​​Το ταξίδι του καλού καιρού ‒ θάλασσα, τοπίο, σύμβολα
σε πίνακες σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων
Μέρος Γ’

​

​Το φθινόπωρο έχει ανοίξει τα πανιά του διάπλατα και εμείς ζωγραφίζουμε με το νου φανταστικές οάσεις στους τοίχους της καθημερινότητας, επιτυγχάνοντας σύντομες αλλά όμορφες αποδράσεις. Έτσι συνεχίζουμε με το Μέρος Γ’ της θεματικής του καλού καιρού, σαλπάροντας με ευνοϊκό άνεμο πλέον την καλή διάθεση ή την επιθυμία καλύτερα να ανοίξουμε μία νοητή ρωγμή στο μπετόν, μεταφέροντας εικόνες από διάφορες συνθέσεις φυσικού και κατοικημένου χώρου σε όσους αναπολούν το καλοκαιράκι, στους χειμερινούς ενδεχομένως κολυμβητές και σε όσους επίσης αγαπούν το θαλασσινό τοπίο σε όποια εποχή. Και ‒γιατί όχι;‒ μπορεί όλα αυτά να πυροδοτήσουν τις θελήσεις για να αδράξουμε την κατάλληλη στιγμή την ευκαιρία που θα μας οδηγήσει σε πραγματικές εξορμήσεις. Ας συγκεντρωθούμε στην ιδέα, λοιπόν, των ταξιδιών που μας περιμένουν να τα πραγματοποιήσουμε, γιατί αποκτούν και αυτά παραδόξως υπόσταση στο μυαλό μας, όταν τα σκεφτόμαστε έντονα, και είναι πιο πιθανό έτσι να συμβούν! Μέχρι τότε, όμως, μπορούμε στο μεταξύ να πάμε στη Σίφνο και στην Ύδρα, μέσα από τους πίνακες του Παναγιώτη Τέτση, καθώς και να βουτήξουμε στα γαλήνια νερά ειδυλλιακών παραλιών, αναγεννημένων μέσα από το βλέμμα του Γιάννη Μιγάδη.

Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925. Έκανε μαθήματα με τον Κλάους Φρισλάντερ, ενώ επηρεάστηκε από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη και από το Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα. Δάσκαλοί του στην ΑΣΚΤ (1943-1949) υπήρξαν οι Δημήτρης Μπισκίνης, Παύλος Μαθιόπουλος και για λίγο ο Κωνσταντίνος Παρθένης. Συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι και το 1958 δίδαξε στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (η μετέπειτα Επαγγελματική Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών Βακαλό), όντας επιπλέον και ιδρυτικό του μέλος. Το 1976 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1991, ενώ στο μεταξύ, το 1989, είχε εκλεγεί Πρύτανης. Το 1993 εξελέγη ακαδημαϊκός.
 
Η θεματογραφία του επικεντρώνεται κυρίως σε πορτρέτα, τοπία, νεκρή φύση και σε απεικονίσεις πολυπρόσωπων σκηνών. Είναι χαρακτηριστική η σχέση του με το χρώμα, που φροντίζει να το διατηρεί «ζωντανό» και σε μία ισορροπία με το έντονο φως, ενώ η αφήγησή του εμπνέεται από ό,τι περιβάλλει τον άνθρωπο και από όσα εκείνος προσλαμβάνει με τις αισθήσεις του, εκφράζοντας την αρμονική και λειτουργική διάδραση του καλλιτέχνη και γενικότερα του ατόμου ευρύτερα με το χώρο, φυσικό, οικιστικό και κοινωνικό. Οι πίνακές του αποπνέουν μία ηρεμία και ένα αίσθημα οικειότητας στο θεατή, άλλοι σαν συλλήψεις στιγμών και άλλοι σαν ανοιχτό παράθυρο στον ατέρμονα μεταβαλλόμενο κόσμο, διατηρώντας επιπλέον έναν ενεργό διάλογο με πιο κλασικές μορφές απεικόνισης. Τελικά, παρακολουθώντας τις δημιουργικές αποτυπώσεις του Παναγιώτη Τέτση στον καμβά, μου είναι δύσκολο, ατενίζοντας το βαθύ μπλε της θάλασσας όταν σμίγει με τις αποχρώσεις του πράσινου, να μη σκέφτομαι την τοπιογραφία του.
​

   

