Φρένο!
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Αυτό ακριβώς! Φρένο! Γιατί έτσι όπως το πάμε θα μας πατήσουμε. Είπαμε να τρέξουμε κάποια ζητήματα, αλλά να που πάτησαν γκάζι όλα όσα έπρεπε προ πολλού να είχαν πάψει να μας ταλαιπωρούν. Όμως τίποτα από όλα αυτά δε σταματά εάν δεν του βάλουμε εμείς φρένο, και να τι εννοώ…
     Φρένο στην ευρωπαϊκή κοροϊδία! Και δεν αναφέρομαι στην κοροϊδία από μεριάς Ε.Ε., αλλά στη ρητορική εκφοβισμού, μην τυχόν και πέσει κανένα αστεράκι από τη σημαία και μας κάτσει στραβά το στεφάνι. Για να τελειώνουμε με τη σαχλαμάρα του κυρίου Σαμαρά «Ευρώπη ή τανκς», όπως διαμορφώνεται αυτήν τη στιγμή η κατάσταση στη χώρα, το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι με το χέρι στη σκανδάλη και δεν πρόκειται να μας ρωτήσει αν τελικά είμαστε Ευρώπη ή Ουγκάντα, για να μην πω Ζιμπάμπουε! Που σημαίνει πως η χώρα δεν προεδρεύει, για να πουλήσει μούρη στις διεθνές αγορές (που δεν πρόκειται να συμβεί αυτό εντός έτους, ούτε καν το 2015, κι ας το κάνει η κυβέρνηση πλατινένιο δίσκο), αλλά για να περάσει εντός του εξαμήνου τέσσερα βασικά νομοσχέδια, εκ των οποίων τα δύο αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα: Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, το σαφή διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους και την απόκτηση της ιθαγένειας για αλλοδαπούς πολίτες εντός και εκτός Ε.Ε.
     Φρένο στην καταπάτηση της υγείας! Κι ενώ είχε συζητηθεί πολύ πιο πριν το θέμα για τη μεταφορά και για την καταστροφή των χημικών όπλων, στο οποίο και συμφώνησε η κυβέρνηση αμέσως όταν άκουσε το ποσό που θα έπαιρνε για τη μόλυνση της Μεσογείου, ο κύριος Γεωργιάδης είχε το θράσος να μας «ρωτήσει» τι θα μας άρεσε περισσότερο: τα 25 ευρώ εισόδου στο νοσοκομείο ή η αύξηση της τιμής των τσιγάρων! Αλλά ο διάβολος έχει κοντά ποδάρια και κάποιοι γνώριζαν κάτι τις παραπάνω. Όπως το ότι είχε κατατεθεί από το Γερμανό υπουργό υγείας ευρωπαϊκή πρόταση συμμετοχής στα νοσήλια, της τάξης των 10 ευρώ, κάτι που στη Γερμανία συμβαίνει ήδη. Επομένως δεν το γλιτώνουμε το εισιτήριο, αλλά κάπως έπρεπε να δημιουργηθεί ένας ντόρος, μία εισαγωγή, θα λέγαμε. Στο θέμα με την αύξηση της τιμής στα τσιγάρα, ε, μη δουλευόμαστε τώρα, κάθε χρόνο θα υπάρχει αύξηση, και αυτό είχε επίσης αποφασιστεί σε σύνοδο υπουργών της Ε.Ε., όπου μάλιστα επέμενε ξανά ο Γερμανός υπουργός να απεικονίζονται στα πακέτα και στους καπνούς μαυρισμένα πνευμόνια. Επομένως, τι ήθελε να μας πει ο κύριος Γεωργιάδης; Μπούρδες! Η γνωστή μπουρδολογία που τον διακρίνει, άλλωστε, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν τη διακρίνουν οι ψηφοφόροι του, γιατί μπορεί να σκέφτονται ανάλογα!
     Φρένο στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, στην άντληση πετρελαίου στο Ιόνιο και στη βύθιση των χημικών στη Μεσόγειο! Εντάξει, δε λέω, δε φημίζομαι για τις τρελές οικολογικές μου ανησυχίες και σε καμία περίπτωση δε θεωρώ κακό το να εκμεταλλεύεται μία χώρα το φυσικό της πλούτο. Όμως, όταν αυτό γίνεται με την πιο αντικανονική διαδικασία, με την παράκαμψη των κανόνων, για να γλιτώσουν ‒ή να φάνε‒ από τα επενδυτικά χρήματα, σταματάει η πλάκα, γιατί δεν κινδυνεύει μόνο η υγεία μας, αλλά ξαφρίζεται και η τελευταία ρεζέρβα μιας χώρας που βρίσκεται ήδη ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική οικονομική κατάρρευση, κι ενώ υπάρχει διέξοδος, επιλέγεται η ληστεία! Αυτό, βέβαια, ήταν και το ζητούμενο των δανειστών και εγγυητών μας, που φρόντισαν καλά καλά να μας δανείζουν, γνωρίζοντας πως δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση επιστροφής των χρημάτων, βάζοντας έτσι την Ελλάδα σε υποθήκη, για να της πάρουν τα πάντα. Το να την καταλάβουν δεν τους συμφέρει, στην εποχή που ζούμε, γιατί θα έπρεπε να αναλάβουν και το λαό. Είναι σαν να σου παίρνουν το σπίτι μαζί με σένα μέσα, επομένως. Πώς θα ζήσει μαζί σου, όμως, και πώς θα σε φροντίζει; Και γιατί να το κάνει όταν μπορεί να σ’ το αδειάσει πλήρως και να σε αφήσει σύξυλο! Κι εσύ τι θα κάνεις; Θα ζητήσεις προσωρινά φιλοξενία και θα «μεταναστεύσεις» σε ένα «φιλικό» σπίτι; Αλλά για πόσο καιρό και υπό ποιες προϋποθέσεις; Κάτι θα πρέπει να κάνεις κι εσύ, να πλύνεις ένα πιάτο, να καθαρίσεις, να μαγειρέψεις και να γίνεις ένας καλός Gastarbeiter στο ξένο σπίτι! Όσο για το φυσικό αέριο, με μία Λευκορωσία και Ουκρανία να κάνουν κόνξες, στην Ευρώπη δε γίνεται δουλειά. Συνεπώς πρέπει να υποχρεωθούν τα μέλη της Ε.Ε. στο νότο και κυρίως στα ανατολικά (βλ. Ελλάδα, γιατί υπέγραψε και πήρε και ένα σκασμό λεφτά!).
     Φρένο στο φονταμενταλισμό! Όχι, δεν εννοώ τους μουσουλμάνους, αν και έρχεται και αυτών η σειρά. Μιλάω για τους δικούς μας «Ταλιμπαναρέους», που ο θεός τους ξέρει πού πατάν και πού βρίσκονται! Κι εντάξει τα ρεζιλίκια του κράτους, αλλά τα ρεζιλίκια της εκκλησίας ξεπερνούν ακόμα και την εποχή του Χριστόδουλου! Και εκεί που πιστεύαμε πως της εκκλησίας της Ελλάδας ηγείται σήμερα ένας σοβαρός άνθρωπος χαμηλών τόνων, συνειδητοποιούμε πως παρά είναι χαμηλών τόνων, και θα ήταν πνευματικά φρονιμότερο να τις μαζέψει τις τρελές τύπου Άνθιμος και Σεραφείμ. Υπάρχουν πιστοί σ’ αυτήν τη χώρα και δεν τους τιμούν οι σουρλουλούδες ντυμένες ντραγκ κουίν, ούτε οι μοναχοί που μαγειρεύουν σε τηλεοπτικά ριάλιτι τραγουδώντας «Έχεις κάνει τη ζωή μου κόλαση». Νισάφι πια! Ωστόσο, ένα είναι το ζητούμενο! Η εκκλησία να ασχοληθεί με τα του οίκου της. Αντιπροσωπεύει τη θρησκεία και τους πιστούς της, όχι τους πολίτες! Δεν έχει καμία δουλεία να ανακατεύεται με τους κοσμικούς, πόσο μάλλον με τους νόμους ενός κοσμικού κράτους.
     Φρένο στους πολιτικάντηδες! Πλησιάζουν εκλογές και σιγά σιγά αρχίζουν να βγαίνουν σαν τα ποντίκια στην επιφάνεια, για να ζητήσουν ξανά την ψήφο μας. Μπορεί να μην είναι βουλευτικές εκλογές, αλλά σε ευρωπαϊκό και δημοτικό επίπεδο έχουν τη δική τους ιδιαίτερη σημασία, κι αυτό λόγω του ότι θα αποπειραθούν το πάλαι ποτέ «Εμείς, κύριε, γιατί, γιατί, κύριε;». Το ενδιαφέρον θα επικεντρωθεί, όμως, πολύ περισσότερο στα κόμματα, που από τη μία κράζουν την Ε.Ε., γιατί τάχα τη φοβούνται, και από την άλλη τη λατρεύουν! Την αγαπούν και είναι κάργα ερωτευμένα με την Ε.Ε., γιατί, χωρίς αυτή και χωρίς το συνεχές κράξιμό της, δε θα μπορούσαν εξορισμού ούτε ως κόμματα να υφίσταται. Εκ των πραγμάτων, για τα κόμματα της κυβέρνησης είναι λίγο πολύ γνωστή η σχέση με την ευρωπαϊκή ιδέα και το ευρωπαϊκό πνεύμα ‒ «Το μπέρδεμα της βούρτσας με την π…..». Πότε εκτελούν τις οδηγίες, πότε όχι, και να τα πρόστιμα. Δεν τους ενδιαφέρει όμως, αρκεί να παίρνουν τα οικονομικά πακέτα, τα κονδύλια, τα προγράμματα, τα αυτοκίνητα, και να επιδίδονται στο μεγάλο φαγοπότι, με επιδόρπιο την πουτάνα, κανένα τεκνάκι και άφθονη κόκα! Ο λογαριασμός στο φορολογούμενο πολίτη, παρακαλώ, και σκασμός! Αλλά όσο υπάρχει λαός που, όντας γεωγραφικά στην Ευρώπη, νομίζει πως είναι και ευρωπαίος, χαλάλι τους! Όσο «δουλεύει» καλά το λίγο χειρότερα από την Πορτογαλία, αλλά λίγο καλύτερα από το Ιράν, τους αρκεί και είναι πανευτυχείς! Στις δημοτικές εκλογές προβλέπεται ένα άλλο μπάχαλο, όπου τα κόμματα θα είναι σχήματα. Πώς λέμε «Σφακιανάκη-Αρβανιτάκη» ένα πράγμα. Άσχετες απόψεις με άσχετα πρόσωπα. Σε όλο αυτό θα προσθέσω και τη φοβερή παιδεία των υποψηφίων. Ήδη ξεκίνησαν μερικοί να ξεστομίζουν τη μια μπούρδα μετά την άλλη, όπως ο δήμαρχος του Πειραιά, που για προσωπικούς μου λόγους δε θα ήθελα να επαναλάβω τη φράση του εδώ, παρά μόνο να του πω τούτο: Στο δημόσιο χώρο προσέχουμε τι λέμε. Εάν δυσκολεύεστε να σκεφτείτε πριν μιλήσετε, τότε απλώς βουλώστε το, κύριε δήμαρχε!
     Φρένο στις δικαιολογίες! Πρωτίστως σε εκείνες των πολιτικών ή διευθυντών ή επιχειρηματιών. Μπήκαν δύο τρεις, θα μπουν κι άλλοι, αυτό να θυμούνται μόνο. Φρένο και στις δικές μας δικαιολογίες. Να πιάσουμε φέτος τα πράγματα ένα ένα και με ηρεμία. Ξεκίνησε μία δύσκολη χρονιά, όπου οδηγός μας θα πρέπει να είναι η ψύχραιμη αντιμετώπιση των καταστάσεων. Όλα μαζί δε γίνονται. Όπως, επίσης, δε γίνεται να χοροπηδάμε ώρες ατελείωτες πάνω στα προβλήματά μας. Το κάθε τι στην ώρα του και να προσπαθούμε να βρούμε χρόνο για μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε.
     Τέλος, να ανακοινώσω στους αναγνώστες μας πως, από τις αρχές αυτού του χρόνου, το CityMag (CMOM) άλλαξε όψη και λειτουργία, και θα κυκλοφορεί από εδώ και στο εξής ανά δίμηνο.

Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Βόνταν, Χόλε, Χρουντπεράτ!

Η μικρή Κόλα χάρηκε όταν είδε, από τον κύκλο που έκανε με τα δάχτυλα της στο παγωμένο παράθυρο του ορφανοτροφείου, τον προμηθευτή. Αναρωτιόταν τι να είχε φέρει άραγε φέτος για τα Χριστούγεννα.
     «Αχ, Γκάμι, λες να έφερε πάλι εκείνα τα νόστιμα και αφράτα ψωμιά; Και σοκολάτες, πολλές σοκολάτες. Ναι, είμαι σίγουρη».
Ο μικρός της αδερφός Γκάμι την κοιτούσε με απορία προσπαθώντας να ανέβει κι εκείνος στην καρέκλα της, για να δει από το παράθυρο.
     «Άραγε να μου έφερε και ένα καινούριο φόρεμα; Ένα λευκό θέλω, Γκάμι, με ένα μεγάλο φιόγκο πίσω».
Κι ενώ τα έλεγε αυτά, ο Γκάμι προσπαθούσε να ανέβει στην καρέκλα, αλλά έπεσε. Το κλάμα του απέσπασε την προσοχή της Κόλα από το τζάμι και αμέσως τον αγκάλιασε για να τον ηρεμήσει.
     «Μην κλαις, Γκάμι, θα μας ακούσει η κυρία Σκαμ και θα φωνάζει. Έλα να σε σηκώσω να δεις κι εσύ».
Τον σήκωσε με όλη της τη δύναμη, αλλά ο μικρός Γκάμι κοιτούσε και έδειχνε τον ουρανό αντί να δει το φορτηγό με τα πράγματα. Η Κόλα προσπαθούσε να διακρίνει τι βλέπει ο Γκάμι, άλλα μάταια. Εκείνη έβλεπε μόνο σύννεφα. Ο Γκάμι όμως «την» έβλεπε. Τη Χόλε, που ετοιμαζόταν να τινάξει τα μαξιλάρια της, για να χιονίσει.

Το καμπανάκι βάρεσε για το βραδινό φαγητό. Όλα τα παιδάκια τρέξανε γρήγορα στην αίθουσα σιτισμού, γιατί η διευθύντρια, η κυρία Σκαμ, θα τους ενημέρωνε για τα πράγματα που κατέφθασαν στο ορφανοτροφείο και για την ερχόμενη μέρα, την παραμονή των Χριστουγέννων, στην οποία θα έρχονταν γονείς με πρόθεση να υιοθετήσουν ένα παιδάκι. Η κυρία Σκαμ δε φαινότανε και πολύ χαρούμενη. Βέβαια, ποτέ δεν ήταν! Τα παιδιά την άκουγαν με προσοχή, κι εκείνη με ύφος αυστηρό και υπεροπτικό τους είπε:
          «Όπως θα έχετε καταλάβει, σήμερα ήρθαν οι προμήθειές μας για τα Χριστούγεννα. Θα σας απογοητεύσω, όμως, διότι φέτος μας στείλανε πολύ λίγα πράγματα. Επομένως μην κάνετε αισιόδοξες σκέψεις. Θα είναι μια λιτή εορτή. Ας ελπίσουμε πως θα έρθουν αύριο αρκετοί γονείς να υιοθετήσουνε, ώστε να γλιτώσετε από το χάλι κι εγώ από σας. Καλή σας όρεξη».

Η αίθουσα γέμισε με απελπισμένα παιδικά πρόσωπα. Η Κόλα προσπαθούσε να φάει ενώ παράλληλα τάιζε το μικρό Γκάμι, όταν η κυρία Σκαμ είδε πως ο Γκάμι κρατούσε ακόμα το αγαπημένο του σεντονάκι.
          «Δεσποινίς Κόλα, πόσες φορές πρέπει να σου το πω ακόμα πως ο αδερφός σου πρέπει να σταματήσει να σέρνει μαζί του αυτό το ακατανόμαστο πράγμα».
          «Μα, κυρία Σκαμ, είναι μικρός ακόμα και δεν μπορεί χωρίς το σεντονάκι του».
          «Το σεντονάκι του; Αυτό το βρόμικο ρετάλι, που ένας θεός ξέρει πόσα μικρόβια έχει επάνω του! Αύριο είναι παραμονή Χριστουγέννων και το μεσημέρι θα έρθουν πολλοί γονείς να σας δούνε. Ποιος γονιός θα τον επιλέξει μ’ αυτό στο χέρι του; Εάν μέχρι τότε δεν το έχει ξεφορτωθεί, θα του το πάρω με το ζόρι και θα το κάψω στο τζάκι. Έγινα κατανοητή;»
          «Μάλιστα, κυρία Σκαμ» είπε η Κόλα και μάζεψε το δίσκο τους.

