Περίπατοι στο… Άμστερνταμ!
Μια πόλη χτισμένη στο νερό, εξαρτημένη απ’ το νερό.
Στερεοτυπικά είχα την Ολλανδία στο μυαλό μου, με τις τουλίπες της, τις ξανθές κοπέλες με τις παραδοσιακά πολύχρωμες φορεσιές και τα ξυλοπάπουτσα, που σου προσφέρουν ολοστρόγγυλα τυριά, και, φυσικά, με τους ανεμόμυλους ‒ χαρακτηριστικό έμβλημα στα καρτ ποστάλ. Αντιθέτως δε, η πρώτη μου εντύπωση, με το που πάτησα το πόδι μου στο ‒εξελληνισμένα‒ Αμστελόδαμον, είναι πως τούτες οι εικόνες περί παράδοσης έχουν σε μεγάλο βαθμό αντικατασταθεί από τον πολιτισμό του σήμερα, που ελάχιστα πια θυμίζει ψήγματα του χτες, παρά μόνο ίσως σε καταστήματα αναμνηστικών ειδών και σε παλιές συνοικίες, κατά μήκος των καναλιών. Μία πόλη με εντυπωσιακά επιστημονικά, τεχνολογικά επιτεύγματα και τουριστικές απολαύσεις, που σίγουρα προσελκύουν κάθε λογής πολιτισμικές φιγούρες.
Το Άμστερνταμ, ή αλλιώς ‒παραδοσιακά‒ Αμστελένταμ, αποδεικνύει την επιμονή και την ικανότητα του ανθρώπου να επιβληθεί στη φύση και στους νόμους της. Αρχικά, σε μία ελώδη περιοχή, που κατόπιν αποστράγγισής της με φράγματα και δημιουργίας καναλιών για την αποτροπή του ορμητικού νερού, ανοικοδομήθηκε ο πρώτος οικισμός, που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο σημαντικά εμπορικά λιμάνια της Ευρώπης. Το πρώτο φράγμα ήταν αυτό του ποταμού Άμστελ, το οποίο ευνόητα έδωσε και το όνομα στην πόλη. Κι εδώ κάπου αναρωτήθηκα «γιατί άραγε τότε να υπάρχει μουσείο Heineken μόνο;». Και η μία σκέψη διαδέχτηκε την άλλη: «Δε βαριέσαι μπίρες και οι δύο, ποιος νοιάζεται για το όνομα;», και ξεχύθηκα στα στενά δρομάκια, να δοκιμάσω γεύσεις και να ανακαλύψω καλά κρυμμένα μυστικά, στις μεσαιωνικές γειτονιές.
Πρώτος σταθμός η πλατεία Νταμ, το κέντρο της πόλης, το σημείο συνάντησης νέων, και όχι μόνο, όπου φιλοξενούνται μεγάλες εκδηλώσεις και εποχιακές δραστηριότητες όλο το χρόνο. Εκατοντάδες άνθρωποι πλημμυρίζουν πεζούλια και πεζοδρόμια και συμμετέχουν σε μια ευχάριστη βαβούρα γύρω από τον οβελίσκο, μνημείο αφιερωμένο στα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ψυχαγωγούνται με τους περιοδεύοντες διασκεδαστές και μουσικούς, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι τούτης της πολυσύχναστης περιοχής.
Αφήνοντας πίσω μου την οχλαγωγία της πλατείας, κατευθύνομαι προς ‒τελικά‒ άλλη μία κατάμεστη τουριστική επίσης περιοχή, αυτή της «Κόκκινης Συνοικίας». Εντυπωσιακό είναι πως εδώ ο «αγοραίος έρωτας» είναι απόλυτα νόμιμος και οι κάτοικοι καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να διατηρήσουν το σεβασμό προς το επάγγελμα αυτό, καθώς προσφέρει κέρδος και στις γύρω επιχειρήσεις. «Πάντα παραγγέλνω καφέ και φαγητό από τους γύρω μαγαζάτορες», μου λέει η Gloria (εκδιδόμενη γυναίκα της περιοχής), «άλλωστε εμείς συντηρούμε πολλές επιχειρήσεις, όπως αυτές των ινστιτούτων ομορφιάς», προσθέτει γελώντας. Βέβαια αναμφίβολα, όπως σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, σε κάθε επάγγελμα, θα υπάρχει και η μαύρη κουκίδα που μας θυμίζει πως δεν είναι όλα πάντα όπως φαίνονται. «Θα μείνω εδώ ώσπου να μαζέψω λεφτά και να γυρίσω στην Πολωνία, δεν είναι η ζωή που ονειρευόμουν», λέει η Άννα, που τα τελευταία χρόνια καταπιάστηκε με την εν λόγω επαγγελματική δραστηριότητα.
