Συνέντευξη στο Γκάζι στο χριστουγεννιάτικο bazaar της εθελοντικής οργάνωσης «Δρόμοι ζωής»
To CityMag βρέθηκε στο ετήσιο διήμερο χριστουγεννιάτικο bazaar της εθελοντικής οργάνωσης «Δρόμοι Ζωής» και μίλησε στη θεατρολόγο Χριστίνα Λιάτα, που επιπλέον είναι ενεργό μέλος της οργάνωσης εδώ και τέσσερα χρόνια.
Ιουλία Λυμπεροπούλου: «Πόσα χρόνια οργανώνεται το συγκεκριμένο bazaar;».
Χριστίνα Λιάτα: «Αυτός είναι ο ένατος χρόνος. Η οργάνωση υπάρχει από το 2000».
Ι.Λ.: «Τι ακριβώς είναι οι "Δρόμοι Ζωής";».
Χ.Λ.: «Είναι μία καθαρά εθελοντική οργάνωση. Από άποψη δε χρηματοδοτούμαστε από πουθενά, παρά μόνο από το bazaar και τις διάφορες εισφορές των μελών σε πολύ έκτακτες περιπτώσεις όταν προκύπτουν ανάγκες. Έχουμε ένα χώρο στο Γκάζι και προσφέρουμε ενισχυτική διδασκαλία σε όσα παιδιά έχουν ανάγκη από ενισχυτική διδασκαλία. Δηλαδή, σε όσα παιδιά προέρχονται από οικογένειες που είτε δε μιλάνε καλά τη γλώσσα και δεν τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο γι’ αυτό το λόγο είτε προέρχονται από πολύ φτωχές οικογένειες, άρα δεν μπορούν να πάνε φροντιστήριο, είτε προέρχονται από τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Μιλάνε μία διάλεκτο της τουρκικής και κατέβηκαν μαζικά από τη Θράκη από αμιγώς τουρκόφωνα χωριά».
Ι.Λ.: «Μιλάμε, δηλαδή, για μουσουλμάνους που δε συμπεριλήφθηκαν στην ανταλλαγή των πληθυσμών».
Χ.Λ.: «Ακριβώς. Κατέβηκαν στην Αθήνα για να βρούνε μία καλύτερη ζωή και δουλειά τη δεκαετία του ’80 και ήρθαν στην περιοχή του Γκαζιού, που ήταν βιομηχανική περιοχή. Υπήρχαν το εργοστάσιο, διάφορες βιοτεχνίες, γκαράζ, και έβρισκαν δουλειές. Τα παιδιά αυτών των οικογενειών, λοιπόν, δεν πάνε καθόλου καλά στο σχολείο και εμείς είμαστε εδώ για να τα βοηθάμε αφιλοκερδώς σε όλα τα μαθήματα. Εκτός από τα μαθήματα του σχολείου τούς κάνουμε και καλλιτεχνικές δραστηριότητες, δηλαδή σύγχρονο χορό, κιθάρα, αρμόνιο, υπολογιστές, ζωγραφική, γλυπτική, κουκλοθέατρο. Ανεβάζουμε παραστάσεις κάθε χρόνο. Και γενικά, επειδή αυτά τα παιδιά μπορεί να μην περνάνε τις τάξεις στο σχολείο, είναι σημαντικό για αυτά να συναναστρέφονται με Έλληνες, θα έλεγα. Και να ακούν τη γλώσσα σε ένα άλλο επίπεδο από αυτό που την ακούν στο σπίτι τους».
Ι.Λ.: «Τώρα μιλάμε για ανθρώπους που είναι εδώ από τότε, από τη δεκαετία του ’80. Και παρ’ όλα αυτά δεν είναι καθόλου ενταγμένοι;».
Χ.Λ.: «Όχι, καθόλου. Είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό. Αυτά τα παιδιά προορίζονται να γίνουνε ρακοσυλλέκτες. Και εμείς προσπαθούμε να τα βγάλουμε από αυτήν τη μοίρα, να γίνουν κάτι άλλο, να πάνε σε μία τεχνική σχολή, να γίνουν υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, κομμωτές, μοδίστρες».
