«Ποτέ οι εποχές δεν ήταν εύκολες. Είναι πολύ σημαντικό να επενδύει κανείς στον εαυτό του με γνώση!»
Είναι νέα, δυναμική και πολύ δραστήρια. Η νιγηριανής καταγωγής Adeola Naomi Aderemi είναι το εορταστικό πορτραίτο του μήνα, και αυτό επειδή πιστεύω πως αξίζει να γνωρίσουμε ένα άτομο σαν τη Ναόμι καλύτερα. Θυμηθείτε το, σε λίγα χρόνια θα ξανακούσετε το όνομα της! Μπορεί να συσχετιστεί με το χώρο της μόδας, με την επαγγελματική της ιδιότητα ως λογοθεραπεύτρια, με τις δραστηριότητες παγκόσμιων εκστρατειών και διπλωματικών αποστολών του ΟΗΕ ή με τον αθλητισμό, συγκεκριμένα με το στίβο, και μακάρι ‒γιατί όχι;‒ να φέρει και το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην Ελλάδα. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, διότι η ζωή της Ναόμι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, θα έλεγα συναρπαστική!
Δώσαμε ραντεβού, λοιπόν, στη λίμνη των Ιωαννίνων για τη συνέντευξη. Ήρθε ντυμένη, όπως πάντα, με το μοναδικό της στιλ. Εκεί, πέρα από τη συνέντευξη, της πρότεινα επί τη ευκαιρία να αναλάβει στο CityMag μία στήλη σχετικά με συμβουλές ντυσίματος κτλ., εφόσον διατηρεί ένα από τα πιο γνωστά ξένα φάσιον μπλογκ με τίτλο «SHE GOT HER OWN».
Η Ναόμι είναι ένα έγχρωμο κορίτσι, που ζει τα τελευταία επτά χρόνια στα Ιωάννινα. Γεννήθηκε στη Νιγηρία στην πόλη Ιμπαντάν. Όταν ήταν έξι μηνών, οι γονείς της μετανάστεψαν στη Σουηδία. Έτσι, η Ναόμι έμεινε με τη γιαγιά της, και μάλιστα στο γειτονικό Νίγηρα, αφού η γιαγιά της ήταν εκεί γνωστή έμπορος. Από την εποχή εκείνη δεν έχει συγκρατήσει, παρά μόνο κάποιες εικόνες από το μαγαζί της γιαγιάς της, όπου συνεισέφερε και η ίδια, τους φίλους της στον παιδικό σταθμό και τη γαλλική γλώσσα, η οποία στο Νίγηρα διδάσκεται ως επίσημη γλώσσα. Η Ναόμι διδάχτηκε υποχρεωτικά την αγγλική στη Νιγηρία, τη μητρική της γλώσσα επίσης και τα αραβικά. Μαζί με την ελληνική έφτασε στο να μιλάει και να γράφει συνολικά πέντε γλώσσες.
Σε ηλικία 11 ετών η Ναόμι επέστρεψε στη Νιγηρία. Οι γονείς της στο μεταξύ είχαν μεταναστεύσει στη Γερμανία και τότε βρέθηκε εσώκλειστη σε ένα σχολείο.
Δώσαμε ραντεβού, λοιπόν, στη λίμνη των Ιωαννίνων για τη συνέντευξη. Ήρθε ντυμένη, όπως πάντα, με το μοναδικό της στιλ. Εκεί, πέρα από τη συνέντευξη, της πρότεινα επί τη ευκαιρία να αναλάβει στο CityMag μία στήλη σχετικά με συμβουλές ντυσίματος κτλ., εφόσον διατηρεί ένα από τα πιο γνωστά ξένα φάσιον μπλογκ με τίτλο «SHE GOT HER OWN».
Η Ναόμι είναι ένα έγχρωμο κορίτσι, που ζει τα τελευταία επτά χρόνια στα Ιωάννινα. Γεννήθηκε στη Νιγηρία στην πόλη Ιμπαντάν. Όταν ήταν έξι μηνών, οι γονείς της μετανάστεψαν στη Σουηδία. Έτσι, η Ναόμι έμεινε με τη γιαγιά της, και μάλιστα στο γειτονικό Νίγηρα, αφού η γιαγιά της ήταν εκεί γνωστή έμπορος. Από την εποχή εκείνη δεν έχει συγκρατήσει, παρά μόνο κάποιες εικόνες από το μαγαζί της γιαγιάς της, όπου συνεισέφερε και η ίδια, τους φίλους της στον παιδικό σταθμό και τη γαλλική γλώσσα, η οποία στο Νίγηρα διδάσκεται ως επίσημη γλώσσα. Η Ναόμι διδάχτηκε υποχρεωτικά την αγγλική στη Νιγηρία, τη μητρική της γλώσσα επίσης και τα αραβικά. Μαζί με την ελληνική έφτασε στο να μιλάει και να γράφει συνολικά πέντε γλώσσες.
Σε ηλικία 11 ετών η Ναόμι επέστρεψε στη Νιγηρία. Οι γονείς της στο μεταξύ είχαν μεταναστεύσει στη Γερμανία και τότε βρέθηκε εσώκλειστη σε ένα σχολείο.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Εκεί πώς ήταν το σχολείο; Καταρχήν ήταν δημόσιο ή ιδιωτικό;».
Ναόμι Αντερεμί: «Ήταν δημόσιο, χτισμένο ευεργέτημα των Άγγλων. Εκεί τα πράγματα ήταν λίγο αυστηρά μεν, πιστεύω ωστόσο πως αυτό το περιβάλλον με εκπαίδευσε στο να είμαι συγκεντρωμένη και πειθαρχημένη, κάτι που με ωφέλησε αργότερα στη σχολή και στον αθλητισμό».
Λ.Θ.: «Εκεί να υποθέσω πως υπήρχαν κι άλλες δραστηριότητες, πέραν των μαθημάτων, αφού μιλάμε για κλειστό σχολείο, που σημαίνει ότι κάπως έπρεπε να γεμίσει ο υπόλοιπος χρόνος της ημέρας».
Ν.Α.: «Ναι, και αυτά είναι που μου έμειναν χαραγμένα στη μνήμη. Σε όλες τις δραστηριότητες ήμουν παρούσα και σε πολλές υπήρξα συν-ιδρύτρια. Γενικότερα στα σχολεία στη Νιγηρία υπάρχει έντονος ανταγωνισμός σε ό,τι αφορά τις εκτός μαθημάτων δραστηριότητες. Συμμετείχα σε όλους τους διαγωνισμούς τους σχετικούς με τα μαθηματικά, τον αγγλικό συλλαβισμό, τα ομαδικά αθλήματα, το χορό κτλ. Και είμαι σε θέση πλέον να πω ότι απέσπασα τότε αρκετούς επαίνους και βραβεία».
Λ.Θ.: «Μιας και ανέφερες τον αθλητισμό στο σχολείο, υπήρχε από τότε η επιθυμία και ο στόχος να γίνεις αθλήτρια;».
Ν.Α.: «Όχι. Απλώς ήμουν καλή στο μάθημα της φυσικής αγωγής και εκδήλωνα μεγάλο ενδιαφέρον για τις αθλητικές δραστηριότητες γενικότερα. Το ότι μία μέρα θα προπονούμουν καθημερινά για να πάρω μέρος σε αγώνες είναι κάτι που ήρθε πολύ αργότερα, όταν ήμουν πια εδώ στην Ελλάδα».
Ναόμι Αντερεμί: «Ήταν δημόσιο, χτισμένο ευεργέτημα των Άγγλων. Εκεί τα πράγματα ήταν λίγο αυστηρά μεν, πιστεύω ωστόσο πως αυτό το περιβάλλον με εκπαίδευσε στο να είμαι συγκεντρωμένη και πειθαρχημένη, κάτι που με ωφέλησε αργότερα στη σχολή και στον αθλητισμό».
