταν εκνευριστικό να αντιλαμβάνεσαι μετά από εβδομάδες ή και μήνες προσπάθειας ότι το αριστούργημά σου δε θα ήταν «τέλειο» λόγω ελαττωματικότητας ή λόγω δικής σου απροσεξίας. Και ενίοτε σε έπιαναν τόσο τα νεύρα, που ματαίωνες όλη την προσπάθεια και μαζί τα συμπληρωμένα μέρη του παζλ. Ένα τόσο δα ψεγάδι και αμέσως ακύρωνες τις ώρες ευχαρίστησης και δημιουργίας που είχες περάσει, όλα όσα είχες κερδίσει και είχες διδαχτεί. Αυτό το μικρό λάθος ή κενό, όπως και να το πεις, σε έκανε να ματαιώνεις όλες τις προσπάθειες και τα συναισθήματα με τα οποία σε είχε γεμίσει και μόνο η ενασχόλησή σου μαζί του. Και γιατί μεγαλώνοντας έχουμε την ίδια αντίδραση σε όλα; Δεν την έχουμε; Φτάνει μία δύσκολη μέρα στη δουλειά και ξαφνικά τίποτα δε μας πάει καλά. Ένα και μόνο άσχημο ραντεβού μάς μεταμορφώνει μονομιάς στους «άτυχους» του έρωτα. Μία μικρή αναποδιά στο οικονομικό μας πλάνο και ξαφνικά τρέχουμε να τραβήξουμε τις πένθιμες κουρτίνες σε ολόκληρο το σπίτι της ζωής μας. Γιατί δεν μπορούμε να απολαύσουμε την εικόνα χωρίς να είναι ολοκληρωμένη; Ίσως αυτό να είναι το ανικανοποίητο του ανθρώπου!

    Το ανικανοποίητο ή καλύτερα η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Η αίσθηση, δηλαδή, ότι δεν μπορούμε να απολαύσουμε την εικόνα και όλα τα συναισθήματα που αυτή μπορεί να μας προσφέρει αν δεν πάρουν όλα τα κομμάτια την προκαθορισμένα σωστή τους θέση. Ναι! Και είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση που προκαλεί το «κενό». Το κενό που δε μας επιτρέπει να χαρούμε ούτε αυτά που με απόλυτη αρμονία συνθέτουν μία κάποια εικόνα. Τίποτα δεν πηγαίνει καλά στη ζωή μας, επειδή λείπει ένα κομμάτι, μικρό ή μεγάλο. Αλλά ένα παζλ έχει 200, 500, 1200 κομμάτια! Γιατί δεν αρκούμαστε σε αυτά τα 1199 ικανοποιημένοι με τη δεξιότητά μας να τα τοποθετήσουμε έτσι ώστε να αποδώσουν κάποιο νόημα; Όχι, το ένα και μοναδικό αυτό «εκλιπόν» κομμάτι δεν αφήνει και τα υπόλοιπα να εκπληρώσουν τον σκοπό τους. Ή μήπως αυτό είναι δική μας ευθύνη;

    Φταίει το κομμάτι που λείπει ή εμείς που δε δίνουμε σημασία στα υπάρχοντα κομμάτια; Τι το χρειαζόμαστε; Την εικόνα μπορούμε να την αντιληφθούμε και χωρίς αυτό. Ποια είναι η μυστήρια πηγή που του δίνει τόσο μεγάλη δύναμη; Η πηγή είναι φυσικά το «εγώ» μας και η καλά ριζωμένη άποψη περί τελειότητας και ολοκλήρωσης που έχουμε. Όροι τόσο διαστρεβλωμένοι στο υποσυνείδητό μας! Πρέπει να είναι όλα τέλεια, για να είναι όλα καλά. Πρέπει κάθε τομέας να καλύπτει τις κατάλληλες απαιτήσεις ‒ προϋποθέσεις, ώστε να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τη συνολική εικόνα της ζωής μας ως ωραίας. Και πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Σχεδόν ποτέ! Και η ύπαρξη τού σχεδόν απλώς απαλύνει λίγο τον πόνο και δίνει μία κάποια ελπίδα. Η ζωή δε γίνεται καλή επειδή έχουμε καλούς φίλους «και» καλή δουλειά «και» καλές απολαβές «και» καλή ερωτική σχέση «και» καλή συναισθηματική σχέση «και» καλή σχέση με τον εαυτό μας. Αυτή η ζωή φαντάζει περισσότερο ουτοπική, αν όχι ψεύτικη. Η ζωή είναι καλή από μόνη της. Και μόνο ένα από αυτά είναι αρκετό, ώστε να μας προσφέρει την «απαιτούμενη» δόση χαράς. Αλλά, όχι! Μόλις κάτι δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο Α, δε βάζουμε σε εφαρμογή το σχέδιο Β. Αντί αυτού, ενεργοποιούμε το μηχανισμό της αδιέξοδης προσκόλλησης στο ανεκπλήρωτο, και ξεκινάει η κατεδάφιση των πάντων.

    Το ανεκπλήρωτο, λοιπόν. Πόσο και γιατί μας επηρεάζει όλους αυτό το μικρό χαμένο κομμάτι; Γιατί δε δίνουμε ποτέ σημασία σε όλα τα υπόλοιπα, πολλά, κομμάτια, που φροντίσαμε να μη χάσουμε, αλλά και που με μαεστρία καταφέραμε να τοποθετήσουμε στη σωστή θέση για την απόδοση της εικόνας; Γιατί εμμένουμε στο να χαλάμε ένα ολόκληρο παζλ και μαζί να ματαιώνουμε όλες τις προσπάθειες που κάναμε για την ολοκλήρωσή του μόνο εξαιτίας ενός μικρού κενού; Και αν αυτό το κενό μπορεί να γίνει η ειδοποιός διαφορά ενός καλαίσθητου αποτελέσματος; Αν αυτός ο μικρός ακάλυπτος χώρος δώσει στην εικόνα πνοή, ζωντάνια και λόγο ύπαρξης; Προσωπικά, θεωρώ περισσότερο διασκεδαστικό, ενδιαφέρον, εικαστικό, ρομαντικό και σημαίνον ένα ανολοκλήρωτο παζλ, κρεμασμένο στον ατελή τοίχο ενός σπιτιού με ελαττώματα, παρά τις ατέλειωτες στοίβες με τέλεια, ολοκληρωμένα παζλ, εκτεθειμένα σε τέλειους χώρους. Ίσως, τελικά, να μην είμαι οπαδός της τελειότητας. Όσο για σένα, αν δεν μπορείς να συμβαδίσεις με την αισθητική του ανολοκλήρωτου και της αφαίρεσης, σου προτείνω να ψάξεις πιο προσεκτικά για το κομμάτι που ψάχνεις. Ίσως είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζεις – συνήθως τρυπώνουν στα πιο ασυνήθιστα μέρη. Αν τώρα είσαι περισσότερο τύπος της δράσης, μπορείς να φτιάξεις το κομμάτι μόνος σου ή να προσαρμόσεις έτσι το παζλ, ώστε να κρατήσεις μία ολοκληρωμένη μεν μικρότερη δε σε μέγεθος εικόνα. Εγώ θα κρατήσω την εικόνα αυτούσια, παρ’ όλα τα «ψεγάδια» της.

it was a walk in my shoes...