  

   

​Γιάννης Μιγάδης

​Ο Γιάννης Μιγάδης γεννήθηκε το 1926 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1945-1951) και με υποτροφία στο Παρίσι (1961-1963) σκηνογραφία και ενδυματολογία στην Ανώτατη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών. Έτσι, πέραν της ζωγραφικής, σκηνογράφησε και σχεδίασε κοστούμια για πολλές θεατρικές παραστάσεις, ήδη ερασιτεχνικά από το 1945, ως βοηθός σκηνογράφου από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 και επαγγελματικά από το 1953 έως και το 1992. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και θέατρα, ενώ το 2003 του απονεμήθηκε το Βραβείο Πάνου Αραβαντινού για το σύνολο του έργου του στους αντίστοιχους τομείς. Δάσκαλός του υπήρξε ο Κωνσταντίνος Παρθένης, για τον οποίο λέει χαρακτηριστικά: «Ήταν σαν μοναστήρι εκεί μέσα. Οι σχέσεις μας ήταν σχέσεις στοργής και εκτίμησης. Όταν ερχόταν ο Παρθένης δεν μιλούσαμε. Ήταν ιερός χρόνος». Είχε επηρεαστεί επίσης και από το Γιάννη Τσαρούχη, για τον οποίο αντίστοιχα παρατηρεί: «Για μας ήταν αποκάλυψη. Ήταν πρωτοπορία» (Γιάννης Μιγάδης, σσ. 29,  βλ. Πηγές.). Στη ζωγραφική, οι θεματικές του αφορούν συνήθως τη νεκρή φύση, συνθέσεις, πορτρέτα, το φυσικό και αστικό τοπίο, ενώ χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, όπως το κολάζ.
​

Σε σχέση με την τεχνοτροπία του στη ζωγραφική ο ίδιος λέει: «Δε νομίζω ότι έχω εφεύρει ποτέ κάτι καινούργιο, μου φαίνεται αρκετά τολμηρό το ότι ζωγραφίζω όπως νιώθω» (Γιάννης Μιγάδης, σσ. 129,  βλ. Πηγές.)
​

​​Πηγές βιογραφικών πληροφοριών και εικόνων:
 
Παναγιώτης Τέτσης (συλλογικό έργο), Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Σύγχρονοι Έλληνες Ζωγράφοι, Αθήνα, 2007. [Επιμέλεια έκδοσης: Θανάση Θ. Νιάρχου, Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Γιάννη Κούρτη.]
 
Γιάννης Μιγάδης, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Σύγχρονοι Έλληνες Ζωγράφοι, Κ. ΑΔΑΜ Εκδοτική, Αθήνα, 2007. [Επιμέλεια έκδοσης: Κώστα Αδάμ, Υπεύθυνη σειράς: Πέγκυ Κουνενάκη, Σχεδιασμός: Κρίστης Κασαστογιάννη, Κατερίνας Αδάμ, Διόρθωση κειμένων: Μπούλης Θεοφυλακτοπούλου, Φωτογράφοι: Γιάννης Βαχαρίδης, Δημήτρης Μαργαρίτης, Κείμενα: Μάρθας-Έλλης Χριστοφόγλου.]
 
https://paletaart.wordpress.com/
 
 
Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου

Ο πίνακας προβάλλει το μεταβατικό στάδιο από την πιο γραμμική απόδοση, με αρχιτεκτονική οργάνωση του χώρου, στην ελεύθερη σύνθεση οργανικών και γεωμετρικών θεμάτων.

 

Πηγές βιογραφικών πληροφοριών και εικόνων:

Γιάννης Σπυρόπουλος, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Οι Μεγάλοι Έλληνες Ζωγράφοι, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2006. [Κείμενα Χρύσανθου Α. Χρήστου και Γιάννη Σπυρόπουλου, καλλιτεχνική επιμέλεια Ρούλας Φραγκούλη, σχεδιασμός ‒ επιμέλεια σειράς Άρη Μαραγκόπουλου, Copyright εκδόσεις «Μέλισσα», «Πρόλογος» Άρη Μαραγκόπουλου, χορηγός Εθνική Τράπεζα.]

