…Των αιώνων, αμήν και πότε!
Ανατρέχω στο πρώτο άρθρο μου του 2012 και διαβάζω τα όσα έγραψα τον Ιανουάριο. Σκέφτομαι, αναρωτιέμαι και κάπου μεταξύ αστείου και σοβαρού αντιλαμβάνομαι ότι φτάσαμε στη μέση του τέλους. Και πολλοί θα αναρωτηθούν: «Μα καλά, ακόμα πιστεύει αυτό το παιδί ότι στο τέλος του έτους θα καταστραφεί ο κόσμος;». Και όχι μόνο ο κόσμος, θα κλάψουν μανούλες, που λέμε. Βέβαια, να υπενθυμίσω ότι δεν πρόκειται να πέσει κάποιος μετεωρίτης στη γη ούτε θα έρθουν οι εξωγήινοι και σε καμία περίπτωση δε θα πέσει το φεγγάρι στα κεφάλια μας. Αυτό που θα μας έρθει θα είναι κεραμίδα! Τουλάχιστον για όλους όσοι ζούσαν για πολλά χρόνια στην άγνοια και, αυτό που λέμε, στον κόσμο τους.
Τι λοιπόν παίρνουμε μαζί μας από τον παλιό κόσμο και τι μας περιμένει στον νέο; Από τον παλιό κόσμο, κατά προτίμηση, και τίποτα να μην πάρουμε, ακόμα καλύτερα. Ας πάρουμε απλώς το μάθημά μας, ώστε να ξεκινήσουμε με μία καλή αρχή. Επειδή, όμως, τα πράγματα είναι πάντα τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι τα φανταζόμαστε, η πραγματικότητα θα δείξει ότι πολλά θα είναι τα παλιά χούγια που θα κουβαλήσουμε και στο νέο κόσμο. Και αυτό επειδή είμαστε ακόμα οι άνθρωποι του προηγούμενου είδους, ο γνωστός σε όλους homo sapiens sapiens, του οποίου η κοινωνικοποίηση έδειξε ότι καμία κοινωνία δεν είναι ποτέ έτοιμη για τίποτα! Αριστοτέλη, σ’ αγαπώ! Το θέμα είναι οι επόμενοι από εμάς πώς θα μπορέσουν να βγάλουν άκρη με εμάς, που θα μας κοιτούν πολλές φορές με μία απορία του τύπου «hellooooo» και εμείς απλώς θα κλαίμε τη μοίρα μας λέγοντας «πώς έγινε έτσι ο κόσμος!».
Ο κόσμος έγινε ή θα γίνει έτσι όπως ήταν να γίνει. Προχωράει και δε μας περιμένει. Όποιος θέλει και μπορεί (και έχει το μυαλό) ακολουθεί και παίζει μπάλα, όλοι οι υπόλοιποι ας κάτσουν στον πάγκο! Και όχι, μη μου ξεκινάει κανείς με τις συνωμοσίες και ότι τα φέρανε έτσι και έρχεται ο Αντίχριστος και παγκόσμια τραλαλά. Διότι ακόμα και αυτοί φρόντισαν προ πολλού να τα αναφέρουν όλα στις εκάστοτε θεόπνευστες γραφές τους, επειδή γνώριζαν ότι η αλλαγή θα επέλθει κάποια στιγμή-πέρα-εκεί-στο μέλλον! Και ως γνωστόν, αυτός που θέλει να εξουσιάζει αιώνια θα πρέπει και να τα προσεύχεται στων αιώνων…
Και έρχομαι στο μεγάλο μας άγχος περί καρτών, τσιπακίων και όοοοοσων, μας παρακολουθούν… Αλήθεια, τώρα! Το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα μητέρες που δε γνωρίζουν αν τα παιδιά τους έχουν κάνει όλα τα εμβόλια δε μας ενοχλεί. Το ότι πρέπει τρεις στη μία να βγάζουμε δυο και τρεις ακτινογραφίες, επειδή φέρνουν κάπου βόλτα οι προηγούμενες σε διαδρόμους των νοσοκομείων, δε μας ενοχλεί. Το ότι κατά τα άλλα λατρεύουμε όλοι τον Η/Υ, ενώ συνεχίζουμε να αρχειοθετούμε ακόμα με χαρτιά σε βιβλία πρωτοκόλλων, μουχλιασμένων κάπου στα υπόγεια των δημοσίων υπηρεσιών, δε μας ενοχλεί. Ε, λυπάμαι, αλλά δεν μπορούμε να αρχειοθετούμε άλλο σε ντοσιέ!
