Η τρελή piñata | Ζωγραφική Μέρος Β'
Συνεπείς στην ιδέα των χρωμάτων συνεχίζουμε το μήνα Ιούλιο με το δεύτερο μέρος της θεματικής που είναι αφιερωμένη στη ζωγραφική. Οι ταινίες, λοιπόν, αφορούν και πάλι τη ζωή ζωγράφων λιγότερο ή περισσότερο γνωστών, τις οποίες παραθέτω με τη χρονολογική σειρά γυρίσματός τους ήδη από τον προηγούμενο μήνα. Στην ενότητα των βιβλίων θα αναφερθούμε κυρίως σε κόμικς, ενώ τον Ιούνιο δώσαμε βαρύτητα στην εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Τέλος, στην τρίτη ενότητα της στήλης, τη μουσική, παραπέμπουμε σε βίντεο όπου παρακολουθούμε επί το πλείστον τη δουλειά καλλιτεχνών, οι οποίοι είτε εργάζονται ζωντανά ακούγοντας μουσική είτε το έργο τους είναι επηρεασμένο εμφανώς από αυτή.
Καλή ανάγνωση, ελπίζω να σας δίνω ιδέες, καθώς το καλοκαίρι είναι μία εποχή που λόγω του ήλιου τα χρώματα προβάλλονται πολύ έντονα, ενώ με τα ταξίδια που συνήθως κάνουμε βρίσκουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την τέχνη της φύσης, όπως τη γλυπτική, τη ζωγραφική, τη χαρακτική, τη μουσική της μέσα στο φυσικό τοπίο. Καλό μήνα με πολύ χρώμα μεθυστικό τόσο για τις αισθήσεις όσο και για να σας θερμάνει εσωτερικά και δημιουργικά!!!
Ταινίες Goya’s Ghosts (2006) (Τα Φαντάσματα του Γκόγια) Σκηνοθέτης: Μίλος Φόρμαν Γλώσσα: Αγγλικά, Ισπανικά Ηθοποιοί: Χαβιέ Μπάρντεμ, Νάταλι Πόρτμαν, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Ράντι Κουέιντ, Μπλάνκα Πορτίγιο κ.ά. Περιγραφή Ισπανία στη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων. Ο ζωντανός εφιάλτης και η υποκρισία της Ιεράς Εξέτασης και της καθολικής εκκλησίας, που σφίγγουν ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από κάθε υπόνοια ελεύθερης σκέψης και δημιουργικότητας, μέσα από τα μάτια του γνωστού ζωγράφου Γκόγια. Ο Γκόγια μάς είναι γνωστός κυρίως από τα τέρατα και τη γυμνή Μάγια. Η έλλειψη λογικής, όμως, η οποία γέννησε τα τέρατα στην τέχνη του στα χρόνια του πολέμου, όταν τα γαλλικά στρατεύματα εισέβαλαν οξύμωρα ως απελευθερωτές προκαλώντας αιματηρά επεισόδια από τη μία και η ύπαρξη της Ιεράς Εξέτασης με τις παράλογες αξιώσεις της από την άλλη, αποτυπώνεται στην ταινία. Το συγκρουσιακό κλίμα όπου ο λαός περνάει από τη μία εξουσία στην άλλη, όταν η κάθε μία χρησιμοποιεί οποιοδήποτε αληθοφανές επιχείρημα για να διατηρήσει τη θέση της, ενώ ο απλός κόσμος συνθλίβεται στην ιστορική συγκυρία, διαγράφεται σε ένα παράλληλο επίπεδο, που όμως διασταυρώνεται εύστοχα και γλαφυρά με την πλοκή της ταινίας. Klimt (2006) (Κλιμτ - Ο Ζωγράφος των Αισθήσεων) Σκηνοθέτης: Ραούλ Ρουίζ Γλώσσα: Αγγλικά Ηθοποιοί: Τζον Μάλκοφιτς, Βερόνικα Φερέ κ.