Μία εκδρομή στο Άμστερνταμ θα ήταν ελλιπής χωρίς μια επίσκεψη σε ένα από τα 200 και πλέον coffee shops. Μπαίνω μέσα σε ένα από αυτά και παραδόξως συνειδητοποιώ ότι δεν επιτρέπεται το τσιγάρο παρά μόνο οι ουσίες που οι ίδιοι προωθούν. «Το Άμστερνταμ έχει και τις ιδιαιτερότητές του» σκέφτηκα, κάνοντας μια γύρα στα τραπέζια και συνειδητοποιώντας την ουτοπική πραγματικότητα. Άνθρωποι επηρεασμένοι από τις ουσίες και ουσίες επηρεασμένες από τους ίδιους τους ανθρώπους, έτσι φτιαγμένες, ώστε να τους δίνουν την αναγκαία παραίσθηση, την παραίσθηση εκείνη που θα τους επιτρέψει να αποδεσμευτούν από τα συναισθήματα που δε θέλουν να ρημάξουν εντός τους αλλά φυσικά να προκαλέσουν αισθήσεις αλλιώτικες, ανέγγιχτες τούτου του κόσμου. Αντιφατικές εικόνες γύρω μου και έχω ήδη αρχίσει να συνειδητοποιώ αυτή τη συνωμοτική επιβολή των νόμων τού να αποδεχόμαστε κυρίως αυτά που αποφέρουν μεγάλο κέρδος.
Το Άμστερνταμ παραμένει τουριστικός προορισμός εξαιτίας αυτών των συγκεκριμένων παραμέτρων μιας απελευθερωτικής τουριστικής βιομηχανίας, η οποία σου προσφέρει απλόχερα ό,τι άλλες κυβερνήσεις κατακρίνουν. Κοιτάζω το τοπίο γύρω μου με τα άλλοτε πλαγιασμένα από την καθίζηση εδάφους σπίτια και με τους άλλοτε πλαγιασμένους ανθρώπους από την καθίζηση του εδάφους για εκείνη την αθέατη μετάνοια μέσα τους να αντισταθούν στις τόσες απολαύσεις. Σκέψεις πάρα πολλές περνούν από το μυαλό μου… Ίσως ότι είναι μια διαφυγή του σήμερα η ανάγκη ενός ανθρώπου να αποκλίνει από τα δεδομένα του πρέπει και να ασφαλίζει τη μοναξιά του σε νέα περιθώρια, σε αδιέξοδα ‒γιατί είναι αδιέξοδα‒, όμως ένα κράτος ελεύθερο, κατά τα άλλα, ικανοποιημένο, μιας που οι κάτοικοι προσφέρουν ένα μεγάλο ποσοστό των εσόδων τους στους δασμούς και τη φορολογία... Κι όπως λέει η Χαρά (Ελληνίδα μετανάστρια εκεί): «Ο Ολλανδός δε θα αφήσει τίποτα να πέσει κάτω, θα αξιοποιήσει το ελάχιστο, θα εξαντλήσει το ανεξάντλητο!».