Και την ταυτότητα-κάρτα θα πάρουμε και την ασφάλεια-κάρτα θα πάρουμε, όπως πήραμε και το πάσο μας σε κάρτα, όπως πήραμε και το δίπλωμα αυτοκινήτου σε κάρτα, όπως τα έχουν διάφορες χώρες σε όλο τον κόσμο. Αλλά ναι, ξέχασα, οι πιστωτικές κάρτες που παίρναμε σωρό δε μας πείραζαν. Έλεγχο θέλουμε, έλεγχο δεν κάνουμε… «Και τι έχεις να κρύψεις, κύριε;». «Θα μας παρακολουθούν, θα μας ελέγχουν, θα μας μπουν στο βρακί», εδώ δεν ξεκολλάμε από το facebook και ό,τι κάνουμε αναρτάται πρώτα εκεί. Πού είμαστε, αν φάγαμε, αν βρέχει αν…, γιατί και πώς κλάνει το γατί! Αλλά ναι, ξέχασα, εμάς μας ενδιαφέρει το δέντρο και όχι το δάσος.
Και έτσι μας ενοχλεί ξαφνικά το ένα, μετά το άλλο και στο τέλος τα βάζουμε με όποιον να ’ναι, ενώ θα έπρεπε να τα βάλουμε με τον εαυτό μας. Μίσος, μιζέρια και ταξικές διαφορές εντός της ίδιας τάξης! Έχει πλάκα να ακούω τελευταία ευκατάστατους να τσακώνονται για το ποιος φοράει πιο ακριβά ρούχα και για το ποιος κάνει τα πιο μακρινά ταξίδια, ως κάτι κακό, όμως, και όχι ως κριτήριο οικονομικής υπεροχής. Δηλαδή κλαίνε και οι παντρεμένες τώρα! Ακόμα πιο πολύ πλάκα έχει το να ακούω τους «make peace not war» και «εγώ ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις» να τσακώνονται για το ποια διάκριση έχει περισσότερο ή λιγότερο το δίκιο με το μέρος της ή εξασφαλίζει περισσότερη ή λιγότερη δικαιοσύνη. Αυτοί κατάφεραν να αυτοχειριαστούν με τις ίδιες τους τις ιδεολογίες και κλαίνε με κάθε ασυναρτησία τώρα.
