Με δεμένα τα κορδόνια
Θυμάμαι ακόμα παιδικά παιχνίδια σε αλάνες και πλατείες. Παιδικές φωνές χαρούμενες να προκαλούν πανικό και αδύνατα παιδικά ποδαράκια να τρέχουν με λυμένα κορδόνια. Βλέπετε, η μαμά, που τα πρόσεχε όλα, φρόντιζε να έχουμε σφιχτά δεμένα τα κορδόνια των αθλητικών όταν βγαίναμε από το σπίτι, αλλά με τόσο τρέξιμο, χοροπήδημα, σύρσιμο κτλ. αυτά τα άτιμα λύνοταν. Μάταια προσπαθούσαμε να τα βάζουμε μέσα στο παπούτσι, ήταν, βλέπεις, και τεράστια – αλήθεια, γιατί τα περισσότερα παιδικά παπουτσάκια έχουν τόσο μακριά κορδόνια;
Ακόμα και σε εκείνη, λοιπόν, την ηλικία ένιωθα τη στέρηση της ανεξαρτησίας. Δεν ήμουν ανεξάρτητος, χρειαζόμουν κάποιον. Χρειαζόμουν κάποιον να μου δέσει τα καφέ δερμάτινα κορδόνια από τα αγαπημένα μου μπλέ «παπά». Έτσι, λοιπόν, έπρεπε να μάθω, ήθελα να μπορώ να τα δένω μόνος μου. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 5 όταν μου γεννήθηκε αυτή η ανάγκη, θέληση, δεν ξέρω τι ακριβώς. Το ήθελα, πάντως, ήθελα ένα πρώτο δείγμα ανεξαρτησίας. Προσπαθούσα και προσπαθούσα, αλλά δεν μπορούσα να βρω τον κατάλληλο συνδυασμό κινήσεων για να καταφέρω να κάνω τον πολυπόθητο εκείνο φιόγκο. Χρειάστηκα αρκετή εξάσκηση και εκπαίδευση από τους γονείς και, ενώ είχα καταφέρει να κάνω το φιόγκο όταν δε φορούσα τα παπούτσια, όταν προσπαθούσα φορώντας τα ήταν σκέτη κατατροφή. Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που κατέβηκα γεμάτος χαρά και περηφάνια τη σκάλα ντυμένος, έτοιμος για το σχολείο και με τα κορδόνια δεμένα, πρώτη φορά δεμένα από εμένα, από εμένα τον ίδιο. Είχα κερδίσει την πρώτη μάχη! Ήμουν κατά ένα κλικ πιο ανεξάρτητος.
Στη συνέχεια της ζωής μου ήρθαν και άλλες νίκες, ήθελα να έρθουν. Αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι, όσο κέρδιζα τη μάχη με την ανεξαρτησία, ερχόμουν πιο κοντά στη μοναξιά. Τελικά, πρέπει να χρειαζόμαστε τους άλλους; Έτσι, έγιναν πιο δύσκολες οι σχέσεις, οι φιλίες, οι γνωριμίες. Η ανάγκη για ανεξαρτησία με απομόνωνε. Με έκανε να θέλω να τα κάνω όλα μόνος μου, με έκανε να θέλω να είμαι μόνος και να πιστεύω ότι, αφού μπορώ να τα κάνω όλα μόνος μου, δε χρειάζομαι κανέναν.