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Οι Μεγάλοι Έλληνες Ζωγράφοι, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2006. [Κείμενα Μυρτάλης Αχειμάστου-Ποταμιανού και Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, καλλιτεχνική επιμέλεια Ρούλας Φραγκούλη, σχεδιασμός ‒ επιμέλεια σειράς Άρη Μαραγκόπουλου, Copyright εκδόσεις «Μέλισσα», «Πρόλογος» Άρη Μαραγκόπουλου, χορηγός Εθνική Τράπεζα.]

__________
https://paletaart.wordpress.com/
http://blogs.sch.gr/95dimath/2014
http://www.spyropoulosfoundation.org/


Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου

Ο Σπύρος Παπαλουκάς από την κωμόπολη Δεσφίνα, στο Νομό Φωκίδας, σπούδασε στην Αθήνα, στη Σχολή Καλών Τεχνών ‒αναβαθμίστηκε σε Ανώτατη (ΑΣΚΤ), το 1930‒, τα χρόνια 1909-1916, με δασκάλους του τον πρώτο τότε διευθυντή Γεώργιο Ιακωβίδη, το Σπύρο Βικάτο, επίσης, το Δημήτριο Γερανιώτη, το Γεώργιο Ροϊλό, το Στέφανο Λάντσα και τον Παύλο Μαθιόπουλο. Συνέχισε τη μετεκπαίδευσή του στο μεταπολεμικό Παρίσι του 1917, προσπαθώντας να προχωρήσει πέραν του περιορισμένου ακαδημαϊκού συντηρητισμού των σπουδών του, μπολιαζόμενος από τις νέες τάσεις της εποχής. Ασκούνταν επίμονα πάνω στο αντικείμενό του, προκειμένου να οξύνει τις δεξιότητες και να ανοίξει τον ορίζοντά του. Συνδέθηκε φιλικά με το Στρατή Δούκα και το Φώτη Κόντογλου, που συνυπήρχαν δημιουργικά στη διαδρομή του και στις περιόδους παραμονής του στον Άθω. Από το 1943 έως το 1951 δίδαξε ελεύθερο σχέδιο στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου, ενώ το 1956 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Ασχολήθηκε επιπλέον, σε μικρή ηλικία, με τον πηλό και την κατασκευή φιγούρων του θεάτρου σκιών, αργότερα επιτυχώς με την αγιογραφία, με τη σκηνογραφία κ.ά. Στη ζωγραφική, πιο ειδικά, καταπιάστηκε με μία ποικιλία θεματικών ειδών, όπως θρησκευτικά, τοπιογραφία, προσωπογραφία κ.λπ., ενώ σε εκείνον οφείλεται το χρώμα της «Μπλε πολυκατοικίας» (1933), στα Εξάρχεια, έργο του αρχιτέκτονα Κυριακούλη Παναγιωτάκου (1902-1982).

«Η πολυκατοικία, ιδιοκτησία της οικογένειας Αντωνοπούλου, χτίστηκε το 1933 στη γωνία των οδών Αραχώβης και Θεμιστοκλέους, στα Εξάρχεια. Μεσοαστική γειτονιά τα Εξάρχεια, όπως και η γειτονική Νεάπολη, χτίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αι. (τα Εξάρχεια λίγο αργότερα από τη Νεάπολη) στον χώρο που δημιουργείται ανάμεσα στους δύο γυμνούς τότε και πευκόφυτους σήμερα λόφους, του Λυκαβηττού και του Στρέφη. Σπίτια νεοκλασικά, μικρά, μονώροφα και διώροφα τα περισσότερα αρχικά και σταδιακά, καθώς η γειτονιά απλωνόταν ανατολικότερα και μέχρι τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, αρκετά τριώροφα. Χαρακτηριστικός είναι ο πίνακας του Σπύρου Βασιλείου του 1930, που απεικονίζει την πλατεία των Εξαρχείων πλαισιωμένη από τέτοια μικρά, χαμηλά, προχειροφτιαγμένα κτίρια. Στην ίδια ακριβώς θέση δύο χρόνια αργότερα θα υψωθεί η μπλε πολυκατοικία, που το χρώμα της οφείλεται σε μελέτη του ζωγράφου Σπύρου Παπαλουκά. Σύμπτωση ή γνώση; Το αρχικό μπλε του Παπαλουκά ήταν πολύ κοντά στο μπλε του ουρανού του Βασιλείου» [Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Η μπλε πολυκατοικία, Libro, Αθήνα, 2009, Α’ Ανατύπωση (1η έκδοση 2006), σσ. 11].

