Το δράκο σου και σ' άλλο παραμύθι!
γραφει η Νεφέλη Π.Ζ.
Ένα τέτοιο «πολύ» συνάντησα τις προάλλες σε μια παραλία. Μπερδεύτηκα προς στιγμήν, ήμουνα σε παραλία ή σε πασαρέλα; Πάμε στη θάλασσα για μπάνιο ή για επίδειξη; Και δεν τα μπορώ τα μπερδέματα καθόλου. Δίπλα μου καθόταν μια παρέα από τέσσερις γυναίκες ηλικίας από είκοσι πέντε και πάνω. Έτσι τις έκοψα. Μέσα από τα μαύρα μου γυαλιά μπορούσα άνετα να τις παρατηρώ χωρίς να με καταλαβαίνουν. Ανορεξικές που πίστευαν πως τα κόκαλα αρέσουνε στους άντρες. Στη πένα όμως και οι τέσσερις. Μαγιό ακριβής μάρκας, νυχάκι βαμμένο, καπελάκι, γυαλί, όλα μάρκες, όχι ό,τι κι ό,τι. Λίγο παρά πέρα ένας νεαρός μιλούσε στο τηλέφωνο. Γυάλιζε τόσο πολύ το κορμί του, που αναρωτιόμουν αν τον άγγιζα πόση λίγδα θα άφηνε στα δάχτυλά μου. Φαντάζομαι πως ούτε καν του πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να δείχνει αποκρουστικός. Αλήθεια, πώς βγήκε αυτή η μόδα με τόση λαδίλα στα αντρικά γυμνασμένα κορμιά;
Άφησα το λαδωμένο νεαρό και τις ξερακιανές γυναίκες και η ματιά μου έφερε ένα γύρο την υπόλοιπη παραλία. Απογοήτευση. Όλες και όλα καρμπόν. Γκόμενες, παίδαροι, μουσική, ηλίθια χαμόγελα, ξεπέτες, αλκοόλ και η θάλασσα που φάνταζε τόσο μόνη, τόσο διαφορετική.... Διαφορετική, και εκεί με αυτή τη λέξη στο μυαλό μου θυμήθηκα το Νικολάκη, το γιο της κυρα-Φρόσως, που μένει στο ισόγειο. Σε αναπηρικό καροτσάκι μια ζωή. Οι συνομήλικοί του τον έβρισκαν αλλιώτικο και δεν τον κάνανε παρέα. Μετά θυμήθηκα τον Κώστα που έγινε Αλίκη, συμμαθητής μου στο λύκειο, τον αντάμωσα πριν ένα χρόνο. Εγχειρίστηκε και έγινε η Αλίκη, συμμαθήτριά μου στο λύκειο. Τη βρίσκανε αλλιώτικη και ούτε εκείνη την κάνανε παρέα. Πήρε φόρα το μυαλό μου και η μια σκέψη έφερε την άλλη και θυμήθηκα πολλούς αλλιώτικους ανθρώπους που δεν τους κάνουνε παρέα. Η σκέψη γέννησε απορίες. Πού ξεκινάει το αλλιώτικο, το διαφορετικό και ποιος το ορίζει; Τι είναι τελικά διαφορετικότητα; Ό,τι δεν πάει με τα νερά μας, ό,τι μας φοβίζει ή ό,τι είναι αληθινό;
Ο Νικολάκης είναι αληθινός και ο Κώστας που έγινε Αλίκη, αντίθετα οι ξερακιανές κυρίες και ο λαδωμένος νεαρός είναι ψεύτικοι. Έλα, όμως, που οι άνθρωποι «φοβούνται» το Νικολάκη και την Αλίκη! Παράλογο δεν είναι;
Οι άνθρωποι είναι ανόητοι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Είναι και ανάποδοι. Το αληθινό το λένε διαφορετικότητα και το ψεύτικο, το πλαστικό αλήθεια.
Να σου πω κάτι; Στο παραμύθι μου δε θέλω δράκο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ποτέ δε χώνεψα το παραμύθιασμα, μου καθόταν βαρύ στο στομάχι. Για αυτό, πουλάκι μου, άντε... Το δράκο σου και σ' άλλο παραμύθι!
Γιατί το παραμύθιασμα δε χωράει στο παραμύθι. Και το παραμύθι έχει να μου δώσει πολλά. Το παραμύθιασμα... Τίποτα!