Περί facebook ο λόγος
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.

Ένας φίλος σε μια από τις ομάδες που είμαι στο Fb έγραψε κάποια στιγμή πως το Fb είναι το μπλέντερ των ψυχών. Ίσως να μην έχει άδικο. Το Fb είναι ένα κοινωνικό δίκτυο που, αν δεν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις, ούτε που το καταλαβαίνεις για πότε έχεις βρεθεί να ανακατεύεσαι στο μπλέντερ με τόσες άλλες ψυχές, όμοιες ή ανόμοιες με τη δική σου.

Όντας χρήστης και η ίδια σε αυτό το κοινωνικό δίκτυο, διαπιστώνω πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα αντίγραφο της πραγματικής ζωής. Όπως συμπεριφερόμαστε εκεί έξω έτσι συμβαίνει και στο Fb. Λένε πως από τον τρόπο που γράφει κανείς καταλαβαίνεις περίπου και για τι άνθρωπο πρόκειται. Ισχύει. Ανακαλύπτεις μέσα από τα γραφόμενα των χρηστών πως υπάρχει ό,τι και εκεί έξω. Καλοί, κακοί, ανασφαλείς, αγαθοί, ευαίσθητοι, σκληροί και ένα σωρό ακόμα τύποι χαρακτήρων. Καθένας για δικούς του λόγους συνυπάρχει μαζί με τους άλλους, δημιουργώντας μια εικονική κοινωνία που σε τίποτα δεν διαφέρει από την πραγματική.

Στο συγκεκριμένο κοινωνικό δίκτυο επιβεβαιώνεται, μετά από μακροπρόθεσμη παρατήρησή μου, το πόσο πρόβατα είμαστε. Αναρτά κάποιος κάποια είδηση και, χωρίς καν να διασταυρώνουμε αν είναι αλήθεια, κοινοποιούμε. Μαζικές κοινοποιήσεις πολλές φορές από άρθρα καταστροφολογίας που, αν μη τι άλλο, μόνο αλήθειες δεν περιέχουν. Ή το άλλο, το οποίο έχω αναφέρει και στον προσωπικό μου λογαριασμό, χρήστες με ένα σωρό φωτογραφίες των παιδιών τους και ούτε μια δική τους! Αυτό νομίζω δείχνει τη μη σωστή ενημέρωση σε σχέση με τη χρήση του Fb. Είναι δυνατόν να βάζουν ΜΟΝΟ φωτογραφίες των παιδιών τους και ούτε μια δική τους, και μάλιστα δημόσια και όχι ορατές σε φίλους μόνο;! Όταν το ανάρτησα, όπως έγραψα και πιο πάνω, στον προσωπικό μου λογαριασμό το συγκεκριμένο θέμα, μια φίλη μού έγραψε πως σε συζήτηση που είχε με γνωστή της, η οποία ανεβάζει μόνο φωτογραφίες του παιδιού της, εκείνη της έδωσε την εξήγηση: «Πήρα μερικά κιλά μετά τη γέννα και με τη φωτογραφία του παιδιού τραβάω λίγο την προσοχή των φίλων μου, ώστε να ασχολούνται και μ' εμένα...».

Και εδώ αναρωτιέμαι είναι τελικά το Fb για όλους; Η εν λόγω κυρία δε διαθέτει ούτε καν τη στοιχειώδη πνευματική ωριμότητα, ώστε να της επιτρέπεται να έχει λογαριασμό. Το να προσπαθούμε να προβληθούμε μέσα από τα παιδιά μας σημαίνει πως υπάρχει διανοητικό πρόβλημα. Να το κοιτάξετε κάποιοι αυτό. Δε φταίνε σε τίποτα τα παιδιά να τα χρησιμοποιείτε κατά αυτό τον τρόπο. Και εάν εσείς οι ίδιοι οι γονείς τα χρησιμοποιείτε έτσι, ερήμην ίσως, φανταστείτε ένας ξένος με πόση άνεση θα το κάνει!

Το γνωστό πια Fb σε όλους είναι το μόνο κοινωνικό δίκτυο που από την ίδρυσή του έπεισε τους χρήστες να τα βγάλουν όλα στη φόρα. Χρησιμοποιώ το διαδίκτυο πάνω από δώδεκα χρόνια και όπου και αν έμπαινα υπήρχε μια μυστικοπάθεια, μια καχυποψία, και οι περισσότεροι υπήρχαν με ψευδώνυμα και χωρίς φωτογραφίες. Λογικό, θα μπορούσε να πει κανείς, αφού όλοι γνωρίζουμε τους κινδύνους του διαδικτύου. Με τη γέννηση, όμως, του Fb όλα αυτά ανατράπηκαν. Ξεχάσαμε την επικινδυνότητα και με περισσή άνεση ανεβάζουμε σχεδόν τα πάντα από τις ζωές μας, ακόμα και το πού είμαστε και με ποιους, μέσα από τα περιβόητα Check In. Φωτογραφίες κάθε ευτυχισμένης προσωπικής μας στιγμής, Status με κάθε λογής συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς, πιτσιρίκες σε προκλητικές πόζες που δε γνωρίζουν καλά καλά τον έρωτα, ανακοινώσεις αυτοκτονιών, και μια δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος να προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί.

Ο δημιουργός του Fb μαζί με τις εταιρείες στατιστικών στοιχείων πέτυχε ακριβώς αυτό που ήθελε. Τον έλεγχο των πάντων. Και το κατάφερε.

Το Fb, και γενικότερα το διαδίκτυο, είναι αναμφισβήτητα πολύ καλά για όσους ξέρουν να τα χρησιμοποιούν. Βρίσκει κανείς αξιόλογα άτομα, χρήσιμες πληροφορίες και ένα σωρό ακόμα όμορφα πράγματα. Το κακό είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι δε θέλουν να ενημερωθούν για το σωστό τρόπο χρήσης του. Εν γνώσει τους πολλές φορές αγνοούν τις παγίδες, με μια εγωιστική σιγουριά πως δε θα συμβεί τίποτα κακό σε εκείνους.

Κάθε κατάσταση έχει δύο πλευρές, τη θετική και την αρνητική, έτσι και γίνεται με το Fb, έτσι και με τη ζωή. Το θέμα είναι να μάθουμε επιτέλους γιατί χρησιμοποιούμε τι, να ξέρουμε γιατί επιλέγουμε να είμαστε μέσα στο κοπάδι και, αν σε κάποιους αυτό φαίνεται αδύνατον, να τους βοηθάμε, να τους ενημερώνουμε και όχι να τους εκμεταλλευόμαστε. Κανείς δε γεννήθηκε με ένα USB στο χέρι.

Ενημέρωση, πρόληψη, αλληλοβοήθεια, και ο κόσμος του Fb μπορεί να γίνει πιο όμορφος. Μου φαίνεται αδιανόητο το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι, λόγω της ευαισθησίας τους, πληγώνονται από άλλους ανθρώπους μέσα στο Fb. Είναι άδικο να καταρρακώνονται κάποιοι ψυχικά για εικονικές διαφορές, ίντριγκες κτλ. Το Fb μπορεί να καλύπτει πολλά για τον καθένα μας από την πραγματική του ζωή, όχι όμως την ίδια τη ζωή!!!