Τις συνθέσεις του χαρακτηρίζουν οι αντιθέσεις στο χρώμα, η ιδιαίτερη λειτουργία του φωτός και ο ελεγχόμενα αφηρημένος γεωμετρισμός, αποπνέοντας ποιητικότητα και εκφράζοντας μία τάση φυγής από το συγκεκριμένο, με το σύγχρονο διαδραστικό άνοιγμα ως προς τον έξω κόσμο, μέσα από διάφορες τεχνικές, των οποίων ο χειρισμός διαμορφώνει έντονη εσωτερική κίνηση στα έργα του. Ίσως έτσι στοιχεία που θυμίζουν αντικείμενα ή απομεινάρια τους να γίνονται είδος συμβόλου, να αποκτούν μία άλλη διάσταση στη σφαίρα του ιδεατού και της υποκειμενικότητας του καλλιτέχνη, αντανακλώντας και τη διασπορά ή την αποσύνθεση των βεβαιοτήτων στο μεταπολεμικό κόσμο, που γίνονταν όλο και πιο αφηρημένες, μέσα από αλλεπάλληλες και συνεχείς πυροδοτήσεις συγκρούσεων και αναταραχών. Ο πίνακας «Καλοκαίρι, φεγγάρι και γη» θα μπορούσε να υποδηλώνει και την επιθυμία ενός ταξιδιού προσανατολισμένου από το σκοτάδι στο φως, με καραβάκι την ελπίδα, που μοιάζει σχεδόν σαν όνειρο.


Πηγές βιογραφικών πληροφοριών και εικόνων:

Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Η μπλε πολυκατοικία, Libro, Αθήνα, 2009, Α’ Ανατύπωση (1η έκδοση 2006).

Αλέκος Κοντόπουλος, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Οι Μεγάλοι Έλληνες Ζωγράφοι, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2006. [Κείμενα Τώνη Π. Σπητέρη, Αλέκου Κοντόπουλου, καλλιτεχνική επιμέλεια Ρούλας Φραγκούλη, σχεδιασμός ‒ επιμέλεια σειράς Άρη Μαραγκόπουλου, Copyright εκδόσεις «Μέλισσα», «Πρόλογος» Άρη Μαραγκόπουλου, χορηγός Εθνική Τράπεζα.]

Σπύρος Παπαλουκάς, Τα Νέα, Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού, Οι Μεγάλοι Έλληνες Ζωγράφοι, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2006. [Κείμενα Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα, καλλιτεχνική επιμέλεια Ρούλας Φραγκούλη, σχεδιασμός ‒ επιμέλεια σειράς Άρη Μαραγκόπουλου, Copyright εκδόσεις «Μέλισσα», «Πρόλογος» Άρη Μαραγκόπουλου, χορηγός Εθνική Τράπεζα.]
 
http://wwk.kathimerini.gr/kath/7days/1996/01/14011996.pdf
http://archive-gr-2013.com/gr/n/2013-03-28_1743410_84/National-gallery
https://paletaart.wordpress.com/
http://artivity.gr/
http://www.gallery.asfa.gr/default.aspx
http://www.nationalgallery.gr/
http://www.melt.gr/

 
Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου

Καλλιτεχνικός διευθυντής τους είναι ο χορευτής και χορογράφος Moses Pendleton, ο οποίος ίδρυσε την ομάδα το 1981.


Οι εικόνες από:
https://www.facebook.com/OfficialMOMIX?fref=ts
http://www.redefinemag.com/2013/botanica-by-momix-live-dance-performance-review/
http://blog.teatroscanal.com/2011/12/20/momix-la-primera-vez/
http://www.ticketsarasota.com/2015/01/11/dance-review-gala-worthy-reality-tv/
http://www.sueddeutsche.de/kultur/dialogfreie-buehnenshows-da-fehlen-die-worte-1.1119808-9
http://www.theguardian.com/stage/gallery/2009/may/15/momix-botanica

 
Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου

Από καιρό είχα ακούσει και ομολογώ πως ήθελα να δω τους «Embrace The Paradox» ζωντανά, όταν μια φίλη μού έστειλε το κομμάτι «Walking with no Hope», και οι ελπίδες για την πορεία τούτης της μπάντας πολλαπλασιάστηκαν, αν και πάντα με διακατέχει ένας ενδοιασμός όταν πρόκειται για νέες μπάντες. Και να λοιπόν που τώρα το χαρτάκι εισόδου για το live τους μου έκλεινε το μάτι, κι εγώ να ξύνω μολύβια για το ρεπορτάζ που θα έγραφα για την εμφάνισή τους, ξεχνώντας κάθε αρχική μου σκέψη περί χειμώνα και οικιακής θαλπωρής. Το μυαλό μου έτρεχε πια σε εικόνες κατακλυσμένες με ήχους μεταλλικούς. 