ά. Περιγραφή Η ταινία ξεκινάει στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο Κλιμτ βρίσκεται πλέον κατάκοιτος στο νοσοκομείο μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Η εναρκτήρια σκηνή μάλιστα με έναν υβριδικό ανθρώπινο σκελετό, αποτελούμενο από μέλη ανθρώπων από διάφορες χώρες και Μέτωπα πολέμου προβάλλοντας το μάταιο της ύπαρξης με μία σατιρική ματιά, καθιστά το επερχόμενο τέλος μίας ολόκληρης εποχής αναπόφευκτο, τόσο με τη λήξη του πολέμου όσο και με το θάνατο του ζωγράφου. Στη συνέχεια παρακολουθούμε τη ζωή του Κλιμτ πιάνοντας το νήμα από τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1900. Η αισθητική της ταινία έχει στοιχεία της ονειρικής και αισθησιακής ατμόσφαιρας που κυριαρχεί στους πίνακες του ομώνυμου Αυστριακού καλλιτέχνη, ο οποίος συνδυάζει το συγκεκριμένο με το αφηρημένο και το άπιαστο. Πρωτοπόρος για την εποχή του πειραματιζόμενος με διαφορετικές ζωγραφικές τεχνικές, προκάλεσε αναμενόμενα ακραίες αντιδράσεις, ιδίως μετά την επίσημη ρήξη του με τον ακαδημαϊσμό. Νightwatching (αγγλικός τίτλος) (2007) (Νυχτερινή περίπολος) Σκηνοθεσία: Πίτερ Γκρίναγουεϊ Γλώσσα: Αγγλικά Ηθοποιοί: Μάρτιν Φρίμαν Μίκαελ Τέιγκεν, Έμιλυ Χόλμς κ.ά. Περιγραφή Η ταινία αποτελεί συρραφή κάποιων στιγμιότυπων της ζωής του Ολλανδού ζωγράφου Ρέμπραντ μετά τη δημιουργία του πίνακά του «Νυχτερινή Περίπολος», που ολοκληρώθηκε το 1642. Μέσα στον πίνακα αποκωδικοποιείται κάποιος δολοφόνος της εποχής, που παρέμενε ασύλληπτος. Υπάρχει ολόκληρη θεωρία για το πώς αυτή η ιστορία οδήγησε το Ρέμπραντ σταδιακά στην πτώχευση και την απομόνωση, καθώς η αποκάλυψή του αποτέλεσε σκάνδαλο. Η ταινία ακροβατεί μεταξύ αισθησιασμού και περιορισμού με καρέ εικόνων που παραπέμπουν στο στήσιμο των ζωντανών μοντέλων για τη δημιουργία πινάκων και με ξεχείλισμα ερωτικών διαλόγων και σκηνών υποδυόμενων ως θεατρικό παιχνίδι στο απαγορευμένο άδυτο μίας κρεβατοκάμαρας. Η ταινία διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας. Διαβάστε εδώ το άρθρο του Akbar Arifa στο «Βήμα» για το σκηνοθέτη και την ταινία του: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=212086 Ce Que Mes Yeux Ont Vu (2007) (The Vanishing Point) (αγγλικός τίτλος) (Αυτό που είδαν τα μάτια μου, Το μυστήριο του Watteau) Σκηνοθέτης: Λοράν ντε Μπαρτιλιά Γλώσσα: Γαλλικά Ηθοποιοί: Σιλβί Τεστάντ, Ζαν Πιερ Μαριέν, Τζέιμς Τιερέ κ.ά. Περιγραφή Σε μία ανάλογη ατμόσφαιρα αποκωδικοποίησης αινιγμάτων κινείται και αυτή η ταινία. Μόνο που εδώ τις αποκωδικοποιήσεις κάνει μία διδάκτορας της ιστορίας της Τέχνης, που ασχολείται με το ζωγράφο Ζαν Αντουάν Βατό (Jean-Antoine Watteau). Πιστεύει ότι ανακαλύπτει έναν κρυφό έρωτα του ζωγράφου, που προσπάθησε να κρύψει κάτω από μεταγενέστερες στρώσεις, κάτω από τον επανασχεδιασμό του ίδιου καμβά ή σε μικρά κρυφά νοήματα, τα οποία εκείνη προσπαθεί να διαβάσει σε ό,τι απέμεινε από την εποχή του ζωγράφου στη σύγχρονη τοπολογία του Παρισιού. Ο απρόβλεπτος ρόλος που παίζουν ο επιβλέπων καθηγητής της, ο οποίος στο παρελθόν είχε επίσης καταπιαστεί με το ζωγράφο, και ο κωφάλαλος Βίνσεντ, που εισβάλλει στη ζωή της ξαφνικά, κλιμακώνουν την ένταση