Καλό σερφάρισμα!

Νεφέλη Πόπη Ζάνη

Ένα φιλί...
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.

«...απ’ τα δικά σου χείλη μού έλειψε πολύ». Μας λέει ο αοιδός στο συγκεκριμένο τραγούδι, και όχι άδικα, αφού το φιλί έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία.
     Το συναντάμε σε διάφορες μορφές, ως εκδήλωση σεβασμού, χαράς, αγάπης. Εκείνο όμως που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη είναι το ερωτικό φιλί. Σύμφωνα με έρευνες που έγιναν στην Ευρώπη, οι γυναίκες προτιμούν να φιλάνε, ενώ οι άντρες να τους φιλούν. Επισημαίνεται δε στην έρευνα πως οι άντρες, ενώ δεν είναι ιδιαίτερα εκλεκτικοί, όταν πρόκειται να κάνουν σεξ με μια γυναίκα, αντίθετα στο θέμα φιλί είναι αρκετά δύσκολοι και περίπλοκοι σχετικά με το πώς και πόσο θα φιληθούν, και αυτό γιατί το φιλί σημαίνει κάτι περισσότερο, κάτι βαθύτερο από την απλή σαρκική επαφή. Και οι πόρνες, άλλωστε, δεν αφήνουν τους πελάτες τους να τις φιλήσουν στο στόμα.
     Το φιλί δημιουργεί μια έντονη συναισθηματική φόρτιση, γιατί μέσα από αυτό αναβιώνουμε την αγάπη και την ασφάλεια που νιώθαμε ως βρέφη στην αγκαλιά της μητέρας. Το φιλί υποδηλώνει οικειότητα, εμπιστοσύνη, αισθησιασμό και φυσικά την ανάγκη προστασίας.
      Οι ψυχαναλυτές λένε πως το φιλί το μαθαίνουμε, ουσιαστικά, στο θηλασμό ως βρέφη, η επαφή με τη θηλή και το ρούφηγμα είναι οι ίδιες κινήσεις που κάνει κάποιος όταν φιλάει ερωτικά. Από την άλλη, οι ανθρωπολόγοι θεωρούν πως το φιλί είναι κατάλοιπο της προϊστορίας μας. Οι μητέρες, όταν σταματούσαν να θηλάζουν, μασούσαν την τροφή και την έσπρωχναν με τη γλώσσα τους στο στόμα του βρέφους. Επομένως για τους ανθρωπολόγους το φιλί προήλθε πιθανότατα από την πανάρχαια αυτή μέθοδο. Οι υποστηρικτές, πάλι, της θεωρίας της εξέλιξης πιστεύουν ότι το ερωτικό φιλί γεννήθηκε όταν οι πρόγονοί μας έπαψαν να χρησιμοποιούν την οπίσθια στάση κατά την αναπαραγωγή και υιοθέτησαν την πρόσθια στάση, τη λεγόμενη ιεραποστολική. Η νέα στάση, πέρα από το ότι ήταν πιο βολική για την αναπαραγωγή, ευνοούσε την ανάπτυξη των συναισθηματικών δεσμών ανάμεσα στους ερωτικούς συντρόφους, οι οποίοι μπορούσαν πλέον να κοιτάζονται στα μάτια, να μιλούν, να φιλιούνται, να αγαπιούνται.
     Το φιλί από καταβολής κόσμου ισχυροποιεί το δεσμό του ζευγαριού και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως δε νιώθουμε για όλους τους ανθρώπους την ανάγκη να γευτούμε ένα φιλί τους! Αυτή και μόνο η ανάγκη είναι ένα σημάδι για το τι αισθανόμαστε για έναν άλλο άνθρωπο του αντίθετου φύλου. Το φιλί είναι συναίσθημα και ουδεμία σχέση έχει με τη βιολογική ανάγκη του σεξ.
    «Το φιλί είναι σαν να πίνεις αλατισμένο νερό: πίνεις και η δίψα σου αυξάνεται» (κινέζικη παροιμία).

Νεφέλη Π.Ζ.

Υπάρχουν αληθινοί έρωτες, μαμά;
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.

«Σχέση είναι η ένωση δύο ανθρώπων με τα ίδια συναισθήματα για τον άνθρωπο που επιλέγουν να ζήσουν. Καμία οργανωμένη σχέση και καμία σχέση που καλύπτει τη μοναξιά ή άλλες συνήθειές μας που δεν αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι ορίζεται ως η κατάλληλη. Έχουμε χάσει το νόημα του έρωτα και της αληθινής αγάπης, αυτής της μιας και μοναδικής αγάπης που όλοι περιμένουμε. Είτε έρθει είτε όχι στη ζωή μας, οφείλουμε να την περιμένουμε ή και να ελπίζουμε για αυτή. Αρνούμαι να πιστέψω πως πλέον όλοι βολευόμαστε μέσα σε μια σχέση με συνθήκες και συμβιβασμούς, ενώ ξέρουμε πως δεν είναι αυτός ο ένας άνθρωπος ο άνθρωπός μας. Έχει χαθεί η ουσία, παντού υπάρχουν σχέσεις συμβιβασμού χωρίς αμοιβαία συναισθήματα, χωρίς έρωτα, χωρίς πάθος, χωρίς ανυπομονησία. Βασική αρχή του έρωτα είναι το συναίσθημα της ανυπομονησίας, εκείνης που μετράς τα δευτερόλεπτα για να βρεθείς με τον άνθρωπό σου. Τυχεροί όσοι ζούνε έναν αληθινό έρωτα με όλο το τίμημά του. Τελικά όμως σήμερα υπάρχουν αληθινοί έρωτες ή υπάρχουν μόνο οργανωμένες σχέσεις;»
       Το παραπάνω κείμενο είναι οι σκέψεις της κόρης μου, οι οποίες προέκυψαν από μια συζήτηση που είχαμε για το αν υπάρχουν σήμερα αληθινοί έρωτες. Ανάλογες σκέψεις μού έχουν θέσει κατά καιρούς και άλλα άτομα, κυρίως συνομήλικοι της κόρης μου, από είκοσι έως και εικοσιπέντε χρόνων. Προβληματίστηκα και για αυτό το θέτω ως θέμα συζήτησης. Γιατί οι νέοι έχασαν την πίστη τους στον αληθινό έρωτα; Τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους. Τι φταίει και δεν ευδοκιμούν οι σχέσεις τους; Σημαντικό είναι να αναφέρω πως όλοι τους, ανεξαρτήτως φύλου, επιζητούν τον αληθινό έρωτα και θέλουν μια μόνιμη σχέση. Επομένως, αφού το θέλουν, γιατί δεν το βρίσκουν; Τα αγόρια λένε δεν υπάρχουν σήμερα κορίτσια με τα μυαλά στη θέση τους, τα κορίτσια λένε δεν υπάρχουν σήμερα αγόρια που να το λέει η καρδιά τους. Δε δέχομαι πως δεν υπάρχουν αγόρια, κορίτσια, αληθινοί έρωτες. Μήπως τα ίδια τα παιδιά δε θέλουν να το δούνε όλο αυτό; Γιατί ναι μεν θα μπορούσαμε να πούμε πως μιλάμε για ενήλικες, αλλά η συμπεριφορά τους συνεχίζει να παραπέμπει σε παιδιά. Είναι φοβισμένα; Δεν έχουν όνειρα; Φοβούνται το αύριο; Είναι ανασφαλή; Αν όμως αναλογιστούμε παλαιότερες και σκληρότερες εποχές, όλες οι παραπάνω ερωτήσεις δεν ευσταθούν. Γιατί τότε οι άνθρωποι παρ’ όλες τις δυσκολίες ερωτευόντουσαν και αυτό τους κρατούσε δυνατούς. Σήμερα γιατί όχι; Τι φταίει; Φοβάμαι πως τα ίδια τα παιδιά κάτι δε βλέπουν σωστά, κάτι τα έχει αποπροσανατολίσει. Δεν υπάρχει γενιά που να μην υπήρχε ο αληθινός έρωτας, από καταβολής κόσμου. Ίσως όλη αυτή η μεταβολή λόγω οικονομικής κρίσης τούς βγει σε καλό. Ίσως τους κάνει να δούνε όλες εκείνες τις αξίες που δεν βλέπανε πριν. Οργανωμένες σχέσεις υπήρχαν πάντα, όπως και αληθινοί έρωτες. Τους εύχομαι ολόψυχα να αρχίσουν να βλέπουν πνευματικά, για να μπορέσουν να δουν και τον έναν, το μοναδικό αληθινό έρωτα, που πολλές φορές βρίσκεται ακριβώς δίπλα τους.
       Αλίμονο αν δεν υπήρχαν αληθινοί έρωτες. Υπάρχουν! Φτάνει να υπάρχουν μάτια ‒ψυχής‒, για να είναι ορατοί!