Γυρίζοντας πίσω στα δωμάτια, η Κόλα στάθηκε στα σκαλιά, προσπαθώντας να πείσει τον Γκάμι ν’ αφήσει το σεντόνι. Εκείνος όμως δεν ήθελε να το αποχωριστεί. Το έδειχνε στην Κόλα λέγοντας «Μάμα» και η Κόλα προσπαθούσε ξανά να του πει ότι το σεντόνι δεν είναι η μαμά του και ότι η κυρία Σκαμ θα θυμώσει πάρα πολύ εάν δεν το πετούσανε.

Φτάνοντας στο δωμάτιό τους, η Κόλα άρχισε να σκέφτεται. Έβαλε το μικρό Γκάμι στο κρεβάτι, τον σκέπασε και άρχισε να κάνει κύκλους στο δωμάτιο. Ο Γκάμι την κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια.
          «Το βρήκα, Γκάμι. Θα το κρύψουμε το σεντόνι. Κι αν μας πάρουν αύριο από εδώ, θα έρθω ξανά να το πάρω και θα σ’ το φέρω. Σ’ το υπόσχομαι, Γκάμι».
Ο Γκάμι συνέχιζε να την κοιτά.
          «Από την άλλη, αν δεν φύγουμε από δω; Τι θα πούμε στην κυρία Σκαμ;»
Ο Γκάμι άρχισε να νυστάζει και η Κόλα του χάιδευε το κεφάλι.
          «Αχ, Γκάμι, αν πάρουν μόνο εσένα ή μόνο εμένα; Μακάρι να πάρουν εσένα. Τουλάχιστον να φύγεις εσύ από εδώ μέσα. Ξέρω, δε θα μου είναι εύκολο στην αρχή, αλλά κάποια στιγμή θα έρθω να σε δω».
Τα κεριά του διαδρόμου έσβησαν. Η Κόλα μπήκε στο κρεβάτι και σφιχταγκάλιασε το μικρό της αδερφό.

Μέσα στη νύχτα άνοιξε ξαφνικά το παράθυρο. Η Κόλα τρόμαξε και μαζί της και ο μικρός Γκάμι. Η Κόλα σηκώθηκε αμέσως για να το κλείσει.
          «Μη φοβάσαι, Γκάμι, ο αέρας ήταν».
Ο Γκάμι, όμως, διέκρινε μια σκιά να προχωράει, και με μία απότομη κίνηση σηκώθηκε όρθιος στο κρεβάτι δείχνοντας προς τον διάδρομο.
          «Κάτι μπήκε από το παράθυρο, Γκάμι. Λες να ήταν ποντίκι; Πρέπει να το βρω, αλλιώς θα θυμώσει πολύ η κυρία Σκαμ».
Η Κόλα βγήκε από το δωμάτιο και ακολούθησε τη σκιά που κατέβαινε τις σκάλες. Φτάνοντας στη μεγάλη σάλα, είδε τη σκιά μέσα στο μεγάλο επιτραπέζιο ρολόι.
     «Μα τι είναι και πού προσπαθεί να μπει;»
Η Κόλα τρόμαξε όταν ξαφνικά της τράβηξε το φόρεμα ο Γκάμι, που την είχε ακολουθήσει.
     «Γκάμι, τι κάνεις εδώ; Γιατί δεν είσαι στο κρεβάτι; Και γιατί έχεις στο χέρι σου το σεντόνι; Δεν είπαμε ότι θα το κρύψουμε;»
Ο Γκάμι ντράπηκε και κοίταξε κάτω. Τράβηξε ξανά το φόρεμα της Κόλα, δείχνοντάς της κάτι πατημασιές από μελάνι, που οδηγούσαν στο μεγάλο ρολόι. Οι πατημασιές αυτές ερχόντουσαν από το γραφείο της κυρίας Σκαμ.
     «Οχ, Γκάμι, ό,τι κι αν ήταν αυτό, κάτι πήρε από το γραφείο της κυρίας Σκαμ και μπήκε στο ρολόι. Πρέπει να το βρούμε πριν το μάθει η κυρία Σκαμ».
Η Κόλα και ο μικρός Γκάμι πλησίασαν το μεγάλο ρολόι, του οποίου το πορτάκι ήταν μισάνοιχτο.
     «Να, Γκάμι, από εδώ πρέπει να μπήκε» είπε η Κόλα περνώντας στο εσωτερικό του ρολογιού. Από μέσα το ρολόι φαινότανε πολύ πιο μεγάλο απ’ ό,τι ήταν στην πραγματικότητα, ενώ είχε πολλά γρανάζια, που κινιόντουσαν, και μια κυλιόμενη σκάλα που οδηγούσε προς τα επάνω.
     «Λες να ανέβηκε τη σκάλα, Γκάμι; Πρέπει να ανέβουμε και να δούμε πού πήγε».
Η Κόλα έπιασε τον Γκάμι από το χέρι και ανέβηκαν προσεχτικά τη σκάλα. Λίγο πριν φτάσουν στην κορυφή, το σεντόνι του Γκάμι πιάστηκε στα γρανάζια, τα οποία σταμάτησαν να γυρίζουν, και ξαφνικά όλα μαύρισαν. Ο Γκάμι τρόμαξε και άρχισε να κλαίει. Όταν συνειδητοποίησε πως κρατούσε ακόμα το σεντόνι, που λίγο πριν είχε πιαστεί στα γρανάζια, ηρέμησε. Η Κόλα διέκρινε στο βάθος ένα μικρό φως και μαζί με τον Γκάμι προχώρησαν προς τα εκεί.

Προχωρούσαν συνέχεια, αλλά η απόσταση δε φαινότανε να μειώνεται. Η Κόλα άρχισε να απελπίζεται. Πρέπει να είχαν περπατήσει πάνω από μια ώρα, κι ακόμα να φτάσουν στο φως, όταν ξαφνικά άρχισε να τους μιλάει το σεντόνι.
     «Μα γιατί βιαζόμαστε, δεν το καταλαβαίνω» είπε το σεντόνι.
Η Κόλα τρόμαξε και ρώτησε ποιος μιλάει.
     «Μα εγώ, φυσικά!» ξαναείπε το σεντόνι και ο μικρός Γκάμι γούρλωσε τα μάτια με ενθουσιασμό.
     «Μπορείς και μιλάς, σεντονάκι;» ρώτησε η Κόλα.
   «Μα φυσικά και μπορώ, τι ερώτηση είναι αυτή! Αλλά ποιο είναι το σεντονάκι; Δεν το καταλαβαίνω».
     «Εσύ είσαι το σεντονάκι» του απάντησε η Κόλα.
     «Χα χα χα, καλή μου, δεν είμαι το σεντονάκι».
     «Και ποιος είσαι;» ξαναρώτησε η Κόλα.
     «Εγώ είμαι εγώ» της απάντησε το σεντόνι.
Η Κόλα μπερδεύτηκε.
     «Δεν το καταλαβαίνω» του λέει.
Κι εκείνο της απάντησε:
     «Όχι, εγώ δεν καταλαβαίνω».
     «Τέλος πάντων, καλό μου σεντονάκι, πες μας πώς μπορούμε να φτάσουμε στο φως».
     «Μα, καλή μου, αυτό είναι πολύ εύκολο, να δες».
Ξαφνικά με μια κίνηση βρέθηκαν στο φως, που έβγαινε από ένα στρογγυλό άνοιγμα, και με μια εξίσου απότομη κίνηση βρέθηκαν πάλι πίσω στο σημείο που ήταν πριν.
     «Είδες πόσο εύκολο είναι; Καν’ το κι εσύ» είπε το σεντόνι.
     «Μα πώς, δεν μπορώ να το κάνω εγώ. Γιατί μας έφερες πάλι πίσω;»
     «Πίσω; Τι είναι το πίσω; Δεν την ξέρω αυτήν τη λέξη. Δεν την καταλαβαίνω».
     «Μας έφερες πάλι εκεί που ήμασταν πριν».
     «Πριν; Χα χα χα. Δεν την ξέρω αυτήν τη λέξη. Δεν σε καταλαβαίνω».
    «Αχ, καλό μου σεντονάκι, κάνε πάλι αυτό που έκανες πριν… Ε, δηλαδή, να μας πας στο φως, χωρίς να μας φέρεις πάλι πίσω… Ε, δηλαδή, εδώ».
     «Μα, καλή μου, αυτό είναι πολύ εύκολο, να δες».
Οι τρεις τους βρέθηκαν και πάλι στο άνοιγμα, και η Κόλα έπιασε αμέσως το μικρό Γκάμι, για να περάσουν από αυτό.

Από την άλλη μεριά ήταν μέρα και μια όμορφη πεδιάδα με λόφους, δέντρα και λιβάδια. Τα πράγματα, όμως, δε φαινόντουσαν και πολύ καλά. Βρέθηκαν να έχουν βγει από το κέντρο ενός γιγάντιου ρολογιού με πελώριους δείκτες και τεράστιους αριθμούς, πέντε φορές μεγαλύτερους απ’ ό,τι ήταν η Κόλα.
  «Αχ, Γκάμι, η μόνη λύση για να κατέβουμε από εδώ είναι να πιαστούμε από το δείκτη δευτερολέπτων και να μας κατεβάσει μέχρι κάτω».
Ο μικρός Γκάμι φοβόταν, αλλά η Κόλα τον έπιασε σφιχτά και μαζί πάτησαν πάνω στον δείκτη, προχωρώντας σιγά σιγά. Ο Γκάμι κοιτούσε το σεντόνι του απορώντας γιατί σταμάτησε να μιλάει, και άρχισε να το κουνάει πέρα δώθε.
   «Γκάμι, μην κουνάς, γιατί θα πέσουμε» του είπε η Κόλα, όταν ξαφνικά άρχισε να τους μιλά το τεράστιο ρολόι.
    «Μα γιατί βιάζεστε; Δεν το καταλαβαίνω».
    «Σεντονάκι, εσύ είσαι;» ρώτησε η Κόλα.
    «Μα όχι, καλή μου, εγώ είμαι».
    «Ρολόι, συγνώμη που πιαστήκαμε από τον δείκτη σου, αλλά θέλουμε να κατέβουμε».
    «Μα ποιο είναι το ρολόι; Δεν το καταλαβαίνω».
Η Κόλα και ο Γκάμι είχανε φτάσει στο βέλος του δείκτη, ο οποίος άρχισε να πλησιάζει κάθετα, και με ένα γρήγορο σάλτο πηδήξανε στο έδαφος.
    «Πάμε να φύγουμε γρήγορα από εδώ, Γκάμι».
Η Κόλα και ο Γκάμι έτρεξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και πλησίασαν ένα δέντρο, για να ξαποστάσουν.

Κάθισαν κάτω από το δέντρο να πάρουν μια ανάσα και το δέντρο τούς είπε.
    «Μα γιατί βιάζεστε; Δεν το καταλαβαίνω».
    «Ποιος είσαι και τι θέλεις συνέχεια;» το ρώτησε η Κόλα.
    «Εγώ είμαι εγώ» απάντησε το δέντρο.
    «Σε παρακαλώ, πες μας τι είσαι;» ξαναρώτησε η Κόλα νευριασμένη και επίμονα.
    «Είμαι το Αυτό» απάντησε το δέντρο.
    «Πριν ήσουν αυτό το τεράστιο ρολόι στο βάθος και πιο πριν ήσουν το σεντόνι του Γκάμι. Έτσι δεν είναι;»
   «Δεν ξέρω τι ήμουν πριν, δεν ξέρω τι είναι το πριν, δεν ξέρω τι είναι το σεντόνι και τι είναι το ρολόι. Δεν τα καταλαβαίνω».
Η Κόλα τού δείχνει το τεράστιο ρολόι πίσω τους.
    «Να! Πριν μιλούσες, σαν να ήσουν εκείνο το ρολόι».
   «Ααα, αυτό. Αυτό δεν ξέρω τι είναι και τι κάνει. Κανείς δεν ξέρει εδώ. Δεν του δίνουμε σημασία. Αλλά αυτό δεν είναι το Αυτό. Το Αυτό είμαι εγώ, εγώ είμαι αυτό».

Το Αυτό άρχισε να παίρνει μορφές από διάφορα γύρω τους, όπως ένα λουλούδι, μια πέτρα και μια λιμνούλα.
    «Να δες, εγώ είμαι το Αυτό και μπορώ να γίνω αυτό κι αυτό κι αυτό».
    «Αυτό μου, μήπως είσαι κι αυτό το ποντίκι που ψάχνουμε; Που ήρθε στο ορφανοτροφείο μας; Που μπήκε από το παράθυρο, πήγε στο γραφείο της κυρίας Σκαμ και έφυγε από το ρολόι;»
    «Ποντίκι; Ορφανοτροφείο; Παράθυρο; Κυρία Σκαμ; Δεν καταλαβαίνω».
    «Αχ, ασ’ το. Πάμε, Γκάμι, δεν μπορεί να μας απαντήσει κανείς».
    «Ο Βόνταν μπορεί!» είπε το Αυτό.
    «Ποιος είναι ο Βόνταν» ρώτησε η Κόλα.
    «Ο Βόνταν μένει στο παλάτι του πάγου. Να εκεί ψηλά, στο βουνό».
    «Και θα μπορέσει να μας απαντήσει;»
    «Ο Βόνταν τα ξέρει όλα και θα σας απαντήσει!»
    «Αχ, να’ σαι καλά, Αυτό μου. Πάμε αμέσως να τον βρούμε. Έλα, Γκάμι» είπε η Κόλα και έπιασε τον Γκάμι από το χεράκι, για να πάνε προς το βουνό. Φεύγοντας, τους είπε το Αυτό:
    «Μα γιατί βιάζεστε. Δεν το καταλαβαίνω».

Η Κόλα και ο Γκάμι περπατούσαν για πολλή ώρα, χωρίς, όμως, να καταφέρνουν να πλησιάσουν το βουνό. Η Κόλα κοιτούσε γύρω της, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί δεν προχωράνε. Πίσω της έβλεπε το τεράστιο ρολόι, στο οποίο, από οποιοδήποτε σημείο και αν εκείνη βρισκόταν, μπορούσε να διακρίνει εύκολα την ώρα. Οι δείκτες έδειχναν τρεις το απόγευμα και η Κόλα άρχισε να ανησυχεί.
    «Κοίτα, Γκάμι, η ώρα είναι τρεις. Θα έχουν ξυπνήσει τώρα τα παιδιά στο ορφανοτροφείο και η κυρία Σκαμ σίγουρα θα μας ψάχνει. Αχ, Γκάμι, τι θα κάνουμε τώρα;»
Η Κόλα άρχισε να κλαίει. Μαζί της, από ανασφάλεια, άρχισε και ο μικρός Γκάμι να κλαίει και μαζί μ’ αυτούς και ένα τρίτο κλάμα ακούστηκε, που συνοδευότανε από βροχή. Ο Γκάμι κοίταξε τον ουρανό και διέκρινε την κυρία που είχε δει από το παράθυρο του ορφανοτροφείου. Έδειχνε στην Κόλα με το χέρι του τη Χόλε, που έκλαιγε κι αυτή, γι’ αυτό και η βροχή.
      «Γιατί κλαίτε κι εσείς, καλή μου κυρία;» τη ρώτησε η Κόλα, που μπορούσε και εκείνη τώρα να τη δει.
   «Μου έκλεψαν τα μαξιλάρια» είπε η Χόλε και πλάνταξε στο κλάμα, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη μπόρα, τόσο μεγάλη, που η Κόλα και ο Γκάμι γίνανε μούσκεμα.
      «Αχ,  καλή μου κυρία, σας παρακαλώ, μην κλαίτε άλλο».
      «Δεν μπορώ, είναι τραγικό» είπε η Χόλε και συνέχισε «Πώς θα ρίξω το χιόνι μου τώρα, ε; Πώς;».
      «Το χιόνι;» απόρησε η Κόλα.
     «Ναι, το χιόνι. Είμαι η Χόλε και ρίχνω το χιόνι όταν τινάζω τα μαξιλάρια. Αλλά τώρα πώς θα το ρίξω χωρίς αυτά;»
     «Αχ, κυρία Χόλε, θα τα βρούμε και τα μαξιλάρια σας, αλλά πρώτα πρέπει να βρούμε το ποντίκι, που μπήκε τη νύχτα από το παράθυρο του ορφανοτροφείου μας και πήρε κάτι από το γραφείο της κυρίας Σκαμ, και μετά έφυγε από το ρολόι, και εμείς το ακλουθήσαμε, και βρεθήκαμε εδώ, και όλα άρχισαν να μιλάνε, αυτό κι αυτό κι αυτό, και πρέπει να βρούμε το Βόνταν να μας πει τι έγινε και πώς θα γυρίσουμε πάλι πίσω, γιατί σήμερα είναι παραμονή Χριστουγέννων, ξέρετε, και θα έρθουν γονείς να υιοθετήσουν παιδιά, ναι, και…»
          «Σταμάτα, σταμάτα, σταμάτα! Είπες ότι πρέπει να βρείτε το Βόνταν;»
          «Ναι, κυρία Χόλε. Έτσι μας είπε το Αυτό».
          «Χα χα χα, και πώς πιστεύετε ότι θα καταφέρετε να φτάσετε στο παλάτι του πάγου;»
          «Δεν ξέρω, κυρία Χόλε. Μήπως μπορείτε να μας βοηθήσετε εσείς;»
          «Εγώ; Χμ, ε, λοιπόν, θα σας βοηθήσω».
          «Αχ, σας ευχαριστούμε πολύ, κυρία Χόλε».
          «Υπό την εξής προϋπόθεση όμως».
          «Πείτε μας, κυρία Χόλε».
          «Όταν φτάσετε στο παλάτι του πάγου, να ρωτήσετε το Βόνταν και ποιος έκλεψε τα μαξιλάρια μου!»
          «Ναι, κυρία Χόλε, θα τον ρωτήσουμε και θα βρούμε και τα μαξιλάρια σας. Σας το υπόσχομαι!»
Η Χόλε χάρηκε τόσο πολύ, που η χαρά της εμφάνισε ένα μεγάλο ουράνιο τόξο, που έφτανε μέχρι το παλάτι του πάγου. Ο μικρός Γκάμι γούρλωσε και πάλι τα ματάκια του. Δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά και όμορφα χρώματα.
          «Ανεβείτε στο ουράνιο τόξο, που θα σας οδηγήσει κατευθείαν στο παλάτι του πάγου» είπε η Χόλε.
Η Κόλα την ευχαρίστησε και μαζί με τον Γκάμι ανέβηκαν στο ουράνιο τόξο.