Ι.Λ.: «Η ανεργία πρέπει να θερίζει».
Χ.Λ.: «Η ανεργία είναι τεράστια. Τα τελευταία χρόνια που ούτως ή άλλως όλος ο πληθυσμός πλήττεται από την ανεργία αυτός ο κόσμος υποφέρει περισσότερο. Οπότε εκτός από τα μαθήματα προσφέρουμε και οικονομική βοήθεια, πλέον. Παίρνουμε ένα μέρος από τα χρήματα, για παράδειγμα, του bazaar και αγοράζουμε είδη πρώτης ανάγκης και τα μοιράζουμε στις πιο στερημένες οικογένειες».
Ι.Λ.: «Έχει υπάρξει κόσμος τώρα ή παλιότερα που αντέδρασε αρνητικά εξαιτίας ίσως κάποιας προκατάληψης απέναντι στις οικογένειες των οικονομικών μεταναστών και μουσουλμάνων, τις οποίες η οργάνωση βοηθάει; Με ενδιαφέρει η προσωπική σου εκτίμηση γιατί το βιώνεις μέσα από τη συμμετοχή σου στην οργάνωση».
Χ.Λ.: «Από τους εθελοντές των "Δρόμων Ζωής" ποτέ δεν υπήρξαν τέτοιου είδους αντιδράσεις, γιατί όλοι λίγο πολύ έχουν τη σχετική παιδεία και δείχνουν ευαισθησία στη διαφορετικότητα. Από τον κοινωνικό περίγυρο των οικογενειών ή από τα σχολεία των παιδιών τους, όμως, υπήρξαν και υπάρχουν κρούσματα προκατάληψης τόσο από άτομα όσο και από ομάδες: Έλληνες, μετανάστες, γείτονες, κρατικοί υπάλληλοι, διάφορες κοινωνικές ή θρησκευτικές οργανώσεις. Ζουν σε συγκρουσιακό και ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως όλοι μας, άλλωστε, αλλά τα δικά τους προβλήματα είναι κατά πολύ μεγεθυμένα. Δεν έχουν καταγραφεί, πάντως, συγκεκριμένα περιστατικά, ώστε να μπορώ να αναφερθώ. Από τη δική τους πλευρά η αρκετά κλειστή μικροκοινωνία τους συχνά τους προστατεύει, ενισχύοντας κιόλας τους αποκλεισμούς που βιώνουν».
Ι.Λ.: «Όλη αυτή η προβληματική, λοιπόν, υπήρξε και η αφορμή για τη δημιουργία της οργάνωσης, έστω και σε πρώιμο στάδιο αρχικά. Πώς ακριβώς ξεκίνησε;».
Χ.Λ.: «Η οργάνωση ξεκίνησε από έναν πολύ μικρό πυρήνα το ’96, από ένα ζευγάρι μάλιστα, τους Κώστα Βαρλά και τη Μάτα (Σταματίνα) Αγγελοπούλου-Βαρλά. Άρχισαν να ασχολούνται με τα παιδιά εδώ. Εντελώς άτυπα στην αρχή τα βοηθούσαν στα μαθήματά τους. Σιγά σιγά οι οικογένειες τους εμπιστεύτηκαν, στέλναν τα παιδιά τους. Από φίλο σε φίλο, από στόμα σε στόμα μαθεύτηκε και τώρα είμαστε περίπου 170 εθελοντές, ύστερα από παραπάνω από δέκα χρόνια, και φροντίζουμε περίπου 50 οικογένειες».
Ι.Λ.: «Από όλη την Αθήνα;».
Χ.Λ.: «Όλη την Αθήνα. Στο bazaar, βέβαια, μας στέλνουν και από άλλες πόλεις προϊόντα, από Θεσσαλονίκη, από Κρήτη, από Πάτρα. Οι εθελοντές, όμως, που κάνουν μάθημα στα παιδιά…».