Λάθος; Όχι και τόσο. Ναι, μπορώ να κάνω πολλά μόνος μου, και εσύ μπορείς, κάποιες φορές το ξέρεις, το πιστεύεις. Άλλες, πάλι, τα πάντα φαντάζουν δύσβατο και απρόσιτο βουνό –αυτό μας κάνει δύο (ή και περισσότερους)– και τότε είναι που καλούμε τις ενισχύσεις. Φίλοι, οικογένεια, γκόμενες, αγαπητικοί, όλος ο ισχυρός αγωνιστικός στρατός μας. Το θέμα λοιπόν που γεννάται, σε εμένα τουλάχιστον, είναι το εξής: Θέλουμε τους ανθρώπους μας δίπλα μας, κοντά μας, γύρω μας επειδή τους χρειαζόμαστε ή επειδή τους θέλουμε;
Έγω επιλέγω το δεύτερο. Τους έχω δίπλα μου επειδή τους θέλω, θέλω να είναι κοντά μου σε όλες μου τις στιγμές, άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα. Όσο για τις σχέσεις, ποτέ δε με κάλυψε το παραμύθι με «το άλλο μισό». Γιατί; Γιατί ήθελα, θέλω να ολοκληρωθώ μόνος μου –το προσπαθώ ακόμα– , όχι να με ολοκληρώσει η σχέση μου, οι φίλοι μου, η δουλειά μου, το αμάξι μου. Θέλω να με ολοκληρώνει η σχέση με τον εαυτό μου, και έτσι να απολαύσω, όπως τους πρέπει, όλα αυτά που θα έρθουν στη ζωή, καλά και άσχημα, σχέσεις και χωρισμούς, φιλίες και αντιπάθειες. Δε θέλω να μου δένουν τα κορδόνια επειδή δεν έχω μάθει να το κάνω μόνος μου, θέλω να παραχωρώ το δέσιμό τους σε αυτούς που θέλουν ή θα θελήσουν να το κάνουν ως ένδειξη αγάπης, φροντίδας, υποστήριξης, ίσως και για άλλους όμορφους λόγους. Σε αυτούς που αποκαλώ και θα αποκαλέσω: ανθρώπους μου.
Και ναι, σίγουρα δε θέλω σε μερικά χρόνια από τώρα να είμαι ένας παράξενος, μονόχνοτος γέρος, που κάθεται όλη μέρα στην κουνιστή του καρέκλα με την καρό κουβέρτα στα πόδια –αν και αγαπώ τόσο πολύ το καρό– αποξενωμένος απ’ όλους και απ’ όλα, βυθισμένος στην απομόνωση. Αλλά θέλω, ακόμα και αν αυτό συμβεί, να ξέρω ότι είναι δική μου επιλογή. Θέλω να είναι έτσι γιατί εγω διάλεξα-επέλεξα να είναι έτσι και όχι γιατί «έτσι τα έφερε η ζωή».
Όχι, δε θέλω να περιμένω το άλλο μου μισό για να ολοκληρωθώ. Θέλω να είμαι ολοκληρωμένος από μόνος μου. Θέλω να μπορώ, να ξέρω, να έχω μάθει να είμαι και να ζω μόνος μου, και όταν έρθει εκείνο το χέρι απλώς να το κρατήσω. Όχι γιατί με κούρασε η μοναξιά, όχι γιατί απλώς θέλω να κρατήσω ένα χέρι, αλλά γιατί θέλω –και όχι χρειάζομαι– να κρατήσω ΕΚΕΙΝΟ το χέρι.
Όσο για σένα, φυσικά και να δεχτείς το χέρι που σου απλώνεται. Ανέβα στη ρόδα και κάνε τη βόλτα σου, όπως σου αρέσει. Απλώς κάν’ τη, γιατί γουστάρεις να την κάνεις. Γουστάρεις εσύ να παίξεις το παιχνίδι, όχι από φόβο μη γίνεις γέρος, γριά με καρό κουβέρτα, ’ντάξει, ρε μανίτσα μου, στο καρό κόλλησες; Έχει μεγάλη ποικιλία από κουβερτες για μοναχικούς γέρους. Δε θα σου πω να προσέχεις, ξέρεις να προσέχεις, ούτε θα σου πω τα «do» και «don’t», και αυτά σου τα έχουν μάθει τα χρόνια εμπειρίας σου.
