Άγιος Βαλεν(τίνος;)!!!
γράφει ο Νηρέας Ιατρόπουλος
Φλεβάρης, ο μήνας με τα χίλια πρόσωπα και τις άπειρες αντιθέσεις.
Το κρύο σε διαπερνά και φτάνει να παγώνει και το παραμικρό οστό του φασκιωμένου σου κορμιού. Ανακοινώνεται και μια «τελευταία» αύξηση της τιμής του πετρελαίου, το μυαλό σου σαλεύει και κάπου εδώ αποφασίζεις να κάνεις τα γλυκά μάτια στο γιο του ιδιοκτήτη της εταιρείας διανομής πετρελαίου στη γειτονιά σου, προκειμένου να γλιτώσεις καμιά δόση. Αλλά εκεί που είσαι στο σπίτι «απολαμβάνοντας» το φυσικό λίφτινγκ, που το πολικό κρύο προσφέρει καθημερινά απλόχερα στον οργανισμό σου, συνειδητοποιείς ότι πλησιάζει η γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου. Δε φαίνεται να ταράζεσαι και πολύ… Άλλωστε, και να ήθελες, πώς να ταραχτείς τώρα που το πρόσωπο έχει γίνει ανέκφραστο, σαν το μωρό της Ρόσμαρι από το κρύο!
Δραστηριοποιώντας το μοναδικό όργανο που φαίνεται να λειτουργεί σε θερμοκρασία δωματίου πάνω σου, αμέσως καταλαβαίνεις πως, παρόλο που καθημερινά έχεις να αντιμετωπίσεις έναν κυκεώνα προβλημάτων, όπως δουλειά, πληρωμές, εφορίες, την επόμενη αποχώρηση στο «Dancing With The Stars», δε θα ήταν και άσχημο να απασχολήσεις λίγο το μυαλό σου με το Λατίνο Άγιο, είτε για να τον κατακρίνεις είτε για να τον δοξάσεις.
Η αλήθεια είναι πως ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με την οικονομική και συναισθηματική του κατάσταση κρατά και μια διαφορετική στάση απέναντι στον Άγιο και την όλη εμπορευματοποίηση της ημέρας λατρείας του. Αυτό που συνειδητοποίησα, μιλώντας με φίλους και γνωστούς, είναι πως δεν μπορώ να ομαδοποιήσω τις απαντήσεις τους και δεν μπορώ να διατυπώσω κανόνες. Tα ερωτήματα που εγείρονται σε σχέση με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι πολλά και τη σύγχρονη εποχή εκφράζονται ποικιλοτρόπως.
Αρχικά, ας προσεγγίσουμε το θέμα από τη ρομαντική του σκοπιά. Ένα νέο, στο φουλ ερωτευμένο ζευγάρι, που ανταλλάσσει λόγια λατρείας και αγάπης κάθε ώρα και στιγμή, που έχει από τον πρώτο μήνα σχέσης αγοράσει εταιρικό πρόγραμμα στο κινητό, προκειμένου να υπάρχει απεριόριστος χρόνος ομιλίας, και όλα αυτά τα «γλυκανάλατα», κατ’ εμέ, χαρακτηριστικά, μπορείτε να φανταστείτε πώς γιορτάζει τη 14η Φεβρουαρίου! Κόκκινα μαξιλάρια-καρδούλες, αρκουδάκια να αγκαλιάζονται, τούρτα φράουλα σε σχήμα καρδιάς, ντύσιμο απαράμιλλο με εκείνο του προ ενάμιση μήνα ρεβεγιόν, φιλιά, αγκαλιές, και πάλι λόγια αγάπης και αιώνιας λατρείας. Για ποιο λόγο όλα αυτά; Για να καταλήξουν εκεί που καταλήγουν, σχεδόν, κάθε βράδυ: Στο σεξ και στον ύπνο! Με μία και μόνη διαφορά: τις αποδείξεις ‒από το ανθοπωλείο, το ζαχαροπλαστείο, το μαγαζί με τα είδη δώρων, το κοσμηματοπωλείο, το σούπερ μάρκετ κτλ.‒, που αντιπροσωπεύουν στο άθροισμά τους το μισό σου μηνιάτικο, να σε «χαιρετάνε» από το φάκελο μαζί με εκείνες του 2013, γιατί, όπως και να το κάνουμε, η εφορία δε γιορτάζει τον Άγιο Βαλεντίνο.