Ι.Λ.: «Αναγκαστικά χρειάζεται η φυσική τους παρουσία εδώ».
Χ.Λ.: «Ναι, είναι από εδώ».
Ι.Λ.: «Σε όλη την Ελλάδα γίνατε γνωστή ως οργάνωση μέσω του διαδικτύου ή και αυτό διαδόθηκε από στόμα σε στόμα μέσω γνωστών και ανθρώπων που ταξίδευαν σε άλλες πόλεις;».
Χ.Λ.: «Στους πρώτους φίλους υπήρχαν κάποιοι που ασχολούνταν με το blogging και κυρίως με συνταγές, με καλλιτεχνικά. Έτσι, από την κοινότητα των bloggers έγινε πιο γνωστό τα προηγούμενα χρόνια. Κάποιοι δημοσιογράφοι ήρθαν και μας γνώρισαν από την “Ελευθεροτυπία”, το “Βήμα” το “Έθνος”. Έγραψαν καλά λόγια για εμάς, και έτσι σιγά σιγά οι εθελοντές έγιναν 170 και ανανεώνονται συνέχεια».
Ι.Λ.: «Πώς προέκυψε ο συγκεκριμένος χώρος για την οργάνωση του bazaar;».
Χ.Λ.: «Συνεργαζόμασταν με το Δήμο Αθηναίων. Μας παραχωρούσε το Κέντρο Τεχνών ο Δήμος δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής. Πλέον η πολιτική του Δήμου Αθηναίων έχει αλλάξει και αρχίσαμε να ψάχνουμε χώρο. Δε βρίσκαμε χώρο σε πολύ καλή τιμή για εθελοντική οργάνωση και έτσι προέκυψε αυτό το σχολείο, που είναι το σχολείο των παιδιών. Το 70% των παιδιών εδώ ξεκινάει το δημοτικό. Είπαμε, γιατί όχι, κι ας είναι μία αίθουσα άγνωστη, θα τη διαφημίσουμε και θα τη μάθει ο κόσμος».
Ι.Λ.: «Το κράτος έχει υποστηρίξει με κάποιον άλλον τρόπο την οργάνωση, εκτός του να προσφέρει ένα κτίριο για το bazaar;».
Χ.Λ.: «Για την επιτυχία τους στον τομέα του γνήσιου εθελοντισμού οι "Δρόμοι Ζωής" βραβεύτηκαν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον έπαινο "Νησίδες Ποιότητας Συλλογικής Δράσης" σε ένα διαγωνισμό που διοργάνωσαν από κοινού η "Κίνηση Πολιτών για την Ανοικτή Κοινωνία" και το "Σώμα Ελληνίδων Οδηγών" το Νοέμβριο του 2001. Δεν έχουν, όμως, λάβει ποτέ καμία επιχορήγηση ή χρηματοδότηση από κανένα φορέα του ελληνικού κράτους ή ευρωπαϊκό πρόγραμμα».
Ι.Λ.: «Τι προσφέρει το bazaar και ποιοι τα παρέχουν όλα αυτά;».
Χ.Λ.: «Υπάρχουν ομάδες εθελοντών που δουλεύουν όλο το χρόνο για το bazaar. Ομάδα μαγειρικής που φτιάχνει χειροποίητες μαρμελάδες, γλυκά, λικέρ, διάφορα σκευάσματα γλυκά και αλμυρά συνοδευτικά του γεύματος, μπισκότα. Μετά υπάρχει ομάδα χειροτεχνίας, που επίσης όλο το χρόνο φτιάχνει διάφορα, ράβει υφάσματα για διάφορα αξεσουάρ, πλέκει, φτιάχνει κοσμήματα. Μετά υπάρχουν διάφοροι εθελοντές που δωρίζουν πράγματα από το σπίτι τους και φτιάχνουμε το χώρο, τη διακόσμηση. Διάφορα βιβλιοπωλεία μάς δίνουν βιβλία».