Φυσικά και να αφεθείς και στη φροντίδα και στην περιποίηση. Ας σου φέρει το πρωινό στο κρεβάτι, λατρεύω να μου φέρνουν πρωινό στο κρεβάτι, αλλά να ξέρεις πώς να το φτιάχνεις και μόνος/η σου. Κάπου είχα διαβάσει ότι αγάπη δεν είναι να σε ταΐσουν ψάρι, αλλά να σε μάθουν να το ψαρεύεις. Θες να του πεις ότι είναι «το άλλο σου μισό»; Κάν’ το! Θες να της πεις ότι είναι η γυναίκα της ζωής σου και ότι, αν τη χάσεις, θα πεθάνεις (μόνο μην πεις θα φαρμακωθώ, ακούγεται, το λιγότερο, σαχλό από εναν κρεμανταλά); Κάν’ το! Νιώσε, ερωτεύσου, δώσου, γνώρισε, πόνεσε, πληγώσου, αφέσου, κρατήσου, παραδώσου, αγάπησε! Αλλά πρώτα κάν’ τα όλα αυτά για τον εαυτό σου. Και αν θες να περιμένεις τον/τη «the one» για να νιώσεις την ολοκλήρωσή σου, τότε ναι, πιστεύω ότι θα έρθει, θα σε βρει και θα τη νιώσεις. Αλλά, μέχρι να έρθει, δες τον εαυτό σου, έστω αυτό το μισό που πιστεύεις ότι είσαι, κάν’ το όσο πιο όμορφο μπορείς, γνώρισέ το, αγάπα το. Είναι το δικό σου μισό και είναι ικανό για πολλά και όμορφα πράγματα, τουλάχιστον ξέρει να δένει τα κορδόνια του – μη γελάς! Ξέρεις πόσα παιδάκια ξέρω που δεν μπορούν; Ε, λοιπόν, κρατήσου: πολλά! Γι’ αυτό μην το γελάς, είναι σημαντικό, είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις και χωρίς «το άλλο σου μισό». Και ευτυχώς μπορώ και εγώ.
Ναι! Είμαι μεγάλο παιδί πια και έχω μάθει να δένω τα κορδόνια μόνος μου. Και αν κάποιο κορδόνι με δυσκολεύει, προσπαθώ και προσπαθώ πάλι, αν δε δένεται τότε βγαίνει, εξάλλου υπάρχουν πάντα και τα velcrom (χριτς χρατς, ξέρεις). Και όταν θα θελήσω να μου τα δέσουν, θα το κάνω. Θα το κάνω με χαρά, αλλά και την κρυφή σκέψη ότι εγώ θα το έκανα καλύτερα! Ή μήπως όχι; Τελικά, ούτε για αυτό έχω την απάντηση, αλλά ξέρεις ότι δε θα έπαιρνες απαντήσεις, μία περιήγηση προσπαθώ να σου προσφέρω...
it was a walk, in my shoes...
happy holidays!
Σταύρος Ιωάννου
Ακόμα και σε εκείνη, λοιπόν, την ηλικία ένιωθα τη στέρηση της ανεξαρτησίας. Δεν ήμουν ανεξάρτητος, χρειαζόμουν κάποιον. Χρειαζόμουν κάποιον να μου δέσει τα καφέ δερμάτινα κορδόνια από τα αγαπημένα μου μπλέ «παπά». Έτσι, λοιπόν, έπρεπε να μάθω, ήθελα να μπορώ να τα δένω μόνος μου. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 5 όταν μου γεννήθηκε αυτή η ανάγκη, θέληση, δεν ξέρω τι ακριβώς. Το ήθελα, πάντως, ήθελα ένα πρώτο δείγμα ανεξαρτησίας. Προσπαθούσα και προσπαθούσα, αλλά δεν μπορούσα να βρω τον κατάλληλο συνδυασμό κινήσεων για να καταφέρω να κάνω τον πολυπόθητο εκείνο φιόγκο. Χρειάστηκα αρκετή εξάσκηση και εκπαίδευση από τους γονείς και, ενώ είχα καταφέρει να κάνω το φιόγκο όταν δε φορούσα τα παπούτσια, όταν προσπαθούσα φορώντας τα ήταν σκέτη κατατροφή. Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που κατέβηκα γεμάτος χαρά και περηφάνια τη σκάλα ντυμένος, έτοιμος για το σχολείο και με τα κορδόνια δεμένα, πρώτη φορά δεμένα από εμένα, από εμένα τον ίδιο. Είχα κερδίσει την πρώτη μάχη! Ήμουν κατά ένα κλικ πιο ανεξάρτητος.