Νεφέλη Π.Ζ.

«Déjà vu» στα γαλλικά σημαίνει ότι βλέπουμε κάτι το οποίο έχουμε ξαναδεί. Ωστόσο η όραση δεν είναι η μόνη αίσθηση που μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση επανάληψης μιας εικόνας ‒ εμπειρίας. Η λειτουργία του φαινομένου, επομένως, το οποίο όλοι γνωρίζουμε και οι περισσότεροι έχουμε ζήσει κάποια στιγμή, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από την όραση.

Στα ελληνικά ο όρος «déjà vu» λέγεται «προμνησία», δηλαδή το ήδη ιδωμένο, και περιγράφει τη δημιουργούμενη αίσθηση ότι κάποιος έχει ήδη βιώσει ξανά στο παρελθόν μια κατάσταση. Επίσημες έρευνες έχουν δείξει ότι σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 70% των ανθρώπων αυτό έχει συμβεί τουλάχιστον μία φορά. Το φαινόμενο έχει ερευνηθεί επιστημονικά από ψυχολογική και νευροφυσιολογική σκοπιά. Η εξήγηση που μας δίνουν οι επιστήμονες είναι ότι πιθανότατα πρόκειται για ανωμαλία της μνήμης. Ο εγκέφαλος εσφαλμένα πιστεύει ότι έχει καταγεγραμμένη μία εμπειρία, ενώ δεν την έχει. Συνδέουν, μάλιστα, το φαινόμενο «déjà vu» ή «προμνησία» με διαταραχές, όπως η σχιζοφρένεια και η επιληψία, και ορισμένοι επιστήμονες υπονοούν ότι το φαινόμενο είναι μία νευρολογική διαταραχή στα ηλεκτρικά φορτία του εγκεφάλου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η διαταραχή είναι σοβαρή, αφού είναι συνηθισμένη και καθημερινή σε πολλούς υγιείς ανθρώπους.

Από την απέναντι, βέβαια, πλευρά, εκείνη της παραψυχολογίας, έχει συνδεθεί με τη μετενσάρκωση ή την εξωαισθητηριακή αντίληψη. Στην περίπτωση της μετενσάρκωσης η αίσθηση της ανάμνησης που έχει το άτομο αποδίδεται στο ότι είχε μία παρόμοια εμπειρία σε προηγούμενη ζωή. Αντίθετα, στην περίπτωση της εξωαισθητηριακής αντίληψης συνδέεται με το γεγονός ότι το άτομο είχε «προφητέψει» την εμπειρία που βιώνει μέσω, για παράδειγμα, ενός ονείρου.

Το φαινόμενο διαρκεί ελάχιστα και έχει το χαρακτήρα της αναλαμπής, χωρίς όμως  το άτομο να μπορεί να προσδιορίσει το πού ή το πότε το έχει ξαναδεί ‒ ξαναζήσει. Το φαινόμενο «déjà vu» συμβαίνει με πολλές παραλλαγές. Μερικοί από αυτούς είναι: το να ξαναζεί τη στιγμή που ζει στο τώρα (déjà vécu), το να αισθάνεται ξανά αυτό που νιώθει στο τώρα (déjà senti), το να ακούει ξανά αυτό που ακούει στο τώρα (déjà entendu), το να γεύεται ξανά ό,τι γεύεται στο τώρα (déjà goûté), το να συναντάει ξανά όποιον συναντά στο τώρα (déjà rencontré), το να ονειρεύεται ξανά ό,τι ονειρεύεται στο τώρα (déjà rêvé) και το να σκέφτεται ξανά ό,τι σκέφτεται στο τώρα (déjà pensé). Βλέπουμε, λοιπόν, ασχέτως του αν όλοι μας χρησιμοποιούμε μόνο τον όρο «déjà vu», που είναι ο πιο διαδεδομένος, ότι η κάθε παραλλαγή του φαινομένου έχει το δικό της ορισμό.

Το φαινόμενο «déjà vu» δεν μπορεί ακόμα να εξηγηθεί πλήρως, γιατί είναι συνυφασμένο με τα αναπάντητα ερωτήματα: πώς, πού και με ποια ακριβώς μορφή αποθηκεύονται οι αναμνήσεις στον εγκέφαλο. Αρκετοί επιστήμονες δε υποστηρίζουν πως το συγκεκριμένο φαινόμενο θα συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμα να «κατοικεί» στη «Ζώνη του Λυκόφωτος». Κάποια φαινόμενα είναι ίσως αδύνατο να εξηγηθούν πλήρως, όσο και αν η επιστήμη προχώρησε. Ο άνθρωπος είναι ένα θαύμα από μόνος του, και είναι αδύνατο να δοθούν ολοκληρωμένες και λογικές απαντήσεις στο θαύμα αυτό.

Νεφέλη Π.Ζ.

Ένα στρες αλλιώτικο από τ' άλλα
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.