Σάββατο βράδυ και βρίσκομαι Θεσσαλονίκη στην περιοχή Λαδάδικα, έξω από το χώρο που θα φιλοξενήσει το σόου. Η προσέλευση του κόσμου μεγάλη και παρέες όλων των ηλικιών να γεμίζουν το ενίοτε σιωπηλό σοκάκι. Από μέσα να ακούγονται ήδη οι δοκιμές ήχου κι ο κόσμος έξω να ανυπομονεί να αποθεώσει τις αγαπημένες του μπάντες. Και οι θύρες άνοιξαν στις οκτώμισι, γεμίζοντας την αίθουσα με οργισμένα νιάτα, κυρίως με οπαδούς της μέταλ σκηνής.

Η αναμονή ήταν ελάχιστη και ήδη βρίσκω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τους «Embrace The Paradox», που τόσο δυναμικά κατέκλυσαν τη σκηνή με τους ήχους του πρώτου κομματιού «Reflections». Το κοινό γρήγορα ανταποκρίθηκε στους metalcor-ικους τόνους και agitato ρυθμούς. Τα μέλη της μπάντας, αν και νεαροί στην ηλικία, έπαιξαν ως επαγγελματίες μουσικοί και ξεσήκωσαν τους θεατές τους σε ένα moshpit ενθουσιασμό. Αν και η εμφάνισή τους περιελάμβανε λίγα μόνο κομμάτια, οι εντυπώσεις ήταν τόσο καλές, που γρήγορα άφησα το μπλοκάκι του ρεπόρτερ στην άκρη, για να το αντικαταστήσει μία ακόμη μπίρα. Οι «Embrace The Paradox» φάνηκαν να γνωρίζουν το τι ζητάει το κοινό τού σήμερα στους χώρους της μέταλ σκηνής, κι αυτό ήταν «εύγλωττο», βλέποντας νεαρά στόματα να τραγουδούν τους στίχους των κομματιών τους.  

Έμεινα, φυσικά, να παρακολουθήσω όλο το  live. Δεύτεροι στη σειρά ήταν οι απίστευτα μουσικά ζωηροί «Psyanide» και τρίτοι κατά σειρά εμφανίστηκαν οι σταρ της βραδιάς «End Cycle», με φανερά εκρηκτική παρουσία και δυναμισμό επί της σκηνής. Οι «End Cycle» αφιέρωσαν το live αυτό στην προώθηση της νέας δισκογραφικής δουλειάς τους «Fire Walk With Me», που δίχως αμφιβολία θα έχει επιτυχημένη εξέλιξη.  

Μετά το πέρας του σόου οι μπάντες κατέβηκαν από τη σκηνή κι έγιναν ένα με το κοινό τους, που απαρτιζόταν από φίλους, φαν, συγγενείς και θαμώνες του μαγαζιού. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να συλλέξω τις απαιτούμενες, κατ’ εμέ, πληροφορίες, που θα μορφοποιούσαν στο μυαλό μου μια γενική εικόνα για το προφίλ μίας μπάντας, της οποίας μόλις δήλωσα φαν. Παρά τους ενδοιασμούς που είχα αρχικά και για το αν αυτό θα ήταν ένα ακόμα ρεπορτάζ, οφείλω να τονίσω πως όλη η βραδιά μού άφησε μια ανεπαίσθητη διάθεση να βιώσω μία ακόμη παρόμοια εμπειρία και μία θέληση να ξαναδώ τις μπάντες αυτές να τραντάζουν το stage της νεολαίας.