Καλές Εορτές
Σταύρος Ιωάννου

0 Comments

In my shoes... | Πόρνες

5/3/2012

0 Comments

 


Πόρνες

Picture
     Πορνεία! Πολύ εύηχη λέξη. Πάντα θεωρούσα εύηχες τις λέξεις που έχουν «ρ», ειδικά όταν αυτό βρίσκεται σε συμφωνικό σύμπλεγμα. Ίσως είναι κατάλοιπο της πρότερης δυσκολίας μου στην άρθρωσή του. Δεν είναι ειρωνικό μία τόσο όμορφη ηχητικά λέξη να χρησιμοποιείται για να αποδώσει το νόημα της πώλησης του κορμιού μας; Όπως και εσύ ίσως, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το ποιες μπορεί να είναι εκείνες οι συνθήκες που οδηγούν κάποιον σε αυτό το έσχατο ‒για πολλούς‒ σημείο. Ξέρω, κάπου εδώ θα σε πιάσουν οι σεμνοτυφίες και θα σκεφτείς είναι ο απόλυτος εξευτελισμός, είναι ντροπιαστικό, απάνθρωπο, ανήθικο, και όλα αυτά που κατά καιρούς έχουμε όλοι μας σκεφτεί, πει ή δηλώσει για το «αρχαιότερο επάγγελμα». Εγώ θα το περιέγραφα ως βεβήλωση, βεβήλωση του μυώδη ναού μας.

    Ναι, περί βεβήλωσης πρόκειται. Είναι όμως μία βεβήλωση που δεν είναι τόσο μακρινή όσο φαντάζει. Και, δυστυχώς, δεν είναι η μόνη που βιώνουμε. Βλέπεις, εγώ πιστεύω ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει τα πάντα, και σε αυτούς τους ‒χαλεπούς, όπως λέει και μία φίλη μου‒ καιρούς που ζούμε τίποτα δεν απέχει τόσο πολύ από κάτι άλλο, όσο κι αν θέλουμε να το πιστεύουμε. Όλα απέχουν μιαν ανάσα ή ακόμα χειρότερα έχουν γίνει ανάσα. Κάποιες φορές χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Όλα είναι πιο κοντά μας, πιο μέσα μας από ποτέ. Όλα, ακόμα και η πορνεία!

    Πορνεία, λοιπόν, ονομάζεται η εκούσια προσφορά του σώματος προς ικανοποίηση της γενετήσιας ορμής του αποδέκτη με χρηματικό αντάλλαγμα. Προέρχεται από το ρήμα «πέρνημι», που σημαίνει «πουλώ». Το πρόσωπο που παρέχει σεξουαλικές υπηρεσίες με τον τρόπο αυτό ονομάζεται «πόρνη». Με άλλα λόγια, πορνεία είναι η πώληση ή το ξεπούλημα, αν θες. Και άρα «πόρνη» είναι μία έμπορος που εμπορεύεται ένα ιδιάζων εμπόρευμα. Ναι, ξεπουλάει το κορμί της έναντι ενός ευτελούς ‒συνήθως, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις‒ ποσού. Σε έναν κόσμο, λοιπόν, που ξεπουλιούνται οι πάντες και τα πάντα, σε έναν κόσμο που όλα υποβάλλονται σε ένα διαρκή πλειστηριασμό, όλοι πουλάμε και πουλιόμαστε. Ξεπουλάμε και ξεπουλιόμαστε. Εκπορνεύουμε και εκπορνευόμαστε. Άρα, πώς μας λες; Τι γίναμε; Τι είμαστε;

    Πόρνες! Ναι, πόρνες είμαστε όλοι. Άλλοι πουλάμε τον εαυτό μας έναντι στιγμών ευτυχίας, άλλοι πουλάμε το μυαλό μας έναντι ευτελών ποσών, άλλοι ξεπουλάμε τα όνειρά μας, τα ταλέντα μας, άλλοι πουλάμε ακόμα και το κορμί μας έναντι μιας στιγμιαίας ηδονής. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το ξέρουμε καν. Έχουμε συνηθίσει να λέμε, να κρίνουμε σύμφωνα με ηλίθιες αναχρονιστικές ηθικές αξίες. Αξίες που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε και δεν πρεσβεύουμε. Γιατί δεν είναι χειρότερο το να πουλάς το κορμί σου για να βγάλεις το ψωμί σου από το να ευτελίζεις τα ιδανικά σου για να κερδίσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν είναι πιο ηθικό το να απομένει χωρίς μέλλον το 16χρονο. Δεν είναι λιγότερο εξευτελιστικό το να παραμερίζεις το «εγώ» σου για να μπορείς να χρησιμοποιείς ένα μη-επαρκές «εμείς». Δεν είναι λιγότερο ταπεινωτικό το να εξαργυρώνεις το μυαλό σου σε ανθρώπους που θεωρείς ανόητους. Δεν είναι περισσότερο ενάρετο το να αναλώνεις το ταλέντο σου σε ανθρώπους που είναι ανίκανοι να το εκτιμήσουν. Δεν προσβάλλει λιγότερο τα χρηστά ήθη το να πατάς επί πτωμάτων για να κερδίσεις μία στημένη και δήθεν ευημερία. Για μένα όλα αυτα το ίδιο ανήθικα με την πορνεία είναι. Την ίδια διαφθορά και σαπίλα κρύβουν. Γιατί δεν μπορείς να θεωρείς το ένα ξεπούλημα έκλυτο και νοσηρό και το άλλο να το θεωρείς απλώς απαραίτητο για την επιβίωσή σου.

    Όλα πορνεία είναι. Όλα ξεπούλημα τα θεωρώ και όλοι τα έχουμε κάνει. Και αφού, λοιπόν, τα έχεις ξεπουλήσει όλα ‒ιδανικά, όνειρα, συναισθήματα, ταλέντα, μυαλό, έρωτες, φιλίες, ψυχή‒, σε ενοχλεί να ξεπουλήσεις και το κορμί σου; Αυτό σού μένει για να μπορείς να καθησυχάζεις την συνείδησή σου; Αυτό ηρεμεί και κοιμίζει τις όποιες τύψεις νιώθεις καθημερινά; Αυτό σε κάνει να διατηρείς ακέραιη και άμεμπτη την ηθική σου; Αυτό είναι που θα διαφυλάξει άθικτη την ορθότητα και την αγνότητα του εαυτού σου; Αφού δεν έχεις ξεπουλήσει, ακόμα ίσως, το κορμί σου, όλα «βαίνουν λίαν καλώς»; Καταλαβαίνω ότι μπορεί να το θεωρείς ως την «έβδομη σφραγίδα», αλλά δεν νομίζω ότι ακουγέται πλέον τόσο μακρινό όσο όταν άρχισες την ανάγνωση.

    Ναι, στην Ελλάδα του 2012, ή καλύτερα στο πλανήτη το 2012, όλοι έχουμε γίνει πόρνες. Εκδίδουμε καθημερινά κομμάτια του πολύτιμου «εγώ» μας για συναισθηματικά, υλικά ή πνευματικά ανταλλάγματα. Κι αν όντως είμαστε πόρνες, τότε έχουμε και την ιδιότητα της τσατσάς ‒ του προαγωγού. Και είμαστε και πολύ κακοί συνήθως, γιατί σχεδόν ποτέ δεν κοιτάμε πώς να διαφυλάξουμε άρτιο το «εμπόρευμα». Το δίνουμε κοψοχρονιά στο πρώτο παζάρεμα. Θα μου πεις, εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι, είναι δύσκολα τα πράγματα, χρειάζονται κάποιες υποχωρήσεις, πρέπει να συμβιβαστούμε αλλά δεν είναι και τόσο τραγικά… Κι όμως, τόσο τραγικά είναι! Τόσο τραγικά τα καταντήσαμε και καμία δικαιολογία δεν τα «ψιμυθιοποιεί».

    Ως τέλος θα δανειστώ το στίχο του Ελύτη από την ποιητική συλλογή Μαρία Νεφέλη: «Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη».

it was a walk, in my shoes...

