Hipster-IA, Ένα μεγάλο, πράσινο λάχανο
γράφει ο Σταύρος Ιωάννου
Μαμά, μπαμπά, επιτέλους αποφάσισα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, κι άλλο. Θέλω να γίνω ένα μεγάλο καταπράσινο λάχανο.
Θέλω να κάνω λογαριασμούς σε όλα τα «trendy» ή «wanna be trendy» δίκτυα με πρωτότυπα ψευδώνυμα που θα δείχνουν την εσωστρέφειά μου, όπως «απόλυτο κενό», ή ψευδώνυμα αυτοπροβολής μου στους άλλους χρήστες με μία δόση ειρωνείας, όπως «Σταύρος ο πανωραίος». Ναι, μαμά, θα κάνω λογαριασμό σε Facebook, Instagram, Flickr, Twitter, Google City, YouTube, θα κάνω ακόμα και ιστολόγιο, ίσως περισσότερα από ένα. Θα φτιάξω το δικό μου Fashion blog, γιατί ο κόσμος πρέπει να μάθει επιτέλους ότι εγώ και μόνο εγώ έχω την απόλυτη αίσθηση του στιλ. Θα φτιάξω όμως και ένα για τις πνευματικές μου ανησυχίες, όπου θα γράφω τα κείμενα, τα ποιήματα, τους στίχους μου, βρε αδερφέ. Γιατί, όπως έλεγαν και οι παλιοί, νους υγιής εν σώματι υγιεί, εφόσον είμαι έτσι κι αλλιώς πάρα πολύ κουλτουριάρης.
Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να φτάσω το στόχο μου, χρειάζονται πολλά ακόμα. Πρέπει να έχω ένα ολόκληρο λαιφστάιλ που να τον υποστηρίζει. Θα βγαίνω στα γκλάμουρους τύπου μαγαζιά ντυμένος στην πένα, φυσικά, θα χαμογελάω ψεύτικα και θα δείχνω ότι ξεφαντώνω, οι διαδυκτιακοί μου λογαριασμοί χρειάζονται υλικό, για να έχουν τροφή οι χιλιάδες ακόλουθοι, ε, φίλοι εννοούσα. Μετά θα λέω σε όλους πόσο δήθεν είναι αυτά τα μαγαζιά, αυτά για τα οποία μάζευα λεφτά τρεις εβδομάδες, για να κάτσω πρώτο τραπέζι κύμα. Θα λέω ότι δεν αντέχω όλη αυτή την ποζεριά και την καγκουριά, και θα πηγαίνω, μπαμπά, σε όμορφα μέρη που παίζουν ωραία μουσική ποιοτική και ταυτόχρονα προβάλλουν Παζολίνι. Γιατί, μπαμπά, κατά βάθος είμαι ένας, εν τω βάθει κουλτουριάρης, παγιδευμένος στο σώμα ενός μονδέλου. Θα κάνω και άλλες εξόδους, φυσικά, σε πειραματικά θέατρα, σε κινηματογράφους που προβάλλουν ταινίες από την Καμπότζη, δεν έχει σημασία που θα κοιμάμαι, σημασία έχει ότι θα με δουν εκεί και θα έχω και κάτι να πω όταν πάω για καφέ στα «εναλλακτικά» καφενεία της «πλατείας». Μετά θα πηγαίνω και σε συναυλίες, τις τζάμπα, helloooo. Και σε βραδιές θεματικές, όπου μπορεί να βαριέμαι, αλλά θα χτυπιέμαι υπό όποιο ρυθμό, γιατί πάνω από όλα είμαι η ψυχή της παρέας.
Θα πρέπει να εκπαιδευτώ λίγο και στα γούστα της μουσικής και των βιβλίων. Θα κάνω βόλτα σε όλα τα μικρά, τέλεια, εναλλακτικά βιβλιοπωλεία, θα διαβάσω τίτλους και περιλήψεις και θα γίνω ξεφτέρι. Όσο για τη μουσική, εύκολακι, λίγο σουίνγκ ‒άσχετα που δεν ξέρω καν τι είναι‒, λίγη τζαζ, λίγο πανκ ροκ, δύο τρεις κλαψομούνες ντυμένες μπομπονιέρες, λίγο έντεχνο, πολύ λίγο ελληνικά, ίσα ίσα να δείξω ότι δεν κρίνω επιφανειακά αυτούς που ακούνε τη «ΘΕΑ», λίγο από εδώ, λίγο από το προφίλ του διπλανού, και έτοιμο το γούστο.
