Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.
Και αυτό επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά από δύο αγαπημένες διαδικτυακές φίλες, για διαφορετικά θέματα μεν που αφορούσαν την υγεία δε. Και οι δυο στις καθημερινές τους αναρτήσεις δεν έγραφαν το παραμικρό από την περιπέτεια υγείας που περνούσαν. Αναρτούσαν ευχάριστα τραγούδια, γράφανε αστεία σχόλια με τους υπόλοιπους, και όλα καλά. Ούτε που περνούσε σε κανέναν μας πως κάτι μπορεί να πηγαίνει άσχημα για αυτές.
Σε μια προσωπική συζήτηση, η μια από τις δύο μού εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημα υγείας που περνούσε, και πραγματικά αιφνιδιάστηκα. Μετά από δύο μέρες το ίδιο συνέβη και με την άλλη φίλη, και επίσης αιφνιδιάστηκα. «Δεν μπορεί!» σκέφτηκα «Και οι δύο μαζί; Και μου το είπανε η μια μετά την άλλη; Μήπως είναι ένα μήνυμα που πρέπει να αποκρυπτογραφήσω;». Όταν τις ρώτησα από πού αντλούσαν τη δύναμη και συνέχιζαν χωρίς να το μοιραστούνε με κανέναν, μου είπανε: «Μα από τον ίδιο τον πόνο! Όταν σε βρει, απλά τον αντιμετωπίζεις, δεν έχεις άλλη επιλογή». Θα πρέπει να διευκρινίσω πως οι συζητήσεις έγιναν με την καθεμία ξεχωριστά και δε γνωρίζονται μεταξύ τους, απλώς συνέπεσε το γεγονός και συνέπεσαν και οι απαντήσεις τους, που ήταν οι ίδιες, αλλά με διαφορετικά λόγια. Η αντιμετώπισή τους πραγματικά με εξέπληξε, αξιοπρεπέστατες και οι δύο, αντιμετώπισαν το πρόβλημά τους με αισιοδοξία, την οποία μετέδιδαν και σε εμάς τους υπόλοιπους χωρίς να ξέρουμε τίποτα.
Όλο αυτό το συμβάν μού δημιούργησε σκέψεις και προβληματισμούς. Πόσοι άραγε ακόμα βιώνουν κάτι ανάλογο; Άνθρωποι πίσω από μια οθόνη ή άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δεν έχει σημασία, βιώνουν κάτι επώδυνο, και όμως συνεχίζουν να χαμογελάνε! Πόση δύναμη θέλει να αντιμετωπίσεις τον πόνο κατάματα και συνάμα να πιστεύεις ακόμα στη ζωή; Και τέτοιου είδους συμπεριφορές τι άλλο μπορεί να κρύβουν παρά μόνο ήθος και ευγνωμοσύνη για το δώρο που λέγεται ζωή!!!
Τίποτα λοιπόν δεν είναι όπως φαίνεται. Θα πρέπει κάποτε να το καταλάβουμε αυτό και να πάψουμε να κρίνουμε και να καταπιανόμαστε από οτιδήποτε βλέπουμε και ακούμε. Είναι τόσο απλό και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το κάνουμε τόσο περίπλοκο. Να ακόμα και αυτό..., το απλό εννοώ, το κάνουμε περίπλοκο, το δυσκολεύουμε. Έχουμε μια τάση να μη διεισδύουμε στα γεγονότα αυτά καθαυτά, αλλά να μένουμε στην επιφάνεια, και, ως γνωστόν, στην επιφάνεια μόνο οι φελλοί επιπλέουν.
Γράφω σε ένα από τα επερχόμενα βιβλία μου:
«Το ουρλιαχτό του λύκου. Αυτό θυμίζουν κάποιες ψυχές. Μόνο που δεν τις ακούει κανείς όταν ουρλιάζουν. Μόνο τους λύκους φοβούνται γιατί φαίνονται. Έτσι είναι οι άνθρωποι, ακόμα και στους φόβους τους, μονάχα εκείνους που φαίνονται φοβούνται. Δεν βαρέθηκαν να βλέπουν μόνο ό,τι φαίνεται;».