Η γνωριμία μου με τον Μοχάμεντ από το Μαρόκο, ο οποίος είναι ταξιτζής στο επάγγελμα και μόνιμος κάτοικος πια του Άμστερνταμ, θα μου μείνει ανεξίτηλη στο νου, διότι λόγω της σχέσης που έχει ο ίδιος με τους τουρίστες, δεδομένου του επαγγέλματός του, θα γυρίσει και θα πει: «Αν κλείσεις τα μάτια, η Ολλανδία είναι όνειρο και, αν τα ανοίξεις, θα πρέπει να έχεις τη δύναμη να δεις την αλήθεια». Ο ίδιος προσθέτει ότι συγκριτικά με τη χώρα από την οποία προέρχεται οι μισθοί ναι μεν θεωρούνται υψηλοί, κατά πολλούς, αλλά, όταν το κράτος γνωρίζει και το κάθε σεντ που θα κερδίσεις και θα ξοδέψεις, τότε τα όρια απόκλισής σου από το σύστημα είναι μηδαμινά και τα έξοδά σου θα είναι αντίστοιχα των εσόδων σου, έτσι ώστε να είναι ελάχιστες οι έξτρα απολαύσεις σου. Ένα, καθώς φαίνεται, καλά ελεγχόμενο κράτος, με την εμμονή της τελειότητας της εφαρμογής των νόμων του, με την εμμονή της τελειότητας του κοινωνικού οικονομικού ελέγχου. Βέβαια, ίσως αυτό, κατά πολλούς, έγκειται στη σημασία του οργανωμένου κράτους. Η τελειότητα δεν είναι μέτρο και καθετί χωρίς μέτρο δεν είναι τέλειο! Εύλογα λοιπόν δημιουργήθηκε μια σύγχυση εντός μου για τα δεδομένα του ιδανικού συστήματος και απόρησα, λέγοντας: «Κοίτα να δεις, εμείς για μια συναυλία ήρθαμε ως εδώ και έμμελε να μου αποσπάσει υπέρογκη φαιά ουσία και να αναλύω κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς, να αναπτύσσω προσωρινές θεωρίες, καθώς το ταξί μου κυλάει στα καλοφτιαγμένα λιθόστρωτα γεφύρια, σταματώντας κάπως απότομα, αφήνοντας αφηνιασμένους ποδηλάτες να μας κόψουν το δρόμο». Η γνωριμία μου με τον ταξιτζή τελείωσε κάπου εδώ, κόβοντάς μου την απόδειξη κομίστρου των 50 ευρώ, για μόλις 14 χιλιόμετρα. Άσκοπο βέβαια το ταξί, μιας και η πόλη ενδείκνυται για περίπατο ή χρήση ποδηλάτου, κάνοντας βέβαια την διέλευση των τετράτροχων ιδιαίτερα δυσμενή. Όπως και να’ χει, όμως, ταξί δε βρίσκεις στην πόλη, εκτός των ειδικά ορισμένων περιοχών, αυτών της πιάτσας.
Α, Ναι! Τα ποδήλατα! Ίσως περιττεύει να υπογραμμίσω τη σημασία αυτού του ιδεολογικά αξιόπιστου μέσου κυκλοφορίας, αλλά, όπως και να’ χει, απασχολεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ολόκληρης της χώρας. Σχεδόν επιτακτική παράδοση το πολυσυζητημένο όχημα, το οποίο, φυσικά, βρίσκεις οπουδήποτε προς ενοικίαση. Εναλλακτικά παράδοξο το γεγονός πως οι νόμοι του οδικού κώδικα καθορίζονται κυρίως από την κυκλοφοριακή συνύπαρξη των ποδηλάτων με τα άλλα οχήματα (βλέπε τραμ, λεωφορεία, αυτοκίνητα, βάρκες, άμαξες), με μια ιδιαίτερη εύνοια προς τα πρώτα. Δεδομένης της επικράτησης των ποδηλάτων, είναι λογική η επιβολή νόμων και κανονισμών ειδικά για αυτά, μιας και ως κυρίαρχοι των δρόμων προκαλούν τα μεγαλύτερα και συχνότερα ατυχήματα. Ερωτηματικά βέβαια γεμίζει εκείνη η στατιστική σύμφωνα με την οποία οι κάτοικοι του Άμστερνταμ είναι γύρω στους 800.000, ενώ τα ποδήλατα που κυκλοφορούν ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο! Κι εδώ το δίχως άλλο αναρωτιέται κανείς: Τα υπόλοιπα ποιος τα οδηγεί; Συν τοις άλλοις, έρχεται να προστεθεί το ανεξήγητο των χιλιάδων ποδηλάτων που ανασύρονται κάθε χρόνο μέσα από τα κανάλια!
Το Άμστερνταμ, ή αλλιώς ‒παραδοσιακά‒ Αμστελένταμ, αποδεικνύει την επιμονή και την ικανότητα του ανθρώπου να επιβληθεί στη φύση και στους νόμους της. Αρχικά, σε μία ελώδη περιοχή, που κατόπιν αποστράγγισής της με φράγματα και δημιουργίας καναλιών για την αποτροπή του ορμητικού νερού, ανοικοδομήθηκε ο πρώτος οικισμός, που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο σημαντικά εμπορικά λιμάνια της Ευρώπης. Το πρώτο φράγμα ήταν αυτό του ποταμού Άμστελ, το οποίο ευνόητα έδωσε και το όνομα στην πόλη. Κι εδώ κάπου αναρωτήθηκα «γιατί άραγε τότε να υπάρχει μουσείο Heineken μόνο;». Και η μία σκέψη διαδέχτηκε την άλλη: «Δε βαριέσαι μπίρες και οι δύο, ποιος νοιάζεται για το όνομα;», και ξεχύθηκα στα στενά δρομάκια, να δοκιμάσω γεύσεις και να ανακαλύψω καλά κρυμμένα μυστικά, στις μεσαιωνικές γειτονιές.