Καλώς όρισες άνοιξη!
Σταύρος Ιωάννου

0 Comments

In my shoes... | The end of the fairytales

5/2/2012

1 Comment

 


The end of the fairytales

Picture
    Μια φορά και έναν καιρό... Γνωστή φράση, ε; Σου φέρνει όμορφες αναμνήσεις με εσένα παιδάκι, συνήθως φορώντας μιαν απαίσια πιτζάμα στο κρεβάτι και τη μαμά ή τη γιαγιά στο προσκεφάλι καθισμένη να σου λέει ιστορίες. Όμορφες ιστορίες. Ιστορίες με ωραίες πριγκίπισσες, μαγεμένους πρίγκιπες, άλογα, ξωτικά, νεράιδες και ό,τι άλλο εξωπραγματικό και μαγικό. Παραμύθια. Τα παραμύθια είναι οι ιστορίες που συνήθως μας έκαναν να ονειρευτούμε, να χαρούμε ή, πιο πρακτικά, να κοιμηθούμε και να φάμε, εγώ πάντως την γκάνιαζα τη μάνα μου να μου λέει παραμύθια για να τα φάω τα έρμα τα ρεβίθια. Τα παραμύθια ήταν και είναι ιστορίες αγάπης, αληθινής αγάπης, όπως χαρακτηριστικά λένε. Όμορφα πριγκιπόπουλα τρέχουν με τα λευκά τους άλογα, σκαρφαλώνουν σε απρόσιτους πύργους και σώζουν όμορφες πριγκίπισσες από τέρατα. Σε άλλα, πάλι, ο μαγεμένος πρίγκιπας περιμένει το φιλί της «αληθινής αγάπης» για να ξαναπάρει την όμορφη, πραγματική μορφή του.

    Μεγαλώνοντας λοιπόν με παραμύθια σού καλλιεργείται η ιδέα ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και στη ζωή. Ότι θα βρεις τον έρωτα στα μάτια ενός γοητευτικού πρίγκιπα, ότι θα σε σώσει και θα ζήσετε καλά και ευτυχισμένοι πέρα από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής. Γιατί κανένα παραμύθι δεν αναφέρει τη σκατά ψυχολογία μιας πριγκίπισσας με δυο παιδιά και έναν άντρα, ο οποίος μετά από δεκαπέντε χρόνια γάμου την παραμελεί. Κανένα παραμύθι δεν αναφέρει την αγωνία του πρίγκιπα όταν στα σαράντα του βρίσκεται άνεργος. Και εδώ θα μου πεις «μα είναι παραμύθια, είναι για παιδιά». Ναι! Είναι για παιδιά που κάποια στιγμή θα γίνουν ενήλικες. Είναι για παιδιά που σε λίγα χρόνια θα κληθούν να αντιληφθούν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ότι δεν έρχεται κανείς να τους σώσει, ότι η κακιά μητριά δεν πεθαίνει τόσο εύκολα. Ναι, είναι για παιδιά. Για παιδιά που, όπως και εμείς μεγαλώνοντας, θα αναρωτιούνται μήπως φταίνε αυτά και δεν έρχεται η καλή νεράιδα. Για παιδιά που θα πιστεύουν ότι με το πρώτο φιλί θα βρουν την αγάπη. Για παιδιά που θα μεγαλώσουν και θα ρωτήσουν: «Πού είναι τα παραμύθια που μου τάξατε;».

    Και φτάνεις στα είκοσι τέσσερά σου και αναρωτιέσαι τι ακριβώς νοήματα σου περνούσαν οι όμορφες ιστορίες που με αγωνία αποζητούσες να ακούσεις ξανά και ξανά. Πάντως, όχι τα σωστά. Όχι τα νοήματα που θα έπρεπε να πάρεις από παιδί για να γίνει λίγο πιο εύκολος αυτός ο κόσμος. Όχι, στα παραμύθια δε λένε πόσο μπορεί να πονέσεις σε αυτή την, πολλές φορές, αέναη αναζήτηση της «αληθινής αγάπης». Κανένα παραμύθι δε σου διδάσκει πώς μπορείς να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από ένα γυάλινο γοβάκι. Αφού ακόμα και η Σταχτοπούτα, μια ξεπεσμένη γόνος καλής οικογένειας και μετέπειτα καπνοδοκαθαρίστρια, άξιζε ένα γυάλινο γοβάκι, εσύ θα αρκεστείς στο σταράκι; Ποτέ! Θα περιμένεις μέχρι να έρθει ο πρίγκιπας. Ο πρίγκιπάς σου! Κούκλα, σου έχω νέα. Τζάμπα περιμένεις. Δεν πρόκειται να εμφανιστεί ούτε ο πρίγκιπας ούτε η νεράιδα-νονά που θα μεταμορφώσει το κινέζικο φουστανάκι σου σε φόρεμα υψηλής ραπτικής.

     Ό,τι σου μάθαιναν λοιπόν τόσα χρόνια από την εξιστόρηση όλων αυτών ξέχνα το. Καμιά νεράιδα δε θα σε κάνει από Κουασιμόδο «prince charming», και, αν το κάνει κάποιος, τότε σίγουρα θα πρέπει να τα σκάσεις χοντρά. Οι πριγκίπισσες δε θα ξυπνήσουν όσα φιλιά και να τους δώσεις. Όσο για τους πρίγκιπες, όσοι απέμειναν παντρεύονται την αδελφή μιας «Πίπα». Οπότε μην ξεροσταλιάζεις σε κανέναν πύργο με το μαλλί στο χέρι περιμένοντας να φωνάξει κάποιος «ρίξε τα χρυσά μαλλιά σου». Όσο για τα φιλιά, να είσαι φειδωλή. Μην πιστέψεις ότι με ένα φιλί ο βλεννώδης άνουρος ‒έλα, το βάτραχο εννοώ‒ θα μεταμορφωθεί στον ψηλό, γοητευτικό πρίγκιπα που θα σε «κάνει βασίλισσα». Το πιθανότερο είναι να γίνεις και εσύ βάτραχος…

    Τι θα κρατήσει, λοιπόν, τη μαγεία ζωντανή; Από πού θα αντλήσουμε δύναμη και ελπίδα για να συνεχίσουμε; Τώρα που λόγω ηλικίας και εμπειριών όλος αυτός ο κόσμος καταρρέει, πού θα βρούμε παρηγοριά; Νομίζω στον εαυτό μας. Ναι! Αυτός και πάλι θα μας δώσει τη λύση. Αυτός θα υποκινήσει όλους τους απαραίτητους μηχανισμούς για να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, ίσως και με κάποια μικρή βοήθεια. Θα πάρουμε τα παραμύθια, τη μοίρα και τη ζωή μας στα χέρια μας! Αρκετά περιμέναμε να μας σώσουν, να μας ελευθερώσουν, να μας λύσουν τα μάγια.

    Ας σκοτώσουμε τους δράκους μας και ας δώσουμε ένα καλό μάθημα στη σκρόφα την κακιά μάγισσα. Να ξέρεις ότι πιθανότατα δε θα μπορέσουμε να τη σκοτώσουμε, αλλά μπορούμε να της προκαλέσουμε σοβαρούς τραυματισμούς. Εξάλλου είναι προτιμότερο, φαντάζομαι και πιο σημαντικό, να το κάνουμε μόνοι μας. Ναι! Ας ψάξουμε πώς μπορούμε να λύσουμε μόνοι μας τα μάγια, όχι μόνο γιατί δε θα το κάνει κανείς για μας, αλλά γιατί θα σημαίνει περισσότερα. Ας κατέβουμε από τους θρόνους μας. Έφτασε ο καιρός να αποδράσουμε από τους πύργους και τις φυλακές όπου μας έχουν βάλει ή όπου μπήκαμε οικειοθελώς και να βγούμε «εκεί έξω». Είναι όμορφα, και σίγουρα θα τύχουν σε όλους μας ωραίες περιπέτειες.