«Γεωπαθητικό στρες». Το ήξερες πως υπάρχει; Προέρχεται από τη Γεωπαθολογία. Η Γεωπαθολογία είναι η επιστήμη που ασχολείται με τη μελέτη διάφορων μορφών ακτινοβολίας και με τον τρόπο που αυτές μπορούν να επηρεάσουν τον άνθρωπο, τα ζώα και τα φυτά. Ως «Γεωπαθητικό στρες» χαρακτηρίζονται οι συνέπειες που μπορεί να έχει για τον οργανισμό μας η επί μακρόν παραμονή μας σε χώρους που επηρεάζονται από αρνητική γεωακτινοβολία. Είναι ενέργειες της Γης, οι οποίες είναι ασύμβατες με τον οργανισμό μας και απαντώνται παντού, ακόμα και μέσα στα σπίτια μας. Αυτές διαταράσσουν το φυσικό ενεργειακό μας πεδίο και επηρεάζουν έτσι την υγεία μας. Το «Γεωπαθητικό στρες» προκαλείται από διάφορες πηγές ενέργειας (όπως τα υπόγεια ρεύματα νερού, τις υπόγειες πηγές ακτινοβολίας κ.ά.), που δημιουργούν αυξημένες δονήσεις, δηλαδή υψίσυχνη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Οι ανωμαλίες αυτές προέρχονται από γεωλογικές διαμορφώσεις στο υπέδαφος, όπως υπόγεια νερά, κοιτάσματα μετάλλων, ρήγματα, σπήλαια κτλ., αλλά και ηλεκτρομαγνητικά πεδία καλωδιώσεων και πολλών οικοκυρικών συσκευών (φούρνοι μικροκυμάτων, τηλεοράσεις, ραδιόφωνο), με ειδική έμφαση στα ασύρματα τηλέφωνα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τις οθόνες τους. Τo «Γεωπαθητικό στρες» μειώνει την ικανότητα του ανoσoπoιητικoύ συστήματος να καταπολεμά ιούς και βακτηρίδια. Μάλιστα η μεγαλύτερη ζημιά από τις αρνητικές γήινες ακτινοβολίες συμβαίνει όταν κοιμόμαστε. Στη φάση δηλαδή όπου το σώμα βρίσκεται σε ανάπαυση και μπoρεί να διεκπεραιώσει διάφoρες επανoρθωτικές λειτoυργίες στα κύτταρα, να καταπoλεμήσει τις μoλύνσεις και να απορροφήσει θρεπτικά συστατικά από τις τροφές. Αν κοιμόμαστε σε μέρoς επιβαρημένο από τo «Γεωπαθητικό στρες», τo σώμα αναγκάζεται να χρησιμοποιεί όλη του την ενέργεια, για να συντηρήσει τις λειτουργίες των ζωτικών οργάνων του, πoυ «βάλλονται» από τo διαταραγμένo πεδίo. Μερικά από τα συμπτώματα του «Γεωπαθητικού στρες» είναι: συνεχής πόνος στην πλάτη, πονοκέφαλοι, αλλεργίες, υψηλή πίεση, παθήσεις του θυρεοειδή αδένα, δερματικές παθήσεις, βρογχικό άσθμα, καρκίνος. Το «Γεωπαθητικό στρες» δεν προκαλεί αυτό καθαυτό την αρρώστια, αλλά αδυνατίζει το αμυντικό σύστημα του οργανισμού με αποτέλεσμα μετά από καιρό να καταρρέουν οι ανοσοποιητικές λειτουργίες του σώματος.

Για να εντοπιστούν οι γεωπαθητικές ζώνες, χρειάζεται να γίνει χρήση ηλεκτρονικών συσκευών για τη μέτρηση της ηλεκτρικής επιβάρυνσης από ηλεκτρικά, μαγνητικά και υψηλών συχνοτήτων πεδία. Για τη μέτρηση των βλαβερών επιδράσεων στο σώμα κάποιου χρησιμοποιείται η μέθοδος «Body Dowsing» καθώς και μια μέθοδος που καλείται «AK-Testing» (τεστ εφαρμοσμένης κινησιολογίας). Η μέθoδoς πoυ χρησιμoπoιείται για την εξoυδετέρωσή τoυς είναι η τοποθέτηση «ειδικών» αντικειμένων στα σημεία πoυ η γεωπαθητική γραμμή συναντά τo περίγραμμα τoυ κτιρίoυ, όπως τα σιδερένια ραβδιά, μήκoυς περίπoυ 35 εκατoστών, πoυ μπήγoνται στo έδαφoς σχεδόν εξολοκλήρου. Η μέθoδoς όμως αυτή είναι κατάλληλη για σπίτια με ελεύθερo χώρo στην περίφέρειά τους και όχι για διαμερίσματα. Κρύσταλλoι χαλαζία, επίσης, πoυ είτε μπήγoνται στo έδαφoς εξωτερικά τoυ σπιτιoύ είτε στερεώνoνται στην ένωση πατώματoς τoίχoυ από την εσωτερική πλευρά, εφόσον τo σπίτι είναι διαμέρισμα ή έχει μεσoτoιχία, πάντα στα σημεία όπoυ η γεωπαθητική γραμμή διαπερνά την περίμετρo τoυ σπιτιoύ. Ηλεκτρικές συσκευές διάφορων τύπων, τέλος, πoυ μπαίνoυν στην πρίζα και με τη βoήθεια τoυ ρεύματoς απαλλάσσoυν τo χώρo από τo «Γεωπαθητικό στρες».

Τα ζώα και τα φυτά μπoρoύν να δώσoυν σαφή σημάδια για τη γεωπαθητική πoιότητα ενός τόπoυ. Αν λoιπόν έχετε γάτα ή σκύλo, είναι oι καλύτερoι «μετρητές». Βάλτε τα στo κρεβάτι σας και δείτε αν θα κάτσoυν ή όχι. Επίσης, να ξέρετε ότι o σκύλoς διαλέγει τα πιo καθαρά από πλευράς ακτινoβoλίας μέρη τoυ σπιτιoύ για να χoυζoυρεύει, αντίθετα με την ψιψίνα σας. Σε καθαρές περιoχές κάνoυν φωλιές και τα πoυλιά. Ενδείξεις όμως δίνoυν και oι εκπρόσωπoι τoυ φυτικoύ κόσμoυ. Τα έλατα, oι δαμασκηνιές, oι κερασιές και oι βελανιδιές έχoυν πρoτίμηση να φυτρώνoυν σε σημεία με έντoνη ακτινoβoλία. Άλλη ένδειξη για κακές ακτινoβoλίες είναι γενικά τα καχεκτικά ή παραμoρφωμένα δέντρα και οι θάμνoι, τα πoλλά βρύα, τα φυτά πoυ δεν «πιάνoυν» σε κάπoιo μέρoς τoυ κήπoυ, σε γλάστρες, σε ένα σημείo τoυ μπαλκoνιoύ ή τoυ σπιτιoύ.

Σ.Σ. Δε θα έγραφα ίσως ποτέ ένα τέτοιο άρθρο αν δε βίωνα μερικά χρόνια πριν η ίδια το «Γεωπαθητικό στρες» και έτσι μάθαινα για την ύπαρξή του. Είχα την «πολυτέλεια» να αλλάξω σπίτι και όντας πιο ήρεμη να ασχοληθώ και να ενημερωθώ  για το θέμα.

