Αγάπη
Μόνο μία λευκή σελίδα θα άρμοζε κάτω από αυτό τον τίτλο. Κι’ όμως, να ένα κείμενο, μία προσπάθεια κατανόησης και προβληματισμού για αυτήν τη λέξη, την έννοια, το συναίσθημα. Αγάπη, λοιπόν…
Έχουν γραφτεί ποιήματα, θεατρικά, τραγούδια. Έχουν δημιουργηθεί μύθοι και θρύλοι στο όνομά της. Μία λέξη, πέντε γράμματα, εκατομμύρια νοήματα. Αγάπη, λέξη μικρή, λέξη βαρύγδουπη. Άλλοτε μας προκαλεί χαρά, άλλοτε θλίψη, άλλοτε εκδηλώνεται με ένα χαμόγελο, με μια ματιά, άλλοτε με δάκρυ, με πόνο. Τι είναι; Συναίσθημα θα μου πεις. Ναι, συναίσθημα, τι συναίσθημα όμως; Ποιος μαγικός συνδυασμός γίνεται στον εγκέφαλό μας και μας κάνει να νιώθουμε αυτό το τόσο μεγάλο σε νόημα ουσιαστικό; Και πώς μπορείς να ορίσεις την αγάπη; Όχι, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την αγάπη σαν ένα απλό συναίσθημα! Στην πραγματικότητα είναι τρόπος ζωής. Επιλογή! Είναι η επιλογή του τρόπου να υπάρχεις μέσα στον κόσμο. Είναι ένας τρόπος να δεις τον εαυτό σου και τους άλλους, να δεις τον εαυτό σου στους άλλους και τους άλλους σε εσένα!
Όλοι έχουμε αγαπήσει. Βλέπεις, οι άνθρωποι είμαστε προικισμένοι με αυτή την ικανότητα. Γεννιόμαστε ικανοί να αγαπήσουμε, όσο κι αν δεν το πιστεύεις. Υπάρχει από την πρώτη μας ανάσα, αγαπάμε από το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής μας, αγαπάμε τον άνθρωπο που μας έφερε σε αυτή. Αυτή είναι η οικογενειακή αγάπη. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ανιδιοτελής και ελεύθερη, εφόσον τίθεται το θέμα της εξάρτησης μεταξύ παιδιού μητέρας, αλλά σίγουρα είναι δυνατή ασπίδα για την πρώτη αντιμετώπιση του κόσμου.
Έπειτα έρχεται η αγάπη για μάθηση. Ναι, κι όμως υπάρχει! Όλοι την έχουμε βιώσει, κάποιοι από εμάς, εντάξει, οι περισσότεροι, ίσως, την έχουμε ταυτίσει με την όμορφη δασκάλα, με ή χωρίς χρυσά μαλλιά, ή με το γοητευτικό γκριζομάλλη καθηγητή, κύριε Φλωρά, κύριε Φλωρά! Αυτό συμβαίνει γιατί αγάπη είναι μάθηση ‒αγαπώ σημαίνει μαθαίνω να αγαπώ και να ζω με τους άλλους‒ και η μάθηση είναι αγάπη, εξάλλου η ζωή είναι μάθηση και όλοι, ακόμα και ο πιο γρουσούζης και απαισιόδοξος άνθρωπος ‒όχι δεν αναφέρομαι σε εμένα‒ αγαπάει ή έχει αγαπήσει κάποιες φορές στη ζωή.
Αργότερα μαθαίνουμε να αγαπάμε τους φίλους μας, πλατωνική αγάπη. Είναι ίσως η πιο ανιδιοτελής, ελεύθερη και αληθινή αγάπη. Βλέπετε, τους φίλους τούς διαλέγουμε, δεν υπάρχει και δε χωράει πρέπει. Η αγάπη για «τα κολλητάρια», «κολλητές», «φίλους» είναι ίσως η πιο ειλικρινής, δεν οφείλεται σε καμία σωματική έλξη, σε καμία περίεργη ‒ περίπλοκη εγκεφαλική λειτουργία, όπως στην περίπτωση του έρωτα. Με λίγα λόγια, τους αγαπάμε γιατί γουστάρουμε. Επιλέγουμε, προσπαθούμε, παλεύουμε και χτίζουμε τις φιλικές μας σχέσεις με θεμέλιο την αγάπη.