Επίσης, αγαπητοί γονείς μου, πρέπει να ντύνομαι σαν hipster. Τώρα, τι είναι αυτό δεν έχω καταλάβει, αλλά πρέπει να ντύνομαι έτσι και μετά να κατηγορώ τους άλλους ‒τους κακούς‒, τους δευτοροκλασάτους, ντε, ότι είναι. Θα κοπιάρω τα πάντα, θα τα αναμειγνύω, θα χρησιμοποιήσω και μερικά ρούχα του παππού, ίσως και της γιαγιάς, και θα μιλάνε όλοι για το unique στιλ, που θα το προβάλλω και από το Fashion blog μου. Φυσικά, εφόσον δε δουλεύω, γιατί όλη αυτή η εκπαίδευση μου τρώει όλον το χρόνο, θα τα ψωνίζω από πολυεθνικές που κοπιάρουν τους ντιζάινερ, αλλά δεν έχουν τις τιμές τους. Και έτσι με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, και δε θα μου βγει ο κούκος αηδόνι (πολύ πουλί έπεσε εδώ), και θα έχω το ελεύθερο να κράζω ελεύθερα όλα τα γίδια που πάνε και σκάνε τρακόσια κατοστάρια για να βάλουν το φτερό.
Θέλω να σας δηλώσω, επίσης, ότι παράλληλα με τις κλασικές μου σπουδές, επειδή είμαι και πολύ ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα, θα ασχοληθώ με τις τέχνες. Με όλες μαζί! Θα γραφτώ χορό, θα δώσω εξετάσεις σε θεατρικές ομάδες, θα γράφω και σε free press περιοδικό. Θα κάνω το φωτογράφο, το μόνδελο, που μου βγαίνει φυσικά έτσι κι αλλιώς ‒όταν έκανα εγώ duck face με την πάνα, εσύ έτρεχες ακόμα προς τη μήτρα‒, και, φυσικά, θα λέω ότι παίζω ή έπαιζα μουσική και θα τραγουδάω. Η Μπάρμπι δηλαδής πώς τα καταφέρνει; Θα τα καταφέρω και εγώ.
Θα ψάχνω στο Google (με προφορά, όχι βλάχικα) για εκθέσεις όπου, φυσικά, θα είμαι πρώτη μούρη, αφού θα έχω αποστηθίσει όλα τα σχόλια και τις κριτικές, και έτσι θα έχω άποψη, κρίση και διάθεση επίκρισης «επί παντός επιστητού». Βέβαια, πρέπει να μιλάω και ωραία, να χρησιμοποιώ ωραίες λέξεις και, όταν αμολάω καμιά κοτσάνα, θα παριστάνω ότι έγινε επίτηδες. Θα μιλάω, φυσικά, και με αγγλικές λέξεις, γιατί sometimes it is easier to think in English and I can’t control myself. Και, φυσικά, θα φτιάχνω δικές μου λέξεις και φράσεις, που με τη βοήθεια του διαδικτύου θα παίρνουν τη μορφή επιδημίας. Θα μιλάω για όλα, από την τσόντα της Ντούβλη μέχρι την ανάκαμψη του ιρανικού κινηματογράφου και από το Εγώ και το Αυτό μέχρι το φόρεμα της Μενεγάκη. Θα είμαι σαν πίτα γύρο. Απ’ όλα!
Τέλος, μαμά μου, θα φωνάζω τη σεξουαλική μου ταυτότητα παντού, αλλά αυτοί που δε θέλω δε θα το καταλαβαίνουν, γιατί εγώ είμαι πιο έξυπνος και μπορώ να τους ξεγελάσω. Αφού, λοιπόν, πάρω φύλλα, δέντρα και κορμούς, θα δηλώσω οπαδός του ταντρικού σεξ και ότι ψάχνω την αδερφή ψυχή μου. Όταν επιτέλους βρω το ιδανικό έτερον ήμισυ, θα αποποιηθούμε μαζί και επίσημα το Θεό και θα δηλώσουμε σε μία σεμνή, ινδουιστική τελετή ψυχική ένωση για αυτή και τις επόμενες ζωές.
Μαμά, μπαμπά, νομίζω ότι αρχίζω να πρασινίζω σιγά σιγά. Αν δεν ήμουν με το στανιό καταθλιπτικός, θα έλεγα πως είμαι ευτυχισμένος.