Λ.Θ.: «Εκεί να υποθέσω πως υπήρχαν κι άλλες δραστηριότητες, πέραν των μαθημάτων, αφού μιλάμε για κλειστό σχολείο, που σημαίνει ότι κάπως έπρεπε να γεμίσει ο υπόλοιπος χρόνος της ημέρας».
Ν.Α.: «Ναι, και αυτά είναι που μου έμειναν χαραγμένα στη μνήμη. Σε όλες τις δραστηριότητες ήμουν παρούσα και σε πολλές υπήρξα συν-ιδρύτρια. Γενικότερα στα σχολεία στη Νιγηρία υπάρχει έντονος ανταγωνισμός σε ό,τι αφορά τις εκτός μαθημάτων δραστηριότητες. Συμμετείχα σε όλους τους διαγωνισμούς τους σχετικούς με τα μαθηματικά, τον αγγλικό συλλαβισμό, τα ομαδικά αθλήματα, το χορό κτλ. Και είμαι σε θέση πλέον να πω ότι απέσπασα τότε αρκετούς επαίνους και βραβεία».
Λ.Θ.: «Μιας και ανέφερες τον αθλητισμό στο σχολείο, υπήρχε από τότε η επιθυμία και ο στόχος να γίνεις αθλήτρια;».
Ν.Α.: «Όχι. Απλώς ήμουν καλή στο μάθημα της φυσικής αγωγής και εκδήλωνα μεγάλο ενδιαφέρον για τις αθλητικές δραστηριότητες γενικότερα. Το ότι μία μέρα θα προπονούμουν καθημερινά για να πάρω μέρος σε αγώνες είναι κάτι που ήρθε πολύ αργότερα, όταν ήμουν πια εδώ στην Ελλάδα».
Λ.Θ.: «Στο σχολείο διοργάνωνες διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις αποσπώντας και την πρώτη θέση».
Ν.Α.: «Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις ήταν από τις δυσκολότερες, επειδή στο σχολείο, και γενικότερα στη Νιγηρία, συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική καταγωγή και κουλτούρα, έγχρωμοι και λευκοί. Επιπλέον, συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είσαι πάντα πολύ προσεκτικός και ευαισθητοποιημένος στο τι και πώς θα παρουσιάσεις κάτι. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σοβαρά αντιμέτωπη με την έννοια της διαφορετικότητας και με την αναγκαιότητα σεβασμού για τα ήθη και τα έθιμα των άλλων. Έμαθα την ισορροπία και τη διπλωματία στην πράξη. Με βοήθησαν πολύ οι γνώσεις των ξένων γλωσσών. Αν και δεν ήμουν τόσο καλή στα θεωρητικά μαθήματα, όπως είναι η ιστορία, τα θρησκευτικά κτλ., όσο στα θετικά, έμαθα μέσα από τους ίδιους τους ανθρώπους, που προσωποποιούν τη λαογραφική τους κουλτούρα και τις ηθικές αξίες. Παρ’ όλες τις μεγάλες και συχνά εκρηκτικές διαφορές μας, προσπαθούσαμε με καλή διάθεση και με το στοιχειώδη ανθρώπινο σεβασμό για τους άλλους να διακριθούμε, αλλά κυρίως να αποτελέσουμε παράδειγμα προς μίμηση και για άλλα σχολεία της χώρας».
Λ.Θ.: «Η μοίρα, όμως, σου επιφύλασσε ένα ακόμα μεγαλύτερο πολιτισμικό σοκ, όταν στη δευτέρα λυκείου, και όντας μόλις 16 ετών, σε κάλεσαν στο τηλέφωνο, για να σου ανακοινώσει ο πατέρας σου πως την επομένη θα έφευγες».
Ν.Α.: «Θεέ μου, τι σοκ, το θυμάμαι ακόμα και σήμερα. Ανεβαίνω, λοιπόν, στο γραφείο του σχολείου για να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον πατέρα μου. Υπέθεσα ότι θα ήθελε να μου ανακοινώσει σίγουρα κάτι οικογενειακό και από το μυαλό μου περνούσαν χίλιες δυο αρνητικές σκέψεις. Αλλά το ότι θα μου έλεγε πως αύριο πετάς για Ελλάδα, ε, αυτό ειλικρινά δεν το περίμενα με τίποτα».
Λ.Θ.: «Τι του είπες εσύ στο τηλέφωνο και πώς αντέδρασες;».
Ν.Α.: «Τίποτα δεν είπα, είχα πάθει μπλακ άουτ (γελάει). Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το σχολείο και τα παιδιά, τους συμμαθητές και τους φίλους μου. Τις επόμενες εκδηλώσεις, επίσης, τις εξετάσεις και τους καθηγητές μου. Σκεφτόμουν πως δε θα προλάβαινα καν να τους αποχαιρετίσω. Άρχισα να στεναχωριέμαι και τα είχα χαμένα. Μετά σκέφτηκα ότι μια αλλαγή είναι πάντα για καλό, άλλωστε είμαι άτομο το οποίο ούτως ή άλλως δεν μπορεί να μένει σε μια μεριά. Την επόμενη μέρα κατάφερα, τελικά, να τους αποχαιρετίσω όλους και να τους εξηγήσω πως οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Ελλάδα και ήθελαν όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη. Το βράδυ πριν φύγω σκεφτόμουν την Ελλάδα. Είχαμε ακούσει τόσα πολλά στην ιστορία, στα μαθηματικά, στα καλλιτεχνικά. Έλεγα στον εαυτό μου “Ναόμι, θα πας στην Ελλάδα, στη χώρα του Ιπποκράτη!”, γιατί αυτό που ήθελα ήταν να σπουδάσω ιατρική. Με φανταζόμουν στην Αθήνα, που ένα χρόνο πριν είχε φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με έβλεπα να τρέχω στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας και να ταξιδεύω σε όλα τα νησιά, μάτι δεν έκλεισα εκείνη τη νύχτα».
Ν.Α.: «Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις ήταν από τις δυσκολότερες, επειδή στο σχολείο, και γενικότερα στη Νιγηρία, συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική καταγωγή και κουλτούρα, έγχρωμοι και λευκοί. Επιπλέον, συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είσαι πάντα πολύ προσεκτικός και ευαισθητοποιημένος στο τι και πώς θα παρουσιάσεις κάτι. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σοβαρά αντιμέτωπη με την έννοια της διαφορετικότητας και με την αναγκαιότητα σεβασμού για τα ήθη και τα έθιμα των άλλων. Έμαθα την ισορροπία και τη διπλωματία στην πράξη. Με βοήθησαν πολύ οι γνώσεις των ξένων γλωσσών. Αν και δεν ήμουν τόσο καλή στα θεωρητικά μαθήματα, όπως είναι η ιστορία, τα θρησκευτικά κτλ., όσο στα θετικά, έμαθα μέσα από τους ίδιους τους ανθρώπους, που προσωποποιούν τη λαογραφική τους κουλτούρα και τις ηθικές αξίες. Παρ’ όλες τις μεγάλες και συχνά εκρηκτικές διαφορές μας, προσπαθούσαμε με καλή διάθεση και με το στοιχειώδη ανθρώπινο σεβασμό για τους άλλους να διακριθούμε, αλλά κυρίως να αποτελέσουμε παράδειγμα προς μίμηση και για άλλα σχολεία της χώρας».
Λ.Θ.: «Η μοίρα, όμως, σου επιφύλασσε ένα ακόμα μεγαλύτερο πολιτισμικό σοκ, όταν στη δευτέρα λυκείου, και όντας μόλις 16 ετών, σε κάλεσαν στο τηλέφωνο, για να σου ανακοινώσει ο πατέρας σου πως την επομένη θα έφευγες».