Στη συνέχεια της ζωής μου ήρθαν και άλλες νίκες, ήθελα να έρθουν. Αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι, όσο κέρδιζα τη μάχη με την ανεξαρτησία, ερχόμουν πιο κοντά στη μοναξιά. Τελικά, πρέπει να χρειαζόμαστε τους άλλους; Έτσι, έγιναν πιο δύσκολες οι σχέσεις, οι φιλίες, οι γνωριμίες. Η ανάγκη για ανεξαρτησία με απομόνωνε. Με έκανε να θέλω να τα κάνω όλα μόνος μου, με έκανε να θέλω να είμαι μόνος και να πιστεύω ότι, αφού μπορώ να τα κάνω όλα μόνος μου, δε χρειάζομαι κανέναν.
Λάθος; Όχι και τόσο. Ναι, μπορώ να κάνω πολλά μόνος μου, και εσύ μπορείς, κάποιες φορές το ξέρεις, το πιστεύεις. Άλλες, πάλι, τα πάντα φαντάζουν δύσβατο και απρόσιτο βουνό –αυτό μας κάνει δύο (ή και περισσότερους)– και τότε είναι που καλούμε τις ενισχύσεις. Φίλοι, οικογένεια, γκόμενες, αγαπητικοί, όλος ο ισχυρός αγωνιστικός στρατός μας. Το θέμα λοιπόν που γεννάται, σε εμένα τουλάχιστον, είναι το εξής: Θέλουμε τους ανθρώπους μας δίπλα μας, κοντά μας, γύρω μας επειδή τους χρειαζόμαστε ή επειδή τους θέλουμε;
Έγω επιλέγω το δεύτερο. Τους έχω δίπλα μου επειδή τους θέλω, θέλω να είναι κοντά μου σε όλες μου τις στιγμές, άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα. Όσο για τις σχέσεις, ποτέ δε με κάλυψε το παραμύθι με «το άλλο μισό». Γιατί; Γιατί ήθελα, θέλω να ολοκληρωθώ μόνος μου –το προσπαθώ ακόμα– , όχι να με ολοκληρώσει η σχέση μου, οι φίλοι μου, η δουλειά μου, το αμάξι μου. Θέλω να με ολοκληρώνει η σχέση με τον εαυτό μου, και έτσι να απολαύσω, όπως τους πρέπει, όλα αυτά που θα έρθουν στη ζωή, καλά και άσχημα, σχέσεις και χωρισμούς, φιλίες και αντιπάθειες. Δε θέλω να μου δένουν τα κορδόνια επειδή δεν έχω μάθει να το κάνω μόνος μου, θέλω να παραχωρώ το δέσιμό τους σε αυτούς που θέλουν ή θα θελήσουν να το κάνουν ως ένδειξη αγάπης, φροντίδας, υποστήριξης, ίσως και για άλλους όμορφους λόγους. Σε αυτούς που αποκαλώ και θα αποκαλέσω: ανθρώπους μου.
Και ναι, σίγουρα δε θέλω σε μερικά χρόνια από τώρα να είμαι ένας παράξενος, μονόχνοτος γέρος, που κάθεται όλη μέρα στην κουνιστή του καρέκλα με την καρό κουβέρτα στα πόδια –αν και αγαπώ τόσο πολύ το καρό– αποξενωμένος απ’ όλους και απ’ όλα, βυθισμένος στην απομόνωση. Αλλά θέλω, ακόμα και αν αυτό συμβεί, να ξέρω ότι είναι δική μου επιλογή. Θέλω να είναι έτσι γιατί εγω διάλεξα-επέλεξα να είναι έτσι και όχι γιατί «έτσι τα έφερε η ζωή».
Όχι, δε θέλω να περιμένω το άλλο μου μισό για να ολοκληρωθώ. Θέλω να είμαι ολοκληρωμένος από μόνος μου. Θέλω να μπορώ, να ξέρω, να έχω μάθει να είμαι και να ζω μόνος μου, και όταν έρθει εκείνο το χέρι απλώς να το κρατήσω. Όχι γιατί με κούρασε η μοναξιά, όχι γιατί απλώς θέλω να κρατήσω ένα χέρι, αλλά γιατί θέλω –και όχι χρειάζομαι– να κρατήσω ΕΚΕΙΝΟ το χέρι.