Πρώτος σταθμός η πλατεία Νταμ, το κέντρο της πόλης, το σημείο συνάντησης νέων, και όχι μόνο, όπου φιλοξενούνται μεγάλες εκδηλώσεις και εποχιακές δραστηριότητες όλο το χρόνο. Εκατοντάδες άνθρωποι πλημμυρίζουν πεζούλια και πεζοδρόμια και συμμετέχουν σε μια ευχάριστη βαβούρα γύρω από τον οβελίσκο, μνημείο αφιερωμένο στα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ψυχαγωγούνται με τους περιοδεύοντες διασκεδαστές και μουσικούς, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι τούτης της πολυσύχναστης περιοχής.
Αφήνοντας πίσω μου την οχλαγωγία της πλατείας, κατευθύνομαι προς ‒τελικά‒ άλλη μία κατάμεστη τουριστική επίσης περιοχή, αυτή της «Κόκκινης Συνοικίας». Εντυπωσιακό είναι πως εδώ ο «αγοραίος έρωτας» είναι απόλυτα νόμιμος και οι κάτοικοι καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να διατηρήσουν το σεβασμό προς το επάγγελμα αυτό, καθώς προσφέρει κέρδος και στις γύρω επιχειρήσεις. «Πάντα παραγγέλνω καφέ και φαγητό από τους γύρω μαγαζάτορες», μου λέει η Gloria (εκδιδόμενη γυναίκα της περιοχής), «άλλωστε εμείς συντηρούμε πολλές επιχειρήσεις, όπως αυτές των ινστιτούτων ομορφιάς», προσθέτει γελώντας. Βέβαια αναμφίβολα, όπως σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, σε κάθε επάγγελμα, θα υπάρχει και η μαύρη κουκίδα που μας θυμίζει πως δεν είναι όλα πάντα όπως φαίνονται. «Θα μείνω εδώ ώσπου να μαζέψω λεφτά και να γυρίσω στην Πολωνία, δεν είναι η ζωή που ονειρευόμουν», λέει η Άννα, που τα τελευταία χρόνια καταπιάστηκε με την εν λόγω επαγγελματική δραστηριότητα.
Μία εκδρομή στο Άμστερνταμ θα ήταν ελλιπής χωρίς μια επίσκεψη σε ένα από τα 200 και πλέον coffee shops. Μπαίνω μέσα σε ένα από αυτά και παραδόξως συνειδητοποιώ ότι δεν επιτρέπεται το τσιγάρο παρά μόνο οι ουσίες που οι ίδιοι προωθούν. «Το Άμστερνταμ έχει και τις ιδιαιτερότητές του» σκέφτηκα, κάνοντας μια γύρα στα τραπέζια και συνειδητοποιώντας την ουτοπική πραγματικότητα. Άνθρωποι επηρεασμένοι από τις ουσίες και ουσίες επηρεασμένες από τους ίδιους τους ανθρώπους, έτσι φτιαγμένες, ώστε να τους δίνουν την αναγκαία παραίσθηση, την παραίσθηση εκείνη που θα τους επιτρέψει να αποδεσμευτούν από τα συναισθήματα που δε θέλουν να ρημάξουν εντός τους αλλά φυσικά να προκαλέσουν αισθήσεις αλλιώτικες, ανέγγιχτες τούτου του κόσμου. Αντιφατικές εικόνες γύρω μου και έχω ήδη αρχίσει να συνειδητοποιώ αυτή τη συνωμοτική επιβολή των νόμων τού να αποδεχόμαστε κυρίως αυτά που αποφέρουν μεγάλο κέρδος.