Η Κόλα και ο Γκάμι περπατούσαν πάνω στο ουράνιο τόξο θαυμάζοντας παράλληλα από ψηλά όλο αυτό το όμορφο τοπίο που βρισκόταν από κάτω τους. Όσο πιο πολύ πλησίαζαν το βουνό, όμως, τόσο πιο άγριο και κρύο γινόταν το τοπίο.
          «Κάνε λίγη υπομονή ακόμα, Γκάμι. Να όπου να’ ναι φτάνουμε. Βλέπω το παλάτι» είπε η Κόλα, ενώ ο κ αημένος ο Γκάμι τυλίχτηκε με το σεντόνι του, προσπαθώντας να ζεσταθεί λίγο. Φτάνοντας έξω από την κρυστάλλινη θύρα, η Κόλα θαύμασε το παλάτι που ήταν όλο από πάγο. 
          «Κοίτα, Γκάμι, δεν είναι υπέροχο;» είπε η Κόλα, αλλά ο μικρός Γκάμι είχε κουκουλωθεί για τα καλά.
Προχώρησαν στο εσωτερικό του παλατιού για την αναζήτηση του Βόνταν. Δεν έβλεπαν, όμως, κανέναν μέσα. Φτάσανε σε έναν τοίχο χωρίς να βλέπουν κάποια πόρτα. Τότε η Κόλα άρχισε να φωνάζει το όνομα του Βόνταν, και ξαφνικά ακούστηκε από ψηλά μια δυνατή και βαριά φωνή.
          «Εμένα ζητάτε;»
Η Κόλα κι ο Γκάμι κοιτάξανε προς τα πάνω. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους όταν συνειδητοποίησαν πως το τοίχος ήταν μόνο η μύτη από το σανδάλι του Βόνταν.
          «Εσείς είστε ο Βόνταν;» ρώτησε η Κόλα
       «Εγώ είμαι ο Βόνταν, ο Άρχοντας του Βορρά. Τι θέλετε εσείς και πώς φτάσατε εδώ;» τους ρώτησε ο Βόνταν.
          «Η κυρία Χόλε μάς έφερε εδώ και θέλουμε τη βοήθειά σας».
Ο Βόνταν άπλωσε το γιγάντιο χέρι του και έπιασε το μικρό Γκάμι, ο οποίος φοβήθηκε και άρχισε να κλαίει.
        «Μην κλαις, μικρέ. Μπες εδώ να ζεσταθείς» είπε ο Βόνταν και έβαλε τον Γκάμι πάνω στη ποδιά του, που ήταν μια απέραντη βελέντζα. Ο Γκάμι χάθηκε μέσα στο μαλλί, αλλά γρήγορα ζεστάθηκε. Ο Βόνταν πήρε και την Κόλα και την έβαλε μαζί με τον Γκάμι.
        «Και τώρα πες μου γιατί ήρθατε σε μένα και πώς μπορώ να σας βοηθήσω; Και γρήγορα, γιατί θα ανησυχήσουν οι γονείς σας!»
      «Δεν έχουμε γονείς. Ζούμε σε ένα ορφανοτροφείο. Κάποιο ποντίκι μπήκε τη νύχτα από το παράθυρο και πήρε κάτι από το γραφείο της διευθύντριας. Μετά διέφυγε από το ρολόι και εμείς το ακλουθήσαμε. Πρέπει να το βρούμε και να πάρουμε αυτό που πήρε, για να το επιστρέψουμε και να γυρίσουμε γρήγορα πίσω».
Ο Βόνταν κατάλαβε ότι αυτό που είδανε δεν ήταν ποντίκι, αλλά ο Χρουντπεράτ.
       «Ποιος είναι ο Χρουντπεράτ;» ρώτησε η Κόλα.
     «Είναι η καταστροφή της χαράς! Κάθε χρόνο τέτοια εποχή βγαίνει από το πηγάδι του, για να κλέψει τη χαρά των παιδιών».
       «Και γιατί κλέβει τη χαρά των παιδιών;»
      «Πριν χιλιάδες χρόνια, όταν ο Χρουντπεράτ ήταν και ο ίδιος παιδί, η γιορτή του “Ερχομού” ήταν η αγαπημένη του, όπως όλων των παιδιών. Είναι οι μέρες που βγαίνω από το παλάτι και με το άρμα μου πετάω πάνω από τα σπίτια και αφήνω δώρα μέσα στα μποτάκια των παιδιών που ήταν φρόνιμα. Τις μέρες αυτές γυαλίζουν τις μπότες τους και τις βγάζουνε έξω από την πόρτα. Επίσης στολίζουν τα έλατα, γιατί είναι τα μόνα δέντρα που είναι πράσινα το χειμώνα, και η Χόλε τινάζει τα μαξιλάρια της, για να χιονίσει. Τότε, λοιπόν, ο Χρουντπεράτ ήταν πολύ φρόνιμο παιδί και την ημέρα των δώρων όπως γυρνούσε στο σπίτι έπεσε από απροσεξία σε ένα πηγάδι, με αποτέλεσμα να χάσει τη γιορτή. Νευρίασε πάρα πολύ, που όλο τον καιρό ήταν φρόνιμος, αλλά δεν μπόρεσε να λάβει τα δώρα του, και έτσι έχασε τη χαρά. Από τότε ορκίστηκε κάθε χρόνο να κλέβει τη χαρά από όλα τα παιδιά. Όταν, λοιπόν, είναι λυπημένα τα παιδιά και κλαίνε, τα δάκρυά τους μαζεύονται στο πηγάδι, το οποίο αρχίζει και γεμίζει, κι έτσι ο Χρουντπεράτ μπορεί και ανεβαίνει, για να βγει, ενώ, όταν τις γιορτές τα παιδιά έχουν χαρά, παραμένει το πηγάδι στεγνό».
        «Και πώς μπορούμε να τον βρούμε και να τον σταματήσουμε;» ρώτησε η Κόλα.
        «Δεν είναι εύκολο! Όσο πιο πολύ χάνουν τη χαρά και την αισιοδοξία τα παιδιά τόσο περισσότερη δύναμη παίρνει ο Χρουντπεράτ».
       «Αρά ο Χρουντπεράτ έκλεψε και τα μαξιλάρια της Χόλε, για να μη χιονίσει και να μη χαρούν τα παιδιά! Από το ορφανοτροφείο μας, όμως, τι να έκλεψε άραγε; Η κυρία Σκαμ μάς είπε πως ούτως η άλλως δεν ήρθαν πολλά τρόφιμα και παιχνίδια φέτος».
      «Το ότι δεν ήρθανε πολλά πράγματα και απογοητεύτηκαν τα παιδιά ήταν μόνο η αφορμή. Ο Χρουντπεράτ πρέπει να έκλεψε κάτι πολύ πιο σημαντικό! Ο Χρουντπεράτ σάς έκλεψε τους γονείς!»
Η Κόλα άρχιζε να καταλαβαίνει.
      «Τα χαρτιά των υιοθεσιών. Ναι, αυτό είναι. Αυτά έκλεψε ο Χρουντπεράτ από το γραφείο της κυρίας Σκαμ! Πρέπει να τον βρούμε και να τον σταματήσουμε. Πρέπει να δώσουμε πίσω τα μαξιλάρια στην κυρία Χόλε και να επιστρέψουμε τα χαρτιά! Αλλά πώς; Έχουμε ήδη αργήσει!»
        «Πρέπει να τον ξεγελάσετε, να πάρετε τα μαξιλάρια και τα χαρτιά και να τον ρίξετε στο πηγάδι. Γρήγορα, όμως, γιατί εδώ νυχτώνει και σε σας ξημερώνει. Ακόμα προλαβαίνετε, διότι, όταν είναι σε σας νύχτα, τότε εδώ είναι μέρα και αντίστροφα. Αλλά πρέπει να βιαστείτε!»
        «Και πώς θα φτάσουμε γρήγορα στο πηγάδι του Χρουντπεράτ;» ρώτησε η Κόλα ταραγμένη.
        «Εγώ θα σας πάω με το άρμα μου, αλλά εσείς πρέπει να βρείτε τον τρόπο».
Ο Βόνταν πήρε την Κόλα και τον Γκάμι και ανέβηκαν στο άρμα. Τους πήγε στο πηγάδι του Χρουντπεράτ και έφυγε. 

Η Κόλα άρχισε να σκέφτεται πώς θα ξεγελούσαν τον Χρουντπεράτ, ώστε να έρθει κοντά στο πηγάδι. Βλέποντας το σεντόνακι του Γκάμι, της ήρθε μια ιδέα. Πήρε το σεντόνι και έδεσε το ένα άκρο γύρω από την κοιλιά του Γκάμι, ενώ το άλλο το έδεσε σε ένα θάμνο. Έπειτα κατέβασε τον Γκάμι σιγά σιγά στο πηγάδι και κρύφτηκε πίσω από το θάμνο. Ο μικρός Γκάμι, που δεν μπορούσε να καταλάβει το σχέδιο της Κόλα, ανησύχησε και άρχισε να κλαίει.
       «Έτσι, Γκάμι, κλάψε! Τώρα το χρειαζόμαστε».
Ο Χρουντπεράτ άκουσε το δυνατό κλάμα του Γκάμι και του κίνησε την περιέργεια. Τόση απελπισία θα του έδινε απίστευτη δύναμη, για να καταστρέψει τις γιορτές και να κλέψει και την τελευταία σταγόνα χαράς που είχε μείνει στο κάθε παιδί. Ο Χρουντπεράτ πλησίασε το πηγάδι, ενώ η Κόλα τον παρακολουθούσε έντρομη πίσω από το θάμνο. Ο Χρουντπεράτ ήταν ό,τι πιο άσχημο και τρομακτικό είχε δει ποτέ στη ζωή της. Έπρεπε, όμως, να ολοκληρώσει το σχέδιό της. Ο Χρουντπεράτ άφησε τα μαξιλάρια και τα χαρτιά στο έδαφος και έσκυψε να δει μέσα στο πηγάδι. Πριν προλάβει να τον δει ο Γκάμι, η Κόλα κλότσησε τον Χρουντπεράτ μέσα και τράβηξε γρήγορα τον Γκάμι με το σεντόνι έξω.
      «Τα καταφέραμε, Γκάμι! Ακούς; Τα καταφέραμε» φώναξε η Κόλα από χαρά και αγκάλιασε σφιχτά τον Γκάμι, για να ηρεμήσει, ενώ μέσα από το πηγάδι ο Χρουντπεράτ ούρλιαζε και χτυπιόταν.
     «Γρήγορα, Γκάμι, γιατί νυχτώνει. Πρέπει να πάμε τα μαξιλάρια στην κυρία Χόλε και να επιστρέψουμε στο ορφανοτροφείο!»

Η Κόλα και ο Γκάμι επέστρεψαν τα μαξιλάρια στη Χόλε, η οποία χάρηκε πολύ, και αμέσως προχώρησαν προς το γιγάντιο ρολόι. Όμως, όπως και πριν, δεν το φτάνανε.
         «Τι θα κάνουμε τώρα, Γκάμι; Νύχτωσε και δεν μπορούμε να φτάσουμε το ρολόι».
Ο μικρός Γκάμι άρχισε να νυστάζει. Είχε κουραστεί από όλες τις περιπέτειες και το μόνο που ήθελε ήταν να ξαπλώσει με το σεντονάκι του και να κοιμηθεί.
         «Αχ, Γκάμι μου, νύσταξες. Σήκω να μπούμε σ’ αυτό το σπιτάκι, ίσως να έχει ένα κρεβάτι για να κοιμηθείς».
Η Κόλα χτύπησε την πόρτα, αλλά κανείς δεν άνοιγε. Έσπρωξε την πόρτα και μπήκαν μέσα. Ρώτησε αν είναι κανείς στο σπίτι, αλλά τίποτα. Ο μικρός Γκάμι βρήκε ένα κρεβάτι και ξάπλωσε.
         «Κοιμήσου, Γκάμι, άλλωστε δεν προλαβαίνουμε. Είναι αργά τώρα».
Ξαφνικά της απάντησε η ντουλάπα με μια γνώριμη φωνή.
          «Μα γιατί βιάζεστε. Δεν το καταλαβαίνω».
          «Αυτό; Εσύ είσαι;» ρώτησε η Κόλα.
          «Ναι, εγώ είμαι».
          «Αυτό μου, πες μου πώς θα φτάσουμε στο ρολόι για να γυρίσουμε πίσω».
          «Πίσω; Δεν τη γνωρίζω αυτήν τη λέξη, δεν την καταλαβαίνω».
          «Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο ορφανοτροφείο. Σήμερα είναι παραμονή Χριστουγέννων».
          «Τι είναι το σήμερα; Δεν την ξέρω αυτήν τη λέξη, δεν την καταλαβαίνω».
          «Πρέπει να επιστρέψουμε αυτά τα χαρτιά στην κυρία Σκαμ».
Η Κόλα απελπίστηκε πάλι. Ένιωθε ότι όλα όσα προσπάθησαν δεν έφταναν, για να φέρουν πίσω τη χαρά στα παιδιά του ορφανοτροφείου. Το κλάμα της Κόλα ξύπνησε το μικρό Γκάμι, που βγήκε από το κρεβάτι για να την αγκαλιάσει.
          «Μην κλαις, μικρή. Κοίτα τι έχω εδώ για σένα» είπε το Αυτό, που ήταν ντουλάπα και άνοιξε τα φύλλα της.
         «Ααα, κοίτα, Γκάμι, το φόρεμα που φανταζόμουν. Ναι, αυτό είναι. Λευκό με ένα μεγάλο φιόγκο πίσω».
Η Κόλα και ο Γκάμι πλησίασαν την ντουλάπα, η οποία τους τράβηξε απότομα μέσα και έκλεισε τα φύλλα της. Η Κόλα άρχισε να φωνάζει.
          «Άνοιξε μας να βγούμε!»
Αλλά η ντουλάπα δεν άνοιγε. Η Κόλα έσπρωχνε και χτύπαγε με όλη της τη δύναμη. Η ντουλάπα, όμως, δεν άνοιγε. Τότε, μέσα στην απελπισία της, φώναξε για βοήθεια.
          «Βόνταααν, Χόλεεε, Χρουντπεράαατ».
Και ξαφνικά η ντουλάπα άνοιξε. Η Κόλα και ο Γκάμι, όμως, δε βρισκόντουσαν στο σπιτάκι, αλλά στο δωμάτιό τους, στο ορφανοτροφείο. Η Κόλα και ο Γκάμι κοιτούσαν γύρω τους. Μόλις είχανε κατέβει όλοι για πρωινό. Αμέσως τρέξανε στο γραφείο της κυρίας Σκαμ, για να αφήσουν τα χαρτιά, όσο εκείνη έλειπε στην αίθουσα σιτισμού.