Ι.Λ.: «Ναι, είδα πολλά βιβλία εδώ. Είναι και ανθρώπων που θέλουν να ελαφρύνουν λίγο τη βιβλιοθήκη τους;».
Χ.Λ.: «Ναι, και από βιβλιοπωλεία που για χι ψι λόγο κλείνουνε ή έχουνε στοκ».
Ι.Λ.: «Γιατί να έρθει κάποιος στο bazaar;».
Χ.Λ.: «Γιατί το παραμικρό που θα αγοράσει, ακόμα και 5 ευρώ να μπούνε στο ταμείο αυτού του κέντρου, θα πάνε στον κόσμο που πραγματικά έχει ανάγκη. Δεν πηγαίνουν τα χρήματα ούτε για διαφημιστικά ούτε για περιττά έξοδα, αλλά σε ανθρώπους που είτε τα παιδιά τους έχουν ανάγκη να σπουδάσουνε, οπότε αγοράζουμε βιβλία, γραφική ύλη, ρουχαλάκια…».
Ι.Λ.: «Τα απαραίτητα, δηλαδή».
Χ.Λ.: «Φαγητό! Τώρα τελευταία με την κρίση τη μεγάλη. Να πληρωθεί το ενοίκιο του χώρου όπου εμείς κάνουμε τα μαθήματα, που είναι εδώ στο Γκάζι, αλλά έχει τα έξοδά του: ενοίκιο, ΔΕΗ, καθαριότητα κτλ.».
Ι.Λ.: «Τώρα με την κρίση η συμμετοχή του κόσμου έχει μειωθεί ή έχει αυξηθεί από αίσθημα αλληλεγγύης;».
Χ.Λ.: «Βλέπουμε περισσότερους νέους ανθρώπους. Βλέπουμε, δηλαδή, παιδιά που μόλις έχουν τελειώσει το λύκειο ή κάποια σχολή και στον ελεύθερο χρόνο τους έρχονται και κάνουν δυο ώρες μάθημα στα παιδιά. Νομίζω ότι έχει αυξηθεί, λοιπόν, η συμμετοχή. Ενδεχομένως ο κόσμος να μη δίνει τόσα πολλά χρήματα, αλλά υπάρχει περισσότερος κόσμος που δίνει από λίγα».
Ι.Λ.: «Άρα, λίγο πολύ, είμαστε στα ίδια πάλι. Είναι καλύτερο το ότι συμμετέχουν περισσότεροι άνθρωποι ίσως!».
Χ.Λ.: «Εμείς παραμένουμε αισιόδοξοι ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εθελοντική οργάνωση για, ξέρω ’γώ, άλλα δέκα χρόνια».
Ι.Λ.: «Μακάρι να υπάρχουν πολλές οργανώσεις σαν τη δική σας. Σας εύχομαι να έρχεται όλο και περισσότερος κόσμος και να αποκτήσει η οργάνωση μεγαλύτερη απήχηση. Και εφόσον μπαίνει η νέα χρονιά, ας ολοκληρώσουμε με μία ευχή!».
Χ.Λ.: «Εύχομαι να σκεφτόμαστε το διπλανό μας, να έχουμε τα μάτια ανοιχτά. Αν είμαστε καλά στη ζωή μας, να δίνουμε και το κάτι λίγο που μας περισσεύει, να είμαστε αισιόδοξοι και κυρίως να βοηθάμε, γιατί μας δίνει και χαρά!».
Ι.Λ.: «Ευχαριστούμε πολύ! Καλή χρονιά στα παιδιά, σε εσάς και σε όσους συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια».
Ιουλία Λυμπεροπούλου για το CityMag.
Περισσότερα για την εθελοντική οργάνωση «Δρόμοι Ζωής» θα βρείτε στο www.dromoi-zois.gr.
Για όσους θέλουν να συμμετέχουν πιο ειδικά από όλη την Ελλάδα:
Οδός: Γαργητίων 12, Γκάζι.
