Κάποιες αγάπες…
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.
Την αληθινή αγάπη δεν τη συναντάς εδώ και εκεί, σαν να πρόκειται για πραμάτεια προς πώληση στον πάγκο της λαϊκής. Κάποιοι μπερδεύουν την αγάπη με τον έρωτα, αν και αυτό δεν είναι τόσο κακό. Το μεγάλο μπέρδεμα γίνεται όταν μπερδεύεται η αγάπη με το πάθος. Διότι άλλο πάθος, άλλο αγάπη. Άλλο σε θέλω για την κ@ύλα μου, άλλο σε θέλω για αυτό που είσαι, μα ακριβώς για αυτό, χωρίς να αλλάξεις τίποτα! Όταν αγαπάς αληθινά, δεν περιμένεις τίποτα απολύτως. Δίνεσαι ολοκληρωτικά, στο λεξιλόγιό σου δεν υπάρχει η προσωπική αντωνυμία «εγώ».
Την αληθινή αγάπη πολλές φορές τη συναντάς σε κάποια πρόσωπα που για τους περισσότερους περνούν απαρατήρητα, σε κάποια σώματα με ατέλειες που οι άλλοι ούτε που θα τα κοιτούσαν, όντας κολλημένοι στα πρότυπα που μας λανσάρουν. Σε ανθρώπους που η ψυχή τους ξέρει να βλέπει την ψυχή σου, να αφουγκράζεται εκείνα που λες με τη σιωπή σου. Άνθρωποι που σου κρατούν το κουρασμένο χέρι σου, και ας είναι το δικό τους πιο πονεμένο από το δικό σου. Που σου χαμογελούν, και ας είχαν κλάψει πριν λίγο. Ανιδιοτελώς. Γιατί έτσι νιώθουν. Γιατί κάποιες αγάπες… είναι Αγάπες, και, όταν το άλφα είναι κεφαλαίο, κανένα «εγώ» δε χωράει.
Την αληθινή αγάπη τη συναντάς στον ανάπηρο Κώστα, τον οποίο η Μαρία αγάπησε και είναι εκεί, δίπλα του, να παλεύουν μαζί σε κάθε αντιξοότητα. Στην Καίτη, που γέννησε πέντε παιδιά και το σώμα της δεν εμπνέει πια κανέναν ερωτισμό, αλλά ο Νικόλας, ο άντρας της, συνεχίζει να τη λατρεύει για αυτό που είναι. Στους άνεργους πια, και σε λίγο καιρό ίσως και άστεγους, Πέτρο και Κατερίνα. Στην κυρία Αγγέλα που μαζί με τον κύριο Κυριάκο συνεχίζουν ακόμα να χαμογελάνε ο ένας στον άλλον κάθε πρωί και ν’ ανταλλάσσουν ένα φιλί μετά από σαράντα οχτώ χρόνια γάμου. Από τότε που, όπως λένε, «Ό,τι χαλούσε το φτιάχνανε, δεν το πετούσανε».
Όλα εκμηδενίζονται μπροστά στο συναίσθημα που το άλφα είναι μόνο κεφαλαίο. Και μη μου πείτε πως είμαι μια αθεράπευτα ρομαντική… Οι αγάπες με άλφα κεφαλαίο υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας και δεν τις ζούμε, γιατί είμαστε ντυμένοι «εγώ», γιατί κυνηγάμε συνήθως το ανεκπλήρωτο, γιατί είμαστε αχόρταγοι, γιατί πολύ απλά δε θέλουμε να τις δούμε, και ας το παίζουμε έξυπνοι πως δήθεν δεν υπάρχουν. Μόνο με τις Αγάπες θα απεγκλωβιστούμε από τις αγάπες, μόνο αν γίνει το «εγώ» «μαζί»! Έχει κόπο το «μαζί», αλλά αξίζει!
Νεφέλη Πόπη Ζάνη
Την αληθινή αγάπη πολλές φορές τη συναντάς σε κάποια πρόσωπα που για τους περισσότερους περνούν απαρατήρητα, σε κάποια σώματα με ατέλειες που οι άλλοι ούτε που θα τα κοιτούσαν, όντας κολλημένοι στα πρότυπα που μας λανσάρουν. Σε ανθρώπους που η ψυχή τους ξέρει να βλέπει την ψυχή σου, να αφουγκράζεται εκείνα που λες με τη σιωπή σου. Άνθρωποι που σου κρατούν το κουρασμένο χέρι σου, και ας είναι το δικό τους πιο πονεμένο από το δικό σου. Που σου χαμογελούν, και ας είχαν κλάψει πριν λίγο. Ανιδιοτελώς. Γιατί έτσι νιώθουν. Γιατί κάποιες αγάπες… είναι Αγάπες, και, όταν το άλφα είναι κεφαλαίο, κανένα «εγώ» δε χωράει.
Την αληθινή αγάπη τη συναντάς στον ανάπηρο Κώστα, τον οποίο η Μαρία αγάπησε και είναι εκεί, δίπλα του, να παλεύουν μαζί σε κάθε αντιξοότητα. Στην Καίτη, που γέννησε πέντε παιδιά και το σώμα της δεν εμπνέει πια κανέναν ερωτισμό, αλλά ο Νικόλας, ο άντρας της, συνεχίζει να τη λατρεύει για αυτό που είναι. Στους άνεργους πια, και σε λίγο καιρό ίσως και άστεγους, Πέτρο και Κατερίνα. Στην κυρία Αγγέλα που μαζί με τον κύριο Κυριάκο συνεχίζουν ακόμα να χαμογελάνε ο ένας στον άλλον κάθε πρωί και ν’ ανταλλάσσουν ένα φιλί μετά από σαράντα οχτώ χρόνια γάμου. Από τότε που, όπως λένε, «Ό,τι χαλούσε το φτιάχνανε, δεν το πετούσανε».
Όλα εκμηδενίζονται μπροστά στο συναίσθημα που το άλφα είναι μόνο κεφαλαίο. Και μη μου πείτε πως είμαι μια αθεράπευτα ρομαντική… Οι αγάπες με άλφα κεφαλαίο υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας και δεν τις ζούμε, γιατί είμαστε ντυμένοι «εγώ», γιατί κυνηγάμε συνήθως το ανεκπλήρωτο, γιατί είμαστε αχόρταγοι, γιατί πολύ απλά δε θέλουμε να τις δούμε, και ας το παίζουμε έξυπνοι πως δήθεν δεν υπάρχουν. Μόνο με τις Αγάπες θα απεγκλωβιστούμε από τις αγάπες, μόνο αν γίνει το «εγώ» «μαζί»! Έχει κόπο το «μαζί», αλλά αξίζει!
Νεφέλη Πόπη Ζάνη
RSS Feed