Όταν βγήκανε από το γραφείο, εμφανίστηκε μπροστά τους η κυρία Σκαμ.
          «Τι κάνετε εσείς έξω από το γραφείο μου; Και γιατί δεν ήσασταν στο πρωινό;»
          «Ε, ήρθαμε να σας ζητήσουμε συγνώμη γι’ αυτό. Αποκοιμηθήκαμε, κυρία Σκαμ».
          «Τώρα να μείνετε νηστικοί, για να μάθετε άλλη φορά να αργείτε για το πρωινό».
          «Μάλιστα, κυρία Σκαμ».
         «Και να πάτε να πλυθείτε τουλάχιστον. Πώς είστε έτσι, λες και λείπατε όλη νύχτα έξω; Και αυτό το σεντόνι… Φέρε το εδώ! Αυτό το σεντόνι θα πάει τώρα ευθύς αμέσως στην πυρά!»
          Η κυρία Σκαμ άρπαξε μονομιάς το σεντόνι του Γκάμι και το έριξε στο αναμμένο τζάκι. Ο μικρός Γκάμι λυπήθηκε. Νύσταζε, πεινούσε και τώρα έβλεπε να καίγεται και το αγαπημένο του σεντόνι. Έτρεξε στο δωμάτιο και άρχισε να κλαίει στην άκρη του κρεβατιού.
          «Μην κλαις, Γκάμι, γιατί έτσι δίνουμε πάλι δύναμη στον Χρουντπεράτ».
Ο μικρός Γκάμι, όμως, ήταν πολύ λυπημένος. Σαν ένας Χρουντπεράτ ένιωθε κι αυτός φέτος.

Λίγη ώρα αργότερα κατέφθαναν οι γονείς που είχαν έρθει για να υιοθετήσουν παιδιά από το ορφανοτροφείο. Η κυρία Σκαμ πέρασε από το δωμάτιο και είπε:
          «Δεσποινίς Κόλα, ζητάνε κάτω να σε δούνε».
Η Κόλα βγήκε από το δωμάτιο και αμέσως την ακολούθησε ο μικρός Γκάμι.
         «Όχι εσύ! Η Κόλα μόνο!» είπε με αυστηρό τόνο η κυρία Σκαμ και κατέβηκε μαζί με την Κόλα τις σκάλες.
Ο μικρός Γκάμι στεκόταν τρομοκρατημένος στο κατώφλι και έπιανε τα χέρια του. Δεν είχε άλλο το σεντονάκι του και άρχισε να ξύνει τις παλάμες από το φόβο. Πλησίασε τις σκάλες και πιάστηκε από τα κάγκελα, ενώ τα ποδαράκια του έτρεμαν ολόκληρα.

Κάτω η Κόλα συστηνόταν σε ένα νεαρό ζευγάρι που ενδιαφερόταν να υιοθετήσει ένα κορίτσι σαν την Κόλα. Της είχε φέρει μάλιστα και ένα δώρο. Ένα φόρεμα λευκό, με ένα μεγάλο φιόγκο πίσω. Το ίδιο φόρεμα που είχε δει η Κόλα στην ντουλάπα. Η Κόλα χάρηκε πολύ και τους ευχαρίστησε. Η κυρία Σκαμ βγήκε από το γραφείο της, με τα χαρτιά της υιοθεσίας, για να τα παραδώσει στο ζευγάρι. Η νέα μητέρα τα πήρε και, όπως τα κοιτούσε, ξαφνικά, πάνω στο σημείο όπου αναγραφόταν το όνομα της Κόλα, έπεσε ένα δάκρυ. Δεν ήταν το δικό της. Ήταν του Γκάμι και έπεσε ψηλά από τις σκάλες. Η νεαρή γυναίκα κοίταξε προς τα πάνω και ρώτησε την κυρία Σκαμ ποιος ήταν ο μικρός που δάκρυζε και έτρεμε.
          «Αυτός είναι ο Γκάμι, ο μικρός αδερφός της Κόλα» απάντησε με μια απάθεια η κυρία Σκαμ.
Η νεαρή γυναίκα κοίταξε το σύζυγό της, ο οποίος κατάλαβε και της ένευσε με νόημα. Τότε εκείνη έσκυψε στην Κόλα και τη ρώτησε:
          «Κόλα, κορίτσι μου, εσύ θέλεις να έρθεις μαζί μας;»
Η Κόλα την κοίταξε, κοίταξε και το νεαρό άντρα και μετά προς τα πάνω τον Γκάμι, αλλά δεν της απάντησε. Τότε εκείνη συνέχισε:
          «Άκου, θέλω να πας απάνω και να μαζέψεις τα πράγματά σας, να πάρεις το μικρό σου αδελφό και να έρθετε μαζί μας».
Η Κόλα την αγκάλιασε αμέσως. Ο μικρός Γκάμι είδε τη χαρά της Κόλα, αλλά δεν μπόρεσε ν’ ακούσει τι είχε πει η νεαρή γυναίκα. Κατάλαβε πως η Κόλα δέχτηκε και ότι θα έφευγε μαζί τους, αφήνοντας τον εκεί. Τότε ο Γκάμι έτρεξε στην ντουλάπα και μπήκε μέσα, προσπαθώντας να πάει στο Βόνταν και τη Χόλε, για να τον βοηθήσουν να μη φύγει η Κόλα. Όμως, τίποτα. Ο Γκάμι ήταν απλώς στην ντουλάπα και ψέλλιζε το όνομα της Κόλα. Η Κόλα έτρεξε απάνω ψάχνοντας τον Γκάμι.
          «Γκάμι μου, έλα, φεύγουμε! Γκάμι, ακούς; Πού είσαι;»
Ο Γκάμι άκουσε τη φωνή της Κόλα, νομίζοντας πως τη βρήκε στην ντουλάπα.
          «Κόλα, Κόλα» έλεγε.
Τότε τον άκουσε η Κόλα μέσα στην ντουλάπα και την άνοιξε.
          «Γκάμι, έλα. Φεύγουμε μαζί!»
Ο Γκάμι τρελάθηκε από τη χαρά του, τόσο πολύ, που δεν ήξερε προς τα πού να πάει. Μάζεψαν τα λίγα πράγματα που είχανε, σε ένα σάκο, και κατέβηκαν. Όταν φτάσανε κάτω, ο μικρός Γκάμι έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά της νεαρής γυναίκας.
         «Μαμά;» τη ρώτησε.
         «Ναι, μικρό μου!» του απάντησε εκείνη.
Η κυρία Σκαμ υπέγραψε και τα χαρτιά του Γκάμι και τα έδωσε στο νεαρό άντρα λέγοντας:
         «Να πάτε στο καλό. Και καλές εορτές».
        «Καλές γιορτές, κυρία Σκαμ, καλές γιορτές» είπε η Κόλα και η νέα οικογένεια αποχώρισε από το ορφανοτροφείο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς το δρόμο ο μικρός Γκάμι έδειχνε με το χέρι του τον ουρανό.
          «Τι είναι, Γκάμι μου, τι βλέπεις; Χιονίζει;» τον ρώτησε η νέα του μαμά.
Μόνο ο Γκάμι την έβλεπε εκεί ψηλά να του χαμογελάει και να τινάζει τα μαξιλάρια της, τη Χόλε. Μαζί μ’ αυτά είχε και το σεντονάκι του. Αλλά ο Γκάμι δεν το χρειαζότανε άλλο, γιατί τώρα κρατιότανε με το ένα χέρι από την Κόλα και με το άλλο από τη μαμά.

Κι έτσι όπως προχώραγαν όλοι μαζί χέρι χέρι, τους λέει ο μπαμπάς:
          «Πάμε όλοι με το τρία. Ένα, δύο, τρία!»
Και τότε άρχισαν να τρέχουν γρήγορα μέσα στο χιόνι.
Μα γιατί βιάζονται, δεν το καταλαβαίνω!


Καλές γιορτές με υγεία και αγάπη σε όλες και όλους!
Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Εικόνα: Από τη νέα μου ClipArtWork σειρά. 

Η τρίτη κρίση
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Μετά από μια μικρή διακοπή του «Editor’s Voice» επανέρχομαι με ένα κείμενο που αφορά την κοινωνική πραγματικότητα. Είναι αλήθεια ότι τον προηγούμενο μήνα επέλεξα την απουσία λόγω των γεγονότων που διαδραματίζονταν το διάστημα εκείνο σχετικά με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ένας δεύτερος λόγος ήταν ότι δεν είχα τι να γράψω. Θα μου πείτε, τόσο υλικό και δεν έφτανε για ένα «lousy» κείμενο; Έφτανε και παραέφτανε, ίσως μάλιστα να ήταν και παραπάνω υλικό απ’ όσο θα χωρούσε σε ένα κείμενο, αλλά δεν ήθελα. Δε μου ήρθε η όρεξη, ας το πούμε. Και γιατί να γράψω αν δε θέλω; Επιπλέον, γράφτηκαν αρκετά. Μπορεί να μη γράφτηκαν όπως θα το περίμενε κανείς ή με τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελα να τα αναπτύξω, αλλά λίγη σημασία έχει τώρα. Για μένα αρκεί που τα είχα γράψει όταν είχαν ακόμα την ουσία τους. Όταν η μελλοντολογία μου μεταφερόταν με απαισιόδοξες λέξεις, συνοδευόμενες στο τέλος από μία φράση: «Εδώ είμαστε και θα τα δούμε».

Τις αλλαγές καλύτερα να μην τις περιμένουμε, γιατί είναι νωρίς ακόμα. Ας κάνουμε τώρα ένα διάλειμμα, γιατί του χρόνου θα έρθουν κι άλλα. Προτείνω να μαζέψουμε δυνάμεις και πρωτίστως να τελειώνουμε με εκκρεμότητες πάσης φύσεως. Αυτές μπορεί να είναι σίγουρα οικονομικές, κάποιες επαγγελματικές και άλλες τέλος οικογενειακές ή συναισθηματικές. Για τα οικονομικά δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο. Πιστεύω δε σταματούν ποτέ οι έννοιες που συσχετίζονται με την ικανοποίηση των χρηματικών αναγκών. Δεν ξέρω καν αν ακόμα και το Λόττο θα μπορούσε, πλέον, να προσφέρει οικονομική άνεση ή αν θα έφερνε νέες περιπέτειες. Το σίγουρο είναι πως όσοι και όσες εργάζονται ακόμα, σε ένα μη καλοπληρωμένο πια επάγγελμα, το οποίο δεν ικανοποιεί ούτε τα βασικά, μπορεί να βιώσουν περισσότερη μιζέρια στην καθημερινότητά τους με αρνητικές επιπτώσεις και στην προσωπική τους ζωή. Μεταξύ άλλων θα αρχίζουν να διαλύονται επαγγελματικές σχέσεις, συνεργασίες και φιλίες, ίσως και πολλές σχέσεις και γάμοι. Είναι γνωστό πως με την ανεργία ανεβαίνει και το ποσοστό των διαζυγίων. Κι αν ακριβώς για το λόγο αυτό θα έπρεπε τα ζευγάρια να είναι πιο πολύ ενωμένα, ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού τα προβλήματά τους, η πραγματικότητα μας αποδεικνύει το αντίθετο, και η οικονομική κρίση, που έγινε πλέον κοινωνική, τραβάει χαστούκι στο πρόσωπο και μας συστήνεται με την τρίτη και τελευταία της μορφή, εκείνη της προσωπικής κρίσης.

Πόση σημασία έχουν όμως τα γεγονότα που συμβαίνουν; Όταν καθημερινά διαδραματίζονται ιστορίες γύρω μας που δεν τις αντιλαμβανόμαστε εάν δεν συμπρωταγωνιστούμε. Σκεφτήκαμε ποτέ ότι τα προσωπικά ζητήματα υπήρχαν πάντα, ανεξαρτήτως οικονομικής κρίσης; Μήπως πιστεύουμε πως επηρεαζόμαστε από τη στιγμή που μας ανακοινώθηκε επίσημα η κρίση, ενώ προϋπήρχε; Σίγουρα επιδεινώνει τις καταστάσεις που υπό ευνοϊκότερες συνθήκες θα είχαν λυθεί πιο εύκολα, αλλά πόσο διαφορετική θα ήταν πραγματικά η λύση; Ένα ζευγάρι χωρίζει πολύ πιο εύκολα όταν δεν έχει οικονομική άνεση ή όταν έχει; Πόσοι χωρίζουν επειδή δε «βγαίνει πέρα» το κοινό ταμείο ή επειδή η δύσκολη οικονομική κατάσταση επέφερε γκρίνιες και τζίνιες σε ένα γάμο, και πόσοι χωρίζουν με την άνεση της οικονομικής τους κατάσταση, περνώντας με τα χρήματά τους από γάμο σε γάμο;  Μπορεί η κρίση να μπει τόσο βαθιά μέσα μας, ακόμα κι όταν δεν της το επιτρέπουμε; Είναι σχετικό, θα μου πείτε, και διαφέρει από χαρακτήρα σε χαρακτήρα. Επομένως το αφήνω σε σας, με τη βεβαιότητα ότι «φταίχτης» σε μια σχέση σίγουρα δεν είναι η κρίση, αλλά εμείς που για τον έναν ή τον άλλο λόγο παραιτούμαστε από μια σχέση, βρίσκοντας δικαιολογίες που δεν έχουν να κάνουν με τις επιλογές μας. Γιατί όποια ιδεατή κατάσταση δεν υφίσταται ή μπορεί να υλοποιηθεί σύμφωνα με τα δικά μας πρότυπα δε σημαίνει ότι μας στερεί επιλογές. Δεν μπορώ να κάνω αυτό; Θα κάνω εκείνο ή το άλλο. Θα επιλέξω κάτι, έστω και προσωρινά.

Τοίχοι θα υπάρχουν σε ένα οικονομικό ή συναισθηματικό αδιέξοδο και θα χτυπήσουμε πάνω του πολλές φορές. Δε γίνεται με το ζόρι να πληρώσουμε κάτι όταν δεν έχουμε να πληρώσουμε. Δε γίνεται με το ζόρι να αγαπήσουμε έναν άνθρωπο όταν δε νιώθουμε. Τίποτα δε γίνεται αν δεν το θέλουμε. Κι αν το κάνουμε αναγκαστικά, επειδή δε μας επιτρέπουν οι καταστάσεις άλλες λύσεις, τότε κάτι κάνουμε λάθος. Έχουμε επιτρέψει να αναλάβει δράση ένα είδος κοινωνικού βιασμού και αυτοτραυματισμού. Μία κατάσταση που θα μας ρίξει σε φαύλο κύκλο και θα επαναλαμβάνεται μέχρι να μας «στρίψει». Δεν είναι ποτέ αργά για λύσεις και για αλλαγές. Ηρεμία θέλει, καλή σκέψη και συνεννόηση με τον εαυτό μας. Και εκεί που δεν το περιμένουμε, όλο και κάτι καινούριο και αισιόδοξο θα εμφανιστεί. Είναι η δύσκολη αρχή μέχρι να συνηθίσουμε σε νέα δεδομένα, που θα πρέπει να έχουμε επιλέξει προσεχτικά νωρίτερα. Γιατί ο κίνδυνος να παρασυρθούμε ξανά σε δυσάρεστες καταστάσεις, έχοντας κάνει λανθασμένες εκτιμήσεις ή κακό ζύγισμα, είναι μεγάλος.

Δύσκολο πράγμα αυτές οι σκέψεις και η κάθε ηλικία έχει τις δικές της. Το κομβικό σημείο είναι κάπου στη μέση, σε ό,τι ονομάζεται «Midlife crisis», κρίση της μέσης ηλικίας. Προσωπικά, δεν έχω φτάσει εκεί ακόμα. Ζω την κρίση των τριάντα, που θεωρώ όμως προάγγελο για την επόμενη. Καλό είναι να σκέφτομαι τι έχω κάνει έως τώρα και αν είναι όλα όσα ήθελα να κάνω. Αν το σήμερα είναι εκείνο που σκεφτόμουν στα 23 μου. Σίγουρα όχι, το δικό σας; Πού επιθυμούμε να είμαστε σε δέκα χρόνια από τώρα;


Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Στο τεύχος του CityMag Οκτωβρίου ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και για τις γενικότερες εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων στη χώρα δε δημοσιεύω για πρώτη φορά κείμενο στο «Editor’s Voice». Σας καλώ να ανατρέξετε στα προηγούμενα άρθρα και εύχομαι χρόνια πολλά και καλή συνέχεια αφορμή της επετείου των δύο χρόνων λειτουργίας του ηλεκτρονικού περιοδικού CityMag-online magazine.

Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Λάβετε θέσεις
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Ο καθένας και η καθεμία αγωνίζεται από τη θέση του/της. Τα ζητήματα είναι καθημερινά πολλά. Είναι η εγχώρια «κρίση» που φτάνει στο απόγειό της, είναι οι εκατοντάδες νεκροί στην Αίγυπτο, είναι και ο νεαρός της φωτογραφίας που εκλιπαρεί για βοήθεια.