Νεφέλη Π.Ζ.

Η δύναμη του φόβου;
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.

«Ξέρεις τι είναι να φοβάσαι και να μην μπορείς να μιλήσεις;»
Μια φράση που καταδυναστεύει πολλούς, ίσως τους περισσότερους από εμάς.
      Ο φόβος είναι μία φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού, που, για να ενεργοποιηθεί, δεν απαιτείται συνειδητή σκέψη. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μία στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν. Όταν, όμως, ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, όπως σε καταστάσεις που δημιουργούν υπερβολικό στρες, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στη φυσιολογική αντιμετώπιση εκ μέρους του ατόμου της καθημερινότητάς του. Η φοβία είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος για κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο ή κατάσταση, που έχει ως αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού του αντικειμένου, που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί σπουδαία πηγή κινδύνου. Αυτός, λοιπόν, είναι ο ορισμός και ο διαχωρισμός των λέξεων φόβος ‒ φοβία, που μας δίνουν οι ειδικοί. Ο φόβος βρίσκεται πίσω από καταστάσεις και πρόσωπα. Δε θα σταθώ στους συνήθεις φόβους που ήδη γνωρίζουμε, όπως ο φόβος του αγνώστου, της μοναξιάς, του πόνου, του θανάτου, που είναι λίγο πολύ κοινοί για όλους μας. Ούτε, φυσικά, είμαι ειδικός, για να το αναλύσω επιστημονικά. Αφορμή του συγκεκριμένου άρθρου στάθηκε μία διαφήμιση στην οποία αναφέρεται η φράση: «Ξέρεις τι είναι να φοβάσαι και να μην μπορείς να μιλήσεις;». Αμέσως άρχισα να αναρωτιέμαι πόσους ανθρώπους μπορεί να αφορά! Πόσοι φοβούνται μία κατάσταση ή ένα πρόσωπο; Φαινομενικά είναι ίσως γελοίο να υπάρχουν φοβίες, και όσοι δεν έχουν φοβίες με μεγάλη ευκολία κάνουν τους «ειδικούς» δίνοντας άτοπες συμβουλές. Αυτές, ωστόσο, υπάρχουν και προέρχονται από το υποσυνείδητο, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να βγουν στην επιφάνεια. Κάποιο παιδικό βίωμα, κάποιο μετατραυματικό σοκ, μία απρόσμενη άσχημη εμπειρία και ένα σωρό ακόμα καταστάσεις υποκρύπτονται κάτω από τις διάφορες φοβίες. Αν ο φόβος που έγινε φοβία υπάρχει για μία κατάσταση, το αντιμετωπίζεις με την κατά μέτωπο επίθεση. Με κάποιες ειδικές τεχνικές που σου προτείνουν οι ψυχολόγοι και με πολύ πείσμα και πίστη στον εαυτό σου δουλεύεις αυτό που φοβάσαι. Αν όμως ο φόβος που έγινε φοβία αφορά ένα πρόσωπο, κάνεις το ίδιο; Μπορεί κάποιος να απελευθερωθεί ολοκληρωτικά από ένα πρόσωπο που φοβάται; Νομίζω πως οι περισσότεροι θα λέγαμε «ναι». Ίσως να θέλει μόνο πιο πολύ θάρρος να το πολεμήσεις από το να ξεπεράσεις ένα φόβο που προκαλεί μία κατάσταση από ό,τι ένας άνθρωπος.
        Μήπως όλοι οι φόβοι που γίνονται φοβίες προέρχονται πάντα από τους ανθρώπους; Ακόμα και αν φοβόμαστε μία κατάσταση, είναι πιθανόν να «φταίει» ένας άνθρωπος που ηθελημένα ή όχι δημιούργησε την κατάσταση; Και ποιοι άνθρωποι δημιουργούν φόβο στους άλλους; Συνήθως είναι οι ανασφαλείς, αυτοί που νοσούν πνευματικά και θεωρούν πως προκαλώντας φόβο στους άλλους έχουν εξουσία. Μία εξουσία που δεν μπόρεσαν να κερδίσουν με άλλον τρόπο στη ζωή τους και τη διεκδικούν προκαλώντας φόβο. Είναι επίσης άνθρωποι οι οποίοι ένιωσαν φόβο μέσα από κάποιο βίωμά τους, και από την ανασφάλεια που τους διακατέχει πάλι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, προκειμένου να φοβίσουν με τη σειρά τους άλλους ανθρώπους. Φαύλος κύκλος.    
        Και ως γνωστό ο φόβος όσο τρέφεται πολλαπλασιάζεται. Τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζεται με ταχύτητα φωτός, γιατί σε όλους τους τομείς πια επικρατεί η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα. 
     «Ξέρεις τι είναι να φοβάσαι και να μην μπορείς να μιλήσεις;» Αν μιλούσαμε; Αν θέλαμε στ’ αλήθεια να είμαστε ελεύθεροι και τελικά μιλούσαμε; Αν δε φοβόμασταν πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας και μιλούσαμε; Γιατί, δυστυχώς, πέρα από οποιαδήποτε κατάσταση ή άνθρωπο που φοβόμαστε, κυρίως φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό! Είναι έτοιμος να δεχθεί την ελευθερία ή βολεύτηκε μέσα στο φόβο και σιωπά; Βολεύεται όμως άραγε κανείς στο φόβο;

Η δύναμη του φόβου είναι ίσως πιο ισχυρή και από τη δύναμη της συνήθειας.

Κλείνω με μία ενδεικτική στροφή από το ποίημα της Κικής Δημουλά με τίτλο «Ο πληθυντικός αριθμός», που είναι επίκαιρο όσο ποτέ!

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Νεφέλη Π.Ζ.

Γυναίκα... Ευλογία ή κατάρα;
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.