και το μυστήριο σταδιακά. Παρότι στο τέλος ο ρυθμός της ταινίας επιταχύνεται ακολουθώντας τον πυρετό της έρευνας και κινητοποίησης της ηρωίδας, η ταινία τελειώνει με ένα παλμό ανακοπής, σαν προμήνυμα ότι κάποιες καταστάσεις είναι μάλλον μοιραίο να διατηρούν καλά κρυμμένα τα τρωτά τους σημεία εκτοξευόμενες στη σφαίρα του μύθου. Επιπλέον, με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ανακαλύπτει κανείς παραστατικά το πώς οι πίνακες κρύβουν ολόκληρους κόσμους και μικροκόσμους σαν ημερολογιακοί χάρτες ζωών και εποχών… El Greco (2007) Σκηνοθέτης: Γιάννης Σμαραγδής Γλώσσα: Αγγλικά Ηθοποιοί: Νικ Άσντον, Χουάν Ντιέγκο Μπότο, Λάκης Λαζόπουλος, Λάγια Μαρούλ, Σωτήρης Μουστάκας, Δήμητρα Ματσούκα κ.ά. Μουσική: Βαγγέλης Παπαθανασίου Περιγραφή Βλέπουμε το γνωστό ζωγράφο με κρητική καταγωγή Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, γνωστό διεθνώς ως El Greco, να κινείται μεταξύ της Κρήτης, της Βενετίας και του Τολέδο της Ισπανίας του 16ου αιώνα, εξελίσσοντας διαρκώς την τέχνη του μέσα από μία διαδικασία συνεχούς και επίπονης εσωτερικής αναζήτησης, που στο τέλος τον φέρνει αντιμέτωπο με την Ιερά Εξέταση. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος αποτελεί μία σημαντική μορφή διεθνούς βεληνεκούς, που πάντρεψε στην τέχνη του με έναν προσωπικό τρόπο τα χρώματα, τις εικόνες του τόπου όπου γεννήθηκε, των χωρών που τον φιλοξένησαν στη συνέχεια και των σχολών που καλλιέργησαν την τεχνική και το ύφος του. Στην ταινία συναντιούνται και συνεργάζονται πολλοί Έλληνες και Ευρωπαίοι συντελεστές. Βλέπουμε επίσης σε μία συγκινητική τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση το Σωτήρη Μουστάκα λίγο πριν το θάνατό του, στο ρόλο του ζωγράφου Τισιανό, που υπήρξε δάσκαλος του Θεοτοκόπουλου στη Βενετία. Seraphine (2008) (Το χάρισμα της Σεραφίν) Σκηνοθέτης: Μαρτέν Προβόστ Γλώσσα: Γαλλικά Ηθοποιοί: Γιολάντ Μορό, Ούλριχ Τουκούρ κ.ά. Περιγραφή Η ταινία αφηγείται ένα μέρος της ζωγραφικής πορείας της πολύ ιδιαίτερης και αυτοδίδακτης Γαλλίδας ζωγράφου Σεραφίν ντε Σανλί. Η Σεραφίν είναι παθιασμένη με τη ζωγραφική και παρότι τη μοναχική και δύσκολη ζωή της χαρακτηρίζει η ανέχεια, επικεντρώνει όλες τις δυνάμεις της στη συγκέντρωση των υλικών της. Τα πιο πολλά προέρχονται από φυσικά προϊόντα, καθώς προσπαθεί να τα φτιάξει μόνη της, εφόσον τα χρώματα κοστίζουν, αντλώντας τα από ποικίλες πηγές, όπως λουλούδια, αίμα ζώων, ακόμα και δικό της αίμα σε μικρές ποσότητες όταν ξεμένει από κόκκινο χρώμα κτλ. Κάθε μέρα επιστρέφει κατάκοπη από τις δουλειές και τις βόλτες που κάνει για να συγκεντρώσει τα χρώματά της και ξενυχτά, ζωγραφίζοντας τα μικρά ή μεγάλα ταμπλό της, που απεικονίζουν με έντονα χρώματα ευφάνταστες και πολύπλοκες συνθέσεις με φρούτα και φυτά. Ένας Γερμανός κριτικός τέχνης και συλλέκτης, ο Βίλχελμ Ούντε, την ανακαλύπτει και είναι πρόθυμος να προωθήσει το έργο της, αλλά τους