Ας πάρουμε και την πιο πεζή εκδοχή της ημέρας. Ο φτωχομπατίρης, που αισθάνεται τύψεις να προσφέρει, «μέρα που είναι», στη σύντροφό του μόνο ένα λουλούδι και εν συνεχεία το κορμί του, επιλέγει να γίνει ο κατήγορος του Αγίου.
Όταν ακούς τους ανθρώπους αυτής της άποψης να μιλούν, ακούς την ίδια επιχειρηματολογία τόσες φορές, που έχεις την αίσθηση ότι, αν ήταν βίντεο στο YouTube, θα είχε κατά πολύ ξεπεράσει σε χιτς και το Gangnam Style. «Δεν είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας», «Είναι εργαλείο της αμερικάνικης εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου συναισθήματος», «Την αγάπη έχει νόημα να την εκφράζεις κάθε μέρα και όχι μόνο μία ημέρα το χρόνο», και άλλες τέτοιες παρόμοιες θέσεις, που ακόμα και στα πιο βαρήκοα ώτα δεν είναι άγνωστες. Δε θα μπω στη διαδικασία να αντικρούσω ή να επιβεβαιώσω μερικές από αυτές, γιατί άλλωστε ο καθένας από εμάς γνωρίζει καλά ποια θέση επιλέγει να κρατήσει απέναντι στη 14η Φλεβάρη και γιατί.
Αν κοιτάξει κανείς τις καθιερωμένες Παγκόσμιες Ημέρες του έτους, θα βρει ορισμένες, όπως την Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας, την Παγκόσμια Ημέρα του Ξεναγού (21 Φεβρουαρίου αμφότερες), την Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης (22 Φεβρουαρίου), την Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας, την Παγκόσμια Ημέρα της Σταθεράς π (14 Μαρτίου αμφότερες), τη Διεθνή Ημέρα Γαλλοφωνίας (20 Μαρτίου), την Παγκόσμια Ημέρα για τη Νομιμοποίηση της Κάνναβης (1 Μαΐου), τη Διεθνή Ημέρα των Weblogger (14 Ιουνίου), την Παγκόσμια Ημέρα Πλυσίματος Χεριών (15 Οκτωβρίου). Μετά από όλα αυτά μια ημέρα αφιερωμένη στον έρωτα και την αγάπη δεν είναι για μένα υπερβολή.
Στη συμπρωτεύουσα, πάντως, ο Άγιος γιορτάζεται κανονικά. Άλλωστε, και ο τελευταίος, απλός και ανίδεος ταξιδιώτης νιώθει την «κόκκινη» αδρεναλίνη του να χτυπάει ταβάνι, απλώς κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Ένα από τα καθιερωμένα «πολιτισμικά» δρώμενα της ερωτικής Θεσσαλονίκης την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, που τείνει πλέον να γίνει θεσμός, είναι η διοργάνωση σε μικρά, ή και μεγαλύτερα, μπαρ και κλαμπ διαφόρων event με ραντεβού στα τυφλά, όπως εξελίχθηκαν από την εποχή της Βάσιας Τριφύλλη. Καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες περιμένουν, απολαμβάνοντας το ποτό τους, να τους πλησιάσει το κατάλληλο πρόσωπο, που θα τους προσφέρει την ευτυχία να εορτάζουν μαζί κάθε χρόνο για το υπόλοιπο της ζωής τους την παγκόσμια εορτή του έρωτα, αλλά συνάμα και την επέτειο γνωριμίας τους.
Νομίζω πως η αγάπη και ο έρωτας καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αυτά εκφράζονται τη 14η Φλεβάρη αποτελούν μια συνισταμένη της ατομικής ψυχολογίας του καθενός μέσα στο γενικότερο κλίμα των ημερών που κυριαρχεί κατά τόπο.
Τα πράγματα είναι περισσότερο απλά από ό,τι φανταζόμαστε. Ο καθένας απολαμβάνει την ελευθερία τού να γιορτάζει όπως επιβάλλουν η καρδιά του, η τσέπη του και οι ανάγκες της σχέσης του. Όσο για τους εργένηδες/εργένισσες, δεν πιστεύω πως αυτή η ημέρα αξίζει να κατασπαταλιέται στον καναπέ αγκαλιά με το παγωτό και τα χαρτομάντιλα να σχηματίζουν βουνό στο πάτωμα, αλλά ακούγοντας το «Fuckin’ Perfect» και διατηρώντας την πεποίθηση πως τελικά σημασία δεν έχει πόσοι Βαλεντίνοι γιορτάζονται και θα γιορτάζονται στη μοναξιά, αλλά ποιο πρόσωπο θα γίνει η καθημερινή γιορτή της ζωής τους.
