Πόρνες
Πορνεία! Πολύ εύηχη λέξη. Πάντα θεωρούσα εύηχες τις λέξεις που έχουν «ρ», ειδικά όταν αυτό βρίσκεται σε συμφωνικό σύμπλεγμα. Ίσως είναι κατάλοιπο της πρότερης δυσκολίας μου στην άρθρωσή του. Δεν είναι ειρωνικό μία τόσο όμορφη ηχητικά λέξη να χρησιμοποιείται για να αποδώσει το νόημα της πώλησης του κορμιού μας; Όπως και εσύ ίσως, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το ποιες μπορεί να είναι εκείνες οι συνθήκες που οδηγούν κάποιον σε αυτό το έσχατο ‒για πολλούς‒ σημείο. Ξέρω, κάπου εδώ θα σε πιάσουν οι σεμνοτυφίες και θα σκεφτείς είναι ο απόλυτος εξευτελισμός, είναι ντροπιαστικό, απάνθρωπο, ανήθικο, και όλα αυτά που κατά καιρούς έχουμε όλοι μας σκεφτεί, πει ή δηλώσει για το «αρχαιότερο επάγγελμα». Εγώ θα το περιέγραφα ως βεβήλωση, βεβήλωση του μυώδη ναού μας.
Ναι, περί βεβήλωσης πρόκειται. Είναι όμως μία βεβήλωση που δεν είναι τόσο μακρινή όσο φαντάζει. Και, δυστυχώς, δεν είναι η μόνη που βιώνουμε. Βλέπεις, εγώ πιστεύω ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει τα πάντα, και σε αυτούς τους ‒χαλεπούς, όπως λέει και μία φίλη μου‒ καιρούς που ζούμε τίποτα δεν απέχει τόσο πολύ από κάτι άλλο, όσο κι αν θέλουμε να το πιστεύουμε. Όλα απέχουν μιαν ανάσα ή ακόμα χειρότερα έχουν γίνει ανάσα. Κάποιες φορές χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Όλα είναι πιο κοντά μας, πιο μέσα μας από ποτέ. Όλα, ακόμα και η πορνεία!
Πορνεία, λοιπόν, ονομάζεται η εκούσια προσφορά του σώματος προς ικανοποίηση της γενετήσιας ορμής του αποδέκτη με χρηματικό αντάλλαγμα. Προέρχεται από το ρήμα «πέρνημι», που σημαίνει «πουλώ». Το πρόσωπο που παρέχει σεξουαλικές υπηρεσίες με τον τρόπο αυτό ονομάζεται «πόρνη». Με άλλα λόγια, πορνεία είναι η πώληση ή το ξεπούλημα, αν θες. Και άρα «πόρνη» είναι μία έμπορος που εμπορεύεται ένα ιδιάζων εμπόρευμα. Ναι, ξεπουλάει το κορμί της έναντι ενός ευτελούς ‒συνήθως, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις‒ ποσού. Σε έναν κόσμο, λοιπόν, που ξεπουλιούνται οι πάντες και τα πάντα, σε έναν κόσμο που όλα υποβάλλονται σε ένα διαρκή πλειστηριασμό, όλοι πουλάμε και πουλιόμαστε. Ξεπουλάμε και ξεπουλιόμαστε. Εκπορνεύουμε και εκπορνευόμαστε. Άρα, πώς μας λες; Τι γίναμε; Τι είμαστε;
Πόρνες! Ναι, πόρνες είμαστε όλοι. Άλλοι πουλάμε τον εαυτό μας έναντι στιγμών ευτυχίας, άλλοι πουλάμε το μυαλό μας έναντι ευτελών ποσών, άλλοι ξεπουλάμε τα όνειρά μας, τα ταλέντα μας, άλλοι πουλάμε ακόμα και το κορμί μας έναντι μιας στιγμιαίας ηδονής. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το ξέρουμε καν. Έχουμε συνηθίσει να λέμε, να κρίνουμε σύμφωνα με ηλίθιες αναχρονιστικές ηθικές αξίες. Αξίες που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε και δεν πρεσβεύουμε. Γιατί δεν είναι χειρότερο το να πουλάς το κορμί σου για να βγάλεις το ψωμί σου από το να ευτελίζεις τα ιδανικά σου για να κερδίσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν είναι πιο ηθικό το να απομένει χωρίς μέλλον το 16χρονο. Δεν είναι λιγότερο εξευτελιστικό το να παραμερίζεις το «εγώ» σου για να μπορείς να χρησιμοποιείς ένα μη-επαρκές «εμείς». Δεν είναι λιγότερο ταπεινωτικό το να εξαργυρώνεις το μυαλό σου σε ανθρώπους που θεωρείς ανόητους. Δεν είναι περισσότερο ενάρετο το να αναλώνεις το ταλέντο σου σε ανθρώπους που είναι ανίκανοι να το εκτιμήσουν. Δεν προσβάλλει λιγότερο τα χρηστά ήθη το να πατάς επί πτωμάτων για να κερδίσεις μία στημένη και δήθεν ευημερία. Για μένα όλα αυτα το ίδιο ανήθικα με την πορνεία είναι. Την ίδια διαφθορά και σαπίλα κρύβουν. Γιατί δεν μπορείς να θεωρείς το ένα ξεπούλημα έκλυτο και νοσηρό και το άλλο να το θεωρείς απλώς απαραίτητο για την επιβίωσή σου.