Τα σημεία των καιρών θα μας προλάβουν. Η ελπίδα έχει πεθάνει προ πολλού, γιατί άλλωστε και αυτή τότε πεθαίνει, στο τέλος. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ελπίδα, γιατί στην ελπίδα μένεις εκεί, στο ελπιδοπερίμενε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να βαδίσουμε με την πραγματικότητα, να ανοίξουμε τα μάτια και να αντικρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας και τις φοβίες του, να γίνουμε ειλικρινείς με το «είναι» μας, να ξεπεράσουμε τη δική μας υποκρισία και στη συνέχεια να πιάσουμε το διπλανό μας και να τον ταρακουνήσουμε. Το να απευθυνθώ σε έναν «άλλον» εαυτό μου λίγο νόημα έχει. Το να λέω όλη μέρα κουβέντες καφενείου, να επιδίδομαι στο κουτσομπολιό που έχει ξεπεράσει ακόμα και εκείνο της υστερικής γειτόνισσας και αρχίζει να γίνεται έως και αντρικό σπορ είναι ανεπίτρεπτο. Άσε τον άλλον τι κάνει και τι ράνει, μίλησε για σένα, κάλεσε τον άγνωστο, γνώρισέ τον, σκεφτείτε, συζητήστε, κάντε πράγματα. Και τα βράδια πριν πέσετε για ύπνο κάντε και την προσευχή σας. Πείτε ό,τι θέλετε σε όποιον θέλετε, αλλά πείτε αλήθειες. Και όσοι προσεύχεστε για έναν καλύτερο κόσμο, όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις, γιατί λίγες μέρες απομένουν στη ζωής μας των αιώνων…
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Τι λοιπόν παίρνουμε μαζί μας από τον παλιό κόσμο και τι μας περιμένει στον νέο; Από τον παλιό κόσμο, κατά προτίμηση, και τίποτα να μην πάρουμε, ακόμα καλύτερα. Ας πάρουμε απλώς το μάθημά μας, ώστε να ξεκινήσουμε με μία καλή αρχή. Επειδή, όμως, τα πράγματα είναι πάντα τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι τα φανταζόμαστε, η πραγματικότητα θα δείξει ότι πολλά θα είναι τα παλιά χούγια που θα κουβαλήσουμε και στο νέο κόσμο. Και αυτό επειδή είμαστε ακόμα οι άνθρωποι του προηγούμενου είδους, ο γνωστός σε όλους homo sapiens sapiens, του οποίου η κοινωνικοποίηση έδειξε ότι καμία κοινωνία δεν είναι ποτέ έτοιμη για τίποτα! Αριστοτέλη, σ’ αγαπώ! Το θέμα είναι οι επόμενοι από εμάς πώς θα μπορέσουν να βγάλουν άκρη με εμάς, που θα μας κοιτούν πολλές φορές με μία απορία του τύπου «hellooooo» και εμείς απλώς θα κλαίμε τη μοίρα μας λέγοντας «πώς έγινε έτσι ο κόσμος!».
Ο κόσμος έγινε ή θα γίνει έτσι όπως ήταν να γίνει. Προχωράει και δε μας περιμένει. Όποιος θέλει και μπορεί (και έχει το μυαλό) ακολουθεί και παίζει μπάλα, όλοι οι υπόλοιποι ας κάτσουν στον πάγκο! Και όχι, μη μου ξεκινάει κανείς με τις συνωμοσίες και ότι τα φέρανε έτσι και έρχεται ο Αντίχριστος και παγκόσμια τραλαλά. Διότι ακόμα και αυτοί φρόντισαν προ πολλού να τα αναφέρουν όλα στις εκάστοτε θεόπνευστες γραφές τους, επειδή γνώριζαν ότι η αλλαγή θα επέλθει κάποια στιγμή-πέρα-εκεί-στο μέλλον! Και ως γνωστόν, αυτός που θέλει να εξουσιάζει αιώνια θα πρέπει και να τα προσεύχεται στων αιώνων…
Και έρχομαι στο μεγάλο μας άγχος περί καρτών, τσιπακίων και όοοοοσων, μας παρακολουθούν… Αλήθεια, τώρα! Το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα μητέρες που δε γνωρίζουν αν τα παιδιά τους έχουν κάνει όλα τα εμβόλια δε μας ενοχλεί. Το ότι πρέπει τρεις στη μία να βγάζουμε δυο και τρεις ακτινογραφίες, επειδή φέρνουν κάπου βόλτα οι προηγούμενες σε διαδρόμους των νοσοκομείων, δε μας ενοχλεί. Το ότι κατά τα άλλα λατρεύουμε όλοι τον Η/Υ, ενώ συνεχίζουμε να αρχειοθετούμε ακόμα με χαρτιά σε βιβλία πρωτοκόλλων, μουχλιασμένων κάπου στα υπόγεια των δημοσίων υπηρεσιών, δε μας ενοχλεί. Ε, λυπάμαι, αλλά δεν μπορούμε να αρχειοθετούμε άλλο σε ντοσιέ!