Ν.Α.: «Θεέ μου, τι σοκ, το θυμάμαι ακόμα και σήμερα. Ανεβαίνω, λοιπόν, στο γραφείο του σχολείου για να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον πατέρα μου. Υπέθεσα ότι θα ήθελε να μου ανακοινώσει σίγουρα κάτι οικογενειακό και από το μυαλό μου περνούσαν χίλιες δυο αρνητικές σκέψεις. Αλλά το ότι θα μου έλεγε πως αύριο πετάς για Ελλάδα, ε, αυτό ειλικρινά δεν το περίμενα με τίποτα».
Λ.Θ.: «Τι του είπες εσύ στο τηλέφωνο και πώς αντέδρασες;».
Ν.Α.: «Τίποτα δεν είπα, είχα πάθει μπλακ άουτ (γελάει). Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το σχολείο και τα παιδιά, τους συμμαθητές και τους φίλους μου. Τις επόμενες εκδηλώσεις, επίσης, τις εξετάσεις και τους καθηγητές μου. Σκεφτόμουν πως δε θα προλάβαινα καν να τους αποχαιρετίσω. Άρχισα να στεναχωριέμαι και τα είχα χαμένα. Μετά σκέφτηκα ότι μια αλλαγή είναι πάντα για καλό, άλλωστε είμαι άτομο το οποίο ούτως ή άλλως δεν μπορεί να μένει σε μια μεριά. Την επόμενη μέρα κατάφερα, τελικά, να τους αποχαιρετίσω όλους και να τους εξηγήσω πως οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Ελλάδα και ήθελαν όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη. Το βράδυ πριν φύγω σκεφτόμουν την Ελλάδα. Είχαμε ακούσει τόσα πολλά στην ιστορία, στα μαθηματικά, στα καλλιτεχνικά. Έλεγα στον εαυτό μου “Ναόμι, θα πας στην Ελλάδα, στη χώρα του Ιπποκράτη!”, γιατί αυτό που ήθελα ήταν να σπουδάσω ιατρική. Με φανταζόμουν στην Αθήνα, που ένα χρόνο πριν είχε φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με έβλεπα να τρέχω στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας και να ταξιδεύω σε όλα τα νησιά, μάτι δεν έκλεισα εκείνη τη νύχτα».
Λ.Θ.: «Και την άλλη μέρα όταν ξύπνησες;».
Ν.Α.: «Την άλλη μέρα ξύπνησα και βρέθηκα ξαφνικά στο Ελευθέριος Βενιζέλος». (γελάει)
Λ.Θ.: «Η πρώτη σου εντύπωση;».
Ν.Α.: «Θετική, πλην του ότι δεν καταλάβαινα τίποτα! Γενικά, είχα ανάμεικτα συναισθήματα, ένα συνδυασμό ενθουσιασμού και πανικού. Όταν φτάσαμε στα Ιωάννινα, το συναίσθημα αυτό άρχισε να μειώνεται και έτσι σιγά σιγά εγκλιματίστηκα στα ελληνικά δεδομένα».
Λ.Θ.: «Στα Ιωάννινα πώς βρέθηκες; Θέλω να πω, η επιλογή της πόλης με ποιο κριτήριο έγινε;».
Ν.Α.: «Βασικά, ο πατέρας μου έχει μία παιδική φίλη που έκανε εδώ το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και του είχε μιλήσει για τα Ιωάννινα. Έπειτα, μας άρεσε και εμάς πάρα πολύ. Ο πατέρας μου ήθελε μία πόλη λίγο πιο ήρεμη από την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, κυρίως για εμάς τα παιδιά».
Ν.Α.: «Την άλλη μέρα ξύπνησα και βρέθηκα ξαφνικά στο Ελευθέριος Βενιζέλος». (γελάει)
Λ.Θ.: «Η πρώτη σου εντύπωση;».
Ν.Α.: «Θετική, πλην του ότι δεν καταλάβαινα τίποτα! Γενικά, είχα ανάμεικτα συναισθήματα, ένα συνδυασμό ενθουσιασμού και πανικού. Όταν φτάσαμε στα Ιωάννινα, το συναίσθημα αυτό άρχισε να μειώνεται και έτσι σιγά σιγά εγκλιματίστηκα στα ελληνικά δεδομένα».
Λ.Θ.: «Στα Ιωάννινα πώς βρέθηκες; Θέλω να πω, η επιλογή της πόλης με ποιο κριτήριο έγινε;».
Ν.Α.: «Βασικά, ο πατέρας μου έχει μία παιδική φίλη που έκανε εδώ το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και του είχε μιλήσει για τα Ιωάννινα. Έπειτα, μας άρεσε και εμάς πάρα πολύ. Ο πατέρας μου ήθελε μία πόλη λίγο πιο ήρεμη από την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, κυρίως για εμάς τα παιδιά».
Λ.Θ.: «Και έρχεται, λοιπόν, η στιγμή της πρώτης μέρας στο σχολείο. Πήγες κατευθείαν στη δευτέρα λυκείου ή έχασες χρονιά;».
Ν.Α.: «Όχι, την έχασα. Να πω, όμως, ότι στη Νιγηρία είχα κερδίσει μία τάξη, οπότε ήρθα πάλι στα ίσια μου (γελάει). Η αδελφή μου, για παράδειγμα, έπρεπε να ξεκινήσει το γυμνάσιο πάλι από την αρχή. Αλλά νομίζω ότι αυτό δεν είναι και τόσο τραγικό. Και εγώ θα μπορούσα να είχα αρχίσει το λύκειο ξανά από την αρχή εδώ. Το ατού μου ήταν πως ήμουν πολύ καλή σε όλα τα μαθήματα. Η ύλη ήταν η ίδια, κάποια τα γνώριζα ήδη, και έτσι μπήκα γρήγορα σε έναν ομαλό μαθησιακό ρυθμό».
Λ.Θ.: «Οπότε το μόνο εμπόδιο ήταν τα ελληνικά;».
Ν.Α.: «Μεγάλη ταλαιπωρία. Ενώ μπορώ να μάθω μία γλώσσα σχετικά εύκολα και πολύ γρήγορα, ακόμα και τα αραβικά, που είναι τελείως ανάποδα και χωρίς φωνήεντα. Τα ελληνικά μού φάνηκαν βουνό, σαν κινέζικα. Αρχικά προσπαθούσα να συνεννοούμαι στα αγγλικά. Αυτό, πάλι, ήταν δύσκολο για τους συμμαθητές μου, ακόμα και για τους καθηγητές. Όχι ότι μου μιλούσαν κιόλας…».
Λ.Θ.: «Τι εννοείς;». (τη διακόπτω)
Ν.Α.: «Ε, όσο να ’ναι, δεν μπαίνει κάθε μέρα ένα έγχρωμο άτομο στην τάξη σου, πόσο μάλλον στα Ιωάννινα. Υπήρχαν μάλιστα και άλλα αλλοδαπά παιδιά, στα οποία επίσης διαπίστωνα ότι δε μιλούσαν, και σκεπτόμουν ότι εμένα δε θα μου μιλούσαν στον αιώνα τον άπαντα. Πέρασε πολύς καιρός, φτάσαμε σχεδόν στο τέλος του λυκείου μέχρι να μου μιλήσουν. Ο πρώτος που με πλησίασε για να μου μιλήσει ήταν ένας συμμαθητής μου αφορμή μίας άσκησης στα μαθηματικά. Τις επόμενες μέρες μού ξαναμίλησε, στα κρυφά όμως. Δεν το παρεξήγησα τότε, αλλά σήμερα δεν το αποδέχομαι ως φυσιολογική συμπεριφορά. Όταν αντίκρισα για πρώτη φορά λευκό άτομο στη δική μου τάξη, είπα “Δόξα τω Θεώ, να αλλάξει λίγο η εικόνα”. Δηλαδή, μπορεί έτσι να αντιδρώ εγώ, εν γένει, όμως, αποτελούν πρόβλημα οι τέτοιου είδους φοβίες για το διαφορετικό, τις οποίες πρέπει να καταπολεμήσουμε όλοι από κοινού».