Τηλ.: 2103474218, Κιν.: 6977093072.
Αρ. Λογαριασμού Εurobank: 0026 0076 5002 000 41684.
IBAN: GR95 0260 0760 0005 0020 0041 684.
Ιουλία Λυμπεροπούλου: «Πόσα χρόνια οργανώνεται το συγκεκριμένο bazaar;».
Χριστίνα Λιάτα: «Αυτός είναι ο ένατος χρόνος. Η οργάνωση υπάρχει από το 2000».
Ι.Λ.: «Τι ακριβώς είναι οι "Δρόμοι Ζωής";».
Χ.Λ.: «Είναι μία καθαρά εθελοντική οργάνωση. Από άποψη δε χρηματοδοτούμαστε από πουθενά, παρά μόνο από το bazaar και τις διάφορες εισφορές των μελών σε πολύ έκτακτες περιπτώσεις όταν προκύπτουν ανάγκες. Έχουμε ένα χώρο στο Γκάζι και προσφέρουμε ενισχυτική διδασκαλία σε όσα παιδιά έχουν ανάγκη από ενισχυτική διδασκαλία. Δηλαδή, σε όσα παιδιά προέρχονται από οικογένειες που είτε δε μιλάνε καλά τη γλώσσα και δεν τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο γι’ αυτό το λόγο είτε προέρχονται από πολύ φτωχές οικογένειες, άρα δεν μπορούν να πάνε φροντιστήριο, είτε προέρχονται από τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Μιλάνε μία διάλεκτο της τουρκικής και κατέβηκαν μαζικά από τη Θράκη από αμιγώς τουρκόφωνα χωριά».
Ι.Λ.: «Μιλάμε, δηλαδή, για μουσουλμάνους που δε συμπεριλήφθηκαν στην ανταλλαγή των πληθυσμών».
Χ.Λ.: «Ακριβώς. Κατέβηκαν στην Αθήνα για να βρούνε μία καλύτερη ζωή και δουλειά τη δεκαετία του ’80 και ήρθαν στην περιοχή του Γκαζιού, που ήταν βιομηχανική περιοχή. Υπήρχαν το εργοστάσιο, διάφορες βιοτεχνίες, γκαράζ, και έβρισκαν δουλειές. Τα παιδιά αυτών των οικογενειών, λοιπόν, δεν πάνε καθόλου καλά στο σχολείο και εμείς είμαστε εδώ για να τα βοηθάμε αφιλοκερδώς σε όλα τα μαθήματα. Εκτός από τα μαθήματα του σχολείου τούς κάνουμε και καλλιτεχνικές δραστηριότητες, δηλαδή σύγχρονο χορό, κιθάρα, αρμόνιο, υπολογιστές, ζωγραφική, γλυπτική, κουκλοθέατρο. Ανεβάζουμε παραστάσεις κάθε χρόνο. Και γενικά, επειδή αυτά τα παιδιά μπορεί να μην περνάνε τις τάξεις στο σχολείο, είναι σημαντικό για αυτά να συναναστρέφονται με Έλληνες, θα έλεγα. Και να ακούν τη γλώσσα σε ένα άλλο επίπεδο από αυτό που την ακούν στο σπίτι τους».
Ι.Λ.: «Τώρα μιλάμε για ανθρώπους που είναι εδώ από τότε, από τη δεκαετία του ’80. Και παρ’ όλα αυτά δεν είναι καθόλου ενταγμένοι;».
Χ.Λ.: «Όχι, καθόλου. Είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό. Αυτά τα παιδιά προορίζονται να γίνουνε ρακοσυλλέκτες. Και εμείς προσπαθούμε να τα βγάλουμε από αυτήν τη μοίρα, να γίνουν κάτι άλλο, να πάνε σε μία τεχνική σχολή, να γίνουν υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, κομμωτές, μοδίστρες».
Ι.Λ.: «Η ανεργία πρέπει να θερίζει».