    Ανέκαθεν με τις Παγκόσμιες Ημέρες δεν τα πήγαινα καλά. Τις θεωρώ λιγάκι ψεύτικες, γιατί πιστεύω πως δεν αρκεί μια ημέρα το χρόνο, για να τιμάμε και να θυμόμαστε την όποια κατάσταση. Θα κάνω όμως μια εξαίρεση για τη γιορτή της γυναίκας, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω αναφορά στο τι ακριβώς σημαίνει γιορτή της γυναίκας. Κατ' εμέ, λοιπόν, γιορτή της γυναίκας δεν είναι το γλυκό «χρόνια πολλά» και τα λουλούδια που ενδεχομένως κάποιες από εμάς θα δεχθούν. Ούτε είναι η έξοδος με φίλες για ένα ποτό ή έστω, αν θέλεις, δεν είναι ΜΟΝΟ αυτά.
     Καταρχήν, ας δούμε πώς έφτασαν οι γυναίκες στο να γιορτάζουν αυτή την ημέρα. Η πρώτη Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στις ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου του 1909. Καθιερώθηκε από το Σοσιαλιστικό Κίνημα ως τιμή προς τις γυναίκες απεργούς της βιομηχανίας ενδυμάτων, οι οποίες αξίωσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και «ίση αμοιβή για ίση εργασία» με τους άνδρες. Ο διεθνής χαρακτήρας της Ημέρας της Γυναίκας καθιερώθηκε το 1910 στην πρώτη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών στο πλαίσιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Κοπεγχάγη. Η πρόταση για μία Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας έγινε από τη σοσιαλίστρια πολιτικό Κλάρα Ζέτκιν, η οποία πρότεινε να αφιερωθεί η ημέρα αυτή στις Αμερικανίδες εργάτριες για τους σημαντικούς τους αγώνες, και η πρόταση έγινε δεκτή ομόφωνα από τις περισσότερες εκ των 100 γυναικών, που ήταν οι εκπρόσωποι 17 συμμετεχόντων χωρών. Την επόμενη χρονιά η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στις 19 Μαρτίου με την πραγματοποίηση  μεγάλων πορειών σε Αυστρία, Δανία, Γερμανία και Ελβετία. Μεταξύ των αιτημάτων τους η επέκταση του δικαιώματος ψήφου και του δικαιώματος του εκλέγεσθαι και στις γυναίκες, τα ίσα εργασιακά δικαιώματα, η καταπολέμηση των διακρίσεων κ.ά.
    Νωρίτερα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τη διάρκειά του το Γυναικείο Κίνημα συνδέθηκε με το Αντιπολεμικό Κίνημα. Οι γυναίκες της Ρωσίας συμμετείχαν σε μαζικές διαδηλώσεις, γιορτάζοντας τη συγκεκριμένη μέρα την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου, ενώ σε όλη την Ευρώπη στις 8 Μαρτίου ή κοντά σε αυτή την ημερομηνία διοργανώθηκαν πορείες από γυναίκες για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, την έκφραση αλληλεγγύης καθώς και κατά του πολέμου. Το 1917 στην Οκτωβριανή  Επανάσταση οι Ρωσίδες συμμετείχαν μαζικά σε απεργίες και διαδηλώσεις, διεκδικώντας «Ψωμί και Ειρήνη». Αυτό έγινε την τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου, η οποία σύμφωνα με το Γρηγοριανό Ημερολόγιο συμπίπτει με την 8η Μαρτίου. Τέσσερις μέρες αργότερα ο Τσάρος εκθρονίστηκε και η προσωρινή κυβέρνηση παραχώρησε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου. Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του ’60 αναζωογόνησε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων. Τελικά, το 1977 καθιερώθηκε η 8η Μαρτίου από τον ΟΗΕ ως η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη. Με την έγκριση  του ψηφίσματος αναγνωρίστηκε και ο ρόλος των γυναικών στην ανάπτυξη, ενώ παράλληλα ο ΟΗΕ έκκληση για την άρση των διακρίσεων και για την ενθάρρυνση της ίσης και πλήρους συμμετοχής των γυναικών στην κοινωνία.
    Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, η ημέρα αυτή πήρε τη μορφή τού να διασκεδάζουν οι γυναίκες βγαίνοντας ως γυναικοπαρέες, χωρίς την παρουσία των συζύγων και ανάθεμα και αν γνωρίζουν οι μισές γυναίκες τους αληθινούς αγώνες που έδωσαν κάποιες άλλες ομόφυλες, ώστε να μπορούν εκείνες σήμερα να βγαίνουν και να διασκεδάζουν. Αναρωτιέμαι, όμως, αλήθεια ποια η θέση της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία! Η θέση της γυναίκας συνεχίζει να είναι επιβαρυμένη μέσα από πολλούς ρόλους. Είναι σύζυγος, μητέρα, κόρη, ερωμένη, φίλη, επαγγελματίας, νοικοκυρά και πολλά άλλα. Τα καταφέρνει όλα αυτά μια γυναίκα; Εν μέρει. Είναι αδύνατον να είναι καλή σε κάθε ρόλο της, και αυτό ίσως να είναι μια από τις αιτίες που έκαναν τη γυναίκα τού σήμερα να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη φύση της: Να είναι δηλαδή γυναίκα. Νομίζω πως η σημερινή γυναίκα του δυτικού πολιτισμού έκανε κατάχρηση της έννοιας «φεμινισμός» με αποτέλεσμα να χάσει το δρόμο της. Οι αγώνες που δώσανε πριν πολλά χρόνια οι ομόφυλές μας δεν ήταν για να χαιρόμαστε σήμερα μια ανεξέλεγκτη ελευθερία όπως νομίζουμε, αλλά για να έχουμε μια ίση μεταχείριση και δικαιώματα, μιας και δεν είμαστε άβουλα όντα. Να έχουμε το σεβασμό που μας αξίζει και την αναγνώριση ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Και ενώ όλα αυτά τα θεωρούμε αυτονόητα ‒δικαίωμα στην ψήφο, στην ελευθερία, στην παιδεία, στα εργασιακά δικαιώματα και σε πολλά άλλα‒, σε κάποιες χώρες του ανατολικού κόσμου όλα αυτά φαντάζουν για τις γυναίκες τού σήμερα όνειρο απατηλό και συνεχίζουν να σηκώνουν τον σταυρό τους. 
    Από την άλλη, στο δικό μας πολιτισμένο, υποτίθεται, κόσμο, όπου η γυναίκα είναι πλέον απελευθερωμένη, ο φόβος, η βία και η εκμετάλλευση, καλά κρατούν. Χιλιάδες κακοποιημένες γυναίκες θα συνεχίσουν να σιωπούν, να κρύβουν τις πληγές τους με γερές δόσεις μεϊκάπ και πολύχρωμα φουλάρια τυλιγμένα στο λαιμό τους. Χιλιάδες γυναίκες θα συνεχίσουν να ζουν κάτω από τη σκιά του φόβου, και τη σημερινή ημέρα όχι μόνο δε θα τη γιορτάζουν, αλλά ίσως να μην ξέρουν καν πως υπάρχει.  Μα και αν υπάρξουν κάποιες που τη γνωρίζουν, απλώς θα κρυφτούνε μέσα στο πλήθος βουβά και σχεδόν σαν αόρατες και υπεράνω κάθε υποψίας.

Η  γιορτή της γυναίκας υπάρχει, για να μας θυμίζει τους αγώνες που έδωσαν κάποιες άλλες γυναίκες πολύ πριν από εμάς. Σκοπός μας είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα, που μοναδικό στόχο οφείλει να έχει την ίση μεταχείριση την οποία δικαιούται κάθε άνθρωπος πάνω στη γη.

Η σημερινή θέση της γυναίκας στην κοινωνία ας μη μείνει μόνο στο φαίνεσθαι αλλά ας προχωρήσει και στο γίγνεσθαι.

Γυναίκα... Ευλογία ή κατάρα; Ίσως και τα δύο, γι’ αυτό παραμένει μυστήριο.

Νεφέλη Π.Ζ.

Όταν το «Εγώ» καταβροχθίζει
Γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.

