Υπάρχει χειρότερη Ελλάδα, και τη θέλουμε!
γράφει ο Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Δε θα μπορούσε να εξηγηθεί διαφορετικά. Είναι το πάλαι ποτέ «Τι είχαμε, τι χάσαμε», κι αυτό επειδή δεν είδαμε ποτέ το άλλο, το καλύτερο, το διαφορετικό. Να αλλάξει κανείς τι, όταν φοβάται τις αλλαγές και το άγνωστο; Και να που έρχονται οι αλλαγές από μόνες τους, γιατί, πολύ απλά, η γη κινείται και μαζί με αυτήν προχωράει και η ανθρωπότητα. Για κάποιους πιο γρήγορα, για άλλους λιγότερο και για μερικούς – ποτέ!
Έχουν φύγει πλήκτρα και πλήκτρα από τη θέση τους από το επανειλημμένο γράψιμο για το πόσο πίσω ή πιο πίσω μπορεί να πηγαίνει μια χώρα. Μπροστά δεν έχει ούτε για πλάκα. Το τρομακτικό είναι πως η απόσταση διαφοράς μεταξύ της χώρας μας και των προηγμένων χωρών μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Εμάς, όμως, μας νοιάζει τι λέει η αλεπού. Και η «ελληνική αλεπού» με όλο της το στερεοτυπικό λέει: «Τις είδαμε κι αυτές τις χώρες», «Γιατί σ’ αυτές τις χώρες δεν πεινάνε;», «Αν είναι να γίνουμε σαν αυτές…», «Εμείς τους δώσαμε τα φώτα!». That’s what the greek fox says, και μετά τα έκανε κρεμαστάρια!
Και άντε, δε θέλουμε να γίνουμε σαν αυτές, αλλά απέχουμε πλέον μόνο λίγα χιλιόμετρα από την Ουγκάντα, μέχρι να μας ξεπεράσει και η τελευταία τριτοκοσμική χώρα. Αλλά έτσι είναι, αφού μας τάισαν καλά καλά την ψεύτικη αίγλη του 2004 με 2010, μας φέρανε ως επιδόρπιο την «κρίση» και τώρα μας λένε «καλή χώνεψη». Φυσικά, όλοι δυσανασχετούμε ξαφνικά, αλλά πώς γίνεται να είναι κανείς καλεσμένος στο μεγάλο φαγοπότι και να μη γνωρίζει τι έχει το μενού; Και κάπως έτσι γίναμε από αλεπού γάτα, και μετά το κυρίως πιάτο σηκωθήκαμε για χορό. Γιατί αυτό που κάνουμε τώρα είναι ότι χορεύουμε από φόβο, μην τυχόν και επιστρέψουμε στο τραπέζι μας, όπου έχει έρθει ο λογαριασμός. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον και περιμένουμε ποιος μαλάκας θα πάει να τον πληρώσει. Νομίζαμε, όπως άλλωστε κάνουμε πάντα, ότι θα μας κεράσουν. Αμ δε, γατάκια! Τώρα χορέψτε, και σε όποιον δε χορεύει καλά θα κόψουν την ουρά.
Ωστόσο, τη λύση την έχουμε για όλα, κι έτσι κάθε φορά προφασιζόμαστε κάποιο χάλι μας, το οποίο αξιοποιούμε θαυμάσια ως πρόχειρο όπλο για τη διαφυγή. Θα πούμε ότι είμαστε καπνιστές και, μιας και απαγορεύεται το κάπνισμα στην αίθουσα, θα βγούμε έξω για τσιγάρο, αλλά, αντί για αυτό, θα ανάψουμε τη μίζα ενός φορτηγού του κέτεριγκ και θα γίνουμε λούηδες. Ας την πληρώσουν οι μη καπνιστές που έμειναν μέσα! Ποιος τους χέζει, ρε αδελφέ; Αν μας πάρουν τηλέφωνο, δε θα το σηκώσουμε, θα τους κάνουμε μπλοκ στο Facebook και θα τους στείλουμε και ένα selfie μέσω Twitter «with love from Greece». Έτσι μας μάθανε, έτσι κάνουμε. Ουδέποτε αντικρίζαμε τα προβλήματά μας κατάματα. Αφήνουμε να συσσωρεύονται και στο τέλος που κοντεύουν να μας πνίξουν φωνάζουμε «βοήθεια, γειτόνοι», άλλα δε μας ακούει κανείς, γιατί είναι μακριά. Είναι πολύ μακριά τα δικά μας άγχη από τα δικά τους, διότι αυτοί τα έχουν λύσει. Ακόμα και να μας υποδείξουν τη λύση, εμείς ως εγωίσταροι δεν τη δεχόμαστε. Εμείς τα ξέρουμε όλα καλύτερα. Εδώ ισχύουν μόνο όσα θέλουμε και μας συμφέρουν.