    Και αν όλα αυτά τα ακούς πολύ απαισιόδοξα και δυσοίωνα, έχω να σου προτείνω κάτι καλύτερο. Φτιάξε το δικό σου παραμύθι. Ήρθε η εποχή να φτιάξουμε άλλα παραμύθια. Καινούρια! Παραμύθια χωρίς παλάτια και κακές μάγισσες. Παραμύθια που θα λένε για τις δυσκολίες των παραμυθιών. Παραμύθια με κλάματα, κλάματα αληθινά, κλάματα πόνου. Παραμύθια με μεθύσια και ρεζιλίκια. Παραμύθια με ξεπέτες και ψεύτικες αγάπες. Παραμύθια με καθημερινές κοπέλες που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε δουλειά και προσωπική ζωή. Παραμύθια με ιδιωτικούς υπαλλήλους των 600 ευρώ, που προσπαθούν να επιβιώσουν. Παραμύθια με έρωτες που πέρασαν δυσκολίες σε δυαράκι πολυκατοικίας του ’60. Παραμύθια με όμορφες βόλτες στην πόλη με το Σκαραβαίο. Παραμύθια με αγάπες που δεν ευδοκίμησαν. Παραμύθια με φίλους και εχθρούς. Παραμύθια με ομορφιά και ασχήμια, με χαρά και λύπη. Παραμύθια με αγάπες και φιλίες, που μοιάζουν παραμυθένιες. Παραμύθια που θα μιλάνε για τη ζωή σου, τη ζωή μου και τη ζωή άλλων υπαρκτών προσώπων.

    Παραμύθια με σένα και μένα μέσα. Θα μου πεις «αυτά δε θα είναι παραμύθια!», κι όμως είναι! Για κάποιους εκεί έξω έχεις την τέλεια ζωή, έχεις μια παραμυθένια ζωή. Η ρουτίνα, η καθημερινότητα, το άγχος, ο μαλάκας προϊστάμενος σε έχουν κάνει να μην το αντιλαμβάνεσαι. Σκέψου, αναλογίσου πόσα συναισθήματα έχεις νιώσει, πόσες χαρές, πόσες λύπες, πόσα δυνατά γέλια χαράς ‒ ξέρεις, από αυτά που κάνουν τους γύρω σου να σε κοιτάνε. Πόσοι φίλοι σε αγάπησαν, πόσοι σε πρόδωσαν, πόσα σου έμαθαν όλα αυτά. Αναπόλησε πόσοι έρωτες σε έκαναν να χαμογελάσεις και να λάμπεις και πόσοι σε έκαναν να μεθοκοπάς επί μήνες για να ξεχάσεις. Σκέψου, σκέψου και ξανάνιωσέ τα. Και είμαι σίγουρος ότι ένα ωστικό κύμα συναισθημάτων θα σε διαπεράσει. Τώρα, απάντησέ μου ειλικρινά, απάντησε στον εαυτό σου ειλικρινά, νιώθεις ή όχι ότι η ζωή σου είναι παραμυθένια;

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς... Αληθινά!

it was a walk in my shoes...
Σταύρος Ιωάννου

1 Comment

In my shoes... | Αγάπη

4/1/2012

1 Comment

 


Αγάπη

Picture
    Μόνο μία λευκή σελίδα θα άρμοζε κάτω από αυτό τον τίτλο. Κι’ όμως, να ένα κείμενο, μία προσπάθεια κατανόησης και προβληματισμού για αυτήν τη  λέξη, την έννοια, το συναίσθημα. Αγάπη, λοιπόν…

    Έχουν γραφτεί ποιήματα, θεατρικά, τραγούδια. Έχουν δημιουργηθεί μύθοι και θρύλοι στο όνομά της. Μία λέξη, πέντε γράμματα, εκατομμύρια νοήματα. Αγάπη, λέξη μικρή, λέξη βαρύγδουπη. Άλλοτε μας προκαλεί χαρά, άλλοτε θλίψη, άλλοτε εκδηλώνεται με ένα χαμόγελο, με μια ματιά, άλλοτε με δάκρυ, με πόνο. Τι είναι; Συναίσθημα θα μου πεις. Ναι, συναίσθημα, τι συναίσθημα όμως; Ποιος μαγικός συνδυασμός γίνεται στον εγκέφαλό μας και μας κάνει να νιώθουμε αυτό το τόσο μεγάλο σε νόημα ουσιαστικό; Και πώς μπορείς να ορίσεις την αγάπη; Όχι, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την αγάπη σαν ένα απλό συναίσθημα! Στην πραγματικότητα είναι τρόπος ζωής. Επιλογή! Είναι η επιλογή του τρόπου να υπάρχεις μέσα στον κόσμο. Είναι ένας τρόπος να δεις τον εαυτό σου και τους άλλους, να δεις τον εαυτό σου στους άλλους και τους άλλους σε εσένα!

    Όλοι έχουμε αγαπήσει. Βλέπεις, οι άνθρωποι είμαστε προικισμένοι με αυτή την ικανότητα. Γεννιόμαστε ικανοί να αγαπήσουμε, όσο κι αν δεν το πιστεύεις. Υπάρχει από την πρώτη μας ανάσα, αγαπάμε από το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής μας, αγαπάμε τον άνθρωπο που μας έφερε σε αυτή. Αυτή είναι η οικογενειακή αγάπη. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ανιδιοτελής και ελεύθερη, εφόσον τίθεται το θέμα της εξάρτησης μεταξύ παιδιού μητέρας, αλλά σίγουρα είναι δυνατή ασπίδα για την πρώτη αντιμετώπιση του κόσμου.

    Έπειτα έρχεται η αγάπη για μάθηση. Ναι, κι όμως υπάρχει! Όλοι την έχουμε βιώσει, κάποιοι από εμάς, εντάξει, οι περισσότεροι, ίσως, την έχουμε ταυτίσει με την όμορφη δασκάλα, με ή χωρίς χρυσά μαλλιά, ή με το γοητευτικό γκριζομάλλη καθηγητή, κύριε Φλωρά, κύριε Φλωρά! Αυτό συμβαίνει γιατί αγάπη είναι μάθηση ‒αγαπώ σημαίνει μαθαίνω να αγαπώ και να ζω με τους άλλους‒ και η μάθηση είναι αγάπη, εξάλλου η ζωή είναι μάθηση και όλοι, ακόμα και ο πιο γρουσούζης και απαισιόδοξος άνθρωπος ‒όχι δεν αναφέρομαι σε εμένα‒ αγαπάει ή έχει αγαπήσει κάποιες φορές στη ζωή.

    Αργότερα μαθαίνουμε να αγαπάμε τους φίλους μας, πλατωνική αγάπη. Είναι ίσως η πιο ανιδιοτελής, ελεύθερη και αληθινή αγάπη. Βλέπετε, τους φίλους τούς διαλέγουμε, δεν υπάρχει και δε χωράει πρέπει. Η αγάπη για «τα κολλητάρια», «κολλητές», «φίλους» είναι ίσως η πιο ειλικρινής,  δεν οφείλεται σε καμία σωματική έλξη, σε καμία περίεργη ‒ περίπλοκη εγκεφαλική λειτουργία, όπως στην περίπτωση του έρωτα. Με λίγα λόγια, τους αγαπάμε γιατί γουστάρουμε. Επιλέγουμε, προσπαθούμε, παλεύουμε και χτίζουμε τις φιλικές μας σχέσεις με θεμέλιο την αγάπη.