Με αγάπη και αφοσίωση στον έρωτα.
Νηρέας
Το κρύο σε διαπερνά και φτάνει να παγώνει και το παραμικρό οστό του φασκιωμένου σου κορμιού. Ανακοινώνεται και μια «τελευταία» αύξηση της τιμής του πετρελαίου, το μυαλό σου σαλεύει και κάπου εδώ αποφασίζεις να κάνεις τα γλυκά μάτια στο γιο του ιδιοκτήτη της εταιρείας διανομής πετρελαίου στη γειτονιά σου, προκειμένου να γλιτώσεις καμιά δόση. Αλλά εκεί που είσαι στο σπίτι «απολαμβάνοντας» το φυσικό λίφτινγκ, που το πολικό κρύο προσφέρει καθημερινά απλόχερα στον οργανισμό σου, συνειδητοποιείς ότι πλησιάζει η γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου. Δε φαίνεται να ταράζεσαι και πολύ… Άλλωστε, και να ήθελες, πώς να ταραχτείς τώρα που το πρόσωπο έχει γίνει ανέκφραστο, σαν το μωρό της Ρόσμαρι από το κρύο!
Δραστηριοποιώντας το μοναδικό όργανο που φαίνεται να λειτουργεί σε θερμοκρασία δωματίου πάνω σου, αμέσως καταλαβαίνεις πως, παρόλο που καθημερινά έχεις να αντιμετωπίσεις έναν κυκεώνα προβλημάτων, όπως δουλειά, πληρωμές, εφορίες, την επόμενη αποχώρηση στο «Dancing With The Stars», δε θα ήταν και άσχημο να απασχολήσεις λίγο το μυαλό σου με το Λατίνο Άγιο, είτε για να τον κατακρίνεις είτε για να τον δοξάσεις.
Η αλήθεια είναι πως ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με την οικονομική και συναισθηματική του κατάσταση κρατά και μια διαφορετική στάση απέναντι στον Άγιο και την όλη εμπορευματοποίηση της ημέρας λατρείας του. Αυτό που συνειδητοποίησα, μιλώντας με φίλους και γνωστούς, είναι πως δεν μπορώ να ομαδοποιήσω τις απαντήσεις τους και δεν μπορώ να διατυπώσω κανόνες. Tα ερωτήματα που εγείρονται σε σχέση με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι πολλά και τη σύγχρονη εποχή εκφράζονται ποικιλοτρόπως.
Αρχικά, ας προσεγγίσουμε το θέμα από τη ρομαντική του σκοπιά. Ένα νέο, στο φουλ ερωτευμένο ζευγάρι, που ανταλλάσσει λόγια λατρείας και αγάπης κάθε ώρα και στιγμή, που έχει από τον πρώτο μήνα σχέσης αγοράσει εταιρικό πρόγραμμα στο κινητό, προκειμένου να υπάρχει απεριόριστος χρόνος ομιλίας, και όλα αυτά τα «γλυκανάλατα», κατ’ εμέ, χαρακτηριστικά, μπορείτε να φανταστείτε πώς γιορτάζει τη 14η Φεβρουαρίου! Κόκκινα μαξιλάρια-καρδούλες, αρκουδάκια να αγκαλιάζονται, τούρτα φράουλα σε σχήμα καρδιάς, ντύσιμο απαράμιλλο με εκείνο του προ ενάμιση μήνα ρεβεγιόν, φιλιά, αγκαλιές, και πάλι λόγια αγάπης και αιώνιας λατρείας. Για ποιο λόγο όλα αυτά; Για να καταλήξουν εκεί που καταλήγουν, σχεδόν, κάθε βράδυ: Στο σεξ και στον ύπνο! Με μία και μόνη διαφορά: τις αποδείξεις ‒από το ανθοπωλείο, το ζαχαροπλαστείο, το μαγαζί με τα είδη δώρων, το κοσμηματοπωλείο, το σούπερ μάρκετ κτλ.‒, που αντιπροσωπεύουν στο άθροισμά τους το μισό σου μηνιάτικο, να σε «χαιρετάνε» από το φάκελο μαζί με εκείνες του 2013, γιατί, όπως και να το κάνουμε, η εφορία δε γιορτάζει τον Άγιο Βαλεντίνο.
Ας πάρουμε και την πιο πεζή εκδοχή της ημέρας. Ο φτωχομπατίρης, που αισθάνεται τύψεις να προσφέρει, «μέρα που είναι», στη σύντροφό του μόνο ένα λουλούδι και εν συνεχεία το κορμί του, επιλέγει να γίνει ο κατήγορος του Αγίου.