Το Άμστερνταμ παραμένει τουριστικός προορισμός εξαιτίας αυτών των συγκεκριμένων παραμέτρων μιας απελευθερωτικής τουριστικής βιομηχανίας, η οποία σου προσφέρει απλόχερα ό,τι άλλες κυβερνήσεις κατακρίνουν. Κοιτάζω το τοπίο γύρω μου με τα άλλοτε πλαγιασμένα από την καθίζηση εδάφους σπίτια και με τους άλλοτε πλαγιασμένους ανθρώπους από την καθίζηση του εδάφους για εκείνη την αθέατη μετάνοια μέσα τους να αντισταθούν στις τόσες απολαύσεις. Σκέψεις πάρα πολλές περνούν από το μυαλό μου… Ίσως ότι είναι μια διαφυγή του σήμερα η ανάγκη ενός ανθρώπου να αποκλίνει από τα δεδομένα του πρέπει και να ασφαλίζει τη μοναξιά του σε νέα περιθώρια, σε αδιέξοδα ‒γιατί είναι αδιέξοδα‒, όμως ένα κράτος ελεύθερο, κατά τα άλλα, ικανοποιημένο, μιας που οι κάτοικοι προσφέρουν ένα μεγάλο ποσοστό των εσόδων τους στους δασμούς και τη φορολογία... Κι όπως λέει η Χαρά (Ελληνίδα μετανάστρια εκεί): «Ο Ολλανδός δε θα αφήσει τίποτα να πέσει κάτω, θα αξιοποιήσει το ελάχιστο, θα εξαντλήσει το ανεξάντλητο!».
Η γνωριμία μου με τον Μοχάμεντ από το Μαρόκο, ο οποίος είναι ταξιτζής στο επάγγελμα και μόνιμος κάτοικος πια του Άμστερνταμ, θα μου μείνει ανεξίτηλη στο νου, διότι λόγω της σχέσης που έχει ο ίδιος με τους τουρίστες, δεδομένου του επαγγέλματός του, θα γυρίσει και θα πει: «Αν κλείσεις τα μάτια, η Ολλανδία είναι όνειρο και, αν τα ανοίξεις, θα πρέπει να έχεις τη δύναμη να δεις την αλήθεια». Ο ίδιος προσθέτει ότι συγκριτικά με τη χώρα από την οποία προέρχεται οι μισθοί ναι μεν θεωρούνται υψηλοί, κατά πολλούς, αλλά, όταν το κράτος γνωρίζει και το κάθε σεντ που θα κερδίσεις και θα ξοδέψεις, τότε τα όρια απόκλισής σου από το σύστημα είναι μηδαμινά και τα έξοδά σου θα είναι αντίστοιχα των εσόδων σου, έτσι ώστε να είναι ελάχιστες οι έξτρα απολαύσεις σου. Ένα, καθώς φαίνεται, καλά ελεγχόμενο κράτος, με την εμμονή της τελειότητας της εφαρμογής των νόμων του, με την εμμονή της τελειότητας του κοινωνικού οικονομικού ελέγχου. Βέβαια, ίσως αυτό, κατά πολλούς, έγκειται στη σημασία του οργανωμένου κράτους. Η τελειότητα δεν είναι μέτρο και καθετί χωρίς μέτρο δεν είναι τέλειο! Εύλογα λοιπόν δημιουργήθηκε μια σύγχυση εντός μου για τα δεδομένα του ιδανικού συστήματος και απόρησα, λέγοντας: «Κοίτα να δεις, εμείς για μια συναυλία ήρθαμε ως εδώ και έμμελε να μου αποσπάσει υπέρογκη φαιά ουσία και να αναλύω κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς, να αναπτύσσω προσωρινές θεωρίες, καθώς το ταξί μου κυλάει στα καλοφτιαγμένα λιθόστρωτα γεφύρια, σταματώντας κάπως απότομα, αφήνοντας αφηνιασμένους ποδηλάτες να μας κόψουν το δρόμο». Η γνωριμία μου με τον ταξιτζή τελείωσε κάπου εδώ, κόβοντάς μου την απόδειξη κομίστρου των 50 ευρώ, για μόλις 14 χιλιόμετρα. Άσκοπο βέβαια το ταξί, μιας και η πόλη ενδείκνυται για περίπατο ή χρήση ποδηλάτου, κάνοντας βέβαια την διέλευση των τετράτροχων ιδιαίτερα δυσμενή. Όπως και να’ χει, όμως, ταξί δε βρίσκεις στην πόλη, εκτός των ειδικά ορισμένων περιοχών, αυτών της πιάτσας.