Ν.Α.: «Όχι, την έχασα. Να πω, όμως, ότι στη Νιγηρία είχα κερδίσει μία τάξη, οπότε ήρθα πάλι στα ίσια μου (γελάει). Η αδελφή μου, για παράδειγμα, έπρεπε να ξεκινήσει το γυμνάσιο πάλι από την αρχή. Αλλά νομίζω ότι αυτό δεν είναι και τόσο τραγικό. Και εγώ θα μπορούσα να είχα αρχίσει το λύκειο ξανά από την αρχή εδώ. Το ατού μου ήταν πως ήμουν πολύ καλή σε όλα τα μαθήματα. Η ύλη ήταν η ίδια, κάποια τα γνώριζα ήδη, και έτσι μπήκα γρήγορα σε έναν ομαλό μαθησιακό ρυθμό».
Λ.Θ.: «Οπότε το μόνο εμπόδιο ήταν τα ελληνικά;».
Ν.Α.: «Μεγάλη ταλαιπωρία. Ενώ μπορώ να μάθω μία γλώσσα σχετικά εύκολα και πολύ γρήγορα, ακόμα και τα αραβικά, που είναι τελείως ανάποδα και χωρίς φωνήεντα. Τα ελληνικά μού φάνηκαν βουνό, σαν κινέζικα. Αρχικά προσπαθούσα να συνεννοούμαι στα αγγλικά. Αυτό, πάλι, ήταν δύσκολο για τους συμμαθητές μου, ακόμα και για τους καθηγητές. Όχι ότι μου μιλούσαν κιόλας…».
Λ.Θ.: «Τι εννοείς;». (τη διακόπτω)
Ν.Α.: «Ε, όσο να ’ναι, δεν μπαίνει κάθε μέρα ένα έγχρωμο άτομο στην τάξη σου, πόσο μάλλον στα Ιωάννινα. Υπήρχαν μάλιστα και άλλα αλλοδαπά παιδιά, στα οποία επίσης διαπίστωνα ότι δε μιλούσαν, και σκεπτόμουν ότι εμένα δε θα μου μιλούσαν στον αιώνα τον άπαντα. Πέρασε πολύς καιρός, φτάσαμε σχεδόν στο τέλος του λυκείου μέχρι να μου μιλήσουν. Ο πρώτος που με πλησίασε για να μου μιλήσει ήταν ένας συμμαθητής μου αφορμή μίας άσκησης στα μαθηματικά. Τις επόμενες μέρες μού ξαναμίλησε, στα κρυφά όμως. Δεν το παρεξήγησα τότε, αλλά σήμερα δεν το αποδέχομαι ως φυσιολογική συμπεριφορά. Όταν αντίκρισα για πρώτη φορά λευκό άτομο στη δική μου τάξη, είπα “Δόξα τω Θεώ, να αλλάξει λίγο η εικόνα”. Δηλαδή, μπορεί έτσι να αντιδρώ εγώ, εν γένει, όμως, αποτελούν πρόβλημα οι τέτοιου είδους φοβίες για το διαφορετικό, τις οποίες πρέπει να καταπολεμήσουμε όλοι από κοινού».
Λ.Θ.: «Θα επανέλθουμε κι άλλες φορές στο θέμα. Συνέχισε να μου πεις για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες στην ελληνική γλώσσα».
Ν.Α.: «Λοιπόν, οι καθηγητές μού πρότειναν να πάρω απαλλαγή από τη γλώσσα και εννοείται από το μάθημα των αρχαίων. Να πω την αλήθεια, αυτό τον αποκλεισμό δεν μπόρεσα να τον καταλάβω. Σε άλλες χώρες, όταν υστερείς και δυσκολεύεσαι κάπου, σε βάζουν να το μάθεις εις διπλούν. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι πως δεν ήθελαν να μάθω τα ελληνικά, κάπως έτσι το πήρα, και λίγο εγωιστικά. Αναζήτησα, λοιπόν, το πρόγραμμα εκμάθησης των ελληνικών για αλλοδαπούς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Άρχισα να μαθαίνω εντατικά τα ελληνικά με μεγάλη προσωπική προσπάθεια, με ιδιαίτερα και μέσω μίας φίλης μου, η όποια ήταν μισή αγγλίδα και με διόρθωνε στην έκφραση».
Λ.Θ.: «Στα μαθητικά σου χρόνια εκτός του σχολείου με τι άλλο ασχολήθηκες; Με τον αθλητισμό πότε ήρθες εδώ σε επαφή;».
Ν.Α.: «Στην αρχή δεν έκανα πολλά. Δηλαδή, εξωσχολικές ή άλλες δραστηριότητες τύπου χόμπι δε χωρούσαν. Διάβαζα πολύ για τα μαθήματα και τη γλώσσα. Ωστόσο, βλέποντας στα διαλείμματά μου από το παράθυρο του σπιτιού το στάδιο, με έπιανε ένας καημός. Φοβόμουν, όμως, να κατέβω εκεί να τρέξω».
Λ.Θ.: «Γιατί έτσι;».
Ν.Α.: «Δεν ξέρω, ίσως επειδή οι αντιδράσεις που δεχόμουν στο σχολείο μεταφέρονταν υποσυνείδητα και σε άλλους τομείς της ζωής μου. Φοβόμουν μην έρθει κάποιος και μου πει τι κάνεις εδώ! Μια μέρα, όμως, και εφόσον είχε νυχτώσει νωρίς, κατέβηκα και έτρεξα. Μετά παρακολουθούσα πότε θα είναι άδειο το στάδιο, περίμενα να νυχτώσει, για να μην είναι κανείς, ώστε να πάω και εγώ να τρέξω. Μια φορά χωρίς να το καταλάβω με πλησίασε μια κοπέλα και με ρώτησε αν θα ήθελα να πάω στην προπόνηση. Παρόλο που το ήθελα πολύ, αρνήθηκα».
Λ.Θ.: «Και πότε άρχισε αυτός ο φόβος να εξαφανίζεται, για να μπει στη θέση του απλού τρεξίματος η οργανωμένη προπόνηση;».
Ν.Α.: «Αυτό έγινε αργότερα, όταν ήμουν στη σχολή. Ως φοιτήτρια τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Και προσωπικά αντιμετώπιζα τις καταστάσεις διαφορετικά πλέον. Στη σχολή έτρεχα σχεδόν καθημερινά. Έτσι με πρόσεξε ο γυμναστής της σχολής, του Αθλητικού και Γυμναστικού Συλλόγου Ιωαννίνων και νυν προπονητής μου, Θανάσης Τσιγκούλης. Εκείνος επέμενε και με παρότρυνε να ασχοληθώ σοβαρά με τον αθλητισμό και τον ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό. Είναι ο καλύτερος προπονητής!».
Λ.Θ.: «Οπότε άρχισες να σκέφτεσαι τον αθλητισμό και επαγγελματικά πια».
Ν.Α.: «Όχι. (γελάει) Αυτό έγινε μετά τη σχολή. Κοίτα, ωραίος ο αθλητισμός αλλά, κακά τα ψέματα, ήθελα να σπουδάσω. Ήθελα να περάσω στην Ιατρική. Έχασα για λίγα μόρια την Ιατρική Ιωαννίνων, και αυτό λόγω της έκθεσης».
Ν.Α.: «Λοιπόν, οι καθηγητές μού πρότειναν να πάρω απαλλαγή από τη γλώσσα και εννοείται από το μάθημα των αρχαίων. Να πω την αλήθεια, αυτό τον αποκλεισμό δεν μπόρεσα να τον καταλάβω. Σε άλλες χώρες, όταν υστερείς και δυσκολεύεσαι κάπου, σε βάζουν να το μάθεις εις διπλούν. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι πως δεν ήθελαν να μάθω τα ελληνικά, κάπως έτσι το πήρα, και λίγο εγωιστικά. Αναζήτησα, λοιπόν, το πρόγραμμα εκμάθησης των ελληνικών για αλλοδαπούς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Άρχισα να μαθαίνω εντατικά τα ελληνικά με μεγάλη προσωπική προσπάθεια, με ιδιαίτερα και μέσω μίας φίλης μου, η όποια ήταν μισή αγγλίδα και με διόρθωνε στην έκφραση».