ΥΓ. Καλή χρονιά!
it was a walk, in my shoes...
Σταύρος Ιωάννου
Θέλω να κάνω λογαριασμούς σε όλα τα «trendy» ή «wanna be trendy» δίκτυα με πρωτότυπα ψευδώνυμα που θα δείχνουν την εσωστρέφειά μου, όπως «απόλυτο κενό», ή ψευδώνυμα αυτοπροβολής μου στους άλλους χρήστες με μία δόση ειρωνείας, όπως «Σταύρος ο πανωραίος». Ναι, μαμά, θα κάνω λογαριασμό σε Facebook, Instagram, Flickr, Twitter, Google City, YouTube, θα κάνω ακόμα και ιστολόγιο, ίσως περισσότερα από ένα. Θα φτιάξω το δικό μου Fashion blog, γιατί ο κόσμος πρέπει να μάθει επιτέλους ότι εγώ και μόνο εγώ έχω την απόλυτη αίσθηση του στιλ. Θα φτιάξω όμως και ένα για τις πνευματικές μου ανησυχίες, όπου θα γράφω τα κείμενα, τα ποιήματα, τους στίχους μου, βρε αδερφέ. Γιατί, όπως έλεγαν και οι παλιοί, νους υγιής εν σώματι υγιεί, εφόσον είμαι έτσι κι αλλιώς πάρα πολύ κουλτουριάρης.
Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να φτάσω το στόχο μου, χρειάζονται πολλά ακόμα. Πρέπει να έχω ένα ολόκληρο λαιφστάιλ που να τον υποστηρίζει. Θα βγαίνω στα γκλάμουρους τύπου μαγαζιά ντυμένος στην πένα, φυσικά, θα χαμογελάω ψεύτικα και θα δείχνω ότι ξεφαντώνω, οι διαδυκτιακοί μου λογαριασμοί χρειάζονται υλικό, για να έχουν τροφή οι χιλιάδες ακόλουθοι, ε, φίλοι εννοούσα. Μετά θα λέω σε όλους πόσο δήθεν είναι αυτά τα μαγαζιά, αυτά για τα οποία μάζευα λεφτά τρεις εβδομάδες, για να κάτσω πρώτο τραπέζι κύμα. Θα λέω ότι δεν αντέχω όλη αυτή την ποζεριά και την καγκουριά, και θα πηγαίνω, μπαμπά, σε όμορφα μέρη που παίζουν ωραία μουσική ποιοτική και ταυτόχρονα προβάλλουν Παζολίνι. Γιατί, μπαμπά, κατά βάθος είμαι ένας, εν τω βάθει κουλτουριάρης, παγιδευμένος στο σώμα ενός μονδέλου. Θα κάνω και άλλες εξόδους, φυσικά, σε πειραματικά θέατρα, σε κινηματογράφους που προβάλλουν ταινίες από την Καμπότζη, δεν έχει σημασία που θα κοιμάμαι, σημασία έχει ότι θα με δουν εκεί και θα έχω και κάτι να πω όταν πάω για καφέ στα «εναλλακτικά» καφενεία της «πλατείας». Μετά θα πηγαίνω και σε συναυλίες, τις τζάμπα, helloooo. Και σε βραδιές θεματικές, όπου μπορεί να βαριέμαι, αλλά θα χτυπιέμαι υπό όποιο ρυθμό, γιατί πάνω από όλα είμαι η ψυχή της παρέας.
Θα πρέπει να εκπαιδευτώ λίγο και στα γούστα της μουσικής και των βιβλίων. Θα κάνω βόλτα σε όλα τα μικρά, τέλεια, εναλλακτικά βιβλιοπωλεία, θα διαβάσω τίτλους και περιλήψεις και θα γίνω ξεφτέρι. Όσο για τη μουσική, εύκολακι, λίγο σουίνγκ ‒άσχετα που δεν ξέρω καν τι είναι‒, λίγη τζαζ, λίγο πανκ ροκ, δύο τρεις κλαψομούνες ντυμένες μπομπονιέρες, λίγο έντεχνο, πολύ λίγο ελληνικά, ίσα ίσα να δείξω ότι δεν κρίνω επιφανειακά αυτούς που ακούνε τη «ΘΕΑ», λίγο από εδώ, λίγο από το προφίλ του διπλανού, και έτοιμο το γούστο.