Χ.Λ.: «Η ανεργία είναι τεράστια. Τα τελευταία χρόνια που ούτως ή άλλως όλος ο πληθυσμός πλήττεται από την ανεργία αυτός ο κόσμος υποφέρει περισσότερο. Οπότε εκτός από τα μαθήματα προσφέρουμε και οικονομική βοήθεια, πλέον. Παίρνουμε ένα μέρος από τα χρήματα, για παράδειγμα, του bazaar και αγοράζουμε είδη πρώτης ανάγκης και τα μοιράζουμε στις πιο στερημένες οικογένειες».
Ι.Λ.: «Έχει υπάρξει κόσμος τώρα ή παλιότερα που αντέδρασε αρνητικά εξαιτίας ίσως κάποιας προκατάληψης απέναντι στις οικογένειες των οικονομικών μεταναστών και μουσουλμάνων, τις οποίες η οργάνωση βοηθάει; Με ενδιαφέρει η προσωπική σου εκτίμηση γιατί το βιώνεις μέσα από τη συμμετοχή σου στην οργάνωση».
Χ.Λ.: «Από τους εθελοντές των "Δρόμων Ζωής" ποτέ δεν υπήρξαν τέτοιου είδους αντιδράσεις, γιατί όλοι λίγο πολύ έχουν τη σχετική παιδεία και δείχνουν ευαισθησία στη διαφορετικότητα. Από τον κοινωνικό περίγυρο των οικογενειών ή από τα σχολεία των παιδιών τους, όμως, υπήρξαν και υπάρχουν κρούσματα προκατάληψης τόσο από άτομα όσο και από ομάδες: Έλληνες, μετανάστες, γείτονες, κρατικοί υπάλληλοι, διάφορες κοινωνικές ή θρησκευτικές οργανώσεις. Ζουν σε συγκρουσιακό και ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως όλοι μας, άλλωστε, αλλά τα δικά τους προβλήματα είναι κατά πολύ μεγεθυμένα. Δεν έχουν καταγραφεί, πάντως, συγκεκριμένα περιστατικά, ώστε να μπορώ να αναφερθώ. Από τη δική τους πλευρά η αρκετά κλειστή μικροκοινωνία τους συχνά τους προστατεύει, ενισχύοντας κιόλας τους αποκλεισμούς που βιώνουν».
Ι.Λ.: «Όλη αυτή η προβληματική, λοιπόν, υπήρξε και η αφορμή για τη δημιουργία της οργάνωσης, έστω και σε πρώιμο στάδιο αρχικά. Πώς ακριβώς ξεκίνησε;».
Χ.Λ.: «Η οργάνωση ξεκίνησε από έναν πολύ μικρό πυρήνα το ’96, από ένα ζευγάρι μάλιστα, τους Κώστα Βαρλά και τη Μάτα (Σταματίνα) Αγγελοπούλου-Βαρλά. Άρχισαν να ασχολούνται με τα παιδιά εδώ. Εντελώς άτυπα στην αρχή τα βοηθούσαν στα μαθήματά τους. Σιγά σιγά οι οικογένειες τους εμπιστεύτηκαν, στέλναν τα παιδιά τους. Από φίλο σε φίλο, από στόμα σε στόμα μαθεύτηκε και τώρα είμαστε περίπου 170 εθελοντές, ύστερα από παραπάνω από δέκα χρόνια, και φροντίζουμε περίπου 50 οικογένειες».
Ι.Λ.: «Από όλη την Αθήνα;».
Χ.Λ.: «Όλη την Αθήνα. Στο bazaar, βέβαια, μας στέλνουν και από άλλες πόλεις προϊόντα, από Θεσσαλονίκη, από Κρήτη, από Πάτρα. Οι εθελοντές, όμως, που κάνουν μάθημα στα παιδιά…».
Ι.Λ.: «Αναγκαστικά χρειάζεται η φυσική τους παρουσία εδώ».
Χ.Λ.: «Ναι, είναι από εδώ».