Λ.Θ.: «Στα μαθητικά σου χρόνια εκτός του σχολείου με τι άλλο ασχολήθηκες; Με τον αθλητισμό πότε ήρθες εδώ σε επαφή;».
Ν.Α.: «Στην αρχή δεν έκανα πολλά. Δηλαδή, εξωσχολικές ή άλλες δραστηριότητες τύπου χόμπι δε χωρούσαν. Διάβαζα πολύ για τα μαθήματα και τη γλώσσα. Ωστόσο, βλέποντας στα διαλείμματά μου από το παράθυρο του σπιτιού το στάδιο, με έπιανε ένας καημός. Φοβόμουν, όμως, να κατέβω εκεί να τρέξω».
Λ.Θ.: «Γιατί έτσι;».
Ν.Α.: «Δεν ξέρω, ίσως επειδή οι αντιδράσεις που δεχόμουν στο σχολείο μεταφέρονταν υποσυνείδητα και σε άλλους τομείς της ζωής μου. Φοβόμουν μην έρθει κάποιος και μου πει τι κάνεις εδώ! Μια μέρα, όμως, και εφόσον είχε νυχτώσει νωρίς, κατέβηκα και έτρεξα. Μετά παρακολουθούσα πότε θα είναι άδειο το στάδιο, περίμενα να νυχτώσει, για να μην είναι κανείς, ώστε να πάω και εγώ να τρέξω. Μια φορά χωρίς να το καταλάβω με πλησίασε μια κοπέλα και με ρώτησε αν θα ήθελα να πάω στην προπόνηση. Παρόλο που το ήθελα πολύ, αρνήθηκα».
Λ.Θ.: «Και πότε άρχισε αυτός ο φόβος να εξαφανίζεται, για να μπει στη θέση του απλού τρεξίματος η οργανωμένη προπόνηση;».
Ν.Α.: «Αυτό έγινε αργότερα, όταν ήμουν στη σχολή. Ως φοιτήτρια τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Και προσωπικά αντιμετώπιζα τις καταστάσεις διαφορετικά πλέον. Στη σχολή έτρεχα σχεδόν καθημερινά. Έτσι με πρόσεξε ο γυμναστής της σχολής, του Αθλητικού και Γυμναστικού Συλλόγου Ιωαννίνων και νυν προπονητής μου, Θανάσης Τσιγκούλης. Εκείνος επέμενε και με παρότρυνε να ασχοληθώ σοβαρά με τον αθλητισμό και τον ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό. Είναι ο καλύτερος προπονητής!».
Λ.Θ.: «Οπότε άρχισες να σκέφτεσαι τον αθλητισμό και επαγγελματικά πια».
Ν.Α.: «Όχι. (γελάει) Αυτό έγινε μετά τη σχολή. Κοίτα, ωραίος ο αθλητισμός αλλά, κακά τα ψέματα, ήθελα να σπουδάσω. Ήθελα να περάσω στην Ιατρική. Έχασα για λίγα μόρια την Ιατρική Ιωαννίνων, και αυτό λόγω της έκθεσης».
Λ.Θ.: «Σκέφτηκες να ξαναδώσεις Πανελλήνιες;».
Ν.Α.: «Το σκέφτηκα, ακόμα και κατατακτήριες τώρα που τελείωσα και πήρα το πτυχίο σκέφτηκα να δώσω, αλλά, επειδή αγαπώ τη Λογοθεραπεία στον ίδιο βαθμό, αποφάσισα να δώσω το 100% σε αυτή και να συνεχίσω με μεταπτυχιακό πάνω στη νευρολογία και στη νευροφυσιολογική λειτουργία του εγκεφάλου. Υπάρχει ένα πολύ καλό μεταπτυχιακό στον Καναδά».
Λ.Θ.: «Θα συμφωνήσω σε αυτό μαζί σου. Επίσης γνωρίζω ότι είσαι μέλος σε διάφορους παγκόσμιους οργανισμούς που αφορούν την υγεία, την πρόνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη. Μίλησέ μας και για αυτές τις δραστηριότητές σου».
Ν.Α.: «Ναι, καταπιανόμουν με αυτές τις κοινωνικές ασχολίες από το σχολείο στη Νιγηρία ακόμα. Φυσικό και επόμενο ήταν να ασχοληθώ κάποια στιγμή πιο ενεργά με αυτά. Με βοήθησε και η καθηγήτρια και εισηγήτρια της πτυχιακής μου εδώ. Μία εξαιρετική επιστήμονας, που με έχει εμπνεύσει στο να θέλω να μαθαίνω συνέχεια. Άλλωστε ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα τεράστιο επιστημονικό πεδίο. Οι έρευνες δε σταματούν ποτέ και υπάρχει πάντα εξέλιξη στη μελέτη. Μου αρέσουν οι επιστήμονες που μοιράζονται τη γνώση και δεν την κρατούν για τον εαυτό τους. Έχω ζήσει και ένα χρόνο στην Αγγλία, όπου γνώρισα καταπληκτικούς Έλληνες επιστήμονες, οι οποίοι χαίρουν σεβασμού για το ρόλο τους στο χώρο της παγκόσμιας έρευνας και συνεισφοράς. Σε κοινωνικό επίπεδο, η καθηγήτριά μου με έφερε σε επαφή με ελληνικούς και με ξένους οργανισμούς και συλλόγους λόγω των γλωσσών που γνωρίζω. Παρακολουθώ όλα τα συνέδρια, τα σεμινάρια και τις ημερίδες. Μου αρέσει να συνεισφέρω στην έρευνα και να προσφέρω βοήθεια και φροντίδα στον κόσμο που έχει ανάγκη. Όχι επιλεκτικά όμως. Αγωνίζομαι επίσης και για την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και στιγματισμού σε όλα τα επίπεδα».
Λ.Θ.: «Να υποθέσω ότι είσαι υπέρ του να παροτρύνονται οι νέοι άνθρωποι στο δρόμο των σπουδών και της επιστήμης, παρόλο που διανύουμε μία εποχή δύσκολη και συχνά τελείως απαισιόδοξη».
Ν.Α.: «Οπωσδήποτε! Τι πάει να πει δύσκολες εποχές; Μα πότε ήταν εύκολες; Είναι πολύ σημαντικό να επενδύει κάποιος πάνω του με γνώση και δεξιότητες. Κανείς δε βγήκε ποτέ χαμένος από τη γνώση. Εγώ λέω συνέχεια στους νέους να διαβάζουν, να δραστηριοποιούνται και, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, να ταξιδεύουν. Να δουν και να κάνουν πράγματα! Δεν πρέπει να απογοητεύεται κανείς και πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να δίνουμε πάντα ώθηση και ευκαιρίες στους άλλους».
Ν.Α.: «Το σκέφτηκα, ακόμα και κατατακτήριες τώρα που τελείωσα και πήρα το πτυχίο σκέφτηκα να δώσω, αλλά, επειδή αγαπώ τη Λογοθεραπεία στον ίδιο βαθμό, αποφάσισα να δώσω το 100% σε αυτή και να συνεχίσω με μεταπτυχιακό πάνω στη νευρολογία και στη νευροφυσιολογική λειτουργία του εγκεφάλου. Υπάρχει ένα πολύ καλό μεταπτυχιακό στον Καναδά».
Λ.Θ.: «Θα συμφωνήσω σε αυτό μαζί σου. Επίσης γνωρίζω ότι είσαι μέλος σε διάφορους παγκόσμιους οργανισμούς που αφορούν την υγεία, την πρόνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη. Μίλησέ μας και για αυτές τις δραστηριότητές σου».