Κι αν φαίνεται πως δίνω περισσότερη έμφαση στα γεγονότα της Ρωσίας, είναι επειδή αυτές τις μέρες τρέχουν εκεί. Κι αν αναφέρομαι περισσότερο στο συγκεκριμένο ζήτημα, συγχωρέστε με, είναι επειδή εκεί πονάω περισσότερο, χωρίς να ξεχνάω και τα πολλά άλλα θέματα που απασχολούν, αγχώνουν, πιέζουν, σκοτώνουν… Γιατί δεν είναι μόνο η Ρωσία.

Δεν περιμένω από τη φίλη μου να ασχοληθεί αποκλειστικά μ’ αυτό όταν θα πάει στην ΕΡΤ. Δεν περιμένω να ασχοληθεί αποκλειστικά μ’ αυτό ο φίλος μου που θα κατέβει στους δρόμους με την ΟΛΜΕ. Δεν περιμένω από κανέναν, ούτε από τον/τη συνοδοιπόρο μου να ασχοληθεί αν νιώθει την ανάγκη να δώσει περισσότερη έμφαση στην υγεία, στο περιβάλλον, στα ζωάκια, στους επικείμενους πολέμους και στα τρόλεϊ…  Ο καθένας και η καθεμία όπως νιώθει και μπορεί καλύτερα.

Το να αγωνίζεσαι για κάτι μόνο και μόνο για να είχαμε να λέμε δε λέει κάτι. Θέλω δράσεις με πάθος! Θέλω ανθρώπους να κινητοποιούνται επειδή το θέλουν πολύ! Όχι φανατισμένοι που θα περιορίσουν τον αγώνα των άλλων, ούτε όσοι και όσες καυχώνται για τους αγώνες τους με το πόσο ξύλο έχουν φάει ή πόσες φορές μπαινοβγαίνανε στο τμήμα, γιατί η επιτυχία στον ακτιβισμό είναι στο να μην φτάνεις εκεί!

Κι ας μην είναι κανένα κείμενο, αλλά και μία φωτογραφία, μία ζωγραφιά, ένα ποίημα, ένα τραγούδι ή χορός! Ακόμα και η διαδικτυακή δράση έχει τη δική της διάσταση. Το να κρίνουμε και να μετράμε είναι παθητικό. Ας σεβαστούμε και το χρόνο που αφιερώνει κάποιος/κάποια. Γιατί είναι λίγος και τα προσωπικά προβλήματα εξίσου πολλά και δύσκολα να αντιμετωπιστούν. Κι αν όχι αυτό, ας σεβαστούμε εμάς και το χρόνο και την ενέργεια που διαθέτουμε για άλλους. Το να εκδηλώνεσαι και να εκφράζεσαι είναι το ζητούμενο! Το πώς, πού και πότε δεν έχει σημασία στον κοινό σκοπό, στο ίδιο αποτέλεσμα. Κι αν δε βλέπουμε άμεσα αποτελέσματα, είναι επειδή το σύμπαν μετράει αλλιώς. Κι αν δεν προλάβουμε να δούμε το ποθούμενο, είναι επειδή δεν το κάνεις για σένα αλλά για τους επόμενους. Χωράνε όλοι και όλες, δυνατοί και αδύναμοι. Αυτό που δε χωράει είναι η ματαιοδοξία πάνω στην οποία ποντάρει ό,τι θέλει να σε τσακίσει! Η εγρήγορση και η επισήμανση στη δυστυχία είναι αυτά που θέλουν να καταστείλουν και να φιμώσουν.

Δεν τρέχουν όλοι και όλες τα ίδια μέτρα, ούτε στον ίδιο χρόνο. Τρέχουν όμως! Κι αν πέρασα τελευταίος το τέρμα, εγώ θα συνεχίσω και θα τρέξω άλλον ένα γύρο, γιατί πρέπει να με δούνε, θέλω να τους πω κάτι. Ίσως κατέβει κάποιος ή κάποια από τις εξέδρες και τρέξει μαζί μου. Μπορεί να μη τρέξει μαζί μου στην ίδια λωρίδα με μένα, αλλά στη διπλανή και άλλοι στην παρά άλλη. Κάποια στιγμή θα με προσπεράσεις και θα μπεις μπροστά στο δικό μου διάδρομο για να με «τραβήξεις». Δε θα σταματήσω μέχρι να με ακολουθήσουν, και τότε θα δίνουμε ο ένας στον άλλον τη σκυτάλη! Και όταν δω πως με πλησιάζεις, θα σε αφήσω να περάσεις και θα πάω δίπλα να συνεχίσω εκεί. Ίσως περάσω και το δικό μου τέρμα, ίσως τελειώσει ο χρόνος μου ή απλώς να με πυροβολήσει ο αφέτης. Ο καθένας και η καθεμία αγωνίζεται από τη θέση του/της!

Λάβετε θέσεις, έτοιμοι;
Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Τι δεν καταλαβαίνουμε;
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Λίγο πριν κλείσει η σεζόν ας δούμε μερικά θέματα που δημιούργησαν το τελευταίο διάστημα ιδιαίτερη εντύπωση. Μεταξύ αυτών και το θέμα της δημόσιας τηλεόρασης ή μάλλον των δύο δημόσιων τηλεοράσεων, δηλαδή την παλιά ΕΡΤ και την καινούρια ΔΤ. Η κυβέρνηση επιμένει εσκεμμένα να χαρακτηρίζεται η νέα ΔΤ ως δημόσια. Είναι αξιοσημείωτο, ωστόσο, το γεγονός πως η κυβέρνηση δίνει από τη μία μεγάλη έμφαση στην προσφώνησή της ως δημόσιας τηλεόρασης, αλλά από την άλλη τυπικά μη κρατικής. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται, όμως, είναι το εξής. Αφού θέλει να απαλλαγεί η κυβέρνηση από την οικονομική υποστήριξη της παλιάς ΕΡΤ, τότε γιατί δεν αποφασίζει να την αδειάσει, ώστε να την αναλάβουν οι εργαζόμενοί της και οι υποστηρικτές της; Τα κλειδιά, κύριοι, και τέλος. Αποκρατικοποίηση είναι και αυτή. Και ας κάνουν ο Σαμαράς και η κομπανία του δικό τους κανάλι! Δεν χάζεψαν όμως. Ξέρουν πάρα πολύ καλά τι κάνουν. Η παλιά ΕΡΤ δε χρωστάει όσα θέλει η κυβέρνηση να μας πείσει. Γνωρίζει ότι είναι κερδοφόρα επιχείρηση, επομένως με κάποιον τρόπο έπρεπε να στήσει το φιάσκο που ζήσαμε σε σκηνοθεσία της Τρόικα προσπαθώντας από τη μια να την αδειάσουν από εργαζόμενους, για να τοποθετηθούν οι νέοι συμβασιούχοι – σκλάβοι τους, και από την άλλη να γίνει και η μπίζνα τους με φασάδα την κρατική «δικαιολογία». Πώς αλλιώς θα συνεχίζουν να εισπράττουν χρήματα από το λαό αν δεν έχουν την επίσημη και νομική κατοχύρωση μιας κρατικής τηλεόρασης; Τα περί «πραξικοπήματος» της ΕΡΤ τα ακούω βερεσέ, διότι έντεχνα μας αποπροσανατόλισαν και πάλι. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι μια ΔΤ που ψευτοεκπέμπει παράνομα διαπράττοντας πειρατεία. Και δεν εννοώ την πειρατεία με την έννοια ενός πειρατικού σταθμού, αλλά την κανονική. Μιλάμε για τηλεοπτική ομηρία των εργαζόμενων της ΕΡΤ και των τηλεθεατών.

Και έρχομαι στη φαρσοκωμωδία του Facebook, που ήθελε στις 21 Ιουλίου να αναρτήσουμε φωτογραφίες από Ελλάδα, διότι με αυτό τον τρόπο θα προσελκύαμε περισσότερους τουρίστες στα μέσα του καλοκαιριού. IQ κατσικιού. Όχι ότι η ουσιαστική προώθηση και η δημιουργία υποδομών παίζουν κάποιο ρόλο. Μα ποιος/ποια σκέφτηκε αυτή την τρομερή ιδέα τουριστικής διαφήμισης; Λυπάμαι, αλλά οι ξένοι, και αναφέρομαι στο αγγλοσαξονικό, σκανδιναβικό και αμερικανικό κοινό, κλείνουν τις διακοπές τους από τα Χριστούγεννα! Το να «βομβαρδίζεις», όπως έλεγε η «μπας κλας» καμπάνια, τον τοίχο σου με εικόνες, που δεν πρόκειται να περάσουν από την αρχική ροή του ξένου επισκέπτη, γιατί είτε είναι ήδη εδώ είτε έχει κλείσει σε άλλη χώρα, είναι μια τρύπα στο νερό. Εκτός κι αν πιστεύαμε ότι θα τρέξουμε οι εγχώριοι. Μια εβδομάδα στο χωριό μας το Δεκαπενταύγουστο και πολύ μας είναι. Με 70% αύξηση στα τουριστικά καταλύματα μην περιμένουμε κανέναν τουρίστα, κι ας πάρουν φωτιά η Τουρκία, η Αίγυπτος και όλος ο κόσμος. Επιπλέον, τι προσπαθούν μερικοί να κάνουν με τέτοιου είδους «καμπάνιες»; Να αντικαταστήσουμε εμείς τη δουλειά αυτών που είναι κατεξοχήν υπεύθυνοι για τον τουρισμό; Ο ΕΟΤ και το υπουργείο πληρώνονται από εμάς για αυτήν τη δουλειά! Επομένως, μια φωτογραφία από το χωριό σου εν μέσω καλοκαιριού δε φέρνει παραπάνω τουρίστες.

Αλλά ούτε καλοκαίρι δε μας έμεινε σ’ αυτήν τη χώρα, με τις θερμοκρασίες να ανεβοκατεβαίνουν, κάτι περίεργα φεγγάρια, α, ναι… και με τον Ερμή που υποτίθεται μπήκε ορθόδρομος, γι’ αυτό και μετράμε καθημερινά ξυλοδαρμούς, δολοφονίες, θανάτους, εκτροχιάσεις και πολλά άλλα ατυχήματα. Δηλαδή, πού να ήταν και ανάδρομος! Δε μας φταίει όμως κανένας Ερμής και καμιά Πανσέληνος όταν το μόνο που έμεινε σε εποχές κρίσης είναι η ψευτομαγκιά. Τα ατυχήματα προκαλούνται, λίγα συμβαίνουν πραγματικά τυχαία. Δε μας φταίει κανένας ρατσισμός όταν δολοφονείται ένας έγχρωμος έφηβος από έναν λευκό, ενώ καθημερινά αλληλοπυροβολούνται οι νέοι και καμία από αυτές τις ειδήσεις δε βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας. Δε μας φταίει καμία μάρκα βότκας όταν εξευτελίζονται και βασανίζονται λοαδ-νέοι στη Ρωσία ενώ τους μαγνητοσκοπούν σε βίντεο και όταν χαιρόμαστε για το αν η Ολυμπιακή Φλόγα θα ταξιδέψει στο διάστημα πριν καταλήξει στο Σότσι για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, που ποτέ όμως δεν παρακολουθούμε. Τι δεν έχουμε καταλάβει ακριβώς;

Το κράτος νομιμοποίησε ένα εκατομμύριο αυθαίρετα και είπε να κυνηγήσει τώρα το ελεύθερο κάμπινγκ. Και, αν έχεις χάσει το σπίτι σου και είσαι άστεγος, δε θα σου κόψει πρόστιμο για ελεύθερο κάμπινγκ, αλλά θα σε μαζέψει σκούπα. Στην καλύτερη περίπτωση θα μοιράζουν εκεί κοντά τρόφιμα, αλλά καλό θα είναι να έχεις πάνω σου την ταυτότητά σου. Και όσων δεν έχει κατασχεθεί το σπίτι, και αναφέρομαι στην πρώτη κατοικία, μην ανησυχείτε, διότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ δεν έρχεται σε κανέναν πλέον κάτω από τα 150 ευρώ και η παροχή νερού πάει ολοταχώς προς ιδιωτικοποίηση. Και συνεχίζουν έχοντας το θράσος να μας πουν πως κόβεται η παροχή συνοδείας και ασφάλειας αστυνομικών για τους ιδιώτες επιχειρηματίες, εννοώντας τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Τόσα χρόνια εσύ και εγώ τους πληρώναμε την ασφάλεια και τώρα μας το πασάρουν και ως χάρη! Αλλά ο φόρος μηδενικού εισοδήματος θα μπει και θα το τραγουδήσουμε! Κατά τ’ άλλα περιμένουμε πότε θα τρυπήσουμε τις θάλασσες για να βγάλουμε τον ορυκτό πλούτο, τον οποίο ήδη έχουν μοιράσει! Ως τότε θα συνεχίζουν οι απολύσεις χιλιάδων καθηγητών κλείνοντας τα εκπαιδευτικά τμήματα το ένα μετά το άλλο. 40.000 παιδιά θα μείνουν χωρίς θέση σε παιδικούς σταθμούς. Η υγεία έχει πιάσει πάτο με αποκορύφωμα την επαναφορά της διάταξης 39Α. Οι νέοι εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα και ο πρωθυπουργός βγαίνει κάθε λίγο και λιγάκι να δηλώσει το πόσο καλά πάει η χώρα, μεταξύ αυτών και το πόσο μ@.…. είναι! Ε, λοιπόν, αυτό είναι και το μόνο που έχουμε καταλάβει!

Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Φεστιβάλ και πανηγύρια
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Μπήκαμε, λοιπόν, στα μέσα του φετινού καλοκαιριού και, όπως όλοι ξέρουμε, καλοκαίρι σημαίνει διακοπές, παραλία, φεστιβάλ και πανηγύρια. Μέχρι εδώ όλα καλά. Τι γίνεται όμως όταν δεν είσαι ο επισκέπτης ενός beach bar φεστιβάλ ή πανηγυριού αλλά ο ιδιοκτήτης, η εταιρία, ο διοργανωτής ή ο συνδιοργανωτής;

Καλά, έχω περάσει από ουκ ολίγες καφετέριες, στις οποίες έχω διοργανώσει πολλά πάρτι και άλλα χάπενινγκ. Φέτος είχα, πότε τη χαρά και πότε την ατυχία, να είμαι μέσω των διάφορων δικών μου ομάδων και άλλων όπου είμαι μέλος παρών στα πολιτιστικά, αθλητικά αλλά και πολιτικά δρώμενα σε όλη τη χώρα. Ο μήνας Ιούνιος ξεκίνησε παραδοσιακά με τα δύο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, για τα οποία έχω να πω ότι ήταν πάρα πολύ επιτυχημένα. Κι αν έτυχε να πω κάτι αρνητικό πάνω στο θέμα διεξαγωγής τους, τα παίρνω όλα αμέσως πίσω, γιατί όσα είδα στη συνέχεια, και αναφέρομαι στο περιβόητο και πολυδιαφημισμένο από το Mega «Potami Art Festival», με άφησαν απλώς άφωνο!

Αλλά ας γυρίσουμε λίγο πίσω, για να πάμε στο Φεστιβάλ Τζουμέρκων «Χαμός στο Ίσιωμα», που ήταν φέτος το δεύτερο και πραγματοποιήθηκε σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία, το Βριζοτόπι. Αρχικά δεν ενθουσιάστηκα. Ωστόσο, τις επόμενες μέρες βρήκα τους ρυθμούς μου. Σε αυτό έπαιξαν ρόλο και οι διαφορές ομάδες που συμμετείχαν και γνώριζα τα μέλη τους. Μεταξύ αυτών των ομάδων ήταν και η ομάδα χειροτεχνών «Lake Crafters», οι οποίοι εκτός της παρουσίασης των έργων τους πραγματοποίησαν και σεμινάρια (workshops) κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το φεστιβάλ «Χαμός στο Ίσιωμα» περιλάμβανε και κάμπινγκ. Όλες οι απαραίτητες εγκαταστάσεις ήταν διασφαλισμένες και από την παρουσία υγειονομικού προσωπικού. Οι τιμές πολύ καλές, ίδιες με αυτές που συναντάμε και στην πόλη, θα έλεγα. Πλούσιο μουσικό πρόγραμμα, σε βαθμό που νόμιζες ότι δε θα σταματήσει πότε, αλλά καλό! Για το συγκεκριμένο φεστιβάλ έχω να πω πως ήταν μεν μικρό σε συμμετοχή, αλλά έχει σοβαρή προοπτική να γίνει ακόμα πιο γνωστό και δε θα μου κάνει καμία εντύπωση εάν του χρόνου συμμετέχουν τα διπλάσια ή ακόμα και τριπλάσια άτομα. Ίσως και από τις γύρω περιφέρειες.