Α, Ναι! Τα ποδήλατα! Ίσως περιττεύει να υπογραμμίσω τη σημασία αυτού του ιδεολογικά αξιόπιστου μέσου κυκλοφορίας, αλλά, όπως και να’ χει, απασχολεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ολόκληρης της χώρας. Σχεδόν επιτακτική παράδοση το πολυσυζητημένο όχημα, το οποίο, φυσικά, βρίσκεις οπουδήποτε προς ενοικίαση. Εναλλακτικά παράδοξο το γεγονός πως οι νόμοι του οδικού κώδικα καθορίζονται κυρίως από την κυκλοφοριακή συνύπαρξη των ποδηλάτων με τα άλλα οχήματα (βλέπε τραμ, λεωφορεία, αυτοκίνητα, βάρκες, άμαξες), με μια ιδιαίτερη εύνοια προς τα πρώτα. Δεδομένης της επικράτησης των ποδηλάτων, είναι λογική η επιβολή νόμων και κανονισμών ειδικά για αυτά, μιας και ως κυρίαρχοι των δρόμων προκαλούν τα μεγαλύτερα και συχνότερα ατυχήματα. Ερωτηματικά βέβαια γεμίζει εκείνη η στατιστική σύμφωνα με την οποία οι κάτοικοι του Άμστερνταμ είναι γύρω στους 800.000, ενώ τα ποδήλατα που κυκλοφορούν ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο! Κι εδώ το δίχως άλλο αναρωτιέται κανείς: Τα υπόλοιπα ποιος τα οδηγεί; Συν τοις άλλοις, έρχεται να προστεθεί το ανεξήγητο των χιλιάδων ποδηλάτων που ανασύρονται κάθε χρόνο μέσα από τα κανάλια!
Όντας λάτρης των παγωμένων γλυκισμάτων ‒παγωτό στο λεξικό‒, δε θα μπορούσα να μην αναζητήσω το ονομαζόμενο Magnum Amsterdam, στον αριθμό 79 της οδoύ Leidsestraat, όπου εντυπωσιακά παράξενες ιδέες στολίζουν τα παγωτά, δίνοντάς σου επιλογή να τα φτιάξεις μόνος σου και να προσθέσεις γεύσεις, ασύνδετες στο μάτι μεν, αρμονικά δεμένες στη γλώσσα δε. Λίγο παρακάτω θα δούμε και την πιάτσα των θαλάσσιων ταξί και λεωφορείων, με τα οποία μπορούμε να κάνουμε μια ξενάγηση στα κανάλια καθώς και να κατεβούμε σε όποια στάση επιθυμούμε. Ενδείκνυνται μερικά από αυτά για διανυκτέρευση εν πλω, καθότι είναι γνωστή η παράδοση των ολλανδικών πλωτών καταλυμάτων, τα οποία πολλές φορές αποτελούν μόνιμη κατοικία πολιτών. Κατευθυνόμενη προς την περιοχή Oudezijde, θα συναντήσω το κυρτό κτίριο De Sluyswacht, σκιτσαρισμένο από τον Ρέμπραντ, το οποίο αποτελεί καταφύγιο για τους λάτρεις της ηρεμίας και της ανάγνωσης. Στην ίδια περιοχή θα γευτώ πανδαισιακά εδέσματα, σε ένα συμπόσιο απολαύσεων, πρώτα των ματιών και έπειτα της πεπτικής πολυτομίας μου, στο Wijnand Fockink, εστιατόριο από το 1679. Ένα ακόμη ιστορικό κτίριο που λειτουργεί ως χώρος ψυχαγωγίας είναι το Café Chris, στην περιοχή Jordaan από το 1624. Χιουμοριστικά αξιοπερίεργο πως το καζανάκι στις τουαλέτες λειτουργεί από το μπαρ! Τραγική παράλειψη βεβαίως θα ήταν να μην επισκεφτεί κανείς τους αναρίθμητους πύργους, πολλοί από αυτούς είναι προσβάσιμοι στους φωτογράφους προς τέρψη της θέας την οποία απλόχερα προσφέρουν. Κάποιοι από αυτούς είναι οι De Zuiderkerk και Westerkerk. Αφήνοντας το κέντρο, στράφηκα προς τη Συνοικία των Μουσείων, για λίγη ηχητική απομόνωση. Ιδανικό για αυτό, είναι ενδεικτικά ένα από το πολλά πάρκα, το Vondelpark, εκτεινόμενο σε 120 στρέμματα, με τις υπαίθριες εγκαταστάσεις του και τα ησυχαστήριά του, που ετησίως προσελκύει γύρω στους 10 εκατομμύρια επισκέπτες!