προλαβαίνει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που αναστέλλει κάθε αισιόδοξη εξέλιξη οικονομικά και εσωτερικά. Η Σεραφίν βασανιζόμενη ήδη από νευρώσεις και στηρίζοντας τις ελπίδες της στο Θεό σε συνδυασμό με την πίστη της για την αποστολή της ως ζωγράφου εκλαμβάνει αυτή την αντικειμενική δυσκολία ως απόρριψη. Η πιθανότητα να αναδειχθεί το έργο της, άλλωστε, αποτελεί μία επιπλέον ελπίδα βελτίωσης της άχαρης και δύσκολης ζωής της. Ο Ούντε την υποστηρίζει όσο μπορεί οικονομικά, ενώ ξανασυναντιούνται και μετά τον πόλεμο, αλλά, παρ’ όλη τη διάθεσή του να τη βοηθήσει, εκείνη οδηγείται τελικά στην τρέλα. Βιβλία Τον προηγούμενο μήνα εστιάσαμε κυρίως στην εικονογράφηση του παιδικού παραμυθιού και βιβλίου. Αυτό το μήνα θα αναφερθούμε στα κόμικς. Θα κάνουμε μία μικρή παρένθεση, όμως, συμπληρώνοντας ότι η εικονογράφηση παιδικού βιβλίου τα τελευταία χρόνια επαναπροσδιορίζεται, ανανεώνεται και πειραματίζεται διαρκώς διευρύνοντας τους ορίζοντές της σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπως Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία κτλ. Κατά καιρούς οι εκθέσεις με έργα εικονογράφων των χωρών αυτών φιλοξενούνται και στη χώρα μας. Μπορείτε να παραμένετε ενήμεροι παρακολουθώντας τα προγράμματα που αναρτά το ΕΚΕΒΙ (Εθνικό Κέντρο Βιβλίο) και η ιστοσελίδα του Δήμου Αθηναίων. Ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=138 Ιστοσελίδα του Δήμου Αθηναίων: http://www.cityofathens.gr/ Τέλος, να κάνουμε μία αναφορά στη Διεθνή Έκθεση που κάθε χρόνο πραγματοποιείται στην Μπολόνια της Ιταλίας προς την άνοιξη και έλκει εικονογράφους από όλο τον κόσμο Βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά εδώ: http://www.bolognachildrensbookfair.com/ Ένα από τα πρώτα πιο επιτυχημένα ελληνικά κόμικς έφερε τον τίτλο ο «Μικρός Ήρως» και κυκλοφόρησε για περίπου δύο δεκαετίες από 1953-1968. Η παραγωγή κόμικς στην Ελλάδα συνεχίστηκε, βέβαια, φτάνοντας έως τις μέρες μας, με περισσότερα ή λιγότερα προβλήματα, μην ξεχνάμε πως ό,τι έχει χρώμα, αν έχει, για την τυπογραφία είναι πιο ακριβό. Δείτε εδώ την ιστοσελίδα του συγκεκριμένου κόμικς με ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την εποχή και τον αντίκτυπό του σε μικρούς και μεγάλους: http://www.mikros-iros.gr/index1.html Διαβάστε επίσης ένα ενδιαφέρον κείμενο για την ιστορία των κόμικς τόσο των ελληνικών όσο και των ξένων από ένα blog που ονομάζεται Top Secret Εβδομαδιαίο ραντεβού: http://ebvomadiaio-rantevou.pblogs.gr/2010/00/564896.html Παραθέτουμε έναν κατάλογο ελληνικών εκδόσεων κόμικς. Ο πρώτος που έχει γραφτεί. Επιμέλεια: Γιώργος Γεωργέλος Εκδόσεις: Esperos Comics Έτος: 2011 Αποτελεί κατάλογο από το 1939 έως το 2010. Βρείτε περισσότερα εδώ: http://www.biblionet.gr/book/170757 Από τις πιο γνωστές εκδόσεις στο χώρο των κόμικς είναι οι Εκδόσεις Οξύ, που έκλεισαν μόλις τον Οκτώβριο τα 15 χρόνια