Και την ταυτότητα-κάρτα θα πάρουμε και την ασφάλεια-κάρτα θα πάρουμε, όπως πήραμε και το πάσο μας σε κάρτα, όπως πήραμε και το δίπλωμα αυτοκινήτου σε κάρτα, όπως τα έχουν διάφορες χώρες σε όλο τον κόσμο. Αλλά ναι, ξέχασα, οι πιστωτικές κάρτες που παίρναμε σωρό δε μας πείραζαν. Έλεγχο θέλουμε, έλεγχο δεν κάνουμε… «Και τι έχεις να κρύψεις, κύριε;». «Θα μας παρακολουθούν, θα μας ελέγχουν, θα μας μπουν στο βρακί», εδώ δεν ξεκολλάμε από το facebook και ό,τι κάνουμε αναρτάται πρώτα εκεί. Πού είμαστε, αν φάγαμε, αν βρέχει αν…, γιατί και πώς κλάνει το γατί! Αλλά ναι, ξέχασα, εμάς μας ενδιαφέρει το δέντρο και όχι το δάσος.
Και έτσι μας ενοχλεί ξαφνικά το ένα, μετά το άλλο και στο τέλος τα βάζουμε με όποιον να ’ναι, ενώ θα έπρεπε να τα βάλουμε με τον εαυτό μας. Μίσος, μιζέρια και ταξικές διαφορές εντός της ίδιας τάξης! Έχει πλάκα να ακούω τελευταία ευκατάστατους να τσακώνονται για το ποιος φοράει πιο ακριβά ρούχα και για το ποιος κάνει τα πιο μακρινά ταξίδια, ως κάτι κακό, όμως, και όχι ως κριτήριο οικονομικής υπεροχής. Δηλαδή κλαίνε και οι παντρεμένες τώρα! Ακόμα πιο πολύ πλάκα έχει το να ακούω τους «make peace not war» και «εγώ ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις» να τσακώνονται για το ποια διάκριση έχει περισσότερο ή λιγότερο το δίκιο με το μέρος της ή εξασφαλίζει περισσότερη ή λιγότερη δικαιοσύνη. Αυτοί κατάφεραν να αυτοχειριαστούν με τις ίδιες τους τις ιδεολογίες και κλαίνε με κάθε ασυναρτησία τώρα.
Τα σημεία των καιρών θα μας προλάβουν. Η ελπίδα έχει πεθάνει προ πολλού, γιατί άλλωστε και αυτή τότε πεθαίνει, στο τέλος. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ελπίδα, γιατί στην ελπίδα μένεις εκεί, στο ελπιδοπερίμενε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να βαδίσουμε με την πραγματικότητα, να ανοίξουμε τα μάτια και να αντικρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας και τις φοβίες του, να γίνουμε ειλικρινείς με το «είναι» μας, να ξεπεράσουμε τη δική μας υποκρισία και στη συνέχεια να πιάσουμε το διπλανό μας και να τον ταρακουνήσουμε. Το να απευθυνθώ σε έναν «άλλον» εαυτό μου λίγο νόημα έχει. Το να λέω όλη μέρα κουβέντες καφενείου, να επιδίδομαι στο κουτσομπολιό που έχει ξεπεράσει ακόμα και εκείνο της υστερικής γειτόνισσας και αρχίζει να γίνεται έως και αντρικό σπορ είναι ανεπίτρεπτο. Άσε τον άλλον τι κάνει και τι ράνει, μίλησε για σένα, κάλεσε τον άγνωστο, γνώρισέ τον, σκεφτείτε, συζητήστε, κάντε πράγματα. Και τα βράδια πριν πέσετε για ύπνο κάντε και την προσευχή σας. Πείτε ό,τι θέλετε σε όποιον θέλετε, αλλά πείτε αλήθειες. Και όσοι προσεύχεστε για έναν καλύτερο κόσμο, όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις, γιατί λίγες μέρες απομένουν στη ζωής μας των αιώνων…
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
RSS Feed