    Και έρχεται το δυνατό χαρτί. Η ερωτική αγάπη. Η αγάπη, όχι ο έρωτας, η αγάπη που νιώθεις, και θα νιώθεις, για τον άνθρωπο με τον οποίο έγινες ένα. Η αγάπη για το μισό του ένα που είστε ή γίνατε ή θα γίνετε. Αγάπη ολοκληρωτική, ίσως, που σε έκανε να παραμερίσεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου, το εγώ σου και σε έκανε να πεις και να πιστέψεις στο εμείς. Ναι, ακόμα και εσύ που έλεγες «ποτέ δε θα γίνω ένας απ’ αυτούς». Ξέρεις, την αγάπη που η θύμησή της και μόνο σού φέρνει αυτό το ηλίθιο, χωρίς λόγο χαμόγελο ή αυτήν που μουσκεύει το μαξιλάρι σου κάθε βράδυ. Όλα εκδηλώσεις αγάπης είναι και όλα τα ζούμε ή θα τα ζήσουμε στη ζωή, και το μόνο που πρέπει να λέμε είναι «ευχαριστώ που νιώθω!»

    Υπάρχουν και άλλα είδη αγάπης, όπως η θρησκευτική, η αγάπη για τα ζώα, η αγάπη για τον εαυτό μας και πολλά ακόμα που ξεχνάω ή μπορεί να μην τα έχω νιώσει. Ναι, λένε ότι η αγάπη έχει πολλές μορφές, και μάλλον έτσι είναι. Η αγάπη έχει πρόσωπα άπειρα. Κάποια σκυθρωπά και θλιμμένα, άλλα φωτεινά γεμάτα ζωή.  Πώς αντιδρούμε και πώς ενεργούμε κρίνεται κάθε φορά από τις συνθήκες. Τι θα σου προκαλέσει κάθε φορά άγνωστο! Πώς αντιδρούμε στην αγάπη; Τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε; Δεν υπάρχει κανένας Νικόλαος Τσελεμεντές για να εκδώσει τον οδηγό για την αγάπη, αλλά, και να είχε υπάρξει, κανείς δε θα τον ακολουθούσε, γιατί χάνεται έτσι όλη η μαγεία, όλη η γεύση. Άρα τι κάνουμε; Κολυμπάμε! Βουτάμε στην απέραντη αυτή θάλασσα και κολυμπάμε, κι όταν βρούμε σωσίβια τα χρησιμοποιούμε, τα χρησιμοποιούμε, συνετά και προσεκτικά. Ακούμε από εδώ, διαβάζουμε από εκεί, κρατάμε, πετάμε, μορφοποιούμε, αλλάζουμε, και κάπως έτσι τη βιώνουμε την αγάπη όλοι μας.

    Πολλοί μύθοι, πολλά ρητά υπάρχουν για την αγάπη, για μένα κάποια ισχύουν, κάποια όχι, κάποια με προβληματίζουν και κάποια με κάνουν να θέλω να αποδείξω ότι δεν είναι έτσι ‒ κάτι παρόμοιο θα πρέπει να συμβαίνει και σε εσένα, ίσως κάποια μελαγχολικά βράδια με ένα κόκκινο κρασί συντροφιά. Αγάπη, λένε, σημαίνει να δέχεσαι τον άλλο με τα ελαττώματά του, να του χαϊδεύεις τα αυτιά ή μήπως σημαίνει πόνος, επίκριση και προσπάθεια; Εγώ, πάλι, λέω ότι, όταν αγαπάς, θέλεις το καλύτερο για τον άλλον είτε φίλος, είτε σχέση, είτε η μάνα σου. Ναι, το καλύτερο γι’ αυτούς σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια. Κάποιες φορές μπορεί να γίνει καταπίεση και επίκριση, άλλες να πρέπει να χαϊδέψεις τα αυτιά ‒ σκέψου μόνο την κολλητή σου ή την κοπέλα σου μετά από αποτυχημένο κούρεμα, με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα, της χαϊδεύεις ή δεν της χαϊδεύεις τα αυτιά;

    Είναι η αγάπη ελευθερία, είναι δέσμευση; Είναι αιώνια; Δημιουργείται ή κατακτάται; Τελειώνει ή είναι παντοτινή; Και, αν τελειώνει, τι γίνεται μετά το τέλος της; Μας έχουν μάθει η αγάπη να είναι παντοδύναμη, να νικάει τα πάντα, να γεφυρώνει τα χάσματα, να δημιουργεί γέφυρες. Έχουν πει ότι η αγάπη όλους τους βρίσκει, ότι ταξιδεύει και φτάνει παντού. Και αν δεν είναι έτσι; Αν όλα αυτά είναι δημιουργήματα του ανθρώπου; Υπάρχει όντως σαν συναίσθημα; Αν όχι, πώς αλλιώς, με ποια λέξη, με ποια έννοια μπορείς να αποδώσεις όλα αυτά τα οποία αναφέρεις ως αγάπη;

    Σκέψεις, σκέψεις και λόγια. Λόγια αραδιασμένα ασυνάρτητα σε ένα φύλλο. Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις ξεπηδάνε από παντού. Και οι απαντήσεις; Ποιος θα τις δώσει; Πού θα τις βρούμε; Μάλλον η απάντηση είναι το ίδιο το συναίσθημα. Το συναίσθημα της αγάπης! Τι είναι; Τι ισχύει από όλα αυτά που λέγονται γι’ αυτή; Μάλλον τίποτα απ’ όλα αυτά και όλα μαζί, έχει χρώμα λευκό είπαμε. Λευκό ‒ όχι επειδή δηλώνει την απουσία, αλλά γιατί το λευκό συγκεντρώνει όλα τα χρώματα. Εξάλλου, είναι προτιμότερο να τη ζεις, παρά να προσπαθείς να την αναλύσεις. Όπως λέει και ο Πάολο Κοέλιο, «Είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της».  Ναι, η αγάπη μιλάει και ενεργεί μόνη της, το πιστεύω, όπως πιστεύω ότι βρίσκεται παντού.

    Η αγάπη μπορεί να είναι κρυμμένη στα πιο απίθανα μέρη. Είναι κάτω από ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, στο βλέμμα της μικρής Κυριακής όταν λέει  «η γιογιαχιά είναι για χιένα» (η ζωγραφιά είναι για σένα), στο δυνατό γέλιο του Πάνου όταν κάνω σαρδάμ ή ακόμα και σε μια φωτισμένη βιτρίνα. Είναι στα δάκρυα της μαμάς όταν σε βλέπει με το πτυχίο –μπορεί να είναι και επειδή για μία φορά είσαι ντυμένος σαν άνθρωπος, ακόμα αναρωτιέμαι γι’ αυτό‒, είναι στην κατσάδα της κολλητής ή του κολλητού για τη χθεσινή μαλακία ή στις τηγανητές πατάτες της γιαγιάς ‒ η δική μου, πάντως, φτιάχνει τις καλύτερες τηγανιτές πατάτες. Είναι στο γνώριμο άρωμα που σε αναστατώνει όταν βρίσκεται δίπλα σου ‒ξέρεις τι εννοώ‒, είναι στην οικεία φωνή από την άλλη άκρη της γης στην άλλη πλευρά της γραμμής, είναι στην αγκαλιά και το χέρι που ψάχνεις ‒ αναζητάς λίγο πριν κοιμηθείς. Σε όλα αυτά, και σε άλλα τόσα μικρά και μεγάλα θα βρεις την αγάπη. Είναι κάπου εκεί και σε περιμένει να την ανακαλύψεις, να τη γευτείς , να τη ζήσεις!

    Για τη νέα αυτή χρονιά, λοιπόν, θα ευχηθώ να γίνουμε όλοι μας λίγο περισσότερο εξερευνητές. Και αν «η αγάπη» δεν έρθει αυτούς τους δώδεκα μήνες, δε θα είναι επειδή κάτι δεν έκανες καλά, ούτε επειδή δεν έψαξες στα σωστά μέρη ούτε γιατί έκανες λάθη. Απλώς, κάποιες φορές, έρχεται από πολύ μακριά, οπότε ας της δώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο. Εξάλλου, ό,τι κι αν έρθει, ό,τι κι αν γίνει την καινούρια χρονιά, το σίγουρο είναι ότι θα σε γεμίσει με εμπειρίες και εφόδια, και σίγουρα, ακόμα και στα πιο άσχημα, υπάρχει κάτι θετικό, γιατί, όπως λέει και ο καινούριος καλύτερός μου φίλος, ο μικρός Έκτορας, «Στην ζωή πρέπει να βλέπεις την θετική πλευρά των πραγμάτων»*.

it was a walk, in my shoes...