Η πόλη αυτή αναμφίβολα ικανοποιεί την κάθε εικαστική φιλοδοξία αλλά και την κάθε ανήσυχη σκέψη, μιας και προσφέρει πάνω από 50 μουσεία και γκαλερί. Η αναζήτηση της απασχόλησης του νου με εναλλακτικά ενδιαφέροντα εκθέματα με οδήγησε μπρος σε μία πύλη αναρίθμητων επιλογών, που το δίχως άλλο δεν έχει γυρισμό. Πρώτος σταθμός το Rijksmuseum, που δικαιωματικά κατέχει τον τίτλο του εθνικού μουσείου, με κάποια εκατομμύρια έργα τέχνης, που περιορισμένα όμως προσφέρονται για θέαση στο κοινό. Για τους πιο τολμηρούς προσφέρονται τα μουσεία τρόμου και βασανιστηρίων, όπως το Medieval Torture Museum και το Amsterdam Dungeon, όπου η παράκρουση του παρελθόντος συναντά πτυχές του σαρκαστικού χιούμορ του παρόντος. Ειρωνικά ελκυστικά, θα τολμούσα να ψελλίσω, αφήνοντας πίσω μου κλειστές τις αβάσταχτες πόρτες του σκοτεινού Μεσαίωνα. Νιώθοντας μιαν ακόρεστη επιθυμία να ικανοποιήσω τους οφθαλμούς μου με έναν χείμαρρο καλαισθησίας από εκπροσώπους της τέχνης αναμφισβήτητου κύρους, δε θα μπορούσα να αποτρέψω τον εαυτό μου από τα μουσεία γνωστών ζωγράφων και εικαστικών, όπως αυτά των Van Gogh και Rembrandt. Στο μουσειακό στερέωμα θα δούμε ακόμη το Μουσείο Τουλίπας, το σπίτι της Άννα Φρανκ, το Μουσείο Ταινιών, το Μουσείο Heineken, το Μουσείο Τατουάζ, το Τροπικό Μουσείο, το Ερωτικό Μουσείο, το Μουσείο Βότκας, το Μουσείο Μόδας, το Μουσείο Τεχνολογίας, το Μουσείο Διαμαντιών και πολλά εναλλακτικά εκλεκτικά μουσεία, που ικανοποιούν κάθε ποικιλόμορφο ενδιαφέρον.
Κι αν κάποιος αναρωτιέται τι θα μπορούσε να συμπεριλάβει στις αποσκευές του καθώς ταξιδεύει προς τα μέρη τούτα, σίγουρα θα τον βοηθούσε η συμβουλή να πακετάρει ρούχα παντός καιρού, καθώς οι αντιφατικές εικόνες της ενδυματολογικής επιλογής των Ολλανδών δηλώνουν την αστάθεια του καιρού. Επίσης καλό θα ήταν για τον ταξιδιώτη να συμβουλευτεί την Επιτροπή Τουρισμού Ολλανδίας NBTC για επιπλέον πληροφορίες όπως επίσης και τον Τουριστικό Οργανισμό, που έχει η κάθε πόλη χωριστά. Φυσικά, πάντα μπορεί να ενημερωθεί από τους πολύγλωσσους ντόπιους, οι οποίοι χειρίζονται με ευφράδεια τις ξένες γλώσσες και προς μεγάλη ανακούφιση των τουριστών είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακοί. Κι όπως με ενημέρωσε ο Όλεφ (οδηγός τραμ), οι Ολλανδοί στρέφονται με ιδιαίτερη ευλάβεια στις γλώσσες, μιας και θεωρεί πως δεν έχουν άγχος, άρα έχουν χρόνο προς προσωπική βελτίωση.
Στης αμφιλύκης το ημίφως άφηνα κάτω από το περπάτημά μου γαντζωμένες παραισθησιογόνες εμπειρίες καθώς τα υποδήματά μου ηχούσαν πλάι στην οχλαγωγία των σιωπηλών ποδηλάτων, με προορισμό το αεροδρόμιο Schiphol. Ένα ταξίδι στο τέλος του, μα οι μνήμες θα παραμένουν νοτισμένες από την υγρασία των 100 χιλιομέτρων καναλιών. Κι αν τα ερωτηματικά δομούν τη σκέψη μου…., ας είναι…! Οι απαντήσεις έρχονται πάντα στο επόμενο ταξίδι!
