Ύπνωση και υποβολή
Στα τέλη του 18ου αιώνα, o γιατρός Φραντς Άντον Μέσμερ παρατήρησε ότι, όταν άγγιζε τους ασθενείς του με ένα συγκεκριμένο τρόπο, μπορούσε να προκαλέσει σε αυτούς αλλοιωμένες καταστάσεις συνείδησης. Ο Μέσμερ πίστευε ότι το φαινόμενο αυτό οφειλόταν στη μαγνητική ενέργεια που διοχετευόταν, ονομάζοντάς την μαγνητικό ρευστό.
Αυτό το μεταφυσικό φαινόμενο μελετήθηκε αργότερα και από τον Άγγλο χειρούργο Τζέιμς Μπρέιντ, ο οποίος παρακολουθούσε ένα μαγνητιστή να εφαρμόζει αυτές τις τεχνικές, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η θεωρία του Μέσμερ δεν ήταν σωστή. Αυτό που συνέβαινε, ουσιαστικά, ήταν ότι ένα εξωτερικό ερέθισμα προκαλούσε μεταβολές στο νευρικό σύστημα του ασθενούς, οδηγώντας τον σε μία ανακατάταξη της συνείδησής του. Τα εξωτερικά αυτά ερεθίσματα δεν είχαν καμία σχέση με σωματικά ή ψυχικά γνωρίσματα, αλλά ήταν αντιδράσεις σε απλά και μονότονα ερεθίσματα, όπως στον ήχο του νερού που στάζει ή στους χτύπους ενός ρολογιού. Η κατάσταση στην οποία μπορούσε να περιέλθει ο ασθενής έμοιαζε πολύ με την υπνοβασία. Έτσι ο Μπρέιντ χρησιμοποίησε έναν καθρέπτη, τον οποίο οι ασθενείς κοιτούσαν για ώρες, χαρακτηρίζοντας στη συνέχεια, το 1843, τη μέθοδο αυτή ως «ύπνωση».
Με την πάροδο του χρόνου, διαπιστώθηκε ότι όσοι ασθενείς είχαν χαλαρώσει με αυτό τον τρόπο μπορούσαν να υπνωτιστούν και να υποβάλλονται με λεκτικά ερεθίσματα. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, μελετήθηκε η εφαρμογή της υποβολής στην κλασική ιατρική, κυρίως από χειρούργους, για την ανακάλυψη πρωτόλειων μεθόδων αναισθησίας. Σε αρκετές περιπτώσεις παθήσεων του κεντρικού νευρικού συστήματος, των οποίων τα αίτια ήταν σχεδόν πάντα άγνωστα, σημειώθηκε σημαντική βελτίωση με τη βοήθεια της ύπνωσης. Η εφαρμογή της υποβολής στην ιατρική σηματοδότησε τη γένεση μιας νέας επιστήμης, της ψυχοθεραπείας. Στο αρχικό στάδιο της εξέλιξης της ψυχοθεραπείας, η υποβολή άρχισε να εφαρμόζεται ευρέως, αφού οι ασθενείς σε κατάσταση ύπνωσης μπορούσαν να ανακαλέσουν πολύ πιο εύκολα ξεχασμένες και απωθημένες εμπειρίες.
Στη συνέχεια, την τεχνική αυτή εφάρμοσε και ο Σίγκμουντ Φρόιντ, την οποία χρησιμοποίησε στα πρώιμα πειράματά του, για να την απορρίψει πολύ γρήγορα, γιατί η σύνδεση θεραπευτή και ασθενούς, όπως διαμορφωνόταν στη διάρκεια της ύπνωσης, οδηγούσε εύκολα στον έλεγχο και στην υποβολή του ασθενούς (mind control), εμποδίζοντας την επίτευξη του αρχικού στόχου: την κατανόηση της λειτουργίας του υποσυνείδητου. Ωστόσο, δόθηκε το έναυσμα στη γνωστή ψυχαναλυτική μέθοδο των ελεύθερων συνειρμών και αργότερα στην αναδρομή, την οπισθοδρόμηση σε ένα βρεφικό ή παιδικό στάδιο, για την αντιμετώπιση τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος. Μετά τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, οι τεχνικές αυτές χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στην αντιμετώπιση της μετατραυματικής φάσης της εμπειρίας του Μετώπου, συμβάλλοντας σημαντικά στην εξέλιξη της υπνοθεραπείας, που εφαρμόζεται σήμερα ως κλινική θεραπευτική μέθοδος.
Λόγω των αλλοιωμένων καταστάσεων της συνείδησης, τις οποίες προκαλεί η ύπνωση, διαπιστώθηκαν και φαινόμενα τηλεπάθειας, οραμάτων, προγνώσεων, ακόμα και η περίπτωση χειρισμού μίας τελείως άγνωστης στον ασθενή γλώσσας. Επιπλέον σημειώθηκαν και περιστατικά εφαρμογής της μεθόδου για αθέμιτους σκοπούς, όπως, για παράδειγμα, σε μία προσπάθεια εξώθησης κάποιου ερήμην του στη διάπραξη αδικήματος, που ερχόταν σε αντίθεση με τη συνειδησιακή του κατάσταση.
Η υποβολή μέσω της ύπνωσης είναι πραγματικά περίπλοκη. Οι μαγνητιστές και οι υπνωτιστές απαγορεύουν αυστηρά την εφαρμογή της από μη ειδικούς. Ακόμα και οι επιδείξεις προς τέρψιν του κοινού θα πρέπει να γίνονται με μεγάλη προσοχή, διότι όποιος υπνωτίζεται ενδέχεται να μην επανέλθει πλήρως σε εγρήγορση, έχοντας υποστεί σημαντικές νοητικές βλάβες.