Οι «Embrace The Paradox» είναι ένα πενταμελές συγκρότημα που ιδρύθηκε μόλις το 2013. Στο ενεργητικό του έχει αρκετά έτοιμα κομμάτια, εμφανίσεις καθώς και ενθουσιώδεις υποστηρικτές. Ο ήχος της μπάντας χαρακτηρίζεται κυρίως από metalcore και deathcore στοιχεία, με βασικές επιρροές από τον ίδιο χώρο, όπως είναι οι «Parkway Drive», «Feed Her To The Sharks», «Chelsea Green» κ.ά. Μία μπάντα πολλά υποσχόμενη για τους πιστούς της μέταλ μουσικής, μιας και τα παιδιά στοχεύουν να αναστατώσουν τα stage. Κι όπως δήλωσε η μάνατζέρ τους, «Καλύτερα να αγκαλιάζουμε το παράδοξο, υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να χαρακτηριστούμε κοινότυποι, μες στον παραλογισμό του καθωσπρεπισμού τού σήμερα». «Embrace the Paradox», λοιπόν, και παραδόξως να ηχούμε!




Φωτογραφίες:Καλλιτεχνική Ένωση Ulysses 

Embrace The Paradox
https://www.facebook.com/EmbraceTheParadox

Η εικόνα με τίτλο «Undine» είναι του Loui Jover. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστοχώρο Εύπολις:http://eupolis.org/

Το link του κειμένου [εδώ]

Η καλλιτεχνική Ένωση Ulysses – Artistic Merits ευχαριστεί τους χορηγούς υποστήριξης για την πολύτιμη συνεισφορά τους: Films Production − Stay Hungry Films in London, Wonderwall − The Roof’n’Roll Hall, Thessaloniki Rainbow Youth, Ινστιτούτο Ενδοοικογενειακής Αποκατάστασης, Σύλλογος ΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ, Thess checkpoint, E-charity.gr online magazine, Mpezes Pastry Shop, D.E.M.C. Direct Marketing/ Digital Prints και το CMOM-CityMag online magazine.

 
Καλλιτεχνική Ένωση Ulysses – Artistic Merits

Σε μια βδομάδα τα λέμε από κοντά για τις αδυναμίες και τις εκλεκτικές μας συγγένειες! Σε φιλώ γλυκά, μου έγραψε κλείνοντας την ηλεκτρονική μας συνομιλία ο Αύγουστος Κορτώ, και εγώ αδημονούσα να περάσει η βδομάδα, ώστε να τον συναντήσω επιτέλους από κοντά! Αφορμή το νέο του βιβλίο, «Το βιβλίο της Κατερίνας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο Αύγουστος Κορτώ βρέθηκε στις 3 Μαΐου στα Ιωάννινα στο «ΤραΜπάΛα-λα». Ήταν τέτοιο το δέος που ένιωθα για αυτό τον άνθρωπο, που δε σας κρύβω πως έτρεμαν τα πόδια μου και χίλιες μύριες σκέψεις (μη χάσω τα λόγια μου, πώς θα με αντιμετωπίσει κ.ά.) με πλημμύριζαν καθώς τον πλησίαζα. Όλα αυτά διαλύθηκαν από το πρώτο κιόλας λεπτό που το χαμόγελό του, η ζεστή υποδοχή του και η αύρα του με έκαναν να νιώσω πως αντάμωνα με έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, το οποίο απλώς είχα καιρό να δω. Γιατί αυτό είναι ο Αύγουστος, ένας απίστευτα ζεστός άνθρωπος, στου οποίου το βλέμμα διακρίνεται μια παιδική αθωότητα, που προσπαθεί να ισορροπήσει με τον ενήλικα. Πρόθυμος, χαμογελαστός, ανοιχτός σε κάθε θέμα, μοιράστηκε τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τα θέλω του. Ας τον απολαύσουμε!


Νεφέλη Π.Ζ.: «Μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες, θεατρικά, παιδικά βιβλία, μεταφράσεις. Γράφεις συνέχεια και ασταμάτητα. Τι είναι αυτό που σε κάνει να γράφεις ακόρεστα, από πού αντλείς όλη αυτή την έμπνευση για δημιουργία;».

Αύγουστος Κορτώ: «Η έμπνευση νομίζω πως επισκέπτεται τους πάντες – απλώς, κάποιοι από εμάς, δεν μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει. Αν δεν έγραφα θα ήμουν δυστυχής, οπότε γράφω πρωτίστως από αδήριτη ανάγκη».

Ν.Π.Ζ: «Από πότε ξεκινάει η ενασχόλησή σου με τη συγγραφή, πώς προέκυψε;».