Και έρχεται το δυνατό χαρτί. Η ερωτική αγάπη. Η αγάπη, όχι ο έρωτας, η αγάπη που νιώθεις, και θα νιώθεις, για τον άνθρωπο με τον οποίο έγινες ένα. Η αγάπη για το μισό του ένα που είστε ή γίνατε ή θα γίνετε. Αγάπη ολοκληρωτική, ίσως, που σε έκανε να παραμερίσεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου, το εγώ σου και σε έκανε να πεις και να πιστέψεις στο εμείς. Ναι, ακόμα και εσύ που έλεγες «ποτέ δε θα γίνω ένας απ’ αυτούς». Ξέρεις, την αγάπη που η θύμησή της και μόνο σού φέρνει αυτό το ηλίθιο, χωρίς λόγο χαμόγελο ή αυτήν που μουσκεύει το μαξιλάρι σου κάθε βράδυ. Όλα εκδηλώσεις αγάπης είναι και όλα τα ζούμε ή θα τα ζήσουμε στη ζωή, και το μόνο που πρέπει να λέμε είναι «ευχαριστώ που νιώθω!»
Υπάρχουν και άλλα είδη αγάπης, όπως η θρησκευτική, η αγάπη για τα ζώα, η αγάπη για τον εαυτό μας και πολλά ακόμα που ξεχνάω ή μπορεί να μην τα έχω νιώσει. Ναι, λένε ότι η αγάπη έχει πολλές μορφές, και μάλλον έτσι είναι. Η αγάπη έχει πρόσωπα άπειρα. Κάποια σκυθρωπά και θλιμμένα, άλλα φωτεινά γεμάτα ζωή. Πώς αντιδρούμε και πώς ενεργούμε κρίνεται κάθε φορά από τις συνθήκες. Τι θα σου προκαλέσει κάθε φορά άγνωστο! Πώς αντιδρούμε στην αγάπη; Τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε; Δεν υπάρχει κανένας Νικόλαος Τσελεμεντές για να εκδώσει τον οδηγό για την αγάπη, αλλά, και να είχε υπάρξει, κανείς δε θα τον ακολουθούσε, γιατί χάνεται έτσι όλη η μαγεία, όλη η γεύση. Άρα τι κάνουμε; Κολυμπάμε! Βουτάμε στην απέραντη αυτή θάλασσα και κολυμπάμε, κι όταν βρούμε σωσίβια τα χρησιμοποιούμε, τα χρησιμοποιούμε, συνετά και προσεκτικά. Ακούμε από εδώ, διαβάζουμε από εκεί, κρατάμε, πετάμε, μορφοποιούμε, αλλάζουμε, και κάπως έτσι τη βιώνουμε την αγάπη όλοι μας.
Πολλοί μύθοι, πολλά ρητά υπάρχουν για την αγάπη, για μένα κάποια ισχύουν, κάποια όχι, κάποια με προβληματίζουν και κάποια με κάνουν να θέλω να αποδείξω ότι δεν είναι έτσι ‒ κάτι παρόμοιο θα πρέπει να συμβαίνει και σε εσένα, ίσως κάποια μελαγχολικά βράδια με ένα κόκκινο κρασί συντροφιά. Αγάπη, λένε, σημαίνει να δέχεσαι τον άλλο με τα ελαττώματά του, να του χαϊδεύεις τα αυτιά ή μήπως σημαίνει πόνος, επίκριση και προσπάθεια; Εγώ, πάλι, λέω ότι, όταν αγαπάς, θέλεις το καλύτερο για τον άλλον είτε φίλος, είτε σχέση, είτε η μάνα σου. Ναι, το καλύτερο γι’ αυτούς σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια. Κάποιες φορές μπορεί να γίνει καταπίεση και επίκριση, άλλες να πρέπει να χαϊδέψεις τα αυτιά ‒ σκέψου μόνο την κολλητή σου ή την κοπέλα σου μετά από αποτυχημένο κούρεμα, με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα, της χαϊδεύεις ή δεν της χαϊδεύεις τα αυτιά;