Ι.Λ.: «Σε όλη την Ελλάδα γίνατε γνωστή ως οργάνωση μέσω του διαδικτύου ή και αυτό διαδόθηκε από στόμα σε στόμα μέσω γνωστών και ανθρώπων που ταξίδευαν σε άλλες πόλεις;».
Χ.Λ.: «Στους πρώτους φίλους υπήρχαν κάποιοι που ασχολούνταν με το blogging και κυρίως με συνταγές, με καλλιτεχνικά. Έτσι, από την κοινότητα των bloggers έγινε πιο γνωστό τα προηγούμενα χρόνια. Κάποιοι δημοσιογράφοι ήρθαν και μας γνώρισαν από την “Ελευθεροτυπία”, το “Βήμα” το “Έθνος”. Έγραψαν καλά λόγια για εμάς, και έτσι σιγά σιγά οι εθελοντές έγιναν 170 και ανανεώνονται συνέχεια».
Ι.Λ.: «Πώς προέκυψε ο συγκεκριμένος χώρος για την οργάνωση του bazaar;».
Χ.Λ.: «Συνεργαζόμασταν με το Δήμο Αθηναίων. Μας παραχωρούσε το Κέντρο Τεχνών ο Δήμος δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής. Πλέον η πολιτική του Δήμου Αθηναίων έχει αλλάξει και αρχίσαμε να ψάχνουμε χώρο. Δε βρίσκαμε χώρο σε πολύ καλή τιμή για εθελοντική οργάνωση και έτσι προέκυψε αυτό το σχολείο, που είναι το σχολείο των παιδιών. Το 70% των παιδιών εδώ ξεκινάει το δημοτικό. Είπαμε, γιατί όχι, κι ας είναι μία αίθουσα άγνωστη, θα τη διαφημίσουμε και θα τη μάθει ο κόσμος».
Ι.Λ.: «Το κράτος έχει υποστηρίξει με κάποιον άλλον τρόπο την οργάνωση, εκτός του να προσφέρει ένα κτίριο για το bazaar;».
Χ.Λ.: «Για την επιτυχία τους στον τομέα του γνήσιου εθελοντισμού οι "Δρόμοι Ζωής" βραβεύτηκαν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον έπαινο "Νησίδες Ποιότητας Συλλογικής Δράσης" σε ένα διαγωνισμό που διοργάνωσαν από κοινού η "Κίνηση Πολιτών για την Ανοικτή Κοινωνία" και το "Σώμα Ελληνίδων Οδηγών" το Νοέμβριο του 2001. Δεν έχουν, όμως, λάβει ποτέ καμία επιχορήγηση ή χρηματοδότηση από κανένα φορέα του ελληνικού κράτους ή ευρωπαϊκό πρόγραμμα».
Ι.Λ.: «Τι προσφέρει το bazaar και ποιοι τα παρέχουν όλα αυτά;».
Χ.Λ.: «Υπάρχουν ομάδες εθελοντών που δουλεύουν όλο το χρόνο για το bazaar. Ομάδα μαγειρικής που φτιάχνει χειροποίητες μαρμελάδες, γλυκά, λικέρ, διάφορα σκευάσματα γλυκά και αλμυρά συνοδευτικά του γεύματος, μπισκότα. Μετά υπάρχει ομάδα χειροτεχνίας, που επίσης όλο το χρόνο φτιάχνει διάφορα, ράβει υφάσματα για διάφορα αξεσουάρ, πλέκει, φτιάχνει κοσμήματα. Μετά υπάρχουν διάφοροι εθελοντές που δωρίζουν πράγματα από το σπίτι τους και φτιάχνουμε το χώρο, τη διακόσμηση. Διάφορα βιβλιοπωλεία μάς δίνουν βιβλία».
Ι.Λ.: «Ναι, είδα πολλά βιβλία εδώ. Είναι και ανθρώπων που θέλουν να ελαφρύνουν λίγο τη βιβλιοθήκη τους;».