Καλό έδαφος για τζίνιες. Το έχουνε καταλάβει εκεί έξω και στρώνουν «επαναστάσεις» τύπου Αιγύπτου και Ουκρανίας. Το χαλάκι τους φτάνει στην πόρτα μας! Δε θα αργήσει να χτυπήσει κι εδώ το κουδούνι! «Δώσαμε, δώσαμε» θα πούμε, αλλά να που θα μπούμε στα σπίτια μας οι ίδιοι εμείς σαν «ξένοι». Οι Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα και οι Έλληνες που δεν την αγαπούν, ασχέτως αν είναι καλή ή κακή. Το άσχημο, όμως, είναι πως αυτοί που φωνάζουν πως την αγαπούν ευαγγελίζονται μια χειρότερη Ελλάδα, και τη θέλουν πάση θυσία. Δεν καταλαβαίνουν, όμως, ποιους εξυπηρετούν, κι όταν το καταλάβουν, θα είναι αργά γι’ αυτούς. Θα μείνουν πίσω και θα χαθούν στο παρελθόν, γιατί η ιστορία γράφεται πάντα στο τώρα.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Φωτογραφία: "Cri-eece" #project_RANDOM Sadinoel© (2014)
Έχουν φύγει πλήκτρα και πλήκτρα από τη θέση τους από το επανειλημμένο γράψιμο για το πόσο πίσω ή πιο πίσω μπορεί να πηγαίνει μια χώρα. Μπροστά δεν έχει ούτε για πλάκα. Το τρομακτικό είναι πως η απόσταση διαφοράς μεταξύ της χώρας μας και των προηγμένων χωρών μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Εμάς, όμως, μας νοιάζει τι λέει η αλεπού. Και η «ελληνική αλεπού» με όλο της το στερεοτυπικό λέει: «Τις είδαμε κι αυτές τις χώρες», «Γιατί σ’ αυτές τις χώρες δεν πεινάνε;», «Αν είναι να γίνουμε σαν αυτές…», «Εμείς τους δώσαμε τα φώτα!». That’s what the greek fox says, και μετά τα έκανε κρεμαστάρια!
Και άντε, δε θέλουμε να γίνουμε σαν αυτές, αλλά απέχουμε πλέον μόνο λίγα χιλιόμετρα από την Ουγκάντα, μέχρι να μας ξεπεράσει και η τελευταία τριτοκοσμική χώρα. Αλλά έτσι είναι, αφού μας τάισαν καλά καλά την ψεύτικη αίγλη του 2004 με 2010, μας φέρανε ως επιδόρπιο την «κρίση» και τώρα μας λένε «καλή χώνεψη». Φυσικά, όλοι δυσανασχετούμε ξαφνικά, αλλά πώς γίνεται να είναι κανείς καλεσμένος στο μεγάλο φαγοπότι και να μη γνωρίζει τι έχει το μενού; Και κάπως έτσι γίναμε από αλεπού γάτα, και μετά το κυρίως πιάτο σηκωθήκαμε για χορό. Γιατί αυτό που κάνουμε τώρα είναι ότι χορεύουμε από φόβο, μην τυχόν και επιστρέψουμε στο τραπέζι μας, όπου έχει έρθει ο λογαριασμός. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον και περιμένουμε ποιος μαλάκας θα πάει να τον πληρώσει. Νομίζαμε, όπως άλλωστε κάνουμε πάντα, ότι θα μας κεράσουν. Αμ δε, γατάκια! Τώρα χορέψτε, και σε όποιον δε χορεύει καλά θα κόψουν την ουρά.
Ωστόσο, τη λύση την έχουμε για όλα, κι έτσι κάθε φορά προφασιζόμαστε κάποιο χάλι μας, το οποίο αξιοποιούμε θαυμάσια ως πρόχειρο όπλο για τη διαφυγή. Θα πούμε ότι είμαστε καπνιστές και, μιας και απαγορεύεται το κάπνισμα στην αίθουσα, θα βγούμε έξω για τσιγάρο, αλλά, αντί για αυτό, θα ανάψουμε τη μίζα ενός φορτηγού του κέτεριγκ και θα γίνουμε λούηδες. Ας την πληρώσουν οι μη καπνιστές που έμειναν μέσα! Ποιος τους χέζει, ρε αδελφέ; Αν μας πάρουν τηλέφωνο, δε θα το σηκώσουμε, θα τους κάνουμε μπλοκ στο Facebook και θα τους στείλουμε και ένα selfie μέσω Twitter «with love from Greece». Έτσι μας μάθανε, έτσι κάνουμε. Ουδέποτε αντικρίζαμε τα προβλήματά μας κατάματα. Αφήνουμε να συσσωρεύονται και στο τέλος που κοντεύουν να μας πνίξουν φωνάζουμε «βοήθεια, γειτόνοι», άλλα δε μας ακούει κανείς, γιατί είναι μακριά. Είναι πολύ μακριά τα δικά μας άγχη από τα δικά τους, διότι αυτοί τα έχουν λύσει. Ακόμα και να μας υποδείξουν τη λύση, εμείς ως εγωίσταροι δεν τη δεχόμαστε. Εμείς τα ξέρουμε όλα καλύτερα. Εδώ ισχύουν μόνο όσα θέλουμε και μας συμφέρουν.
Καλό έδαφος για τζίνιες. Το έχουνε καταλάβει εκεί έξω και στρώνουν «επαναστάσεις» τύπου Αιγύπτου και Ουκρανίας. Το χαλάκι τους φτάνει στην πόρτα μας! Δε θα αργήσει να χτυπήσει κι εδώ το κουδούνι! «Δώσαμε, δώσαμε» θα πούμε, αλλά να που θα μπούμε στα σπίτια μας οι ίδιοι εμείς σαν «ξένοι». Οι Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα και οι Έλληνες που δεν την αγαπούν, ασχέτως αν είναι καλή ή κακή. Το άσχημο, όμως, είναι πως αυτοί που φωνάζουν πως την αγαπούν ευαγγελίζονται μια χειρότερη Ελλάδα, και τη θέλουν πάση θυσία. Δεν καταλαβαίνουν, όμως, ποιους εξυπηρετούν, κι όταν το καταλάβουν, θα είναι αργά γι’ αυτούς. Θα μείνουν πίσω και θα χαθούν στο παρελθόν, γιατί η ιστορία γράφεται πάντα στο τώρα.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης
Φωτογραφία: "Cri-eece" #project_RANDOM Sadinoel© (2014)
RSS Feed