Είναι η αγάπη ελευθερία, είναι δέσμευση; Είναι αιώνια; Δημιουργείται ή κατακτάται; Τελειώνει ή είναι παντοτινή; Και, αν τελειώνει, τι γίνεται μετά το τέλος της; Μας έχουν μάθει η αγάπη να είναι παντοδύναμη, να νικάει τα πάντα, να γεφυρώνει τα χάσματα, να δημιουργεί γέφυρες. Έχουν πει ότι η αγάπη όλους τους βρίσκει, ότι ταξιδεύει και φτάνει παντού. Και αν δεν είναι έτσι; Αν όλα αυτά είναι δημιουργήματα του ανθρώπου; Υπάρχει όντως σαν συναίσθημα; Αν όχι, πώς αλλιώς, με ποια λέξη, με ποια έννοια μπορείς να αποδώσεις όλα αυτά τα οποία αναφέρεις ως αγάπη;
Σκέψεις, σκέψεις και λόγια. Λόγια αραδιασμένα ασυνάρτητα σε ένα φύλλο. Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις ξεπηδάνε από παντού. Και οι απαντήσεις; Ποιος θα τις δώσει; Πού θα τις βρούμε; Μάλλον η απάντηση είναι το ίδιο το συναίσθημα. Το συναίσθημα της αγάπης! Τι είναι; Τι ισχύει από όλα αυτά που λέγονται γι’ αυτή; Μάλλον τίποτα απ’ όλα αυτά και όλα μαζί, έχει χρώμα λευκό είπαμε. Λευκό ‒ όχι επειδή δηλώνει την απουσία, αλλά γιατί το λευκό συγκεντρώνει όλα τα χρώματα. Εξάλλου, είναι προτιμότερο να τη ζεις, παρά να προσπαθείς να την αναλύσεις. Όπως λέει και ο Πάολο Κοέλιο, «Είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της». Ναι, η αγάπη μιλάει και ενεργεί μόνη της, το πιστεύω, όπως πιστεύω ότι βρίσκεται παντού.
Η αγάπη μπορεί να είναι κρυμμένη στα πιο απίθανα μέρη. Είναι κάτω από ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, στο βλέμμα της μικρής Κυριακής όταν λέει «η γιογιαχιά είναι για χιένα» (η ζωγραφιά είναι για σένα), στο δυνατό γέλιο του Πάνου όταν κάνω σαρδάμ ή ακόμα και σε μια φωτισμένη βιτρίνα. Είναι στα δάκρυα της μαμάς όταν σε βλέπει με το πτυχίο –μπορεί να είναι και επειδή για μία φορά είσαι ντυμένος σαν άνθρωπος, ακόμα αναρωτιέμαι γι’ αυτό‒, είναι στην κατσάδα της κολλητής ή του κολλητού για τη χθεσινή μαλακία ή στις τηγανητές πατάτες της γιαγιάς ‒ η δική μου, πάντως, φτιάχνει τις καλύτερες τηγανιτές πατάτες. Είναι στο γνώριμο άρωμα που σε αναστατώνει όταν βρίσκεται δίπλα σου ‒ξέρεις τι εννοώ‒, είναι στην οικεία φωνή από την άλλη άκρη της γης στην άλλη πλευρά της γραμμής, είναι στην αγκαλιά και το χέρι που ψάχνεις ‒ αναζητάς λίγο πριν κοιμηθείς. Σε όλα αυτά, και σε άλλα τόσα μικρά και μεγάλα θα βρεις την αγάπη. Είναι κάπου εκεί και σε περιμένει να την ανακαλύψεις, να τη γευτείς , να τη ζήσεις!
Για τη νέα αυτή χρονιά, λοιπόν, θα ευχηθώ να γίνουμε όλοι μας λίγο περισσότερο εξερευνητές. Και αν «η αγάπη» δεν έρθει αυτούς τους δώδεκα μήνες, δε θα είναι επειδή κάτι δεν έκανες καλά, ούτε επειδή δεν έψαξες στα σωστά μέρη ούτε γιατί έκανες λάθη. Απλώς, κάποιες φορές, έρχεται από πολύ μακριά, οπότε ας της δώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο. Εξάλλου, ό,τι κι αν έρθει, ό,τι κι αν γίνει την καινούρια χρονιά, το σίγουρο είναι ότι θα σε γεμίσει με εμπειρίες και εφόδια, και σίγουρα, ακόμα και στα πιο άσχημα, υπάρχει κάτι θετικό, γιατί, όπως λέει και ο καινούριος καλύτερός μου φίλος, ο μικρός Έκτορας, «Στην ζωή πρέπει να βλέπεις την θετική πλευρά των πραγμάτων»*.
it was a walk, in my shoes...
Καλή χρονιά σε όλους μας!