Mr. Mystirius
Αυτό το μεταφυσικό φαινόμενο μελετήθηκε αργότερα και από τον Άγγλο χειρούργο Τζέιμς Μπρέιντ, ο οποίος παρακολουθούσε ένα μαγνητιστή να εφαρμόζει αυτές τις τεχνικές, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η θεωρία του Μέσμερ δεν ήταν σωστή. Αυτό που συνέβαινε, ουσιαστικά, ήταν ότι ένα εξωτερικό ερέθισμα προκαλούσε μεταβολές στο νευρικό σύστημα του ασθενούς, οδηγώντας τον σε μία ανακατάταξη της συνείδησής του. Τα εξωτερικά αυτά ερεθίσματα δεν είχαν καμία σχέση με σωματικά ή ψυχικά γνωρίσματα, αλλά ήταν αντιδράσεις σε απλά και μονότονα ερεθίσματα, όπως στον ήχο του νερού που στάζει ή στους χτύπους ενός ρολογιού. Η κατάσταση στην οποία μπορούσε να περιέλθει ο ασθενής έμοιαζε πολύ με την υπνοβασία. Έτσι ο Μπρέιντ χρησιμοποίησε έναν καθρέπτη, τον οποίο οι ασθενείς κοιτούσαν για ώρες, χαρακτηρίζοντας στη συνέχεια, το 1843, τη μέθοδο αυτή ως «ύπνωση».
Με την πάροδο του χρόνου, διαπιστώθηκε ότι όσοι ασθενείς είχαν χαλαρώσει με αυτό τον τρόπο μπορούσαν να υπνωτιστούν και να υποβάλλονται με λεκτικά ερεθίσματα. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, μελετήθηκε η εφαρμογή της υποβολής στην κλασική ιατρική, κυρίως από χειρούργους, για την ανακάλυψη πρωτόλειων μεθόδων αναισθησίας. Σε αρκετές περιπτώσεις παθήσεων του κεντρικού νευρικού συστήματος, των οποίων τα αίτια ήταν σχεδόν πάντα άγνωστα, σημειώθηκε σημαντική βελτίωση με τη βοήθεια της ύπνωσης. Η εφαρμογή της υποβολής στην ιατρική σηματοδότησε τη γένεση μιας νέας επιστήμης, της ψυχοθεραπείας. Στο αρχικό στάδιο της εξέλιξης της ψυχοθεραπείας, η υποβολή άρχισε να εφαρμόζεται ευρέως, αφού οι ασθενείς σε κατάσταση ύπνωσης μπορούσαν να ανακαλέσουν πολύ πιο εύκολα ξεχασμένες και απωθημένες εμπειρίες.
Στη συνέχεια, την τεχνική αυτή εφάρμοσε και ο Σίγκμουντ Φρόιντ, την οποία χρησιμοποίησε στα πρώιμα πειράματά του, για να την απορρίψει πολύ γρήγορα, γιατί η σύνδεση θεραπευτή και ασθενούς, όπως διαμορφωνόταν στη διάρκεια της ύπνωσης, οδηγούσε εύκολα στον έλεγχο και στην υποβολή του ασθενούς (mind control), εμποδίζοντας την επίτευξη του αρχικού στόχου: την κατανόηση της λειτουργίας του υποσυνείδητου. Ωστόσο, δόθηκε το έναυσμα στη γνωστή ψυχαναλυτική μέθοδο των ελεύθερων συνειρμών και αργότερα στην αναδρομή, την οπισθοδρόμηση σε ένα βρεφικό ή παιδικό στάδιο, για την αντιμετώπιση τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος. Μετά τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, οι τεχνικές αυτές χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στην αντιμετώπιση της μετατραυματικής φάσης της εμπειρίας του Μετώπου, συμβάλλοντας σημαντικά στην εξέλιξη της υπνοθεραπείας, που εφαρμόζεται σήμερα ως κλινική θεραπευτική μέθοδος.
Λόγω των αλλοιωμένων καταστάσεων της συνείδησης, τις οποίες προκαλεί η ύπνωση, διαπιστώθηκαν και φαινόμενα τηλεπάθειας, οραμάτων, προγνώσεων, ακόμα και η περίπτωση χειρισμού μίας τελείως άγνωστης στον ασθενή γλώσσας. Επιπλέον σημειώθηκαν και περιστατικά εφαρμογής της μεθόδου για αθέμιτους σκοπούς, όπως, για παράδειγμα, σε μία προσπάθεια εξώθησης κάποιου ερήμην του στη διάπραξη αδικήματος, που ερχόταν σε αντίθεση με τη συνειδησιακή του κατάσταση.
Η υποβολή μέσω της ύπνωσης είναι πραγματικά περίπλοκη. Οι μαγνητιστές και οι υπνωτιστές απαγορεύουν αυστηρά την εφαρμογή της από μη ειδικούς. Ακόμα και οι επιδείξεις προς τέρψιν του κοινού θα πρέπει να γίνονται με μεγάλη προσοχή, διότι όποιος υπνωτίζεται ενδέχεται να μην επανέλθει πλήρως σε εγρήγορση, έχοντας υποστεί σημαντικές νοητικές βλάβες.
Mr. Mystirius
RSS Feed
