Ένα κενό που μεγαλώνει...
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.
...Όπως μας λέει ο Μαζωνάκης. Και αν αναρωτιέσαι τι μου ήρθε πρωινιάτικα και ακούω αυτό το τραγούδι, κάτι η αναφορά του προηγούμενου άρθρου μου «Πόσο κοστίζει η συνουσία;», κάτι τα σχόλια των αναγνωστών για το συναισθηματικό κενό που νιώθουν, ε, δεν ήθελα και πολύ, ήταν αρκετό, ώστε να συνειδητοποιήσω πως ο εσωτερικός μας κόσμος είναι κλεισμένος σε μικρά κουτάκια. Τόσο μικρά, που μόλις και μετά βίας χωράνε οι στιγμιαίες απολαύσεις μας. Όχι οι στιγμές, αλλά οι στιγμιαίες, γιατί το στιγμιαίο είναι κάτι το φευγαλέο, που δεν χωράει ούτε στη στιγμή. Θλιβερό.
Θα ήθελα πολύ να γνώριζα με σιγουριά από πού ξεκινάει αυτή η τυποποίηση, ή μήπως κονσερβοποίηση(;), των συναισθημάτων.
Αν μου λέγανε λίγα χρόνια πριν πως κάποτε οι άνθρωποι θα ήταν κονσερβοποιημένοι, θα γελούσα, ίσως και να έβριζα, δεν ξέρω. Φοβάμαι πως για όλο αυτό ευθύνεται το γεγονός πως μας προσφέρθηκαν όλα στα πόδια μας χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Σαν τα κακομαθημένα παιδιά, στα οποία οι γονείς σπεύδουν να δώσουν τα πάντα και, όταν για οποιοδήποτε λόγο πάψουν να δίνουν, εκείνα γίνονται καταθλιπτικά. Έτσι την πατήσαμε και εμείς. Αποκτήσαμε τα πάντα απότομα, σαν να πατήσαμε ένα μαγικό κουμπάκι και ευθύς αμέσως να βρεθήκαμε μες στις απολαύσεις. Χαθήκαμε μέσα στα άφθονα υλικά αγαθά, γίναμε καλοπερασάκηδες, λες και αυτό θα κρατούσε για πάντα. Ξαφνικά το μαγικό κουμπάκι έπαψε να λειτουργεί, η κακιά μάγισσα εισέβαλε στο παραμύθι μας έτσι, για να πάει κόντρα στη μεταμφιεσμένη καλή νεράιδα, που θέλησε να μας ντύσει με χρυσόσκονη, και μας ξύπνησε απότομα από το όνειρο. Και, άμα ξυπνάς απότομα από ένα ωραίο όνειρο, είσαι κάπως. Πώς να δεχτείς την πραγματικότητα; Η προσγείωση δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο η απογείωση, αλλά είναι απαραίτητη, ώστε να μας κάνει να θυμόμαστε το ποιοι είμαστε. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι από εμάς όχι μόνο δεν ξαναθυμήθηκαν το ποιοι είναι, αλλά κλείστηκαν ακόμα περισσότερο στους εαυτούς τους, με αποτέλεσμα να διαλυθούν τα μικρά κουτάκια, που λέγαμε παραπάνω, και να πάρει τη θέση τους ένα μεγάλο τεράστιο άδειο κουτί. Ένα κενό κουτί χωρίς συναίσθημα. Το κουβαλάμε μέρα νύχτα μαζί μας, νιώθοντας ένα βάρος. Αστείο δεν είναι; Να προσθέτει τόσο βάρος το συναισθηματικό κενό; Ίσως είναι το μόνο κενό που δίνει βάρος, κι ας είναι άδειο.