λειτουργίας τους. Και ενώ οι αναχρονισμοί δεν είναι ιστορικά ορθοί, καθώς τα γεγονότα οφείλουμε να τα εξετάζουμε στο σωστό τους χρονο-πλαίσιο, θα αναφέρω εδώ μία ιστορία που προσωπικά με βγάζει από τα ρούχα μου. Ίσως να είναι ό,τι πρέπει μες το καλοκαίρι, αλλά ό,τι να ’ναι, και αυτό είναι το χειρότερο, για την πνευματική και καλλιτεχνική ελευθερία σε μία χώρα που θέλει να ονομάζεται λίκνο της φιλοσοφίας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αφορμή αποτελούν και οι ταινίες που προηγήθηκαν στην τρελή piñata αυτού του μήνα, όπου λίγο πολύ είδαμε ζωγράφους διαφόρων εποχών να αντιμετωπίζουν ανάλογες προκλήσεις είτε από την Εκκλησία είτε από τον εκάστοτε βραδύνου και βραδύποδα συντηρητικό ακαδημαϊσμό. Ίσως κάτι να σημαίνει τελικά αυτό και στην τέχνη να υπάρχουν πάντα πρωτοπορίες που θα κατατρέχονται αναγνωριζόμενες εκ των υστέρων όχι μόνο ως υφιστάμενες αλλά και ως ανατρεπτικά σημαντικές. Μπορεί, λοιπόν, η αναφορά της ιστορίας να μην αποτελεί τελικά αναχρονισμό αλλά συμπλήρωμα σε ένα καλώς ή κακώς γραμμικό υφάδι... Η ζωή του Ιησιού Από όσο γνωρίζω η υπόθεση ξεκίνησε από το 2002-2003 όταν εκδόθηκε το βιβλίο με τίτλο Η ζωή του Ιησού (Das Leben des Jesus), ένα σατιρικό κόμικς του συγγραφέα Γκέρχαρντ Χάντερερ, το οποίο λογοκρίθηκε και καταργήθηκε λίγο μετά την κυκλοφορία του από τα βιβλιοπωλεία μετά από παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου, που το καταδίκασε ως βλάσφημο! Και εντάξει, σκέφτεται κανείς, πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια από τότε, μπορεί κάτι να άλλαξε! Πολύ πρόσφατα όμως η σύλληψη τριών ηθοποιών αφορμή της παράστασης «Corpus Christi», που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Αμερικανού Τέρενς ΜακΝάλι, προκαλεί σκέψεις για το πόσο αργά ή καθόλου κινούνται τελικά οι νοοτροπίες. Δείτε εδώ το σχετικό κείμενο του Σιδέρη Ντιούδη στο περιοδικό «Υποβρύχιο» για ό,τι διαδραματίστηκε το 2003: http://www.ypovrixio.gr/article.php?issues_no=11&contents_id=479 Και διαβάστε εδώ το σχετικό άρθρο του Κωνσταντίνου Τζήκα στην Athens Voice για το περιστατικό της σύλληψης καθώς και περαιτέρω πληροφορίες για την υπόθεση της λογοκρισίας του βιβλίου του Γκέρχαρντ Χάντερερ: http://www.athensvoice.gr/article/culture/books/reviews/%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%8E%CE%BD-15 Και εν πάση περιπτώσει όλα αυτά τα βιβλία που κατά καιρούς έχουν κυνηγηθεί για ανάλογες αιτίες ή με ανάλογες επιφάσεις έχουν πολύ περισσότερα να προσφέρουν αν διαβαστούν από το να παραμένουν κλειδαμπαρωμένα στο ράφι της απαγόρευσης. Και αναρωτιέμαι τελικά όλοι όσοι φωνάζουν τόσο δυνατά εναντίον τους τα έχουν έστω ξεφυλλίσει ή στόχος της στεντόρειας είναι το δικό μας νευρικό σύστημα και η πρόληψη κάθε απόπειρας δικής τους γόνιμης σκέψης; Δεν ξέρω αν ποτέ υπήρξε κάποια χρονική στιγμή η οποία να σηματοδότησε το γεγονός ότι τα κόμικς