    Κατά τον Καρλ Γιουνγκ, ο ψυχολογικός κόσμος του ανθρώπου μοιάζει με μια σφαίρα που συνήθως φωτίζει μόνο κάποια τμήματά της. Το κέντρο είναι ο εαυτός και το μέρος που είναι φωτισμένο αποτελεί το «Εγώ». Το πώς λειτουργεί το «Εγώ» έχει να κάνει με το πόσο φωτισμένο είναι το συγκεκριμένο τμήμα της σφαίρας που προαναφέραμε. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε το «Εγώ» μας ως μια ατελή οντότητα μοιρασμένη σε πολλά κομμάτια. Αυτό προέρχεται από τα βιώματά μας και τον τρόπο που μας χειραγώγησαν όσο υπήρξαμε παιδιά. Συναισθηματικό κενό, ψυχικός και σωματικός πόνος, απόρριψη, φόβος, είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματα που βιώνουμε, τα οποία έχουν τη δύναμη να αλλάξουν το «Εγώ» μας και από προστατευτικό να γίνει καταστροφικό. Μετατρέπεται σε εγωπάθεια και στις περισσότερες περιπτώσεις επικρατεί μόνο ο εγωισμός. Έρευνες ειδικών έδειξαν πως μια τέτοια ψυχική αναστάτωση οδηγεί τον άνθρωπο που τη βιώνει να μην μπορεί ούτε να δώσει αλλά ούτε και να πάρει αγάπη. Το ανώριμο «Εγώ» είναι υπεύθυνο για την αδυναμία του να δεχτεί και να προσφέρει στους άλλους αγάπη.
     Αρχίζει τότε το «Εγώ» να καταβροχθίζει από τον εσώτερο εαυτό του ανθρώπου. Ο εσώτερος εαυτός σιγά σιγά στερείται πνευματικής υγείας, με αποτέλεσμα το άτομο να φέρεται ανώριμα και πολλές φορές σκληρά, τόσο στον εαυτό του όσο και στους άλλους. Ο εγωιστής αρχίζει να σκέφτεται μονόπλευρα και πεισματικά. Ισοπεδώνει κάθε ανθρώπινη σχέση γύρω του, αφού το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει αυτό που επιθυμεί εκείνος με όποιο κόστος. Δυστυχώς, ο εγωιστής δε βλέπει το κόστος, γιατί είναι προσηλωμένος στο να μαζέψει μέσα από τη συμπεριφορά του ενέργεια, ώστε να έχει να τραφεί το «Εγώ» που λέγαμε. Όσο ταΐζει το αρρωστημένο, πλέον, «Εγώ», τόσο εκείνο καταβροχθίζει το πνεύμα του, και φτάνουμε να μιλάμε πια για νοσηρό πνεύμα, που ο ίδιος, φυσικά, δεν αντιλαμβάνεται.
     Είναι ίσως ο εγωισμός μία από τις χειρότερες μορφές «παθήσεων». Υπάρχει, φυσικά, και το υγιές, νορμάλ «Εγώ», που σκοπός του είναι να συμβάλλει στη διάπλαση της προσωπικότητάς μας, στην προστασία και δημιουργία του «Εγώ». Ενός «Εγώ» που θα είναι κάτι σαν ασπίδα και θα μας βοηθάει να αντιλαμβανόμαστε με ορθή κρίση τα βιώματά μας. Ενός «Εγώ» που δε θα φοβάται να γίνεται «Εμείς», όταν χρειάζεται, και να προσφέρει ανιδιοτελώς. Γιατί, όταν το «Εγώ» δε γίνεται «Εμείς», αρχίζει να καταβροχθίζει την ψυχή.
     «Με την αυτοθυσία κερδίζουμε τον εαυτό μας, το Εγώ μας, γιατί μόνο αυτό που δίνουμε το έχουμε».

Καρλ Γιουνγκ

Νεφέλη Π.Ζ.

   Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε. Προσωπικά, δεν το περίμενα να έρθει, γιατί πιστεύω πως το τέλος του κόσμου το βιώνουμε εδώ και πολύ καιρό. Αργά, βασανιστικά, σαν ένα είδος τιμωρίας για τα λάθη που κάναμε. Σκληροί τιμωροί ο Δημιουργός, το σύμπαν, γενικά εκείνο το αλλού που δεν εννοούμε να νιώσουμε. Εδώ λοιπόν συνεχίζουμε να περιπλανιόμαστε, να οραματιζόμαστε και να ελπίζουμε. Περιπλάνηση, όραμα, ελπίδα. Αυτομάτως η σκέψη μου πηγαίνει στο πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι μέσα από τη διαφορετικότητά μας. Όλοι μας θα συνεχίσουμε να περιπλανιόμαστε, να οραματιζόμαστε, να ελπίζουμε. Έχουμε τις ίδιες βιωματικές ανάγκες, προσμένουμε σχεδόν τα ίδια πράγματα χωρίς να συνειδητοποιούμε πως αυτά που θέλουμε πραγματικά συνήθως δεν είναι πράγματα. Είμαστε τόσο όμοιοι όσο και διαφορετικοί. Τις περισσότερες φορές βλέπουμε μόνο τις διαφορές μας, ξεχνώντας έτσι τις ομοιότητές μας. Οι διαφορές άλλοτε έλκουν και άλλοτε φοβίζουν. Στις περιπτώσεις που φοβίζουν πιστεύω πως γίνεται από ανασφάλεια ή από λάθος νοοτροπία.

    Θυμήθηκα τώρα μια φίλη η οποία ήρθε από Γερμανία να σπουδάσει στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην πόλη μου. Ένα κορίτσι μεγαλωμένο με εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Άνετη και κυρίως αυθεντική, χωρίς κόμπλεξ και καθόλου δήθεν. Μετά τους πρώτους μήνες διαμονής της εδώ, άρχισε να κλίνεται στον εαυτό της και να νιώθει πως έχει πρόβλημα. Οι άλλοι, όπως είπε, προσπαθούσαν να τη βάλουν στο δικό τους μονοπάτι. Εκείνη ένιωθε να ασφυκτιά. Άλλος τρόπος ντυσίματος, διασκέδασης, άλλες αντιλήψεις. Μπερδεύτηκε. Από τη μια, δεν ήθελε να χάσει τις παρέες της, αλλά, από την άλλη, δεν μπορούσε και να συμβαδίσει μαζί τους. Την πιστεύω. Δεν ξέρω στις άλλες πόλεις, αλλά στη δική μου πόλη υπάρχει έντονα η συμπεριφορά τύπου: «Προσπαθώ να δείξω πως είμαι κάποιος άλλος, γιατί φοβάμαι μη με καταβροχθίσουν οι ανασφάλειές μου». Άρχισε λοιπόν το κορίτσι να ψωνίζει ρούχα για να μη νιώθει κατώτερη, να αλλάζει τη διακόσμηση του σπιτιού για να δείχνει και εκείνη in, και γενικά να συμπεριφέρεται όπως οι άλλοι, εν προκειμένω όπως οι περισσότεροι κάτοικοι ετούτης της πόλης. Κάποια στιγμή, όταν ήρθαν οι γονείς της να την επισκεφθούν από Γερμανία, η μάνα της γύρισε και της είπε: «Δεν είσαι η κόρη μου εσύ! Τι σ' έκανε να αλλάξεις τόσο;». Τότε και μόνο συνειδητοποίησε πως όντως δεν ήταν εκείνη και κινδύνευε να χαθεί σε μια προσωπικότητα που δεν ήταν. Είχε φτάσει σε σημείο να νομίζει πως θέλει ψυχολόγο, γιατί έχει κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς. Πόσοι άνθρωποι λοιπόν φτάνουν στο σημείο της φίλης μας, νομίζοντας πως έχουν πρόβλημα, επειδή δεν τους αποδέχεται η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου; Γιατί οι διαφορετικοί να νιώθουν προβληματικοί αφού, στην ουσία, όλοι είμαστε διαφορετικοί όσο και όμοιοι; Ποια βιώματα μπορεί να κάνουν τους περισσότερους να φέρονται με παρωπίδες από φόβο μην παρεκκλίνουν της προδιαγεγραμμένης πορείας τους, ακόμα και αν δεν τη διαλέξανε οι ίδιοι; Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και μου είναι ιδιαίτερα λυπηρό όταν όλα τα παραπάνω τα βλέπω σε νέα παιδιά. Κάποτε πρέπει αυτά τα νέα παιδιά της χώρας μου να αλλάξουν νοοτροπία, να γίνουν ανοιχτόμυαλα, γιατί τώρα τα περισσότερα νομίζουν πως είναι ή το παίζουν πως είναι. Να αρχίσουν από το πιο δύσκολο. Να μάθουν να σέβονται και να μην κρίνουν. Να είναι δεκτικοί προς το καινούριο, γιατί το ότι κάποιος δεν είναι σαν εμάς δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι και προβληματικός! Αν μαζί με τα νέα παιδιά όλο αυτό το δουλέψουμε, τότε και εμείς θα είμαστε πιο κοινωνικοί, πιο άνθρωποι, άρα πιο δημιουργικοί, άρα πιο παραγωγικοί.

«Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είχες γίνει».
George Eliot

Καλή χρονιά!
Νεφέλη Π.Ζ.

Δεν υπάρχουν Χριστούγεννα
γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.

Από μικρά παιδιά μάς μαθαίνουν να συνδυάζουμε τα Χριστούγεννα με δώρα, φαγητό, γλυκά, διασκέδαση. Θα ήθελα πολύ να γνώριζα από πότε ξεκινάει η χειραγώγησή μας στο να αποδεχόμαστε τα εμπορικά Χριστούγεννα και, φυσικά, τα δήθεν φιλανθρωπικά Χριστούγεννα σαν κάτι το φυσιολογικό. Τη δε φιλανθρωπία τη θεωρούσα ανέκαθεν κοροϊδία τις γιορτινές μέρες. Δηλαδή, οι άποροι και οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες όλο τον υπόλοιπο χρόνο δεν έχουν ανάγκες επιβίωσης; Αλλά, σου λέει, ας κάνω και μια φιλανθρωπία να μη νιώθω ενοχές για το συνολάκι που αγόρασα για το ρεβεγιόν. Ας δώσω και το κατιτί στην ενορία μου, για να μου κατέβει καλύτερα το κρεατικό που θα φάω λαίμαργα. Και, άμα ξεμπερδέψω και μ' αυτό, μπορώ να συνεχίσω απερίσπαστα τις ετοιμασίες για το όλο πανηγύρι, που θα περιλαμβάνει ρούχα και φαγητό. Ναι, αυτό ήταν το πρόβλημά μου με τα Χριστούγεννα! Μου τα πάσαραν σαν  ένα πανηγύρι. Μεγάλη ποσότητα χρυσόσκονης, αν θέλεις και ασημόσκονης, καλύπτει απροκάλυπτα το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων. Τα πρόβατα ‒συγνώμη οι άνθρωποι ήθελα να πω‒ τρέχουν αλαφιασμένα στα μαγαζιά να προλάβουν κάθε είδους εορταστική προσφορά σε πράγματα που ίσως να μη χρειαστούν καν, αλλά μέσα στην εορταστική παραζάλη ούτε που καταλαβαίνουν τι κάνουν. Και αφού τελειώσουν μ’ όλα αυτά, αφού γεμίσουν τα καρότσια τους με κάθε λογής εδέσματα, αφού κρεμάσουν στις ντουλάπες τους τα σινιέ τους ρούχα, αφού στολίσουν τα σπίτια τους και μαγειρέψουν, την πολυπόθητη ημέρα των Χριστουγέννων θα μαζευτούνε στο εορταστικό οικογενειακό τραπέζι. Κάποιοι θα είναι σαν μαστουρωμένοι από το ξενύχτι του θεαματικού ρεβεγιόν, κάποιοι θα φάνε μέχρι σκασμού, κάποιοι θα έχουν νεύρα, και εκεί θα μπει το κερασάκι στην τούρτα. Η γκρίνια! Κάθε χρόνο σε κάθε σπίτι θα υπάρξει και γκρίνια, είναι και αυτό κάτι σαν must των Χριστουγέννων. Και επειδή, μέρα που είναι, θα δώσουν τόπο στην οργή, θα συνεχίσουν με κάνα μελομακάρονο, και όλα εντάξει. Όλο αυτό το πακέτο το λένε Χριστούγεννα.

Και, παρόλο που η κρίση καλά κρατεί, κάποιοι ευνοημένοι θα συνεχίσουν και εφέτος να κάνουν Χριστούγεννα, θα πάνε, δηλαδή, στο πανηγύρι που προανέφερα. Είναι αυτοί που ζούνε στο δικό τους κόσμο και ακόμη δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται.

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, δεν υπήρχε πουθενά χώρος για να μείνει. Από τότε μέχρι και σήμερα συνεχίζεται το ίδιο ακριβώς. Ο Χριστός δεν υπάρχει πουθενά τα Χριστούγεννα, γιατί οι άνθρωποι έχουν χώρο μόνο για υλικές, μάταιες απολαύσεις. Τα μόνα δώρα που θα έπρεπε να ανταλλάσσουμε τα Χριστούγεννα θα έπρεπε να είναι αγάπη, σεβασμός, αλληλεγγύη. Όλα τα υπόλοιπα είναι άχρηστα, εφήμερα.

Με την κρίση των τελευταίων χρόνων, και ειδικά εφέτος που, όσο πάει, ζορίζει η κατάσταση, ίσως, ίσως λέω, να καταλάβουμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, αν και φοβάμαι πως κάτι τέτοιο είναι όνειρο απατηλό. Εκείνο το πανηγυρικό πακέτο δεν  υπάρχει πια, τουλάχιστον όπως το ξέραμε, οπότε δεν υπάρχουν Χριστούγεννα. Από την άλλη, ούτε η αντίληψη του αληθινού νοήματος των Χριστουγέννων υπάρχει, οπότε και πάλι δεν υπάρχουν Χριστούγεννα.

Το μόνο που θα ευχηθώ σε όλους είναι να αποκτήσουμε επιτέλους πνευματική υγεία. Μόνο έτσι ίσως να αλλάξει κάτι... Ίσως.

Χρόνια πολλά!
Νεφέλη Π.Ζ.