Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί...
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.
Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε. Προσωπικά, δεν το περίμενα να έρθει, γιατί πιστεύω πως το τέλος του κόσμου το βιώνουμε εδώ και πολύ καιρό. Αργά, βασανιστικά, σαν ένα είδος τιμωρίας για τα λάθη που κάναμε. Σκληροί τιμωροί ο Δημιουργός, το σύμπαν, γενικά εκείνο το αλλού που δεν εννοούμε να νιώσουμε. Εδώ λοιπόν συνεχίζουμε να περιπλανιόμαστε, να οραματιζόμαστε και να ελπίζουμε. Περιπλάνηση, όραμα, ελπίδα. Αυτομάτως η σκέψη μου πηγαίνει στο πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι μέσα από τη διαφορετικότητά μας. Όλοι μας θα συνεχίσουμε να περιπλανιόμαστε, να οραματιζόμαστε, να ελπίζουμε. Έχουμε τις ίδιες βιωματικές ανάγκες, προσμένουμε σχεδόν τα ίδια πράγματα χωρίς να συνειδητοποιούμε πως αυτά που θέλουμε πραγματικά συνήθως δεν είναι πράγματα. Είμαστε τόσο όμοιοι όσο και διαφορετικοί. Τις περισσότερες φορές βλέπουμε μόνο τις διαφορές μας, ξεχνώντας έτσι τις ομοιότητές μας. Οι διαφορές άλλοτε έλκουν και άλλοτε φοβίζουν. Στις περιπτώσεις που φοβίζουν πιστεύω πως γίνεται από ανασφάλεια ή από λάθος νοοτροπία.
Θυμήθηκα τώρα μια φίλη η οποία ήρθε από Γερμανία να σπουδάσει στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην πόλη μου. Ένα κορίτσι μεγαλωμένο με εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Άνετη και κυρίως αυθεντική, χωρίς κόμπλεξ και καθόλου δήθεν. Μετά τους πρώτους μήνες διαμονής της εδώ, άρχισε να κλίνεται στον εαυτό της και να νιώθει πως έχει πρόβλημα. Οι άλλοι, όπως είπε, προσπαθούσαν να τη βάλουν στο δικό τους μονοπάτι. Εκείνη ένιωθε να ασφυκτιά. Άλλος τρόπος ντυσίματος, διασκέδασης, άλλες αντιλήψεις. Μπερδεύτηκε. Από τη μια, δεν ήθελε να χάσει τις παρέες της, αλλά, από την άλλη, δεν μπορούσε και να συμβαδίσει μαζί τους. Την πιστεύω. Δεν ξέρω στις άλλες πόλεις, αλλά στη δική μου πόλη υπάρχει έντονα η συμπεριφορά τύπου: «Προσπαθώ να δείξω πως είμαι κάποιος άλλος, γιατί φοβάμαι μη με καταβροχθίσουν οι ανασφάλειές μου». Άρχισε λοιπόν το κορίτσι να ψωνίζει ρούχα για να μη νιώθει κατώτερη, να αλλάζει τη διακόσμηση του σπιτιού για να δείχνει και εκείνη in, και γενικά να συμπεριφέρεται όπως οι άλλοι, εν προκειμένω όπως οι περισσότεροι κάτοικοι ετούτης της πόλης. Κάποια στιγμή, όταν ήρθαν οι γονείς της να την επισκεφθούν από Γερμανία, η μάνα της γύρισε και της είπε: «Δεν είσαι η κόρη μου εσύ! Τι σ' έκανε να αλλάξεις τόσο;». Τότε και μόνο συνειδητοποίησε πως όντως δεν ήταν εκείνη και κινδύνευε να χαθεί σε μια προσωπικότητα που δεν ήταν. Είχε φτάσει σε σημείο να νομίζει πως θέλει ψυχολόγο, γιατί έχει κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς. Πόσοι άνθρωποι λοιπόν φτάνουν στο σημείο της φίλης μας, νομίζοντας πως έχουν πρόβλημα, επειδή δεν τους αποδέχεται η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου; Γιατί οι διαφορετικοί να νιώθουν προβληματικοί αφού, στην ουσία, όλοι είμαστε διαφορετικοί όσο και όμοιοι; Ποια βιώματα μπορεί να κάνουν τους περισσότερους να φέρονται με παρωπίδες από φόβο μην παρεκκλίνουν της προδιαγεγραμμένης πορείας τους, ακόμα και αν δεν τη διαλέξανε οι ίδιοι; Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και μου είναι ιδιαίτερα λυπηρό όταν όλα τα παραπάνω τα βλέπω σε νέα παιδιά. Κάποτε πρέπει αυτά τα νέα παιδιά της χώρας μου να αλλάξουν νοοτροπία, να γίνουν ανοιχτόμυαλα, γιατί τώρα τα περισσότερα νομίζουν πως είναι ή το παίζουν πως είναι. Να αρχίσουν από το πιο δύσκολο. Να μάθουν να σέβονται και να μην κρίνουν. Να είναι δεκτικοί προς το καινούριο, γιατί το ότι κάποιος δεν είναι σαν εμάς δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι και προβληματικός! Αν μαζί με τα νέα παιδιά όλο αυτό το δουλέψουμε, τότε και εμείς θα είμαστε πιο κοινωνικοί, πιο άνθρωποι, άρα πιο δημιουργικοί, άρα πιο παραγωγικοί.
«Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είχες γίνει».
George Eliot
Καλή χρονιά!
Νεφέλη Π.Ζ.
Θυμήθηκα τώρα μια φίλη η οποία ήρθε από Γερμανία να σπουδάσει στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην πόλη μου. Ένα κορίτσι μεγαλωμένο με εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Άνετη και κυρίως αυθεντική, χωρίς κόμπλεξ και καθόλου δήθεν. Μετά τους πρώτους μήνες διαμονής της εδώ, άρχισε να κλίνεται στον εαυτό της και να νιώθει πως έχει πρόβλημα. Οι άλλοι, όπως είπε, προσπαθούσαν να τη βάλουν στο δικό τους μονοπάτι. Εκείνη ένιωθε να ασφυκτιά. Άλλος τρόπος ντυσίματος, διασκέδασης, άλλες αντιλήψεις. Μπερδεύτηκε. Από τη μια, δεν ήθελε να χάσει τις παρέες της, αλλά, από την άλλη, δεν μπορούσε και να συμβαδίσει μαζί τους. Την πιστεύω. Δεν ξέρω στις άλλες πόλεις, αλλά στη δική μου πόλη υπάρχει έντονα η συμπεριφορά τύπου: «Προσπαθώ να δείξω πως είμαι κάποιος άλλος, γιατί φοβάμαι μη με καταβροχθίσουν οι ανασφάλειές μου». Άρχισε λοιπόν το κορίτσι να ψωνίζει ρούχα για να μη νιώθει κατώτερη, να αλλάζει τη διακόσμηση του σπιτιού για να δείχνει και εκείνη in, και γενικά να συμπεριφέρεται όπως οι άλλοι, εν προκειμένω όπως οι περισσότεροι κάτοικοι ετούτης της πόλης. Κάποια στιγμή, όταν ήρθαν οι γονείς της να την επισκεφθούν από Γερμανία, η μάνα της γύρισε και της είπε: «Δεν είσαι η κόρη μου εσύ! Τι σ' έκανε να αλλάξεις τόσο;». Τότε και μόνο συνειδητοποίησε πως όντως δεν ήταν εκείνη και κινδύνευε να χαθεί σε μια προσωπικότητα που δεν ήταν. Είχε φτάσει σε σημείο να νομίζει πως θέλει ψυχολόγο, γιατί έχει κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς. Πόσοι άνθρωποι λοιπόν φτάνουν στο σημείο της φίλης μας, νομίζοντας πως έχουν πρόβλημα, επειδή δεν τους αποδέχεται η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου; Γιατί οι διαφορετικοί να νιώθουν προβληματικοί αφού, στην ουσία, όλοι είμαστε διαφορετικοί όσο και όμοιοι; Ποια βιώματα μπορεί να κάνουν τους περισσότερους να φέρονται με παρωπίδες από φόβο μην παρεκκλίνουν της προδιαγεγραμμένης πορείας τους, ακόμα και αν δεν τη διαλέξανε οι ίδιοι; Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και μου είναι ιδιαίτερα λυπηρό όταν όλα τα παραπάνω τα βλέπω σε νέα παιδιά. Κάποτε πρέπει αυτά τα νέα παιδιά της χώρας μου να αλλάξουν νοοτροπία, να γίνουν ανοιχτόμυαλα, γιατί τώρα τα περισσότερα νομίζουν πως είναι ή το παίζουν πως είναι. Να αρχίσουν από το πιο δύσκολο. Να μάθουν να σέβονται και να μην κρίνουν. Να είναι δεκτικοί προς το καινούριο, γιατί το ότι κάποιος δεν είναι σαν εμάς δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι και προβληματικός! Αν μαζί με τα νέα παιδιά όλο αυτό το δουλέψουμε, τότε και εμείς θα είμαστε πιο κοινωνικοί, πιο άνθρωποι, άρα πιο δημιουργικοί, άρα πιο παραγωγικοί.
«Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είχες γίνει».
George Eliot
Καλή χρονιά!
Νεφέλη Π.Ζ.
RSS Feed