Όλα καλά, μια χαρά, επέστρεψα σπίτι και αμέσως άρχισα τις προετοιμασίες για το επόμενο φεστιβάλ που θα ακολουθούσε, μετά από δύο μόλις μέρες κενού. Προσπαθούσα να προλάβω, μιας και διαφημιζόταν ως το μεγαλύτερο φεστιβάλ του καλοκαιριού στην Ήπειρο. Κατασκήνωση δίπλα στο ποτάμι, αθλητικές δραστηριότητες, όπως ράφτινγκ, parapente, μπιτς βόλεϊ, μπιτς χάντμπολ, 4Χ4 και της Παναγιάς τα μάτια. Οι δε καλλιτεχνικές δραστηριότητες περιλάμβαναν χορό ζούμπα, παραδοσιακούς χορούς, λάτιν, ζωγραφική, πλεϊγκράουντ για παιδιά, ραδιοφωνική εκπομπή του «Power FM» με πάρτι, έκθεση βιβλίου, μπλα μπλα μπλα. Ο λόγος για το «Potami Art Festival» στην Άρτα. Με τόση διαφήμιση από μεγάλο ιδιωτικό κανάλι και μεγάλους χορηγούς τρομάξαμε! Έλα που τρομάξαμε για τα καλά όταν φτάσαμε νωρίς στην Άρτα (γιατί έτσι μας είχαν πει), για να προλάβουμε να στήσουμε τις σκηνές μας, μη χάσουμε την καλή θέση από τον πολύ κόσμο στο καταπληκτικό κάμπινγκ, που ήτανε το χωράφι πίσω από τις εγκαταστάσεις του Εκθεσιακού Κέντρου της Άρτας. Δεν είχαν κόψει καν τα χόρτα ακόμα. Μπουλντόζες έσερναν κάτι σαν άμμο για τα δήθεν μπιτς βόλεϊ με τα τρύπια δίχτυα και τις πέντε σπασμένες καρέκλες που είχαν απομείνει στην εξέδρα. Σε όλη την ξεραΐλα υπήρχαν μόνο δύο δέντρα τα οποία και πιάσαμε. Στήσαμε τις σκηνές μας με την απορία αν βρισκόμαστε στο σωστό σημείο. Κανείς όμως δεν γνώριζε ακριβώς. Άρχιζα να αναρωτιέμαι για το πού θα στήσει όλος αυτός ο κόσμος (350 άτομα) από Αθήνα. Βέβαια τα 5 πούλμαν από Αθήνα δεν τα είδαμε ποτέ!

Συνεχίσαμε, λοιπόν, δειλά δειλά να βρούμε το χώρο στον οποίο είχαν κλείσει να στήσουμε εμείς οι χειροτέχνες. Ο χώρος μας ήταν ένα τρισάθλιο παρκάκι τίγκα στο σκουπίδι! Με τα χίλια ζόρια το καθαρίσαμε και έπρεπε να κάνουμε πάνω από δέκα παρατηρήσεις, προκειμένου να έρθει κάποιος να μαζέψει τα φύλλα και τα χόρτα από το δόμο. Στο μεταξύ κατέφτασαν και οι περιπτεράδες (η Έκθεση Βιβλίου, οι καραμελάδες, Ξηροί Καρποί, παραδοσιακές φλογέρες, Χαλβάς κτλ.), που είχαν κλείσει περίπτερα. Όλοι ήταν από επιχειρήσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι οποίοι νοίκιασαν το περίπτερο με 500 ευρώ! (αργότερα το διαπραγματεύτηκαν στα 300, κάποιοι πρέπει να έφυγαν νύχτα). Κάποια στιγμή πετύχαμε τον έναν από τους δήθεν διοργανωτές, που τάχα άνηκε στο Δήμο Αρταίων, τάχα στην εταιρία διοργάνωσης συναυλιών από Αθήνα, δεν ήξερε και ο ίδιος. Προσπαθώντας λοιπόν να συνεννοηθούμε μαζί του σε σχέση με το ρόλο μας στη συνδρομή του φεστιβάλ και για κάποια βασικά πράγματα, όπως ένα τραπέζι και τέσσερις καρέκλες για εργαστήριο, ξάφνου, ενώ συζητούσαμε μαζί του όρθιοι, κάθεται άνετος σε έναν από τους «σκηνοθέτες» μας με τα πόδια ορθάνοικτα και μας κοιτούσε με ένα βαρεμένο ύφος του τύπου «Δε με παρατάτε;». Να σημειώσω ότι η συμπεριφορά αυτή ήταν ανάλογη από όλους τους εμπλεκόμενους και καθόλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, που θα διαρκούσε πέντε μέρες. Τα καλύτερα όμως ήρθαν πολύ πιο μετά. Με τα πολλά και τα λίγα συμβιβαστήκαμε με την αγένεια του συγκεκριμένου, για να γίνει αρχικά η δουλειά μας, επισημαίνοντάς του μόνο ότι το βράδυ θα χρειαστεί ρεύμα για τα φώτα των πάγκων μας. Εκείνος έφυγε και εξαφανίστηκε εντελώς από το χώρο και επέστρεψε το βράδυ λίγο πριν το πρόγραμμα που θα είχε στη μεγάλη σκηνή.

Άφωνα κοιταζόμασταν τα μέλη της ομάδας μεταξύ μας. Μια αφόρητη ζέστη, κι εγώ αυτό που επιθυμούσα εκείνη τη στιγμή όσο τίποτα άλλο ήταν να πιω κάτι. Αλλά μπαρ ή αναψυκτήριο πουθενά. Προχώρησα λίγο πιο κάτω προς την κεντρική είσοδο, όπου είχε στήσει τα μπαγκάζια της η «Heineken» (άλλη μούφα χορηγός κι αυτή). Βλέπω, λοιπόν, πέντε ψυγεία στη σειρά και ρωτάω έναν νεαρό αν υπάρχει κάτι για να πιω. Κι εκείνος μου απάντησε: «Αυτά, μεγάλε, είναι για το βράδυ». Έτσι, λοιπόν, βγήκα εκτός του χώρου του φεστιβάλ και πήγα λίγα μέτρα προς την πόλη να βρω περίπτερο και να πάρω ό,τι ήθελα. Το απόγευμα αρχίσαμε να στήνουμε όλοι οι συμμετέχοντες, ενώ κάποια στιγμή άρχισε να σουρουπώνει. Με τα χίλια ζόρια πάλι να βρούμε κάποιον από τους υπεύθυνους να μας πει από πού θα πάρουμε ρεύμα. Ο ίδιος ξανά και με απόλυτη άνεση και ανίκανος να μας εξυπηρετήσει, όπως αποδείχτηκε, μας είπε ότι το φως του γλόμπου στο παρκάκι είναι αρκετό. Ε, εκεί γελάσαμε και του καταστήσαμε σαφές πως πάγκος με χειροτεχνήματα χωρίς να το φωτίζει λάμπα δεν παίζει! Μπήκαμε στον κόπο να τραβήξουμε με δυο μπαλαντέζες μας ενωμένες ρεύμα από τα περίπτερα απέναντί μας και να περάσουμε τα καλώδια από πάνω προς την κολόνα με το σπασμένο(!) γλόμπο. Οι άνθρωποι, με τους οποίους γίναμε και φίλοι, μας εξυπηρέτησαν αμέσως! Το ίδιο συνέβη όταν μας παραχώρησαν εκείνοι έναν από τους μεταλλικούς τους πάγκους που περίσσευε και χρησιμοποιήσαμε εν τέλει ως τραπέζι μας. Οι παραστάσεις ξεκινούσαν και, ενώ υπήρχε μέσα στο συναυλιακό χώρο αρκετός κόσμος, κανείς δεν περνούσε μπροστά από τα περίπτερα. Με μια γρήγορη ματιά που έριξα στην είσοδο, παρατήρησα ότι ο κόσμος έμπαινε από άλλες εισόδους. Το ίδιο συνέβη και μετά τις παραστάσεις. Αντί ο κόσμος να βγαίνει ξανά από την καθιερωμένη είσοδο/έξοδο του συναυλιακού χώρου, εξαφανιζόταν από μία άσχετη, στην άλλη άκρη, έξοδο στο αναψυκτήριο «Διώνη». Οι διοργανωτές δεν έκλεισαν τις άλλες «τρύπες», και έτσι χάθηκε όλος ο κόσμος. Οι δε στα περίπτερα είχαν απηυδήσει, αφού έκαναν κάθε δέκα λεπτά παρατήρηση για το θέμα των εισόδων/εξόδων. Η βραδιά αυτή πέρασε λίγο στα αζήτητα και, προχωρώντας προς τις σκηνές μας, αντιληφτήκαμε ότι δεν υπήρχε κανένας φύλακας ή κάποιος για περιφρούρηση. Πάλι καλά που φώτιζαν οι προβολείς του μπιτς βόλεϊ, τουλάχιστον χρησίμευαν γι’ αυτό, και δεν ψαχνόμασταν στα σκοτάδια για να βρούμε τις σκηνές μας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα πέφταμε και στο βούρκο παρέα με τα βατράχια. Μετά από παρατήρηση έφεραν έναν νεαρό, που δεν πρέπει να ήταν πάνω από 20 ετών, στον οποίο έταξαν εκεί ένα χαρτζιλίκι των 20 ευρώ, για να κάνει για καμιά ωρίτσα τον σκοπό. Λίγο πριν ξαπλώσουμε στις σκηνές,  μας προειδοποίησαν από τις αερολέσχες ότι το πρωί θα πρέπει να ξυπνήσουμε πολύ νωρίς, γιατί θα πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας τα αεροπλανάκια τους, και ότι ένα τέτοιο αεροπλανάκι θα μπορούσε να πέσει και να μας αφήσει στον τόπο. Επίσης μας ειδοποίησαν να κοιτάμε δεξιά και αριστερά, όπως θα διασχίζαμε το χωράφι, μην τυχόν έρχεται ένα από τα μηχανοκίνητα parapente, και μας πάρει και μας σηκώσει! Δε χρειάζεται να σας περιγράψω την έκφραση απορίας στα πρόσωπά μας.

Κοιμηθήκαμε όπως κοιμηθήκαμε και την άλλη μέρα, νωρίς εννοείται, ήμασταν σε αναζήτηση των 18 ντουζ και των 20 χημικών τουαλετών, που τελικά ήταν μια ανοιχτή ντουζιέρα στο χωράφι-μπιτς χαντβόλεϊ και τρόλεϊ, χωρίς καφάσι κάτω. Οπότε άδικα έπλενε κανείς εκεί τα πόδια του! Και άλλες δύο αντίστοιχα στις τουαλέτες, μπροστά στην είσοδο, με 2 τουαλέτες της κακιάς ώρας, εκ των οποίων στην αντρική δε δούλευε το καζανάκι. Δεν είχαν φτιάξει Τετάρτη και Πέμπτη απολύτως τίποτα. Εμείς ατάραχοι πλέον περιμέναμε πότε θα έρθει ο ηλεκτρολόγος να περάσει άλλο καλώδιο, πότε θα έρθει κάποιος από το Δήμο να καθαρίσει το χώρο, πότε θα εμφανιστεί το υγειονομικό ή ο Ερυθρός Σταυρός, κάποιος, βρε αδερφέ! Τίποτα, ήρθε ο Μήτσος να βάλει άλλο καλώδιο, τσεπώνοντας μία από τις μπαλαντέζες μας,  καθαρίσαμε εμείς οι ίδιοι με σκούπες και τσουγκράνες τα πόστα μας και λίγο μετά ήρθε και η κυρία Κούλα που έκανε την καθαρίστρια στις τουαλέτες. Βέβαια, όλη την ήμερα δεν υπήρχε καμία δραστηριότητα παρά μόνο εμείς στο παρκάκι, με αποτέλεσμα να πίνουμε καφέδες με την Κούλα, την Νούλα και τη Σούλα. Κάποιοι, που είχαν μάλλον χαθεί, μας ρωτούσαν τι εκδήλωση γίνεται εδώ ή πότε θα ξεκινήσουν τα «μόνστερ τρακ», που ήταν ένα τζιπ και ένα ντάτσουν. Εμείς απαντούσαμε όσα ξέραμε. Είχαμε γίνει κάτι σαν γκισέ πληροφοριών. Άκρη δεν έβγαζε κανείς όμως. Κι αυτό πάλι επειδή δεν υπήρχε ούτε μια αφίσα ή ένα πανό του φεστιβάλ αναρτημένο στην πόλη, παρά μόνο κάποιες αφίσες των μεγάλων συναυλιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου, των «Locomondo» και των «Active Member», για Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή αντίστοιχα. Το απόγευμα ξαναστήσαμε, κόσμος έμπαινε πάλι από όπου να ’ναι, και τα νεύρα όλων των συμμετεχόντων άρχιζαν να γίνονται τσατάλια, με αποκορύφωμα την απαίτηση να δώσουμε πίσω τις τέσσερις καρέκλες που είχαμε πάρει την προηγούμενη μέρα «μετά κόπων και βασάνων». Εκεί μπήκε ένα από τα δυνατά μας μέλη και έκανε μια καλή «εξήγα!». Δεν γινόταν να είμαστε όλη μέρα εκεί και να μην έχουμε πού να κάτσουμε! Μέσα στην αγανάκτηση αποφάσισα να πιω μια μπίρα, μπας και καλμάρω. Όταν είδα την τιμή, 2,50 ευρώ το μικρό μπουκάλι, και μάλιστα πλαστικό, μου ήρθε εγκεφαλικό. Το πρόγραμμα μέσα στη συναυλία είχε παραδοσιακούς χώρους και λίγο πολύ η ομάδα, παρ’ όλη την κατάσταση, μπήκε στο κέφι και αρχίσαμε να χορεύομε. Μάλιστα μερικοί από μας που είμαστε φαν των ποντιακών χορών περιμέναμε πότε θα ανέβει στη σκηνή ο Σύλλογος Ποντίων. Αμ δε! Όπως έπινα την τελευταία μου γουλιά μπίρας, βλέπω τους Πόντιους με τις στολές τους τροχάδην να περνάνε εκνευρισμένοι από μπροστά μας. Τους σταματήσαμε αμέσως για να ρωτήσουμε τι συνέβη και εκείνοι απάντησαν κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να ανέβουν σήμερα αλλά ούτε και άλλη μέρα. Ο stage manager (αν υπήρχε βέβαια) τους είχε ξεχάσει από το πρόγραμμα, ενώ ο προηγούμενος τοπικός σύλλογος χόρεψε κοντά τρεις ώρες. Και αυτό το βράδυ έκλεισε επεισοδιακά, ωστόσο αυτό που θα ακολουθούσε μέσα στη νύχτα ήταν το κερασάκι στην τούρτα!

Ήταν γύρω στις 3:30 τη νύχτα, όταν ξαφνικά άρχισε από τα μεγάλα ηχεία της κεντρικής σκηνής να παίζει η μουσική στο τέρμα και να κλείνει πάλι απότομα. Μια, δυο, τρεις… Απορούσαμε για το τι συμβαίνει. Από το μικρό μπαρ στο μπιτς χάντμπολ δεν ήταν, από τη μικρή σκηνή στο πάρκινγκ δεν ήταν επίσης. Έτσι, κάποιοι πήγαν να διερευνήσουν τι συμβαίνει. Δε θα το πιστέψετε, αλλά πάνω στην κεντρική σκηνή έκανε το «Τρίο Μπελ Κάντο» (οι ‒ο Θεός να τους κάνει‒ διοργανωτές) δοκιμή ήχου εν ώρα κοινής ησυχίας! Όταν ρωτήθηκαν για το λόγο, απάντησαν ότι τάχα κάνουν σάουντ τσεκ για το house party που θα ακολουθούσε μετά τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μιας και, όπως όλοι ξέρουμε, οι καλλιτέχνες έχουν τους δικούς τους ηχολήπτες. Όταν τους ζητήθηκε να σταματήσουν και να σεβαστούν εμάς στο κάμπινγκ αλλά και τη γειτονιά, εκείνοι συνέχισαν με υπεροπτικό ύφος να ρωτούν ποιο είναι το πρόβλημα μας. Οι άνθρωποι δεν έπαιζε να ανέβηκαν νηφάλιοι να κάνουν τεστ ήχου, κάτι είχαν πάρει και φαινόταν. Με τα τούτα και τα κείνα να σου και η αστυνομία, η οποία απορούσε, αλλά και βαριόταν να βγάλει άκρη. Εγώ, προσωπικά, παρόλο που δεν έχω βαρύ ύπνο, δεν πήρα τίποτα χαμπάρι. Πρέπει να είχα τεράστια κούραση, που είχε συσσωρευτεί μετά από τόσες μέρες από φεστιβάλ σε φεστιβάλ. Έτσι το πρωί, και χωρίς να γνωρίζω τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας, βγήκα πάλι έξω με προορισμό την πόλη και προς εύρεση σουπερμάρκετ, για να ψωνίσω καφέ και τρόφιμα, μιας και δεν είχε τίποτα εντός. Στο δρόμο συνάντησα τους διοργανωτές που με κοιτούσαν με μένος, και εγώ απορούσα γιατί αντιδρούν έτσι για τέσσερις καρέκλες! Βλέπετε, εγώ είχα μείνει στο προ-προηγούμενο συμβάν. Το βράδυ ήταν η μέρα της μεγάλης συναυλίας και όλοι περιμέναμε τα πράγματα να εξελιχτούν προς το καλύτερο. Τζίφος! Το ένα τρελό σκηνικό πίσω απ’ τ’ άλλο. Σκεπτόμουν να πιω κάτι πιο οικονομικό και πήγα να πάρω ένα ούζο που κόστιζε 1,50 ευρώ. Στο μπαρ ο δεύτερος από τις «Τρεις Χάριτες» με ρώτησε αν θα ήθελα πάγο. Χαζή ερώτηση, ωστόσο έκανα το λάθος να πω το αυτονόητο, και  ξαφνικά τον βλέπω να αρπάζει με τα χέρια του τον πάγο και να τον βάζει στο ποτήρι. Θα μου πείτε, και πώς κάνω έτσι. Προσωπικά, κανένα πρόβλημα, αλλά οκ, ρε φίλε, πλύνε τα πριν. Τι φταίω να βλέπω κατάμαυρες σταγόνες γύρω από το ποτήρι; Εννοείται το έχυσα στο επόμενο δέντρο! Επιστρέφοντας στα πόστα μας, άκουγα και πάλι παράπονα. Μάλιστα, ένα μέλος μας δέχτηκε απίστευτη λεκτική επίθεση, που δεν μπορεί να γραφτεί εδώ, από κάτι παιδαρέλια, στα οποία φόρεσαν μπλούζες του φεστιβάλ με στάμπα «STAFF» (προσωπικό) στο πίσω μέρος, παρουσιάζοντάς τους ως μέλη της διοργάνωσης.