απευθύνονται και σε ενήλικες και όχι μόνο σε παιδιά. Πλέον αυτό θεωρείται δεδομένο, ίσως μάλιστα να απευθύνονται πια κυρίως στους ενήλικες. Θα ήθελα να αναφέρω ενδεικτικά ένα βιβλίο των Εκδόσεων Οξύ, που είναι χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας εικονογράφησης: Ο μαύρος γάτος και άλλες ιστορίες τρόμου Συγγραφέας: Έντγκαρ Άλαν Πόε Εικονογράφος: Λουίς Σκαφάτι (Luis Scafati) Εκδόσεις: Οξύ Έτος: 2009 Περιγραφή Τρεις ιστορίες τρόμου, σε μία έκδοση αφορμή των 200 ετών από τη γέννηση του συγγραφέα, πολύ εσωτερικές, που διασκεδάζουν τις προσωπικές νευρώσεις και φοβίες του συγγραφέα χρησιμοποιώντας την ιστορία και το παραμύθι ως πρόφαση, για να γραφτεί πιο ανώδυνα το τρομακτικά φρικιαστικό. Με μία ασπρόμαυρη εικονογράφηση το γεμισμένο και ευέλικτο σκίτσο, πολύ ατμοσφαιρικά δοσμένο, όσο μίνιμαλ χρειάζεται, συνταιριαζόμενο εύστοχα συμπληρώνει τις ιστορίες. Οι αφηγήσεις μοιάζουν με αστικούς μύθους φέροντας ένα λανθάνοντα ιστορικό πυρήνα αλήθειας. Είναι σκληρές ιστορίες, αλλά ο συγγραφέας, μη διστάζοντας να εξομολογηθεί τους προσωπικούς του δαίμονες και εφιάλτες, τις μεταμορφώνει παράδοξα σε ένα είδος κάθαρσης Εχθροί εξ αίματος Συγγραφέας: Αρκάς Εκδόσεις: Γράμματα Έτος: 2007 Περιγραφή Ενδιαφέρον το 1ο θεατρικό έργο του Αρκά. Αποτελεί κοινωνική και πολιτική αλληγορία αφορμή ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος με όλες τις συνέπειες που υπόκειται ο ανθρώπινος οργανισμός από τη στιγμή που ο εγκέφαλος πέφτει σε κόμμα ενώ τα ζωτικά του όργανα αγωνιούν για την επιβίωσή τους. Στη διάρκεια του έργου ξεδιπλώνονται οι μεταξύ τους διαμάχες, οι ιεραρχήσεις και οι σχέσεις εξουσίας βάσει της μεγαλύτερης ή μικρότερης σημασίας που έχει το κάθε όργανο για τον οργανισμό μέχρι να κλίσει ο διακόπτης… Το συγκεκριμένο έργο το είδα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, δεν το έχω διαβάσει. Δείτε ένα βίντεο τρέιλερ από την παράσταση στο Badminton 03-08/05/2010 με Λαέρτη Μαλκότση, Χρήστο Μαλάκη και Θύμιο Κούκιο: Θανάσιμα αμαρτήματα Συγγραφέας: Αρκάς Εκδόσεις: Γράμματα Έτος: 2008 Από τα πιο κυνικά και θανάσιμα κείμενα του Αρκά. Παραθέτω ένα διάλογο ενδεικτικά: Διαβολάκος: «…λοιπόν, τώρα που το σκέφτομαι, οι περισσότερες αμαρτίες που τιμωρούμε στην Κόλαση έχουν να κάνουν με το σεξ». Ψυχή: «Φυσικά!… Γιατί το σεξ είναι απόλαυση και οτιδήποτε φέρνει απόλαυση είναι αμαρτία σύμφωνα με τη θρησκεία». Άγγελος: «Δεν είναι έτσι, βέβαια…». Ψυχή: «Πώς δεν είναι έτσι;… Η θρησκεία διδάσκει νηστεία, εγκράτεια, αγαμία και απαξίωση κάθε υλικής χαράς και ευχαρίστησης!». Άγγελος: «Και λοιπόν;… Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή εκτός από το να ζεις»[1]. _______ [1] Αρκάς, Η ζωή μετά, Θανάσιμα Αμαρτήματα, Εκδόσεις Γράμματα, Αθήνα, 2008, σελ. 20. Γερνάει καλύτερα όποιος γερνάει τελευταίος Συγγραφέας: Αρκάς Εκδόσεις: Γράμματα Έτος: 2010 Προσωπικά, μου αρέσει