Αποσύνδεση ή αποσύνθεση;
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.
Το διαδίκτυο υπάρχει πλέον στη ζωή μας και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Χιλιάδες έρευνες έχουν γίνει για το αν είναι καλό ή όχι και για το πώς οφείλουμε να το χρησιμοποιούμε, ευελπιστώντας πως οι έρευνες αυτές φάνηκαν χρήσιμες σε κάποιους.
Ωστόσο υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν τα άτομα εκείνα που είναι εθισμένα. Ο εθισμός σε οτιδήποτε δεν μπορεί παρά να έχει αρνητικές επιπτώσεις.
Ποιά είναι, όμως, συνήθως τα άτομα που είναι περισσότερο επιρρεπή στον εθισμό του διαδικτύου; Ίσως όλα. Αξίζει, παρ’ όλα αυτά, να δούμε τις αιτίες που μπορεί να μας οδηγήσουν στον εθισμό.
Κύρια αιτία είναι η φυσική ικανότητα του διαδικτύου να μπορεί να δημιουργήσει μια «ιδανική κατάσταση εαυτού», με αποτέλεσμα το άτομο να μπορεί να διαχειριστεί την προσωπικότητά του κατά πώς θα ήθελε ή ανάλογα με την περίπτωση. Αυτό, ουσιαστικά, είναι μια παγίδα. Και ενώ με το διαδίκτυο το άτομο νιώθει ελεύθερο −μπαινοβγαίνει όποτε θέλει, κρύβει την εξωτερική του εμφάνιση, ενσαρκώνει ρόλους−, από ένα σημείο και μετά μόνο ελεύθερο δεν είναι. Εγκλωβίζεται μέσα στην εικονική του ελευθερία και αυτομάτως του δημιουργούνται εσωτερικές συγκρούσεις. Στα άτομα, επίσης, που ήδη υποφέρουν από κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές προσωπικότητας, υπερκινητικότητα, κοινωνική φοβία κ.λπ., είναι ακόμα πιο πιθανό οι συνέπειες των διαταραχών αυτών να ενισχυθούν παρά να μειωθούν.
Κάποια από τα συμπτώματα του εθισμού είναι το άγχος και η εμμονή με το διαδίκτυο, η κατανάλωση υπερβολικού χρόνου σε διαδικτυακές δραστηριότητες, η απομόνωση από την οικογένεια και τους φίλους, η επιθετικότητα, η ασιτία ή η υπερφαγία.
Συχνότερα παρατηρείται εθισμός στους έφηβους και στους φοιτητές, ενώ σποραδικά εμφανίζεται το πρόβλημα και σε μεγαλύτερες ηλικίες, κυρίως σε περιπτώσεις διαδικτυακού τζόγου και διαδικτυακής πορνογραφίας.
Για την αντιμετώπιση του διαδικτυακού εθισμού, το πρώτο βήμα είναι η παραδοχή και αποδοχή του προβλήματος. Εάν το άτομο δεν αποδεχθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, δύσκολα θα ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό. Εξαιρούνται τα παιδιά, καθώς το νεαρό της ηλικίας τους δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν το γεγονός πως έχουν εθιστεί. Σε αυτή την περίπτωση, το λόγο έχουν οι γονείς, οι οποίοι οφείλουν να ενημερώνονται, ώστε να είναι σε θέση να προλάβουν τον εθισμό στο παιδί, πριν αυτός λειτουργήσει καταλυτικά για εκείνο.
Το διαδίκτυο είναι ένα πολύ χρήσιμο μέσο, αρκεί να ξέρουμε πώς να το χρησιμοποιούμε. Εάν ξεκινήσουμε με αυτό ως δεδομένο, το να γνωρίζουμε, επομένως, το γιατί το χρησιμοποιούμε, τι εξυπηρετεί κ.λπ., τότε οι κίνδυνοι του πιθανού εθισμού μειώνονται. Θα έπρεπε ίσως να γίνεται κάποιο σχετικό μάθημα και όχι απλή ενημέρωση, ώστε από νωρίς να μαθαίνουμε, και κυρίως τα παιδιά, πώς να χειριζόμαστε το διαδίκτυο με μέτρο. Και μέτρο στο διαδίκτυο σημαίνει: Μαθαίνω να κάνω αποσύνδεση πριν οδηγηθώ σε αποσύνθεση!