Πρόσωπα σκυθρωπά, σώματα νωχελικά, βλέμματα άδεια να προσπαθούν να πιαστούν από εφήμερες απολαύσεις, ηθικές και ανήθικες, αρκεί να πιαστούν από κάπου, έστω και αν είναι για λίγο. Ξεγελιέται όμως η ψυχή; Όχι! Δεν ξεγελιέται με τίποτα. Μήπως να αρχίσουμε σιγά σιγά να γεμίζουμε ξανά εκείνο το άδειο κουτί που περιφέρουμε πέρα δώθε; Αρκεί να θυμόμαστε πως στην προκειμένη οι από μηχανής θεοί είμαστε εμείς οι ίδιοι, φτάνει να το θέλουμε! Το θέλουμε;
Νεφέλη Π.Ζ.
Θα ήθελα πολύ να γνώριζα με σιγουριά από πού ξεκινάει αυτή η τυποποίηση, ή μήπως κονσερβοποίηση(;), των συναισθημάτων.
Αν μου λέγανε λίγα χρόνια πριν πως κάποτε οι άνθρωποι θα ήταν κονσερβοποιημένοι, θα γελούσα, ίσως και να έβριζα, δεν ξέρω. Φοβάμαι πως για όλο αυτό ευθύνεται το γεγονός πως μας προσφέρθηκαν όλα στα πόδια μας χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Σαν τα κακομαθημένα παιδιά, στα οποία οι γονείς σπεύδουν να δώσουν τα πάντα και, όταν για οποιοδήποτε λόγο πάψουν να δίνουν, εκείνα γίνονται καταθλιπτικά. Έτσι την πατήσαμε και εμείς. Αποκτήσαμε τα πάντα απότομα, σαν να πατήσαμε ένα μαγικό κουμπάκι και ευθύς αμέσως να βρεθήκαμε μες στις απολαύσεις. Χαθήκαμε μέσα στα άφθονα υλικά αγαθά, γίναμε καλοπερασάκηδες, λες και αυτό θα κρατούσε για πάντα. Ξαφνικά το μαγικό κουμπάκι έπαψε να λειτουργεί, η κακιά μάγισσα εισέβαλε στο παραμύθι μας έτσι, για να πάει κόντρα στη μεταμφιεσμένη καλή νεράιδα, που θέλησε να μας ντύσει με χρυσόσκονη, και μας ξύπνησε απότομα από το όνειρο. Και, άμα ξυπνάς απότομα από ένα ωραίο όνειρο, είσαι κάπως. Πώς να δεχτείς την πραγματικότητα; Η προσγείωση δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο η απογείωση, αλλά είναι απαραίτητη, ώστε να μας κάνει να θυμόμαστε το ποιοι είμαστε. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι από εμάς όχι μόνο δεν ξαναθυμήθηκαν το ποιοι είναι, αλλά κλείστηκαν ακόμα περισσότερο στους εαυτούς τους, με αποτέλεσμα να διαλυθούν τα μικρά κουτάκια, που λέγαμε παραπάνω, και να πάρει τη θέση τους ένα μεγάλο τεράστιο άδειο κουτί. Ένα κενό κουτί χωρίς συναίσθημα. Το κουβαλάμε μέρα νύχτα μαζί μας, νιώθοντας ένα βάρος. Αστείο δεν είναι; Να προσθέτει τόσο βάρος το συναισθηματικό κενό; Ίσως είναι το μόνο κενό που δίνει βάρος, κι ας είναι άδειο.
Πρόσωπα σκυθρωπά, σώματα νωχελικά, βλέμματα άδεια να προσπαθούν να πιαστούν από εφήμερες απολαύσεις, ηθικές και ανήθικες, αρκεί να πιαστούν από κάπου, έστω και αν είναι για λίγο. Ξεγελιέται όμως η ψυχή; Όχι! Δεν ξεγελιέται με τίποτα. Μήπως να αρχίσουμε σιγά σιγά να γεμίζουμε ξανά εκείνο το άδειο κουτί που περιφέρουμε πέρα δώθε; Αρκεί να θυμόμαστε πως στην προκειμένη οι από μηχανής θεοί είμαστε εμείς οι ίδιοι, φτάνει να το θέλουμε! Το θέλουμε;
Νεφέλη Π.Ζ.
RSS Feed