Σταύρος Ιωάννου
_______________________
*Αναφορά στο βιβλίο του Φρανσουά Λελόρ Ο μικρός Έκτορας και τα μυστικά της ζωής.
Έχουν γραφτεί ποιήματα, θεατρικά, τραγούδια. Έχουν δημιουργηθεί μύθοι και θρύλοι στο όνομά της. Μία λέξη, πέντε γράμματα, εκατομμύρια νοήματα. Αγάπη, λέξη μικρή, λέξη βαρύγδουπη. Άλλοτε μας προκαλεί χαρά, άλλοτε θλίψη, άλλοτε εκδηλώνεται με ένα χαμόγελο, με μια ματιά, άλλοτε με δάκρυ, με πόνο. Τι είναι; Συναίσθημα θα μου πεις. Ναι, συναίσθημα, τι συναίσθημα όμως; Ποιος μαγικός συνδυασμός γίνεται στον εγκέφαλό μας και μας κάνει να νιώθουμε αυτό το τόσο μεγάλο σε νόημα ουσιαστικό; Και πώς μπορείς να ορίσεις την αγάπη; Όχι, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την αγάπη σαν ένα απλό συναίσθημα! Στην πραγματικότητα είναι τρόπος ζωής. Επιλογή! Είναι η επιλογή του τρόπου να υπάρχεις μέσα στον κόσμο. Είναι ένας τρόπος να δεις τον εαυτό σου και τους άλλους, να δεις τον εαυτό σου στους άλλους και τους άλλους σε εσένα!
Όλοι έχουμε αγαπήσει. Βλέπεις, οι άνθρωποι είμαστε προικισμένοι με αυτή την ικανότητα. Γεννιόμαστε ικανοί να αγαπήσουμε, όσο κι αν δεν το πιστεύεις. Υπάρχει από την πρώτη μας ανάσα, αγαπάμε από το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής μας, αγαπάμε τον άνθρωπο που μας έφερε σε αυτή. Αυτή είναι η οικογενειακή αγάπη. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ανιδιοτελής και ελεύθερη, εφόσον τίθεται το θέμα της εξάρτησης μεταξύ παιδιού μητέρας, αλλά σίγουρα είναι δυνατή ασπίδα για την πρώτη αντιμετώπιση του κόσμου.
Έπειτα έρχεται η αγάπη για μάθηση. Ναι, κι όμως υπάρχει! Όλοι την έχουμε βιώσει, κάποιοι από εμάς, εντάξει, οι περισσότεροι, ίσως, την έχουμε ταυτίσει με την όμορφη δασκάλα, με ή χωρίς χρυσά μαλλιά, ή με το γοητευτικό γκριζομάλλη καθηγητή, κύριε Φλωρά, κύριε Φλωρά! Αυτό συμβαίνει γιατί αγάπη είναι μάθηση ‒αγαπώ σημαίνει μαθαίνω να αγαπώ και να ζω με τους άλλους‒ και η μάθηση είναι αγάπη, εξάλλου η ζωή είναι μάθηση και όλοι, ακόμα και ο πιο γρουσούζης και απαισιόδοξος άνθρωπος ‒όχι δεν αναφέρομαι σε εμένα‒ αγαπάει ή έχει αγαπήσει κάποιες φορές στη ζωή.
Αργότερα μαθαίνουμε να αγαπάμε τους φίλους μας, πλατωνική αγάπη. Είναι ίσως η πιο ανιδιοτελής, ελεύθερη και αληθινή αγάπη. Βλέπετε, τους φίλους τούς διαλέγουμε, δεν υπάρχει και δε χωράει πρέπει. Η αγάπη για «τα κολλητάρια», «κολλητές», «φίλους» είναι ίσως η πιο ειλικρινής, δεν οφείλεται σε καμία σωματική έλξη, σε καμία περίεργη ‒ περίπλοκη εγκεφαλική λειτουργία, όπως στην περίπτωση του έρωτα. Με λίγα λόγια, τους αγαπάμε γιατί γουστάρουμε. Επιλέγουμε, προσπαθούμε, παλεύουμε και χτίζουμε τις φιλικές μας σχέσεις με θεμέλιο την αγάπη.