Λίγο πριν τη λήξη της συναυλίας συνέβη το εξής. Στο φεστιβάλ είχαν μπάσει μέσα χειροτέχνες που δεν άνηκαν στην ομάδα μας, ζητώντας στον καθένα 40 ευρώ για τη συμμετοχή. Εμείς, από την πλευρά μας, τους δεχτήκαμε λόγω αλληλεγγύης μεταξύ των χειροτεχνών και ως αρχή της ομάδας δεν μπορούσαμε να τους αποκλείσουμε από το φεστιβάλ. Έρχεται τότε ο τρίτος από τους (αν)οργανωτές και απευθυνόμενος σε αυτούς λέει: «Εσείς θα κάτσετε κι άλλο, έτσι; Δε θα φύγετε! Αυτοί ας φύγουν, δεν τους θέλουμε». Επί λέξει και δείχνοντας εμάς! Εκεί είχαμε τελειώσει πλέον. Πρώτον, εμμέσως μας ζητήθηκε να αποχωρίσουμε. Και δεύτερον, είχαμε την προφορική έγκριση να την κάνουμε με ελαφρά, εννοείται χωρίς καμία πλέον υποχρέωση!

Υπό τους ήχους του ντάμπα ντούπα house party ξεστήσαμε και φορτώσαμε τα αυτοκίνητά μας. Πρέπει να είχε πάει 4:00. Φύγαμε νύχτα κυριολεκτικά! Το πόσα παρατράγουδα είδα μετά στη σελίδα τους δε λέγεται. Βέβαια, φρόντισαν να σβήσουν τα ανεπιθύμητα σχόλια, αλλά οι φωτογραφίες των συναυλιών μιλούσαν από μόνες τους. Τρεις και ο κούκος, δηλαδή αυτοί οι τρεις και καμιά δεκαριά να χοροπηδάνε μπροστά στη σκηνή. Η συναυλία των Active Member ακυρώθηκε τελευταία στιγμή (υποτίθεται λόγω βροχής), αλλά ποτέ δεν ανακοινώθηκε. Δεν τηρήθηκε καμία συμφωνία, δεν ήταν τίποτα οργανωμένο, οι Αρτινοί είχαν πάει στο παραδοσιακό γλέντι που πραγματοποιούνταν το ίδιο εκείνο Σαββατοκύριακο δίπλα στο κάστρο, οι συμμετέχοντες, οι φορείς και οι ομάδες μπήκαν μέσα με τα τσαρούχια. Ποτάμι μάς είπαν, γούρνα με βατράχια είδαμε, ποδηλατοβόλτα είπαν, πατίνι δεν είδαμε, Εθνική Ελλάδος Beach volley είπαν, banging jumping, τουρνουά, ροζ κουνελάκια, ιπτάμενοι γάιδαροι και σαράντα κλέφτες χορηγοί, που ανάθεμα αν ξέρανε τι ήταν όλο αυτό. Στο πανηγύρι να πηγαίναμε, καλύτερα θα ήταν!

Κύριοι (από)διοργανωτές, αυτό πείτε το όπως θέλετε, αλλά μεταξύ μας… Τρελή αρπαχτή! Φεστιβάλ, όμως, δεν ήταν! Λυπάμαι.

Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Τον Ιούνιο το CityMag τιμά το μήνα των Pride, δηλαδή, των φεστιβάλ υπερηφάνειας των ατόμων με διαφορετική σεξουαλικότητα και των ατόμων που ορίζουν την ταυτότητα του φύλου τους. Είναι αφιερωμένο, λοιπόν, σε αυτές τις ιδιαίτερες «πορείες διαμαρτυρίας», που σταδιακά έγιναν σαφώς περισσότερο γνωστές ως παρελάσεις των ομοφυλόφιλων. Τι ακριβώς συνέβη όμως τη νύχτα της 28ης Ιουνίου του 1969 στο μπαρ ονόματι «Stonewall» στην οδό Christopher Street της Νέας Υόρκης μπορείτε να το διαβάσετε στο πορτρέτο του μήνα. Σχετικές πληροφορίες, επίσης, θα βρείτε και στη συνέντευξη που έδωσε ο Τέλης Ράπτης στην Ιουλία Λυμπεροπούλου στο περσινό Athens Pride του 2012.

Αυτήν τη χρονιά, το 9ο φεστιβάλ υπερηφάνειας της Αθήνας θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 8 Ιουνίου στην Πλατεία Κλαυθμώνος, ενώ το 2ο φεστιβάλ υπερηφάνειας της Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 15 Ιουνίου στο Λευκό Πύργο. Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω πως δε θα αναφερθώ αποκλειστικά στην υπερηφάνεια της διαφορετικής ή της όποιας άλλης από τη συνήθη σεξουαλικότητα, αλλά ‒γιατί όχι;‒ θα αναφερθώ στην υπερηφάνεια της ετεροφυλοφιλικής σεξουαλικότητας, που τείνει όλο και περισσότερο στη συντηρητικότητα και στον πουριτανισμό.

Εκφράστηκα συχνά στο παρελθόν σχετικά με την έμμεση αποδοχή άλλων ταυτοτήτων σεξουαλικότητας, η οποία προαπαιτεί, όμως, την άμεση σεξουαλική απελευθέρωση της επικρατούσας ετεροφυλοφιλικής σεξουαλικότητας. Όταν κανείς έχει εκ των προτέρων κακή σχέση με το σώμα του και τη σεξουαλική του έκφραση γενικότερα, δύσκολα αποδέχεται ακόμα και την ομαλή σεξουαλική δραστηριότητα του ετεροφυλόφιλου διπλανού του. Ξεκάθαρα όποιος/όποια έχει μια υγιή σεξουαλική ζωή λίγο ενδιαφέρεται για το αν ο διπλανός του περνά καλά στο κρεβάτι ή όχι, πόσο μάλλον με ποια ή ποιον. Οι λόγοι για τους οποίος κάποιος δυσκολεύεται να αποδεχτεί τους άλλους και πολλές φορές τον εαυτό του είναι οι συνήθεις, που ως κοινό παρανομαστή έχουν το πατριαρχικό ετεροφυλοφιλικό μοντέλο και ένα θρησκευτικοκεντρικό πυρήνα, που διεισδύουν στις πιο απλές ερωτικές και σεξουαλικές σκέψεις. Έτσι προκύπτουν και οι περιορισμοί στη σκέψη και στις επιθυμίες: Αυτό είναι κακό, εκείνο απαγορεύεται, το άλλο είναι αφύσικο… Ανεξάρτητα από τις ιδιορρυθμίες στα όρια της διαστροφής, τα κοινώς γνωστά ως βίτσια, που μπορεί να βρίσκονται ανάμεσα στις προτιμήσεις των ίδιων αυτών ατόμων ή της επιρρέπειάς τους στην απιστία.

Τι κι αν προοδεύσαμε; Ο φεμινισμός χαρακτηρίζεται ρετρό, ο σεξισμός εξελίχθηκε σε πλαστό αντίστροφο σεξισμό, η αμφισεξουαλικότητα ονομάστηκε μόδα, η διαφορετική ταυτότητα φύλου είναι βιολογικό λάθος και οι ομοφυλόφιλοι όργανα της παγκόσμιας συνομωσίας για την εξάπλωση της νέας τάξης πραγμάτων, εκτός των λεσβίων που είναι «all time classic καύλα» στις τσόντες των ετεροφυλόφιλων. Άρες μάρες κουκουνάρες. Δεν ξέρουμε πού πάνε τα τέσσερα, κι ας στηνόμαστε σ’ αυτά. Δε γνωρίζουμε και επιπλέον κάνουμε λάθη, γιατί λάθος μάς τα είπαν! Από τους 100 οι 50 έχουν σεξουαλικές επαφές, εκ των οποίων μόνο οι 10 είναι ικανοποιημένοι, με αποτέλεσμα να παρατηρείται μία αύξηση στην απουσία σεξουαλικής δραστηριότητας γενικά!

Αυτό είναι το όπλο του εχθρού, φίλοι μου! Οι σεξουαλικά δυστυχισμένοι άνθρωποι! Σε αυτό θα προσθέσω και τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες, με την ανεργία, τη φτώχεια και την πείνα. Πού χρόνος και όρεξη για έρωτα;! Έτσι, όμως, απομένει άπλετος χώρος για την ανάπτυξη και για την καλλιέργεια του μίσος. Διότι, έχοντας λύσει, υποτίθεται, όλα τα σεξουαλικά ζητήματα ‒αναφέρομαι στα σοβαρά και όχι στο «γάμο» μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου‒, βρήκαμε το χρόνο μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς να διαμαρτυρηθούμε κατά των διαφορετικών σεξουαλικοτήτων. Ε, συγνώμη, αλλά ή έχουμε σοβαρό πρόβλημα ή ο εχθρός έκανε για άλλη μία φορά καλά τη δουλειά του… μας «πήδηξε» κανονικά, δηλαδή!

Προσωπικά, δεν υποστηρίζω το θεσμό του γάμου με τη μορφή της κοινωνικής υποχρέωσης, βρίσκοντας πιο ενδιαφέρουσα τη συμβίωση δύο ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να μοιραστούν τη ζωή τους. Επίσης, θεωρώ τη μονογαμία καθαρά ζήτημα επιλογής, τόσο για το αντρικό όσο και για το γυναικείο φύλο. Μου φαίνεται το «κέρατο» ως μία επινόηση στο πλαίσιο του πατριαρχικού ετεροφυλοφιλικού μοντέλου. Πήγαινε με το ταίρι σου να παίξεις με άλλους αν είσαι αλλεργικός στο κέρατο, ειδάλλως μη δεσμεύεσαι και μην κοροϊδεύεις, για να μην πληγώσεις ή για να μην πληγωθείς συναισθηματικά! Εδώ είναι η μαγκιά. Τι φοβόμαστε ακριβώς; Αν ο δίπλα πηδάει καλύτερα; Αν πηδάει περισσότερο; Αν πηδάει γενικά, πώς, ποια, ποιον ή αν πηδιέται; Κάνε εσύ τη δουλειά σου καλά και όπως τη γουστάρεις, και είμαστε όλοι μια χαρά. Πιστεύω, επομένως, ότι είναι καιρός να συντονιστούν όλες οι ερωτικές και σεξουαλικές ανάγκες σε μια κοινή δράση για μια καλή και ασφαλή σεξουαλικότητα. Τουλάχιστον αυτός είναι ο απώτερος σκοπός, αλλά μέχρι να φτάσουμε σε μία ενιαία ανθρώπινη «πανσεξουαλικότητα» έχουμε να περάσουμε από πολλά «ανώμαλα» κύματα «ανωμαλίας».

Πρώτον, το λεξιλόγιο για τους σεξουαλικούς ορισμούς είναι από περιορισμένο έως δυσνόητο και πολλές φορές άστοχο. Προκύπτουν διαρκώς νέες λέξεις που ταμπελώνουν την τάδε και τη δείνα σεξουαλική συμπεριφορά. Δεύτερον, από άποψη γνώσης, παιδείας και ερευνών πάσχουμε οικτρά. Δε θέλω καν να θίξω το πόσοι «επιστήμονες» λειτουργούν ακαδημαϊκά με βιβλιογραφία του ’60. Μισός αιώνας πέρασε, και ακόμα διαβάζουμε για σύγχρονες «ιερές εξετάσεις». Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση μηδέν, ατελείωτες καμπάνιες για τη σωστή χρήση προφύλαξης με καταστροφικά αποτελέσματα, αύξηση των περιστατικών ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, χιλιάδες διαζύγια και στο «μεταμοντέρνο μεσαίωνα» που ζούμε προστίθενται ο σχολικός εκφοβισμός, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, οι βιασμοί, οι αυτοκτονίες εφήβων, και όλα αυτά στο όνομα τίνος;

Η εξέλιξη του ανθρώπου μάς επιφυλάσσει ευτυχώς άλλους δρόμους προς μιαν άλλη κατεύθυνση από αυτήν που νομίζουμε ή πιστεύουμε. Η συνειδητότητα αλλάζει σαν τα γονίδια και αργά ή γρήγορα τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Ποτέ δεν όρισε ο άνθρωπος τη φύση, μόνο να την καταστρέψει μπορεί και μαζί μ’ αυτήν και τον εαυτό του. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Τι πρέπει να προηγηθεί, ώστε να φτάσει στην κοινωνικά αποδεκτή σεξουαλικότητα κάθε είδους; Να μηδενίσει το κοντέρ; Και ποιο απ’ όλα; Σκοπός είναι να προλάβουμε κάθε κυνήγι μαγισσών, εγκλήματα τιμής και νέα ολοκαυτώματα. Και, για να τελειώνουμε με ένα πράγμα μια και καλή, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Σεξουαλικής Υγείας ορίζεται ως βιολογικά, ψυχικά, κοινωνικά, ηθικά και νομικά αποδεκτή η κοινή συναινέσει σεξουαλική συνεύρεση δύο ή περισσότερων ατόμων! Οπότε όλα όσα κατά καιρούς γράφονται και ακούγονται περί ανωμαλίας, κατατάσσοντας σκοπίμως την ομοφυλοφιλική σεξουαλική πράξη μαζί με άλλες σε μία κατηγορία μη αποδεκτή, είναι απλώς φτηνές δικαιολογίες που προσφέρουν λόγο ύπαρξης στις διακρίσεις!

Δικαίωμα στον έρωτα έχουν όλοι! Όσοι νιώθουν άνετα με τον ανδρισμό τους και όσες νιώθουν άνετα με την θηλυκότητά τους δεν έχουν να φοβηθούν απολύτως τίποτα, πόσο μάλλον σε σχέση με τη σεξουαλικότητά τους. Είμαι ένας περήφανος ομοφυλόφιλος και δε με απασχολεί το κοίταγμα από την κλειδαρότρυπα μίας κρεβατοκάμαρας ετεροφυλόφιλων. Για την ακρίβεια, δε με ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο κάνουν σεξ ή έρωτα και αδιαφορώ πλήρως για τις σχέσεις τους. Αυτό δε σημαίνει ότι αισθάνομαι απέχθεια, όπως αισθάνονται μερικοί για μένα. Δε θα τους επιτρέψω, όμως, να νιώθουν σεξουαλικά ανώτεροι, αλλά εξίσου «υπερήφανοι», γιατί κατέληξαν σεξουαλικά δυστυχισμένοι, πασχίζοντας περισσότερο από τους άλλους, για να κάνουν σεξ, μία συνέπεια που προκλήθηκε από τους ίδιους! Καιρός λοιπόν να βγείτε κι εσείς, ετεροφυλόφιλοι φίλοι μου, από την ντουλάπα σας! Δεν κατακτήσατε ούτε εσείς ακόμα το δικαίωμα στο σεξ, στον έρωτα και στην αγάπη. Απλώς, νομίζοντας ότι μπορείτε να ορίσετε στους άλλους το δικαίωμα αυτό, δημιουργείται η εντύπωση πως είστε σεξουαλικά ελεύθεροι, ενώ συμβαίνει το αντίθετο!