Α.Κ.: «Το καλοκαίρι των δεκαεφτά μου χρόνων έγραψα τα πρώτα διηγήματα. Είχα την τύχη να εκδοθούν. Έκτοτε γράφω ασταμάτητα».

Ν.Π.Ζ: «Για Το βιβλίο της Κατερίνας πώς γεννήθηκε η ιδέα;».

Α.Κ.: «Ήταν μια ιδέα που κουβαλούσα χρόνια. Μητρικές μορφές υπήρχαν διάσπαρτες στα βιβλία μου. Υποθέτω πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου».

Ν.Π.Ζ: «Υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε το βιβλίο»;

Α.Κ.: «Γράφτηκε πυρετωδώς, μέσα σε δυο βδομάδες, σαν να φοβόμουν να σταθώ πολύ στις επί μέρους μνήμες του».

Ν.Π.Ζ: «Μας λέει η Κατερίνα: “Αυτό το βιβλίο με διαλύει”. Εσένα σε διέλυσε; Πόσο δύσκολο σου ήταν να το γράψεις;».

Α.Κ.: «Δεν πρόλαβε, ευτυχώς. Και δεν το διάβασα ποτέ».

Ν.Π.Ζ: «Γιατί επέλεξες ως αφηγήτρια την Κατερίνα και δεν το αφηγήθηκες εσύ ο ίδιος;».

Α.Κ.: «Γιατί δε θα μπορούσα να είμαι αντικειμενικός. Το βιβλίο θα κατέληγε αγιογραφία».

Ν.Π.Ζ: «Υπάρχουν αναμφισβήτητα πολλοί ενήλικες που βίωσαν ανάλογα γεγονότα, στην παιδική και εφηβική τους ηλικία, με αυτά που βίωσες εσύ με την μητέρα σου. Οι περισσότεροι όχι απλώς δεν τα λένε, αλλά συνεχίζουν να ζουν με τις φοβίες που προέκυψαν λόγω καταστάσεων, χωρίς να ζητάνε βοήθεια. Τι έχεις να τους προτείνεις; Αξίζει η σιωπή και κατ’ επέκταση η απουσία ποιότητας στη συναισθηματική ζωή, στην καθημερινότητά τους;».

Α.Κ.: «Πρώτα απ’ όλα, αν το παρελθόν τούς βασανίζει, να δουλέψουν μ’ ένα γιατρό για τη διαχείρισή του. Από κει κι έπειτα, για μένα το αγαθό της ελευθερίας είναι ανεκτίμητο κι αδιαπραγμάτευτο – κι ελευθερία χωρίς να μιλώ ανοιχτά για όσα με συνθέτουν μου φαίνεται αδιανόητη».

Ν.Π.Ζ: «Είσαι από τους ανθρώπους που λένε τα πράγματα ως έχουν. Είσαι απίστευτα ειλικρινής, όσον αφορά την προσωπική σου ζωή και τις επιλογές σου. Υπάρχει κόστος, τίμημα; Και αν ναι, σε επηρεάζει;».

Α.Κ.: «Υπάρχει μόνον ανακούφιση, και η συντροφικότητα –τρομερά πολύτιμη– όσων ανθρώπων με πλησιάζουν, γιατί οι πληγές μας και οι χαρές μας μοιάζουν».

Ν.Π.Ζ: «Μετά από μια αλληλουχία δύσκολων και επίπονων γεγονότων (απώλεια αγαπημένου προσώπου, αλκοόλ, ψυχοσωματικά, φοβίες κ.ά.) που βίωσες, τι είναι για σένα ζωή;».

Α.Κ.: «Να έχεις αγάπη, δική σου κι αλλωνών».

Ν.Π.Ζ: «Υπάρχει κάτι από αυτά που έκανες ή από εκείνα που δεν έκανες για το οποίο μετανιώνεις;».

Α.Κ.: «Οι ενοχές είναι συναίσθημα άχρηστο κι επιβλαβές. Αντί να μετανιώνω, προτιμώ να δρω».

Ν.Π.Ζ: «Αν δεν ήσουν συγγραφέας, θα ήθελες να είσαι;…».

Α.Κ.: «Μουσικός. Χωρίς δεύτερη σκέψη».

Ν.Π.Ζ: «Πέντε κακές συνήθειές σου, που εν γνώσει σου συνεχίζεις να έχεις;».