Επίσης, αγαπητοί γονείς μου, πρέπει να ντύνομαι σαν hipster. Τώρα, τι είναι αυτό δεν έχω καταλάβει, αλλά πρέπει να ντύνομαι έτσι και μετά να κατηγορώ τους άλλους ‒τους κακούς‒, τους δευτοροκλασάτους, ντε, ότι είναι. Θα κοπιάρω τα πάντα, θα τα αναμειγνύω, θα χρησιμοποιήσω και μερικά ρούχα του παππού, ίσως και της γιαγιάς, και θα μιλάνε όλοι για το unique στιλ, που θα το προβάλλω και από το Fashion blog μου. Φυσικά, εφόσον δε δουλεύω, γιατί όλη αυτή η εκπαίδευση μου τρώει όλον το χρόνο, θα τα ψωνίζω από πολυεθνικές που κοπιάρουν τους ντιζάινερ, αλλά δεν έχουν τις τιμές τους. Και έτσι με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, και δε θα μου βγει ο κούκος αηδόνι (πολύ πουλί έπεσε εδώ), και θα έχω το ελεύθερο να κράζω ελεύθερα όλα τα γίδια που πάνε και σκάνε τρακόσια κατοστάρια για να βάλουν το φτερό.
Θέλω να σας δηλώσω, επίσης, ότι παράλληλα με τις κλασικές μου σπουδές, επειδή είμαι και πολύ ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα, θα ασχοληθώ με τις τέχνες. Με όλες μαζί! Θα γραφτώ χορό, θα δώσω εξετάσεις σε θεατρικές ομάδες, θα γράφω και σε free press περιοδικό. Θα κάνω το φωτογράφο, το μόνδελο, που μου βγαίνει φυσικά έτσι κι αλλιώς ‒όταν έκανα εγώ duck face με την πάνα, εσύ έτρεχες ακόμα προς τη μήτρα‒, και, φυσικά, θα λέω ότι παίζω ή έπαιζα μουσική και θα τραγουδάω. Η Μπάρμπι δηλαδής πώς τα καταφέρνει; Θα τα καταφέρω και εγώ.
Θα ψάχνω στο Google (με προφορά, όχι βλάχικα) για εκθέσεις όπου, φυσικά, θα είμαι πρώτη μούρη, αφού θα έχω αποστηθίσει όλα τα σχόλια και τις κριτικές, και έτσι θα έχω άποψη, κρίση και διάθεση επίκρισης «επί παντός επιστητού». Βέβαια, πρέπει να μιλάω και ωραία, να χρησιμοποιώ ωραίες λέξεις και, όταν αμολάω καμιά κοτσάνα, θα παριστάνω ότι έγινε επίτηδες. Θα μιλάω, φυσικά, και με αγγλικές λέξεις, γιατί sometimes it is easier to think in English and I can’t control myself. Και, φυσικά, θα φτιάχνω δικές μου λέξεις και φράσεις, που με τη βοήθεια του διαδικτύου θα παίρνουν τη μορφή επιδημίας. Θα μιλάω για όλα, από την τσόντα της Ντούβλη μέχρι την ανάκαμψη του ιρανικού κινηματογράφου και από το Εγώ και το Αυτό μέχρι το φόρεμα της Μενεγάκη. Θα είμαι σαν πίτα γύρο. Απ’ όλα!
Τέλος, μαμά μου, θα φωνάζω τη σεξουαλική μου ταυτότητα παντού, αλλά αυτοί που δε θέλω δε θα το καταλαβαίνουν, γιατί εγώ είμαι πιο έξυπνος και μπορώ να τους ξεγελάσω. Αφού, λοιπόν, πάρω φύλλα, δέντρα και κορμούς, θα δηλώσω οπαδός του ταντρικού σεξ και ότι ψάχνω την αδερφή ψυχή μου. Όταν επιτέλους βρω το ιδανικό έτερον ήμισυ, θα αποποιηθούμε μαζί και επίσημα το Θεό και θα δηλώσουμε σε μία σεμνή, ινδουιστική τελετή ψυχική ένωση για αυτή και τις επόμενες ζωές.
Μαμά, μπαμπά, νομίζω ότι αρχίζω να πρασινίζω σιγά σιγά. Αν δεν ήμουν με το στανιό καταθλιπτικός, θα έλεγα πως είμαι ευτυχισμένος.
ΥΓ. Καλή χρονιά!
it was a walk, in my shoes...
Σταύρος Ιωάννου