Φωτεινή Καραμούζη
Educational Psychologist, Arts-Cultural Mediator, Project Manager in Ulysses
Artistic Union Ulysses- Artistic Merits
Contact info:
E-mail: [email protected]
Tel. Contact: 0030 2313054090, 6947362098
Η πόλη αυτή αναμφίβολα ικανοποιεί την κάθε εικαστική φιλοδοξία αλλά και την κάθε ανήσυχη σκέψη, μιας και προσφέρει πάνω από 50 μουσεία και γκαλερί. Η αναζήτηση της απασχόλησης του νου με εναλλακτικά ενδιαφέροντα εκθέματα με οδήγησε μπρος σε μία πύλη αναρίθμητων επιλογών, που το δίχως άλλο δεν έχει γυρισμό. Πρώτος σταθμός το Rijksmuseum, που δικαιωματικά κατέχει τον τίτλο του εθνικού μουσείου, με κάποια εκατομμύρια έργα τέχνης, που περιορισμένα όμως προσφέρονται για θέαση στο κοινό. Για τους πιο τολμηρούς προσφέρονται τα μουσεία τρόμου και βασανιστηρίων, όπως το Medieval Torture Museum και το Amsterdam Dungeon, όπου η παράκρουση του παρελθόντος συναντά πτυχές του σαρκαστικού χιούμορ του παρόντος. Ειρωνικά ελκυστικά, θα τολμούσα να ψελλίσω, αφήνοντας πίσω μου κλειστές τις αβάσταχτες πόρτες του σκοτεινού Μεσαίωνα. Νιώθοντας μιαν ακόρεστη επιθυμία να ικανοποιήσω τους οφθαλμούς μου με έναν χείμαρρο καλαισθησίας από εκπροσώπους της τέχνης αναμφισβήτητου κύρους, δε θα μπορούσα να αποτρέψω τον εαυτό μου από τα μουσεία γνωστών ζωγράφων και εικαστικών, όπως αυτά των Van Gogh και Rembrandt. Στο μουσειακό στερέωμα θα δούμε ακόμη το Μουσείο Τουλίπας, το σπίτι της Άννα Φρανκ, το Μουσείο Ταινιών, το Μουσείο Heineken, το Μουσείο Τατουάζ, το Τροπικό Μουσείο, το Ερωτικό Μουσείο, το Μουσείο Βότκας, το Μουσείο Μόδας, το Μουσείο Τεχνολογίας, το Μουσείο Διαμαντιών και πολλά εναλλακτικά εκλεκτικά μουσεία, που ικανοποιούν κάθε ποικιλόμορφο ενδιαφέρον.
Κι αν κάποιος αναρωτιέται τι θα μπορούσε να συμπεριλάβει στις αποσκευές του καθώς ταξιδεύει προς τα μέρη τούτα, σίγουρα θα τον βοηθούσε η συμβουλή να πακετάρει ρούχα παντός καιρού, καθώς οι αντιφατικές εικόνες της ενδυματολογικής επιλογής των Ολλανδών δηλώνουν την αστάθεια του καιρού. Επίσης καλό θα ήταν για τον ταξιδιώτη να συμβουλευτεί την Επιτροπή Τουρισμού Ολλανδίας NBTC για επιπλέον πληροφορίες όπως επίσης και τον Τουριστικό Οργανισμό, που έχει η κάθε πόλη χωριστά. Φυσικά, πάντα μπορεί να ενημερωθεί από τους πολύγλωσσους ντόπιους, οι οποίοι χειρίζονται με ευφράδεια τις ξένες γλώσσες και προς μεγάλη ανακούφιση των τουριστών είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακοί. Κι όπως με ενημέρωσε ο Όλεφ (οδηγός τραμ), οι Ολλανδοί στρέφονται με ιδιαίτερη ευλάβεια στις γλώσσες, μιας και θεωρεί πως δεν έχουν άγχος, άρα έχουν χρόνο προς προσωπική βελτίωση.
Στης αμφιλύκης το ημίφως άφηνα κάτω από το περπάτημά μου γαντζωμένες παραισθησιογόνες εμπειρίες καθώς τα υποδήματά μου ηχούσαν πλάι στην οχλαγωγία των σιωπηλών ποδηλάτων, με προορισμό το αεροδρόμιο Schiphol. Ένα ταξίδι στο τέλος του, μα οι μνήμες θα παραμένουν νοτισμένες από την υγρασία των 100 χιλιομέτρων καναλιών. Κι αν τα ερωτηματικά δομούν τη σκέψη μου…., ας είναι…! Οι απαντήσεις έρχονται πάντα στο επόμενο ταξίδι!
Φωτεινή Καραμούζη
Educational Psychologist, Arts-Cultural Mediator, Project Manager in Ulysses
Artistic Union Ulysses- Artistic Merits
Contact info:
E-mail: [email protected]
Tel. Contact: 0030 2313054090, 6947362098
RSS Feed
