Τεχνότοπος | MOMIX - πέταγμα στο νερό και κολύμπι στον αέρα

MOMIX – πέταγμα στο νερό και κολύμπι στον αέρα

Αυτή ήταν και συνεχίζει να είναι μία χρονιά − σεζόν 2014-2015 πολύ πλούσια σε θεάματα, μουσικές συναντήσεις και θεατρικές παραστάσεις. Κατάφερα να δω κάποια από αυτά και ίσως εν καιρώ μου δοθεί η ευκαιρία να γράψω τις εντυπώσεις μου. Προς το παρόν ο κλήρος πέφτει στους MOMΙX, την αμερικανική ομάδα που κάθε φορά επιστρέφει ανανεωμένη και συνδυάζει τη γυμναστική με τον ακροβατικό, σύγχρονο και συγχρονισμένο χορό και χρησιμοποιεί διάφορα υλικά εν είδει κοστουμιών ή αντικειμένων, στη χοροθεατρική παράσταση με τίτλο «Dreamcatcher», δοκιμάζοντας τα όριά τους και ξεπερνώντας τη συνήθη τους λειτουργία. Έτσι, ένα τραπέζι και ένα κρεβάτι γίνονται πεδίο χορευτικής δράσης, κοστούμια και αέρινα υφάσματα μετασχηματίζονται διαρκώς δημιουργώντας πολλαπλές εικόνες, ενώ παιχνίδια με τα σώματα, το φως και τη σκιά γίνονται ένα κανονικό θέατρο σκιών, ακόμα και με τη χρήση του λόγου, σε συνδυασμό βέβαια με τη συμβολή του φωτισμού και των ειδικών εφέ. Παρακολούθησα τους MOMIX στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, λίγο πριν φύγουν για να κάνουν παραστάσεις στον αντίστοιχο χώρο στη Θεσσαλονίκη, 1-5 Απριλίου 2015. Μου άφησαν μία πολύ ευχάριστη γεύση, ενώ ό,τι πιο κοντινό συνέβη να δω παλιότερα ήταν κάποιες παραστάσεις από το «Μαύρο θέατρο της Πράγας», που είναι ίσως μία πιο κλασική εκδοχή του ευρηματικού «διαλόγου» των οπτικοακουστικών εφέ με τη θεατρική έκφραση, για το ξετύλιγμα μίας ιστορίας, ενιαίας ή σπονδυλωτής.

Σε αυτή την περίπτωση, την παράσταση συνιστούσαν νούμερα – όνειρα. Οι περφόρμερ ήταν δέκα και τα νούμερα διαδέχονταν το ένα το άλλο, καθώς τα εκτελούσαν με ποικίλες συνθέσεις, ενός, δύο, τριών ή και πιο πολλών ατόμων. Κάποια από αυτά είχαν ένα είδος υπόθεσης – ραχοκοκαλιάς, που λειτουργούσε ως αφορμή για την ανάπτυξη της μικρής χορευτικής ιστορίας. Τα πιο πολλά, όμως, τα χαρακτήριζαν οι συνεχείς μεταμορφώσεις. Τα κορμιά δρούσαν και διαδρούσαν, συνυπήρχαν, ψευδαισθητικά εισχωρούσαν ακόμα το ένα στο άλλο ή αλληλεπιδρούσαν με τα υλικά – εργαλεία γύρω τους και πάνω τους.

Η επιλογή της μουσικής, επίσης, ήταν ένα ταξίδι από μόνο του στο χώρο και στο χρόνο. Ακούγοντάς τη και βλέποντας τους χορευτές επί σκηνής, πέραν του γεγονότος ότι εντυπωσιάζουν με την εμπνευσμένη τους προσπάθεια, αποπνέεται και μία ηρεμία. Όλα γίνονται απαλά, ανάλαφρα, γαλήνια. Θα μπορούσαν να πετούν στο νερό ή να κολυμπούν στον αέρα, καθώς μοιάζει να αψηφούν τους φυσικούς νόμους, αλλά, στην πραγματικότητα, τους αξιοποιούν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο, για να συνθέσουν ένα μαγικό κόσμο και να κινηθούν μέσα σε αυτόν.

Το background ήταν ένας σκοτεινός έναστρος ουρανός και αρχικά οι άνθρωποι έμοιαζαν με σχηματισμούς αστερισμών που μεταφέρονταν στο χώρο. Χορεύτριες με ιδιόρρυθμα τουτού έκαναν μετά την εμφάνισή τους, οι οποίες με το πρώτο κοίταγμα ήταν αφανείς. Τα χέρια τους, όμως, «μιλούσαν» μέσα από αυτά και θύμιζαν θαλάσσιες ανεμώνες, διασκορπισμένες στο σύμπαν. Σταδιακά αποκαλύπτονταν, αναπτύσσονταν και, περνώντας από διάφορες χορευτικές φάσεις, με το ευέλικτο κοστούμι τους, κατέληγαν να μοιάζουν με χορεύτριες φλαμένγκο.

Αργότερα πήραν σειρά δύο κορμιά, ένα αντρικό και ένα γυναικείο, των οποίων ο τέλειος συντονισμός τα έκανε να δείχνουν σαν ένα, και, ξεκινώντας από αυτή την απόλυτη ένωση, οδηγήθηκαν σε έναν ερωτικό χορό, που εξέπεμπε την αρμονία του Γιν Γιανγκ. Ύστερα ακολούθησε μία χορεύτρια με ένα κοστούμι, ίδιο κορδονένιο κλουβί, το οποίο με τους στροβιλισμούς της άλλαξε, αφήνοντας την αίσθηση πως πετάει με φτερά αγγέλου.

Βαρκάρηδες ισορροπούν σε ελαστικά κοντάρια, γυναίκες ως πλάσματα πολυδιάστατα ιππεύουν φωτεινές σφαίρες, φυλακισμένοι δραπετεύουν και άλλα πολλά προσφέρουν ένα διαφορετικό υπερθέαμα, κεντρίζοντας τη φαντασία και αφήνοντας τις πιο ζωντανές εντυπώσεις, για να εμπνεύσουν στους θεατές όμορφα όνειρα και –γιατί όχι;− να τους ωθήσουν στο να τα πραγματοποιήσουν. Άλλωστε αυτή η σουρεαλιστική, ονειρική παράσταση καλεί τον κάθε μυσταγωγό της να δει και να φανταστεί ό,τι επιθυμεί, για να φτιάξει μετά τις δικές του ιστορίες... Γι’ αυτό, αν στο μέλλον τύχει να τους συναντήσετε κάπου, μην τους αφήσετε να σας ξεφύγουν!

Μία ιδέα από τους Momix:

Καλλιτεχνικός διευθυντής τους είναι ο χορευτής και χορογράφος Moses Pendleton, ο οποίος ίδρυσε την ομάδα το 1981.


Οι εικόνες από:
https://www.facebook.com/OfficialMOMIX?fref=ts
http://www.redefinemag.com/2013/botanica-by-momix-live-dance-performance-review/
http://blog.teatroscanal.com/2011/12/20/momix-la-primera-vez/
http://www.ticketsarasota.com/2015/01/11/dance-review-gala-worthy-reality-tv/
http://www.sueddeutsche.de/kultur/dialogfreie-buehnenshows-da-fehlen-die-worte-1.1119808-9
http://www.theguardian.com/stage/gallery/2009/may/15/momix-botanica

 
Γράφει η Ιουλία Λυμπεροπούλου