Καλή χρονιά σε όλους μας!
Σταύρος Ιωάννου

_______________________
*Αναφορά στο βιβλίο του Φρανσουά Λελόρ Ο μικρός Έκτορας και τα μυστικά της ζωής.

1 Comment

In my shoes... | Mε δεμένα τα κορδόνια

1/12/2011

3 Comments

 

Με δεμένα τα κορδόνια

Picture
    Θυμάμαι ακόμα παιδικά παιχνίδια σε αλάνες και πλατείες. Παιδικές φωνές χαρούμενες να προκαλούν πανικό και αδύνατα παιδικά ποδαράκια να τρέχουν με λυμένα κορδόνια. Βλέπετε, η μαμά, που τα πρόσεχε όλα, φρόντιζε να έχουμε σφιχτά δεμένα τα κορδόνια των αθλητικών όταν βγαίναμε από το σπίτι, αλλά με τόσο τρέξιμο, χοροπήδημα, σύρσιμο κτλ. αυτά τα άτιμα λύνοταν. Μάταια προσπαθούσαμε να τα βάζουμε μέσα στο παπούτσι, ήταν, βλέπεις, και τεράστια – αλήθεια, γιατί τα περισσότερα παιδικά παπουτσάκια έχουν τόσο μακριά κορδόνια;

    Ακόμα και σε εκείνη, λοιπόν, την ηλικία ένιωθα τη στέρηση της ανεξαρτησίας. Δεν ήμουν ανεξάρτητος, χρειαζόμουν κάποιον. Χρειαζόμουν κάποιον να μου δέσει τα καφέ δερμάτινα κορδόνια από τα αγαπημένα μου μπλέ «παπά». Έτσι, λοιπόν, έπρεπε να μάθω, ήθελα να μπορώ να τα δένω μόνος μου. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 5 όταν μου γεννήθηκε αυτή η ανάγκη, θέληση, δεν ξέρω τι ακριβώς. Το ήθελα, πάντως, ήθελα ένα πρώτο δείγμα ανεξαρτησίας. Προσπαθούσα και προσπαθούσα, αλλά δεν μπορούσα να βρω τον κατάλληλο συνδυασμό κινήσεων για να καταφέρω να κάνω τον πολυπόθητο εκείνο φιόγκο. Χρειάστηκα αρκετή εξάσκηση και εκπαίδευση από τους γονείς και, ενώ είχα καταφέρει να κάνω το φιόγκο όταν δε φορούσα τα παπούτσια, όταν προσπαθούσα φορώντας τα ήταν σκέτη κατατροφή. Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που κατέβηκα γεμάτος χαρά και περηφάνια τη σκάλα ντυμένος, έτοιμος για το σχολείο και με τα κορδόνια δεμένα, πρώτη φορά δεμένα από εμένα, από εμένα τον ίδιο. Είχα κερδίσει την πρώτη μάχη! Ήμουν κατά ένα κλικ πιο ανεξάρτητος.

    Στη συνέχεια της ζωής μου ήρθαν και άλλες νίκες, ήθελα να έρθουν. Αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι, όσο κέρδιζα τη μάχη με την ανεξαρτησία, ερχόμουν πιο κοντά στη μοναξιά. Τελικά, πρέπει να χρειαζόμαστε τους άλλους;  Έτσι, έγιναν πιο δύσκολες οι σχέσεις, οι φιλίες, οι γνωριμίες. Η ανάγκη για ανεξαρτησία με απομόνωνε. Με έκανε να θέλω να τα κάνω όλα μόνος μου, με έκανε να θέλω να είμαι μόνος και να πιστεύω ότι, αφού μπορώ να τα κάνω όλα μόνος μου, δε χρειάζομαι κανέναν.

    Λάθος; Όχι και τόσο. Ναι, μπορώ να κάνω πολλά μόνος μου, και εσύ μπορείς, κάποιες φορές το ξέρεις, το πιστεύεις. Άλλες, πάλι, τα πάντα φαντάζουν δύσβατο και απρόσιτο βουνό –αυτό μας κάνει δύο (ή και περισσότερους)– και τότε είναι που καλούμε τις ενισχύσεις. Φίλοι, οικογένεια, γκόμενες, αγαπητικοί, όλος ο ισχυρός αγωνιστικός στρατός μας. Το θέμα λοιπόν που γεννάται, σε εμένα τουλάχιστον, είναι το εξής: Θέλουμε τους ανθρώπους μας δίπλα μας, κοντά μας, γύρω μας επειδή τους χρειαζόμαστε ή επειδή τους θέλουμε;

    Έγω επιλέγω το δεύτερο. Τους έχω δίπλα μου επειδή τους θέλω, θέλω να είναι κοντά μου σε όλες μου τις στιγμές, άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα. Όσο για τις σχέσεις, ποτέ δε με κάλυψε το παραμύθι με «το άλλο μισό». Γιατί; Γιατί ήθελα, θέλω να ολοκληρωθώ μόνος μου –το προσπαθώ ακόμα– , όχι να με ολοκληρώσει η σχέση μου, οι φίλοι μου, η δουλειά μου, το αμάξι μου. Θέλω να με ολοκληρώνει η σχέση με τον εαυτό μου, και έτσι να απολαύσω, όπως τους πρέπει, όλα αυτά που θα έρθουν στη ζωή, καλά και άσχημα, σχέσεις και χωρισμούς, φιλίες και αντιπάθειες. Δε θέλω να μου δένουν τα κορδόνια επειδή δεν έχω μάθει να το κάνω μόνος μου, θέλω να παραχωρώ το δέσιμό τους σε αυτούς που θέλουν ή θα θελήσουν να το κάνουν ως ένδειξη αγάπης, φροντίδας, υποστήριξης, ίσως και για άλλους όμορφους λόγους. Σε αυτούς που αποκαλώ και θα αποκαλέσω: ανθρώπους μου.

    Και ναι, σίγουρα δε θέλω σε μερικά χρόνια από τώρα να είμαι ένας παράξενος, μονόχνοτος γέρος, που κάθεται όλη μέρα στην κουνιστή του καρέκλα με την καρό κουβέρτα στα πόδια –αν και αγαπώ τόσο πολύ το καρό– αποξενωμένος απ’ όλους και απ’ όλα, βυθισμένος στην απομόνωση. Αλλά θέλω, ακόμα και αν αυτό συμβεί, να ξέρω ότι είναι δική μου επιλογή. Θέλω να είναι έτσι γιατί εγω διάλεξα-επέλεξα να είναι έτσι και όχι γιατί «έτσι τα έφερε η ζωή».

    Όχι, δε θέλω να περιμένω το άλλο μου μισό για να ολοκληρωθώ. Θέλω να είμαι ολοκληρωμένος από μόνος μου. Θέλω να μπορώ, να ξέρω, να έχω μάθει να είμαι και να ζω μόνος μου, και όταν έρθει εκείνο το χέρι απλώς να το κρατήσω. Όχι γιατί με κούρασε η μοναξιά, όχι γιατί απλώς θέλω να κρατήσω ένα χέρι, αλλά γιατί θέλω –και όχι χρειάζομαι– να κρατήσω ΕΚΕΙΝΟ το χέρι.