Και έρχεται το δυνατό χαρτί. Η ερωτική αγάπη. Η αγάπη, όχι ο έρωτας, η αγάπη που νιώθεις, και θα νιώθεις, για τον άνθρωπο με τον οποίο έγινες ένα. Η αγάπη για το μισό του ένα που είστε ή γίνατε ή θα γίνετε. Αγάπη ολοκληρωτική, ίσως, που σε έκανε να παραμερίσεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου, το εγώ σου και σε έκανε να πεις και να πιστέψεις στο εμείς. Ναι, ακόμα και εσύ που έλεγες «ποτέ δε θα γίνω ένας απ’ αυτούς». Ξέρεις, την αγάπη που η θύμησή της και μόνο σού φέρνει αυτό το ηλίθιο, χωρίς λόγο χαμόγελο ή αυτήν που μουσκεύει το μαξιλάρι σου κάθε βράδυ. Όλα εκδηλώσεις αγάπης είναι και όλα τα ζούμε ή θα τα ζήσουμε στη ζωή, και το μόνο που πρέπει να λέμε είναι «ευχαριστώ που νιώθω!»
Υπάρχουν και άλλα είδη αγάπης, όπως η θρησκευτική, η αγάπη για τα ζώα, η αγάπη για τον εαυτό μας και πολλά ακόμα που ξεχνάω ή μπορεί να μην τα έχω νιώσει. Ναι, λένε ότι η αγάπη έχει πολλές μορφές, και μάλλον έτσι είναι. Η αγάπη έχει πρόσωπα άπειρα. Κάποια σκυθρωπά και θλιμμένα, άλλα φωτεινά γεμάτα ζωή. Πώς αντιδρούμε και πώς ενεργούμε κρίνεται κάθε φορά από τις συνθήκες. Τι θα σου προκαλέσει κάθε φορά άγνωστο! Πώς αντιδρούμε στην αγάπη; Τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε; Δεν υπάρχει κανένας Νικόλαος Τσελεμεντές για να εκδώσει τον οδηγό για την αγάπη, αλλά, και να είχε υπάρξει, κανείς δε θα τον ακολουθούσε, γιατί χάνεται έτσι όλη η μαγεία, όλη η γεύση. Άρα τι κάνουμε; Κολυμπάμε! Βουτάμε στην απέραντη αυτή θάλασσα και κολυμπάμε, κι όταν βρούμε σωσίβια τα χρησιμοποιούμε, τα χρησιμοποιούμε, συνετά και προσεκτικά. Ακούμε από εδώ, διαβάζουμε από εκεί, κρατάμε, πετάμε, μορφοποιούμε, αλλάζουμε, και κάπως έτσι τη βιώνουμε την αγάπη όλοι μας.
Πολλοί μύθοι, πολλά ρητά υπάρχουν για την αγάπη, για μένα κάποια ισχύουν, κάποια όχι, κάποια με προβληματίζουν και κάποια με κάνουν να θέλω να αποδείξω ότι δεν είναι έτσι ‒ κάτι παρόμοιο θα πρέπει να συμβαίνει και σε εσένα, ίσως κάποια μελαγχολικά βράδια με ένα κόκκινο κρασί συντροφιά. Αγάπη, λένε, σημαίνει να δέχεσαι τον άλλο με τα ελαττώματά του, να του χαϊδεύεις τα αυτιά ή μήπως σημαίνει πόνος, επίκριση και προσπάθεια; Εγώ, πάλι, λέω ότι, όταν αγαπάς, θέλεις το καλύτερο για τον άλλον είτε φίλος, είτε σχέση, είτε η μάνα σου. Ναι, το καλύτερο γι’ αυτούς σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια. Κάποιες φορές μπορεί να γίνει καταπίεση και επίκριση, άλλες να πρέπει να χαϊδέψεις τα αυτιά ‒ σκέψου μόνο την κολλητή σου ή την κοπέλα σου μετά από αποτυχημένο κούρεμα, με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα, της χαϊδεύεις ή δεν της χαϊδεύεις τα αυτιά;
Είναι η αγάπη ελευθερία, είναι δέσμευση; Είναι αιώνια; Δημιουργείται ή κατακτάται; Τελειώνει ή είναι παντοτινή; Και, αν τελειώνει, τι γίνεται μετά το τέλος της; Μας έχουν μάθει η αγάπη να είναι παντοδύναμη, να νικάει τα πάντα, να γεφυρώνει τα χάσματα, να δημιουργεί γέφυρες. Έχουν πει ότι η αγάπη όλους τους βρίσκει, ότι ταξιδεύει και φτάνει παντού. Και αν δεν είναι έτσι; Αν όλα αυτά είναι δημιουργήματα του ανθρώπου; Υπάρχει όντως σαν συναίσθημα; Αν όχι, πώς αλλιώς, με ποια λέξη, με ποια έννοια μπορείς να αποδώσεις όλα αυτά τα οποία αναφέρεις ως αγάπη;