Χ.Λ.: «Ναι, και από βιβλιοπωλεία που για χι ψι λόγο κλείνουνε ή έχουνε στοκ».
Ι.Λ.: «Γιατί να έρθει κάποιος στο bazaar;».
Χ.Λ.: «Γιατί το παραμικρό που θα αγοράσει, ακόμα και 5 ευρώ να μπούνε στο ταμείο αυτού του κέντρου, θα πάνε στον κόσμο που πραγματικά έχει ανάγκη. Δεν πηγαίνουν τα χρήματα ούτε για διαφημιστικά ούτε για περιττά έξοδα, αλλά σε ανθρώπους που είτε τα παιδιά τους έχουν ανάγκη να σπουδάσουνε, οπότε αγοράζουμε βιβλία, γραφική ύλη, ρουχαλάκια…».
Ι.Λ.: «Τα απαραίτητα, δηλαδή».
Χ.Λ.: «Φαγητό! Τώρα τελευταία με την κρίση τη μεγάλη. Να πληρωθεί το ενοίκιο του χώρου όπου εμείς κάνουμε τα μαθήματα, που είναι εδώ στο Γκάζι, αλλά έχει τα έξοδά του: ενοίκιο, ΔΕΗ, καθαριότητα κτλ.».
Ι.Λ.: «Τώρα με την κρίση η συμμετοχή του κόσμου έχει μειωθεί ή έχει αυξηθεί από αίσθημα αλληλεγγύης;».
Χ.Λ.: «Βλέπουμε περισσότερους νέους ανθρώπους. Βλέπουμε, δηλαδή, παιδιά που μόλις έχουν τελειώσει το λύκειο ή κάποια σχολή και στον ελεύθερο χρόνο τους έρχονται και κάνουν δυο ώρες μάθημα στα παιδιά. Νομίζω ότι έχει αυξηθεί, λοιπόν, η συμμετοχή. Ενδεχομένως ο κόσμος να μη δίνει τόσα πολλά χρήματα, αλλά υπάρχει περισσότερος κόσμος που δίνει από λίγα».
Ι.Λ.: «Άρα, λίγο πολύ, είμαστε στα ίδια πάλι. Είναι καλύτερο το ότι συμμετέχουν περισσότεροι άνθρωποι ίσως!».
Χ.Λ.: «Εμείς παραμένουμε αισιόδοξοι ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εθελοντική οργάνωση για, ξέρω ’γώ, άλλα δέκα χρόνια».
Ι.Λ.: «Μακάρι να υπάρχουν πολλές οργανώσεις σαν τη δική σας. Σας εύχομαι να έρχεται όλο και περισσότερος κόσμος και να αποκτήσει η οργάνωση μεγαλύτερη απήχηση. Και εφόσον μπαίνει η νέα χρονιά, ας ολοκληρώσουμε με μία ευχή!».
Χ.Λ.: «Εύχομαι να σκεφτόμαστε το διπλανό μας, να έχουμε τα μάτια ανοιχτά. Αν είμαστε καλά στη ζωή μας, να δίνουμε και το κάτι λίγο που μας περισσεύει, να είμαστε αισιόδοξοι και κυρίως να βοηθάμε, γιατί μας δίνει και χαρά!».
Ι.Λ.: «Ευχαριστούμε πολύ! Καλή χρονιά στα παιδιά, σε εσάς και σε όσους συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια».
Ιουλία Λυμπεροπούλου για το CityMag.
Περισσότερα για την εθελοντική οργάνωση «Δρόμοι Ζωής» θα βρείτε στο www.dromoi-zois.gr.
Για όσους θέλουν να συμμετέχουν πιο ειδικά από όλη την Ελλάδα:
Οδός: Γαργητίων 12, Γκάζι.
Τηλ.: 2103474218, Κιν.: 6977093072.
Αρ. Λογαριασμού Εurobank: 0026 0076 5002 000 41684.
IBAN: GR95 0260 0760 0005 0020 0041 684.
RSS Feed