    Όσο για σένα, φυσικά και να δεχτείς το χέρι που σου απλώνεται. Ανέβα στη ρόδα και κάνε τη βόλτα σου, όπως σου αρέσει. Απλώς κάν’ τη, γιατί γουστάρεις να την κάνεις. Γουστάρεις εσύ να παίξεις το παιχνίδι, όχι από φόβο μη γίνεις γέρος, γριά με καρό κουβέρτα, ’ντάξει, ρε μανίτσα μου, στο καρό κόλλησες; Έχει μεγάλη ποικιλία από κουβερτες για μοναχικούς γέρους. Δε θα σου πω να προσέχεις, ξέρεις να προσέχεις, ούτε θα σου πω τα «do» και «don’t», και αυτά σου τα έχουν μάθει τα χρόνια εμπειρίας σου.

    Φυσικά και να αφεθείς και στη φροντίδα και στην περιποίηση. Ας σου φέρει το πρωινό στο κρεβάτι, λατρεύω να μου φέρνουν πρωινό στο κρεβάτι, αλλά να ξέρεις πώς να το φτιάχνεις και μόνος/η σου. Κάπου είχα διαβάσει ότι αγάπη δεν είναι να σε ταΐσουν ψάρι, αλλά να σε μάθουν να το ψαρεύεις. Θες να του πεις ότι είναι «το άλλο σου μισό»; Κάν’ το! Θες να της πεις ότι είναι η γυναίκα της ζωής σου και ότι, αν τη χάσεις, θα πεθάνεις (μόνο μην πεις θα φαρμακωθώ, ακούγεται, το λιγότερο, σαχλό από εναν κρεμανταλά); Κάν’ το! Νιώσε, ερωτεύσου, δώσου, γνώρισε, πόνεσε, πληγώσου, αφέσου, κρατήσου, παραδώσου, αγάπησε! Αλλά πρώτα κάν’ τα όλα αυτά για τον εαυτό σου. Και αν θες να περιμένεις τον/τη «the one» για να νιώσεις την ολοκλήρωσή σου, τότε ναι, πιστεύω ότι θα έρθει, θα σε βρει και θα τη νιώσεις. Αλλά, μέχρι να έρθει, δες τον εαυτό σου, έστω αυτό το μισό που πιστεύεις ότι είσαι, κάν’ το όσο πιο όμορφο μπορείς, γνώρισέ το, αγάπα το. Είναι το δικό σου μισό και είναι ικανό για πολλά και όμορφα πράγματα, τουλάχιστον ξέρει να δένει τα κορδόνια του – μη γελάς! Ξέρεις πόσα παιδάκια ξέρω που δεν μπορούν; Ε, λοιπόν, κρατήσου: πολλά! Γι’ αυτό μην το γελάς, είναι σημαντικό, είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις και χωρίς «το άλλο σου μισό». Και ευτυχώς μπορώ και εγώ.

    Ναι! Είμαι μεγάλο παιδί πια και έχω μάθει να δένω τα κορδόνια μόνος μου. Και αν κάποιο κορδόνι με δυσκολεύει, προσπαθώ και προσπαθώ πάλι, αν δε δένεται τότε βγαίνει, εξάλλου υπάρχουν πάντα και τα velcrom (χριτς χρατς, ξέρεις). Και όταν θα θελήσω να μου τα δέσουν, θα το κάνω. Θα το κάνω με χαρά, αλλά και την κρυφή σκέψη ότι εγώ θα το έκανα καλύτερα! Ή μήπως όχι; Τελικά, ούτε για αυτό έχω την απάντηση, αλλά ξέρεις ότι δε θα έπαιρνες απαντήσεις, μία περιήγηση προσπαθώ να σου προσφέρω...

it was a walk, in my shoes...
happy holidays!

Σταύρος Ιωάννου

3 Comments

In my shoes... | Το σεντόνι

2/11/2011

3 Comments

 

Το Σεντόνι

Picture
   Φόβος. Από τα πρώτα συναισθήματα που βιώνει ένα παιδί. Από πολύ νωρίς αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή του. Ξέρουμε τι είναι, ή μήπως όχι;

Τι είναι, λοιπόν, ο φόβος;
    Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα, ένας ασυνείδητος προστατευτικός μηχανισμός του οργανισμού, που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου και σχεδόν πάντα αφορά μελλοντικά γεγονότα, καταστάσεις ή συμπεριφορές.

    Η έκφραση του φόβου περιλαμβάνει: διαστολή των οφθαλμών, συνοφρύωμα, τέντωμα των χειλιών και υπερένταση όλων των μυών, προκειμένου το θύμα να επιτεθεί ή να διαφύγει τον κίνδυνο.  Βλέπετε, η φύση έχει προνοήσει και μας έχει καλά οπλισμένους. Μία κοινή αντίδραση στο συναίσθημα του φόβου είναι η κάλυψη, για να προστατευτούν ευάλωτα τμήματα της ανατομίας, κυρίως το πρόσωπο και το κεφάλι. Η κάλυψη  γίνεται με τα χέρια, με κάποιο αντικείμενο και συχνά, στην παιδική μας ηλικία τουλάχιστον, με το σεντόνι. 

Ο φόβος σε παιδική - εφηβική ηλικία.
    Το σίγουρο είναι ότι η πρόκληση του φόβου είναι το πρώτο και ισχυρότερο «όπλο» χειραγώγησής μας από τους πολυαγαπημένους -κατά τ’ άλλα- γονείς μας. Όπλο που χρησιμοποιείται σε όλους και για όλα. Συνήθως αρχίζει ως φόβος για πρόσωπα, για να έχουμε την επιθυμητή συμπεριφορά-αντίδραση. Έτσι, ακούμε: «φάε, παιδί μου, γιατί θα έρθει ο Μούμους», «μάζεψε τα παιχνίδια σου, γιατί  θα έρθει ο γύφτος και θα τα πάρει», «κοιμήσου, γιατί θα βγει ο Μπαμπούλας» και άλλα τόσα πρόσωπα που μπορεί να σκαρφιστεί το μυαλό των γονιών μας - θέλει μεγάλη φαντασία τελικά να είσαι γονιός με σκοπό την ποδηγέτησή μας, την οριοθέτηση και την υπακοή στους κανόνες. Υπάρχουν επίσης οι αναμενόμενοι, από ένα παιδί, φόβοι, όπως: ο φόβος για τον κακό λύκο, το σκοτάδι, τους κεραυνούς, τις βροντές, τα φαντάσματα κτλ. Με το πέρασμα των χρόνων στη λίστα προστίθενται οι «επαγγελματικοί» φόβοι, όπως: «Διάβασε, πουλάκι μου! Αν δε διαβάζεις δε θα γίνεις τίποτα, δε θα προχωρήσεις, δε θα έχεις να φας αύριο μεθαύριο». Αμ, ρε μάνα, διάβαζα ο έρμος, αλλά πάλι δεν έχω. Ακολουθούν οι «κοινωνικοί»: «Βρε, παιδάκι μου, τι παντελόνι είναι αυτό; Μάζεψ’ το λίγο, θα σου πέσει, δε θα σε κάνουν παρέα έτσι πώς ντύνεσαι» - καλά δεν τη λες και Coco τη μανουλίτσα, οπότε καλώς δεν την άκουγα.  Και η εντρύφηση των φόβων καλά κρατεί. Έτσι μαθαίνουμε να μεγαλώνουμε, με φόβους, και οι φόβοι αυτοί βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος να μεγεθυνθούν στην ενήλικη ζωή μας.