αυτή η σειρά, γιατί μέσα από το χιούμορ του Αρκά γίνεται λίγο πιο ανεκτή η θλίψη, την οποία επιφέρουν η στειρότητα της εσωτερικής γήρανσης και η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου. Επί τη προφάσει των ηλικιωμένων χαρακτήρων, στην ουσία, εκφράζεται το πώς είναι να νιώθει κανείς απόκληρος της ζωής και της κοινωνίας λόγω ηλικίας και μη. Η τρίτη ηλικία είναι δύσκολη, αλλά σε κοινωνίες με διογκωμένα οικονομικά και επομένως κοινωνικά προβλήματα όχι ιδιαίτερα σεβαστή, καθώς έχει υπερβεί το όριο της άμεσης παραγωγικότητας. Πλέον, όμως, αναρωτιέται κανείς αν αυτή η πραγματικότητα αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αποκλειστικά της τρίτης ηλικίας. Όποιος είναι Αρκάς μάνιακ μπορεί να τσεκάρει το επίσημο site του γνωστού κομίστα: http://www.arkas.gr/index.php/gr/1 Το 2ο Φεστιβάλ κόμικς πραγματοποιείται από 29 Ιουνίου έως 5 Ιουλίου 2012 στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων. Δείτε εδώ σχετικά: http://www.lifo.gr/now/culture/12341 Για όποιον επιθυμεί να ασχοληθεί ή ήδη ασχολείται με τα κόμικς σε επίπεδο σχεδιαστικό υπάρχει ένα πολύ ζουμερό σχετικό φόρουμ, οργανωμένο σε θεματικές ενότητες, όπου μπορείτε να βρείτε πολλές και ωραίες ενημερώσεις: http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?act=idx Για όποιον ενδιαφέρεται για σπουδές ή θερινά τμήματα σεμιναρίων παραθέτω εδώ το επίσημο site της σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκης: http://www.ornerakis.gr/ Στην online gallery θα βρείτε δουλειές φοιτητών της σχολής από εικονογραφήσεις, κόμικς, γελοιογραφίες κτλ.: http://www.ornerakis.gr/gallery_full.php | Μουσική Δείτε εδώ ένα βίντεο με συνθέσεις της ζωγράφου Σεραφίν ντε Σανλί μετά μουσικής: Άλλο ένα βίντεο με music painting όπου ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει ζωντανά πάνω στο ρυθμό μουσικής, η οποία παίζεται επίσης ζωντανά: Το επόμενο βίντεο δείχνει το ηχητικό αποτέλεσμα σχεδίων μέσα από μία μελέτη με αισθητήρες για τη διάδραση των αισθήσεων της όρασης και της ακοής: Δείτε εδώ έναν ζωγράφο μουσικής (painter of music) τον Αλεχάντρο Καρμπάιο (Alejandro Arballo) του οποίου η έμπνευση και τα θέματα αφορούν τη μουσική όντας παράλληλα και μουσικός: Ολοκληρώνω με ένα βίντεο που περιγράφει την επίδραση της κλασικής μουσικής, ιδίως του Μπαχ, του Μπετόβεν, του Μότσαρτ και του Μπραμς, στο Γερμανοελβετό Πάουλ Κλέε (Paul Klee), ο οποίος προερχόταν από οικογένεια μουσικών. Ο ίδιος μάλιστα έπαιζε βιολί. Ήταν ένας από τους πρωτοποριακούς ζωγράφους της μεσοπολεμικής περιόδου, ανήκε στην αβάν γκαρντ του μεσοπολεμικού Βερολίνου, διδάσκοντας για ένα διάστημα και στο Μπαουχάουζ (Bauhaus), την πρωτοποριακή αρχιτεκτονική σχολή, η οποία ιδρύθηκε το 1919 και έκλεισε το 1933. Γνωστοί καλλιτέχνες της εποχής αποτελούσαν μέρος του διδακτικού της προσωπικού, όπως ο Πάουλ Κλέε, ο Βασίλη Καντίνκυ και άλλοι: |