Όλα πορνεία είναι. Όλα ξεπούλημα τα θεωρώ και όλοι τα έχουμε κάνει. Και αφού, λοιπόν, τα έχεις ξεπουλήσει όλα ‒ιδανικά, όνειρα, συναισθήματα, ταλέντα, μυαλό, έρωτες, φιλίες, ψυχή‒, σε ενοχλεί να ξεπουλήσεις και το κορμί σου; Αυτό σού μένει για να μπορείς να καθησυχάζεις την συνείδησή σου; Αυτό ηρεμεί και κοιμίζει τις όποιες τύψεις νιώθεις καθημερινά; Αυτό σε κάνει να διατηρείς ακέραιη και άμεμπτη την ηθική σου; Αυτό είναι που θα διαφυλάξει άθικτη την ορθότητα και την αγνότητα του εαυτού σου; Αφού δεν έχεις ξεπουλήσει, ακόμα ίσως, το κορμί σου, όλα «βαίνουν λίαν καλώς»; Καταλαβαίνω ότι μπορεί να το θεωρείς ως την «έβδομη σφραγίδα», αλλά δεν νομίζω ότι ακουγέται πλέον τόσο μακρινό όσο όταν άρχισες την ανάγνωση.
Ναι, στην Ελλάδα του 2012, ή καλύτερα στο πλανήτη το 2012, όλοι έχουμε γίνει πόρνες. Εκδίδουμε καθημερινά κομμάτια του πολύτιμου «εγώ» μας για συναισθηματικά, υλικά ή πνευματικά ανταλλάγματα. Κι αν όντως είμαστε πόρνες, τότε έχουμε και την ιδιότητα της τσατσάς ‒ του προαγωγού. Και είμαστε και πολύ κακοί συνήθως, γιατί σχεδόν ποτέ δεν κοιτάμε πώς να διαφυλάξουμε άρτιο το «εμπόρευμα». Το δίνουμε κοψοχρονιά στο πρώτο παζάρεμα. Θα μου πεις, εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι, είναι δύσκολα τα πράγματα, χρειάζονται κάποιες υποχωρήσεις, πρέπει να συμβιβαστούμε αλλά δεν είναι και τόσο τραγικά… Κι όμως, τόσο τραγικά είναι! Τόσο τραγικά τα καταντήσαμε και καμία δικαιολογία δεν τα «ψιμυθιοποιεί».
Ως τέλος θα δανειστώ το στίχο του Ελύτη από την ποιητική συλλογή Μαρία Νεφέλη: «Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη».
it was a walk, in my shoes...
Καλώς όρισες άνοιξη!
Σταύρος Ιωάννου
Ναι, περί βεβήλωσης πρόκειται. Είναι όμως μία βεβήλωση που δεν είναι τόσο μακρινή όσο φαντάζει. Και, δυστυχώς, δεν είναι η μόνη που βιώνουμε. Βλέπεις, εγώ πιστεύω ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει τα πάντα, και σε αυτούς τους ‒χαλεπούς, όπως λέει και μία φίλη μου‒ καιρούς που ζούμε τίποτα δεν απέχει τόσο πολύ από κάτι άλλο, όσο κι αν θέλουμε να το πιστεύουμε. Όλα απέχουν μιαν ανάσα ή ακόμα χειρότερα έχουν γίνει ανάσα. Κάποιες φορές χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Όλα είναι πιο κοντά μας, πιο μέσα μας από ποτέ. Όλα, ακόμα και η πορνεία!
