Αναμνήσεις μέσα από αντικείμενα
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.
Τα Χριστούγεννα είναι συνυφασμένα με αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, ίσως γιατί είναι μια γιορτή που μόνο ως παιδιά τη βιώνουμε αθώα και ανιδιοτελή.
Οι αναμνήσεις είναι οι ενθυμήσεις, οι εικόνες και τα συναισθήματα που κράτησε το υποσυνείδητό μας και που τα φέρνει στο προσκήνιο πολλές φορές σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς καν εμείς να το ζητήσουμε. Δεν είναι απαραίτητα πάντα καλές, και αυτό γιατί κανείς μας δεν μπορεί να ξεχάσει ποτέ ό,τι έχει βιώσει, καλό ή άσχημο.
Οι αναμνήσεις ξυπνάνε με πολλούς τρόπους. Με το άκουσμα ενός τραγουδιού, την επίσκεψη ενός χώρου όπου κάποτε ζήσαμε κάτι, με το ξεφύλλισμα ενός άλμπουμ φωτογραφιών και, φυσικά, με τα αντικείμενα. Τα φαινομενικά αυτά άψυχα αντικείμενα, που έχουν τη δύναμη να ξυπνήσουν τις αναμνήσεις μας, και άλλοτε μας κάνουν να χαμογελάμε άλλοτε, πάλι, να δακρύζουμε. Ένα παιχνίδι που ενδεχομένως κρατήσαμε από παιδιά, ένα ρούχο που μας δωρίσανε, μια κορνίζα που κλείσαμε μέσα της μια όμορφη στιγμή, τυπωμένη σε μια φωτογραφία για να θυμόμαστε... Αντικείμενα που ξυπνούν αναμνήσεις, αντικείμενα που στο ξύπνημα των αναμνήσεων ζωντανεύουν τόσο, που καμιά φορά νομίζουμε πως είναι αληθινά, πως θα μας νιώσουν, θα μας μιλήσουν, και μόνο όταν συνειδητοποιούμε πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό τα παραγκωνίζουμε, άλλοτε με απέχθεια και άλλοτε με νοσταλγία.
Τα αντικείμενα έχουν την ιδιότητα, ακόμα και αν δε θυμόμαστε συγκεκριμένα το πώς έγιναν τα γεγονότα, να μας επαναφέρουν την αίσθηση του τι και του πώς νιώσαμε όταν αυτά μάς προσφέρθηκαν ή όταν τα μοιραστήκαμε με αγαπημένους μας ανθρώπους. Αυτές οι καταγραφές συναισθημάτων είναι που προσθέτουν στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς μας και που γεμίζουν το συναισθηματικό μας κόσμο.
Είθισται την περίοδο των Χριστουγέννων τα αντικείμενα να έχουν καθοριστικό ρόλο μέσα από τη μορφή της ανταλλαγής δώρων που γίνεται. Έτσι, οι αναμνήσεις που προκύπτουν μέσα από αντικείμενα είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία, που σε άλλους προκαλεί μια γλυκιά νοσταλγία, ποτισμένη με ένα αχνό χαμόγελο, και σε κάποιους άλλους έναν κόμπο στο λαιμό, συνοδευόμενο με δάκρυα που με τη θύμηση κυλάνε, συντροφιά μ’ ένα «γιατί» που ξεφεύγει από τα χείλη.
Ίσως να μην μπορούμε να προκαθορίσουμε τι θα θυμόμαστε και τι όχι, μπορούμε όμως να συμβάλλουμε στο τρόπο που θυμόμαστε τα γεγονότα, ώστε να μας μένουν οι ωραίες αναμνήσεις.
Νεφέλη Πόπη Ζάνη