Όταν ακούς τους ανθρώπους αυτής της άποψης να μιλούν, ακούς την ίδια επιχειρηματολογία τόσες φορές, που έχεις την αίσθηση ότι, αν ήταν βίντεο στο YouTube, θα είχε κατά πολύ ξεπεράσει σε χιτς και το Gangnam Style. «Δεν είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας», «Είναι εργαλείο της αμερικάνικης εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου συναισθήματος», «Την αγάπη έχει νόημα να την εκφράζεις κάθε μέρα και όχι μόνο μία ημέρα το χρόνο», και άλλες τέτοιες παρόμοιες θέσεις, που ακόμα και στα πιο βαρήκοα ώτα δεν είναι άγνωστες. Δε θα μπω στη διαδικασία να αντικρούσω ή να επιβεβαιώσω μερικές από αυτές, γιατί άλλωστε ο καθένας από εμάς γνωρίζει καλά ποια θέση επιλέγει να κρατήσει απέναντι στη 14η Φλεβάρη και γιατί.
Αν κοιτάξει κανείς τις καθιερωμένες Παγκόσμιες Ημέρες του έτους, θα βρει ορισμένες, όπως την Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας, την Παγκόσμια Ημέρα του Ξεναγού (21 Φεβρουαρίου αμφότερες), την Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης (22 Φεβρουαρίου), την Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας, την Παγκόσμια Ημέρα της Σταθεράς π (14 Μαρτίου αμφότερες), τη Διεθνή Ημέρα Γαλλοφωνίας (20 Μαρτίου), την Παγκόσμια Ημέρα για τη Νομιμοποίηση της Κάνναβης (1 Μαΐου), τη Διεθνή Ημέρα των Weblogger (14 Ιουνίου), την Παγκόσμια Ημέρα Πλυσίματος Χεριών (15 Οκτωβρίου). Μετά από όλα αυτά μια ημέρα αφιερωμένη στον έρωτα και την αγάπη δεν είναι για μένα υπερβολή.
Στη συμπρωτεύουσα, πάντως, ο Άγιος γιορτάζεται κανονικά. Άλλωστε, και ο τελευταίος, απλός και ανίδεος ταξιδιώτης νιώθει την «κόκκινη» αδρεναλίνη του να χτυπάει ταβάνι, απλώς κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Ένα από τα καθιερωμένα «πολιτισμικά» δρώμενα της ερωτικής Θεσσαλονίκης την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, που τείνει πλέον να γίνει θεσμός, είναι η διοργάνωση σε μικρά, ή και μεγαλύτερα, μπαρ και κλαμπ διαφόρων event με ραντεβού στα τυφλά, όπως εξελίχθηκαν από την εποχή της Βάσιας Τριφύλλη. Καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες περιμένουν, απολαμβάνοντας το ποτό τους, να τους πλησιάσει το κατάλληλο πρόσωπο, που θα τους προσφέρει την ευτυχία να εορτάζουν μαζί κάθε χρόνο για το υπόλοιπο της ζωής τους την παγκόσμια εορτή του έρωτα, αλλά συνάμα και την επέτειο γνωριμίας τους.
Νομίζω πως η αγάπη και ο έρωτας καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αυτά εκφράζονται τη 14η Φλεβάρη αποτελούν μια συνισταμένη της ατομικής ψυχολογίας του καθενός μέσα στο γενικότερο κλίμα των ημερών που κυριαρχεί κατά τόπο.
Τα πράγματα είναι περισσότερο απλά από ό,τι φανταζόμαστε. Ο καθένας απολαμβάνει την ελευθερία τού να γιορτάζει όπως επιβάλλουν η καρδιά του, η τσέπη του και οι ανάγκες της σχέσης του. Όσο για τους εργένηδες/εργένισσες, δεν πιστεύω πως αυτή η ημέρα αξίζει να κατασπαταλιέται στον καναπέ αγκαλιά με το παγωτό και τα χαρτομάντιλα να σχηματίζουν βουνό στο πάτωμα, αλλά ακούγοντας το «Fuckin’ Perfect» και διατηρώντας την πεποίθηση πως τελικά σημασία δεν έχει πόσοι Βαλεντίνοι γιορτάζονται και θα γιορτάζονται στη μοναξιά, αλλά ποιο πρόσωπο θα γίνει η καθημερινή γιορτή της ζωής τους.
Με αγάπη και αφοσίωση στον έρωτα.
Νηρέας