Ν.Α.: «Ναι, καταπιανόμουν με αυτές τις κοινωνικές ασχολίες από το σχολείο στη Νιγηρία ακόμα. Φυσικό και επόμενο ήταν να ασχοληθώ κάποια στιγμή πιο ενεργά με αυτά. Με βοήθησε και η καθηγήτρια και εισηγήτρια της πτυχιακής μου εδώ. Μία εξαιρετική επιστήμονας, που με έχει εμπνεύσει στο να θέλω να μαθαίνω συνέχεια. Άλλωστε ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα τεράστιο επιστημονικό πεδίο. Οι έρευνες δε σταματούν ποτέ και υπάρχει πάντα εξέλιξη στη μελέτη. Μου αρέσουν οι επιστήμονες που μοιράζονται τη γνώση και δεν την κρατούν για τον εαυτό τους. Έχω ζήσει και ένα χρόνο στην Αγγλία, όπου γνώρισα καταπληκτικούς Έλληνες επιστήμονες, οι οποίοι χαίρουν σεβασμού για το ρόλο τους στο χώρο της παγκόσμιας έρευνας και συνεισφοράς. Σε κοινωνικό επίπεδο, η καθηγήτριά μου με έφερε σε επαφή με ελληνικούς και με ξένους οργανισμούς και συλλόγους λόγω των γλωσσών που γνωρίζω. Παρακολουθώ όλα τα συνέδρια, τα σεμινάρια και τις ημερίδες. Μου αρέσει να συνεισφέρω στην έρευνα και να προσφέρω βοήθεια και φροντίδα στον κόσμο που έχει ανάγκη. Όχι επιλεκτικά όμως. Αγωνίζομαι επίσης και για την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και στιγματισμού σε όλα τα επίπεδα».
Λ.Θ.: «Να υποθέσω ότι είσαι υπέρ του να παροτρύνονται οι νέοι άνθρωποι στο δρόμο των σπουδών και της επιστήμης, παρόλο που διανύουμε μία εποχή δύσκολη και συχνά τελείως απαισιόδοξη».
Ν.Α.: «Οπωσδήποτε! Τι πάει να πει δύσκολες εποχές; Μα πότε ήταν εύκολες; Είναι πολύ σημαντικό να επενδύει κάποιος πάνω του με γνώση και δεξιότητες. Κανείς δε βγήκε ποτέ χαμένος από τη γνώση. Εγώ λέω συνέχεια στους νέους να διαβάζουν, να δραστηριοποιούνται και, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, να ταξιδεύουν. Να δουν και να κάνουν πράγματα! Δεν πρέπει να απογοητεύεται κανείς και πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να δίνουμε πάντα ώθηση και ευκαιρίες στους άλλους».
Λ.Θ.: «Μας είπες, λοιπόν, πριν ότι τον αθλητισμό τον βλέπεις πλέον πολύ πιο σοβαρά, ίσως και σε επαγγελματικό επίπεδο τώρα που ολοκλήρωσες τις σπουδές σου. Πες μας σε ποια φάση βρίσκεσαι; Πιστεύεις ότι θα σε δούμε σύντομα σε κάποιο βάθρο;».
Ν.Α.: «Τον αθλητισμό τον αγαπάω και τον λατρεύω! Προπονούμαι καθημερινά σκληρά. Οι περισσότεροι στα Ιωάννινα με γνωρίζουν κυρίως με αυτή μου την ιδιότητα, γιατί με βλέπουν συνέχεια να τρέχω. Ο αθλητισμός, και συγκεκριμένα ο στίβος, είναι για μένα τρόπος ζωής. Όταν τρέχω ξεχνάω τα άγχη και τις στεναχώριες. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα, αλλά μέσω του στίβου βρίσκω διέξοδο και αναπνέω. Το βλέπω πλέον πολύ σοβαρά, ιδίως μετά τις πρώτες μου μικρές διακρίσεις. Σαφώς το όνειρό μου είναι η συμμετοχή σε πανελλήνιους αγώνες. Όμως πρέπει να είμαστε και ρεαλιστές. Τα πράγματα μεταξύ εμού και του ελληνικού αθλητισμού δεν είναι τόσο εύκολα, και όλοι μπορούν να καταλάβουν το γιατί! Υπάρχει διαδικαστικό πρόβλημα στο να πάρω το εισιτήριο για πανελλαδικούς αγώνες, γεγονός που με αποκλείει και από τους πανευρωπαϊκούς, τους παγκόσμιους και βεβαίως από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ερώτηση, πάλι, “Γιατί δεν τρέχεις με τα χρώματα της χώρας καταγωγής σου;” βρίσκει εύκολα απάντηση. Δε ζω πια εκεί! Επιπλέον, δεν μπορώ και δε θέλω να στερήσω κάτι από ένα άλλο νιγηριανό κορίτσι, που κάνει τώρα εκεί στη χώρα μου τις προσπάθειές του, για να τρέξει σε μεγάλους αγώνες. Εγώ θέλω να τρέξω για την Ελλάδα και θα κάνω τα πάντα, για να τρέξω με τα χρώματα της γαλανόλευκης. Ξέρω ότι αυτό θα ξινίσει σε πολλούς. Όμως εγώ την Ελλάδα την αγαπώ! Νιώθω υποχρέωση και θέλω να το ανταποδώσω με ένα μετάλλιο. Δεν τρέχω για τη δόξα ή για τα λεφτά. Για μένα θα είναι μεγάλη τιμή να βρεθώ ανάμεσα στις άλλες έγχρωμες κυρίες του στίβου και κάπου μεταξύ των ΗΠΑ, του Καναδά, της Τζαμάικα και της Σενεγάλης να βρεθώ και εγώ με τα γαλανόλευκα να τρέχω για την Ελλάδα!».
Λ.Θ.: (περιπαιχτικά) «Πες μου, Ναόμι, πόσες φορές έχεις φανταστεί τον εαυτό σου σε απονομή και να ακούς τον ελληνικό εθνικό ύμνο;».
Ν.Α.: «Λεωνίδα, πάρα πολλές φορές! Ειλικρινά, εάν συμβεί ποτέ αυτό, θα συγκινηθώ πάρα πολύ. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά φαντάζομαι να κρεμάω την ελληνική σημαία με την οποία θα κάνω το γύρο του θριάμβου έξω από το μπαλκόνι». (χαμογελάει)
Ν.Α.: «Τον αθλητισμό τον αγαπάω και τον λατρεύω! Προπονούμαι καθημερινά σκληρά. Οι περισσότεροι στα Ιωάννινα με γνωρίζουν κυρίως με αυτή μου την ιδιότητα, γιατί με βλέπουν συνέχεια να τρέχω. Ο αθλητισμός, και συγκεκριμένα ο στίβος, είναι για μένα τρόπος ζωής. Όταν τρέχω ξεχνάω τα άγχη και τις στεναχώριες. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα, αλλά μέσω του στίβου βρίσκω διέξοδο και αναπνέω. Το βλέπω πλέον πολύ σοβαρά, ιδίως μετά τις πρώτες μου μικρές διακρίσεις. Σαφώς το όνειρό μου είναι η συμμετοχή σε πανελλήνιους αγώνες. Όμως πρέπει να είμαστε και ρεαλιστές. Τα πράγματα μεταξύ εμού και του ελληνικού αθλητισμού δεν είναι τόσο εύκολα, και όλοι μπορούν να καταλάβουν το γιατί! Υπάρχει διαδικαστικό πρόβλημα στο να πάρω το εισιτήριο για πανελλαδικούς αγώνες, γεγονός που με αποκλείει και από τους πανευρωπαϊκούς, τους παγκόσμιους και βεβαίως από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ερώτηση, πάλι, “Γιατί δεν τρέχεις με τα χρώματα της χώρας καταγωγής σου;” βρίσκει εύκολα απάντηση. Δε ζω πια εκεί! Επιπλέον, δεν μπορώ και δε θέλω να στερήσω κάτι από ένα άλλο νιγηριανό κορίτσι, που κάνει τώρα εκεί στη χώρα μου τις προσπάθειές του, για να τρέξει σε μεγάλους αγώνες. Εγώ θέλω να τρέξω για την Ελλάδα και θα κάνω τα πάντα, για να τρέξω με τα χρώματα της γαλανόλευκης. Ξέρω ότι αυτό θα ξινίσει σε πολλούς. Όμως εγώ την Ελλάδα την αγαπώ! Νιώθω υποχρέωση και θέλω να το ανταποδώσω με ένα μετάλλιο. Δεν τρέχω για τη δόξα ή για τα λεφτά. Για μένα θα είναι μεγάλη τιμή να βρεθώ ανάμεσα στις άλλες έγχρωμες κυρίες του στίβου και κάπου μεταξύ των ΗΠΑ, του Καναδά, της Τζαμάικα και της Σενεγάλης να βρεθώ και εγώ με τα γαλανόλευκα να τρέχω για την Ελλάδα!».