Μήπως ήρθε η ώρα να διεκδικήσετε ξανά το δικαίωμα στην αγάπη, αντί να προσπαθείτε να το αφαιρέσετε από τους άλλους;

Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Μπορούμε εμείς καλύτερα!
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Δεκαεπτά με είκοσι εκατομμύρια επισκέπτες αναμένεται να επισκεφτούν φέτος το καλοκαίρι την Ελλάδα. Αριθμός ρεκόρ, θα λέγαμε, μετά από τους απελπιστικούς αριθμούς επισκεψιμότητας των τελευταίων τριών ετών. Την τιμητική τους θα έχουν και πάλι τα νησιά, με αυτά του Ιονίου να καταγράφουν μεγάλο αριθμό κρατήσεων, ενώ στο Αιγαίο αύξηση καταγράφουν τα κοσμοπολίτικα νησιά, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη. Ωστόσο, θα υπάρξει εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον για τα νησιά που δεν είναι πολύ γνωστά, αλλά ξεχωρίζουν περισσότερο για το χαλαρό και ήρεμο χαρακτήρα τους.

Η Ελλάδα, εκτός από τον ήλιο και τις παραλίες της, προσφέρει και μέρη για τους λάτρεις των βουνών και ποταμών. Η ορειβασία, το ράφτινγκ και η ιππασία έχουν γίνει δημοφιλείς δραστηριότητες, κάνοντας τους προορισμούς αυτούς εξίσου ελκυστικούς. Ο εναλλακτικός τουρισμός και ο αγροτοτουρισμός, στον οποίο μπορεί μάλιστα κανείς να συμμετέχει και ενεργά, έχουν γίνει ο νέος τρόπος διακοπών, εφόσον οι τιμές αυτού του τύπου τουρισμού είναι αρκετά προσιτές.

Μια νέα τάση κάνει επίσης την εμφάνισή της, αυτή του «city-travel», όπου μία από τις μέρες του πακέτου διακοπών περιλαμβάνει ένα city-tour, περιήγηση επομένως της πόλης. Μεταξύ των πόλεων συγκαταλέγονται, εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, ο Βόλος, τα Ιωάννινα, το Ναύπλιο, η Καβάλα κ.ά. Στην προσπάθεια αυτή σημαντικό ρόλο παίζουν οι διάφορες τουριστικές και πολιτιστικές ομάδες που προβάλλουν μέσα από τις δραστηριότητές τους την εκάστοτε πόλη. Και αναφέρομαι σε αυτό τον τρόπο προβολής, διότι απ’ ό,τι φαίνεται είναι η μόνη αποδοτική λύση. Τόσα χρόνια περιμέναμε τη στήριξη μέσω κονδυλίων για την ψηφιακή επέκταση της τουριστικής υποδομής και το κάθε επίσημο τουριστικό σποτ από τα γραφεία των τοπικών αρχών, δήμων και περιφερειών, με αποτέλεσμα μία ανεκδιήγητη προχειρότητα και, όπως ήταν αναμενόμενο, ένα μεγάλο φαγοπότι, κλεψιά και κοροϊδία! Κι επειδή κανείς μας δεν έχει τη διάθεση να επεκταθεί περαιτέρω, αφού όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά το τι συμβαίνει, ας ανεβάσουμε τα μανίκια μας και ας αναλάβουμε εμείς! Οι «αρμόδιοι» να κάτσουν στην άκρη και να μην ακούγονται καθόλου! Τελειώσανε!

Στη νέα αυτή φιλοσοφία έρχονται οι νέοι επιχειρηματίες και τουριστικοί υπάλληλοι που, με όπλο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργούν ιστοσελίδες και βίντεο, προβάλλοντας με το δικό τους τρόπο τα τουριστικά θέρετρα στα όποια δραστηριοποιούνται. Ακόμα και όσοι τουρίστες επισκέφτηκαν κάποιο μέρος, μοντάροντας το βιντεοσκοπημένο υλικό τους σε πραγματικά υπέροχα βίντεο, πήραν πολύ θετικά σχόλια.

Γνωρίζω ότι στην πλειοψηφία των πόλεων και των τουριστικών περιοχών μας υπάρχουν παρόμοια προβλήματα. Έτσι, δε θα αναφερθώ σε μία συγκεκριμένη αλλά αφορμή της δικής μου θα επισημάνω κάποια βασικά σημεία. Η συγκέντρωση των πολιτών σε εθελοντικές ομάδες για τον καθαρισμό των πόλεων και της υπαίθρου είναι ωραία και καλοδεχούμενη, διαμορφώνει, άλλωστε, συνείδηση σε μικρούς και μεγάλους. Αυτό δε σημαίνει ότι απαλλάσσονται από την ευθύνη ο εκάστοτε δήμος ή περιφέρεια! ΔΕΝ θα κάνουμε οι πολίτες τη δουλειά των άλλων για την οποία πληρώνουμε άλλωστε!

Κάτω τα χέρια από τη «Street Art»! Αν και βγήκε η ετήσια δικαστική απόφαση* που προστατεύει καλλιτέχνες και μη του δρόμου, να αναφέρω ξανά πως όσοι πολίτες βγαίνουν στις πλατείες και στους πεζόδρομους μόνο ομορφαίνουν την εικόνα μιας πόλης! Το ίδιο και τα «Flash Mob», οι μονόλεπτες παραστάσεις χορού, παντομίμας ή όποιας άλλης καλλιτεχνικής και αθλητικής παρέμβασης, τα οποία δεν ανακοινώνονται. Λαμβάνουν χώρα, όμως, ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στην ημέρα.
Πολλά από αυτά καταγράφονται και μοντάρονται σε βιντεάκια που στη συνέχεια αναρτώνται στο YouTube*.  

*Οι καλλιτέχνες του δρόμου δικαιώνονται.
http://apolasos.wordpress.com/2013/01/22/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84/

*Skaters
http://www.youtube.com/watch?v=Cr2UtIyX8vA

Τέλος να πω στις τοπικές αρχές, δημοκρατικές και μη, τα εξής. Μη νομίζετε ότι  βρήκαμε άλλους τρόπους, παρακάμπτοντάς σας ή αφήνοντάς σας να συνεχίζετε με το ίδιο χάλι! Φυλαγμένη σάς την έχουμε. Θα έρθουν εκλογές πάλι και δε θα αναμετρηθείτε μεταξύ σας, αλλά με εμάς τους πολίτες, γιατί αυτό που κάνετε μπορούμε και εμείς να το κάνουμε ακόμα καλύτερα! Γνωρίζουμε πώς να φιλοξενούμε, να ψυχαγωγούμε και να ενημερώνουμε τους επισκέπτες. Εσείς περιοριστείτε στις υποδομές. Καμιά δημοτική τουαλέτα, για παράδειγμα, δε θα ήταν άσχημη ιδέα να υπάρχει. Θέση στάθμευσης για τα λεωφορεία και καλούπωμα των πάρκων είναι επίσης μία καλή ιδέα, για να ασχοληθείτε, έτσι, για αλλαγή. Φέτος θα βουλιάξει ο τόπος, γι’ αυτό κανονίστε την πορεία σας!

Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Του μυαλού μου ροκανίδια…
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης

Κι αν δεν έχουμε γράψει ή φωνάξει! Όχι, δε θα αναμοχλεύσω το παρελθόν, βαριέμαι. Ναι, ακόμα και εγώ που δε βαριέμαι ποτέ. Κι όμως με κούρασαν. Με κούρασαν οι πάντες και τα πάντα, και δεν ξέρω καν το γιατί. Ίσως επειδή τα έχω γράψει πολλές φορές. Ίσως επειδή τα έχω πει χιλιάδες φορές. Τι το ουσιώδες έχουν, όμως, αυτά τα λόγια; Ποιες είναι οι κατάλληλες λέξεις; Οι δύο τρεις τελευταίες που συνοδεύονται από έναν τόνο αισιοδοξίας; Και αυτά με κούρασαν. Οι λέξεις, αλλά και οι πράξεις. Στο σχολείο, στη σχολή, στις οργανώσεις, στη δουλειά και στους συλλόγους. Ακόμα και οι πλατείες και οι πεζόδρομοι. Αλλά εκεί θα με βρείτε πάλι, όταν δεν είμαι στο διαδίκτυο γράφοντας ξανά και ξανά. Και μία βαθιά ικανοποίηση που πηγάζει από μία επιβεβαίωση μοιάζει και αυτή πολύ μικρή πλέον, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Τι να σου κάνει ένα «το έγραψα»; Τι να σου κάνει το «το είχα πει»; Και είναι τόσα άλλα αυτά που θέλω να μοιραστώ! Αλλά είναι άσχημα. Δημιουργούν ασχήμια, και την ασχήμια δεν την αντέχω! Δεν την ξέρω, δεν τη βλέπω, δεν τη θέλω, ρε αδερφέ! Υπάρχει όμως και την κατανοώ. Αυτό που δεν υπάρχει είναι ο χρόνος, και με ανησυχεί. Δεν προλαβαίνω να πω και να πράξω.
     Ο εχθρός με τα χίλια πρόσωπα, και ο δικός μας, της δικής μας γενιάς, είναι αόρατος. Δεν τον βλέπουμε. Δε διακρίνεται εύκολα για να εξολοθρευτεί. Τον ψάχνουμε. Είναι ένα καλοστημένο σχέδιο, ώστε να χάνουμε χρόνο στο να τον ψάχνουμε, ενώ αυτός έχει όλο αυτόν το χρόνο στη διάθεσή του, για να μας τσακίζει! Και όσοι εργαζόμαστε ακόμα προσπαθούμε να προλάβουμε να βουλώσουμε τις τρύπες, να πάρουμε ένα ρούχο και να προλάβουμε το σουπερμάρκετ, για να φάμε τι; Τα ίδια! Έχουμε φτάσει σε επίπεδο τεράστιας δυσαναλογίας στις τιμές των προϊόντων, στα οποία το γάλα είναι πιο ακριβό και από την κόκα κόλα. Μία μπλούζα πουλιέται πλέον 3 ευρώ και τα 250 γραμμάρια τυρί 5 ευρώ. Γιατί έχουμε πόλεμο. Όχι όπως τον ξέραμε. Είναι πόλεμος επεκτατικός μεν, αλλά χωρίς σύνορα. Τα σύνορα υπάρχουν τυπικά για το μάθημα της Γεωγραφίας. Έχουν χαραχτεί ήδη τα νέα σύνορα και ονομάζονται οικονομικές ζώνες. Τέρμα τα όπλα και οι βόμβες. Τα νέα τανκς είναι τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες, τα οποία εκτοξεύουν βόμβες ικανές να προκαλέσουν ανάλογη δυστυχία, δημιουργώντας τις ίδιες συνθήκες διαβίωσης που συγκρίνονται με εκείνες ενός πραγματικού πολέμου.
     Τότε ψάχνουμε ποιος θα μας «σώσει». Ποιος ηγέτης πατριώτης θα μας λυπηθεί. Αμ δε! Διότι μας κυβερνούν άτομα με σοβαρές διαταραχές. Ψυχαναγκαστικοί, κι όμως απόλυτα λογικό. Κανένας πνευματικά ισορροπημένος άνθρωπος δε θα επεδίωκε να ανέλθει σε κυβερνητικά αξιώματα, προκειμένου να εκτελεί απάνθρωπες εντολές ανώτερων πολιτικών και άλλων δυνάμεων. Όλοι οι πολιτικοί με τις αντιλαϊκές πολιτικές έχουν σοβαρά συμπλέγματα (κόμπλεξ). Αισθήματα κατωτερότητας από παιδική ηλικία, μειονεξίας, εμπειρίες στερήσεων κτλ., που καταλήγουν σε διάφορες μορφές μεγαλομανίας. Κι όλοι αυτοί, έχοντας δημιουργήσει ανάλογες «λέσχες σκοπιμοτήτων», επιδίδονται στην κοπτοραπτική με τρόπο σχιζοφρενικό και με αντάλλαγμα τη δυστυχία μας, που μεταφράζεται σε χρήμα.
     Αναρωτιόμαστε γιατί; Γιατί αυτοί και όχι εγώ; Και είναι το σημείο αυτό που γεννά τη διάκριση, η οποία στη συνέχεια μετατρέπεται σε ρατσιστική συμπεριφορά. Φταίει ο δίπλα μου, που δεν είναι σαν εμένα, και οι λέξεις αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, διαφορετικότητα, σεβασμός και ισότητα αρχίζουν και χάνονται από το λεξιλόγιό μας. Τον τελευταίο καιρό γίνονται πολλές συζητήσεις για την ισότητα. Μία ισότητα που, κατά τη γνώμη μου, δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως, ούτε εγώ. Όλοι παλεύουν μέσα τους να βρουν τις κακές πλευρές και να τις αποσιωπήσουν, γιατί αυτό γίνεται, στην ουσία. Δεν μπορούμε να τις αφανίσουμε πλήρως. Πρέπει να έρθει εκείνη η γενιά τα μέλη της οποίας δε θα διαθέτουν σκοτεινές πλευρές που να μεγαλώνουν μαζί τους. Δεν φτάσαμε ακόμα σε αυτό το σημείο κατανόησης των κοινωνικών πεπραγμένων. Το μόνο που μένει σε εμάς σε σχέση με αυτή την κατεύθυνση είναι η προσπάθεια, η δουλειά πρώτα με τον εαυτό μας και έπειτα η μετάδοση ιδεών στα παιδιά και στους νέους. Διαφορετικά, ξεχάστε το μέλλον.
       Δε θα γράψω άλλα. Κάποια πράγματα δε γράφονται, δε λέγονται. Εν γένει θέλω να σταθώ στο εξής ερώτημα: Τι καταλαβαίνουμε από όλα αυτά στη δύσκολη καθημερινότητά μας;  Ίσως και τίποτα, ίσως απλώς να χάνουμε λίγο από το χρόνο μας γράφοντας και διαβάζοντας τα ίδια και τα ίδια. Ίσως καλύτερα να έγραφα κάτι για τα στοιχήματα της πιθανής θέσης που θα καταλάβουμε στη Γιουροβίζιον. Ίσως να βάλω «STAR», για να ενημερωθώ με διαφορετικό λαϊφστάιλ, πιο σικ. Ίσως να έλεγα κάτι για τους φίλους μου, τους έρωτές μου, τις τρελές οικογενειακές ιστορίες. Πρέπει να προλάβω να σας γράψω και για τις χαζομάρες μου, γιατί σε λίγο καιρό δε θα μπορέσω να σας γράψω ούτε για αυτά. Η συρρίκνωση ολοένα με πλησιάζει. Τότε θα ψιθυρίζω μόνο μέσα μου και θα σκέπτομαι αν πρόλαβα να τα γράψω όλα, αν όσα έγραψα είχαν νόημα ή αν έπρεπε να γράφω τελείως διαφορετικά πράγματα.
     Σκέφτηκα πολλές φορές να μη γράψω άλλα. Τα ίδια και τα στενάχωρα, δηλαδή. Αλλά, από την άλλη, δεν μπορώ και να τα αφήσω. Κάπου παγιδεύεσαι και καμιά φορά μπορεί να είναι και η εύκολη λύση. Ήρθε η άνοιξη, όμως, και μαζί με την εποχή άλλαξε και η διάθεση. Δεν άλλαξαν τα γεγονότα, ωστόσο, κάθε άλλο, μοιάζουν όλο και πιο απελπιστικά, ενώ οι λύσεις ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες. Ως τοπικές αναισθησίες στον πόνο και τη θλίψη έπαιξαν ρόλο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στη διασκέδαση. Όμως γίνονται πράγματα, και μάλιστα πολλά, αρκεί κανείς να τα αναζητήσει. Ειδικότερα τώρα σε εποχή κρίσης, όποια σημασία κι αν αποκτά πλέον η έννοια, υπάρχει ανάγκη για στιγμές ξεγνοιασιάς αλλά και δημιουργίας, χωρίς μεγάλο κόστος. Είναι μάλιστα πολλές οι επιλογές δραστηριοτήτων με κόστος μηδενικό.
     Συνεπώς, επιλέγουμε τη μιζέρια εάν αυτή δεν έχει ήδη κάτσει για τα καλά στο κεφάλι μας; Δε γίνεται, πιστεύω, να παραδώσουμε έτσι απλά τα όπλα και να μοιρολογούμε, στην προκειμένη να μοιρολογράφω. Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω και τι να σας προτείνω. Πιστεύω πως ο καθένας γνωρίζει καλύτερα τι του αρέσει να κάνει, να βλέπει, να ακούσει και να διαβάζει. Ας είναι οτιδήποτε, αρκεί να κλείσουμε κάποια απ’ τα ηλεκτρονικά παράθυρα και να ανοίξουμε τα κανονικά μας παράθυρα. Βγείτε έξω και ζωγραφίστε τους δρόμους, παίξτε μουσική στις πλατείες, κάντε κάτι, για να επανακτήσετε τις πόλεις, στις οποίες επιτρέψατε να περιφέρονται μόνο τα ζόμπι.

Λεωνίδας Θεοδωρίδης