Τα σεντόνια μας
    Και κάπως έτσι, λοιπόν, το συναίσθημα του φόβου παγιώνεται, η άποψή μας καθώς και οι τεχνικές άμυνας έναντι αυτού αποκρυσταλλώνονται με το πέρασμα των ετών. Ο πιο συχνός μηχανισμός άμυνας είναι η κάλυψη, το κουκούλωμα, που λέμε. Ένας κεραυνός, μία τρομαχτική ιστορία, μία σκηνή από ταινία, ένας άγνωστος θόρυβος είναι ικανά να μας κάνουν να καλυφτούμε μέχρι πάνω με το σεντόνι, κουβέρτα, πάπλωμα - στη δική μου περίπτωση ήταν σχεδόν πάντα το σεντόνι. Ακόμα και σήμερα με τον ίδιο τρόπο αντιδρώ στο αίσθημα του φόβου. Άρα, δύο είναι τα ερωτήματα που γεννιούνται: Τι είδους «μαγικές» ικανότητες νομίζουμε ότι έχουν αυτά τα σεντόνια; Και δεύτερον, ο τρόπος σκέψης - αντίδρασης είναι ίδιος στα είκοσι τρία όπως και στα τέσσερα;

     Τότε που η κυρα-Ιωάννα έφτιαχνε παραμύθια με άσχημες, κακές μάγισσες με δύο τρίχες στο κεφάλι και μια τεράστια ελιά πάνω στη γαμψή τους μύτη, φοβόμουν κατά την ακρόαση της ιστορίας, αλλά την περίμενα, την άκουγα. Ναι! Και ήθελα να την ακούω, περίμενα νωχελικά να έρθει η στιγμή που θα υψώσει τη φωνή της επιτηδευμένα για να μου προκαλέσει, επιδέξια, το φόβο, αυτό τον πολυπόθητο φόβο, και τότε λυτρωτικά να κρυφτώ κάτω από το σεντόνι.

    Καταφύγιο από τη μάγισσα, ασπίδα απ’ όλα τα κακά. Έτσι και τώρα περιμένω την ιστορία, την αποζητώ. Ξέρω ότι θα μου δημιουργήσει ένα γνώριμο συναίσθημα: Φόβο! Ναι, φόβο. Και πάλι σαν τότε θα τραβήξω το σεντόνι μέχρι το πρόσωπο. Θα σκεπαστώ, τίποτα δε θα μείνει εκτεθειμένο. Όλα τα προστατεύει αυτό το σεντόνι, όλα.

     Τότε, όμως, ήμουν τεσσάρων, τώρα στη δύση των είκοσι τριών μου χρόνων ποια δικαιολογία να βρω; Γιατί τραβάω το σεντόνι, από τι προσπαθώ να φυλαχτώ; Από σένα; Από εμένα; Από τον κόσμο; Από αυτό που νιώθω; Τελικά τι φοβάμαι και γιατί; Θέλω να φοβάμαι; Μήπως τελικά τον χρειάζομαι το φόβο;

    Ξέρω, τώρα κάπου εδώ εσύ περιμένεις να σου πω ότι πρέπει να παραμερίσεις τους φόβους σου και να ζήσεις ελεύθερα. Να ζήσεις τον απόλυτο έρωτα που έχει έρθει στη ζωή σου, να αφήσεις τον καινούριο φίλο -που σε προσκαλεί- να σε γνωρίσει, να ακολουθήσεις το όνειρό σου και να παρατήσεις τη νομική για να πας να φτιάξεις μία φάρμα με καμηλοπαρδάλεις χωρίς να φοβάσαι ότι θα στεναχωρήσεις τους γονείς σου κτλ. και κτλ. Ε, όχι! Όχι, δε θα σου πω αυτό, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνεις ούτε με τον καινούριο έρωτά σου, αν θα αποδειχτεί μαλάκας ή σκρόφα αντίστοιχα, και όλα αυτά τα όμορφα κοσμητικά επίθετα που όλοι έχουμε στολίσει περασμένους έρωτες, ούτε ξέρω αν η συνάδερφος αποδειχτεί σκρόφα και στη φέρει πισώπλατα, ούτε ξέρω αν πρέπει να πας να εκτρέφεις καμηλοπαρδάλεις - μα, καμηλοπαρδάλεις;! Μπορώ να σου πω όμως αυτό, για μένα δεν είχε σημασία ποτέ να νικήσω τους φόβους μου, να αποποιηθώ το σεντονάκι μου, σημασία είχε πάντα να βρω το κάτι ή τους κάποιους -έρωτες, φίλους, καλούς συνάδερφους, αρπαχτές- που θα με κάνουν να μη σκεφτώ να το τραβήξω ή σε άλλη περίπτωση να θέλω να το μοιραστώ. Τι κέρδισα; 

    Έχω πλάι μου ανθρώπους που μου δημιούργησαν μία αίσθηση ασφάλειας, αίσθηση αγάπης, που διώχνουν ίσως κάποιους φόβους μου -έστω και στιγμιαία-, που δε μου αφαιρούν, όμως, το δικαίωμα να φοβάμαι και να τραβάω το σεντόνι μου όταν το έχω, ή νιώθω ότι το έχω ανάγκη. Κέρδισα τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου, την ενασχόλησή μου  με πράγματα που πραγματικά με ενδιαφέρουν -τουλάχιστον για την ώρα- και δίνομαι σε αυτά, όμορφες στιγμές με έρωτες, πόνους, άσχημες εμπειρίες, την απώλεια κάποιων φόβων μου και τη δημιουργία νέων. Αισθάνομαι αρκετά ολοκληρωμένος άνθρωπος έχοντας ζήσει τα περισσότερα από τα συναισθήματα. Αν δεν τα ζούσα θα αισθανόμουν ημιτελής.

    Το ιδανικό θα ήτο να κάψουμε τα σεντόνια μας σε μία συγκέντρωση, όπως οι άλλοτε φεμινίστριες έκαιγαν τα σουτιέν τους δηλώνοντας την αντίθεσή τους στη φαλλοκρατική κοινωνία. Και να είστε σίγουροι ότι η φλόγα αυτή θα ήταν ικανή να ζεσταίνει για μέρες όχι μόνο την Ελλάδα, που θα μας ερχόταν και βολικό με την τιμή που έχει πιάσει το πετρέλαιο και εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλλά την Ευρώπη. Κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Αυτό που ελπίζω, και το ελπίζω για όλους μας, είναι να βρίσκουμε πάντα το κάτι, την κάποια, τον κάποιον, που θα μας κάνει να παραμερίζουμε, έστω και προσωρινά, το σεντόνι μας, ή τουλάχιστον θα μας κάνουν να θέλουμε να το μοιραστούμε. Και ναι, τα σεντόνια θα είναι πάντα εκεί έτοιμα για χρήση, αλλά, παιδιά, κρύα πιάσανε, ας δοκιμάσουμε και καμιά κουβερτούλα, ή έστω ας δοκιμάσουμε το σεντόνι που μας προσφέρει το πρόσωπο που μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Υ.Γ.  Μοιράζομαι μαζί σας τις ανησυχίες, τους φόβους μου, τους προβληματισμούς μου και το σεντονάκι μου. Αν είχα έτοιμες λύσεις, θα τις κατέθετα σε ένα καλώς αμειβόμενο βιβλίο.  Να εκφραστώ καλύτερα δεν μπόρεσα, έτσι αισθάνομαι!

it was a walkin my shoes...
Σταύρος Ιωάννου

3 Comments
    Picture

    In
    my shoes...

    του Σταύρου Ιωάννου






    Άρθρα

    All
    002 | Το σεντόνι
    003 | Με δεμένα τα κορδόνια
    004 | Αγάπη
    005 | The End Of The Fairytales
    006 | Πόρνες
    007 | Το χαμένο κομμάτι του παζλ
    016 | Hipster-IA
    017 | Πτώση
    ένα ανάποδο άλμα.
    Ένα μεγάλο
    πράσινο λάχανο

    RSS Feed

    Archives

    January 2013
    April 2012
    March 2012
    February 2012
    January 2012
    December 2011
    November 2011

Powered by Create your own unique website with customizable templates.