Νεφέλη Πόπη Ζάνη
Ωστόσο υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν τα άτομα εκείνα που είναι εθισμένα. Ο εθισμός σε οτιδήποτε δεν μπορεί παρά να έχει αρνητικές επιπτώσεις.
Ποιά είναι, όμως, συνήθως τα άτομα που είναι περισσότερο επιρρεπή στον εθισμό του διαδικτύου; Ίσως όλα. Αξίζει, παρ’ όλα αυτά, να δούμε τις αιτίες που μπορεί να μας οδηγήσουν στον εθισμό.
Κύρια αιτία είναι η φυσική ικανότητα του διαδικτύου να μπορεί να δημιουργήσει μια «ιδανική κατάσταση εαυτού», με αποτέλεσμα το άτομο να μπορεί να διαχειριστεί την προσωπικότητά του κατά πώς θα ήθελε ή ανάλογα με την περίπτωση. Αυτό, ουσιαστικά, είναι μια παγίδα. Και ενώ με το διαδίκτυο το άτομο νιώθει ελεύθερο −μπαινοβγαίνει όποτε θέλει, κρύβει την εξωτερική του εμφάνιση, ενσαρκώνει ρόλους−, από ένα σημείο και μετά μόνο ελεύθερο δεν είναι. Εγκλωβίζεται μέσα στην εικονική του ελευθερία και αυτομάτως του δημιουργούνται εσωτερικές συγκρούσεις. Στα άτομα, επίσης, που ήδη υποφέρουν από κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές προσωπικότητας, υπερκινητικότητα, κοινωνική φοβία κ.λπ., είναι ακόμα πιο πιθανό οι συνέπειες των διαταραχών αυτών να ενισχυθούν παρά να μειωθούν.
Κάποια από τα συμπτώματα του εθισμού είναι το άγχος και η εμμονή με το διαδίκτυο, η κατανάλωση υπερβολικού χρόνου σε διαδικτυακές δραστηριότητες, η απομόνωση από την οικογένεια και τους φίλους, η επιθετικότητα, η ασιτία ή η υπερφαγία.
Συχνότερα παρατηρείται εθισμός στους έφηβους και στους φοιτητές, ενώ σποραδικά εμφανίζεται το πρόβλημα και σε μεγαλύτερες ηλικίες, κυρίως σε περιπτώσεις διαδικτυακού τζόγου και διαδικτυακής πορνογραφίας.
Για την αντιμετώπιση του διαδικτυακού εθισμού, το πρώτο βήμα είναι η παραδοχή και αποδοχή του προβλήματος. Εάν το άτομο δεν αποδεχθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, δύσκολα θα ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό. Εξαιρούνται τα παιδιά, καθώς το νεαρό της ηλικίας τους δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν το γεγονός πως έχουν εθιστεί. Σε αυτή την περίπτωση, το λόγο έχουν οι γονείς, οι οποίοι οφείλουν να ενημερώνονται, ώστε να είναι σε θέση να προλάβουν τον εθισμό στο παιδί, πριν αυτός λειτουργήσει καταλυτικά για εκείνο.
Το διαδίκτυο είναι ένα πολύ χρήσιμο μέσο, αρκεί να ξέρουμε πώς να το χρησιμοποιούμε. Εάν ξεκινήσουμε με αυτό ως δεδομένο, το να γνωρίζουμε, επομένως, το γιατί το χρησιμοποιούμε, τι εξυπηρετεί κ.λπ., τότε οι κίνδυνοι του πιθανού εθισμού μειώνονται. Θα έπρεπε ίσως να γίνεται κάποιο σχετικό μάθημα και όχι απλή ενημέρωση, ώστε από νωρίς να μαθαίνουμε, και κυρίως τα παιδιά, πώς να χειριζόμαστε το διαδίκτυο με μέτρο. Και μέτρο στο διαδίκτυο σημαίνει: Μαθαίνω να κάνω αποσύνδεση πριν οδηγηθώ σε αποσύνθεση!
Νεφέλη Πόπη Ζάνη
RSS Feed