Α.Κ.: «Νομίζω το τσιγάρο, που δεν αφήνω απ’ το χέρι μου, φτάνει και για δέκα».

Ν.Π.Ζ: «Αν ήταν στο χέρι σου, τι θα άλλαζες, ώστε ο κόσμος μας να γινόταν λίγο καλύτερος;».

Α.Κ.: «Θα ήταν ευχής έργον να βλέπαμε το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης –Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα– να εφαρμόζεται στην πράξη».

Ν.Π.Ζ: «Αγαπημένη καθημερινή στιγμή που αδημονείς να τη ζεις ξανά και ξανά;».

Α.Κ.: «Όταν ο καλός μου ξυπνά το πρωί, ανοίγει τα μάτια και μου χαμογελά».

Ν.Π.Ζ: «Τι θα ήθελες να πεις στους νέους συγγραφείς που τώρα ξεκινάνε;».

Α.Κ.: «Να διαβάζουν όσο μπορούν περισσότερο και να μην πάψουν ποτέ να είναι μανιώδεις αναγνώστες».

Ν.Π.Ζ: «Επόμενη δουλειά σου να περιμένουμε σύντομα;».

Α.Κ.: «Το επόμενο μυθιστόρημά μου θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο που μας έρχεται».

Ν.Π.Ζ: «Κλείνοντας, εύχεσαι;…».

Α.Κ.: «Αγάπη ολούθε».

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Πέτρος Χατζόπουλος, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Αύγουστου Κορτώ, γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη και ζει στα Εξάρχεια. Έχει γράψει διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, κείμενα για το θέατρο, ένα κινηματογραφικό σενάριο και βιβλία για παιδιά. Έχει επίσης μεταφράσει έργα των Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Τζον Απντάικ, Άννι Πρου, Κόρμακ ΜακΚάρθι, Κόλουμ ΜακΚαν, Σάρα Ουότερς, Τζον Μπάνβιλ, Γκιγιόμ Απολινέρ και ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Αρθρογραφεί τακτικά, περνάει απολαυστικές εργατοώρες στο Facebook, παρουσιάζει σαββατιάτικη εκπομπή με αλλοπρόσαλλες μουσικές στον Amagi Radio, και είναι λάτρης των αμερικάνικων τηλεοπτικών σειρών (θεωρώντας τους Sopranos ως έξοχο δείγμα του θρυλικού Great American Novel). Σε ό,τι χρόνο του απομένει διαβάζει μετά μανίας, μαγειρεύει, και γενικώς διάγει βίο σπιτόγατου, συντροφιά με το λατρεμένο του σύντροφο (το επονομαζόμενο Κουτάβι).

__________
Τα βιβλία και οι μεταφράσεις του.


Της Νεφέλης Πόπη Ζάνη

Παρουσίαση τραγουδιού και βίντεο "Homeskin"


Μία μουσική περιήγηση με ένα βίντεο της Ιουλίας Λυμπεροπούλου για το τραγούδι «Homeskin» σε μουσική και στίχους του Δημήτρη Λάμπου από το άλμπουμ του «Lampoons, songs & laments for the 21th century» (Λίβελοι, τραγούδια και θρήνοι για τον 21ο αιώνα) (2012)

«Homeskin»

Your own true home is your skin
And all that dwell there within
And if you want your homeskin to be smooth
Fill it with love, fill it with truth.

Μουσική και στίχοι: Δημήτρης Λάμπος

Δημήτρης Λάμπος: ντάλσιμερ και φωνητικά 
Kωστής Στεφόπουλος: κρουστά: φλογέρα, καχόν, νταούλι, μουσική στάμνα, μπεντίρ 
Γιώρος Χατατζόγλου: ηλεκτρική κιθάρα 
Kωστής Πατσιώτης: κοντραμπάσο

Μετρονόμος 2012.


Βίντεο/μοντάζ: Ιουλία Λυμπεροπούλου

Εικόνες από:«Life and art» Facebook, «Anonymous Art Of Revolution» Facebook, Eric Persolus Google+

Καλλιτέχνες και φωτογράφοι:Tomas Rucker, Irina Vitalievna Karkabi, Albena Vatcheva, Leonid Afremov, Alberto Tito Ramirez, Christopher Peddecord, Jody Sperling, Karen Heartt, Megan Jakel, Marcus Jarrell Willis, Richard Calmes, Richard Young.