Σκέψεις, σκέψεις και λόγια. Λόγια αραδιασμένα ασυνάρτητα σε ένα φύλλο. Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις ξεπηδάνε από παντού. Και οι απαντήσεις; Ποιος θα τις δώσει; Πού θα τις βρούμε; Μάλλον η απάντηση είναι το ίδιο το συναίσθημα. Το συναίσθημα της αγάπης! Τι είναι; Τι ισχύει από όλα αυτά που λέγονται γι’ αυτή; Μάλλον τίποτα απ’ όλα αυτά και όλα μαζί, έχει χρώμα λευκό είπαμε. Λευκό ‒ όχι επειδή δηλώνει την απουσία, αλλά γιατί το λευκό συγκεντρώνει όλα τα χρώματα. Εξάλλου, είναι προτιμότερο να τη ζεις, παρά να προσπαθείς να την αναλύσεις. Όπως λέει και ο Πάολο Κοέλιο, «Είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της». Ναι, η αγάπη μιλάει και ενεργεί μόνη της, το πιστεύω, όπως πιστεύω ότι βρίσκεται παντού.
Η αγάπη μπορεί να είναι κρυμμένη στα πιο απίθανα μέρη. Είναι κάτω από ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, στο βλέμμα της μικρής Κυριακής όταν λέει «η γιογιαχιά είναι για χιένα» (η ζωγραφιά είναι για σένα), στο δυνατό γέλιο του Πάνου όταν κάνω σαρδάμ ή ακόμα και σε μια φωτισμένη βιτρίνα. Είναι στα δάκρυα της μαμάς όταν σε βλέπει με το πτυχίο –μπορεί να είναι και επειδή για μία φορά είσαι ντυμένος σαν άνθρωπος, ακόμα αναρωτιέμαι γι’ αυτό‒, είναι στην κατσάδα της κολλητής ή του κολλητού για τη χθεσινή μαλακία ή στις τηγανητές πατάτες της γιαγιάς ‒ η δική μου, πάντως, φτιάχνει τις καλύτερες τηγανιτές πατάτες. Είναι στο γνώριμο άρωμα που σε αναστατώνει όταν βρίσκεται δίπλα σου ‒ξέρεις τι εννοώ‒, είναι στην οικεία φωνή από την άλλη άκρη της γης στην άλλη πλευρά της γραμμής, είναι στην αγκαλιά και το χέρι που ψάχνεις ‒ αναζητάς λίγο πριν κοιμηθείς. Σε όλα αυτά, και σε άλλα τόσα μικρά και μεγάλα θα βρεις την αγάπη. Είναι κάπου εκεί και σε περιμένει να την ανακαλύψεις, να τη γευτείς , να τη ζήσεις!
Για τη νέα αυτή χρονιά, λοιπόν, θα ευχηθώ να γίνουμε όλοι μας λίγο περισσότερο εξερευνητές. Και αν «η αγάπη» δεν έρθει αυτούς τους δώδεκα μήνες, δε θα είναι επειδή κάτι δεν έκανες καλά, ούτε επειδή δεν έψαξες στα σωστά μέρη ούτε γιατί έκανες λάθη. Απλώς, κάποιες φορές, έρχεται από πολύ μακριά, οπότε ας της δώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο. Εξάλλου, ό,τι κι αν έρθει, ό,τι κι αν γίνει την καινούρια χρονιά, το σίγουρο είναι ότι θα σε γεμίσει με εμπειρίες και εφόδια, και σίγουρα, ακόμα και στα πιο άσχημα, υπάρχει κάτι θετικό, γιατί, όπως λέει και ο καινούριος καλύτερός μου φίλος, ο μικρός Έκτορας, «Στην ζωή πρέπει να βλέπεις την θετική πλευρά των πραγμάτων»*.
it was a walk, in my shoes...
Καλή χρονιά σε όλους μας!
Σταύρος Ιωάννου
_______________________
*Αναφορά στο βιβλίο του Φρανσουά Λελόρ Ο μικρός Έκτορας και τα μυστικά της ζωής.