Λ.Θ.: (περιπαιχτικά) «Πες μου, Ναόμι, πόσες φορές έχεις φανταστεί τον εαυτό σου σε απονομή και να ακούς τον ελληνικό εθνικό ύμνο;».
Ν.Α.: «Λεωνίδα, πάρα πολλές φορές! Ειλικρινά, εάν συμβεί ποτέ αυτό, θα συγκινηθώ πάρα πολύ. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά φαντάζομαι να κρεμάω την ελληνική σημαία με την οποία θα κάνω το γύρο του θριάμβου έξω από το μπαλκόνι». (χαμογελάει)
Λ.Θ.: «Το πιστεύω αυτό. Αλλά, όπως είπες, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Που σημαίνει ότι η μόνη οδός για να σου δοθεί μία τέτοια ευκαιρία θα ήταν ένας Έλληνας σύζυγος. Και εδώ περνάμε στο θέμα των σχέσεων. Αλήθεια, είχες κάποια σχέση; Είναι εύκολο για ένα έγχρωμο κορίτσι να κάνει σχέση; Εσύ θα μπορούσες να συνυπάρξεις σε μία σχέση με ένα λευκό αγόρι;».
Ν.Α.: «Στη δημιουργία σχέσης, πόσο μάλλον ερωτικής, τίποτα δεν είναι εύκολο! Προσωπικά, δε με απασχολεί το χρώμα. Ούτε θα υπήρχε κάποιο θέμα από πλευράς γονιών, όπως υπάρχει σε άλλες οικογένειες. Έπειτα, γνωρίζω πάρα πολλούς Έλληνες και Ελληνίδες που έχουν κάνει interracial (διαφυλετική) σχέση. Η δυσκολία είναι αλλού. Στις καθημερινές μου υποχρεώσεις. Είναι λίγος ο χρόνος μου και εγώ θα αφιερωνόμουν σε μία σχέση. Υπήρχαν κάποια φλερτ, το φλερτ είναι ωραίο, αλλά στη διαδικασία δημιουργίας σχέσης πρέπει να υπολογίζεις όλες τις παραμέτρους. Όταν πήγε να δημιουργηθεί μία σχέση με ένα παιδί, έκανα πίσω, γιατί δεν ήθελα να υποβληθεί στη δοκιμασία του κοινωνικού στιγματισμού, που την έχω ήδη βιώσει. Είχα γνωρίσει το περιβάλλον του και καταλάβαινα πως μόνο προβλήματα θα του προκαλούσε η παρουσία μου, απέφυγα έτσι εκ των προτέρων να μπω στη διαδικασία. Δεν του το είπα ποτέ, άφησα να εννοηθεί ότι δεν ενδιαφέρομαι. Ίσως έπαιξε και η αδιαφορία μου ρόλο. Μπορεί στην περίπτωση ενός παράφορου έρωτα να μην υπολογίζαμε κανένα κοινωνικό στερεότυπο».
Λ.Θ.: «Δηλαδή, δεν αποκλείεις στο μέλλον να παντρευτείς έναν Έλληνα».
Ν.Α.: (γελάει) «Τίποτα δεν αποκλείω, όλα είναι πιθανά για μένα. Κοίτα, δε θα τρέξω να βρω έναν Έλληνα σύζυγο μόνο και μόνο για να αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα, ώστε να πάω να αγωνιστώ για την Ελλάδα. Είναι γελοίο, γιατί με αυτό το σκεπτικό πάω αύριο και κάνω ένα λευκό γάμο και λύθηκε το θέμα. Το ζητούμενο για μένα είναι να είμαι ευτυχισμένη με τον άνθρωπό μου, κι ας είναι ό,τι θέλει. Θα ήθελα να είναι ευαισθητοποιημένος, δραστήριος και, το καλό που του θέλω, καλοντυμένος!». (γελάει)
Ν.Α.: «Στη δημιουργία σχέσης, πόσο μάλλον ερωτικής, τίποτα δεν είναι εύκολο! Προσωπικά, δε με απασχολεί το χρώμα. Ούτε θα υπήρχε κάποιο θέμα από πλευράς γονιών, όπως υπάρχει σε άλλες οικογένειες. Έπειτα, γνωρίζω πάρα πολλούς Έλληνες και Ελληνίδες που έχουν κάνει interracial (διαφυλετική) σχέση. Η δυσκολία είναι αλλού. Στις καθημερινές μου υποχρεώσεις. Είναι λίγος ο χρόνος μου και εγώ θα αφιερωνόμουν σε μία σχέση. Υπήρχαν κάποια φλερτ, το φλερτ είναι ωραίο, αλλά στη διαδικασία δημιουργίας σχέσης πρέπει να υπολογίζεις όλες τις παραμέτρους. Όταν πήγε να δημιουργηθεί μία σχέση με ένα παιδί, έκανα πίσω, γιατί δεν ήθελα να υποβληθεί στη δοκιμασία του κοινωνικού στιγματισμού, που την έχω ήδη βιώσει. Είχα γνωρίσει το περιβάλλον του και καταλάβαινα πως μόνο προβλήματα θα του προκαλούσε η παρουσία μου, απέφυγα έτσι εκ των προτέρων να μπω στη διαδικασία. Δεν του το είπα ποτέ, άφησα να εννοηθεί ότι δεν ενδιαφέρομαι. Ίσως έπαιξε και η αδιαφορία μου ρόλο. Μπορεί στην περίπτωση ενός παράφορου έρωτα να μην υπολογίζαμε κανένα κοινωνικό στερεότυπο».
Λ.Θ.: «Δηλαδή, δεν αποκλείεις στο μέλλον να παντρευτείς έναν Έλληνα».