Νεφέλη Πόπη Ζάνη
Σε μια προσωπική συζήτηση, η μια από τις δύο μού εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημα υγείας που περνούσε, και πραγματικά αιφνιδιάστηκα. Μετά από δύο μέρες το ίδιο συνέβη και με την άλλη φίλη, και επίσης αιφνιδιάστηκα. «Δεν μπορεί!» σκέφτηκα «Και οι δύο μαζί; Και μου το είπανε η μια μετά την άλλη; Μήπως είναι ένα μήνυμα που πρέπει να αποκρυπτογραφήσω;». Όταν τις ρώτησα από πού αντλούσαν τη δύναμη και συνέχιζαν χωρίς να το μοιραστούνε με κανέναν, μου είπανε: «Μα από τον ίδιο τον πόνο! Όταν σε βρει, απλά τον αντιμετωπίζεις, δεν έχεις άλλη επιλογή». Θα πρέπει να διευκρινίσω πως οι συζητήσεις έγιναν με την καθεμία ξεχωριστά και δε γνωρίζονται μεταξύ τους, απλώς συνέπεσε το γεγονός και συνέπεσαν και οι απαντήσεις τους, που ήταν οι ίδιες, αλλά με διαφορετικά λόγια. Η αντιμετώπισή τους πραγματικά με εξέπληξε, αξιοπρεπέστατες και οι δύο, αντιμετώπισαν το πρόβλημά τους με αισιοδοξία, την οποία μετέδιδαν και σε εμάς τους υπόλοιπους χωρίς να ξέρουμε τίποτα.
Όλο αυτό το συμβάν μού δημιούργησε σκέψεις και προβληματισμούς. Πόσοι άραγε ακόμα βιώνουν κάτι ανάλογο; Άνθρωποι πίσω από μια οθόνη ή άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δεν έχει σημασία, βιώνουν κάτι επώδυνο, και όμως συνεχίζουν να χαμογελάνε! Πόση δύναμη θέλει να αντιμετωπίσεις τον πόνο κατάματα και συνάμα να πιστεύεις ακόμα στη ζωή; Και τέτοιου είδους συμπεριφορές τι άλλο μπορεί να κρύβουν παρά μόνο ήθος και ευγνωμοσύνη για το δώρο που λέγεται ζωή!!!
Τίποτα λοιπόν δεν είναι όπως φαίνεται. Θα πρέπει κάποτε να το καταλάβουμε αυτό και να πάψουμε να κρίνουμε και να καταπιανόμαστε από οτιδήποτε βλέπουμε και ακούμε. Είναι τόσο απλό και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το κάνουμε τόσο περίπλοκο. Να ακόμα και αυτό..., το απλό εννοώ, το κάνουμε περίπλοκο, το δυσκολεύουμε. Έχουμε μια τάση να μη διεισδύουμε στα γεγονότα αυτά καθαυτά, αλλά να μένουμε στην επιφάνεια, και, ως γνωστόν, στην επιφάνεια μόνο οι φελλοί επιπλέουν.
Γράφω σε ένα από τα επερχόμενα βιβλία μου:
«Το ουρλιαχτό του λύκου. Αυτό θυμίζουν κάποιες ψυχές. Μόνο που δεν τις ακούει κανείς όταν ουρλιάζουν. Μόνο τους λύκους φοβούνται γιατί φαίνονται. Έτσι είναι οι άνθρωποι, ακόμα και στους φόβους τους, μονάχα εκείνους που φαίνονται φοβούνται. Δεν βαρέθηκαν να βλέπουν μόνο ό,τι φαίνεται;».
Νεφέλη Πόπη Ζάνη
RSS Feed