Πορνεία, λοιπόν, ονομάζεται η εκούσια προσφορά του σώματος προς ικανοποίηση της γενετήσιας ορμής του αποδέκτη με χρηματικό αντάλλαγμα. Προέρχεται από το ρήμα «πέρνημι», που σημαίνει «πουλώ». Το πρόσωπο που παρέχει σεξουαλικές υπηρεσίες με τον τρόπο αυτό ονομάζεται «πόρνη». Με άλλα λόγια, πορνεία είναι η πώληση ή το ξεπούλημα, αν θες. Και άρα «πόρνη» είναι μία έμπορος που εμπορεύεται ένα ιδιάζων εμπόρευμα. Ναι, ξεπουλάει το κορμί της έναντι ενός ευτελούς ‒συνήθως, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις‒ ποσού. Σε έναν κόσμο, λοιπόν, που ξεπουλιούνται οι πάντες και τα πάντα, σε έναν κόσμο που όλα υποβάλλονται σε ένα διαρκή πλειστηριασμό, όλοι πουλάμε και πουλιόμαστε. Ξεπουλάμε και ξεπουλιόμαστε. Εκπορνεύουμε και εκπορνευόμαστε. Άρα, πώς μας λες; Τι γίναμε; Τι είμαστε;
Πόρνες! Ναι, πόρνες είμαστε όλοι. Άλλοι πουλάμε τον εαυτό μας έναντι στιγμών ευτυχίας, άλλοι πουλάμε το μυαλό μας έναντι ευτελών ποσών, άλλοι ξεπουλάμε τα όνειρά μας, τα ταλέντα μας, άλλοι πουλάμε ακόμα και το κορμί μας έναντι μιας στιγμιαίας ηδονής. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το ξέρουμε καν. Έχουμε συνηθίσει να λέμε, να κρίνουμε σύμφωνα με ηλίθιες αναχρονιστικές ηθικές αξίες. Αξίες που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε και δεν πρεσβεύουμε. Γιατί δεν είναι χειρότερο το να πουλάς το κορμί σου για να βγάλεις το ψωμί σου από το να ευτελίζεις τα ιδανικά σου για να κερδίσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν είναι πιο ηθικό το να απομένει χωρίς μέλλον το 16χρονο. Δεν είναι λιγότερο εξευτελιστικό το να παραμερίζεις το «εγώ» σου για να μπορείς να χρησιμοποιείς ένα μη-επαρκές «εμείς». Δεν είναι λιγότερο ταπεινωτικό το να εξαργυρώνεις το μυαλό σου σε ανθρώπους που θεωρείς ανόητους. Δεν είναι περισσότερο ενάρετο το να αναλώνεις το ταλέντο σου σε ανθρώπους που είναι ανίκανοι να το εκτιμήσουν. Δεν προσβάλλει λιγότερο τα χρηστά ήθη το να πατάς επί πτωμάτων για να κερδίσεις μία στημένη και δήθεν ευημερία. Για μένα όλα αυτα το ίδιο ανήθικα με την πορνεία είναι. Την ίδια διαφθορά και σαπίλα κρύβουν. Γιατί δεν μπορείς να θεωρείς το ένα ξεπούλημα έκλυτο και νοσηρό και το άλλο να το θεωρείς απλώς απαραίτητο για την επιβίωσή σου.
Όλα πορνεία είναι. Όλα ξεπούλημα τα θεωρώ και όλοι τα έχουμε κάνει. Και αφού, λοιπόν, τα έχεις ξεπουλήσει όλα ‒ιδανικά, όνειρα, συναισθήματα, ταλέντα, μυαλό, έρωτες, φιλίες, ψυχή‒, σε ενοχλεί να ξεπουλήσεις και το κορμί σου; Αυτό σού μένει για να μπορείς να καθησυχάζεις την συνείδησή σου; Αυτό ηρεμεί και κοιμίζει τις όποιες τύψεις νιώθεις καθημερινά; Αυτό σε κάνει να διατηρείς ακέραιη και άμεμπτη την ηθική σου; Αυτό είναι που θα διαφυλάξει άθικτη την ορθότητα και την αγνότητα του εαυτού σου; Αφού δεν έχεις ξεπουλήσει, ακόμα ίσως, το κορμί σου, όλα «βαίνουν λίαν καλώς»; Καταλαβαίνω ότι μπορεί να το θεωρείς ως την «έβδομη σφραγίδα», αλλά δεν νομίζω ότι ακουγέται πλέον τόσο μακρινό όσο όταν άρχισες την ανάγνωση.
Ναι, στην Ελλάδα του 2012, ή καλύτερα στο πλανήτη το 2012, όλοι έχουμε γίνει πόρνες. Εκδίδουμε καθημερινά κομμάτια του πολύτιμου «εγώ» μας για συναισθηματικά, υλικά ή πνευματικά ανταλλάγματα. Κι αν όντως είμαστε πόρνες, τότε έχουμε και την ιδιότητα της τσατσάς ‒ του προαγωγού. Και είμαστε και πολύ κακοί συνήθως, γιατί σχεδόν ποτέ δεν κοιτάμε πώς να διαφυλάξουμε άρτιο το «εμπόρευμα». Το δίνουμε κοψοχρονιά στο πρώτο παζάρεμα. Θα μου πεις, εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι, είναι δύσκολα τα πράγματα, χρειάζονται κάποιες υποχωρήσεις, πρέπει να συμβιβαστούμε αλλά δεν είναι και τόσο τραγικά… Κι όμως, τόσο τραγικά είναι! Τόσο τραγικά τα καταντήσαμε και καμία δικαιολογία δεν τα «ψιμυθιοποιεί».
Ως τέλος θα δανειστώ το στίχο του Ελύτη από την ποιητική συλλογή Μαρία Νεφέλη: «Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη».
it was a walk, in my shoes...
Καλώς όρισες άνοιξη!
Σταύρος Ιωάννου