Σούνιο...
και μέσα μου νιώθω κάτι ν’ αλλάζει έντονα, ενεργοποιώντας κάθε μου κύτταρο ξεχωριστά...
Στο ψηλότερο σημείο, η σκιά του Ποσειδώνα γεύεται την Ωκεάνια μελωδία των Νηρηϊδων
και οι Δωρικοί κίονες πάλλονται από την ενέργεια που εκπέμπεται γύρω...
Χρώματα συμπαντικά στάζουν στην ψυχή μια απόκοσμη αύρα από τα βάθη των αιώνων
κι ανατινάζουν τις αισθήσεις στην αγκαλιά του ανόθευτου γαλάζιου...
Οι δοξαριές του ανέμου −άναρχες και επιβλητικές− φυλακίζουν τη θλίψη των καιρών
μεσ’ τα κυκλικά ορύγματα των βράχων...
Το σώμα ίπταται και η ύλη καταργείται καθώς η χοϊκή μου φύση ευθυγραμμίζεται
με τα ολόλευκα μόρια φωτός, που ξεπηδούν ασταμάτητα από κρύπτες του απείρου...
Στιγμές που ο χρόνος μένει ακίνητος, κι ας μην υπάρχει τρόπος να στριμώξεις τόση ομορφιά μέσα σε δύο μάτια...
Στιγμές που γίνεσαι ένα με τους χιλιάδες επισκέπτες από όλα τα μέρη του πλανήτη βαδίζοντας μαζί σε πύλες μαγικές του χωροχρόνου...
Εδώ... Στο ακρωτήρι του δέους, που όλα σε κερνούν αθανασία, χωρίς ανταμοιβή και υποσχέσεις...
Το κανάλι του Χρήστου Παράβαλου στο YouTube με πιο πολλά ποιήματα και βιντεάκια.