Ν.Α.: (γελάει) «Τίποτα δεν αποκλείω, όλα είναι πιθανά για μένα. Κοίτα, δε θα τρέξω να βρω έναν Έλληνα σύζυγο μόνο και μόνο για να αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα, ώστε να πάω να αγωνιστώ για την Ελλάδα. Είναι γελοίο, γιατί με αυτό το σκεπτικό πάω αύριο και κάνω ένα λευκό γάμο και λύθηκε το θέμα. Το ζητούμενο για μένα είναι να είμαι ευτυχισμένη με τον άνθρωπό μου, κι ας είναι ό,τι θέλει. Θα ήθελα να είναι ευαισθητοποιημένος, δραστήριος και, το καλό που του θέλω, καλοντυμένος!». (γελάει)
Λ.Θ.: «Ωραία, μου δίνεις την κατάλληλη πάσα, για να περάσουμε σε ένα άλλο μεγάλο κομμάτι τις ζωής σου, εκείνο της μόδας και του γνωστού φάσιον μπλογκ σου “She got her own”».*
N.A.: «Η ασχολία μου με την ενδυμασία υπάρχει στη ζωή μου από μικρή ηλικία, λόγω του μαγαζιού της γιαγιάς μου, που εμπορευόταν μεταξύ άλλων και ρουχισμό. Στο μαγαζί αυτό, επίσης, ήταν μοδίστρα η θεία μου, την οποία παρακολουθούσα πώς σχεδίαζε και έραβε τα ρούχα. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να ενδιαφέρομαι ολοένα και περισσότερο για τα ρούχα, όχι μόνο σε επίπεδο καλαισθησίας, αλλά και από άποψη λαογραφική. Έχω ασχοληθεί και με τις παραδοσιακές ενδυμασίες της Αφρικής και με την ιστορία της ευρωπαϊκής ενδυμασίας. Μου αρέσει ο κόσμος να ντύνεται ωραία και με ένα στοιχείο μοναδικότητας, όχι βάσει των επιταγών της μόδας, γιατί σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, μεθαύριο πάλι θα είναι. Με το μπλογκ μου ασχολούμαι, γιατί αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης για μένα. Αφορά το τι φοράμε σε κάθε περίπτωση, πώς το φοράμε και γιατί. Από την απλή καθημερινή ενδυμασία έως τα χορευτικά, τα θεατρικά και τα κινηματογραφικά κοστούμια. Από το απλό μπλουζάκι έως την υψηλή ραπτική της πασαρέλας».
N.A.: «Η ασχολία μου με την ενδυμασία υπάρχει στη ζωή μου από μικρή ηλικία, λόγω του μαγαζιού της γιαγιάς μου, που εμπορευόταν μεταξύ άλλων και ρουχισμό. Στο μαγαζί αυτό, επίσης, ήταν μοδίστρα η θεία μου, την οποία παρακολουθούσα πώς σχεδίαζε και έραβε τα ρούχα. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να ενδιαφέρομαι ολοένα και περισσότερο για τα ρούχα, όχι μόνο σε επίπεδο καλαισθησίας, αλλά και από άποψη λαογραφική. Έχω ασχοληθεί και με τις παραδοσιακές ενδυμασίες της Αφρικής και με την ιστορία της ευρωπαϊκής ενδυμασίας. Μου αρέσει ο κόσμος να ντύνεται ωραία και με ένα στοιχείο μοναδικότητας, όχι βάσει των επιταγών της μόδας, γιατί σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, μεθαύριο πάλι θα είναι. Με το μπλογκ μου ασχολούμαι, γιατί αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης για μένα. Αφορά το τι φοράμε σε κάθε περίπτωση, πώς το φοράμε και γιατί. Από την απλή καθημερινή ενδυμασία έως τα χορευτικά, τα θεατρικά και τα κινηματογραφικά κοστούμια. Από το απλό μπλουζάκι έως την υψηλή ραπτική της πασαρέλας».
Λ.Θ.: «Το μπλογκ πώς προέκυψε και τι σημαίνει η φράση she got her own;».
Ν.Α.: «Επειδή είχα τόσες άλλες ασχολίες και δεν κατάφερνα να ικανοποιήσω την αγάπη μου για τα ρούχα, σκέφτηκα να φτιάξω ένα μπλογκ. Είχα διαβάσει αρκετά ανάλογα πριν και διέκρινα πως πρόβαλλαν κυρίως ρούχα από φίρμες, κάνοντας υποτιθέμενα ρεπορτάζ με μοναδικό στόχο τον εντυπωσιασμό και τη διαφήμιση για να πουλήσουν. Ξέρεις, ο εφιάλτης του κάθε μπλόγκερ είναι η έρευνα! (γελάει). Εγώ, λοιπόν, σκέφτηκα να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό, έναν άλλον τρόπο, ας πούμε, ανάδειξης των ρούχων διάφορων εταιρειών, μικρών και μεγάλων. Το μόνο που κάνω είναι να εκφράζω την προσωπική μου άποψη δίνοντας μία διαφορετική νότα στη μόδα. Δείχνω όλα όσα φορώ και εγώ καθημερινά, όχι τι “θα” φορούσα ή τι “θα” έβαζα. Επίσης δε χρειάζονται εκατοντάδες ευρώ, για να πεις ότι ντύθηκες καλά. Αυτό είναι μύθος και έχει περάσει ως ιδέα για καθαρά καταναλωτικούς σκοπούς. Το μπλογκ ξεκίνησε με την ονομασία “Ντίβα”, εννοώντας τη γυναίκα που πατάει σταθερά στα πόδια της, διαθέτει αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση. Ξέρει τι την κολακεύει και τι όχι. Το she got her own αντιστοιχεί στη φράση “το ’χει!”».
Λ.Θ.: «Και συ, Ναόμι, το ’χεις, και μάλιστα πολύ! Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη και για όλα όσα μας προσφέρεις. Σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο σε όλα όσα είναι να κάνεις και θα κάνεις! Και γιατί όχι; Να σε δούμε σε τέσσερα χρόνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο!».
Ν.Α.: «Εγώ σας ευχαριστώ, που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω για όλα αυτά. Θέλω να σε ευχαριστήσω και προσωπικά για την ανάθεση της νέας στήλης στο CityMag και βεβαίως να σας ευχηθώ χρόνια πολλά και δημιουργικά. Να έχετε πολλές επιτυχίες!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CityMag
Φωτογραφίες: Sadinoel©
__________________
*SHE GOT HER OWN http://distinguisheddiva.blogspot.gr/
Ν.Α.: «Επειδή είχα τόσες άλλες ασχολίες και δεν κατάφερνα να ικανοποιήσω την αγάπη μου για τα ρούχα, σκέφτηκα να φτιάξω ένα μπλογκ. Είχα διαβάσει αρκετά ανάλογα πριν και διέκρινα πως πρόβαλλαν κυρίως ρούχα από φίρμες, κάνοντας υποτιθέμενα ρεπορτάζ με μοναδικό στόχο τον εντυπωσιασμό και τη διαφήμιση για να πουλήσουν. Ξέρεις, ο εφιάλτης του κάθε μπλόγκερ είναι η έρευνα! (γελάει). Εγώ, λοιπόν, σκέφτηκα να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό, έναν άλλον τρόπο, ας πούμε, ανάδειξης των ρούχων διάφορων εταιρειών, μικρών και μεγάλων. Το μόνο που κάνω είναι να εκφράζω την προσωπική μου άποψη δίνοντας μία διαφορετική νότα στη μόδα. Δείχνω όλα όσα φορώ και εγώ καθημερινά, όχι τι “θα” φορούσα ή τι “θα” έβαζα. Επίσης δε χρειάζονται εκατοντάδες ευρώ, για να πεις ότι ντύθηκες καλά. Αυτό είναι μύθος και έχει περάσει ως ιδέα για καθαρά καταναλωτικούς σκοπούς. Το μπλογκ ξεκίνησε με την ονομασία “Ντίβα”, εννοώντας τη γυναίκα που πατάει σταθερά στα πόδια της, διαθέτει αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση. Ξέρει τι την κολακεύει και τι όχι. Το she got her own αντιστοιχεί στη φράση “το ’χει!”».
Λ.Θ.: «Και συ, Ναόμι, το ’χεις, και μάλιστα πολύ! Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη και για όλα όσα μας προσφέρεις. Σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο σε όλα όσα είναι να κάνεις και θα κάνεις! Και γιατί όχι; Να σε δούμε σε τέσσερα χρόνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο!».
Ν.Α.: «Εγώ σας ευχαριστώ, που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω για όλα αυτά. Θέλω να σε ευχαριστήσω και προσωπικά για την ανάθεση της νέας στήλης στο CityMag και βεβαίως να σας ευχηθώ χρόνια πολλά και δημιουργικά. Να έχετε πολλές επιτυχίες!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CityMag
Φωτογραφίες: Sadinoel©
__________________
*SHE GOT HER OWN http://distinguisheddiva.blogspot.gr/