Όσο για σένα, φυσικά και να δεχτείς το χέρι που σου απλώνεται. Ανέβα στη ρόδα και κάνε τη βόλτα σου, όπως σου αρέσει. Απλώς κάν’ τη, γιατί γουστάρεις να την κάνεις. Γουστάρεις εσύ να παίξεις το παιχνίδι, όχι από φόβο μη γίνεις γέρος, γριά με καρό κουβέρτα, ’ντάξει, ρε μανίτσα μου, στο καρό κόλλησες; Έχει μεγάλη ποικιλία από κουβερτες για μοναχικούς γέρους. Δε θα σου πω να προσέχεις, ξέρεις να προσέχεις, ούτε θα σου πω τα «do» και «don’t», και αυτά σου τα έχουν μάθει τα χρόνια εμπειρίας σου.
Φυσικά και να αφεθείς και στη φροντίδα και στην περιποίηση. Ας σου φέρει το πρωινό στο κρεβάτι, λατρεύω να μου φέρνουν πρωινό στο κρεβάτι, αλλά να ξέρεις πώς να το φτιάχνεις και μόνος/η σου. Κάπου είχα διαβάσει ότι αγάπη δεν είναι να σε ταΐσουν ψάρι, αλλά να σε μάθουν να το ψαρεύεις. Θες να του πεις ότι είναι «το άλλο σου μισό»; Κάν’ το! Θες να της πεις ότι είναι η γυναίκα της ζωής σου και ότι, αν τη χάσεις, θα πεθάνεις (μόνο μην πεις θα φαρμακωθώ, ακούγεται, το λιγότερο, σαχλό από εναν κρεμανταλά); Κάν’ το! Νιώσε, ερωτεύσου, δώσου, γνώρισε, πόνεσε, πληγώσου, αφέσου, κρατήσου, παραδώσου, αγάπησε! Αλλά πρώτα κάν’ τα όλα αυτά για τον εαυτό σου. Και αν θες να περιμένεις τον/τη «the one» για να νιώσεις την ολοκλήρωσή σου, τότε ναι, πιστεύω ότι θα έρθει, θα σε βρει και θα τη νιώσεις. Αλλά, μέχρι να έρθει, δες τον εαυτό σου, έστω αυτό το μισό που πιστεύεις ότι είσαι, κάν’ το όσο πιο όμορφο μπορείς, γνώρισέ το, αγάπα το. Είναι το δικό σου μισό και είναι ικανό για πολλά και όμορφα πράγματα, τουλάχιστον ξέρει να δένει τα κορδόνια του – μη γελάς! Ξέρεις πόσα παιδάκια ξέρω που δεν μπορούν; Ε, λοιπόν, κρατήσου: πολλά! Γι’ αυτό μην το γελάς, είναι σημαντικό, είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις και χωρίς «το άλλο σου μισό». Και ευτυχώς μπορώ και εγώ.
Ναι! Είμαι μεγάλο παιδί πια και έχω μάθει να δένω τα κορδόνια μόνος μου. Και αν κάποιο κορδόνι με δυσκολεύει, προσπαθώ και προσπαθώ πάλι, αν δε δένεται τότε βγαίνει, εξάλλου υπάρχουν πάντα και τα velcrom (χριτς χρατς, ξέρεις). Και όταν θα θελήσω να μου τα δέσουν, θα το κάνω. Θα το κάνω με χαρά, αλλά και την κρυφή σκέψη ότι εγώ θα το έκανα καλύτερα! Ή μήπως όχι; Τελικά, ούτε για αυτό έχω την απάντηση, αλλά ξέρεις ότι δε θα έπαιρνες απαντήσεις, μία περιήγηση προσπαθώ να σου προσφέρω...
it was a walk, in my shoes...
happy holidays!
Σταύρος Ιωάννου